محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827345311
یادداشت های جشنواره/ روز نهم: دو فیلم متوسط و یک "چیز" دیگر
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: یادداشت های جشنواره/ روز نهم: دو فیلم متوسط و یک "چیز" دیگر وبلاگ > کثیریان، کیوان - کفش هلیم کو؟ گیتا آبنبات چوبی
کیوان کثیریان
1. "کفش هایم کو؟" بی تردید از فیلم پنجاه قدم آخر، جلوتر است. نظم و تمرکز بیشتری دارد و تلاش می کند داستان منسجمی را تعریف کند. فیلم حول رضا کیانیان می چرخد که نقش یک بیمار آلزایمری بی تاب و آشفته را بازی می کند. تلاش برای نشان دادن وضعیت یک بیمار و حال و روز خانواده اش در مواجهه با او از سوی پوراحمد فی نفسه قابل احترام است ولی فیلم انرژی لازم برای تبدیل به یک اثر درخشان را ندارد و با خرده داستان های بی اثر و گاه غیر لازم که اتفاقا پرداخت درستی هم ندارند، تلاش هایش را زایل می کند. کیانیان تلاش فراوانی برای اجرای درست نقش دارد ولی پوراحمد در مجموع نتوانسته لحظات تاثیرگذاری از این موقعیت دشوار، خلق کند و بیشتر مسحور آن نکته جذاب شده که؛ آخرین چیزی که یک بیمار آلزایمری فراموش می کند، شعر و موسیقی است.
"کفش هایم کو؟" فیلم بدی نیست ولی کارنامه فیلمسازانی چون پوراحمد، نقاط اوج دیگری دارد که خواسته یا ناخواسته توقع را از آنها بالاتر نگه می دارد.
۲ ستاره از ۵ 2. "گیتا" به لطف بازی خوب مریلا زارعی، به یک فیلم اول قابل قبول برای کارگردانش بدل شده است. فیلم در حد نمایش خامدستانه یک موقعیت باقی می ماند و همه چیز در خدمت آن است که مقدمات رسیدن به سکانس پایانی- مواجهه دو مادر- فراهم شود. جز کاراکتر مریلا زارعی و تا حدی سارا بهرامی سایر شخصیت ها، تخت و کم جان از آب درآمده اند و تنها مادر است که می شود به او نزدیک شد و احساس همدلی کرد. بازی حسی مریلا زارعی که لحظه را می شناسد و خوب درمی آورد و بازی سارا بهرامی که حالا دیگر می تواند بازیگر قابل اعتنایی در سینما هم باشد، موجب شده سکانس پایانی "گیتا" تاثیرگذار باشد و فیلم را بالا بکشد. ۲ ستاره از ۵ 3. به گمانم هیات انتخاب باید بابت انتخاب فیلم هایی چون "آب نبات چوبی" پاسخگو باشد. فیلمی تا این حد ضعیف و آماتوری در بخش مسابقه جشنواره فجر چه می کند؟ فیلمساز حتی از تعریف کردن ساده یک داستان معمولی و تکراری عاجز است. چنین "چیز" هایی که هنوز به سینما تبدیل نشده اند، جز ضایع کردن وقت و ذهن مخاطب چه ثمری دارند؟ بازیگرانی که بدترین کارهای کارنامه شان را رقم زده اند و یک بازی خیلی بد دیگر از سحر قریشی که افق های تازه ای را در بد بازی کردن در سینمای ایران باز کرده است. باید از حضور رضا عطاران در چنین فیلمی ابراز تعجب کرد. حیف از او.
جمله اولی که روی پرده می آید جالب ترین نکته فیلم است: "به استحضار می رساند برای دو بازیگر خانم فیلم از کلاه گیس استفاده شده است". همین ادب و صداقت کمیاب، نیم ستاره می ارزد! نیم ستاره از ۵
پنجشنبه 22 بهمن 1394 - 04:12:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
گوناگون
پربازدیدترینها