واضح آرشیو وب فارسی:اهوراوب: به گزارش سرویس اقتصادی پایتخت، داستان مشارکت با رنو همچنان ادامه دارد. چند هفته پس از امضای قرارداد پژو و ایران خودرو، این بار نام شرکت رنو در میان است. شرکتی که شریک هر دو خودروساز بزرگ ایران بوده حالا در شرایط پسابرجام ایران خودرو و سایپا هر دو از تمایل برای ادامه همکاری با رنو خبر می دهند و حتی گفته می شود مذاکرات این شرکت با سایپا با الگو قراردادن قرارداد پژو به شکلی جدی نزدیک به نتیجه است. اما در این شرایط خبری شنیده می شود که گزینه شکل گیری یک جوینت ونچر میان نارنجی پوشان جاده مخصوص را با رنوی فرانسوی منتفی می کند و آن هم خریداری خط های تولید «بن رو» که اکنون در آن محصول چینی آریو سایپا تولید می شود و بخش دوم مگاموتور است. این خبر در حالی منتشر می شود که حدود دو هفته پیش، محسن صالحی نیا، معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت، درباره قرارداد رنو گفته بود: «رنو قرار است برای مشارکت با پارس خودرو به ایران بیاید. قرار است ما یکی از سایت های تولیدی پارس خودرو یا بن رو را در اختیار رنو قرار دهیم و در نهایت یکی از سایت های سایپا در اختیار جوینت ونچر رنو برای تولید قرار بگیرد.» رنو پرچمدار جهش صنعت خودرو می شود؟ حالا امروز گویا دیگر خبری از اجاره سایت یا شکل گیری جوینت ونچر نیست و گویا رنویی ها قصد دارند به صورت مستقل در ایران اقدام به تولید کنند. البته این خبر هنوز به صورت رسمی منتشر نشده و با وجود تمایل رنو برای مشارکت با دو خودروساز ایرانی، چند نکته قابل بررسی است، نخست اینکه خرید خط های تولید توسط رنو چه آثاری را بر صنعت خودرو می گذارد؟ امیرحسن کاکایی، استاد دانشگاه علم و صنعت ایران و کارشناس صنعت خودرو، در پاسخ به این پرسش می گوید: «بهترین گزینه برای رنو، خرید خط های تولید است اما بعید می دانم که امکان چنین کاری فراهم شود. واقعیت این است که وقتی سرمایه گذاران خارجی بخشی از صنعت را می خرند چون سیستم مدیریتی رقابتی دارند، عیوب صنایع رقیب داخلی مشخص می شود و در حقیقت صنایع داخلی ما بدون تعارف مقابل ضعف هایشان قرار می گیرند و می توانند برای برطرف کردن این ضعف ها از این شرکت ها الگوبرداری کنند. از همین رو خرید خطوط تولید بهترین حالت حضور رنو در ایران بوده و به نفع همه بخش های صنعت خودرو است.» فربد زاوه، کارشناس صنعت خودرو نیز در این زمینه تصریح می کند: «اگر دولت به این بلوغ برسد که بخشی از سهام را به رنو واگذار کند، مطمئن باشد اتفاقات شایسته ای در صنعت خودروی ایران رخ خواهد داد. رنو به دنبال این است که فرآیند تولید، تأمین و فروش را در ایران تحت سیطره خودش بگیرد و تولید قطعات اصلی مانند موتور و گیربکس را خودش بر عهده داشته باشد که اگر این موضوع محقق شود، رنو می تواند پرچمدار جهش در صنعت خودروی ایران باشد.» گرچه دست اندرکاران صنعت خودرو از قطعی بودن فروش خط تولید بن رو به رنو خبر می دهند اما همچنان شراکت این خودروساز با ایران خودرو و سایپا نیز محتمل است. هفته گذشته، هاشم یکه زارع، مدیرعامل گروه صنعتی ایران خودرو درباره مشارکت با رنو در نشست خبری خود گفت: « اگر قرار بود از صفر شروع کنیم سراغ رنو نمی رفتیم. اما اکنون چون منافع ما با این شرکت گره خورده، منتظریم تا قرارداد سایپا با رنو مشخص شود و سپس ما مذاکرات خود را با این شرکت آغاز می کنیم. » البته از سوی دیگر رنویی ها نیز از قرارداد ایران خودرو با پژو خشمگین هستند، اما به هرحال هنوز این موضوع به قوت خود باقی است. در این شرایط این پرسش مطرح است که با توجه به تجربه نه چندان موفق گذشته درباره مشارکت رنو با دو خودروساز بزرگ ایرانی، آیا حرفه ای و رقابتی خواهد بود که این مشارکت همچنان با دو خودروساز ادامه داشته باشد؟ حسن کریمی سنجری، کارشناس صنعت خودرو، در این زمینه می گوید: «من نمونه این موضوع را که یک شرکت دو شریک مشترک در یک بازار داشته باشد در جای دیگری ندیده ام و مفهوم چنین کاری را متوجه نمی شوم. اگر به گذشته برگردیم، پروژه رنو پارس یکی از نقطه ضعف های تاریخ خودروی ایران است. رنویی ها حتی با اینکه به هیچ یک از تعهدات خود در قرارداد ال۹۰ عمل نکرده اند؛ همچنان از بازار ایران سود می برند. اینکه رنو شریک هر دو خودروساز ما باشد چه دستاوری برای بازار، صنعت خودرو و مردم دارد؟» او با بیان اینکه چنین مشارکتی حتی ما را از مفهوم رقابت پذیری که به دنبال آن هستیم دور می کند، می افزاید: «ما با چنین قراردادی به اصل رقابت هم توهین می کنیم و به صورت شفاف می گوییم که رقابت برای ما مهم نیست. نکته بعدی این است که از دو شرکت ایران خودرو و سایپا حداقل در ظاهر به عنوان شرکت های خصوصی یاد می شود و براساس قانون تجارت، دو شرکت بخش خصوصی نمی توانند یک شریک داشته باشند، بنابراین چنین مشارکتی حتی با قانون نیز متضاد است.» زاوه نیز در این باره معتقد است: «رنو برای مشارکت با هر دو خودروساز به دنبال این است که هم از حمایت دولتی بهره ببرد و هم خودش در یک فضای رقابتی بتواند در سگمنت قیمتی که این دو خودروساز اجازه ورود شرکت های بیرونی را نمی دهند، حضور پیدا کند. همچنین رنو می خواهد ایران خودرو را حفظ کند تا گزندی از سوی این شرکت نبیند زیرا ایران خودرو قدرت سیاسی بزرگی دارد.» او ادامه می دهد: «در چین نیز فولکس واگن چند شریک دارد اما برندهای تولید متفاوت است یعنی مثلاً یک شرکت اشکودا و دیگری آئودی تولید می کند اما بعید است که یک برند در دو شرکت تولید شوند. البته مهم نیست که چه کسی کدام خودرو را تولید می کند، بلکه مهم است که شبکه فروش دست چه کسی است بنابراین حرفه ای نیست که دو شرکت یک برند را بفروشند.» تکلیف واردات رنو چه می شود؟ «نمی شود که یک شرکت هم در ایران به تولید اقدام کند و هم همچنان با واردات از یک بازار سود ببرد. » این نظر کارشناسان صنعت خودرو است، اقدامی که شرکت رنو در طول سال های گذشته در ایران انجام داده است. این شرکت هم اقدام به تولید مشترک با خودروسازان ایرانی کرده و هم از طریق شرکت نگین خودرو اقدام به واردات کرده است. حالا با شرایط جدید آیا باید تغییری در وضعیت واردات صورت گیرد؟ زاوه در پاسخ به این پرسش بیان می کند: «به اعتقاد من نباید تغییری اتفاق بیفتد. اگر ما نمی توانیم یک محصول را اقتصادی تولید کنیم و قیمت تولید بالاتر از قیمت واردات می شود، خب اجازه بدهیم که آن خودرو وارد شود. اگر بازدهی تولید در کشور پایین است و محصول تولیدی نمی تواند با یک محصول وارداتی با ۶۰ درصد تعرفه بیشتر رقابت کند، به نظر من بهتر است جلوی آن گرفته شود و نه جلوی واردات.» کریمی سنجری در این زمینه اظهار می کند: «شرکت رنو اگر می خواهد با صنعت خودروسازی ما مشارکت کند چرا واردات خودرو انجام می دهد؟ به اعتقاد من باید جلوی واردات رنو گرفته شود، مگر شرکت پژو اکنون خودرو وارد ایران می کند؟» دومین شریک فرانسوی صنعت خودروی ایران نزدیک به امضای قرارداد است، حال باید ببینیم که رنو می تواند پرچمدار تحول در صنعت خودروی ایران باشد. لینک منبع
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اهوراوب]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 118]