محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826413893
روی دیگر سکۀ سوریه که رسانه ها روایت نمی کنند! +عکس
واضح آرشیو وب فارسی:خلیج فارس: خلیج فارس: این داستان روایت نشده ای از محاصرۀ سه و نیم سالۀ دو دهکدۀ کوچک شیعه نشین در شمال سوریه است. وقتی که سه هفته پیش، ارتش سوریه – و سپاه پاسداران ایران و شبه نظامیان شیعۀ عراقی- این دو روستا را پس گرفتند، نام آنها چند ساعتی به سرخط خبرها آمد، اما پیش از آن، زمانی که این دو روستا 1000 "شهید" دادند که حداقل نیمی از آنها، غیرنظامی بودند و 100 کودک نیز در این روستاها بر اثر خمپاره و گرسنگی جان می دادند، کسی در دنیا متوجه آنها نبود. به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو؛ دلیل این امر، وفاداری این دو روستا به رژیم بشار اسد بود و در نتیجه وقتی این بلاها بر سرشان می آمد، رسانه های غربی ارزش خبری ای برایشان قائل نبودند. رسانه هایی که بیشتر اخبارشان متوجه غیر نظامیانی است که در مناطق دیگر، تحت محاصرۀ نیروهای دولتی رنج می کشند. در حالت عادی می شد، با استفاده از جادۀ شمال شرق حلب، 18 دقیقه ای به نوبل و زهرا رسید. اما خطوط مقدم جنگ در شمال بادگیر سوریه، چنان به هم تنیده اند که برای مواجه نشدن با جنگجویان جبهۀ نصرت و داعش مجبورید که دو ساعت در جاده های خراب روستایی و بعضاً بیراهه ها رانندگی کنید و از روستاهایی که به خاطر حملات با خاک یکسان شده اند بگذرید تا به این دو دهکده برسید. پرچمهای سوریه و ایران حالا بر تیرهای تلگراف بیرون از مسجد آسیب دیدۀ روستا قرار دارند، برافراشته شده است. نماد قدرتمندی از اتحادی که به سالها رنج این مردم مهر پایان زد. در میان آنها، حداقل 100 خانوار سنی(با جمعیت حدود 500 نفر) زندگی می کنند که در همان سال 2012، پناه بردن به هموطنان شیعۀ خود را به زندگی تحت حاکمیت اسلامگرایان افراطی ترجیح دادند. رکان وانوس، فرمانده پلیس، شرح محاصره و مرگ و میرهای آن دوره را با جزییات ثبت کرده است. دفتری که مملو است از یادآوری خاطرات تلخ و تماسهای تهدیدآمیزی که از سوی نیروهای جبهۀ نصرت که دهکده ها را محاصره کرده بود به او می شد. وانوس همچنین به طور رسمی مسئول شهرهای کوچک مجاور دیگری هم بود که به دست جبهۀ نصرت افتاده بودند. او می گوید که تماسها از روستای سنی نشین مجاور به نام مایر، صورت می گرفته است. او می گوید: "یک بار به من گفتند که خواهند آمد و ما قتل عام خواهند کرد- و من را بکشند- و من به آنها گفتم: "بگذارید به اینجا برسید تا ببینیم چه می شود." یکبار دیگر تهدیدمان کردند که به ما حملۀ شیمیایی می کنند." یادآوری این خاطره، وانوس را عمیقاً ناراحت می کند. پرسیدم که آیا از کسانی که شخصاً می شناخته هم کسی با او تماس گرفته است؟ می گوید: "بله، کسانی که تهدیدم می کردند، اغلب کسانی بودند که نیروهای زیر دست خودم در پلیس بودند. آنها پلیسهای خودم بودند، شماره موبایلم را داشتند. برخی از تماسها از سوی پسران دوستان خودم بود." از 15 نفر نیروی پلیس وانوس، پنج نفر به او وفادار ماندند. ده نفر دیگر به جبهۀ نصرت پیوستند. از آغاز، دفاع از نوبل و زهرا بر عهدۀ شبه نظامیان هوادار رژیم بود که از اهالی همین روستاها بودند. نیرویی حدود 5000 نفری که به مسلسل، پرتابگر راکت و چند خمپاره مسلح بودند. از 100000 نفر ساکن این روستاها، 25000 نفر در همان روزهای آغازین درگیری به ترکیه گریختند. مابقی در خانه هایشان و خیابانهای باریکی و خمپاره خوردۀ نوبل و زهرا باقی ماندند. علی بَلوی، یکی از مدیران محلی، می گوید: "یک سال که گذشت، ناامیدی بر ما مستولی شد. انتظار نداشتیم که این وضعیت هیچگاه به پایان برسد. بسیاری از غیرنظامیان مردند، چون وسیله ای برای درمان جراحتهایشان وجود نداشت. همان اوایل بنزینمان تمام شد. کل برق را قطع کردند." تنها ارتباط این روستاها با جهان خارج از طریق سیستم تلفن موبایلی انجام می شد که در طول محاصره برقرار بود تا شهروندان و شبه نظامیان بتوانند با اقوام و دوستانشان در حلب در تماس باشند. محمد نصیف، 61 ساله و کارمند دولت، به یاد دارد که چگونه در نهایت ناامیدی با سازمان ملل تماس گرفته تا برای ارسال کمک بشردوستانه به روستاه خواهش کند. او می گوید: "من با یک نفر صحبت کردم که یک وکیل فلسطینی بود و در دفتر حقوق بشر سازمان ملل در نیویورک کار می کرد و من پرسیدم که آیا راهی هست که سازمان ملل این محاصره را بردارد و به ما کمک کند؟ کمک بشردوستانه خواستم. اما آنها هیچ کاری نکردند. دیگر خبری از آنها نشد." وانوس می گوید که وقتی محاصره آغاز شد، دولت سوریه غذا، نان، آرد و دارو به روستاها می رساند. هلیکوپترها نیز مهمات به روستا می رساندند. در سال اول، روزی سه چهار پرواز به اینجا می رسید. وی می گوید: "سپس حدود ساعت پنج صبح 30 ژوئن 2013 یک هلیکوپتر به اینجا آمد که چند روستایی را از حلب بازمی گرداند و 7 معلم برای مدرسه هایمان آورده بود که امتحانات را برگزار کنند. یک نفر از مایر یک راکت به هلیکوپتر شلیک کرد، و پس از اینکه خلبان توانست آن را از روستا منحرف کند، هلیکوپتر در تپه ای در خارج از روستا سقوط کرد و منفجر شد. جمعاً با خدمه و خلبان، 17 نفر سوار هلیکوپتر بودند. همه مردند. جسدها تکه تکه شده بود و کاملاً سوخته بودند. آن هلیکوپتر، آخرین هلیکوپتری بود که به اینجا پرواز کرد." بقایای هلیکوپتر هنوز روی تپه است. اما در شمال نوبل و زهرا روستاهای کردنشینی وجود دارد، جنگجویان کرد از "آفرین"، سعی کردند که جاده ای را برای شیعیان تحت محاصره باز کنند؛ با این وجود جبهۀ نصرت موفق شد تا مانع آنها شود. بنابراین، کردها مجبور شدند تا شبانه برای هموطنان سوری خود غذا قاچاق کنند. برخی از روستایی ها می گویند که قیمت مواد غذایی چنان بالا رفت که فقرا توان مالی غذا خوردن را نداشتند. مسئولان می گویند که در این برهه، 50 غیرنظامی از گرسنگی مرده اند. فاطمه عبدالله یونس، دورانی را که نمی توانست برای مادر بیمارش دارو تهیه کند به خوبی به یاد دارد. همچنین مرگ دو عموزاده اش که به خاطر نبود امکانات پزشکی به خاطر جراحت جان خود را از دست دادند را نیز هرگز از یاد نخواهد بود. او می گوید: "خدا به ما لطف زیادی داشت و ما هم صبور بودیم. اما رنج بسیاری دیدیم و با خون شهدایمان بهای سنگینی پرداختیم." خانم یونس در دوران محاصره متوجه شد که برادرزاده اش، محمد عبدالله، در حلب کشته شده است. او و شوهرش در این جنگ، 38 عضو خانواده هایشان را از دست داده اند. اما تا پایان یافتن جنگ در اطراف نوبل و زهرا راه درازی در پیش است. من از مسیر بشکوی به آنجا رفتم، یعنی همان مسیری که نیروهای سوری و ایرانی از آن استفاده می کنند. در طول مسیر شاهد بودم که همۀ خانه ها، مساجد و مزارع اطراف جاده ویران شده بودند و درختان زیتون کنار جاده نابود. تانکهای روسی بزرگ و کامیونهای حامل سلاحهای ضدهوایی، بخشی از جاده را اشغال کرده اند. در شرق جاده، در فاصلۀ حدود یک کیلومتری، یک هلیکوپتر سوری از ابرها بیرون می آید و خطوط جبهۀ نصرت را بمباران می کند، و انفجار بزرگی اتفاق می افتد و سپس یک ابر بزرگ قهوه ای به آسمان بلند می شود. در کنار جاده ها سنگربندی شده است، چرا که تک تیراندازان جبهۀ نصرتی و داعشی به سربازان و غیرنظامیانی که در مسیرهای حلب تردد می کنند، شلیک می کنند. در میان مردم خصومتی نسبت به ایرانی ها مشاهده نمی شود. لباس نظامی استتاری آنان یک پرده از سوری ها روشن تر است و سلاحها و تفنگهای دوربین دارشان در اغلب موارد جدیدتر و پیچیده تر از کلاشینکفهای قدیمی ارتش سوریه است. برای اینکه دلیل اعتماد مردم به ایرانی ها را بدانید، کافی است با ساکنین نوبل و زهرا صحبت کنید. بسیاری از آنها زیارتگاههای بزرگ ساخت ایرانی ها را در نجف و کربلا دیده اند، چندین نفر از زنها، از جمله فاطمه یونس، دخترانشان را به دانشگاه تهران فرستاده اند. یکی از دختران او، همچون چند زن جوان دیگر این روستاها، با یک ایرانی ازدواج کرده است. خانم یونس می گوید: "یکی از دخترانم ادبیات انگلیسی خوانده و دیگری ادبیات عرب. داماد ایرانیم هم دکتر است." بنابراین، وقتی که ایرانی ها به همراه سوری ها وارد این روستاها شدند، مردم نه به چشم غریبه، که به چشم هموطنان اقوامشان به آنها نگاه می کردند. یونس می گوید: "نیروهای خارجی به کمک ما آمدند، چون که را رنج ما را فهمیدند. ما از خودگذشتگی آنان را می ستاییم. ما به کمکی آنها به ما کردند، افتخار می کنیم. اما ما سوری هستیم و به کشور خودمان وفادار هستیم. می دانستیم که خدا به ما کمک خواهد کرد." اما چه بر سر همسایگان سنی مذهبشان خواهد آمد؟ یک پیرزن که نوه اش را در بغل گرفته، می گوید که بخشیدن آنان "بسیار دشوار" خواهد بود، اما نوۀ خردسالش از او بخشنده تر بود و گفت: "قبل از حمله ها ما مثل یک خانواده بودیم. ما انتظار نداشتیم که در آینده مشکلی داشته باشیم. اما ما مردم ساده ای هستیم و می توانیم هر کسی را ببخشیم." نشانی از مبارزان حزب الله در این روستاها نیست، هر چند که همه می گویند که آنها نیز در جنگ با سوری ها و ایرانی ها همراه بوده اند. اما تصاویری که برای دیوارها چسبانده شده، جالب هستند و جای تامل دارند: پوسترهایی که عکس ولادیمیر پوتین، بشار اسد و سید حسن نصرالله، رهبر حزب الله لبنان، بر آنها نقش بسته است. شاید هرگز در تاریخ، نیروهای ارتدوکس روسیه، فرقۀ علوی و اسلام شیعی چنین هم نشینی ای نداشته اند. مردانی که از نوبل و زهرا دفاع می کردند، در ابتدا نام "نیروی دفاع ملی" را بر روی خود گذاشتند و سپس نام خود را به "دفاع ملی" تغییر دادند. بخش عمدۀ این نیروها را داوطلبان ساکن همین نواحی تشکیل می داد.
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خلیج فارس]
[مشاهده در: www.pgnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 68]
-
گوناگون
پربازدیدترینها