محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840484157
راه رفتن در هوا زندگی در ابر
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: 40شفا آنلاین متر ارتفاع را که می بینی سرت گیج می رود. مگر می شود از اون بالا هم پرید پایین! فکر می کنی اگر همه کش های عالم را هم ببندند به پاهایت باز حاضر نیستی از آن بالا پرواز کنی؛ پروازی معکوس. توی تلویزیون زیاد نمونه اش را دیده ام اما اینکه خودت را در موقعیت واقعی قرار بدهی، داستانش چیز دیگری است.به گزارش شفا آنلاین ، این فکرها را با خودم سبک و سنگین می کنم که یکی از آن بالا می پرد پایین. با اینکه چند لحظه ای است به زمین برگشته، صدایش از فرط هیجان می لرزد: «لحظه اوجش زمانی بود که کش بانجی، من رو بالا کشید و میون زمین و آسمون رها کرد. لحظه ای که دقیقاً نمی دونستم کجا هستم. بالاخره اون شادی و هیجانی رو که مدت ها در انتظارش بودم، تجربه کردم.» از «بانجی جامپینگ» یا همان پریدن با کش از ارتفاع در دل طبیعت، برگشته روی زمین اما هنوز از هیجان، در اوج آسمان است. هدفون در گوش شان گذاشته اند. صدای موسیقی آنقدر بلند است که از هدفون هم بیرون می ریزد. یک آهنگ انگلیسی با ریتمی تند. کفش اسکیت پایشان است و بین ماشین ها، البته خلاف جهت سر می خورند. با چشم دنبالشان می کنم. پسری که توی ماشین بغل دستم نشسته آهی می کشد: «عجب جسارتی، چه هیجانی... کاش من هم می تونستم!» بین ماشین ها گم می شوند. صدای بوق و ناسزاهای برخی راننده ها به گوشمان می رسد. راننده تاکسی ما سری تکان می دهد: «جوانند دیگر، دنبال هیجان.» خودش می گوید «سیگاری» دود می کند؛ گل، علف، ماری جوانا. هر چه اسمش هست؛ یک نوع ماده محرک. ماده قهوه ای رنگی را بین کاغذ سفید رنگی می پیچاند: «زندگی ام هیجان کم داره، با چهل پنجاه هزار تومان در هفته برای خودم می خرمش. من که پول بانجی جامپینگ، اسکی و شهربازی و چه می دونم سفر خارجی رو ندارم؛ اما پول این و که دارم.» حمیرا 32 ساله اما نظر دیگری درباره هیجان دارد: «هیجان زندگی توی متن خودش جاریه. من هیچ وقت هیجان رو از ارتفاع چند متری پریدن یا چه می دونم موزیک و رقص و این ها نمی بینم. همین که پدر و مادرم رو چند بار در هفته می بینم هیجانه. پیشرفتم تو محل کارم هیجانه. اتفاقات زندگی همه هیجانه، نمی فهمم چرا ما آدم ها چشم روی این ها بسته ایم.» جوانی و هیجان این همه دنبال هیجان بودن از کجا ناشی می شود؟ جوانی است و هیجان؟ اصلاً تعریف هیجان چیست؟ چقدرش خوب و لازم است و چه میزانش مضر؟ اصلاً زندگی بدون هیجان هم ممکن است یا نه؟ یک روان شناس مطمئناً به این سؤال ها بهتر از هر کس دیگری می تواند پاسخ بدهد. فرشاد رضایی، مشاور و مدرس دانشگاه علوم پزشکی ایران در گفت و گو با ما هیجان را این گونه تعریف می کند: «هیجان حالت برانگیختگی است که ابعاد شناختی، بیولوژیک و رفتاری دارد. کسی که هیجان را تجربه می کند به لحاظ فیزیولوژیکی برانگیخته می شود با علائم مشخصی مثل تپش قلب، سرخی صورت و... یعنی از حالت ریلکس بودن درمی آید. برخی ممکن است به این هیجان معتاد شوند. یعنی به این عادت کنند که دائم از حالت آرام بودن در بیایند و تنشی را در زندگی تجربه کنند.» به گفته او روان شناس ها هم در تشخیص هیجان به قطعیتی نرسیده اند. برخی می گویند شش هیجان اصلی داریم برخی می گویند چهار تا. البته در ادبیات روانشناسی در مجموع 418 هیجان ریز هم شناسایی شده. با این همه هیجان های اصلی زندگی عبارتند از شادی، غم، ترس، تنفر و خشم. اما نکته اصلی اینجاست که ما این هیجان ها را چگونه تجربه کنیم؟ یعنی شدتش به ارزیابی ما از آن موقعیت بستگی دارد. برخی در یک موقعیت شدید برانگیخته می شوند و دیگران نه. امید 28 ساله به قول خودش هیجانی نبوده که در زندگی اش تجربه نکرده باشد. از غواصی گرفته تا صخره نوردی و انواع و اقسام سفرهای ماجراجویانه: «دقیقاً نمی دونم تعریف هیجان چیه؟ یعنی می دونی دانشش رو هم ندارم اما می دونم اگر هر از گاهی بهش بها ندم کل زندگی ام از هم می پاشه. برای همین هم مدام دنبال تجربه های جدیدم. هیچ وقت هم خسته نمیشم. اصلاً مگه زندگی جز هیجان و تنوعه؟ اگر اینها نباشن بهتر که کلاً بی خیالش بشیم.» اما با این همه امید تأکید می کند با وجود هیجان طلب بودن، هیچ وقت حاضر نشده مواد مخدر را تجربه کند. بنابراین فکر می کند همه باید برای جوان ها دنبال ایجاد تجربه هیجان های مثبت باشند و اگر جایگزین مناسبی نباشد، زندگی آنقدر کسالت بار می شود که آدم ها دنبال هیجان های غیر متعارف بروند. فرشاد فیروزی، تکنیسین بین المللی کار با طناب که برنامه بانجی جامپینگ و کار با آونگ بزرگ را در طبیعت اجرا می کند در گفت و گو با «ایران» می گوید: «این نوع هیجان ها نه تنها بد نیستند که در روحیه هم تأثیر مثبتی دارند. با این کار فرد مدام دنبال هیجان بیشتر و بزرگ تری می رود و دنبال این است که هیجان بهتری را تجربه کند. معمولاً کسانی که بانجی جامپینگ می کنند بعدش دنبال صخره نوردی، دره نوردی و... می روند این ها همه در زمره هیجان های ورزشی اند و برای جوان ها مفیدند. اما بحث مجوز هم هست؛ مثلاً بانجی توچال کلاً تعطیل شد و در بوستان ولایت هم دخترها اجازه بانجی کردن ندارند. از آن طرف مدام به مجوزها ایراد می گیرند و ما هم که امکان تبلیغات وسیع نداریم. خیلی ها دوست دارند دراین برنامه ها باشند اما اصلاً باخبر نمی شوند. هیجان این کار موجب می شود آدرنالین در بدن ترشح شود که اثرش تا 40 روز باقی می ماند و حس خوبی به فرد می دهد. این اثر آن قدر خوب است که قابل توصیف نیست. این هیجان ها سالمند.» امیر 35 ساله هم تجربه بانجی جامپینگ را دارد: «راستش رو بخواهی من سر یک کل کل رفتم بانجی. بالا که رسیدم باد می آمد، گفتند باید با سر بپری و داد بزنی تا راحت تر باشی. به سر سکو که رسیدم به غلط کردن افتادم. از ترس داشتم می مردم. برای اینکه پس نیفتم، داد زدم و پریدم و چشمهامو بستم. پایین هم آمدم به خودم بد و بیراه می گفتم. بعد از این قصه ترس از ارتفاع هم پیدا کردم در حالی که قبلاً این ترس رو نداشتم. الان نزدیک ارتفاع که می شم زانوهام می لرزه. یعنی سقوط برایم واقعی شد. تجربه پر تناقضی بود و تا چند روزی شارژ بودم اما در کل من اهل هیجان های این جوری نیستم. اصلاً به نظرم تعریف هیجان این چیزها نیست.» حد و مرز هیجان کجاست؟ شاید همین دنبال هیجان بودن و رنگ و بویی به زندگی بخشیدن است که گاهی زندگی خیلی از جوان ها را تا لبه پرتگاه و سقوط هم می برد. این موضوع فقط مخصوص ایران هم نیست. برخی از روان شناسان معتقدند بخشی از پیوستن های جوانان اروپایی به گروهک تروریستی داعش در سال های اخیر به خاطر همین میل به هیجان طلبی بوده است. حتماً شنیدن اینکه یک جوان از جامعه ای مدرن و مرفّه به گروهکی تروریستی و بنیادگرا بپیوندد برای شما هم عجیب و غیر قابل درک است. اینجا همان جایی است که باید پرسید بالاخره مرز هیجان طلبی کجاست و اصلاً مگر چقدر هیجان در زندگی مهم است؟ مگر اشکال زندگی در آرامش کجاست؟ رضایی در این باره هم می گوید: «هیجان فی نفسه اصلاً چیز بدی نیست و به خودی خود منفی نیست اما باید مرز هیجان مرض گونه و نرمال را بشناسیم. گاهی اوقات حتی هیجان نقش نجات دهنده دارد؛ مثل زمانی که از چیزی می ترسید یا حتی خشم. اگر کسی به حوزه زندگی خصوصی تان وارد شود طبیعی است که با خشم با این فرد مواجه شوید. اما هیجان تا زمانی خوب است که آسیبی به خود، دیگران و محیط نزند. مثلاً در بانجی جامپینگ چون هیچ یک از آسیب های بالا رخ نمی دهد، پس در زمره هیجان های مفید است. اما اگر دامنه نوسان هیجان خیلی بزرگ باشد، می توان گفت فرد به لحاظ هیجانی حالش خوب نیست. البته به همان نسبت هم اگر دامنه نوسان هیجان خیلی کوچک باشد غیر عادی است. مثلاً به کسی بگوییم 100 میلیون برنده شده ای و بگوید «خب؟» این هم غیر عادی است. مثلاً مبتلایان به اختلال دو قطبی دامنه هیجانی شان خیلی بالاست. آنها به لحاظ هیجانی، پایداری کمی دارند مثلاً ممکن است به مسأله ای غش غش بخندند و بعد از دو دقیقه بزنند زیر گریه.» با سه سؤال درباره انجام رفتارهای هیجانی یعنی آسیب نزدن به خود، دیگران و محیط براحتی می توان فهمید کدام هیجان در زندگی عادی است و کدام نه؟ پیوستن جوانان اروپایی به گروهک های تروریستی نه تنها غیرعادی که انتحاری است و استفاده از مواد مخدر هم به دلیل آسیب به خود و دیگران جزو همین هیجان های غیر عادی طبقه بندی می شود. رضایی اضافه می کند: «برای همین همه جای دنیا استفاده کنندگان الکل هنگام رانندگی به بالاترین جریمه محکوم می شوند. چون به لحاظ شناختی، کنترلی روی خود و هیجانشان ندارند وبه خود، دیگران و محیط ضربه می زنند.» او تأکید می کند: در جوامعی که هیجان های عادی برای جوانان در نظر گرفته نمی شود، جوانان سراغ تفریح های زیر زمینی می روند؛ مثل ماری جوانا و دیگر هیجان های زیر زمینی. چون جوان دنبال این است که دوپامین و سروتونین خونش را بالا ببرد و احساس سرخوشی بکند. با ورزش نشد با اعتیاد. مصرف یک بار شیشه چقدر برای یک جوان هزینه مالی دارد؟ اگر همین جوان بخواهد اسکی برود چقدر؟ طبیعی است که چند میلیون باید هزینه کند و وسایل اسکی بخرد و...» یک نفر با موسیقی می خواهد به هیجان برسد و دیگری با پریدن از ارتفاع و آن یکیهم با اسکیت بازی میان ماشین ها. این روزها انگار همه دنبال هیجانند اما حد و مرز این هیجان را نادیده می گیرند. بالاخره هیجان را باید در متن زندگی جست و جو کرد یا در رفتارهای هیجانی؟ایران
پنجشنبه ، ۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها