محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827750363
درس اخلاق آیت الله قرهی: چرا حضرت زهرا(س) را انسیه الحوراء می نامند؟
واضح آرشیو وب فارسی:کرات آملی: کرات آملی:انسیه الحوراء منظور آن حوری نیست، آن حوری در استخدام مؤمن است و در سطح پایین است، به نظر می آید مجبور شدند برای تفهیم به ما انسان ها که بالاخره در این جسم هستیم و به دنبال اسماء و گیر الفاظ هستیم، این طور بگویند. آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) در تازه ترین جلسه اخلاق خود به تببین ابعاد معرفتی حضرت فاطمه زهرا(س) پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید: *معرفت و درک حقایق در سایه انعکاس نور نیره الهی به عقل سلیم دیشب عرض کردیم پروردگار عالم به عنوان خالق، برای بهره بردن از معارف، مثال نور را زدند و فرمودند: «الله نور السموات و الارض» و عرض کردیم: این نور الهی باعث اداراکات عقل می شود، همانگونه که نور ظاهری مادّی خورشید و نورهای دیگر که بعنوان نور کاذب بیان می شود، باعث انعکاس نور به اشیاء و رؤیت اشیاء از طریق چشم می شود. چشم می بیند بواسطه اینکه نور، به اشیاء منعکس می شود و حتّی اگر کسی جدّی عقل سلیم هم داشته باشد، عقل، ادراک می کند آن وقعی که به نور اقدسیّه الهیّه که آن نور، بصورت نازله، تجلّی آن در حضرات معصومین(ع) است و بالاخص اصل این نور «من نیّره الله» حضرت فاطمه الزهرا(س) است. به واسطه انعکاس این نور که اسّ و اساس نور است به نورهای حضرات معصومین و آن نورها به عقول سالمه، عقل سلیم، حقایق را ادراک می کنند و معارف را متوجه می شوند و اگر اینطور نشود معارف را درک نمی کنند. عرض کردیم دلیل و برهان آن روایت شریفه ای که پروردگار عالم به لسان معصوم، آن هم به لسان حضرت صادق القول و الفعل امام جعفر صادق(ع) فرمودند: «فاطمه و هی صدیقه الکبری و علی معرفتها دارت القرون لاولی» اولاً بی بی دو عالم صدّیقه کبری است و ثانیاً بواسطه اوست که بر محور شناخت، معرفت، همه برنامه ها انجام شد و معرفت اوست، در قرون گذشته «داره القرون الاولی» چند تا نکته اولیاء خدا بیان کردند که من مختصراً عرض بکنم آنهم اشاره اجمالیّه به بعضی از نکات لطیف و حقیقه است. *مبصر اعضا و قوای انسان عقل است یکی از آن ها این است وقتی تبیین می شود «داره القرون الاولی»؛ یعنی همه انبیاء گذشته که همه انبیاء آن ها امّت داشتند، چون یک دلیل این است، انعکاس معرفت برای خلق و برای عقول سالمه، عقل سلیم، فقط و فقط از طریق انبیاء و وحی است. وحی که از طریق انبیاء بیان می شود: این نور الهی است برای اینکه انسان معرفت پیدا بکند و در حقیقت عقل سلیم در استخدام وحی است به یک تعبیری عقل سلیم اعلام می کند. بعنوان ناظم القوا و به عنوان مبصر الاعضاء که بصیر است و مبصر است. در مدارس در دبستان به بعد می گویند مبصر، مبصر چون می بیند معلّم کی دارد می آید؟ اعلام می کند برپا و مبصر اعلام می کند برجا، لذا این عقل سلیم، مبصر الاعضاء است، بصیر است و عقل سلیم، ناظم القوا است؛ یعنی خودش چیزی ندارد بلکه مبصر است از اینکه وقتی وحی نازل شد، می گوید: گوش بده! نسبت به اوامر الهی برپا! « قم!» قیام کن و نسبت به نواهی دست بکش، برجا! بنشین. این عمل را انجام نده! این را صاحب وحی شریعت، نهی کرده است. عقل سلیم، این است: مبصر الاعضاء و ناظم القوا است. *معرفت انبیاء گذشته به حضرت زهرا(س) انعکاس نور به عقول سالمه امّا اصل برای انبیاء است وحی است و آن نور الهی از این طریق ورود پیدا می کند، حسب این روایت شریفه: «فاطمه و هی صدیقه الکبری و علی معرفتها دارت القرون الاولی» او صدیقه کبرایی است که بر محور شناخت او قرن های گذشته دور زده شده است. این قرون اولی این است که معرفت به او را هم گذشتگان داشتند. گذشتگان در آن زمان، که حال فیزیکی خلقت انسیه آن «انسیه الحورا» بوجود نیامده، هنوز حال فیزیک آن حضرت بصورت یک انسان، موجود نیست، نیره است. اینجا معلوم میشود، باید انبیا به او معرفت داشته باشند «دارت القرون الاولی» لذا اینکه دیشب عرض کردیم و تمثیل زدیم، گفتیم: شما چشم سالم داری ولی وقتی همین الان برق برود، تاریکی مطلق است. یا چشم شما را ببندند و ببرند به یک سالنی و چشم را باز کنند، آنجا تاریکی مطلق است و بعد بگویند: شما که چشم داری، چشمت سالم است، اشیاء داخل اتاق و رنگهایش را بگو، نمیتواند. مثل شما مثل اعمی می شود چرا؟ چون انعکاس نور است به اشیا که شما می توانید اشیا را ببیند. بله چشم دارید و چشمتان هم سالم است امّا شما فکر می کردید خود چشم می بیند، عنبیه، شبکیه همه اینهاست که دارد کارش را انجام می دهد، اینها باعث است، ولی نمی دانستید انعکاس نور است و اگر نور نباشد، نمی بینید؛ چون خورشید دارد نورش را به اشیا منعکس می کند و شما هم اشیا و رنگها را می بینید. ولو نور به صورت کاذب باشد، نور مهتابی است و انرژی است اما نور است. انسان اگر عقل داشته باشد، عقل سلیم و بگوید من به واسطه عقل میتوانم جلو بروم، نه. باید انعکاس نور، آن هم نور معرفت الهی باشد. فرقش با این نور مادی این است که به حقایق خلقت و معارف بخورد تا عقل سلیم، این معارف را درک کند. پس اینجاست که عقل بما هو عقل نمیتواند ادراکاتی داشته باشد الا از طریق وحی و از طریق نور. حضرات انبیای عظام آن ها هم دارای عقل سلیم هستند که اگر نبودند، اصلا نمی توانستند برای مردم، حامل وحی الهی بشوند و خود نورند امّا نور نازله هستند، این نور را از کجا گرفتند؟ از همان نیّره، اگر معرفت به او را نداشتند، همان طور که بیان شد اگر ولایت امیرالمومنین و حضرات معصومین را نمیپذیرفتند نبی نمیشدند، رسول خدا نمیشدند. لذا یک معنای «دارت القرون الاولی» این است که یعنی در گذشتگان هم بوده است و معرفت نسبی را داشتند منتها کی وکجا؟ چون حضرت جسم نبود. تازه آن موقعی هم که جسم بود و حضرت به صورت انسیه امد، مردم معرفت پیدا نکردند، اگر معرفت پیدا میکردند که مابین در و دیوار او را قرار نمیدانند! و وقتی حضرت خطبه فدکیه خواند امر او را گوش میداندند. اگر معرفت پیدا می کردند وقتی با امیرالمومنین درب خانه ها را می زد، معرفت پیدا می کردند. مردم معرفت پیدا نکردند نه به مولی الموالی به عنوان ولی الله و نه به عصمت الکبری به عنوان نیّره، ابداً اینها معرفت پیدا نکردند. *وجود انبیاء عامل گردش خلقت و همه عالم برای انسان در قالب جسم نفهمیدند، حالا آن موقع که اصلاً معلوم است، بانوی مکرمه در جسم انسانی نیست. پس این «دارت القرون الاولی» به انبیا بر می گردد، انبیا و بعضا اوصیایشان باید به خانم معرفت پیدا می کردند تا مطلب را بفهمند. لذا اتّفاقاً برای اینکه بیان میشود مال هشتاد سال، دویست سال قبلش نیست بلکه برای هر پیغمبری که مبعوث می شد و مراد همه دوران است «دارت القرون الاولی» خود پیامبران عظیم الشان و اولوالعزم من الرّسل، سادت المرسلین، در حدیث داریم می فرمایند: «اولوالعزم من الرسل و ساده المرسلین و النبیین علیهم دارت الرحی» پیغمبران اولوالعزم این آقایان پیغمبران، اینها کسانی هستند که آسمان ها و زمین دور ایشان میگردند. دارت الرحی، یعنی اصلاً وجود آنها عامل چرخش است. انبیا در هر زمان نباشند زمان معنا ندارد، در هر مکان نباشند، مکان معنا ندارد، انبیا نباشند، انسان معنا ندارد؛ چون پررودگار عالم خودش فرمود: من عبث، خلق نکردم و چون می خواهد بگوید: عبث بودن عالم، معنا ندارد و هدف دارد، خلقت انبیا را فرستاد. پروردگار عالم از«هو الذی بعث فی الامیین رسولا منهم» هدف دارد. لذا اگر انبیا نباشند، پند، هیچ نیست، چون کرات هم معلوم می شود همه این طور است، کرات و همه خلقت را پررودگار عالم برای انسان قرار داد؛ یعنی این مقدمه را فراهم کرد و بعد آن چیزی که به ظاهر جسم کوچکی است و به قول امیرالمومنین «اتزعم انک جسم صغیر» آیا تصور کردی جسم کوچکی هستی؟ آن طور نیستی بلکه تو غوغایی، محشری، جسم کوچکی، انسانی که جسمش کوچک است، امّا مهمتر از همه فرمود: «نفخت فیه من روحی» که هیچ جا نفرمود الّا انسان و آنقدر این انسان مقام دارد که پررودگار عالم فرمود: «لقد خلقنا لانسان فی احسن تقویم»، آنقدر مقام دارد که پررودگار عالم فرمود: «انی جاعل فی الارض خلیفه»، برای اینکه ذوالجلال و الاکرام اثبات کند، جدّی تو خلیفه هستی، تو جانشین من هستی، پررودگار عالم به ملائکهاش فرمود: «واذ قلنا للملائکه اسجدوا لادم..» همه اینها دلالت بر این دارد، این کراتی که خلق کرد این کهکشانها همه و همه برای انسان است خودش هم فرمود: «خلقت الاشیاءلاجلک و خلفتک لاجلی» وقتی پررودگار عالم میفرماید: همه اینها را برای تو خلق کردم و عبث هم نیست، برای این است که انبیا را فرستاد و در هر قرونی انبیا بودند و زمین خالی از حجّت نخواهد بود و خالی از حجت نیست و الّا اصلاً پروردگار عالم چه نیازی داشت به این که آسمان ها را خلق کند؟! چه نیازی داشت به این که کهکشان ها را خلق کند و …؟! همه را خلق کرد برای ما. فرمود: همه برای توست. همان جا هم که حتّی جنّت، بیان می شود، برای جسم و نفس ماست، نه برای حقیقت ما. حقیقت ما که متعلّق به خودش است، «إنّا للّه وإنّا الیه راجعون» (لام، لام تعلقیّه است). «یا أیّتها النّفس المطمئنّه إرجعی إلی ربّک» به خود من رجوع کن، نه جنّات و رضوان، نه این که به جایی رجوع کنی که دست دراز نکرده، میوه برایت می آید و هر طوری که دوست داشته باشی، نهرها هست، فرح و شادی ابدی است و نه سرما و نه گرمایی است. پروردگار عالم نمی خواهد این ها را بیان کند. بلکه به انسانی که برای خودش هست، می گوید: «إرجعی»، «إنّا للّه وإنّا الیه راجعون»، برگرد به سوی من. لذا پروردگار عالم همه خلقتش را برای انسان می خواهد. انبیاء آمدند، بدون انبیاء، حتّی آسمان ها و زمین، معنا ندارد. در حدیث است: «أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ سَادَهُ النَّبِیِّینَ وَ الْمُرْسَلِینَ وَ عَلَیْهِمْ دَارَتِ الرَّحَى»، زمین و هر آنچه موجود است بر دایره وجودی آن ها می چرخد. دوران زمین و آسمان به وجود این چند پیامبر اولوالعزم است. لذا خیلی جالب است حالا آنجا که همه خلقت دور انبیاء هستند، انبیاء دنبال یک معرفت هستند و آن این است که این «وَ عَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتِ الْقُرُونُ الْأُولی » برای انبیاء می شود. البته ما باز هم نمی فهمیم، ولی باز هم اگر بخواهیم در یک حدّ ساده ای متوجّه شویم، باید بگوییم: همین است که آن جا که همه خلقت بر محور انبیاء می چرخند، انبیاء هم اگر خواستند به چیزی برسند، باید به معرفت نسبی به بی بی دوعالم دست یابند، «وَ عَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتِ الْقُرُونُ الْأُولی ». پس انبیاء عظام به دنبال معرفت بی بی دوعالم بودند، با این که هنوز در جسم انسانی هم نیامده است و این، عظمت بی بی دوعالم است. *عالمه بی معلّم! این ها را مخصوصاً داریم بیان می کنیم که بدانیم ما نمی خواهیم فقط راجع به بی بی دوعالم صحبت کنیم. ما وقتی راجع به حضرت زینب کبری هم که دخت بی بی دوعالم است و صلب هم دیده است، می خواهیم صحبت کنیم، می گوییم: خود زینب کبری به خودی خود موضوعیّت دارد، نه به واسطه این که پدرش، امیرالمؤمنین و مادرش، بی بی دوعالم یا برادرانش، امام حسن و امام حسین هستند. خود زینب کبری که من این را قبلاً در ولادت ایشان بیان کردم، موضوعیّت دارند. یک نمونه اش این است که خود معصومین در مورد ایشان فرمودند: «عالمه غیر معلّمه» یعنی ایشان، عالمه ای است که معلّم ندیده است. یعنی حتّی پدرش امیرالمؤمنین هم معلّم او نبوده است. یعنی علم او، الهی است. یک موقع کسی می گوید: بالاخره در دامن امیرالمؤمنین رشد کرده است و از علم ایشان بهره برده است، امّا وقتی شما گفتید: «عالمه غیر معلّمه»، یعنی اصلاً معلّمی ندیده است و به خودی خود عالمه است. یک نمونه دیگر این است که وقتی به هنگام تولّد حضرت زینب، پیامبر تشریف آوردند، پدر و مادر گرامی شان فرمودند: یا رسول الله! ما از شما برای نام گذاری سبقه نمی گیریم، پیامبر هم فرمودند: من هم از پروردگار عالم سبقه نمی گیریم. لذا اسم زینب از عرش برای ایشان آمد. لذا ما داریم راجع به این موضوع صحبت می کنیم که بدانیم هر چه جلو برویم، نمی توانیم معرفت پیدا کنیم. این طور نیست که فکر کنیم دختر رسول الله است. البته صورت ظاهر دختر رسول الله است، امّا خدای متعال همه آنچه را داشت به قالب جسمانی درآورد و به رسول الله عطا کرد. *خلقت انسان، توسط احسن الخالقین در احسن تقویم! البته این که نیّره الله را به صورت جسمانی درآورد هم اعجاز خداست. همان طور که وقتی من و شما را خلق کرد، فرمود: «فتبارک اللّه أحسن الخالقین». أحسن در باب أفعل التّفضیل است. لذا وقتی انسان را خلق کرد، فرمود: سجده کنید. ابلیس تعجّب کرد و به تعبیری جورچینش به هم خورد، چون می دانست سجده مختصّ به خداست. حالا باید به یک جسم کوچک که تازه به دنیا آمده، سجده کنم؟! امّا یادش رفت اوبلاً که این آدم «نفخت فیه من روحی» است، ثانیاً خدا امر می کند، اصلاً به تو چه ربطی دارد؟! خدا می گوید: این کار را انجام بده، باید بگویی: چشم. چون همان طور که بیان کردیم خدا که امر بیهوده ای نمی کند، او، علیم و حکیم است و نعوذبالله عبث و بر روی هوی و هوس امر نمی کند، حتماً مطلبی دارد. کما اینکه خودش هم فرمود: «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِکَهِ فَقالَ أَنْبِئُونی بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقین »، حالا اگر راست می گویید بگویید: این اسماء چیست؟! مگر اعتراض نمی کنید، این گنجایش همه اسماء را داشت، اگر شما هم دارید، بگویید چیست؟ گفتند: خدایا! ما هیچ نمی دانیم، مگر آنچه تو مرحمت کردی و إلّا ما چیزی نمی دانیم. البته آن ها اعتراض هم نداشتند، بلکه برایشان سؤال پیش آمد، چون می دانستند سجده مختصّ به خداست، لذا من و شما هم به پیامبر سجده نمی کنیم، امّا ملک به من و شما سجده می کند و خادم هم می شود. پیامبر فرمودند: «إنّ الملائکه خدّام المؤمنین» ملائکه خادم برای مؤمنین هستند. لذا آن ها تعجّب کردند که این جسم کوچک مگر چه دارد که امر به سجده بر او می شود؟! بعد هم فهمیدند که خدا از آن همان نفخه روح در او غوغایی قرار داده است. لذا ما هم اگر مقام انسانیّتمان را حفظ کنیم و در تقوا رشد کنیم، اصلاً چیز دیگری هستیم. لذا برخی از بزرگان این حرف را غلط می دانند که من ملک بودم و فردوس برین جایم بود. می گویند: چه کسی می گوید که ما ملک بودیم؟! ملک، خادم ماست. ما انسان بودیم، «إنّ الملائکه خدّام المؤمنین». ما انسان بودیم و انسان هم باید بمانیم، اگر بدانیم انسان کیست. ما لله بودیم، متعلّق به خدا بودیم «إنّا للّه» و باید به خود خدا هم رجوع پیدا کنیم، «و إنّا الیه راجعون». پس ملک چیست؟ خدا فرموده: «أحسن الخالقین» این را درست کرده است. آن هم کسی است که در «أحسن تقویم» است. پس ما أحسنیم که باب افعل التفضیل است، کما این که خودش به عنوان خالق، أحسن است، ما را هم در «أحسن تقویم» آفریده؛ قوام ما بالاتر از همه است. أحسن قوام در عالم، انسان است، بعد جنیّان هستند و بعد ملائکه هستند. *شناخت بی بی دو عالم محال است! اینجا هم همین طور است، ما راجع به کسی داریم صحبت می کنیم، آن هم به قدر عقول خودمان «و عجزت العقول عن کنه معرفتها» عقول عاجز است و ما فقط به اندازه خودمان مطلبی را بیان می کنیم. گفت: آب دریا را گر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید. ما درک نمی کنیم و چیزی نمی فهمیم. این چند سال هر وقت دهه فاطمیّه آمده، من راجع به این موضوعات صحبت کردم. شاید برخی هم برایشان سنگین بیاید. من نیامدم فقط راجع به زندگی حضرت صحبت کنم. اتّفاقاً برخی هم می گویند: این مطالب به درد ما نمی خورد. اتّفاقاً شاید از یک جهت درست بگویند، امّا از جهات دیگر به درد می خورد. شاید از این جهت به درد نخورد که انبیائش هم به درک معرفت ایشان نرسیدند، حالا چه برسد به من کوچک، چه طور می خواهم درک کنم؟! چه می فهمیم؟! امّا اتّفاقاً همین ورود به این مطلب است که انسان متوجّه می شود نمی تواند و هر چه جلوتر می رود عاجز بودن خودش را متوجّه می شود و خود این است که سبب می شود سر تعظیم فرود بیاورد. امّا آن گونه فقط می گوییم: دختر رسول الله بود، همین! بله، همسر امیرالمؤمنین هم هست! مادر ائمّه هدی نیز می باشد! یعنی شأن بانو را نزول می دهیم، گرچه خود آن ها شأن باعظمتی است، امّا خود خانم، این ها نیست که این ها هست، امّا این ها نیست! این ها را هم دارد، دختر پیامبر است، همسر مولی الموالی است، مادر ائمّه ای مانند امام حسن و امام حسین و است، اسّ و اساس همه حضرات ائمّه هدی و مادرشان، بی بی دوعالم است، امّا ما می گوییم: فقط این طور نیست. او کسی است که عقول از معرفتش عاجز هستند و به این مطلب دست پیدا نمی کنند که او کیست. لذا شاید یک عدّه بگویند: مدام جلو می رویم و هر چه هم می رویم، می بینیم چیزی دستمان نیامد. اگر دو مطلب اخلاقی از ایشان می دانستیم که بهتر بود تا این مطالب که راجع به نور، حالت قدسیّه و … است. درست است اتّفاقاً چیزی گیرمان نیامده، اصلاً هدف ما همین است که بگوییم: چیزی از شناخت ایشان گیرمان نمی آید. امّا اثبات این که چیزی از شناخت ایشان گیرمان نمی آید، خودش یک نوع روش است. یعنی اگر کسی گفت: شما چرا این قدر بیان می کنید که شناخت ایشان، محال است، باید همین را بگوییم. ضمناً من دارم فرمایشات اولیاء و بزرگان را که بسیار سنگین است، عرضه می دارم که خود این فرمایشات باید باز پایین آورده شود تا قابل درک باشد. لذا هدف این است که برویم ببینیم ایشان شخصیّتی است که با یک جلسه و دو جلسه و بیست و سی جلسه و … هم نمی توان به شناخت ایشان رسید. امّا اگر این مطالب گفته نشود، برخی از این وهابیّت ملعون یا تعدادی از اهل جماعت که به بی بی دوعالم معرفت ندارند، می گویند: شما دیگر خیلی بزرگ نمایی می کنید. چرا مدام فاطمیّه می گیرید؟! بیان می کنیم: این است، مگر فقط دختر پیامبر است؟! خدا چیزی را به پیامبرش مرحمت فرمود که برای خودش بود. چون او قبل از خلقت هم بوده و انبیاء هم باید ایشان را می شناختند و به ایشان، ولو نسبی، معرفت پیدا می کردند، «وَ عَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتِ الْقُرُونُ الْأُولی ». لذا معرفت خود انبیاء هم نسبی است. امّا ولو نسبی باید معرفت پیدا کنند. حالا خدا این قدر حبیبش را دوست داشت، او را در قالب انسانی آورد و به ایشان مرحمت کرد. *چرا بی بی دو عالم را «انسیّه الحوراء» نامیدند؟ آخرش هم که دیگر ماندیم که به ایشان چه بگوییم، می گوییم: انسیه الحوراء. انسیّه الحوراء به این معنی نیست که ایشان، حوریّه است. حوریّه یک بند انگشت انسان مؤمن نمی شود، آن وقت این بانوی مکرّمه را بگوییم حوریّه است؟! حوریّه در باب مؤمنینی است که بهشت می خواستند، امّا این طور نبود که آن مقام لقاء پروردگار را بخواهند و «إرجعی الی ربک راضیه مرضیه» باشند. لذا حوریّه برای آن هاست، یعنی انسان هایی که اعمال صالح انجام می دهند، گناه انجام نمی دهند و حالا به بهشت می روند، آن هم در خانه هایی که برای هر مؤمنی موجود است و بیان شده کمترین آن، به اندازه کره زمین است، امّا آن مقام حقیقت انسانیّت را که عبدالله بشوند و متّصل به پروردگار عالم شوند و به لقاءالله برسند، ندارند. لذا چیزهایی که در آن بهشت برای مؤمنین موجود است، باغ ها و میوه ها و شیرهایی نه مانند این شیرها، جوی های عسل نه مانند این عسل ها و … که یکی از آن ها هم حوری است. لذا انسیه الحوراء منظور آن حوری نیست، آن حوری در استخدام مؤمن است و در سطح پایین است. این انسیّه الحوراء چیز دیگری است و به نظر می آید مجبور شدند برای تفهیم به ما انسان ها که بالاخره در این جسم هستیم و به دنبال اسماء و گیر الفاظ هستیم، این طور بگویند و إلّا چطور می شود این بانوی مکرّمه را معرّفی کرد؟! این بانوی مکرّمه ای که در موردشان بیان شده: تمام انبیاء در همه ازمنه و قرن های گذشته، باید نسبت به ایشان معرفت پیدا می کردند. بیان کردیم که حضرت در آن زمان جسمی نداشته که بخواهند معرفت پیدا کنند، لذا فقط مختصّ به انبیاء است. *عامل تقویت نور انبیا کیست که باید انبیاء هم به معرفتش، ولو نسبی دست یابند؟! انبیائی که عامل انعکاس نور معرفت اللّهی هستند و این نور یا خورشید اگر نباشد، چشممان جایی را نمی بیند، رنگ نمی بینیم، اشیاء را نمی بینیم. بعد بگویند: شما که چشم داری، ببین. بعد می گویی: برق نیست که ببینم. پس آن کسی که اعمی است، نمی بیند، تو هم نمی بینی. تازه متوجّه می شوی تا نور نباشد، با این که چشم داری و این سلطان بدن در وجودت هست و بینایی، امّا اشیاء را نمی بینی. روز روشن، به این خاطر که آفتاب می زند، می بینی. شب هم به خاطر وجود این نورها که از انرژی درست شده اند، داری می بینی و إلّا در تاریکی مطلق، اگر بگویند: اینجا چند شیء است و چه رنگی هست؟ می گویی: نمی بینم که بگویم. چشم دارم، امّا چون نوری نیست که انعکاس پیدا کند، لذا نمی بینم. می گوید: مگر نمی گویی: عقل سلیم داری؟ پس بگو. می گویی: وحی نیست که متوجّه شوم. وحی، نور است از طریق انبیاء برای ما که بفهمیم. مثل اینکه چشم دارم، امّا بدون نور، وقتی تاریکی مطلق باشد، نمی توانم اشیاء را ببینم. وقتی نور انبیاء و معرفت وحی نباشد، چیزی نمی بینم. حالا این انبیاء که عامل اتّصال نور الهی برای مطالب معرفتی هستند، «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض»، این ها خودشان نیاز دارند به یک نور بزرگ تر که تقویت شوند. مثل این می ماند که باتری خودش قوّه است و انرژی دارد. وقتی برق می رود، چراغ قوّه را روشن می کنی. امّا همین قوّه اش را از انرژی می گیرد. یعنی اگر این را شارژ نکنی و در برق نزنی، خودش چیزی ندارد. انبیاء، هدایت گر هستند و می توانند ما را هدایت کنند؛ چون حامل نور معرفت اللهی هستند که عقل ما را بارور کنند و عقل، به واسطه این نور وحی، معرفت را ببیند. امّا همین انبیاء هم باید به یک نور دیگر متّصل شوند. و إلّا این ها هم مثل چراغ هایی مانند که در برق می زنند و وقتی برق می رود، این ها به خودی خود روشن می شود. چرا؟ چون از قبل از برق، انرژی کسب کرده اند و حالا اینجا دارد نورافشانی می کند. حال انبیاء هم همین حال است. اگر از نیّره الله، نوری را در آن قرون، کسب نمی کردند و آن معرفت نسبی را نداشتند، نمی توانستند مطلبی داشته باشند. البته نفرمود: کنه معرفت، فرمود: معرفتها «وَ عَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتِ الْقُرُونُ الْأُولی» یعنی امکان دارد نسبی باشد و برای یک نبی با نبی دیگر فرق کند. ابراهیم خلیلش که جد اعلای پیامبر عظیم الشّأن است، نیاز به معرفت نور نیّره الله دارد، منتها معلوم است ابراهیم خلیل بیشتر از همه، از این معرفت، بهره مند شده است. یک رسولی مانند عیسی بن مریم، مانند موسی کلیم، بیشتر است، امّا دیگران کم تر است؛ چون نسبی است و صدر انسان ها متفاوت است. انبیاء هم همین حال را دارند. پس یک معنی «وَ عَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتِ الْقُرُونُ الْأُولی» این است: در گذشتگان هم استفاده می کردند، چه کسانی؟ جسمی برای بی بی دوعالم نبوده که استفاده کنند. پس معلوم می شود انبیاء از نیّره الله استفاده می کردند و پیامبران اولوالعزمی که بیان کردیم، در روایت می فرمایند: «أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ سَادَهُ النَّبِیِّینَ وَ الْمُرْسَلِینَ وَ عَلَیْهِمْ دَارَتِ الرَّحَى» اولوالعزم از رسل، آقایان همه انبیاء و رسولان هستند و همه آسمان ها و زمین بر محور آن ها مى چرخد. حالا این ها باید این مطلب را از جایی دیگر کسب کنند. *حجّتی بر تمام حجج الهی! امّا معنی ثانویّه آن، که خیلی مهم است، این است: حضرات عصمت نیاز به یک عصمت الله الکبری دارند. لذا حضرت صادق القول و الفعل، امام جعفر صادق(ع) می فرمایند: «نحن حجّه اللّه علی خلقه و أمّنا فاطمه حجّه علینا»، ما حجج خلق هستیم، حجّت خدا بر روی زمین، ما هستیم – که حالا إن شاءالله این را در جلسه آینده توضیح خواهم داد – و مادرمان فاطمه، حجّت است بر ما. سؤال: انبیاء و رسل، برتر هستند یا ائمّه هدی؟ معلوم است که ائمّه هدی برتر هستند. بیان کردیم: تمام انبیاء و رسل، اگر ولایت امیرالمؤمنین و حضرات معصومین را نمی پذیرفتند؛ اصلاً نبی و رسول نمی شدند و اتّفاقاً این روایت شریفه را اهل جماعت هم دارند و شافعی این را بیان می کند. پس معلوم می شود که انبیاء، محوری به نام ولایت دارند. ما هم می دانید بدون امام اصلاً می بازیم و هیچ جایی نمی توانیم برویم. بدون امام، حرکت کردن، اصلاً محال است. امام که خیلی برتر است، سطح را پایین تر بیاوریم، به ما بیان کردند: «هلک من لیس له حکیم یرشده»، هلاک می شود آن کسی که حکیمی را نداشته باشد که او را ارشاد کند. نفرمودند: «هلک من لیس له عالم یرشده»، بلکه حکیم فرمودند؛ یعنی کسی که خدا حکمت را در قلبش وارد کرده باشد. تازه حکمت هم نسبی است. حکیم، آن کسی است که زاهد در دنیا باشد و به دنیا و مافیهای آن دل نبندد و بداند که هر لحظه ممکن است ملک الموت بیاید، نه دل به عنوان ببندد، نه دل به مقام و منصب ببندد، نه … . بیان کردم که اولیاء خدا مانند من و شما تا لحظه مرگشان در این دنیا هستند و زندگی می کنند، امّا دل نمی بندند. حتّی دل به همسر و فرزند نمی بندند. به امر خدا محبّت می کنند. حتّی به ما می گویند: به خلقخدا محبّت کنید که بعد از عبادات واجبه، بالاترین عبادت، کمک به دیگران و دست دیگران را گرفتن می باشد. ولی آن هم به این خاطر است که خود خدا گفته است. خدا گفته: به همسرت مهربانی کن، چشم. به فرزندانت مهربانی کن، چشم. به همسایه ات مهربانی کن، چشم. با دوستانت مهربان باشد، چشم. همه این ها برای این است که خدا گفته است. اتّفاقاً اولیاء خدا همین هستند، مهربانی می کنند و …، ولی اصلاً دل نمی بندند. لذا اگر فرزندشان در مقابل دین بایستد، معلوم است که دیگر شوخی ندارند و تمام شد. پس کسی که به دنیا دل نبندد، خدا حکمت را در قلبش ثابت می کند و حکیم می شود، «أثبت اللّه حکمه فی قلبه …». آن وقت حجّت خدا چه؟! معلوم است او بالاتر است و ما باید داشته باشیم. آن وقت عالم نیازمند به این حجج خدا – که حالا إن شاءالله در جلسه آینده اشاره خواهم کرد – است، نه فقط انسان. یعنی انبیاء هم نیازمند آن ها هستند. وقتی می گوییم: مدار آسمان ها و زمین انبیاء هستند، معلوم است که این ها دیگر برترند. حالا این ها می فرمایند: مادر ما، حجّت است بر ما و یک معنی «وَ عَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتِ الْقُرُونُ الْأُولی» این گونه بیان می شود که إن شاءالله توضیحاتش را در جلسه آینده بیان خواهم کرد. حالا آیا واقعاً این مطالبی را که گفتیم، می فهمیم؟! خیر، تازه می فهمیم که نمی فهمیم. این جاست که اگر انسان، خوب متوجّه شود – که نمی شود – سر تعظیم فرود می آورد و همین که یک سلام به ایشان بدهد، حالش متغیّر می شود. آن وقت است که انسان مدام می سوزد که چرا مردم درک نکردند. آن جاست که جرج جرداق مسیحی راجع به امیرالمؤمنین بیان می کند: ای کاش علی، در زمان ما بود، تا می توانستیم از او استفاده کنیم. حالا بی بی دوعالم چه کسی بود، امّا مردم آن زمان نشناختند و آن مصائب و مطالب … .
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کرات آملی]
[مشاهده در: www.keratamoli.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 71]
-
گوناگون
پربازدیدترینها