واضح آرشیو وب فارسی:اتاق خبر 24: اتاق خبر 24 : شهید محمودرضا بیضائی، متولد 18 آذر 1360 در شهر تبریز است. او از مربیان بچه های بسیج در پایگاه های درون شهری هم بوده است و بسیاری از بچه های پایگاه که دوره های آموزشی بسیج دانش آموزی و دانشجویی را پیش او گذرانده اند خاطرات جالبی از او دارند. شهید محمودرضا بیضائی با توجه به تحولات میدانی کشور سوریه و هتک حرمت ها به حرم حضرت زینب کبری(س) به دست گروه های تکفیری، برای دفاع از این حرم های شریف و همراهی با یک تیم رسانه ای مستندساز به سوریه رفته بود. بعد از همراهی با تیم مستند ساز، به خاطر تجربه اش در آموزش، مدتی نیز برای انجام عملیات مستشاری در سوریه حضور پیدا کرد. او در روز یکشنبه 29 دی ماه 92 مصادف با ولادت حضرت رسول(ص) براثر انفجار یک تله انفجاری به شهادت رسید. شهید بیضایی با 32 سال سن ساکن اسلامشهر تهران بود و هم اکنون از او یک دختر سه ساله به نام کوثر به یادگار مانده است. احمدرضا بیضائی سه سال از برادر شهیدش بزرگتر است. او در مقطع دکترای حرفه ای رشته دامپزشکی تحصیل کرده و در حال حاضر عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی است. بیضائی خاطرات فراوانی با برادر شهیدش دارد. نقل برخی خاطرات درباره شهید توسط برادرش در ادامه می آید: تعیین گرای داعش با نرم افزار گوگل ارث/خطای گوگل ارث روی نقشه سوریه و عراق را درآورده بود در مشاوره هایی که به نیروهای مقاومت سوری می داد، برای تعیین گرا، از نرم افزار گوگل ارث کمک می گرفت. روی این برنامه کار کرده بود. می گفت گوگل ارث روی نقشه سوریه و عراق خطا دارد و معتقد بود این خطا عمدی است. گروه های مقاومت نتیجه این خطا را در نشانه گیری دیده بودند. محمودرضا هم نشسته بود مقدار خطا را در آورده بود و بعد از آن، مقدار خطا را دخالت می داد و به نیروهای مقاومت آموزش و مشاوره می داد. وقتی رزمندگان مدافع حرم با خطای محاسبه شده محمودرضا گرا را تعیین کرده و خمپاره می زدند، تمام خمپاره ها به هدف می خوردند. می گفت بحث های تلویزیون در مورد سوریه سطحی است/همه حرف هایش در مورد بیداری اسلامی نسبتی با امام زمان(عج) داشت این اواخر تقریبا همه مطالعه اش در مورد بیداری اسلامی بود. هر کجا هر چه در این مورد پیدا می کرد اعم از روزنامه، کتاب و مطالب بعضی از پایگاه های خبری ـ تحلیلی را می خواند. بیشتر وقت هایی که توی ماشینش از تهران به سمت اسلامشهر می رفتیم، من سر صحبت با او را باز می کردم تا حرف بزند و مثل همیشه، بعد از حرف های معمولی حرف هایمان می رفت سمت حوادث و اتفاقات کشورهای منطقه بخصوص سوریه، عراق، بحرین و یمن. تبریز هم که می آمد، وقتی تنها گیرش می آوردم بحث می کردم با او. بیشتر دوست داشتم بشنوم تا حرف بزنم، چون با این قضیه از نزدیک درگیر بود. اظهار نظرهایش در این مورد مثل تحلیل های ژورنالیستی یا شبیه حرف های کارشناسی برنامه های تلویزیونی نبود. یادم هست که می گفت بحث های تلویزیون در مورد سوریه سطحی است و می گفت واقعیتی که آنجا می گذرد غیر از این حرف هاست. هر چند تحلیل های مطبوعاتی را می خواند و به من هم خواندن تحلیل بعضی ها مثل سعد الله زارعی را توصیه می کرد ولی بیشترین استناد را در مورد بیداری اسلامی به سخنرانی های آقا می کرد و گاهی نظر خودش را هم می گفت. یک چیز خاصی که توی حرف هایش بود، این بود که جهت همه حرف هایی که در مورد بیداری اسلامی می زد بی استثناء نسبتی با امام زمان(عج) و ظهور آن حضرت داشت. یکبار پشت فرمان گفت: «این دست خداست که ظاهر شده و دارد دیکتاتورهایی را که حکومتشان مانع ظهور امام زمان (عج) است یکی یکی از سر راه بر می دارد تا مسیر ظهور آن حضرت باز شود» این را که می گفت انگشت هایش را به حالتی که انگار می خواهد یک چیزی را با ضربه انگشت وسطش شوت کند در آورد و ضربه ای روی فرمان ماشین زد. ظهور امام زمان(عج) و مبارزه مسلمان ها برای حکومت جهانی امام زمان(عج)، عمده ترین حرفی بود که محمودرضا توی بحث هایمان می زد و خیلی تکرارش می کرد. ماجرای دعوت به افطاری افسر ارشد سوری/افطاری که قرار است ته مانده اش نصیب سربازان شود را نمی خورم سرهنگ محمدی جانشین تیپ امام زمان(عج) سپاه عاشورا خاطره ای از محمودرضا تعریف می کرد و می گفت: ماه رمضان بود و ما در سوریه بودیم که یکی از افسرهای ارشد سوری ما را به ضیافت افطار دعوت کرد؛ با تعدادی از دوستان از جمله شهید بیضائی به میهمانی رفتیم و خیلی هم تشنه بودیم؛ دو سه دقیقه بیشتر تا افطار نمانده بود و می خواستیم وارد سالن غذاخوری شویم اما محمودرضا منصرف شد و گفت: «من برمی گردم»؛ رزمندگان لبنانی اصرار داشتند که با آن ها به افطاری برود و من نیز مصر بودم که دلیل برگشتنش را بدانم. شهید بیضائی به من گفت: «شما ماشین را به من بده که برگردم و شما بروید و افطارتان را بخورید، من هم بعد از افطار که برگشتید دلیلش را برایتان می گویم.» بعد از افطار علت انصرافش از میهمانی را پرسیدم و او در جوابم گفت: «اگر خاطرت باشد این افسر قبلا نیز یکبار ما را به میهمانی ناهار دعوت کرده بود؛ آن روز بعد از ناهار دیدم که ته مانده غذای ما را به سربازانشان داده اند و آن ها نیز از فرط گرسنگی با ولع غذای ته مانده را می خورند! امروز که داشتم وارد سالن می شدم فکر کردم اگر قرار است ته مانده غذای افطاری مرا به این سربازها بدهند، من آن افطار را نمی خورم...»
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق خبر 24]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]