محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827655980
ناگفته های «سلحشور» از همکاری با مخملباف و «نوری زاد» /یکی از بهترین سکانس های سریال موسی(ع) را اولین بار اینجا بخوانید
واضح آرشیو وب فارسی:72عارف: آن طور که خود خانم ریاحی می گفت، سر سریال ها که می رفت، فضای کار برایش آزاردهنده بود. اما به روایت خودش، در حین ساخت سریال حضرت یوسف(ع) خیلی آرامش داشت. می گفت اینجا که خبرم می کنند و می گویند آفیش هستی و بیا، احساس می کنم می خواهم به خانه ی خودم بروم.به گزارش تریبون، صبح امروز کارگردان متعهد و انقلابی کشورمان، فرج الله سلحشور دعوت حق را لبیک گفت. رجانیوز ضمن تسلیت فقدان این هنرمند متعهد به جامعه هنری کشور، اقدام به بازنشر مصاحبه این مرحوم با مجله “رمزعبور” که خردادماه سال جاری منتشر شده می کند: راستش را بخواهید گفتگوی تفصیلی گرفتن با «فرج الله سلحشور» کار آسانی نبود. از طرفی بیماری و شیمی درمانی باعث شده تا یک ساعت و اندی نشستن و صحبت کردن برای کارگردان بین المللی ترین آثار تلویزیون ایران، خیلی آسان نباشد و از طرف دیگر، باز بودن درب خانه ی ساده ی خیابان آزادی به روی دوست داران پرشمار «سلحشور» از هر طیف و قشر ومسئولیت و شغلی و در هر زمانی از اوقات روز، موجب شده بود تا گرفتن یک وقت یکی دو ساعته برای خلوت کردن با او و از گذشته گفتن، دشوار شود. چه آنکه مهمانان سرزده و غیرسرزده، وقتی می رسیدند، نمی شد منتظر پایان این گفتگو بمانند. بنابراین چاره ای جز صبر نبود تا بالاخره با لطف فراوان «قرآنی ترین سینماگر ایران» وقت این گفتگو در نخستین روزی که «سلحشور» در دفتر کار خود حاضر شد، مهیا شود. اما باور کنید می ارزید. شاید اگر اوضاع جسمی «سلحشور» بر وفق مراد بود، چندین ساعت دیگر این گفتگوی شیرین درباره ی کارنامه ی کاری «سلحشور» ادامه پیدا می کرد. آن قدر که ترکیب صراحت همیشگی اش با خاطراتش از انقلاب و جنگ و حوزه هنری و مخملباف ها و نوری زادها و سریال هایی که ساخته، شیرین بود و بکر. اما همین یک ساعت و اندی هم تجربه ی به غایت شیرینی بود. مخصوصاً که با ذکری از سریال حضرت موسی، این گفتگو عاقبت به خیر شد. بهتر است به جای توصیف کردن، خودتان تجربه کنید. متن زیر مشروح گفتگوی ماهنامه ی رمز عبور با «فرج الله سلشحور» است: برای بچه ها قصه های قرآن را می گفتم… آقای سلحشور! از سال های پیش از انقلاب شروع کنیم. چند نقل راجع به شما از قبل از انقلاب وجود دارد. یکی حضورتان در مساجد و کارهای فرهنگی و برگزاری تئاتر و … است. یکی را هم بیشتر منتقدین شما بدان استناد می کنند و می گویند آقای سلحشور یکی از کسانی بود که سینما آتش می زد. با توجه به فضای شبه روشنفکرانه ی تئاتر و سینمای پیش از انقلاب، چه شد که با آن صبغه ی مذهبی، جذب فعالیت های فرهنگی مثل تئاتر شدید؟ بسم الله الرحمن الرحیم. فکر می کنم دوازده سیزده سال داشتم که روخوانی قرآن را یاد گرفتم. آن موقع مکتب وجود داشت. گاه بعضی از بزرگان در خانه شان برای همسایه ها و بچه های محل کلاس می گذاشتند و به آنها قرآن یاد می دادند. قرآن را از دوازده سالگی یاد گرفتم و الحمدلله از همان زمان تا تقریباً چند سال بعد از انقلاب به بچه ها قرآن درس می دادم. یکی دیگر از کارهایی که انجام می دادیم این بود که قصه های قرآن را برای بچه ها می گفتم و قصه گویی می کردم. قصه گویی را از همان دوازده سالگی شروع کردید؟ نه، بعدها مسجد جوادالائمه که مطرح و کتابخانه اش دایر و اعضای مسجد زیاد شد، یکی از فعالیت هایم گفتن قصه های قرآنی و قصه ی ائمه ی معصومین(ع) و یاران شان برای بچه ها بود. در همان ایام، مذهبی ها در بعضی از مساجد تهران تئاتر کار می کردند. من هم در چندین مسجد فعالیت داشتم. یک بار در مسجد محل مان، مسجد حضرت علی اکبر(ع) در خیابان هاشمی تئاتری گذاشتند و از ما هم دعوت کردند، اما ما نپذیرفتیم، چون تئاتر را شاخه ای از هنر مبتذل آن زمان می دانستیم. اما این گروه برای بار دوم تئاتر دیگری به نام «حرّ بن یزید ریاحی» گذاشتند که در آن بازی کردم. چون معتقد بودم مسجد زمین تا آسمان با تئاتر شهر و تالار مولوی و اینها فرق می کند. در این جور جاها کار نمی کردیم. سر و کله ام را مثل الان زده بودم که مرا نشناسند تئاتر حرّ بن یزید ریاحی در جوادالائمه اجرا شد؟ در آنجا تمرین کردیم و در مسجد حضرت علی اکبر(ع) اجرا شد. ساواکی ها هم آمدند و آن را به هم زدند. نقش شما چه بود؟ خود حرّ را بازی می کردم. خلاصه عوامل حکومت تئاتر را به هم ریختند و مدتی فراری شدیم. سر و کله ام را مثل الان زده بودم که مرا نشناسند. مردم از این تئاترها خوب استقبال می کردند؟ خیلی. بچه های دانشگاه شریف و چند دانشگاه دیگر برای میدان تئاتر آمده بودند و آن شب تظاهرات بسیار عظیمی در آن منطقه راه افتاد. نویسنده و کارگردان آن یادتان هست؟ کارگردان خاصی نداشت. یک کار جمعی بود. یک نفر به اسم عباس فرح بخش نوشته بود. مثل اینکه داداش این حسین فرح بخش بود که در سینما تهیه کننده است. نوشته ی او را البته با تغییراتی کار کردیم. سلحشور هم یکی از مردم بود که آن سینما را باطل و غلط می دانست چه کسی به مسجد جذب تان کرد؟ با شهید غنی پور و مرحوم امیرخان فردی ارتباط داشتید؟ بله، اصلاً در مسجد جوادالائمه همه با هم بودیم. بعضی از بچه ها در مسجد جوادالائمه به فوتبال علاقه داشتند که آقای فردی سرپرستی آنها را به عهده داشت. بعضی ها به قرآن، قصه گویی، دکلمه و… علاقمند بودند. از سر کار زود برمی گشتم و به مسجد می رفتم و برایشان قصه ی جدید تعریف می کردم. قضیه ی سینما آتش زدن چیست؟ ببینید سینما یکی از مراکز فساد این مملکت بود و پیروان انقلاب همه می دانستند این سینمای از غرب آمده، فاسد است و جز اینکه آب به آسیاب دشمن بریزد و راه را برای دشمن هموار کند، کار دیگری نمی کند. سینما چه از نظر بازیگرها و چه از لحاظ عوامل دیگرش مرکز فساد بود. به همین دلیل مردم در همان روزهای اول انقلاب تعداد زیادی از سینماها را آتش زدند. حالا می گویند سلحشور سینماها را آتش می زد؟ نه سلحشور که بسیاری از مردم سینما آتش می زدند، چون ماهیت سینما و سینماگرها برای مردم انقلابی به عنوان کسانی که علیه انقلاب هستند، تعریف می شد. ما سینما را علیه انقلاب می دیدیم و سینماگرها و عوامل سینما را هم علیه انقلاب. همین حالا هم خود سینماگرها می گویند ما مذهبی و انقلابی نیستیم. همه می دانند بسیاری از سینماگرهای ما Green Card امریکا را دارند و در آنجا و اروپا زندگی می کنند، می آیند، در این مملکت کار می کنند، پول در می آورند و علیه اینجا فیلم می سازند و می برند در اروپا نشان می دهند و در جشنواره های اروپا شرکت می کنند. پس آتش زدن سینما کار سلحشور نیست، کار مردم است. سلحشور هم یکی از مردم بود که آن سینما را باطل و غلط می دانست و ملت تصمیم گرفته بود سینماها را آتش بزند که زد. البته خیلی از حرف هایی که می زنم چاپ کردنی نیستند. ما چاپ می کنیم. ان شاءالله! ببینیم و تعریف کنیم. فیلمی را می رفتیم که بدآموزی نداشته باشد قبل از انقلاب فیلم هم می دیدید؟ بله. مثلاً چه فیلم هایی؟ گنج قارون، قیصر، سفر سنگ و… پس علاقمند بودید و به سینما می رفتید. بله، می رفتم. در مسجد برنامه داشتیم. هماهنگ و شناسایی می کردیم و فیلمی را می رفتیم که چیز بدی نباشد، بدآموزی نداشته باشد. در خانه هفت هشت تا ژـ۳ داشتیم! وقتی مبارزات انقلاب به اوج خودش رسید، شما چه می کردید؟ مثلا روز ورود امام (ره) به تهران کجا بودید؟ ما شب قبل از ورود امام (ره) در مسجد جوادالائمه سازماندهی کرده بودیم و حراست میدان آزادی، مخصوصاً ورودی میدان از طرف فرودگاه دست مسجد جوادالائمه بود. چه جالب. و ۲۲ بهمن کجا بودید؟ میدان شهدا. بیشترین درگیری ها در خیابان نیروی هوایی بود. به آنجا حمله کردیم و اسلحه هم برداشتیم. در پادگان جی یک تانک کوچک بود، زد دیوار را خراب کرد و همه داخل پادگان ریختیم و من سه چهار تا ژـ۳ روی دوشم انداختم و بیرون آمدم. رفتیم خانه و دیدم یک سرباز که دوست ما بود، او هم از نیروی هوایی سه چهار تا ژـ۳ برداشته و آورده بود. خلاصه در خانه هفت هشت تا ژـ۳ داشتیم. آن شب حراست خیابان هاشمی با ما بود. ژـ۳ها را بعداً تحویل هم دادید؟ بله، همه را بردیم و تحویل دادیم. آن زمان بچه های انقلابی انقلاب را قبول داشتند. آدم های برای خودشان که زور نمی زدند. بعداً رفتیم و اسلحه با مجوز و حساب و کتاب گرفتیم. هفت هشت نفری حوزه هنری را درست کردیم انقلاب که شد، از چه زمانی به سمت فعالیت های هنری و حوزه هنری رفتید؟ پس از انقلاب دیدیم اصلاً انقلاب با چیزی به نام تئاتر و سینما بیگانه است و هیچ چیزی از سینما و تئاتر سرش نمی شود. گفتیم اگر ما هم رها کنیم و برویم چه می شود؟ باید هر جور شده است، حتی به قیمت خراب شدن خودمان پای این کار بایستیم. الحمدلله خدا کمک کرد و در گام اول، نمایشنامه حرّ را در دانشگاه تربیت معلم و تالار فردوسی دانشگاه تهران اجرا کردیم، اما دیدیم با این اجراهای هر چند ماه یک بار کار پیش نمی رود و نمی شود تحول ایجاد کرد. رفتیم و با چند نفر حوزه ی اندیشه و هنر اسلامی را درست کردیم. پیش آیت الله امامی کاشانی رفتیم و ایشان هم از امام (ره) اجازه گرفتند. قبلاً در خیابان فلسطین، بالای بلوار به ما یک ساختمان داده بودند و حوزه ی هنری را آنجا تشکیل دادیم، ولی ادامه اش در همین ساختمان سر خیابان سمیه بود. یادتان هست چه کسانی بودید؟ من، آقای امیرحسین فردی، مصطفی رخ صفت، رضا تهرانی ـ که بعدها به کیهان رفت ـ خانم ثقفی و آقای بابایی. هفت هشت نفری بودیم. ارشاد، ارشاد است، انقلاب و بعد انقلاب هم ندارد با توجه به فضایی که علیه کار هنری در میان متدینین وجود داشت، حرفی یا متلکی هم می شنیدید؟ نه، چون همه می دانستند ما مذهبی هستیم. ما را می شناختند. این بچه هایی که اسم بردم، اصلاً ربطی به سینما نداشتند و این را همه هم می دانستند. بچه هایی که از خرمشهر یا جبهه می آمدند، اولین جایی که برای کار تبلیغاتی شان می آمدند، حوزه ی هنری بود و تقریباً بیشترین پوسترهای جبهه را یا بچه های حوزه نقاشی کرده یا عکس گرفته بودند. چلیپا، پلنگی… بله، خدا بیامرز چمران، یک معاون قد بلند داشت که کلاهش را یک وری می گذاشت. سید مجتبی هاشمی… بله. هاشمی و بچه های دیگر همین که از جبهه می آمدند، اول به حوزه می آمدند. می دانستند اینجا فرق دارد. ارشاد نمی رفتند. آن موقع وضع ارشاد چه جوری بود؟ فرقی نمی کند. ارشاد، ارشاد است. زمان انقلاب و بعد انقلاب هم ندارد. برگردیم به حوزه. قدم بعدی عضوگیری بود احتمالا… بله ما در حوزه هنری چندین گروه از بچه هایی را که در مساجد فعالیت هنری کرده بودند، شناسایی کردیم و اینها اعضای حوزه شدند. منِ لعین با حجت الاسلام زَم رفیق بودم… شروع فعالیت تان در حوزه چه بود؟ در همان کار تئاتر و در شورای مدیریت و برنامه ریزی بودم. به زودی، بخش های گرافیک، نقاشی، قصه نویسی، قصه گویی، شعر و… به راه افتاد. اما من به تدریج به سمت مستند رفتم. موسیقی هم بود؟ بله، آقای محسن نفر مسئولش بود. آقای سراج هم بود. شهید آوینی را هم آنجا می دیدید؟ نه، اوایل نبود. شهید آوینی تقریباً از سال ۶۳ به بعد آمد. آن موقع رئیس حوزه چه کسی بود؟ آن موقع حوزه رئیس نداشت. منِ لعین با حجت الاسلام زَم رفیق بودم. یک روز با چند نفر، به سازمان تبلیغات رفتیم و گفتیم می خواهیم اینجا یک روحانی باشد که درست نظارت کند. او هم آمد و چنان نظارتی کرد که پای خیلی از هنرمندان بی اعتقاد به دین و انقلاب به حوزه باز شد و تمام زحمات ما را هدر داد. ما دنبال «توبه ی نصوح» و «بلمی به سوی ساحل» بودیم، آن وقت او به آدم های ناجور پر و بال می داد و در نتیجه، همه ی بچه ها پراکنده شدند و رفتند. آنهایی هم که ماندند، به وضعیت موجود تن دادند. مخملباف در رادیو قصه می نوشت زندان هم رفته بود… آقای زم چه سالی به حوزه آمد؟ سال ۱۳۶۲٫ برسیم به «توبه ی نصوح». چگونه با آقای مخملباف آشنا شدید؟ مخملباف جزو اولی هایی بود که به حوزه آمد؟ بله، ولی جزو مدیریت آنجا نبود. با آقای زم آمد؟ نه، قبل از زم آمده بود، ولی از نیروهایی بود که جذبش کردیم. بنیان گذار نبود. از کجا جذبش کردید؟ شنیده بودیم در رادیو قصه می نویسد و قصه ها را هم می خواند. شنیدیم زندان هم بود و او را آوردیم. به همین سادگی. حالا چه کسی رفت و جذبش کرد؟ یادم نیست. برزخی ها را که دیدم خیلی عصبانی شدم… آمد و «توبه ی نصوح» را نوشت… این فیلم قصه دارد. آن زمان فیلمی با بازی ایرج قادری و فردین و خلاصه هنرپیشه های قبل انقلاب اکران شده بود. برزخی ها… درست است. من فیلم را که دیدم، خیلی عصبانی و برزخ شدم و گفتم انقلاب کردیم که سینما را درست کنیم. ولی هنوز طاغوتی ها دارند در این مملکت فیلم بازی می کنند. خلاصه رفتیم و با مخملباف فیلم را دیدیم و گفتیم می رویم و یک فیلم می سازیم. خب اولش چیزی بلد نبودیم، ولی گفتیم شروع می کنیم. این شد که «توبه نصوح» را بعد از «برزخی ها» ساختیم. آن روزها واقعاً انگیزه مان این بود که فیلمسازی اسلامی را راه بیندازیم. چرا خودتان فیلم را کارگردانی نکردید؟ خب من تازه بازیگری سینما را شروع کرده بودم و راستش را بخواهید هنوز به بازیگری علقه ای داشتم. ولی بعداً فهمیدم بازیگری به درد نمی خورد. مخملباف خیلی راحت بی ادبی می کرد.. شما از کی احساس کردید مخملباف دارد مسیر را اشتباه می رود؟ خیلی ها می گویند ما مخملباف را از همان اول شناخته بودیم. حرف مفت می زنند. مخملباف از روز اول که به حوزه آمد، اخلاق بدی داشت و بی ادب بود، ولی تا آخرین روزی که حوزه به هم خورد و جنگ و دعوا در حوزه شروع شد، اکثر بچه های حوزه طرفدار مخملباف بودند. حوزه کی به هم خورد؟ تقریباً ۱۳۶۳، ۱۳۶۴٫ این مهم نیست. مهم این است که این آقا تربیت شده ی مکتب اسلام نبود. او خودسر و بسیار بی ادب بود. ویژگی بدی که داشت این بود که هر کسی که تأییدش می کرد، مورد حمایت او بود و هر کسی انتقاد می کرد، مخملباف او را می کوبید. مخملباف عضو سازمان مجاهدین انقلاب بود. آن موقع هم که دولت دست این سازمان بود. از بیرون و از طرف دولت حمایت هم می شد؟ ظاهراً رابطه خوبی با آقای میرحسین موسوی داشته است. نمی دانم. در سال ۱۳۸۸ خودش راجع به رابطه اش با آقای موسوی نامه ای نوشت. ممکن است. من خبر ندارم. شرم دارم بگویم… پس چه جوری بعدها آن قدرت را در حوزه پیدا کرد؟ خیلی قدرتمند شده بود. در اینکه مخملباف از نظر ذهنی آدم فعالی بود شکی نیست، ولی از نظر ذهنی هم می شود مثبت بود، هم منفی. او از آدم های مثبت نبود. به هر چیزی که فکر می کرد، اول به ابعاد منفی اش فکر می کرد. منفی بافی جزء ذات مخملباف بود. اگر در کسی ایراد یا اشکالی می دید، خیلی راحت دری وری می گفت و بی ادبی می کرد. سر «توبه ی نصوح» هم نمونه ای از این خلق وخوی تند به یاد دارید؟ بله، اما شرم دارم بگویم به چه کسانی، چون خیلی بد است. بگذریم. یکی از بچه هایی که جذب حوزه هنری کردیم، رسول ملاقلی پور بود بعد جنگ شد. شما در سال های جنگ چه کار می کردید؟ در زمان جنگ، ما بیشتر در حوزه هنری، کار تبلیغی و پوستر چاپ می کردیم. گاهی هم دوربین را برمی داشتیم و پشت صحنه های جنگ فیلمبرداری یا عکاسی می کردیم و همزمان فیلم هم می ساختیم. «توبه ی نصوح»، «پرواز در شب»، «انسان و اسلحه» و «گورکن» را همدر همان زمان و در منطقه بازی کردم. با خودم عهد کرده بودم تا زمانی که جنگ هست، غیر از کار جنگی انجام ندهم. اگر درست بگویم، فیلم کوتاه «نینوا» را قبل از این کارها انجام دادید. با مرحوم «رسول ملاقلی پور» چگونه آشنا شدید؟ در مسجد سیدالشهدا(ع) اول خیابان قلعه مرغی. رسول بچه آنجا بود. بعد از انقلاب که می خواستیم حر را روی صحنه ببریم، رسول یکی از بازیگرهای ما بود و همین باعث شد آشنا شدیم و وقتی حوزه هنری را درست کردیم، یکی از بچه هایی که جذب حوزه کردیم، رسول بود. بعد هم که فیلم «پرواز در شب» و بازی در فیلمی از رسول ملاقلی پور… بله و بعد از آن فیلم «گورکن» ساخته ی محمدرضا هنرمند و سپس «انسان و اسلحه» راعی. جالب است بدانید که یکی از فیلم هایی که بازی کردیم و کسی ندیده، فیلم ۶۰ دقیقه ای «مجاهدت خاموش» ساخته ی «بهزاد بهزادپور» است که به غارت اشیای عتیقه از ایران می پردازد. من در این فیلم، نقش یک قاضی را داشتم. آقا گفتند اگر به من توهین کرده اند، پخش کنید من راضی ام، ولی محمد هاشمی نگذاشت جالب است. موضوع جسورانه ای دارد. بله. جالب تر اینکه همین فیلم را برای حضرت آقا هم نشان داده و ایشان فرموده بودند این فیلم را پخش کنید. همان موقع، آقای هاشمی و بقیه گفته بودند نه آقا! این فیلم سفارتخانه ها را زیر سئوال برده و به شما توهین کرده است. آقا گفته بودند اگر به من توهین کرده اند، پخش کنید. من راضی ام. ولی محمد هاشمی نگذاشت. منظور رهبری پخش از صداوسیما بود؟ بله، ولی آنها نگذاشتند. چرا در آن ایام برای فعالیت به صداوسیما نمی رفتید؟ چون ما را آدم نمی دانستند و راه نمی دادند. اصلاً ما هنرمند نبودیم. هنرمندان آنها کسان دیگری بودند و کارهایی مثل «محله ی برو بیا» و «مثل آباد» را کار می کردند. البته همین کارها از این چیزهایی که الان می سازند، خیلی بهتر بود، چون آن روزها هنرمندان به رغم اینکه در خط انقلاب نبودند، اما می دانستند مملکت انقلابی است و اگر کار ناجور انجام بدهند با آنها برخورد می شود، به همین دلیل کارهای شان بالنسبه خوب بود و بالاخره بوی هنر کمابیش از آن بیرون می آمد. چرا هنرمندان حوزه هنری از هم دور شدند؟ به نظر می رسد بعدها رابطه تان با طیف سینماگرانی چون هنرمند، ملاقلی پور، مجیدی و… کمی کم شد. بله ارتباط کم شد، ولی قطع نشد. اصلاً چه شد بچه های حوزه این قدر از هم دور شدند؟ (مکث طولانی) بچه های حوزه قبلاً با هم بودند، ولی بعداً برای خودشان کار کردند. یعنی اوضاع طوری شد که من داشتیم تلاش می کردم اسم در کنم، پول در بیاورم، پیشرفت کنم و خلاصه هنرمند و آرتیست شوم و همین باعث شد از همدیگر جدا شویم. اصل ماجرا این است. در حال حاضر هم همین طور است. هر کدام ما الان دنبال این هستیم که برای خودمان کار کنیم و خودمان را بالا بکشیم. این برای مان اصل است. همین قضیه بین دو گروه جدایی انداخت. در حال حاضر هم می بینید بعضی از بچه ها واقعاً با دیگران متفاوتند، ولی برخی ها هم هنوز خالص هستند و با همه وجودشان دارند سعی می کنند درست کار کنند. گفتم می روم و آقای زَم هیچی نگفت و فقط نگاه کرد شما چه زمانی از حوزه بیرون آمدید؟ سال ۱۳۶۳٫ در آمدید یا اخراج تان کردند؟ هر دو. گفتم می روم و آقای زَم هیچی نگفت و فقط نگاه کرد. نگفت بمان و جلوی مرا که نگرفت، خوشحال هم شد. پس با سید مرتضی آوینی زیاد حشر و نشر نداشتید. نه، نداشتم. البته در تلویزیون ایشان را دیده بودم. ما سه چهار نفر بودیم و با هم صحبت می کردیم. یک بار گفت: «می خواهم بروم حوزه هنری»، گفتم: «سید نرو. زم آدم قابل تحملی نیست.» گفت: «نه، می رویم حوزه را درست می کنیم.» گفتم: «یادت باشد به تو گفتم، نرو.» رفت و همان هم شد و خیلی در حوزه زجرش دادند و اذیتش کردند. ده یازده ماهی هم مسئول واحد دوبلاژ بودم بعد از حوزه مشغول چه کاری شدید؟ جای خاصی نبودید؟ چرا، دو سه سالی در واحد دوبلاژ تلویزیون دوبله می کردم. جالب شد. دوبله هم کردید؟! چه فیلم هایی را؟ فیلم های ایرانی یا خارجی؟ بیشتر کارهای خارجی را دوبله کردم. ده یازده ماهی هم مسئول واحد دوبلاژ بودم. بعد مدتی در تالار مولوی چند تئاتر را به صحنه بردیم، اما همیشه دنبال این بودم کاری کنم. از همان سال ۱۳۶۳، ۱۳۶۴ به این نتیجه رسیدم که تمام نجات ما دست قرآن است و فقط باید به سراغ قرآن برویم. این بود که شروع کردم به نوشتن داستان های قرآنی و ایوب پیامبر(ع)، عزیر نبی(ع)، حضرت یونس(ع)، حضرت یحیی(ع)، بعد اصحاب کهف(ع) و حضرت یوسف(ع) را نوشتم. این متن ها را هنوز هم دارم. ماجرای خلق موسیقی ماندگار «همپای جلودار» برای تئاتر نوشتید یا برای سینما تلویزیون؟ نه فیلمنامه نوشتم. همه این فعالیت هایی که کردیم یک نتیجه داشت و آن هم این بود که تا حدی فهمیدیم فیلمسازی اسلامی چیست. فیلمسازهای ما هنوز فیلمسازی اسلامی را نمی شناسند. ولی به لطف خدا ما این را از خود قرآن یاد گرفتیم. شاید باورتان نشود که در خود قرآن از فیلمنامه نویسی تعریف داریم و همان برای ما ملاک شده است و الحمدلله سعی می کنیم فراگیرش کنیم. داریم همان فرمول قرآن را پیروی می کنیم. به این بحث مفصل خواهیم پرداخت. برگردیم به همان سال ها. شما در آن ایام، در موسیقی هم ورود کردید و با آقای سراج قطعه ی ماندگار «همپای جلودار» را اجرا کردید. قضیه ی ورود به عرصه ی موسیقی چه بود؟ من تا به حال شعر چهار پنج کار را دکلمه کرده ام. یکی هم کار آقای سراج بود. دیگری کار آقای «محسن نفر» بود. یک بار هم وصیت نامه ی امام (ره) را کامل به شکل دکلمه خواندم. اما از بین آنها، کار «نینوا»ی آقای «سراج» واقعاً ماندگار شد. فکر می کنید چرا؟ برای اینکه مربوط به جنگ، دفاع مقدس و لبنان و ارزش ها و باورهای مردم بود. من آن کار را یک کار زنده می دانم. جزء کارهایی است که سازنده ها و نوازنده هایش صرفاً برای اسم در آوردن و سرمایه به هم زدن دور هم جمع نشده بودند. بعد هم دیگر موسیقی را ادامه ندادید؟ نه، به آن هم کار موسیقی نمی شد گفت. من فقط دکلمه می کردم. موسیقی و کارهای دیگرش مال کسان دیگری بود. امام فرمودند اثر این تئاتر از ده ها مقاله و سخنرانی بیشتر بود… از بین کارهای تان، کاری بود که حضرت امام (ره) ببینند و اظهار نظر کنند؟ چرا بود. یک بار خدا بیامرز حاج عباس شیرازی -جانشین رئیس سازمان تبلیغات وقت- مرا صدا کرد. من پیش حاج آقای شیرازی رفتم. گفت داریم از خدمت امام می آییم. ایشان فرموده بودند اثر تئاتر «حصار در حصار» از ده ها مقاله و سخنرانی بیشتر بود. کارگردان «حصار در حصار» چه کسی بود؟ محمدرضا هنرمند. امام چگونه تئاتر را دیده بودند؟ این تئاتر را ضبط و از تلویزیون پخش کرده بودند. کشور جنگ زده بود و به صبر نیاز داشت… گفتید که فیلمنامه ی زندگی چندین پیامبر را نوشته بودید. چرا اول سراغ ساخت فیلم حضرت ایوب رفتید؟ ما آن زمان یک کشور جنگ زده بودیم و به همین دلیل صبر یکی از نیازهای مان بود و حضرت ایوب(ع) هم که سمبل صبر است. بنابراین همین طور به دلم افتاد که این را کار بسازم. از اول، برای تلویزیون ساختید یا بعداً به تلویزیون دادید؟ نه. اول تئاترش را اجرا کردیم و بعد برای تلویزیون ضبط کردیم. استقبال مردم چگونه بود؟ آن موقع استقبال بسیار خوبی شد. نمی شد نقش پیامبر را به خیلی از این بازیگرها داد اشاره کردید که تلویزیون رفتار خوبی با هنرمندان انقلاب نداشت. چطور شد که به سمت تلویزیون رفتید؟ من هنوز هم سمت تلویزیون نرفته ام. اگر کار بخواهد، بالاجبار می رویم، چون کانال دیگری نداریم که برویم و آنجا کار کنیم. مملکت خودمان است و باید کار کنیم. یعنی چاره ای نداریم، نه اینکه به تلویزیون علاقه داریم. در برابر کسانی که علیه انقلاب کار می کنند و فیلم می سازند، بالاخره اگر کاری از دستمان بربیاید نباید کوتاهی کنیم، ولی معنایش این نیست که سمت تلویزیون رفته ایم. شما نقش ایوب پیامبر(ص) را خودتان بازی کردید. بعدها هم می گویند می خواستید یعقوب(ع) را هم خودتان بازی کنید. این تداوم علاقه ی شما به بازیگری است یا دوست داشتید نقش های پیامبران را خودتان بازی کنید. در حقیقت کسی را برای آن نقش پیدا نمی کردم که بتواند آن نقش ها را بازی کند و آن حالت ها را در بیاورد. واقعاً نداشتیم. مگر اینکه می رفتیم و از آن طرف هنرپیشه می آوردیم. چون نمی شد خیلی از این بازیگرها این نقش را بازی کنند. یعنی برایتان مهم است کسی که نقش پیامبران را بازی می کند، نیت خودش هم درست باشد؟ قطعاً. یکی از دوستان مان گفت اگر نمی شناختمت، تو را با چاقو می کشتم بعد از ساخت فیلم «ایوب پیامبر» چند سالی در کار شما وقفه افتاد تا به «مردان آنجلس» رسیدید. این وقفه به خاطر چه بود؟ در این فاصله دو سه تئاتر، از جمله «تاجر ونیزی» شکسپیر را در تالار مولوی کار کردم. عجب! چطور با آن علائق مذهبی و سیاسی سراغ «تاجر ونیزی» رفتید؟ خب در این نمایشنامه به نقش یهودیان خوب پرداخته شده بود. من نقش یهودی قصه را باز می کردم. آهان! در فیلم کمدی «دنیای وارونه» شهریار بحرانی هم نقش یک یهودی طلافروش را داشتید. بله؟! اولش هیچ کس باورش نمی شد من قرار است این نقش را در «دنیای وارونه» بازی کنم. همه می گفتند سلحشور یک بچه ی آرام و مؤدب است! ولی وقتی بازی کردم، یکی از دوستان مان گفت اگر تو را نمی شناختم، تو را در خیابان با چاقو می کشتم. این قدر که خبیث شده بودی. آن اوایل «نوری زاد» این قدر که الان خبیث هست، نبود شما یک تجربه هم با آقای نوری زاد داشتید. دوست دارید درباره اش صحبت کنید؟ بله، نوری زاده کاری ساخت به نام «مشکات». این فیلم را در «دارخوینم بازی کردیم. من نقش یک عرب را در آن داشتم. نوری زاد را از چه زمانی می شناختید؟ من بعد از اینکه از حوزه هنری بیرون آمدم، با «نوری زاد» آشنا شدم. البته آن اوایل این قدر که الان خبیث هست، نبود. مدتی با هم حشر و نشر داشتیم. این صداقت شما خیلی خوب است، چون بیشتر کسانی که درباره ی مخملباف یا نوری زاد حرف می زنند می گویند ما از همان موقع هم می دانستیم اینها منحرف می شوند. آدم ها برای اینکه بگویند ما خیلی می دانیم از این حرف ها زیاد می زنند. خیر، این جور نبود. رفتار و اخلاق نوری زاد طوری بود که همه قبولش داشتند. مخملباف هم همین طور، چون واقعاً ظاهرشان چیزی را نشان نمی داد. قرآن تاریخ مصرف ندارد برسیم به مردان آنجلس. این کار خیلی گرفت. اولین سریال ایرانی هم بود که در جهان خیلی پخش شد. یادم هست نسخه ای از آن را به پاپ هدیه دادند. کمی راجع به این کار و موفقیتی که داشت صحبت کنید. حجت الاسلام «سعید بهمن پور» رمانی نوشته بود که اسمش خاطرم نیست. سناریوی آن را هم کم و بیش خودش نوشت و بعداً اصلاحش کردیم، نوشتیم و اجرایش کردیم، منتهی دکورها و لباس های ما خوب در آمدند. یعنی کار جوری اجرا شد که حتی هنرمندانی که با ما خوب هم نبودند، کار را پسندیدند. البته اصل ماجرا به جذابیت خود آیات قرآن برمی گردد. داستان قرآنی و قرآن هم جذاب است، البته اگر خوب اجرا کنند. اصل ماجرا به این برمی گردد که اگر داستان قرآنی خوب اجرا شود، خوب از کار در می آید. کشوری را سراغ ندارم که «یوسف» و «مردان آنجلس» را پخش نکرده باشد دلیل انتخاب این قصه در آن برهه چه بود؟ دلیل خاصی داشتید؟ فکر می کنم دوره سازندگی و کارگزاران بود. بله. پخش آن در سال ۱۳۷۶ تمام شد. البته انتخابش دلیل خاصی نداشت. روی قصه های خاصی از قرآن تعصب ندارم و همه قصه های قرآن را برای تمام زمان ها و اقشار لازم می دانم. قرآن تاریخ مصرف ندارد. بعد از ساخت این سریال، سفر خارجی هم رفتید و بازخوردهای پخش «مردان آنجلس» در کشورهای دیگر را دیدید؟ هم ترکیه، هم تاجیکستان و هم در عربستان رفتیم و با مردم صحبت کردیم و تأثیراتش را خیلی دیدیم. واقعا خوش شان آمده بود. تمام کشورهای عربی پخش کرده بودند. الان هم کشوری را نمی شناسم که این سریال را در آنجا پخش نکرده باشند. اگر جایی را سراغ دارید به ما بگویید. هم یوسف(ع) و هم اصحاب کهف از آثاری بودند که واقعاً در دنیا پخش شدند. مردم دنیا خوششان آمد و تأثیر گرفتند. آقا فرمودند زندگی «حضرت موسی علیه السلام» را کار کنید حضرت آقا هم دیدند؟ بله. خیلی لطف کردند. عین جملات آقا یادم نیست. فقط می دانم خیلی خوش شان آمد. به ما که آنجا بودیم فرمودند کار بسیار خوبی بود و حالا بهتر است حضرت موسی(ع) را کار کنید. مسئولین سریال، از جمله آقای لاریجانی که آن موقع مسئول صدا و سیما بود، در آن جلسه حضور داشتند. هنوز داشتیم قسمت اول را دوبله می کردیم. آقای «بهمن پور: در بیت آقا کار می کرد. آمد و گفت فلانی! از آقا برایت یک مژده دارم. آقا دیشب قست اول «اصحاب کهف» را دیده و فرموده اند به سلحشور بگویید امیدوارم قسمت های بعدی هم به این خوبی شود. گفتم به آقا بگویید آقاجان! قسمت اول، بدترین قسمت سریال بود. قسمت های بعد خیلی بهتر می شود و واقعاً هم همین طور بود. بله، سریال هر چه جلوتر رفت جذاب تر شد. با توجه به سابقه ای که در مردان آنجلس داشتید، شاید توقع می رفت سریال یوسف(ع) را زودتر شروع کنید. وقتی داشتیم «اصحاب کهف» را می ساختیم، یک سری از عوامل سریال پیش آقای لاریجانی رفتند و گفتند سلحشور نمی تواند سریال موسی (ع) را کار کند. این شد که موسی (ع) را از ما گرفتند و به کس دیگری دادند. خب من طبیعتاً دلخور شدم، چون کلی برای این اثر زحمت کشیده بودم و دیدم نشد. من هم رفتم دنبال کار خودم و از تلویزیون فاصله گرفتم. آقای لاریجانی سه چهار بار پیغام داد فلانی! بیا ببینم چه می گویی؟ اولش نرفتم، بعد دیدم بی احترامی است و بالاخره رفتم. ایشان گفت از دوستان خودتان گفته اند موسی(ع) را نمی توانید کار کنید و به کس دیگری ارجاع داده شده است. خب حالا شما بیا یوسف(ع) را کار کن. سرشان داد زدم که یک بار خرابکاری کردید، بس است بنابراین طرح ۳۷ قسمتی یوسف پیامبر(ع) را به شبکه دو آقای مشیری داده بودم. به آقای لاریجانی گفتم: «اختیار می خواهم.» پرسید: «چی؟» جواب دادم: «نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی اثر با خودم باشد.» گفت: «باشد» و مجوزش را داد. بعد از حضرت یوسف(ع) دوباره همان بچه ها آمدند که بیا و موسی(ع) را کار کن. سرشان داد زدم که یک بار خرابکاری کردید، بس است. گفتند مسئولین صداوسیما می گویند. گفتم مسئولین صدا و سیما هم نمی توانند این کار را بکنند. خلاصه یک خرده بد قلقی و با آنها تند برخورد کردم. ولی الحمدلله الان موسی(ع) را نوشته ایم. انتظار این استقبال از «یوسف» را داشتید؟ ببینید شاید هنوز یک ماه از فیلمبرداری نگذشته بود که به عوامل کار گفتم بچه ها! نمی دانید دارید چه کار می کنید. من هم نمی دانم. یوسف(ع) یک سریال نیست. یک جریان و حادثه است. خدا شاهد است که آن موقع گفتم. بعداً هم همین شد. الان شش سال است پربیننده ترین سریال روی کره زمین است. تنها سریالی است که بارها در دنیا دیده شده است و انصافاً نشان داد که اگر با هنر به سراغ قرآن برویم، می توانیم دنیا را با هنر فتح کنیم. عراق و کشورهای عربی و اروپایی بماند، یک جایی مثل افغانستان را می گفتند چهارده شبکه ما، شش سال است هر سال ۲۴ بار این سریال را پخش می کند. این تاثیر قرآن است. قرآن زبان هنری است. آنچه که قرآن می گوید، در دنیا جذاب است. این جذابیت وقتی با هنر آمیخته می شود تأثیر می گذارد. تماس یا ایمیلی از مخاطب ها دریافت نکرده اید؟ تا دلتان بخواهد. شبکه های برون مرزی ما روزی نیست که در زیرنویس هایشان تبریک و این حرف ها را نشان ندهند. یقین دارم بعضی بچه های سینما پشت شکایت از سریال یوسف بودند در داخل کشور، یوسف(ع) با یک سری مشکلات مواجه شد. علتش چه بود؟ اصلاً ماجرای شکایت آن آقا چه بود. ظاهرا معتقد بود که متن سریال شما تقلید از نوشته ی اوست. به جز این، یادم هست سریال ده پانزده قسمت که پخش شد، ناگهان موجی از انتقاد در برخی رسانه های خاص به راه افتاد. سه قسمت که پخش شد، شروع شد. آقایی آمد و گفت از روی متن من نوشته شده است. به دادگاه رفتیم و به قاضی گفتیم این متن ما، این هم متن این آقا. شما قاضی هستید، هر دو را بخوانید و قضاوت کنید. پرسید: «حرفی برای گفتن نداری؟» گفتم: «نه، این سریال من است. شما قاضی هستی و دیدی. این هم متنش است. متن ایشان را هم بگیرید و با هم مقایسه کنید.» یکی دو ماه بعد حکم عدم پیگیری… منع تعقیب داده شد. بله. حکم منع تعقیب صادر شد و قضیه را فیصله داد. چهار روز بعد این آقا رفت و دوباره شکایت کرد که این حکم را قبول ندارم و دادگاه دوباره بررسی کرد. چهار سال بعد باز احضار شدیم و آن آقا نتوانست حتی یک جمله، چه رسد به یک سکانس بیاورد که جمله من با جمله ایشان مطابقت داشته باشد. به نظر می رسید عدم تعادل دارد و می آمد و می گفت سلحشور به سینماگرها اهانت کرده است. قاضی می گفت به تو چه؟ در تمام این چهار سال هم دنبال این می گشت که چرا در سینما با کسی دعوا کرده ام. می گفتیم آقا! شکایتت این است؟ مطرح کن و بگو من با سلحشور سر این قضیه دعوا دارم. اگر کتاب است، مدرک بیاور. آخر سر نتوانست چیزی را ثابت کند. دلیلش چه بود؟ یقین دارم برخی بچه های سینما پشت سرش بودند و تحریکش می کردند. در این مسئله شکی ندارم. ضرغامی گفت چشم، ولی عمل نکرد بخشی از حرف و حدیث ها هم به بودجه ی سریال یوسف پیامبر(ع) برمی گشت… خب شد مطرح کردید. ما یک بار حدود ۱۰۰ نفر از عوامل سریال «یوسف» خدمت حضرت آقا رفتیم. آنجا یکی از مطالبی که من مطرح کردم، این بود که همه جا می گویند سریال یوسف ۱۴ میلیارد، برخی جاها ۱۷ و حتی ۲۰ میلیارد هزینه داشته است، در حالی که آقای ضرغامی و معاون ایشان می دانند ما سریال را با نزدیک به ۷ میلیارد ساختیم و الان زیر فشار اتهام هستیم. محبت کنید به آقای ضرغامی بفرمایید هزینه ی واقعی را اعلام کنند تا از اتهام خلاص شویم. آقا فرمودند: اینکه کاری ندارد. اعلام کنید. ضرغامی محکم گفت چشم، ولی هیچ وقت اعلام نکردند. در حالی که همزمان با ما، سریال هایی با ۳۰ میلیارد و ۴۰ میلیارد ساخته می شد. بعد از شما شروع کرده بودند؟ نه، قبل از ما شروع کرده بودند، ولی ما زودتر از آنها تمام کردیم. شما از بازیگرهایی استفاده کردید که چهره های تئاتر بودند و همین به هر حال هزینه ها را پایین می آورد. بله، این هم مؤثر است. اصلاً عادتم نیست دائماً توی جیب بازیگر پول بریزم. هر چیزی باید حد و حدودی داشته باشد. چنین اجازه ای را نباید به کسی داد. کتایون ریاحی فکر می کرد آرامشی را که در «یوسف» یافته، ممکن است در جای دیگری پیدا نکند خبر دارید چرا خانم «کتایون ریاحی» بعد از سریال «یوسف» بازیگری را کنار گذاشت؟ آن طور که خودش می گفت، سر سریال ها که می رفت، فضای کار برایش آزاردهنده بود. اما به روایت خودش، در حین ساخت سریال حضرت یوسف(ع) خیلی آرامش داشت. می گفت اینجا که خبرم می کنند و می گویند آفیش هستی و بیا، احساس می کنم می خواهم به خانه ی خودم بروم. این قدر فضا برایش آرامش داشت. خب بعد از این سریال تصمیم گرفت دیگر کار نکند، چون فکر می کرد آرامشی را که در سریال یافته، ممکن است در جای دیگری پیدا نکند. نقش هم روی خودش تأثیر گذاشت. البته بی تأثیر نبود. گاه نقش ها تأثیر موقت و مقطعی می گذارند و گاه تأثیرات درازمدت و دائمی. معتقدم وقتی کسی خلافی می کند، زمانی باید از او بپذیرم که دیگر خلاف نمی کند که خلاف هایش را کنار بگذارد. تا زمانی که کسی به ارتکاب عمل خلافی ادامه بدهد، کلمه ی ترک معنی ندارد. منِ هنرپیشه دلم می خواهد هنوز که هنوز است برای خودنمایی و پول در آوردن بازیگری کنم. شما برای سریال یوسف پیامبر(ع) هدایای زیادی را دریافت کردید. کدام یک برای شما از همه دلنشین تر بود؟ سه چهار تا تقدیرنامه از شبکه ی قرآن، دارالقرآن، فرهنگسرای قرآن و یکی هم به عنوان خادم قرآن و پیشکسوت قرآن گرفتم. کلاً هدایای قرآنی ام برایم از همه شیرین تر بود. معیارهای قصه گویی اسلامی در قرآن برگردیم به بحث فیلمسازی اسلامی. درباره ی این موسسه ای که این روزها برای آموزش فیلمسازان مسلمان تاسیس کرده اید، توضیح دهید. ببینید خیلی از مسئولین ما فکر می کنند سینمای ایران درست شده است. تنها کسی که خوب می داند سینما درست نشده، مقام معظم رهبری است. از امام پرسیدند شما با سینما مخالفید؟ امام فرمود: «ما با با سینما مخالف نیستیم، با فحشا مخالفیم.» خب این یعنی چه؟ یعنی این سینمای سابق فحشا بوده است. اگر چیز دیگری مد نظر حضرت امام بود، کلمه ی دیگری را به کار می بردند. پس اگر بخواهیم صاحب سینمای مذهبی شویم، باید المان ها و عناصر سینمای قبلی و کسانی را که گرایش به غرب دارند، کنار بگذاریم. کارگردان و بازیگر و دیگران برای پول در آوردن کار می کنند و روابط غلط بین زن و مرد کاملاً در این سینما رایج است. در سینمای اسلامی که نباید این چیزها باشد. در سینمای ما، نویسنده نظرات شخصی اش را می نویسد و به کارگردان می دهد، در حالی که نویسنده ی ما، خیلی وقت ها اصلاً درک و فهمی از جامعه ندارد که بتواند حق داشته باشد برای جامعه ی مذهبی، اسلامی و جبهه ای فیلمنامه بنویسد. توی نویسنده ای که در عمرت دو رکعت نماز نخوانده ای، چه حقی داری برای چنین جامعه ای فیلمنامه بنویسی و فیلم بسازی؟ مگر اینکه بگوییم اینها آمده اند اعلام کنند جامعه با اسلام و انقلاب هیچ کاری ندارد و هرچه هست ما هستیم. حالا من یک آیه را برایتان می خوانم: بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحِیمِ. «لَقَدْ کَانَ فِی قَصَصِهِمْ عِبْرَه لِّأُوْلِی الأَلْبَابِ»(۱) «به درستی در قصه های آنها ـ که داریم برایتان نقل می کنیم ـ برای اهل خرد عبرت هایی وجود دارد.» یعنی مردم اگر یک ذره عقل و شعور داشته باشند، این قصه ها برایشان عبرت آموز است. قصه هایی که قرآن می گوید عبرت آموز است. از آن مهم تر اینکه این قصه ها از زبان خداست. خدا قصه می گوید، نه انسان. پشت سرش می گوید: «مَا کَانَ حَدِیثًا یُفْتَرَى» (۲) افترا و دروغ در آنها نیست. «وَ لَکِن تَصْدِیقَ الَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ»(۳) بلکه ما آنچه را که الان دست شما داده ایم، تأیید کردیم. ما آن قصه ها را تأیید کردیم و «وَ تَفْصِیلَ کُلَّ شَیْءٍ»(۴) و قصه را کمی برایتان باز کردیم. «وَ هُدًى وَ رَحْمَه لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ»(۵) به مردم می گوید کمی ایمان داشته باشید این قصه ها هدایتتان می کنند و برایتان سازنده هستند. قصه های سینمای اسلامی را باید خدا بنویسد یک ماجرایی را بگویم جالب است. یک روزی آیت الله حائری اینجا نشسته بودند. گفتم: «حاج آقا! می خواهیم به سراغ قصه های واقعی برویم.» پرسیدند: «می دانی تفاوت قصه های واقعی و غیر واقعی چقدر است؟» پاسخ دادم: «نمی دانم.» گفتند: «به اندازه ی تفاوت خدا تا بشر.» من که نمی فهمم چقدر است. اصلاً مگر این فاصله پر شدنی است؟ گفتند قصه ی واقعی را خدا می نویسد، من و شما نمی نویسیم. دیدم عجب حرف درستی است. قصه های بزرگان و ائمه تا قصه های عادی زندگی خودمان را خدا می نویسد. چرا؟ چون بدون اراده ی خدا هیچ برگی از هیچ شاخه ای نمی افتد. همه ی قصه های واقعی نوشته ی خداست و خدا برای اینکه به دیگران درس بدهد، برای عده ای حوادثی را پیش می آورد، اما آنچه که من می نویسم، معلوم است به اندازه ی فهم خودم است، اما آنچه که خدا می گوید، خط خداست. قصه های سینمای اسلامی را باید خدا بنویسد، یعنی داستان های واقعی که برای تمام مردم اتفاق می افتند، بایستی به فیلم در بیایند. اگر قصه های واقعی ساخته شوند، انسان ساز هستند، اما قصه های دروغ این طور نیستند. سینمای ما اگر به طرف داستان های واقعی برود، نجات می یابد. علمای ما بالای منبر هیچ وقت نمی گویند من می گویم. می گویند قال الصادق (ع)، قال الباقر (ع). این سنت از ائمه و علما برای ما مانده است که از آیات و قرآن حرف بزنیم، نه از خودمان، اما سینماگر ما این طور نیست، بلکه می گوید من می گویم. می گویی این امام علی(ع) نیست که تو ساختی. می گوید این امام علی(ع) من است، من این جوری می بینم. می گوییم این امام رضا(ع) نیست که تو ساختی. می گوید این امام رضای من است. سلحشور! این یوسف نیست که تو ساختی، می گویم یوسف من است. این من من من، همان آسیب و عیب بزرگی است که سینمای ما دارد و تا این درست نشود، ما صاحب چیزی به اسم سینمای واقعی و اسلامی نخواهیم شد. داستان های واقعی توسط کارگردانی بیان می شود که منیت ندارد و نیامده است از خودش حرف بزند، آمده است قرآن بخواند، روایت یا داستان تعریف کند و از خودش هم نمی گوید. داستان باید عبرت آموز هم باشد و هر کسی که می بیند باید عبرت آموز باشد. دروغ هم نباشد. پس قصه باید چند اصل داشته باشد: خدامحور باشد، یعنی خدا قصه را گفته باشد. دروغ نباشد، عبرت آموز باشد. زیبا و دلنشین باشد. معناگرا باشد و ارزش های دینی و اخلاقیات را آموزش بدهد. دنیاگرا نباشد. دنبال پول، شهوت، شهرت و جایزه نباشد. این چیزها مال سینمای ما نیست. مال سینمای هالیوود است. سینمای ما باید فرق کند. این را ما به لطف خدا پیدا کردیم. ما تنها گروهی هستیم که این را پیدا کرده ایم و الحمدلله عملاً داریم اجرا می کنیم. اما غالب مسئولین فرهنگی جمهوری اسلامی درکی از این حقیقت ندارند و در برابر سینمای هالیوود تسلیم شده و پذیرفته اند سینما همین است. حتی با افتخار می روند و روی فرش قرمز آنها راه می روند. بابت چیزی که یهود به دنیا حقنه کرده است، افتخار می کنند و آن را پذیرفته اند. اگر کمک مان کنند، می توانیم سینمای ایران را در زمان خیلی کم و با بودجه خیلی کم به نتیجه برسانیم. حقایقی را افشا کردم که به ذائقه ی برخی عوامل سینما خوش نیامد تا به حال چند کار با این تفکر و با این فیلمسازان جوان ساخته شده است؟ ما یک سری نه تایی ساختیم، یک سری شانزده تایی. البته بیشتر هدف مان آموزش بوده. چند تا از آنها از تلویزیون پخش شده است؟ ۹تا. البته کارهای آموزشی و ابتدایی ما هستند. کارهای بعدی خیلی بهتر شده است. از کدام شبکه ها پخش می شود؟ یکی را شبکه ی برون مرزی می خواهد پخش کند. بستگی به تصمیم خودشان دارد. برای ما خیلی مهم نبود کجا پخش شود. در سال ۱۳۸۸ خانه سینما از شما شکایت کرد. چرا؟ چون حقایقی را افشا کرده بودم که به ذائقه ی برخی عوامل سینما خوش نمی آمد. ظاهراً برخی از اهالی خانه ی سینما رفته بودند و از هالیوود استاد برای تدریس آورده بودند. خب این برای ما قابل قبول نبود که استادان هالیوود بیایند و به فیلمسازهای ما سینما یاد بدهند. این را با لحن تندی مطرح کردم و گفتم کسانی که می روند و در هالیوود دنبال استاد برای سینمای ایران می گردند، خودشان اهل آنجا هستند. نتیجه ی شکایت به کجا رسید؟ محکوم شدیم و مرا چهار هزار تومان جریمه کردند. ولی شنیدم این اواخر به عیادت تان آمدند. بله. باور کنید غیر قابل چاپ است… و اما سریال «موسی (ع). بعضی می گویند اگر سریال موسی(ع) را بسازید، هیچ کدام از بازیگرهای زن نمی آیند بازی کنند. واقعاً این طور است یا در رسانه ها این حرف ها را می زنند و پشت پرده چیز دیگری می گویند. اولا در مورد برخی از آنها که از خدا می خواهم نیایند. دوما خیلی ها هم می آیند. مخصوصاً کسانی که در سریال «یوسف» بازی کردند، بارها و بارها پیغام فرستاده اند که می آییم. عوامل سریال یوسف، اعم از زن و مرد کار کردن در این جور کارها را دوست دارند و کارهای قرآنی به دهان شان مزه کرده است و فهمیده اند این مدل کارها خیلی خوب است. چرا سریال حضرت موسی (ع) متوقف مانده است؟ چه بگویم؟ باور کنید غیر قابل چاپ است. شما بگویید هر قدری که شد ما منتشر می کنیم… ببینید حضرت موسی(ع) در بین بنی اسرائیل و قوم یهود، منفور است. یعنی با اینکه پیغمبر آنهاست، اما او را دوست ندارند. به همین دلیل هم راه موسی(ع) را ادامه ندادند و بعضی از تاریخ ها اصرار دارند بگویند حضرت موسی(ع) بنی اسرائیلی نبوده و مصری بوده است. خیلی از تاریخ ها روی این قضیه اصرار دارند. خیلی از تاریخ های معاصر دارند می گویند بنی اسرائیلی، یهودی، از این فاشیست ها و جنایتکارها نبوده است و ما برای خودمان کسی هستیم. موسی(ع) مصری بود. این را گفتم که بگویم حضرت موسی(ع) نزد برخی پولدارها و سرمایه دارهای ایران و مسئولان کشور هم خیلی بهتر از حضرت موسی(ع) بنی اسرائیل نیست. اصلاً این ماجرا برای شان اولویت ندارد. واگرنه در سه سال گذشته، کمک می کردند بودجه ی سریال حضرت موسی(ع) جور شود. معلوم است حضرت موسی(ع) برایشان خیلی مهم نیست. اینکه زندگی یک پیامبر ساخته شود و با این فیلم بنی اسرائیل، یهود و صهیونیسم را بکوبیم، یک قدم بزرگ است و کم کاری نیست. ولی نه دولت ما حاضر است بودجه ی حضرت موسی(ع) را بدهد، نه مجلس ما حاضر است بودجه حضرت موسی(ع) را بدهد و نه سرمایه دارها و پولدارهای ما هیچ کدام حاضرند در این کار خیر شریک شوند و بودجه ی حضرت موسی(ع) را بدهند. این یک ننگ است، مخصوصاً که دیده اید این کارگردان قبلاً دو کار موفق انجام داده، کارهایی را انجام داده است که این ملت پسندیده اند. ولی وقتی از آنها کمک می خواهی و می گویی بودجه ی سریال حضرت موسی(ع) را بدهید، اصلاً اعتنا نمی کنند. البته این را بگویم که الحمدلله �
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 72عارف]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 65]
-
گوناگون
پربازدیدترینها