محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802945159
گفتگوی شهرآرا با مهندس محسن شرکاء، عضو هیئت رئیسه خانه صنعت و معدن استان«انحصار» خطرناک ترین عارضه برای اقتصاد است
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهرآرا: حاتم مهجوری- در بخش صنعت، اگرچه فرصت های زیادی برای سرمایه گذاری و تولید و پیشرفت وجود دارد، شرایط نامساعد محیط تجاری و کسب و کار این فضا و عرصه را محدود می کند. به هر حال، موقعیت انحصاری دولت و شرکت های وابسته چشم انداز سرمایه گذاری بخش خصوصی که عمدتا شرکت های کوچک تر هستند را نامطمئن می کند. همچنین باید به ناکافی بودن بازدهی مورد انتظار بخش خصوصی هم توجه داشت. تا همین اواخر، مشارکت بخش خصوصی در چندین بخش عمده اقتصاد ممنوع بود. اگرچه اخیرا برخی محدودیت ها برداشته شده، کماکان ورود بخش خصوصی به برخی حوزه ها با محدودیت همراه است. برای بررسی چالش های پیش روی اقتصاد ما، گفتگویی خواندنی با مهندس محسن شرکا، عضو هیئت رئیسه خانه صنعت و معدن، داشته ایم که در ادامه می خوانید. ما هرساله برنامه های توسعه ای برای کشور در نظر می گیریم، اما علی رغم این ها، ظاهرا با وضع مطلوب فاصله داریم. مشخص است که تاکنون علی رغم شعارها و وعده هایی که دولت ها داده اند، هنوز با این مسئله فاصله زیادی داریم. خب، این سرعت پیشرفت در دنیا خیلی شدت گرفته است. ما هم هرچه سریع تر این بستر را در جامعه ایجاد نکنیم، به طور طبیعی، فاصله خواهیم گرفت و فاصله مان هم بیشتر خواهدشد. این هم باید به استراتژی تبدیل شود. ما باید استراتژی کلان کشور را در نظر بگیریم. امروز وقتی افق١۴٠۴ را می بینیم، چند ذهنیت برای ما ایجاد می شود. وقتی می بینیم در این مسیر براساس برنامه ها چگونه داریم طی می کنیم، چند موضوع در ذهنمان جرقه می زند. اول اینکه به خودمان می گوییم شاید خیلی ایدئال و آرمانی فکر کرده ایم یا اینکه به جای ١۴٠۴، اشتباه کردیم و باید می گفتیم ١۴٢۴ و امیدوارم باشیم که در مانده این تاریخ، بتوانیم اقتصاد را روی ریل واقعی خودش قرار دهیم! این برای اقتصاد بسیار خطرناک است و آسیب های آن قاچاق، نبود رقابت و... است. شما سال ها در حوزه صنعت کار کرده اید. به نظر شما، مشکل اصلی صنعتگران ما چیست؟ امروز وقتی از هر تولیدکننده در بخش های مختلف سوال کنید، درد مشترک همه را نقدینگی می گویند. در صورتی که دولت آمده و بخش خصوصی را معتاد کرده و نگذاشته در مسیر رقابتی شدن قرار بگیرد. به طور طبیعی، مجموع این عوامل موجب شده است امروز مشکل اصلی را نقدینگی بدانند؛ اما من سوال می کنم اگر به فرض، امروز ١٠٠درصد نقدینگی را تزریق کنیم و در مقابل، تغییری در زیرساخت ها و بنیان های فکری ایجاد نکنیم، آیا فکر می کنید صنعت ما در آن نقطه مطلوب و ایدئال قرار خواهدگرفت؟ در مسیر آن قرار خواهدگرفت؟ مطمئنا این طور نخواهد بود. به همین جهت، من عرض می کنم باید برگردیم و مسیر را شناسایی کنیم و برای آن، نسخه جدید بنویسیم. مهم تر از همه آن ها هم افزایی و اعتقادی است که برایند تمام قوای کشور باید در مسیر اهداف مشترک قرار داشته باشد. برایند این ها باید در جهت توسعه واحد باشد و غیر از این امکان ندارد؛ یعنی اگر هم افزایی نباشد و اگر اعتقاد ملی و عزم و اراده ملی نباشد و اگر کار فرهنگی در این زمینه شکل نگیرد، اگر برای فرزندان این مملکت و در کتب آموزشی به کار و تلاش و کسب روزی حلال و تولید نپردازیم، عقب می مانیم. هنوز هم در کتاب های دبستان ما بابا نان می دهد و این به نوعی الزامی غیرقابل تغییر شده است، در صورتی که کار و تلاش و کوشش و این ها تدریس نشده است. امروز در قانون کار ما، تنها چیزی که تعریف ندارد «کار» است. تنها چیزی که تعریف ندارد «بهره وری» است. «کارگر» تعریف شده، «کارفرما» تعریف شده، «دولت» تعریف شده، ولی سوال اینجاست که این ها برای چه و برای چه کاری؟ اصل موضوع فراموش شده است. حتی تصور من این است که عمدی در کار بوده و به کار بهای چندانی داده نشده است. من فکر می کنم باید تغییر را بپذیریم و همه به این باور برسیم که دنیا و تکنولوژی به سرعت در حال تغییر است و ما هم چاره ای نداریم و باید بپذیریم که باید تغییر کنیم و این ها الزاماتی دارد که بخشی از این الزامات به دولت، بخشی به قانون گذار و... برمی گردد که این ها باید در چارچوب و استراتژی واحدی قرار بگیرد. ما الآن در همین زمینه، چندان به مقوله کار نمی پردازیم و کدام سریال و فیلم و کارتون را امروز می بینیم که محور کا ر را دنبال کند؟ در رسانه ها و فرهنگ ما اصلا کار را نمی بینیم. اگر نشاط و شادابی و عشق را از جامعه حذف کنید، جامعه رو به نزول و افت است. چیزی که به آن توجه نکرده ایم همان نشاط در اجتماع است. شما وقتی نشاط و شادابی را از تولید کشور می گیرید، چه انتظاری دارید؟ یعنی وقتی یک سریال می سازید، این گونه طراحی می کنید که اگر قرار است یک آدم ضدبشریت را نشان بدهید، متاسفانه می آیید و آن کارخانه دار را نشان می دهید. حتی من می گویم این طور نباید باشد و اگر آن عزم و باور ملی نخواهد اتفاق بیفتد، می بینید که نام گذاری سال ها در طول این سال های اخیر همه بر مدار اقتصاد بوده است و بندهای مختلف اقتصاد مقاومتی به این راحتی تحقق پیدا نمی کند. این ها گویی به صورت یک شعار و یک پلاکارد می آید و در رسانه ها و در مجالس ما قرار می گیرد و همه هم زیر همان پرچم سینه می زنیم، ولی می بینید که هیچ اتفاق خاصی نمی افتد. این به چه علت است؟ به دلیل اینکه آن عزم و اراده و آن وفاق ملی و آن باور ملی که باید باشد نیست. در خصوص این عزم و وفاق ملی، خیلی صحبت ها شده است. تجربه سایر کشورها در این خصوص چگونه است؟ بالاخره هر کشوری این فرایند را از جایی شروع کرده است. شما ببینید، ویتنام حدود ٢٠سال با آمریکا جنگ مستقیم داشت و بعد از ٢٠سال، آمریکا لشکر خودش را از این کشور بیرون می برد. تنها چیزی که آمریکا برای ویتنامی ها به ارمغان می آورد فقر بود و مرگ. بعد از پنج سال، در سال١٩٨٣، پارلمان این کشور می آید و یک مصوبه می گذارد برای مردمی که سهمشان فقط فقر بود و مرگ. توجه داشته باشید هیچ چیز دیگری نداشتند. یک مصوبه دوکلمه ای می گذارد: «یا مرگ یا تغییر.» عزم و اراده و باور آن مردمی که جز مرگ و فقر چیزی نداشتند را به یک باور می رساند که یا باید بمیرند یا باید خودشان را تغییر بدهند. امروز بخشی از واردات ما از ویتنام است. امروز کفش در ویتنام تولید می شود و تمام دنیا را تسخیر می کند. امروز نرخ بیکاری این کشور ٢/٢ است. این همان عزم و اراده و باور ملی آن کشور را می رساند. توجه داشته باشید که همه می آیند در حول یک کانون قرار می گیرند. خب، این کانون را هم ما در کشور داریم، ولی خب، چرا این اتفاق نمی افتد و چرا سالانه میلیاردهادلار به مملکت ما قاچاق انجام می شود؟ این قاچاق توسط کیست؟ این قاچاق از کیلومترها بندر وارد کشور می شود. من می خواهم بگویم پس آن عزم و اراده ملی اصل اساسی است. ما بالاترین ثروتی که داریم وجود نسل توانمند و غیور و شریف و نوآور و خلاق ماست. توجه داشته باشید ما داریم فرصت ها را از دست می دهیم و با شتابی که دنیا دارد و سرعتی که دارد، کم کم خیلی برایمان هزینه بر می شود. در خصوص سیاست های اقتصاد مقاومتی حتی می گفتند آلمان بعد از جنگ جهانی دوم را که نگاه کنید، می بینید این کشور بعد از جنگ با خاک یکسان شده بود، ولی مردم حتی در صف می ایستادند و دوشیفت کار می کردند. خیلی ببخشید! مردم آنجا در آن زمان می آمدند دو شیفت کار می کردند و یک شیفت حقوق می گرفتند. این راه توسعه آن هاست. ما نیامدیم بنشینیم فکر کنیم کارگر امروز ما و نیروی انسانی کارگر ما امروز فقیرتر از ٢٠سال پیش است نسبت به آن چیزی که دریافت می کند. دریافتی کارگر افزایش پیدا کرده ، اما سفره اش کوچک تر شده است. چرا؟ چون افزایش حقوق مشکلی را حل نخواهد کرد. کارشناسان بر این باورند که خصوصی سازی ما از مسیر اصلی خودش خارج شده است. نظر شما در این رابطه چیست؟ شک نکنید خارج شدیم و انحرافش هم بیش از زاویه ای است که فکر می کنید؛ یعنی کاملا منحرف شده است. درباره اتفاقی که برای خصوصی سازی انجام شد، من چهار سال پیش مطلبی می خواندم که می گفت به طور واقعی، تنها حدود ۴درصد خصوصی سازی صورت گرفته است. پس با این وضعیت، دستگاه های نظارتی در حوزه اقتصاد چه کار می کنند؟ ببینید، من می خواهم بگویم اگر هر کسی وظیفه قانونی خودش را درست انجام دهد، این اتفاقات پیش نمی آید. ما نیاز به قانون مداری داریم و نیاز داریم شفاف عمل کنیم. در همین خراسان رضوی، اگر مجریان قانون درست عمل می کردند، امروز ما با چیزی به عنوان پدیده «پدیده» مواجه نبودیم. خب، این مشخص است که کسی که باید قانون را رعایت کند و هیچ فرقی هم نمی کند، از من شرکا تا رئیس من تا کارمند، قانون را رعایت نمی کنیم. خب، کشوری که بازرسی دارد، مجلس دارد، کشوری که دیوان محاسبات دارد و کشوری که افتخارش به برکت خون شهدا و امنیت بالایش است و دستگاه نظارت دارد، چرا این طور می شود؟ آیا واقعا باید میلیاردها اختلاس اتفاق بیفتد؟ خب، معلوم است که قانون را رعایت نمی کنیم. حداقل خود شما می دانید که من ١۵سال است از هر تریبونی فریاد می زنم این موسسات مالی و اعتباری و این مجموعه های مالی تحت عناوین ائمه اطهار(ع) نزول خواری می کنند و تازه الآن حدود یک سال ونیم است که سر و صدایش درآمده است. چه کسی گوش کرد و چه کسی آمد و گفت شرکا تو چه می گویی؟ در خصوص وضعیت برخی صنایع، برای من سوال است که چرا روی صنایع سنگین و پرهزینه دست گذاشته ایم؟ دخالت دولت در امر اقتصاد تا حدی است که تا هرجا در توان دارد تزریق می کند، در حالی که می تواند برای صنایع دیگری هزینه کند. من نگاهم مقداری با این موضوعی که می گویید، متفاوت است. من معتقد هستم که ما یک چیزی را به عنوان صنعت خودرو داریم. چیزی هست که از قبل از انقلاب به ما ارث رسیده و امروز، هرچه اسمش را بگذاریم، این صنعت را داریم و امروز نمی توانیم بیاییم و قلع وقمع کنیم. باید برویم برایش فکر علمی و دانشی کنیم که چه کار کنیم این صنعت بهینه شود. امروز نباید تیشه به ریشه این صنعت بزنیم. به نظر شما چه الزاماتی در بعد عملی برای پیشرفت در حوزه اقتصاد ضرورت دارد؟ اما الزام. تمام این چیزهایی که عرض کردم شرط و شروط دارد. اول قوانین مختصر و روان خیلی اهمیت دارد. دوم اگر نظام مالیات ما و نظام بانکی ما اصلاح نشود، شما هر کاری در این کشور کنید، با شکست روبه رو می شود. ما باید کاری کنیم جامعه بتواند از ثروت درآمد ایجاد کند و کمک کنیم که درآمد افزایش یابد و از محل افزایش درآمد برویم مالیات بگیریم. خب، حالا هرکسی که توان بیشتری دارد، بیشتر مالیات بدهد. امروز برعکس شده و هزینه های کار خلاف در مملکت ما به مراتب کمتر از کسی است که صادقانه کار می کند. این خیلی بد است. به کسی که به موقع پرداخت اقساط و مالیات دارد حتی یک درصد تخفیف نمی دهیم، اما کسی که با تاخیر داده، به او تخفیف می دهیم. نگاه را باید اصلاح کنیم.
دوشنبه ، ۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهرآرا]
[مشاهده در: www.shahrara.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 84]
-
گوناگون
پربازدیدترینها