محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827544491
تشکیل ۱۰ جلسه هسته ای با حضور رهبری
واضح آرشیو وب فارسی:یالثارات: رئیس مجلس شورای اسلامی با اعلام اینکه به دلیل اختلاف با رئیس جمهور وقت از شورای عالی امنیت رفتم، جزئیات پیشنهاد خود به محمود احمدی نژاد را تشریح کرد.به گزارش فارس به نقل از خانه ملت، علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی با جمعی از اصحاب رسانه، طلاب و روحانیون دیدار و در این نشست صمیمانه به سوالات آنها پاسخ داد. مشروح این نشست به شرح زیر است: * آقای دکتر لاریجانی ما می خواستیم یک گفت وگوی صمیمانه با حضرتعالی داشته باشیم، فارغ از بحث و مسائلی که در مصاحبه های رسمی مطرح می شود، بنابراین می خواستم در ابتدا درخصوص خودتان صحبتی داشته باشید. لطفا توضیحی درباره مکان تولد خود و شرایط آن دوران بفرمایید. بسم الله الرحمن الرحیم؛ من از بدو تولد تا سن ۶ سالگی در نجف اشرف بودم و بعد از آن به همراه پدرم در سال ۱۳۴۱ به ایران آمدم. * چند برادر و خواهر دارید؟ ما مجموعاً ۵ برادر و یک خواهر هستیم که خواهرم همسر جناب محقق داماد است. البته در ابتدای جوانی مرحوم پدرم همسری داشتند که مرحوم شد و بعد با والده ما ازدواج کردند، البته ما از همسر اول ابوی یک همشیره داشتیم که ایشان نیز فوت کردند. * شما فرزند چندم خانواده هستید؟ ابتدا همشیره من که از مادر دیگری بود، سپس همشیره دوم که همسر آقای محقق داماد است، بعد به ترتیب دکتر جواد، دکتر فاضل و سپس من هستم. * آن زمان که به ایران و قم آمدید، آیا مستقیماً به این شهر آمدید یا جای دیگری ساکن شدید؟ بعد از حضور در قم در کدام محله ساکن شدید؟ تا جایی که به یاد دارم، مرحوم پدرم حدود ۴۰ سال در نجف اشرف اقامت داشتند، یعنی در جوانی به نجف عزیمت کرده و سپس به قم آمدند. وقتی ما به شهر مقدس قم آمدیم ابتدا در کوچه ارک خانه ای اجاره کردیم و سپس در کوچه آقازاده خانه ای تهیه کردیم و تا زمان انقلاب در آن خانه زندگی می کردیم. * شما در قم در چه مدارسی تحصیل کردید؟ من تا کلاس ششم در مدرسه ادیب واقع در کوچه ادیب که در نزدیکی مدرسه حکیم نظامی بود، مشغول به تحصیل بودم. سپس تا کلاس یازدهم در مدرسه صدر یا کامکار تحصیل کردم و بعد از آن کلاس دوازدهم را در تهران و در مدرسه دکتر هشترودی به اتمام رساندم. * از دبیران و دوستانی که در مدارس با آنها بودید، کسی را به خاطر دارید؟ از همکلاسی ها آقای بلندیان که هم دوره ما بود و همیشه در آخر کلاس می نشست. همچنین آقای امیرمنصور برقعی که مدتی در وزارت سپاه و خارجه مشغول بود که ایشان در دوره دبستان هم دوره ما بودند. همچنین آقای اسحاق حسینی که هم دوره ما بود و در دانشگاه هم در رشته مهندسی برق مشغول به تحصیل شد، پس از آن به جهاد سازندگی رفت، اما متاسفانه در اثر بیماری فوت کرد. رئیس مدرسه هم مرحوم اوحدی بود که فردی منظم، دقیق و منضبط بود. * در آن دوران وضعیت زندگی و معیشتی شما چگونه بود؟ وضعیت ما در آن دوران معمولی بود. آن موقع روحانیت خیلی زندگی خوبی نداشت. زندگی ما هم زندگی متوسط روحانیت همان زمان بود. از طرف دیگر چون در خانه ما تعداد فرزندان زیاد بود و تعداد اتاق ها کم، تمام خانواده در دو اتاق زندگی می کردند و درخصوص موضوع غذا و خورد و خوراک نیز زندگی ما معمولی بود. فرض کنید که در قم معمولا همه برای ناهار و شام آبگوشت می خوردند و والده ما نیز یک دیگ آبگوشت بار می گذاشت و بر سر سفره بین همه توزیع می کرد. البته نمی خواهم بگویم که شرایط آن دوران با امروز قابل تسری است. به طور مثال فرض کنید که برای ما در آن دوران طی یک سال تنها یک بار لباس نو می خریدند و با همان یک دست لباس باید یک سال را طی می کردیم و اگر در آن دوران بچگی، زمین می خوردیم و زانوی شلوارمان پاره می شد، باید آن را وصله کرده و از آن استفاده می کردیم. * آقای دکتر بفرمایید که در کدام دانشگاه و در چه رشته ای تحصیل کردید؟ در آن زمان من از دوره دبیرستان به رشته ریاضیات و ادبیات علاقه بسیاری داشتم؛ علت علاقه من به این رشته ها آن بود که در دوره دبیرستان دو معلم ریاضی و انشاء از شهر اراک آورده بودند و آنها به ما درس می دادند. البته فکر می کنم که معلم انشاءمان یک مقدار گرایش مارکسیستی داشت و در سر کلاس های خود بیشتر کتاب های نسل جدید نویسندگان را می خواند، در آن زمان در قم این ادبیات مرسوم نبود. مثلا در کلاس های انشاء، کتاب های جمال زاده، جلال آل احمد و صمد بهرنگی خوانده می شد. البته برای من از این جهت جالب بود که معلم یک وادی جدیدی را در ادبیات توضیح می داد. از طرف دیگر برای درس ریاضیات هم یک فردی را آورده بودند که بسیار خوب تدریس می کرد، به همین دلیل معمولا در بحث ریاضیات من از کلاس جلوتر بوده و کار می کردم، از این رو یک تعلق خاطر به رشته ریاضیات پیدا کردم. به یاد دارم که در آن سال ها، کنکور برداشته شده بود و خود دانشگاه ها دانشجویان را جذب می کردند، لذا ۱۶ یا ۱۷ دانشگاه از جمله دانشکده پزشکی شهید بهشتی فعلی، دانشگاه شیراز و دانشگاه صنعتی شریف قبول شدم، اما در نهایت من رشته ریاضیات و علوم کامپیوتر دانشگاه صنعتی شریف را انتخاب کردم. * در دوران دانشگاه آیا از خوابگاه استفاده می کردید؟ وضعیت هزینه های زندگی شما چگونه تامین می شد؟ آن زمان دانشگاه ها یک کمک شهریه به دانشجوها می دادند و از آنها تعهد می گرفتند که این مبالغ را در آینده برگردانند. در آن زمان من مدتی به یک خوابگاه دانشجویی رفتم، اما دیدم که وقت انسان خیلی تلف می شود، زیرا در یک اتاق کوچک ۴-۵ دانشجو حضور داشتند و مرتب صحبت و بحث می شد و فرصت مطالعه از بین می رفت، لذا در نهایت خوابگاه را ترک کرده و یک اتاق را در مقابل دانشگاه صنعتی شریف و در کنار مسجد حضرت ابوالفضل (ع) اجاره کردم. صاحب اتاق آقایی به نام فرهنگ بود که خود در طبقه بالای ساختمان ساکن بود و یک اتاق هم در طبقه پایین داشت که به من اجاره داده بود. در آنجا من فرصت بیشتری برای مطالعه و کار داشتم، زیرا من درس های جانبی هم مانند عربی و فلسفه می خواندم، اما بعد از مدتی صاحب اتاق گفت که قصد دارد اتاق را به شخص دیگری اجاره دهد، از این رو مجبور شدم که در ایام مهرماه خانه دیگری اجاره کنم که آن خانه نیز در نزدیک مسجد حضرت ابوالفضل (ع) و در کنار یک نانوایی بود. آن ساختمان دو طبقه بود که صاحب خانه یک اتاق را در طبقه بالای ساختمان به من اجاره داد، اما از بخت بد من، این آقای صاحب خانه دو همسر داشت که همسر قدیمی را در اتاقی در بالای ساختمان و در کنار اتاق من ساکن کرده بود و همسر جوان تر نیز با خود صاحب خانه زندگی می کرد. همسر اول صاحب خانه از اول شب تا نیمه های شب شروع به ناسزا گفتن به همسرش می کرد و نمی گذاشت که من استراحت کنم، از این رو بعد از حدود ۴ ماه مجبور به ترک آن خانه شدم و در نهایت اتاقی را در خیابان دامپزشکی اجاره کردم و تا زمان ازدواج در آنجا بودم. * آیا به یاد دارید که آن اتاق را چند اجاره کردید؟ فکر کنم که در آن سال آن اتاق را به صورت سالیانه حدود ۱۵۰۰ تومان اجاره کردم. * آقای دکتر لاریجانی در صحبت هایتان اشاره کردید که دوستانی در دوران جوانی داشتید، حال ارتباط شما با این افراد فارغ از مسئولیت ها چگونه بوده است؟ درخصوص رفقای دبیرستان باید بگویم که از یکدیگر خیلی پراکنده شدیم، برخی از آنها کار دانشگاهی را رها کرده و به دنبال تجارت رفتند و برخی در دانشگاه های متفاوت مشغول شدند و کمتر یکدیگر را می دیدیم. اما برخی افراد مانند مرحوم اسحاق حسینی و شهید مهدی عراقی را بیشتر ملاقات می کردم. * آقای دکتر بفرمایید که رشته تحصیلی شما در دانشگاه چه بود؟ من در اواسط دوره دانشگاه به صورت شخصی درس اصول فلسفه و روش رئالیزم مرحوم طباطبایی را می خواندم و یا در برخی از کلاس های فلسفه در تهران شرکت می کردم که در نهایت به حوزه فلسفه علاقه مند شدم، لذا تغییر رشته داده و در رشته فلسفه غرب دانشگاه تهران ادامه داده و مدرک فوق لیسانس خود را دریافت کردم. پس از آن در مقطع دکترای رشته فلسفه ادامه تحصیل دادم و عملا از رشته ریاضیات فاصله گرفتم. * آقای دکتر آیا در آن دوران در کلاس های فلسفه شهید مطهری نیز شرکت می کردید؟ بله. در برخی از کلاس های استاد مطهری و برخی کلاس های دیگر از جمله کلاس حضرت آیت الله آقا سید رضی شیرازی و مرحوم استاد نورانی حضور می یافتم. * آیا زمینه ازدواج شما به سبب حضورتان در همان کلاس ها فراهم شد؟ خیر. ازدواج من به صورت سنتی بود یعنی خانواده من به ویژه پدرم با مرحوم شهید مطهری آشنا بود. * آقای دکتر بفرمایید در چه سالی ازدواج کردید؟ و هزینه های زندگی شما چطور تامین می شد؟ من در سال ۱۳۵۶ ازدواج کردم و در آن دوران کمک هزینه دانشگاه آن قدر برای زندگی زیاد نبود و لذا گاهی مرحوم پدرم کمک هایی می کردند تا زندگی بچرخد. * آقای دکتر لطفا بگویید چند فرزند دارید؟ من ۴ فرزند شامل ۲ پسر و ۲ دختر دارم که دخترانم ازدواج کرده و در حال تحصیل هستند، ولی پسرانم ازدواج نکرده و هر دو در حال تحصیل در دانشگاه صنعتی شریف هستند. یکی از پسرهایم در حال تحصیل در رشته مکانیک در مقطع دکترا و دیگری در حال تحصیل در رشته مهندسی عمران است. * آقای دکتر شما خودتان آقازاده بودید و پدرتان از مراجع و علمای بزرگ بودند، حال فرزندان شما با توجه به اصطلاح رایج آقازادگی در جامعه ما، آیا از امتیازات خاص و فعالیت های خاص بهره مند هستند؟ هیچکدام از فرزندان من در هیچ فعالیت غیر دانشگاهی حضور ندارند و صرفاً در حال تحصیل هستند و من هم مصّر بوده و به آنها گفته ام که از دوران جوانی برای تحصیل استفاده کنند و برای کار کردن فرصت وجود دارد، لذا هیچ کاری جز تحصیل نداشته و یکی از آنها قرار است بعد از مقطع لیسانس وارد حوزه شده و درس طلبگی بخواند. * بفرمایید که شما در قبل از انقلاب با توجه به اقتضای سن تان شاغل بودید؟ خیر، شاغل نبودم و پس از انقلاب در اوایل سال ۱۳۵۸ به صداوسیما رفتم. در آن زمان شرایط صداوسیما بسیار بهم ریخته بود و شهید مطهری بسیار نگران رادیو و تلویزیون بودند. در آن دوران من با یکی از دوستان به اسم آقای ابوطالبی که هم اکنون هم در رادیو و تلویزیون هستند، در بخش رادیو مشغول به کار شدیم و سخنرانی های رادیو را تنظیم می کردیم. البته در آن زمان رادیو در دست منافقین بود، بعدها من مدیر بخش برون مرزی رادیو و تلویزیون شدم و پس از مدتی هم مدیر دفتر مرکزی خبر و سپس رئیس رادیو و تلویزیون شدم. در آن زمان قانون شورای سرپرستی رادیو و تلویزیون تصویب شد و این شورا من را به عنوان اولین رئیس رادیو و تلویزیون انتخاب کرد. البته ریاست من حدود یک سال و نیم طول نکشید. آن زمان بنی صدر رئیس جمهور بود و در آن دوران نزاع شدیدی میان ریاست جمهوری با حزب جمهوری اسلامی و بقیه انقلابیون وجود داشت. بنی صدر در آن زمان فشار بسیار زیادی به رادیو و تلویزیون وارد می کرد و ما هم در آن دوران به شهید بهشتی و جریان حزب جمهوری اسلامی علاقه مند بودیم، از این رو بنی صدر هر جایی که می رفت اعلام می کرد که رادیو و تلویزیون در دست انحصار طلبان حزب جمهوری اسلامی است، البته من در حزب عضو نبودم ولی به شهید بهشتی علاقه داشتم. چندی بعد من با شورای سرپرستی اختلاف پیدا کرده و در سال ۶۰ - ۶۱ از ریاست رادیو و تلویزیون کناره گیری کردم. بعد از آن چند ماهی در وزارتخانه پست و تلگراف مشغول به کار شدم و در نهایت پس از آن به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی رفتم. در سپاه پاسداران نیز مدتی معاون سپاه بودم و پس از چند سال جانشین ستاد کل سپاه شده و تا سال ۷۱ در این سمت مشغول بودم. در آن زمان آقای خاتمی که وزیر ارشاد بود، استعفا داد و آقا امر فرموده بودند که از فلانی استفاده کنید و آقای هاشمی از من خواست و به من گفت که شما هم خوب است که با ایشان (رهبر معظم انقلاب) ملاقات داشته باشید، از این رو من خدمت معظم له رسیدم. البته من در این فاصله زمانی چندساله ارتباط با رهبر معظم انقلاب داشتم. حتی قبل از بحث رهبری ایشان، زمانی که رئیس جمهور بودند، ما هرازگاهی به عنوان افرادی که در سپاه بودیم به ایشان و فکر ایشان علاقه مند شدیم و خدمت ایشان می رفتیم. از طرف دیگر من افکار ایشان را از قبل از انقلاب می شناختم. شهید مطهری همواره از ایشان تعریف می کردند و هر وقت که به مشهد مقدس سفر می کردیم، معمولا شهید مطهری به منزل آقا می رفتند، لذا من یک آشنایی دورادوری با افکار ایشان داشتم و بعد از انقلاب این افکار نزدیک تر شد و در جریان مسائل حزب جمهوری اسلامی، علاقمندی اینجانب به فکر ایشان بیشتر شد. همچنین در زمانی که ایشان رئیس جمهور بودند، اختلافات فکری و سیاسی بسیار زیادی در کشور وجود داشت، اما از همان زمان ما مشی فکری ایشان را قبول داشتیم، لذا با توجه به این سابقه بعد از اینکه رهبر معظم انقلاب توصیه هایی در مورد وزارت ارشاد کردند، من مسئولیت این وزارتخانه را پذیرفته و تا اواخر سال ۱۳۷۲ در وزارت ارشاد بودم. بعد از آن رهبر معظم می خواستند که رئیس رادیو و تلویزیون را تغییر دهند که در آن زمان به من فرمودند که شما مسئولیت رادیو و تلویزیون را برعهده بگیرید که در این خصوص چند وقتی صحبت و مباحثی مطرح شد که این کار انجام بشود یا فرد دیگری مسئولیت رادیو و تلویزیون را برعهده بگیرد، زیرا من در وزارت ارشاد کارها و طرح هایی را شروع کرده بودم و احساس می کردم که با رفتن من از این وزارتخانه، این جوانه ها از بین می رود. در نهایت به فرموده رهبر معظم انقلاب من به رادیو و تلویزیون رفتم و دو دوره ۵ ساله مسئولیت این سازمان را برعهده گرفتم. در سال ۱۳۸۴ به دبیری شورای عالی امنیت ملی منتسب شدم. از طرف دیگر در دوره های که من رئیس رادیو و تلویزیون شدم، مرحوم حاج احمد آقا خمینی نماینده آقا در شورای عالی امنیت ملی بودند، از این رو زمانی که ایشان مرحوم شدند، رهبر معظم انقلاب فرمودند که من نماینده رهبری در شورا شوم، از این رو در زمان ریاستم در رادیو و تلویزیون در شورای عالی امنیت ملی نیز فعالیت می کردم. * اوایل انقلاب جنابعالی در سن ۲۳ سالگی، سمت های مهمی در صداوسیما داشتید. این مسئله برای جوانان امروز قابل هضم نیست که یک جوان در این سن، چنین سمتی داشته باشد. لطفا درخصوص سوابق و توانایی خود برای کسب این سمت ها توضیح بفرمایید. شاید نتوان گفت که توانایی خارق العاده ای بوده، در آن زمان در رادیو و تلویزیون تعداد افرادی که از بدنه انقلابیون در سمت های مختلف فعال بودند، بسیار معدود بود. به طور مثال آقای کرباسچی مسئول پخش تلویزیون، آقای شیخ عبدالله نوری مدیرکل پخش اخبار و آقای حسین طارمی مسئولیت دو بخش برون مرزی و دفتر مرکزی خبر را برعهده داشتند. * زمانی که شما ۲۳ سال داشتید، آیا مسئولیت بخش برون مرزی رادیو و تلویزیون برعهده شما گذاشته شد؟ بله. زمانی که من این مسئولیت را برعهده گرفتم حدوداً در سن ۲۳ سالگی بودم. در آن زمان شورای سرپرستی بعد از بررسی، مسئولیت ها را برعهده همین افراد قرار می داد، البته جوان گرایی در کارهای اجرایی خوب است اما در آن زمان یک ضرورت هایی وجود داشت، یعنی در آن دوران اینطور نبود که مدیرهای مختلف برای پست های مربوطه وجود داشته باشد. علت انصرافم از دبیر شورای عالی امنیت ملی اختلافات مدیریتی با رییس جمهور وقت بود * آقای دکتر لاریجانی، برگردیم به زمان فعالیت شما به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی؛ در این چند سال اخیر به ویژه در ایام مناظرات انتخابات ریاست جمهوری مطالبی مطرح شد مبنی بر اینکه شما در دوره مسئولیت خود بحث مذاکرات هسته ای را تحت عنوان مودالیته با خاویر سولانا با نقاط مطلوب و خوبی رسانده بودید، اما افرادی مانع به نتیجه رسیدن آن شدند. لطفا درخصوص دلایل این مسئله و اتفاقات آن روزها توضیحاتی بفرمایید. علت انصراف من از دبیری شورای عالی امنیت ملی این بود که پس از چندماه که این مسئولیت را برعهده گرفتم، متوجه یک اختلاف مدیریتی با رئیس جمهور وقت شدم و با توجه به اینکه دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی یک محل استراتژیک برای کشور بوده و این نهاد کارهای درازمدت را انجام می دهد، از این رو می بایست با متانت و دقت نظر کارها صورت می گرفت و قطعا دخالت های موردی، کارها و اقدامات را مختل می کرد. البته این موضوع و دخالت ها منحصر به موضوع هسته ای نبود، بلکه مسائل مختلف دیگر را نیز در بر می گرفت، ولی در عین حال در آن دوران ما به صورت کج دار و مریز حرکت می کردیم. این در حالی است که در موضوع هسته ای باید در سربزنگاه یک مسیر درست طی می شد ولی وجود اختلاف نظر باعث وارد شدن لطمه به این موضوعات می شد. البته موضوع مذاکره با خاویر سولانا فرازوفرودهای بسیار زیادی داشت. ما در آن زمان حدود ۳ هزار سانتریفیوژ فعال در کشور داشتیم. در جلسه ای که در استانبول با سولانا داشتم، وی مطرح کرد که ایران همان سطح از سانتریفیوژ ها را حفظ کرده و از آن میزان عبور نکند. در این رابطه بحث و استدلال های بسیاری مطرح شد و ما اعلام کردیم که این مسیر توسعه باید دارای یک شیب مناسب باشد. این مسائل در این دوران به صورت جدی پیگیری می شد تا اینکه این مباحث در ایران محل مناقشه شد که آیا این مسیر حفظ ۳ هزار سانتریفیوژ و شیب ملایم را برویم یا اینکه روش های دیگر مورد توجه قرار گیرد. زمانی که به این مقطع از مذاکرات رسیدیم، هم زمان دو یا سه ملاقات و مذاکرات ما دچار مشکل شده و این مسائل به رسانه ها کشیده شد. حتی به یاد دارم که در سخنرانی قبل از خطبه های نماز جمعه از سوی رئیس جمهور وقت این موضوع مطرح شد که کسی دیگر نباید بحث هسته ای را دنبال کند و موضوع هسته ای تمام شده است. از طرف دیگر مذاکرات در چنین شرایط سختی در حال طی شدن بود و در مذاکرات لیسبون یک بن بست در حال شکل گرفتن بود که من در آن زمان به سولانا گفتم که اگر ما به آژانس بین المللی انرژی اتمی یک طرح ارائه بدهیم تا مشکل پرونده هسته ای به جایی برسد، شما دیگر حرفی ندارید؟ که وی در جواب گفت: خیر. سپس من گفتم بنابراین ما زمانی را مشخص می کنیم تا طرح مذکور را با آژانس به نتیجه برسانیم، از این رو من در همان زمان با آقای البرادعی مدیرکل آژانس صحبت کردم و در نهایت پس از دیدار و ملاقات با وی در خارج از شهر وین، طرح اولیه مودالیته ریخته شد و پس از آن هیات های آنها آمدند و مشخص شد که اگر ایران ۶ مرحله مذکور در مودالیته را حل و تعیین تکلیف کند، دیگر موضوعی در میان نخواهد بود، که پس از آن، آنها به ایران آمدند و ما به ۵ یا ۶ مرحله پاسخ دادیم. در این گیرودار بود که اختلاف نظری به وجود آمد و این در حالی بود که ما در همان زمان در حال حل و فصل موضوع با طرف های مقابل بودیم، در نهایت من متوجه شدم که حضورم در شورای عالی امنیت ملی مقداری به کار صدمه وارد می کنند و ممکن است اختلاف نظر ما از نظر سلیقه به موضوعات و مسائل لطمه بزند، از این رو ترجیح دادم که آنجا نباشم. * به نظر شما آیا اگر روند مودالیته ادامه می یافت، به نتیجه مطلوب می رسید؟ البته در اینکه طرف مقابل در جریان مذاکرات شیطنت می کرد، هیچ تردید نیست، هر چند طرف ما برای مذاکره آقای سولانا بود که دارای متانت در گفت وگوها و مذاکرات بود، اما دخالت های آمریکا در مسئله هسته ای خیلی زیاد بود و آنها اجازه نمی دادند که کار به راحتی جلو برود و برای من کاملا روشن بود که آنها از این مسئله می خواهند به عنوان یک گزک و ابزار استفاده کنند. طرح ما در مذاکرات با سولانا این بود که ضمن پیشرفت فنی، بهانه ها را از دست غربی ها بگیریم، البته در آن دوران آنها می گفتند که ایران در حال رفتن به سمت ساخت سلاح هسته ای است، تئوری مودالیته این بود که ایران این فرش قرمز را از زیر پایشان بکشد. قطعاً این فکر نیاز به لوازم و زمینه هایی داشت، یعنی باید مورد حمایت قرار می گرفت تا کارها جلو برود، البته ایران در بحث مودالیته از ۶ سوال مطرح شده به ۵ سوال پاسخ داد و پرونده های آنها بسته شد، اما یک مورد آن باقی ماند که آن هم موضوع موارد ادعایی یا PMD بود. به نظر من با تمام شیطنت های غربی ها در آن دوران می شد مسئله را زودتر حل کرد و نگذاشت مسئله تا این زمان به طول بیانجامد. * بعد از مسئولیت شما در شورای عالی امنیت ملی، بحث حضور جنابعالی جنابعالی به مجلس مطرح شد. در انتخابات مجلس هشتم ابتدا قرار بود که از تهران کاندید شوید، اما بعد از دعوت برخی محافل و نامه آیت الله یزدی و آیت الله مکارم شیرازی، چگونه تصمیم به حضور در انتخابات به عنوان کاندیدای شهر قم گرفتید؟ البته برای ما خدمت به مردم قم یک سعادت محسوب می شود و همواره علاقه مند بودم که در این حوزه هر چقدر که می توانم به مردمی که سال ها با آنها مأنوس بودم کمک کنم، منتهی علاقه ای به رفتن به مجلس نداشتم، زیرا تمام عمرم را برای فعالیت در کارهای اجرایی گذاشته بودم و فکر می کردم که اگر در این مسیر ادامه بدهم، بهتر است. چند ماهی از کنار رفتنم از دبیری شورای عالی امنیت ملی گذشته بود که بحث انتخابات مجلس شورای اسلامی مطرح شد. برخی از علما و بزرگان قم مانند آیت الله بزدی از جامعه مدرسین و آیت الله علوی بروجردی با من تماس گرفتند و همچنین مراجع بزرگوار از جمله به من پیغام دادند، در نهایت من به این نتیجه رسیدم با توجه با الطاف و مراحم مراجع گرانقدر نسبت به حضور من در انتخابات از قم کاندیدا شوم، از طرفی دیگر چون خودم در قم بزرگ شده بودم، به این نتیجه رسیدم که از حوزه ای کاندید شوم که بتوانم کار بهتری برای مردم انجام دهم، زیرا در تهران به واسطه پایتخت بودن و حضور رئیس جمهور و سایر مسئولان، رسیدگی های لازم صورت می گیرد، اما در شهرهای دیگر نمایندگان می توانند به آبادانی حوزه های خود کمک کنند. * آقای دکتر لاریجانی اولین اقدامی که پس از کسب رأی نمایندگی، برای مردم قم انجام دادید، چه بود؟ زمانی که من رأی آوردم و نماینده مردم قم در مجلس شورای اسلامی شدم، به تهران رفتم و در آن زمان آقای احمدی نژاد رئیس جمهور بود. احساس می کردم که مجموعه مشکلات شهر قم از نظر شهرسازی و موضوعات دیگر به صورتی است که یک نهاد باید برای حل آنها تصمیمات روشنی بگیرد، از این رو با رئیس جمهور ملاقات کرده و به وی گفتم که چندین مشکل در قم از جمله کمبود آب، شهرسازی و موضوع صنعتی شدن وجود دارد که وی در پاسخ گفت که پیشنهاد شما برای حل این مشکلات چیست؟ من نیز در جواب گفتم که می توان از ظرفیت قانون اساسی استفاده کرد و یک هیاتی را با عنوان اصل ۱۲۷ قانون اساسی انتخاب و ایجاد کنیم تا تصمیمات آنها مانند مصوبات هیات دولت تلقی شود. رئیس جمهور در پاسخ به پیشنهاد من گفت که باید آن را مطالعه کنم، که در نهایت آن را قبول کرد. این هیات پس از آن، طی مدتی درباره مسائل قم تصمیم می گرفت ، منتهی تصمیماتش برپایه اعتبارات بودجه بود و برخی مسائل و مشکلات کلان را نمی توانست حل کند. مثلا هیات مذکور توانست ضابطه ۱۲۰ کیلومتری قم برای صنعت را بردارد که این موضوع مهمی برای سرمایه گذاری صنعتی در منطقه بود. * قبل از بازگشایی مجلس هشتم، آقای احمدی نژاد سفری به شهر قم داشت. در آن سفر و در نشست شورای اداری، شما از جای خود برخاستید و به وی پیشنهادی را مطرح کردید. آن موضوع و پیشنهاد چه بود؟ در آن دوران موضوع آبرسانی به از سرشاخه های دز مطرح بود، اما دولت مشکل منابع اعتباری داشت، از این رو من به خدمت رهبر معظم انقلاب رفتم و در آنجا تفصیلاً درخصوص سوابق این مسئله و دستور امام راحل و دستور شخص رهبری برای حل مسئله کم آبی توضیحاتی ارائه کردم. در این دیدار، ایشان فرمودند که چه پیشنهادی برای حل مشکل کم آبی استان قم دارید؟ که من در جواب گفتم که اجرای پروژه انتقال آب از سرشاخه های دز به استان قم حدود ۲۳۰ میلیون یورو اعتبار نیاز دارد و تنها راه تامین آن استفاده از حساب ذخیره ارزی با اذن حضرتعالی است که ایشان در جواب فرمودند که من موافق این امر هستم، البته اگر آقای احمدی نژاد این موضوع را قبول داشته و نامه ای در این خصوص بنویسد من اجازه آن را صادر می کنم که در نهایت نامه ای به خدمت رهبر معظم انقلاب تقدیم شد و ایشان با لطف خویش، این درخواست را قبول کردند و پس از آن یک گشایش بزرگ به وجود آمد و پروژه مذکور با سرعت زیادی انجام شد. * آقای دکتر، شما در ۲ دوره ای که نماینده بودید فکر می کنید چه مقدار از مطالبات مردم قم محقق شده است؟ و خودتان چه اندازه از این مسئله راضی هستید؟ برخی کارها در حد وسع ما و شرایط کشور انجام شد، به طور مثال همان موضوع مسئله آب قم یکی از معضلات بزرگ منطقه بود که الحمدالله انجام شد و هم اکنون نیز پروژه انتقال آب به روستاهای اطراف در حال انجام است، البته هنوز پروژه سد کوچری به اعتبار نیاز دارد که ما در این رابطه جلسه ای با وزیر نیرو و رئیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی برگزار کردیم و قرار شد کارهای جزئی باقیمانده این پروژه نیز به اتمام برسد. یکی دیگر از مشکلات مربوط به استان قم مسئله کسبه حاشیه پروژه عمار یاسر بود، بدین صورت که برای اجرای این پروژه حفره ای درست کرده بودند، ولی پروژه متوقف شد و گرد و غبار موجود از نیمه کاره ماندن این پروژه، کسب و کار این منطقه را مختل کرده بود، از این رو من ضمن برگزاری نشست هایی با کسبه، خود از نزدیک وضعیت را مشاهده و بررسی کردم و دیدم که انصافاً حرف کسبه درست است، به طوری که یک پروژه در این منطقه شروع شده اما به علت کمبود اعتبار متوقف شده که خوشبختانه بعد از صحبت با استاندار وقت، این مشکل برطرف شد. در همین زمان بحث پروژه حرم تا جمکران مطرح شد و عده ای زیادی از ساکنان مسیر این پروژه عملا مستاصل شده بودند، در آن زمان مردم می گفتند که وزیر کشور وقت در ۱۶ سال پیش این طرح را کلید زد اما توجه نکردند که در این مسیر چه مقدار خانه مسکونی وجود دارد، و براساس تصمیم دستگاه های مربوطه درخصوص اصل قرار دادن این پروژه، امکان هیچ تغییری برای ساکنین و خانه های آنها وجود نداشت. در نهایت ساکنان منازل واقع شده در مسیر پروژه به من مراجعه کردند و من جلسه ای با شهردار برگزار کردم. در این جلسه مشخص شد که مجموعه ای از اقدامات برای اجرای این پروژه انجام شده به طوری که نامه ای به رئیس جمهور وقت نوشته شده بود و وی به بانک ها دستور داده بود که حدود ۳۰۰ میلیارد تومان اعتبار برای اجرای این طرح اختصاص دهد، اما بانک ها قبول نکرده بودند که این موضوع موجب ایجاد یک کلاف سردرگم در این منطقه شده بود و دود آن تنها به چشم مردم منطقه می رفت. در آن زمان آقای عابدینی پور شهردار قم بود، ایشان را خواستم و گفتم که اگر تصور می کنید که کسی ۳۰۰ میلیارد اعتبار برای اجرای این پروژه اختصاص می دهد تا املاک و منازل خریداری شود، بسیار بعید است، از این رو در آن جلسه پیشنهادی مبنی بر توزیع اوراق مشارکت ارائه کردم تا پس از راه اندازی این پروژه از درآمدهای حاصله سود اوراق پرداخت شود. شهردار وقت این پیشنهاد را قبول کرد، منتهی مشکل این بود که بانک مرکزی اجازه توزیع اوراق مشارکت در این حوزه را نمی داد، زیرا طرف مقابل آنها شهرداری بود. در نهایت با برگزاری جلسات متعددی با رئیس کل بانک مرکزی و رئیس بانک ملی آنها متقاعد شدند که به اعتبارات این پروژه با ارائه اوراق مشارکت افزوده شود که پس از آن حدود ۴۰۰ میلیارد تومان اوراق مشارکت توزیع، و اعتبارات تامین و اراضی و زمین ها خریداری شد. مسئله دیگری که در روزهای نخست سرکشی از یکی از مراکز قالیبافی داشتم این بود که آنها زندگی فقیرانه و محقری داشته و تنها با همین کار امرار معاش می کردند، یکی از مشکلات قالیبافان در آن زمان موضوع نبود پوشش بیمه ای بود، از این رو با توجه به تعداد قالیبافان در کشور و اینکه این صنعت، یک صنعت بومی در ایران است، به ذهنم رسید که طرح بیمه قالیبافان را در مجلس مطرح کنیم. البته به علت وجود بار مالی در این رابطه با دولت مذاکره و صحبت شد و آنها قبول کردند که طرح مذکور مطرح شود و در شرایط کنونی این قانون برای قالیبافان قم و سایر استان ها بسیار خوب و قابل قبول است. یکی دیگر از معضلات موجود بحث بیمه کارگران ساختمانی بود. در این رابطه آقای شوکت یک جلسه ای با کارگران برگزار کردند. در این جلسه حرف کارگران ساختمانی این بود که بیمه نیستند که خوشبختانه در این رابطه نیز طرح بیمه کارگران ساختمانی پیگیری، ارائه و انجام شد، منتهی اجرای این مسئله به منابعی که دولت به سازمان تامین اجتماعی می دهد، بستگی دارد. همچنین یکی دیگر از مسائل مهم استان قم که از روز نخست ما با آن سروکار داشتیم، موضوع فعالیت صنایع قم بود. البته قم ظرفیت کشاورزی محدودی دارد و کمبود منابع آبی باعث این امر شده است از این رو شما اگر به مناطق مختلف مانند وشنویه و کهک بروید، مشاهده می کنید که جوانان آن مناطق مجبور هستند از روستاها مهاجرت کنند، زیرا ظرفیت فعالیت های اقتصادی آن مناطق محدود است، از این رو دو نوع صنعت را باید در قم گسترش بدهیم؛ نخست صنایع مهم در شهرک های صنعتی و دوم صنایع مکمل در کنار روستاها که خوشبختانه برخی از روستاها این کار را کرده اند، بنابراین اجرای این طرح ها کمک می کند که اگر درآمد کشاورزان کفاف زندگی شان را نمی دهد با کار در کارخانه کسب درآمد کنند. البته این گونه اقدامات و پروژه ها را می بایست در کل کشور دنبال کنیم، از این رو قطعاً تا زمانی که چرخه اقتصادی روستاها را علاج نکنیم، نمی توانیم روستاها را سرپا نگه داریم و مشاهده می کنیم که این مسئله منجر به مهاجرت افراد می شود. از طرف دیگر در شهر قم علاوه بر این مسائل، چون اصل جمعیت در خود شهر متمرکز است، باید اشتغال کافی برای جوانان فراهم شود، از این رو صنعت یکی از مزیت ها و ظرفیت ها است و تلاش ما این بوده تا صنایع را گسترش دهیم. در چند سال اخیر برخی صنایع برای سرمایه گذاری به قم آمدند و کار خود را شروع کرده اند، اما بعد از مدتی به مسئله تحریم ها برخوردند که این خود یک معضل بزرگ بود که برخی صنایع را به سمت کاهش فعالیت و تعطیلی برد. البته برای اینکه این مسائل به استان قم لطمه نزند، ما یک کیمته ای را در دفتر خود ایجاد کردیم تا آن کمیته پیگیر مشکلات کشاورزان و صنعتگران باشد تا اگر احیاناً مشکلی به وجود آمد، این کمیته سریعاً فعال شده و مسئولان و وزارتخانه ها را دعوت کند تا مشکل ریشه یابی و حل شود. مثلا چندی پیش بیماری حادی برای طیور به وجود آمد و در قم به مرغداران لطمه های زیادی زد، از این رو من با وزیر جهاد و رئیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی صحبت کردم و کمیته مربوطه نیز فعال شد و در نهایت خوشبختانه حدود ۵/۱۷ میلیارد تومان برای جبران خسارات داده شد و حدود ۵ میلیارد تومان نیز در آینده اختصاص می یابد. همچنین در بخش دامداران نیز به شیر تولیدی یارانه داده نمی شد و برای دامداران تولید شیر صرفه اقتصادی نداشت، از این رو کمیته مربوطه جلساتی را با وزیر برگزار کرد و من نیز با وزیر و معاونت اول رئیس جمهور صحبت کردم که در نهایت حدود ۴۰۰ میلیارد تومان برای این بخش یارانه اختصاص یافت. قطعاً باید هوای تولیدکنندگان، کشاورزان و صنعتگران را داشت. در شرایط کنونی محیط برای تولید کردن مساعد نیست و امور دیوانی کشور کمک کننده نیست و همیشه باید فشار آورد و پیگیری کرد تا فضا فراهم شود. * آقای دکتر لاریجانی حضرتعالی به غیر از ویژگی های مشخص، مورد اعتماد و تایید بزرگان و مراجع و علاوه بر آن رئیس مجلس شورای اسلامی نیز هستید. حال آیا مسئولان قم از این ظرفیت استفاده لازم را برای حل مشکلات این استان کرده اند؟ آن چیزی که می توانم در این رابطه بگویم این است که آن میزانی که آنها موضوعات و مشکلات را پیگیری کرده اند، من نیز حتما آنها را دنبال کرده ام، البته برخی از مسائل حتما از منظر رئیس مجلس راحت تر قابل حل بوده است. به طور مثال موضوع آب آشامیدنی قم با حمایت رهبر معظم انقلاب انجام شد یا برای برخی از معضلات ایجاد شده باید وزرای مربوطه را صدا کرد و جلسه گذاشت تا مشکلات حل شود. * برخی می گویند که اگر شما نماینده شهر دیگری بودید و همزمان رئیس مجلس نیز بودید، مسئولان آن شهر خیلی بهتر می توانستند از ظرفیت های شما استفاده کنند، آیا چنین نگاهی را قبول دارید؟ البته غصه خوردن خیلی دردی را دوا نمی کند و باید برای آینده برنامه ریزی کرد. برای شهر قم باید یک افق درازمدت را در نظر گرفت، از این رو کارهای روزمره قابل حل هستند اما اگر یک افق درازمدت چه در حوزه شهرسازی و چه در حل مشکلات نداشته باشیم، نمی توانیم در شرایط جدید پیشرفت کنیم. شرایط کنونی که گشایش در اقتصاد به وجود آمده است، بدین معنا است که زمینه سرمایه گذاری داخلی و خارجی بیشتر فراهم است. حال مسئولان قم باید از خود سوال کنند که سهم ما از این گشایش چقدر است؟ قم از سرمایه گذاری های خارجی به ویژه از سوی چین، اروپا و دیگر کشورها چه سهمی دارد؟ بنابراین اگر افق روشنی ترسیم شود، قطعاً می توانیم در این بخش ها توسعه پیدا کنیم. از طرف دیگر در قم مسئله توریسم مذهبی برای ما مهم است که این بدین معناست که ما باید در قم هتل های زیادی بسازیم، بنابراین شهر قم سهمی برای استفاده از فاینانس دارد یا می خواهیم شهر ما ریل پایه شود، بدین معنی که خیلی از خطوط ریلی از جمله مترو و قطار بین شهری ایجاد شود که برای اجرای این پروژه ها می توان از فاینانس استفاده کرد. حتی من قول می دهم که پروژه مترو را هم می توان با فاینانس اجرایی کرد. مهم این است که این مسئله تعریف و پیگیری شود. همین پروژه قطار تهران– قم- اصفهان در سخت ترین شرایط کشور از طریق فاینانس اجرایی شد. من در سفری که به کشور چین داشتم موضوع دو پروژه تهران-قم-اصفهان و قطار تهران-مشهد را مطرح کردم و توانستیم این دو را به صورت فاینانس اجرایی کنیم، بنابراین باید تعریف مشخصی برای افق مثلا ۱۵ ساله آینده قم انجام شود و ثقل این برنامه ها باید این باشد که محدوده شهر از وضعیت کنونی بزرگ تر نشود، زیرا شهرهای بزرگ مشکلات زیادی دارند. این اصلا جالب نیست که بگوییم امسال حدود یک میلیون و چهارصد هزار نفر جمعیت داریم و در دو سال بعد این جمعیت به یک میلیون و ششصد هزار نفر خواهد رسید که قطعاً این موضوع گره های مختلف و پیچیده ای را برای قم ایجاد می کند. همچنین برای مشکلات داخلی قم از جمله بیکاری باید سرمایه گذاری خدماتی و صنعتی مفصلی انجام دهیم که در این رابطه می توانیم از ظرفیت های عظیم فاینانس استفاه کنیم. من فکر می کنم و توصیه ام این است که مسئولان قم اولویت خود را تعریف کرده و با هیات های خارجی مذاکره کنند. خودشان این مسائل را پیگیری کرده و صنایع خوبی را که متناسب با قم بوده و نیاز به مصرف آب زیادی ندارد، ایجاد کنند. * آقای دکتر، در شرایط کنونی رفتارهایی در استان قم صورت می گیرد که سرمایه گذار از منطقه فرار می کند. من این مسئله را رد نمی کنم و گاهی این موضوع اتفاق می افتد. قطعاً ما باید بسترهایی فراهم کنیم تا سرمایه گذار به سرمایه گذاری در استان ترغیب شود. فرض کنیم شخصی بخواهد در قم هتل بسازد، از این رو باید مزیت هایی وجود داشته باشد تا در این بخش سرمایه گذاری کند، البته این مسائل باید به مرور حل شود. من ناامید نیستم، بلکه امیدوارم و به طور حتم می شود این مشکلات را حل کرد و مسئولان قم نیز خدوم بوده و زحمت بسیاری می کشند. * آقای دکتر لاریجانی، در ۸ سال گذشته آیا برای مردم کاری کرده اید که شما را خیلی خوشحال کرده باشد؟ بله. آن زمانی که مسئله آب آشامیدنی قم حل شد و اعلام کردند که آب شیرین وارد قم شده، برای من خیلی خوشحال کننده بود، زیرا این موضوع جزو مسائلی بود که می دانستم جنبه حیاتی برای قم دارد. * آقای دکتر، آیا برعکس این موضوع نیز اتفاق افتاده است که مشکلاتی از سوی مردم قم مطرح شود که شما را متاثر کرده باشد؟ بله. موارد متعددی در این حوزه بوده است. من گاهی که به منزل افراد مختلف می روم و فقری که در بدنه قم می بینم برایم بسیار متاثرکننده است. نمی گویم که این مسئله تنها مربوط به قم بوده، بلکه اگر می خواهیم در قم یک مدینه فاضله به عنوان مرکز تشیع داشته باشیم، قطعاً نباید اینقدر فقیر وجود داشته باشد، که مثلا یک خانمی که کار قالیبافی می کند، بگوید که من از صبح تا ۷ شب کار می کنم و تنها ۳۶۰ هزار تومان حقوق می گیرم؛ حال این افراد چطور می توانند با این مقدار حقوق زندگی کنند که غالباً ۴ یا ۵ سر عائله را می بایست غذا بدهند که این موضوع بسیار دردآور است و به طور حتم تا زمانی که حرکت رونق اقتصادی به وجود نیاید، مشکلات حل نمی شود. در این حوزه یکی از جاهایی که در مسئله هسته ای مناقشه بود و برخی آقایان جور دیگری فکر می کردند، اما من این نکته را می گفتم که ما یک مسئله نداریم، بلکه مجموعه ای از مسائل وجود داشته و می بایست همه را با هم ببینیم. از طرف دیگر وقتی در شرایط تحریم قیمت تمام شده جنس ۳۰ درصد اضافه می شود یعنی شما گران تولید می کنید و در عمل بازارهای صادراتی را از دست می دهید. ما نمی گوییم تمام مشکلات اقتصادی کشور مربوط به تحریم است، قطعا اینگونه نیست، یعنی مشکلات داخلی ما کمتر از مشکلات خارجی نیست ولی قبول کنید که تحریم ها لطمات بسیاری را به اقتصاد ما می توانست بزند که الحمدالله طوری حل شد که هم دانش هسته ای را حفظ کردیم و هم تحریم ها برداشته شد. البته برخی دوستان نمی دیدند که ما با چنین خطری مواجه هستیم، از این رو در شرایط کنونی ما موظیم که شرایطی فراهم کنیم تا مردم با کرامت زندگی کنند. * یکی از مسائل موضوع هسته ای و بررسی برجام در مجلس شورای اسلامی بود. آن طوری که در برخی جاها گفته و قضاوت می شد این است که مسئله برجام با مدیریت جنابعالی در یک زمان کوتاه ۲۰ دقیقه ای تصویب شد. لطفا درخصوص روند بررسی این موضوع توضیح بفرمایید. البته ما همچین معجزه مهمی هم انجام ندادیم، زیرا برخی در کشور ظرف ۲ ساعت نیز ۳۰۰ مصوبه داشته اند! و این رفتار مورد تمجید عده ای قرار گرفت! اما این موضوع که بحث می کنیم مربوط به تصمیم گیری ۲۰ دقیقه ای در مجلس نبوده است. از این رو نباید خودمان را به تجاهل بزنیم، زیرا مذاکرات اخیر هسته ای حدود ۳ سال و نیم طول کشید و این مذاکرات مربوط به این دولت هم نبود بلکه در پایان دولت قبل صورت گرفت. در آن زمان آمریکایی ها پیشنهادی برای مذاکره دادند، زیرا مذاکرات با ۱+۵ به بن بست رسیده بود، از این رو آنها از طریق سلطان قابوس پیغامی را برای انجام مذاکره به ما رساندند. در این رابطه جلسات بسیاری در سطح بالای کشور گذاشته و بحث شد که آیا ما این مسئله را پیگیری کنیم یا خیر؟ در این حوزه برخی افراد هم مخالف بودند ولی در کل نظام تصمیم گرفت که با شرط با آنها مذاکره کند و آن شرط این بود که غربی ها حق غنی سازی در ایران با بپذیرند. در این رابطه خیلی رفت و آمد شد تا اینکه آمریکایی ها نامه اش نوشته و در آن مطرح کردند که ما غنی سازی در ایران را پذیرفتیم. البته ابتدا شفاهاً در مذاکرات گفتند که ما غنی سازی در ایران را قبول داریم، از این رو گروه مذاکره کننده به ایران آمده و این موضوع را مطرح کردند، اما در نهایت به این نتیجه رسیدیم که پذیرش شفاهی فایده ای ندارد. در مرتبه دوم آمریکایی ها نوشته ای دادند که آن نوشته امضا نداشت، باز هم بر سر این مسئله بحث شد و به این نتیجه رسیدیم که این نوشته نیز مورد قبول واقع نیست تا اینکه من سفری به عمان داشتم و نظر رهبر معظم انقلاب به سلطان قابوس داده شد و ایشان گفتند که من حتما این مسئله را حل می کنم و شما نیز مذاکرات را قطع نکنید. سلطان قابوس بعد از مدتی نامه ای نوشته و گفتند که من با آمریکایی ها صحبت کرده و آنها حق غنی سازی در ایران را قبول کرده اند، اما باز هم ما نپذیرفتیم تا اینکه نامه رئیس جمهور آمریکا به رهبر معظم انقلاب ارسال شد. بعد از این مسئله برای هدایت مذاکرات هسته ای شورایی به وجود آمد که این شورا تا پایان بحث هسته ای حدود ۳۰ جلسه برگزار کرد و قطعاً این گونه نبود که یک عده بروند و مذاکره کنند، از این رو در شورا تصمیم گرفته می شد که چگونه مذاکره شود، چه محورهایی مطرح شده و نتیجه مذاکرات مدام در شورا اعلام و براساس آن تصمیم گیری می شد. گاهی در مذاکرات مسیری طی می شد و بعد از بررسی در شورا مشخص می شد که مسیر طی شده غلط است و این راه دیگری بروند. * آیا این شورای مربوطه در حضور رهبر معظم انقلاب تشکیل شد؟ البته این شورا وظیفه مستقلی داشت، اما با این وجود بیش از ۱۰ جلسه در خدمت رهبر معظم انقلاب تشکیل شد و ایشان چارچوب ها را مشخص می کردند و خیلی از زوایای این موضوع مورد بررسی قرار می گرفت. من در بحث مذاکرات هسته ای نمی خواهم بگویم که تمام خواسته هایمان محقق شد، اما مذاکره برنامه ریزی و فکر شده ای بود و در مذاکرات طبیعی است که بخشی از خواسته ها محقق و بخشی نیز محقق نشود. از این رو طرحی که به مجلس ارائه شد اینگونه نبود که ابتدا به ساکن تدوین شود، بلکه روی این طرح از قبل کار کارشناسی انجام شده بود. بعد از آنکه به توافق رسیدیم، این موضوع مطرح شد که در ایران چه نهادی تصمیم می گیرد. این موضوع بحث شد که آیا شورای عالی امنیت ملی تصمیم گیرد یا مجلس شورای اسلامی تصمیم می گیرد. از این جهت که مذاکرات هسته ای جزو مسائل استراتژیک کشور است، حتما به تایید رهبری نیاز دارد و پرونده هسته ای همواره در شورای عالی امنیت ملی بوده و مصوبات شورا می بایست به تایید مقام معظم رهبری برسد. علاوه بر این مجلس نیز نمی تواند جدا از این روند باشد، زیرا برخی از بخش های توافق نیاز به قانون مشخص دارد، بنابراین در نهایت مشخص شد که هم مجلس باید نظر دهد و هم شورای عالی امنیت ملی. البته در اینجا اختلاف نظر بود، به طوری که رئیس جمهور می گفت نیازی به اعلام نظر مجلس نیست و نظر ما این بود که اعلام نظر مجلس ضروری است. بهرحال این نظرات در خدمت رهبر معظم انقلاب مطرح و ارائه شد و ایشان نظرشان این بود که مجلس نظر دهد. از طرف دیگر بحث این بود که طرح مذکور را چگونه باید تنظیم کرد؟ آیا خود متن توافق نامه را باید تصویب کرد یا اینکه طرحی تدوین شود تا مشخص کند که این توافق نامه با چه شرایطی باید اجرایی شود؟ که در نهایت نظر دوم پذیرفته شد. البته تمام این مسائل در نظام بحث شد و چیزی نبود که ساده از کنار آن بگذریم و این مسائل تا تدوین طرح اولیه حدود ۲ ماه به طول انجامید. من به خاطر دارم قبل از اینکه این بحث در مجلس مطرح شود، در بخش های مختلف نظام این موضوع مطرح شد، به طوری که در دفتر رهبری، دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی و مجلس این موضوعات مورد بحث قرار گرفت و حتی روسای فراکسیون های مجلس را دعوت کردیم و در نهایت بهتوافقی رسیدیم که این طرح چه خصوصیاتی داشته باشد و حتی متن طرح میان دو فراکسیون طی دو روز بحث شد و مولفه های آن مشخص شد و قرار شد در برخی از موارد اختلاقی من جلساتی را با حضور افراد بگذارم که این جلسات نیز برگزار شد و در نهایت برخی ابهامات و اختلافات رفع و سپس به جمع بندی رسیدیم. منتهی در این مسئله نیز مانند برخی مسائل افراد خلاف وعده عمل و بداخلاقی کردند که این موضوع مشکلاتی ایجاد می کند. البته در آن زمان قرار بود وقتی فراکسیون ها توافق کردند، در مجلس نیز یک نظر واحد مطرح شود، اما شاهد بودیم که این موضوع صورت نگرفت و آنها گفتند که ما نتوانستیم در فراکسیون خودمان وحدت ایجاد کنیم، پس واژه ۲۰ دقیقه مباحث ظاهری است و پشت این موضوعات ۲ تا ۳ ماه در سطوح مختلف نظام کار جدی شده است. حتی در زمان بررسی جزئیات این مسائل در دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی و در جلسات متعدد بررسی شد و تا صبح همان روز هم گفتم ما توافق داریم و تنها ۳ یا ۴ پیشنهاد را برای رأی گیری مطرح می کنیم که این پیشنهادات مطرح شد که دوایی نمی کرد، اساساً کارهای ملی اینگونه است که در پشت امور و اقدامات، کار زیاد شده و در ظاهرا توافق صورت می گیرد و اگر توافق نکنند ممکن است در مجلس در فرصت کوتاه صحبت در مورد هر پیشنهاد تصمیماتی گرفته شود که به منافع ملی کشور لطمه بخورد. * برخی مخالفان شما مطرح می کنند که میان شما و رهبر معظم انقلاب فاصله ایجاد شده است. لطفا توضیحی درخصوص نوع روابط تان با ایشان بدهید. این موضوعات دیگر از عجایب روزگار است، زیرا ما مستمراً با ایشان جلسه داریم و حتی با آقای حجازی که شاید در این فواصل آقا مطلبی داشته باشند، در موضوعات مختلف جلسات مشورتی برگزار می کنیم. مثلا در همین هفته ای که گذشت من خدمت رهبری رسیده بودم و راجع به موضوعات مختلف منطقه ای، داخلی و وضعیت مجلس بحث شد و من مقید هستم که نظرات معظم له در سطح کار من اجرا
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یالثارات]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
گوناگون
پربازدیدترینها