محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828661633
خرید ۱۱۸ هواپیمای ایرباس فرانسه؛ قرارداد اقتصادی یا بده بستان سیاسی با پلیس بد مذاکرات؟
واضح آرشیو وب فارسی:عیارآنلاین: خرید ۱۵۸ فروند هواپیمای ایرباس و ای تی آر از فرانسه این روزها به سوالی در افکار عمومی تبدیل شده است که لزوم خرید این هواپیماها و ایجاد تعهد سنگین خارجی تنها در یک فقره قرارداد پسابرجامی چه بوده است؟ سوالی که برای پاسخ آن باید پا را از اقتصاد فراتر گذاشت و وارد سیاست شد.به گزارش عیارآنلاین ،پس از لغو تحریم های ایران اکثر کشورهای جهان می کوشند تا از فرصت حضور در بازار بکر و ۸۰ میلیونی ایران جا نمانند. این موضوع چیز عجیبی نیست و از رفت و آمدهای هیئت های تجاری پیش از لغو تحریم ها به ایران کاملا مشهود بود. انتظار می رفت از آنجایی که دولت کاملا به سرمایه گذاری خارجی پس از لغو تحریم ها دلبسته است، آرام آرام اخبار مربوط به قراردادهای شرکت های مختلف خارجی و به ویژه اروپایی به بیرون درز کند.به دنبال سفر رئیس جمهور به ایتالیا و فرانسه نیز همگان منتظر امضای قراردادها و تفاهم نامه های زیادی بودند اما آنچه هیچ کس انتظار نداشت خرید یکباره ۱۱۸ فروند هواپیما طی یک قرارداد بود. تعدادی که چند روز بعد با قرارداد جدیدی به ۱۵۸ فروند افزایش یافت. آنچه سبب واکنش های شدید به ایران قرارداد شد، تعداد بالای هواپیماهای خریداری شده و به دنبال آن تعهد سنگین خارجی ناشی از این معامله است. منتقدان می پرسند آیا لازم است در ابتدای آزادسازی تحریم ها و فراهم شدن شرایط سرو سامان دادن به اقتصاد، در ابتدا به سراغ بخشی برویم که حداکثر ۵ درصد از مردم توان استفاده از آن را دارند یا واقعا امکان ندارد که با حجم کمتری نوسازی ناوگان هوایی را به تدریج آغاز کنیم؟ علی رغم اعلام دولت مبنی بر تعهد ۱۰٫۵ میلیارد دلاری قرارداد خرید هواپیما، گفته می شود که این قرارداد ۲۷ میلیارد دلار برای ایران هزینه دارد، حتی برخی از ارقام بیشتر با توجه اینکه این خریدها اجاره به شرط تملیک هستند، خبر می دهند. با شنیدن این ارقام، این پرسش در ذهن نقش می بندد که آیا امکان نداشت تعداد کمتری هواپیما سفارش داده می شد و پس از فراهم سازی زمینه های زیرساختی برای حضور این هواپیماها در کشور، چه به لحاظ پارکینگ و چه به لحاظ زیرساخت فرودگاهی که از این نظر بیشتر، خرید هواپیماهای A380 یا همان هواپیماهای پهن پیکر مد نظر است و چه موارد دیگر، بر تعداد هواپیماهای سفارشی افزوده می شد؟ آیا سفارش این تعداد هواپیما حتی اگر هم قرار باشد به تدریج و طی چندین سال تحویل ایران شود، اساساً ریسک نیست؟ درست که صنعت هوایی هر کشور نمادی از میزان پیشرفت و اقتصاد آن است و مسافر خارجی در ابتدای ورود با ناوگان هوایی و فرودگاه های آن کشور روبرو می شود اما به راستی چه میزان مسافر خارجی قرار است وارد ایران شود؟ مسافرت های هوایی چه درصدی از مجموع حمل و نقل کشور را در بر می گیرد؟ و بسیاری سوالات دیگر که می توان در این باره مطرح کرد. حرف و حدیث های بسیاری از سوی کارشناسان در مورد قرارداد خرید ۱۱۸ فروند ایرباس و ۴۰ فروند هواپیمای ای تی آر که شرکتی متعلق به ایرباس و ایتالیا است، مطرح می شود که موضوع بحث این نوشتار نیست بلکه در تلاش است تا از زاویه ای دیگر به این موضوع بپردازد. نکته ای که نباید از آن غافل شد، تلاش دولت بر ارائه ندادن جزئیات این معامله است به طوری که مدیر ارتباط با رسانه های ایرباس نیز از ارائه جزئیات طفره رفت. این همه ابهام و پرسش های گوناگون به همراه پنهان کاری های دولت، این احتمال را تقویت می کند که برای پاسخ این پرسش ها باید دید اقتصادی در این پرونده را کنار گذاشت و در سیاست به دنبال سرنخ هایی بود. رئیس جمهور در ۵ بهمن ماه برابر با ۲۵ ژانویه به ایتالیا و ۲ روز بعد ۷ بهمن ماه به فرانسه سفر کرد. سفرهایی که به دنبال هم صورت گرفت. در این سفرها قراردادهای تجاری میان ایران و این دو کشور اروپایی به امضا رسید اما حجم قراردادهای سفر ایتالیا که از کشورهای ۱+۵ مذاکره کننده در مذاکرات هسته ای نبود قابل قیاس با تفاهمنامه ها و قراردادهای امضا شده با فرانسه به عنوان یکی از اعضای ثابت این گروه نیست. تنها یکی از خروجی های سفر به فرانسه به عنوان پلیس بد مذاکرات، قرارداد بزرگ خرید ۱۱۸ فروند ایرباس است. گفته می شود که خط تولید هواپیمای A380 ایرباس به علت نبود مشتری رو به تعطیلی می رفت که با سفارش ایران برای خرید ۱۲ فروند از این نوع هواپیما جان تازه ای گرفت. بلومبرگ در این باره نوشت: توافق غیرمنتظره ایران برای خرید هواپیماهای A380 ایرباس، به این شرکت هواپیماسازی کمک خواهد کرد تا فعلا مشکلات خط تولید این محصول خود را حل کند. حال این پرسش مطرح می شود که چرا حجم قراردادها با کشوری که به طور پیوسته در مذاکرات سنگ اندازی می کرد، بسیار بزرگ تر از کشوری است که حتی در مذاکرات هم حضور نداشت چه برسد به اینکه پلیس بد هم باشد؟ خبرگزاری رویترز پیش از سفر رئیس جمهور به فرانسه طی تحلیلی نوشت انتظار می رود با توجه به مواضع فرانسه در مذاکرات هسته ای، حسن روحانی موضع سخت تری در سفر پاریس به نسبت سفر به روم داشته باشد. موضعی که نه تنها رسانه های داخلی بلکه رسانه های خارجی هم انتظار آن را داشتند اما با انتشار خبر امضای قرارداد خرید ۱۱۸ ایرباس که ۱۲ فروند آن را هواپیماهای A380 تشکیل می دهد، اتفاق نیفتاد و انتظاری که برای اندکی اخم از سوی دولت حداقل برای بدعهدی شرکت پژو در ترک ایران به دنبال تشدید تحریم ها در سال ۲۰۱۲ می رفت نه تنها محقق نشد که زمینه بازگشت پژو قویتر از قبل نیز فراهم آمد و بخشی از مفاد و جزئیات قرارداد با این شرکت هم محرمانه اعلام شد. پیش از این محرمانه بودن جزئیات قراردادهای تجاری ایران با توجه به شرایط تحریم، امری کاملا طبیعی و منطقی به نظر می رسید اما اکنون که تحریم ها رفع شده است، شنیدن واژه محرمانه و ارائه نکردن جزئیات در قراردادهای تجاری غیرقابل قبول است. آن هم برای قراردادهایی که این همه حرف و حدیث در مورد آنها وجود دارد. مگر اینکه دلایل سیاسی پشت پرده این ماجرا باشد. این حجم بزرگ و غیرقابل هضم خرید هواپیما طی یک قرارداد و همچنین قرارداد محرمانه! با پژو گمانه زنی های زیادی را به وجود می آورد، از جمله اینکه آیا در جریان مذاکرات هسته ای قول انعقاد قراردادهای بزرگ تجاری با فرانسه، فابیوس وزیر خارجه بداخلاق فرانسه را راضی به کوتاه آمدن کرده است؟ قرادادهایی که بتواند به اقتصاد بحران زده این کشور کمک کند؟ آیا برجام بندهای نانوشته محرمانه ای دارد؟ آیا مسائل اقتصادی در راهروهای هتل کوبورگ مورد چانه زنی قرار نگرفته است؟ اعلام توافق هسته ای -وین فابیوس، وزیری که این روزها استعفا کرده است، پس از خشک شدن جوهر امضای قراردادهای پرسود برای کشورش با ایران، اکنون تهران را به هم دستی با روسیه و رئیس جمهور سوریه در «وحشی گری» متهم می کند. حال چگونه می توان این دیدگاه وزیر خارجه فرانسواولاند رئیس جمهور فرانسه را در کنار این سخن وی قرار داد که «یکی از اهداف ما در ایجاد رابطه با ایران اشتغال جوانان ایرانی است». زمانی که دیدگاه دولتی اینقدر خصمانه باشد چگونه در زمینه دیگر می تواند به این اندازه دوستانه باشد؟ قراردادهای ایران با فرانسه به ویژه قرارداد برای خرید هواپیما به قدری بزرگ است که نه تنها می تواند، ایرباس یکی از غول های بزرگ هواپیماسازی در جهان را از رکود و مشکلاتش برهاند که با توجه با پراکندگی کارخانجات آن در اروپا گویا قرار است اقتصاد منطقه یورو را متحول کند، اما آیا به همین اندازه برای ما که هنوز زیرساخت های لازم ورود این هواپیماها را نداریم نیز سودمند است؟ به راستی چرا برای خرید هواپیما آن هم به این تعداد اینقدر عجله به خرج داده شد؟ آیا این قرارداد از جنس تعهدات نانوشته در برجام بود؟ هرچند مذاکرات هسته ای، مذاکراتی سیاسی بود اما طرف مقابل از هرچه در چنته داشت برای فشار به ایران و رسیدن به اهداف خود استفاده کرد. در این میان، شاید این گمانه هم دور از ذهن نباشد که برای جلب رضایت پاریس، به امضای چنین قراردادهایی که به نام جوانان ایرانی ست اما به کام جوانان فرانسوی ست، تن داده باشیم. البته این ادعا که موضوعات اقتصادی دستمایه مذاکرات سیاسی قرار گیرند،بی مثال نیست. از آن جمله می توان به حضور ناگهانی سعودالفیصل وزیر نفت پیشین عربستان در لحظات پایانی مذاکرات هسته ای و تب و تاب رسانه ها برای یافتن سرنخی در مورد نتایج این مذاکرات اشاره کرد. در آن زمان قیمت نفت به شدت سقوط کرده بود هرچند در برابر قیمت های کنونی بسیار بالاتر بود اما به ۸۰ دلار در هر بشکه رسیده بود و عربستان به عنوان هم پیمان بی چون و چرای آمریکا واکنشی به این روند نداشت و با افزایش تولید همراهی می کرد اما به یکباره سیگنال هایی برای کاهش تولید از خود نشان داد! صادرات نفت ایران به علت تحریم ها به سطح یک میلیون بشکه و حتی کمتر کاهش یافته بود و اگر اوپک تصمیمی به کاهش تولید به منظور حمایت از افزایش قیمت نفت می گرفت، می توانست بیشتر به ایران آسیب بزند. حضور سعودالفیصل وزیر امور خارجه عربستان در وین اجرای پرده آخر نمایش تبانی واشنگتن- ریاض بر روی صحنه وین بود تا با فشار به ایران بتوانند «امتیاز عدم کاهش تولید نفت در صورت تصمیم اوپک برای کاهش» را به تهران بدهند. یا تعهد ادامه دار عربستان برای حفظ قیمت پایین نفت علی رغم برداشت صدها میلیارد دلاری این کشور از ذخایر ارزیش، نمونه دیگری از نقش آفرینی اقتصاد در سیاست است. به هرحال، مذاکرات میدان بده و بستانی ست که همواره آنکه هوشمندانه تر و زیرکانه تر گزینه هایی را از دست بدهد و امتیازهایی به دست بیاورد، برنده است. آنچه ما همواره شاهد آن بودیم این است که طرف های غربی از این موقعیت ها بسیار هوشمندانه و با برنامه ریزی بلند مدت بهره می برند. با توجه به موارد ذکر شده، این احتمال وجود دارد که پاریس در جریان مذاکرات هسته ای در راستای مقاصد اقتصادی خود نقش پلیس بد را بازی کرده باشد تا به بخش هایی از اقتصاد کشورش را که همانند بسیاری از کشورهای جهان دستخوش رکود است، جان تازه ای ببخشد. منبع: فارس
دوشنبه ، ۲۶بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عیارآنلاین]
[مشاهده در: www.ayaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]
-
گوناگون
پربازدیدترینها