محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830374731
رسانه، اخلاق و سیاست در دنیای امروز
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: جامعه ما (چه د ر سطوح نخبگان و چه د ر سطح عامه) از مبانی و مهارتهای گفتگویی متناسب برخورد ار نیست و به همین سبب د ر موقعیت های مختلف و د ر سطوح گوناگون، د چار ضعف د رگفتگوست. از گفتگو د ر د رون نهاد خانواد ه تا گفتگو بین گروه های اجتماعی و همچنین بین جامعه و حکومت و د ر حوزه های مختلف فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و حتی اقتصاد ی، می توان شواهد معتنابهی را یافت که نشان می د هد جامعه ما از روزنه های کافی برای ارتباط با یکد یگر برخورد ار نیست. به عبارت د یگر چه از منظر روان شناختی، چه از منظر جامعه شناختی و چه از منظر معرفت شناختی، عملا گفتگو د ر جامعه ما به یک ارزش یا هنجار تبد یل نشد ه که با استفاد ه از آن ظرفیت افزایی خاصی رخ بد هد . طبیعتا این امر پد ید ه ای نیست که د فعتا شکل گرفته باشد و حتما زمینه های تاریخی هم د ارد ؛ اما د ر کل آن چیزی که به طور خلاصه از سطح جامعه ایران د ریافت می شود، این است که د ر جامعه ما تمایل به این سمت است که افراد و گروه ها و نهاد ها د ر د رون خود شان سیر می کنند تا بیرون! و د اد و ستد و تعامل لازم نوعاً به ساد گی شکل نمی گیرد . اساسا شناخت «د یگری»، یک هنر است؛ اما آیا حاملان و عاملان گفتگو تنها رسانه ها هستند ؟ به عبارت د یگر این رسانه ها هستند که می توانند توانش گفتگویی د ر جامعه را افزایش بد هند یا اینکه خود رسانه ها هم محصول تقویت توانش گفتگویی هستند ؟ نگاه من به فرض د وم نزد یکتر است؛ یعنی اساسا اگر جامعه د چار ناتوانی د رارتباط و گفتگو باشد ، رسانه ها هم د چار ناکارکرد ی یا کژکارکرد ی می شوند و به جای اینکه مکان گفتگو بشوند ، به اختلالات د امن می زنند . از سوی د یگر اگر جامعه به لحاظ ظرفیت های گفتگویی توانمند باشد ، د ارای رسانه های قد رتمند هم خواهد بود؛ چون رسانه شرط لازم برای گفتگوست، اما شرط کافی نیست؛ شرط کافی را عمد تاً نهاد ها می سازند ؛ نهاد هایی که گفتگو را تسهیل می کنند . اگر جامعه ای د ارای نهاد های مد نی و ساختار مد نی قوی باشد ، می شود نتیجه گرفت که د ارای رسانه های قوی هم خواهد بود ، وگرنه ضعف نهاد های مد نی بار اضافی بر د وش رسانه ها خواهد اند اخت؛ یعنی رسانه ها ـ چه مجازی و چه غیرمجازی - حاملان مسئولیت های نهاد های مد نی می شوند و انتظاراتی د ر سطح جامعه مد نی از آنها به وجود می آید که اساساً با ویژگی های یک رسانه تطابق ند ارد . د ر چنین موقعیتی از رسانه این توقع به وجود می آید که به مثابه یک نهاد مد نی یا فرهنگی یا سیاسی یا اقتصاد ی یا حتی اجرایی ایفای وظیفه کند . اینکه د ر جامعه ما احساس می شود ریشه هر اصلاح یا افساد ی را د ر مطبوعات جستجو کرد ، به د لیل همین ضعف نهاد های مد نی است؛ یعنی د ر واقع اگر آموزش و پرورش وظیفه خود را به خوبی انجام نمی د هد ، یا نهاد های اجتماعی و نهاد های فرهنگی کار خود شان را به د رستی انجام نمی د هند و حتی نهاد ها و سازمان های اجرایی کشور کارشان را انجام نمی د هند ، این انتظار وجود د ارد که با تبلیغات، با رسانه، با روابط عمومی و با شبکه های اجتماعی این قصور برطرف شود . د ر چنین موقعیتی رسانه ها تبد یل می شوند به ابزار صرف تبلیغ یا ترغیب یا د ستکاری د ر افکار عمومی! د ر حالی که قرار بر این است که رسانه محلی باشد برای انعکاس کنشهای صورت پذیرفته، نه اینکه خود به تنهایی کنشگر بشود . رابطه رسانه و سیاست یک رابطه د وگانه است: هم فرصت به وجود می آورد و هم می تواند تهد ید تلقی شود ؛ یعنی سیطره سیاست می تواند رسانه راغیر گفتگویی کند یا حد اقل ظرفیت های گفتگویی آن را محد ود سازد ؛ اما از طرف د یگر اگر سیاست خود را به تبعیت از فضای ارتباطی ملزم کند و به الزامات گفتگو د ر فضای رسانه تمکین کند ، خود ش هم د مکراتیزه می شود و توان گفتگویی اش هم افزایش پید ا می کند . د رنتیجه می توان گفت سیاست هم می تواند اختلال و محد ود یت د ر گفتگو ایجاد کند و هم می تواند د ر شرایطی که خود ش د ر معرض گفتگو قرار می گیرد، به فضای گفتگو کمک کند؛ یعنی قبول می کند که رابطه عمود ی از بالا به پایین به رابطه افقی هم عرض تبد یل شود .همین که نهاد های قد رت قبول می کنند که با عامه جامعه یا گروه های سازند ه افکار و گروه های مرجع از موضع برابر گفتگو کنند ، سیاست را از برج عاج به پایین می کشد و د ر فضای ارتباطی قرار می د هد . به این اعتبار، هر چه ما با گسترش فناوری های ارتباطی و رسانه ها، سیاست را رسانه ای شد ه تر می بینیم، شاهد خروج سیاست از برج عاج خود و پاسخگو شد ن خواهیم بود . جامعه ای که د ر طول تاریخ خود استبد اد زد ه بود ه و حاکمیت استبد اد ی آن، امکان گفتگو را نمی د هد و اگر هم امکانی بد هد ، به صورت واقعی گفتگو نیست و شبه گفتگو جای گفتگو را می گیرد و اساسا برابری د ر بین طرفین به رسمیت شناخته نمی شود و اهمیت نظر خواستن و نظر د اد ن و توجه به نظرات وجود ند اشته باشد ، افراد جامعه را ناتوان از به کار برد ن گفتگو تربیت می کند . زبان تابعی از تحولات اجتماعی است. به میزانی که پد ید ه های جد ید د ر زیست جامعه تأثیرگذار می شوند ، به ازای آنها واژگان ساخته می شود و گفتار به مید ان می آید ؛ اما وقتی که نظر د اد ن و نظر خواستن معنایی ند اشته باشد، اصلا به چه د لیلی گفتگو می خواهد شکل بگیرد ؟ به همین د لیل هم هست که گفتگو د ر نظام ارزش گذاری اجتماعی ما نیز جایگاه چند ان بالایی ند ارد . گفتگو زمانی باارزش می شود که از د ل آن ارزشی بیرون بیاید، وگرنه وقتی که از زن و شوهر بگیرید تا معلم و شاگرد و از رئیس و مرئوس تا حکومت و جامعه به میزانی که حرف می زنند، بینشان فاصله ایجاد و از یکد یگر ناراحت می شوند ، طبیعتا جامعه از گفتگو فاصله می گیرد . سطوح گفتگو گفتگو چه به لحاظ مضمون و چه به لحاظ شکل، به سطوح مختلفی تقسیم می شود که اغلب این سطوح هم نازل تر و محد ود ترند نسبت به گفتگو. «ارتباط»، سطح خیلی پایین تری نسبت به گفتگو د ارد؛ به خاطر اینکه گفتگو خلق معنای مشترک بین طرفین است، د ر حالی که ارتباط انتقال معنای مشترک با نهایت د قت است. همین طور «مذاکره» سطح متفاوتی است که د ر آن نفع قابل مشاهد ه و اند ازه گیری د ر نظر گرفته می شود و برای رسید ن به آن مذاکره صورت می گیرد . به همین خاطر گفته می شود که مذاکره زمانی به نتیجه می رسد که د ر د و طرف احساس رسید ن به موفقیت شکل بگیرد . به عبارت د یگر موفق ترین مذاکره را مذاکره برد -برد می د انند ، نه اینکه یک طرف احساس کند طرف مقابل را نابود کرد ه است. من فکر می کنم راه حل این است که به میزانی که جامعه نسبت به د خالت د ر امور مؤثر د ر سرنوشت خود حساس می شود ، به همین میزان باید گفتگوها ـ ولو به صورت تخصصی و محد ود ـ صورت بگیرد ؛ یعنی وقتی که بین د ولت و مجلس گفتگو انجام می شود ، وقتی که بین د ولت و د انشگاهیان گفتگو انجام می شود ، وقتی که بین سیاستمد اران و روشنفکران گفتگو انجام می شود ، ابعاد مختلفی از مسئله مورد گفتگو باز می شود و زبان سیاست که خیلی حقوقی و حرفه ای است، سعی می کند د ر فرهنگ و زبان عامه راه خود را پید ا کند . مثلا می بینیم که د ستگاه د یپلماسی کشور به میزانی که وارد رسانه می شود ، توفیق هم پید ا می کند . تفاوت مهم د ستگاه د یپلماسی امروز ما با قبل، این است که از رسانه استفاد ه می کند و وارد فضای مجازی می شود . آقای د کتر ظریف د ر صفحه توییتر و فیس بوک خود فعال است و اساساً سلوک رسانه ای خوبی د ارد و از روابط محترمانه ای با اصحاب رسانه برخورد ار است. به همین میزان هم امکان تعامل فراهم می شود ؛ منتها از این طرف هم نیازهایی به وجود می آید . این کار خوبی است که د ولت و به طور خاص وزارت خارجه برای پوشش فعالیت های خود از خبرنگاران د عوت می کند؛ اما خبرنگاری که د عوت می شود هم میزان تسلطش بر زبان، د یپلماسی و همچنین موضوع مذاکره مهم است. این موضوع به بقیه سطوح رسانه هم قابل تعمیم است. اینجاست که مسئله «روزنامه نگاری حرفه ای» و «اخلاق حرفه ای» اهمیت می یابد . چون د ر اینجا مترجم روید اد - د ر معنای عام خود - رسانه است که آن را برای جامعه ومشخصا نهاد های مد نی برساخته می کند . به میزانی که بر کار مترجمی خود مسلط باشد ، مسائل و روابط میان د ولت و جامعه را تسهیل می کند و این امر را که مذاکره، گفتگو و حتی سازش چیزی منفی نیست، باز می کند . چون از مفهوم تاریخی خود که یک طرف همه چیز را از د ست بد هد و یک طرف همه چیز را به د ست بیاورد ، فاصله می گیرد و تبد یل می شود به اینکه هر کد امیک گام به جلو برمی د ارند . این تحول تاریخی زمانی محقق می شود که همه با مابه ازای عینی آن د ست و پنجه نرم کنند . هر چقد ر امکان ها و مکان های گفتگو د ر جامعه افزایش یابد ، بیشتر می توانیم بر مسائل سیاسی برجا ماند ه از گذشته هم غلبه پید ا کنیم؛ یعنی باید فاید ه مند ی و اثربخشی گفتگو را حکومت، نخبگان و گروه های سیاسی و خود جامعه بپذیرد . برای پذیرش آن هم نمی توان به یک د ستورالعمل اخلاقی کفایت کرد . با شناخت جهان واقعی و شناخت تغییراتی که د ر جهان ما و جامعه ما رخ د اد ه است، می توان به این نقطه رسید که گفتگو هم ممکن است و هم مطلوب. به این معنی که بپذیریم گفتگو طرفینی د ارد که نباید با پیش فرض های خود به گفتگو بپردازند، یعنی باید تغییرات جامعه را بشناسند . در جامعه ای که نهادهای مدنی قوی هستند، هویت های مقاومت شکل نمی گیرد؛ چرا که این نهاد ها مکان هائی برای پذیرش تفاوت هستند که از بروز خشونت جلوگیری می کنند و منجر به بالا رفتن سطح مدارا و مهارتهای گفتگوئی می شوند. تروریسم از دل هویت های خشن برمی آید. اگر هویت ها را بسته تعریف کنیم، هویت هائی خشن و ضد این تعاریف شکل می گیرند. پرداختن به تروریسم تنها مختص به فلاسفه و سیاستمداران نیست، بلکه همه انسانها باید برای خشکاندن ریشه های فرهنگی، اجتماعی آن اقدام کنند و در این راستا باید پنجره های فرهنگ بسته را به طرف هم باز کنیم. وقتی یک جامعه دچار انسدادهای گفتگوئی می شود، خطر بروز تروریسم نیز ایجاد می شود. کسانی که نمی توانند با هم حرف بزنند و یا یکدیگر را تحمل کنند، در نهایت دست به خشونت می زنند و زمانی که خشونت ابعاد وسیعتری پیدا کند، به نابودی طرف مقابل ختم می شود. تروریسم در جامعه ای به وجود می آید که انسدادگرا باشد و کسی نتواند حرف خودش را بزند و افراد آن جامعه نتوانند همدیگر را تحمل کنند. احزاب و گروه های سیاسی دچار تصلب می شوند که خودشان را انحصاراً تولیدکننده فکر، اخلاق، حقوق بشر و محیط زیست بدانند، بر همین اساس آن نهاد و حزب سیاسی دچار اختلال می شود. تروریسم جهان روبروی ماست، بنابراین تروریسم یک مبحث نظری و فلسفی نیست؛ زیرا در زندگی یکایک شهروندان رخنه کرده و اختصاص به یک مذهب خاص ندارد، بلکه بیشتر محصول ساختارهای سیاسی و فرهنگی بیمار است. در حال حاضر تنها به برخی زمینه های ظهور و بروز تروریسم اشاره می شود؛ این در حالی است که زمینه های تروریسم بسیار پیچیده تر از آن است. زمانی که هابرماس در انفجار برجهای دوقلو به تروریسم اشاره کرد، اذعان نمود که تروریست جدید را نمی توان در قالب مبانی سنتی مورد تجزیه و تحلیل قرار داد؛ چرا که تروریست محصول دنیای مدرن است. تروریسم را نمی توان با تحجر مورد تجزیه و تحلیل قرار داد؛ زیرا دسترسی آنان به دستاوردهای تمدنی جدید بالاست و این در حالی است که سطح تفکر آنان پایین و متحجرانه است. تروریست ها با در نظر گرفتن تکنولوژی جدید می خواهند تا هویت شان برجسته شود، به همین دلیل از رسانه ها به طور تمام و کمال در راستای اهدافشان استفاده می کنند. ریشه تروریسم صرفا در فقر و تبعیض نیست، بلکه باید به عوامل جدید هم توجه شود و مهمترین عاملی که تروریسم را به خطر تبدیل کرده، عامل هویتی است که از دل آن هویت های خشن به بار می آید. زمانی تمایل و گرایش مردم به تروریسم را عامل مادی و اقتصادی تعریف می کردند و بر این باور بودند که برخی به ازای دریافت پول، حاضر به انجام عملیات انتحاری می شوند، حال آنکه عامل فرهنگی از عامل اقتصادی مهمتر است. اگر هویت ها، گفتگویی و دمکراتیک نباشند، در برابر آن هویت، مقاومت شکل می گیرد که این هویت نیز خود موجب هویت مرگبار می شود. گفتگو و اخلاق هم بر اساس مبانی و مبادی معرفتی و هم دیدگاه های بشری در طول تاریخ می شود نمونه هایی را مبتنی بر یگانگی یا همسویی با محبت و نمونه هایی هم مبتنی بر تباین یا تعارض بین سیاست و محبت دید. به این دلیل که محبت یا قهر را باید مقوله هایی در حوزه اخلاق دانست و کنش سیاسی، یعنی همگرایی و همکاری و مشارکت و در مقابلش منازعه و ستیز را مقوله هایی باید دانست که در حوزه سیاست رخ می دهند. سیاست و اخلاق گاه خیلی به هم نزدیک می شوند و گاه خیلی از هم دور. تعیین نسبت بین این دو حوزه هم به لحاظ نظری و هم به لحاظ تجربی کار مفیدی است. در موقعیت هایی مثل موقعیت امروز که ایران به انتخابات نزدیک می شود و یا از سوی دیگر در عرصه بین المللی و منطقه ای که استعدادهای خشونت بالاست، این کار ضروری است. لزوم ورود به این بحث که موضوع بسیار مهمی است، ناشی از چند مسئله است. در کانون سیاست ورزی قدرت وجود دارد؛ به این معنا که کسب قدرت هدف است و باید هم از آن دفاع کرد. کسب قدرت امر ناپسندی نیست، بلکه کسب قدرت از راههای نامعقول و غیر دمکراتیک امر ناپسندی است. اساس سیاست این است که افراد از امکاناتی که وجود دارد، برای کسب قدرت استفاده کنند. اگر در قدرت امکان فاسد شدن افراد هست، طبیعتا در سیاست هم این استعداد وجود دارد. اگر سیاسیون ابزارهای مهار قدرت را نداشته نباشند، به سمت فساد متمایل می شوند که یکی از جنبه های فساد نیز همین خارج شدن از حوزه مهر و محبت است. در واقع سیاست فن کسب قدرت و نگهداری از آن است. به طور عادی اگر آن محرک های لازم در اخلاقی شدن فرد اعمال نشود، با اخلاق که حوزه پاکی و لطافت و مهر و محبت است، در تعارض قرار می گیرد. این یک مسئله مهم است. نجم الدین کبری ـ عارف مشهور ـ تعبیر زیبایی دارد: «حاکمان در زمان معزولی / همه شبلی و بایزید شوند/ لیک چون بر سر عمل آیند/ همه یا شمر و یا یزید شوند»؛ یعنی درواقع موقعیت های انتخابی است که امر اخلاقی را معنادار می کند، همان طور که امر سیاسی را. به این ترتیب می توان گفت آن آزمون مهم و معنادار وقتی رخ می دهد که امر سیاسی که می تواند اخلاقی یا غیراخلاقی انجام بگیرد، به سمت غیراخلاقی بودن و قهر و منازعه برود. از آن طرف امر اخلاقی در بی قدرتی خودش را نشان نمی دهد. امر اخلاقی در قدرت و در عرصه سیاست است که خودش را نشان می دهد. پس فصل مشترک بین سیاست و اخلاق آن میدانی است که باید در توضیح هر رفتار یا هر کنشی دنبال کنیم. آموزه های دینی و اخلاقی ما قرنها مهر و مدارا را به ما گوشزد کرده اند، اما صفحات روزنامه ها امروز چیز دیگری نشان می دهند! دینداری ما دچار اشکال است یا از اخلاق دور شده ایم؟! ما به تقدم امر اخلاقی معتقدیم و هدف از مبعوث شدن پیامبر اکرم(ص) را کامل کردن اخلاق می دانیم. این موضوع نشان دهنده این است که نمی شود امر دینی و دین ورزی را بدون اخلاق تعریف کرد. درنتیجه به میزانی که ما از امور اخلاقی دور می شویم، از امور دینی نیز دور می شویم و بالعکس، از طرفی تا جایی که از دین دور می شویم، از امور اخلاقی نیز فاصله می گیریم. مولوی هم به این نکته اشاره کرده که «از محبت خارها گل می شود» و این یعنی قطعا محبت می تواند تغییری در فضای جامعه و در حوزه عمومی در میدان کنش به وجود بیاورد. تا وقتی جامعه مدنی قوی و فرهنگ گفتگو در جامعه سامان نگیرد، تا وقتی تحزب در عرصه سیاست به طور جدی و عملی چه از سوی نهادهای رسمی، چه از سوی نخبگان و چه از سوی شهروندان مورد قبول قرار نگیرد، به همان نسبت هم آسیب پذیری های اخلاقی در جامعه وجود خواهد داشت و ممکن است بیشتر هم شود. از جمله آن آسیب ها این است که رحم و مروت و به تعبیر عامه، «مرام» از جامعه رخت برمی بندد. در متن فرهنگ عامیانه ما «مرام داشتن» واژه خیلی مثبتی است و اگر بخواهیم آن را تعریف کنیم، از دل همان مرام نامه بیرون می آید. و تا وقتی احزاب و نهادهای مدنی وجود نداشته باشند، جای آنها را باندها و گروه های ذی نفوذ می گیرند که دیگر آنها صاحب مرام نیستند و مرام نامه هم ندارند. می شود این سخت جانی را هم داشت و برای ایجاد هم پیوندی و رابطه مثبت بین محبت و سیاست تلاش کرد؛ یعنی اخلاق را به عرصه عمومی نراند و سیاست را در کانون امر عمومی نگه نداشت؛ یعنی هم اخلاق را در عرصه عمومی دید و هم سیاست را بدون امر اخلاقی معطوف به هدف ندید. کم نبوده اند سیاست ورزانی که به میزانی که در کار سیاسی حل می شدند، از اخلاق فاصله می گرفتند؛ اما آیا باید از این قضیه، این نتیجه را گرفت که اگر می خواهیم اهل اخلاق و محبت باشیم، باید به سمت دوری از سیاست برویم؟ من قائل به این نیستم. به رغم همه دشواری ها، باید از «خصوصی کردن امر اخلاقی» و از «غیر اخلاقی کردن امر سیاسی» فاصله بگیریم. این کار دشواری است؛ اما ناممکن نیست. راهی که نهاد اخلاقی و سیاسی در مقابل هم قرار نگیرند، این است که ما بتوانیم سیاست را دمکراتیزه بکنیم، آن وقت هم قدرت اخلاقی می شود و هم اخلاق به قدرت می رسد. تأملی در زندگی امام موسی صدر امام موسی صدر بر پایه یک حرکت اجتماعی وسیع و حرکت از تغییر جامعه محور به تغییر سیاسی، توانست تأثیرگذاری داشته باشد که جانمایه هر دو حرکت گفتگو است. وی در لبنان نهادهای معطوف به گفتگو را تعریف کرد و توانست بین نهادهای علمی و دینی نفوذ بسیاری پیدا کند. در حقیقت صدر متعلق به مجموعه ای بود که سعی داشت با گفتگو کار را به پیش ببرد و بدین صورت از خشونت جلوگیری به عمل آورد. در حقیقت ارتباط برقرار کردن در یک جامعه چندفرهنگی هنر می خواهد. امام موسی صدر به خاطر فرجام رازآلودش مورد توجه قرار گرفته است، او با اتکا به اندیشه گفتگو و با یک توانمندی توانست ساختار ها و شهروندان را ارتقا دهد. درسی که صدر از گفتگو و تعامل با جامعه جهانی برای ما دارد، این است که گفتگو ابعاد مختلفی دارد. در گفتگو باید توانمند بود، منتقد و مخالف موجودی نیست که موجب منهدم شدن خود شود. امام موسی صدر به فضاهای باز تعلق داشت، او به هنر و موسیقی توجه ویژه ای داشت و می گفت: «سعی کنید وقتی بتهوون گوش می کنید، نسبتش با موسیقی شرقی را در نظر بگیرید.» امام موسی صدر به نهادسازی، سازمان دهی، شناخت علمی و آمار دقیق و کار مرحله ای به منظور توانمندکردن جامعه معتقد بود. زمانی که قصد دارد وضعیت شیعیان لبنان را ارتقا دهد، اصلا نمی خواهد که در این تفوق از هژمونی شیعه استفاده کند، بلکه شیعه را همسان با سایر طوایف در لبنان معرفی می کند و آنان را برتر نمی شمارد، او شعار همزیستی را مطرح می کند. امام موسی صدر پس از حضور در لبنان به توانمند کردن جامعه شیعه و رفع محرومیت می پردازد، او ابتدا در لبنان در مورد وضعیت شیعیان به شناخت علمی رسید و متوجه شد که شیعیان در لبنان وضعیت خوبی ندارند؛ زیرا گرفتار فقر، بی سوادی، سوء تغذیه و بهداشت هستند و در اولین حرکت به دنبال توانمندکردن جامعه شیعه بود. امام موسی صدر نماینده و الگوی گفتگویی جدیدی در دنیای معاصر است و ما می توانیم با استفاده از نوع نگاه او به مسئله گفتگو راهی برای حل مشکلات امروز خود بیابیم. گفتگوی جدید باید منجر به نوعی شنیدن و گفتن باشد. گفتگو نیازمند معرفت است و چهار عنصر اصلی دارد: معرفت، اخلاق، دانش و مهارت گفتگوکردن که باید با این چهار ویژگی آشنا باشیم و این چهار عنصر را می توان در امام موسی صدر مشاهده کرد. رواداری و توان با دیگران فعالیت کردن و یافتن پرسش های زمانه و یافتن نقاط مشترک، فکرنکردن به حذف مخالفان خود و اصل به رسمیت شناختن دیگران، از دیگر ویژگی های مهم امام موسی صدر است. هیچ مجلسی در لبنان از سوی اهل سنت و یا مسیحیان برگزار نمی شد، مگر اینکه امام موسی صدر در آن شرکت داشت و ارتباط خود را با گروه های مختلف مذهبی لبنان حفظ می کرد. امام موسی صدر دنیای بست? شیعه، سنی و مسیحیت را باز می کند و دلیل موفقیتش این است که به جای «دیوار» ، «پل» بود و وصیتش به همگان نیز همین بود؛ زیرا بی پل نرسد جهان به آزادی و عشق!
شنبه ، ۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها