تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805331574
همه دغدغه های یک زوج معلول/ از کهریزک تهران تا رستگاری مشهد
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: شبنم و علیرضا زوج معلولی هستند که سرنوشت هر دو را برای همیشه روی صندلی چرخ دار نشاند و به خاطر عشق و علاقه ای که نسبت به هم داشتند ازدواج کردند و حاصل زندگی آنها امروز پسری به نام امیر رضا است.به گزارش ذاکرنیوز از مشهد مقدس، در همین حوالی شهر مشهد کمی دورتر از مرکز شهر در خانه ای 50 متری چراغی روشن است که اهالی آن هر چند نمی توانند به دلیل معلولیت راه بروند اما با بذر عشق و محبتی که در وجودشان نهفته است توانسته اند به نوعی روی پای خود بایستند و جمله خواستن توانستن است را در زندگیشان صرف کنند. خواستنی که از عشق در کهریزک تهران آغاز شد و با دل بستن به حریم یار و پناه آوردن به شهر امام رضا(ع) با صدای گریه یک نوزاد در رستگاری مشهد جان گرفت. این روزها آمار زوج های خوشبخت زیاد نیست، شاید کسی بگوید نه این طور نیست، خیلی از زوج ها هستند که خوشبختند، اما من می گویم میزان رضایت و خوشبختی زوج ها از زندگیشان را می شود از میزان آمار طلاق فهمید. البته در کنار تمام زوج هایی که نیمی از ساعات زندگیشان به دعوا و صندلی های دادگاه می گذرد. عده ای هم هستند که عاشقانه زندگی می کنند عده ای که با وجود مشکلات جسمی، مالی و حتی اجتماعی اما باز هم احساس خوشبختی می کنند. شبنم و علیرضا زوج معلولی هستند که بر اثر اتفاق یکی از کرمانشاه و دیگری از روستاهای اصفهان مسیر زندگیشان یکی می شود، شبنم در چهارسالگی بر اثر شدت تب و علیرضا نیز در دو سالگی، سرنوشت هر دو را برای همیشه روی صندلی چرخ دار نشاند و بر اثر اتفاق راهی کهریزک تهران کرد تا سالها مهرشان در دل هم بنشیند. بعد از گذشت 10 سال تلاش و ممانعت مسئولان آسایشگاه بخاطر عشق و علاقه ای که نسبت به هم داشتند تقدیر دستانشان را در دست هم قرار داد و حاصل زندگی شبنم و علیرضا که همه مانع ازدواجشان بودند منجر به تولد پسری به نام امیر رضا شد. یک خانه اجاره ای 50 متری در خیابان رستگاری منطقه الهیه مشهد و دکه ای کوچک در بازار ابریشم قاسم آباد و نوزادی به نام امیر رضا دست به دست هم دادند تا پیوند شبنم و علیرضا محکم تر از همیشه شود و به نوعی امید این زوج معلول ... قاسم آباد، الهیه در طبقه همکف یکی از آپارتمان های 50 متری رستگاری زندگی می کنند، خیلی مشتاق بودم تا این زوج جوان و کودک یک ساله شان را از نزدیک ببینم، به درب منزلشان که رسیدیم کمی زمان برد تا شبنم درب را بازکرد روی ویلچر نشسته بود و با روی خوش ما را به داخل منزل دعوت کرد. خانه ای کوچک و نُقلی، علیرضا هم بدون تحرک در گوشه ای از اتاق نشسته بود و تنها می توانست حرف بزند و گاهی یکی از دستانش را که کمی تحرک داشت تکان بدهد و در گوشه ای از اتاق آنچه بیشتر از همه شادی را در وجودمان ایجاد کرد پسر بچه ای بود که آرام در کالسکه اش نشسته بود و وقتی نگاهش می کردیم لبخند از نگاهش موج می زد. شبنم که گویی انتظارمان را می کشید با سینی چای میهمانمان کرد و این سرآغاز شروع گفت وگوی ما با این زوج معلول بود. از آسایشگاه معلولان تهران تا کوچ به مشهد شبنم عظیمی می گوید: سال 56 در کرمانشاه به دنیا آمدم، بیشتر از چهار سال نداشتم که به دلیل شدت تب به بیمارستان منتقل شدم و آنجا به خاطر تزریق آمپول پنی سیلین، برای همیشه حرکت پاهایم را از دست دادم و به دلیل اختلافاتی که پدر و مادرم پس از این جریان داشتند از هم جدا شدند و من تا 15سالگی با مادرم زندگی می کردم و زمانی که 8سال داشتم پدرم فوت کرد. 15سال بیشتر نداشتم که مادرم ازدواج کرد و من را راهی خانواده پدری ام کرد و پنج سالی زیر دست آنها زندگی کردم در این مدت 5 سال ساعت ها من را در اتاق حبس می کردند. برای رهایی از این وضعیت به کمک یکی از عمه هایم به آسایشگاه هفت تیر رفتم و پنج سالی آنجا زندگی کردم بعد از آن به خاطر اینکه خانواده ام هزینه های آسایشگاه را پرداخت نمی کردند، سال 76 من را به آسایشگاه کهریزک تهران منتقل کردند. علیرضا عامری نیز می گوید: سال 1334 در روستای تورزنِ شهرستان اردستان در استان اصفهان به دنیا آمدم دوساله بوده ام که تب شدید گرفتم و چون من را به دکتر نبرده بودند، دچار معلولیت جسمی حرکتی و برای همیشه زمینگیر شدم و تا 28 سالگی با وجود اینکه توانایی حرکت نداشتم، زندگی ام را بدون داشتن ویلچر گذراندم. سال 57 که پدرم مریض شد، تصمیم گرفتم روی پای خودم بایستم به کمک یکی از آشنایانمان اسفندسال 62 به مشهد آمدم و به آسایشگاه فیاض بخش منتقل شدم و آنجا بود که متوجه شدم وضعیت خیلی از جوان های هم سن و سالم از من هم بدتر است و همین سبب شد روحیه بگیرم. وی می افزاید: درس خواندم و مدرک پنجم ابتدایی را گرفتم از طرفی هم به شهرداری درخواست مجوز فروش لباس دادم و با داشتن این مجوز هر روز صبح با ماشین خرید نان آسایشگاه تا میدان بیت المقدس مشهد می رفتم و آنجا بساط می کردم. بعدازظهرها با کمکم مردم به آسایشگاه برمی گشتم، بعد از گذشت 9 سال فیاض بخش اعلام کرد که چون خانواده ات در تهران ساکن شده اند باید به تهران بروی، به فیاض بخش عادت کرده بودم برایم خیلی سخت بود تازه شرایط زندگیم به روال رسیده بود و به همین دلیل سال 71 به آسایشگاه کهریزک تهران منتقل شدم. علیرضا عنوان می کند: اسفند سال1377، برای نخستین بار شبنم را در کهریزک دیدم و مهرش در دلم نشست و آنجا بود که تصمیم خودم را برای تشکیل زندگی گرفتم البته شبنم 22 سال از من کوچک تر بود با این حال موضوع را با شبنم مطرح کردم و شبنم نیز رضایت داد. شبنم می افزاید: زمانی که وارد آسایشگاه شدم تنها 20 سال داشتم آن زمان علیرضا 42 ساله بود بعد از یک سال خیلی اتفاقی هم را دیدیم آن روز من حال و روز خوبی نداشتم و به خاطر اینکه مادرم حاضر نمی شد من را برای عید به خانه ببرد ناراحت بودم. همان روز علیرضا آمد و علت ناراحتی ام را پرسید و کمی با هم حرف زدیم و این دیدار جرقه ای بود برای شروع دوستی و آشنایی بیشتر، بعد از چند هفته، علیرضا از من خواستگاری کرد، معرفتی که علیرضا داشت و افکارش سبب شد توجهی به فاصله سنی نداشته باشم. وی عنوان می کند: علیرضا نامه ای به مددکاری آسایشگاه نوشت و در آن نامه، از علاقه ما به یکدیگر گفت با شنیدن این موضوع مددکاری با خواسته ما مخالفت کرد. آسایشگاه بعد از چند هفته، در پاسخ به نامه علیرضا اعلام کرده بود که علیرضا نسبت به من از نظر جسمی، ناتوان تر است و چون اختلاف سنی زیادی با هم داریم بنابراین حق ازدواج نداریم. علیرضا اظهار می کند: هفت ماه که از ازدواج شبنم گذشت به مددکاری آسایشگاه گفتم هر روزی که شده باشد، با شبنم ازدواج می کنم، درست است که من و شبنم، دیر به هم رسیدیم اما با وجود تمام سنگ اندازی ها، خدا خواست ما در کنار هم قرار بگیریم و برای رسیدن به خواسته مان 10سال سختی و جدایی را به جان خریدیم. شبنم می گوید: بالاخره آذر 83 با هم ازدواج کردیم، بعد از ازدواجمان در یکی از خانه های کهریزک با هم زندگی می کردیم و روزها در محوطه آسایشگاه صنایع دستی که بچه ها درست می کردند را به فروش می رساندیم. امام رضا(ع) دست رد به سینه ام نزد علیرضا عنوان می کند: سال 91 از آسایشگاه مرخصی گرفتیم و به مشهد آمدیم تا روی پای خودمان بایستیم و زندگی در دنیای واقعی را در کار هم تجربه کنیم ابتدا که به مشهد آمدیم با پس اندازی که داشتیم و مقداری هم قرض گرفته بودیم مغازه ای درخیابان سمزقند، اجاره کردیم و قصد داشتیم در آنجا صنایع دستی بفروشیم و هم زندگی کنیم. یک روز که خیلی درمانده شده بودم، حرم رفتم و از امام رضا(ع) خواستم خودش گشایشی در کارمان بکند تا از آمدنمان به شهرمشهد، پشیمان نشویم. همان لحظه بود که یکی از دوستان قدیمیم به گوشی ام زنگ زد و همین دوست برای من و شبنم خانه ای 50 متری در رستگاری قاسم آباد رهن کرد و بعد از آن نیز در بازار ابریشم فضایی برایمان درست شد تا بتوانیم با دستفروشی زندگی کنیم. علیرضا می گوید: با اینکه عمل جراحی، حق بچه دارشدن را از ما گرفته بود، من باز هم ناامید نبودم و می دانستم اگر خدا کاری را بخواهد، نشدنی نیست و با توسل به امام رضا(ع) از خدا خواستم به ما فرزندی بدهد فردای همان شب بود که شبنم دل درد گرفت و به دکتر رفتیم. آنجا بود که متوجه شدیم شبنم پنج ماهه باردار است اصلا باورم نمی شد و با شنیدن صدای ضربان قلب پسرم بود که باورکردم به زودی پدر می شوم. شبنم می گوید: ما چون عضو کهریزک هستیم، بهزیستی پذیرشمان نمی کند به همین دلیل تا امروز تحت پوشش هیچ ارگانی نبودیم و امروز با داشتن یک بچه شرایطمان خیلی سخت تر شده البته من به دلیل اینکه وضعیت جسمی بهتری دارم کار می کنم و علیرضا در خانه مراقب پسرمان است. شبنم تصریح می کند: مادر من برایم جهیزیه نداد حتی لوازم امیر رضا را خودمان تهیه کردیم و تا امروز هم هیچ رابطه ای باهم نداریم اما با خانواده علیرضا ارتباط داریم اما هستند کسانی که کمک می کنند مثلاً شیرخشک و پوشک امیر رضا را تامین می کنند اما نباید از مردم توقع داشت. مشکل اصلی ما خانه است چرا که برایمان اثاث کشی کردن سخت است ضمن اینکه مشکل کار هم داریم، کار کردن در پاساژ ابریشم آن هم دستفروشی در یک راهرو کوچک شرایط مناسبی نیست. 8 ماه تمام یارانه ما قطع شده بود و هرروز می رفتم فرمانداری اما هیچ توجهی به وضعیت ما نمی شد تا اینکه نامه ای برای آقای جهانگیری، معاون اول رئیس جمهور نوشتم و آمدند بازدید از محل کارم و بعد از یک ماه مجدد یارانه ما پرداخت شد. بهزیستی تهران هم کمکی نمی کند چون کهریزک مردمی است و با کمک مردم تامین می شود نمی توانند کمکی به ما داشته باشند.علیرضا مشکل پروستات دارد و دارو استفاده می کند اما بی فایده است. در کهریزک که بودم دوره رمان دوزی روی پارچه و آینه را گذراندم و مدرک گرفتم و در آسایشگاه نیز درس خواندم و الان هم در رشته علوم انسانی انتخاب رشته کرده ام، همسایه ها خیلی به ما کمک می کنند، بچه های پاساژ ابریشم خیلی به ما کمک کردند حتی دو تا ویلچر برقی که هرکدام 4 میلیون تومان است برایمان خریداری کردند. علیرضا می افزاید: از دولت خواهش دارم به معلولان که دو درصد جامعه را تشکیل می دهند کمک کند، بانک می خواهیم برویم جایی برای ویلچری نیست، در ادارات همین طور مسیرهای رفت و آمد برای ویلچری ها و معلولین در سطح شهر نداریم انگار که معلولین در جامعه و سطح شهر جایگاهی ندارند. شبنم و علیرضا با وجود سختی هایی که در زندگی دارند اما با تولد پسرشان امید تازه ای به زندگی پیدا کرده اند اینکه می توانند همانند بسیاری از مردم عادی زندگی کنند و معتقدند این حق را دارند که سال های سال در کنار یکدیگر چراغ زندگیشان را با عشقی که نسبت به هم دارند روشن نگاه دارند. گزارش از مرجان شریعت
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها