محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827646474
غول بیکاری در پساتحریم مهار می شود؟
واضح آرشیو وب فارسی:حمایت: مهم ترین برنامه اقتصادی همه دولت ها ایجاد شغل و مبارزه با بیکاری اعلام شده است و همین چند ماه گذشته رییس جمهور بار دیگر بر این موضوع تاکید کرد. اما شواهد و آمارها نشان می دهد که در این زمینه توفیق چندانی به دست نیامده است. رکود گسترده در صنایع مختلف و نبود سرمایه گذاری در صنایع کوچک و متوسط به عنوان موتور پیشران ایجاد شغل باعث شده تا همچنان به سیل جوانان بیکار و به خصوص فارغ التحصیلان دانشگاه ها افزوده شود. در این شرایط چشم امید بسیاری از جوانان به سال آینده است و گوش به زنگ وعده هایی هستند که دولت اجرای آنها را به نحوی موکول به اجرایی شدن برجام و پایان تحریم ها دانسته بود. وضعیت بازار کار و آمارهای ارایه شده توسط مراکز دولتی نشان می دهد که بیکاری در مرز بحران قرار دارد و اگر دولت در طول زمان باقیمانده از عمرش نتواند اقدام عاجلی صورت دهد و رشد و رونق را به اقتصاد کشور برگرداند، امید به مهار غول بیکاری بعید خواهد بود و هر ساله با افزوده شدن جوانان فارغ التحصیل بیکار به بیکاران پیشین، کشور را با لشکری از بیکاران روبرو خواهد ساخت که می تواند تبعات جدی در حوزه های مختلف داشته باشد. این روزها شاید اولین گلایه ای که از درون هر خانواده از وضعیت دشوار اقتصادی به گوش می رسد، بیکاری جوانان است. بیراهه نیست اگر بگوییم در هر خانواده ای حداقل یک جوان جویای کار وجود دارد. در واقع یکی از مباحث کلان در حوزه اقتصاد، میزان اشتغال و بیکاری در جوامع مختلف است. موضوعی که به عنوان یکی از شاخص های اصلی توسعه یافتگی برای کشورها مطرح است. هر کشوری که نرخ بیکاری آن پایین تر باشد، عملکرد موفق تری را به جا می گذارد. بارها پیش آمده که مسئولان از نرخ بالای بیکاری جوانان دانشگاهی خبر دادند. جوانانی که طبق سیاست های غلط گذشته به امید کار دولتی و پشت میزنشینی به دانشگاه رفته و مدرک گرفته اند و امروز که بعد از سال ها تحصیل و فارغ التحصیلی از دانشگاه روانه بازار کار می شوند با بن بستی بزرگ به نام بیکاری مواجه هستند، بن بستی که بخش عظیمی از جامعه ایرانی را درگیر خود کرده است. حسن روحانی، رئیس جمهور کشورمان قبل و بعد از پذیرش مسئولیت خود بارها وعده هایی را مبنی بر حل معضل بیکاری جوانان داد، تا جایی که پس از بر عهده گرفتن ریاست جمهوری یازدهم یکی از مسائل جدی مطرح در دولت خود را پیگیری حل مشکل اشتغال و بیکاری جوانان دانست. وعده ای که در دهه های گذشته نیز از سوی دولت ها بارها مطرح شده اما آنچنان که باید رنگ واقعیت به خود نگرفته که نتیجه آن انباشت تقاضای کار در جامعه تا 4 میلیون نفر شده است. حسن روحانی در اولین گزارش رسمی 100 روزه عملکرد اقتصادی دولت تدبیر و امید خود پیرامون بیکاری و معضل اشتغال جوانان سخن گفت. در عین حال، کارشناسان بازار کار و مسائل اقتصادی کشور معتقدند، اشتغال موضوعی نیست که بتوان از طریق صدور یک سلسله دستورات یا تدوین برخی مقررات فوری به آن پرداخت و حرکت به این سمت نیازمند ظرفیت سازی، سرمایه گذاری، تغییر فضای اقتصادی و حتی سیاسی کشور و برخی مسائل دیگر مرتبط با آن است که باید محقق شود. برنامه های نمایشی برای مهار بیکاری در دولت های مختلف حال که دوران پسابرجام آغاز شده و دور جدید رفت و آمدها هیات های خارجی شکل گرفته است و به گفته دولتمردان خارجی ها می خواهند از فضای جدید به وجود آمده برای فعالیت در ایران استفاده کنند و دولت نیز در تلاش است تا گشایش های جدیدی را در عرصه اقتصادی فراهم کند، جوانان بیکار امیدوارند بتوانند صاحب شغلی متناسب با شان، تحصیلات و توان شان شوند. اینکه چقدر این تلاش ها و رفت و آمدها بتواند در آینده نزدیک برای کشور مثمرثمر باشد را باید در انتظار آینده نشست؛ اما قطعا یکی از مهم ترین بخش هایی که می تواند ردی از موفقیت های احتمالی در پسابرجام به ویژه در بخش اقتصادی نشان دهد، بازار کار و اشتغال است. در واقع بازار کار، خروجی عملکرد اقتصادی دولت ها تلقی می شود. نمی توان اقتصادی را موفق و رو به جلو دانست در حالی که بازار کار آن پس رفت می کند و هر روز بر تعداد بیکاران آن افزوده می شود، قراردادها موقت می شوند و نیروی کار کشور با چالش های بزرگ معیشتی مواجه است. در واقع خروجی هر فعالیت و حرکتی در اقتصاد کشور، خود را در بازار کار نشان می دهد. اینکه صدها هزار جوان تحصیل کرده در شرایط نامناسبی به لحاظ کاریابی و اشتغال قرار داشته باشند و مسئله بیکار به دغدغه اول بسیاری از خانواده ها و دل مشغولی جوانان تبدیل شود، نشان می دهد اوضاع خوب نیست و هدف گذاری ها به بار نمی نشیند. کارشناسان بازار کار می گویند دولت ها در دوره های مختلف فعالیتی خود به جای اجرای برنامه های زیرساختی و اساسی برای اشتغال، بیشتر به حرکات نمایشی و مقطعی رو آوردند و در نتیجه سیاست گذاری هایی که عمرشان به دو سه سال هم نمی رسید، هرگز امکان کارگشایی در بازار کار ایران را پیدا نکرد. نمونه آن اجرای چندین برنامه اشتغال زایی مقطعی و کوتاه مدت در دولت های مختلف تاکنون بوده است. هزاران میلیارد تومان از منابع کشور به صورت آزمایش و خطایی به طرح هایی اختصاص یافت که دولت های وقت معتقد بودند نسخه شفابخش بازار کار ایران را یافته اند. با این حال، بسیاری از طرح های اجرا شده حتی به اندازه عمر کاری دولت ها نیز نبوده و در میانه راه به بایگانی خاطرات سپرده شدند. متاسفانه انجام برنامه های هیجانی و وعده هایی که دولت ها به مردم درباره حل بیکاری دادند، بیشتر در گفتار بود و در عمل کار خاصی صورت نگرفت. حالا نرخ بیکاری در یک فصل اندکی کمتر و در فصل بعد نیز اندکی بیشتر می شود، ولی بحران بیکاری همچنان محکم و استوار پابرجاست و هنوز هیچ دولتی نتوانسته در سال های پس از دفاع مقدس، غول بیکاری که از چراغ بیرون آمده را به سر جای اولش بازگرداند و مشکل اشتغال را حل کند. این در حالی است که هنوز هم پس از سال ها، دولت ها جوانان را تشویق به ورود به دانشگاه ها می کنند بدون اینکه فکری به حال آینده و شغل شان کرده باشند. جوانان می گویند دولت ها بیشتر از آنکه دغدغه آینده جوانان تحصیل کرده را داشته باشند، به فکر ایجاد واحدهای جدید دانشگاهی، جذب دانشجو و تنظیم آمارهایی بوده اند که نشان دهد عملکردشان در حوزه تحصیلات عالی بهتر از همگان بوده است. بیکاری به دلیل فاقد مهارت بودن فارغ التحصیلان دانشگاهی؟ فعالان بازار کار و اشتغال می گویند سال هاست منتظر حرکتی واقعی و با برنامه از سوی دولت ها درباره حل بحران بیکاری هستند. آنها نسبت به فراموش شدن مسئله بیکاری جوانان در لابه لای مسائل و امورات بی شمار دولت ها در طول دهه های گذشته انتقاد دارند و می گویند اگر هر دولت به وظیفه خود در قبال اشتغال جوانان انجام می داد، امروز چیزی به نام بحران بیکاری نداشتیم و بالاترین میزان بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی و ناکارآمدی تحصیلات و رشته های دانشگاهی به ثبت نمی رسید. از سوی دیگر فقدان مهارت فارغ التحصیلان هم از جمله معضلاتی است که به بیکاری دامن زده و به گفته علی ربیعی وزیر کار و رفاه امور اجتماعی، 96درصد فارغ التحصیلان دانشگاهی فاقد هر گونه مهارتی جهت اشتغال هستند و از این بین حدود 4 درصد از فارغ التحصیلان کشور متناسب با بازار کار تحصیلات کسب کرده اند. محمد امین سازگارنژاد که چندی است ریاست سازمان فنی و حرفه ای را برعهده گرفت، برکم کاری دولت در اشتغالزایی جوانان اعتراف و بیان می کند: «مهارت آموزان پیش قراولان توسعه کشور هستند و توسعه کشور بدون شایستگی های مهارتی بی معناست. ایامی که کشور از بحران بیکاری رنج می برد و فارغ التحصیلان دانشگاهی سهمی ویژه از این بیکاری را دارند، حرکت به سمت مهارت آموزی می تواند یک اقدام راهگشا باشد.» معاون وزیر تعاون، کار و رفاه با تاکید بر اینکه دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی، مهارت آموزی و مهارت دوستی را با جدیتی مضاعف سرلوحه کار خود قرار دهند اضافه می کند: «این رویکرد سبب خواهد شد تا فارغ التحصیلان دانشگاهی ما کمتر دغدغه اشتغال و یافتن کار داشته باشند.» سازگارنژاد با تاکید بر اینکه باید فعالیت های مهارتی و مهارت آموزی در کشور نهادینه شود می گوید: «به جای آنکه رد و بدل شدن پایان نامه ها را شاهد باشیم باید موضوع مهارت و حرفه آموزی مورد توجه قرار گیرد تا مشکل اشتغال جوانان رفع شود. نباید اجازه دهیم مدرک گرایی اصالت و جایگاه مهارت را دچار خدشه کند چرا که امروز شاهد هستیم آنهایی که مهارتی آموخته اند مورد پذیرش اند و خواهان دارند و در حالی که بسیاری از فارغ التحصیلان دانشگاهی دغدغه یافتن کار و شغل مناسب دارند.» بایدها و نبایدهای دوران پساتحریم ایجاد امنیت و ثبات شغلی دغدغه بسیاری از جوانان فارغ التحصیل است که می توان با رشد مثبت نرخ اقتصادی به آن جامه عمل پوشاند و اکنون با فرجام یافتن پرونده هسته ای، همگان منتظر دولت هستند تا ببینند در حوزه اشتغال چه برنامه هایی دارد. همچنین کارشناسان نیز راه کارهای مناسبی برای مهار بیکاری در این وضعیت می توانند ارائه کنند تا در جهت رفع بزرگترین نگرانی جوانان جامعه گام بلندی برداشته شود. یکی از این کارشناسان فرامرز توفیقی مشاور عالی مجمع نمایندگان کارگران ایران است. وی در خصوص حل مشکل بیکاری در پساتحریم می گوید: «بیشتر مشکلات ساختاری است و آثار و تبعات شرایط اقتصادی نامناسب در کشور که در حوزه های مختلف معیشت مردم قابل مشاهده است، حاکی از آن است که از منابع کشور استفاده بهینه صورت نگرفته و سرمایه گذاری های صورت گرفته نتیجه ای در بر نداشته است. فضای کسب و کار نامساعد بوده و بنگاه های اقتصادی و صنایع با مشکل رکود دست و پنجه نرم می کنند.» به گفته وی، عدم دسترسی به تکنولوژی و دانش روز و انحراف برخی سیاست ها از مسیر واقعی خود مثل سیاست های کلی اصل ۴۴ که برای اصلاح ساختار مالکیتی بنگاه های اقتصادی مطرح شده اما شیوه نامناسب واگذاری های آن مانع رسیدن به این هدف شد، بزرگ شدن حجم بخش غیررسمی اقتصاد و مواردی چون سیستم عرضه و تقاضای نامناسب از دیگر موانع پیش رو در بهره گیری از گشایش های پسابرجام هستند. عضو شورای عالی کار ادامه می دهد: «البته باید دانست از نظر برخی کارشناسان رفع تحریم ها تنها ۳۰ درصد این مشکلات را حل می کند و ۷۰ درصد آن مربوط به داخل کشور و مشکلاتی ریشه ای است. کاری که تاکنون کرده ایم، دور زدن تحریم ها بوده نه یادگیری دانش کافی برای استفاده از فرصت هایی که می شود از آن با تعیین بهترین قیمت ها به بهترین منافع اقتصادی رسید. ما در تعاملات بین المللی منابع انسانی نداریم و این بدترین تهدیدی است که در پسابرجام با آن مواجه هستیم.» یکی از نگرانی هایی که پس از لغو تحریم ها به وجود آمد و کارشناسان نسبت به بروز آن هشدار دادند، باز شدن درهای کشور به واردات گسترده بود. توفیقی هم چنین نگرانی دارد و می گوید: «تهدید دیگر در پسابرجام فرو رفتن در دام واردات است. بخش های زیادی در کشور هستند که آمادگی زیادی برای ورود کالای خارجی دارند و سرمایه لازم آن را نیز دارند؛ از طرفی مصرف کنندگان این کالاها هم کم نیستند اگر ما این شرایط را که با هجوم کالا و برند خارجی خواسته یا ناخواسته با آن روبرو می شویم مدیریت بهینه نکنیم، زیان خواهیم دید. برعکس اگر ورود این برند ها به کشور در جهت کمک به تولید باشد تولید این کالا در داخل حتی اگر به قیمت اینکه به نام برند خارجی باشد، تولید را زیاد و صادرات را افزون خواهد کرد.» نماینده کارگران در شورای عالی کار تاکید می کند: «دقت درمطالب فوق ما را به این واقعیت رهنمون می سازد و آن اینکه همزمان با رفع تحریم های بین المللی باید بهبود فعالیت و سهولت در اجرای تمامی مسائلی که در این سال ها به سختی افتاده بود، انجام شود. به طور قطع یقین نمی توان مرزی بین منشأ مشکلات کشور ترسیم کرد که بر اساس آن قسمتی از ناکامی ها را برخواسته از دلایل بین المللی بدانیم و درصدی را منبعث از سوء تدبیر های داخلی. اما فارغ از اینکه چه سهمی از مشکلات در اثر امور خارجی و چه سهمی مربوط به داخل است، یک به هم تنیدگی یا هم سویی بین این دو وجود داشته و بر پایه این تحلیل لغو تحریم ها به تنهایی نمی تواند معجزه ای را در اقتصاد کشور رقم بزند.» این مقام مسئول کارگری کشور تاکید می کند: «آنچه مهم است و کار را سخت تر و تلاش را طاقت فرسا می کند، توجه به مشکلات درون کشور است که آثار این امور گاه بدتر از تحریم بوده است. برخی از تحلیل گران ۷۰ درصد از مشکلات امروز را بی ارتباط به تحریم های جهانی می دانند. فضای پس از بر جام چیزی جز تبلیغات کَر کننده مبنی بر پیروزی در دیپلماسی نیست، یعنی چهره سیاست خارجی را در تابلوی ترسیمی رنگ آمیزی کرده اند و بس و چهره سیاست های اعمالی در داخل کمافی السابق بر همان پاشنه بحران و رکود می چرخد.» آمارها چه می گوید؟ آمارها و محاسبات مراکز آماری نشان می دهد در حال حاضر حدود ۴۰ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر از جمعیت کشور دچار غیرفعالی بوده و عملا تنها نقش یک مصرف کننده را در اقتصاد کشور بازی می کنند. آنها به هر دلیلی ترجیح داده اند در منازل بمانند و تلاشی برای کسب و کار و فعالیت در بازار کار نداشته باشند. همچنین برخی می گویند غیرفعالی به آن شکلی که عنوان می شود، مطرح نیست و آمارهای ارائه شده دقت کافی را ندارند به نحوی که میلیون ها نفر در کشور هستند که از روش های مختلف به کسب درآمد و فعالیت اقتصادی اقدام می کنند اما قابل شناسایی نیستند و تمایلی به اعلام نوع فعالیت خود به آمارگیران ندارند. برخی هم ممکن است بگویند شغلی ندارند و منظور آنها شغل رسمی دولتی و مانند آن باشد، ولی به هر حال از محل هایی درآمد کسب می کنند. با تمام این تفاسیر، حتی اگر نتوان به گزارش مرکز آمار ایران درباره غیرفعالی ۴۰ میلیون و ۲۰۰ هزارنفر از جمعیت در برابر فعالیت اقتصادی ۲۳ میلیون و ۸۱۸ هزارنفری کشور در سال گذشته هم اعتماد کامل کرد، این موضوع مشخص است که نه تنها ظرفیت مناسبی از جریان تولید و فعالیت های اقتصادی در کشور جریان ندارد، بلکه از آنسو جنب و جوش خوبی هم در نیروی کار مشاهده نمی شود و تمایل به کسب درآمد از روش های غیرمعمول بالا است. علاوه بر این، روند غیرفعالی جمعیت طبق آمارهای رسمی ارائه شده در فاصله سال های ۸۴ تا پایان سال ۹۳ به صورت مستمر رو به افزایش بوده به نحوی که تعداد غیرفعالان کشور از ۳۳ میلیون و ۴۶۹ هزارنفر در سال ۸۴ به ۴۰ میلیون و ۱۹۸ هزارنفر در پایان سال گذشته افزایش یافته، در حالی که انتظار می رفت با افزایش هزینه های خانوار و میل به کسب درآمد برای پوشاندن هزینه های جاری زندگی، باید از تعداد غیرفعالان کاسته می شد. در طول ۱۰ سال آنچه که اتفاق افتاد، اینکه تعداد بیکاران با اندکی کمتر در مرز ۲.۵ میلیون نفر باقی ماند و تعداد کل شاغلان نیز تنها ۷۰۰ هزار نفر بیشتر شد؛ به عبارتی از سال ۸۴ تا ۹۳ متوسط سالیانه ۷۰ هزار شغل در کشور ایجاد شد که هرگز تامین کننده نیازهای میلیونی بازار کار کشور نبوده و نخواهد بود. نکته حائز اهمیت اینکه بر تعداد جمعیت در سن کار کشور در فاصله ۸۴ تا پایان ۹۳ به میزان ۷ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر بیشتر شد اما به جای اینکه این جمعیت بتواند جذب بازار کار شود، غیرفعال شده و به میلیون ها خانه نشین اضافه شدند. حالا در پایان سال ۹۳، تعداد مردان دچار غیرفعالی کشور که حتی شامل صدها هزار نفر فارغ التحصیل دانشگاه ها نیز می شود، به حدود ۱۲ میلیون نفر و تعداد زنان دچار غیرفعالی نیز به ۲۸ میلیون و ۲۰۵ هزارنفر بالغ شده است.
سه شنبه ، ۲۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: حمایت]
[مشاهده در: www.hemayatonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها