واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، بهروز پورسینا طی یادداشتی در رونامه مردم سالاری نوشت: برای برخی از دوستان اگر به بیان و زبان هم نیاورند، برجام هنوز هم فتح الفتوح است و برای برخی نیز متاسفانه شکست. روی سخن این یادداشت با آنان که برجام را حتی بعد از بیانات صریح رهبر فرزانه انقلاب، […]به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس ، بهروز پورسینا طی یادداشتی در رونامه مردم سالاری نوشت: برای برخی از دوستان اگر به بیان و زبان هم نیاورند، برجام هنوز هم فتح الفتوح است و برای برخی نیز متاسفانه شکست. روی سخن این یادداشت با آنان که برجام را حتی بعد از بیانات صریح رهبر فرزانه انقلاب، نه به صراحت بلکه در موضع گیری های خود شکست می دانند، به هیچ وجه نمی باشد زیرا اگر برجام برای نظام، پیروزی بوده است که هست، تمامی گروهها می بایست شادمان از این پیروزی نظام می شدند. «پیروزی نظام»، انصافا آنچنان عبارت سنگینی است که اگر هر فرد و گروهی خود را در خیمه نظام می بیند نمی تواند شکرگزاری به درگاه خداوند و اظهار شعف و شادمانی خود را کتمان کند. دلیل کتمان چیست؟! با احترام به نظر بزرگانمان که برجام را یک پیروزی بزرگ برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران معرفی می کنند که حق نیز همین است با آن که برجام برای نظام هزینه های سنگینی را در بر داشته است اما از یک نقطه نظر که توضیح آن در ذیل می آید، می توان آن را یک فتح الفتوح دانست. نکته:جناب آقای دکتر روحانی در رقابتهای انتخاباتی ریاست جمهوری، مواضع خود را با شجاعت و به صراحت تمام در خصوص پرونده هسته ای ایران اعلام کرد و وعده در هم شکستن نظام تحریمهای هسته ای را به رای دهندگان داد. رقبای ایشان نیز هر کدام، در خصوص پرونده هسته ای ایران نقطه نظرات برجسته ای داشتند که برخی از آنها با دیدگاه های دکتر روحانی اختلاف داشت و برخی نیز کاملا در تعارض بود. حال فرض کنیم در انتخابات ۱۳۹۲، نامزدی به پیروزی می رسید که دیدگاه های هسته ای اش کاملا در تعارض با دکتر روحانی بود. آیا پس از تنفیذ رهبری، سیاست رئیس جمهور منتخب در پرونده هسته ای همین سیاست و عملکرد دولت یازدهم بود؟! پاسخ، قطعا منفی است و نظام، سیر دیگری را غیر از آنچه در این دو سال طی کرده است را طی می کرد. مبحث ظریفی که وجود دارد توجه به این مهم است که رهبری معظم انقلاب دارای چنان سعه و شرح صدری هستند که در هر صورت و با پیروزی هر کدام از نامزدهای منتخب، صرفا نظارت عالیه را بر روند کار تیم هسته ای رئیس جمهور منتخب اعمال می فرمودند. به باور این قلم، یکی از دستاوردهای بزرگ جمهوری اسلامی ایران که همانا آرمان مردم سالاری دینی است در یکی از سخت ترین مراحل آزمایشی خود یعنی پرونده هسته ای ایران، سربلند بیرون آمد. این یک فتح الفتوح است؛ چه آن را پای برجام بنویسیم و چه پای آرمان «مردم سالاری دینی». آری، بی تردید می بایست به داشتن چنین رهبر حکیمی به خود بالید و خطاب به جناب آقای دکتر روحانی گفت: دستمریزاد که برجامت، آرمان جام مردم سالاری دینی رااز آبی گوارا، لبریز کرد. در بخش دوم این یادداشت، به یکی از مهمترین بخش های هزینه ای برجام یعنی نفت، نظری گذرا خواهیم داشت و آن را مورد مداقه و بررسی قرار می دهیم. در ساختار لایه لایه و بسیار پیچیده امروز بازار جهانی نفت، تعیین قیمت های جهانی نفت از دستان اوپک خارج شده است. پارامترهای رعایت یا عدم رعایت انسجام درونی و بیرونی اوپک و تعهد و پایبندی به سهمیه بندی ها توسط اعضاء طی دوره بیست ساله ۱۹۸۵ تا ۲۰۰۵، در تعیین قیمت های جهانی نفت دارای نقش پر رنگی بوده است. تحلیل رفتار اوپک در قبل از این دوران، موضوع این نوشتار نیست. با این حال و در دوره ده ساله اخیر به دلیل بروز و ظهور عوامل متعدد دیگر، رفتار نوسانات قیمت نفت لزوما از الگوهای تعیین کننده مربوط به پیش از این دوره، پیروی نمی کند. شاید عجیب باشد که بگوییم نقش اوپک در تعیین قیمت های جهانی نفت طی سال ۲۰۱۵ میلادی نقشی کاملا خنثی در شش ماهه اول سال و نقشی کاملا مخرب در شش ماهه دوم سال بوده است به طوری که اگر در شش ماهه دوم اوپک تشکیل جلسه نمی داد، افتضاح سقوط قیمت های جهانی نفت قطعا کم تر از این می شد. تردیدی وجود ندارد که یکی از عوامل کاهنده و موثر در کاهش قیمت های جهانی نفت از سال ۲۰۱۴، به دو پارامتر تنش زدایی از پرونده هسته ای ایران و روی کار آمدن دولت جدید عربستان پس از ملک عبدالله بازگشت می کند. یکی از خلاء های جدی در این دوره حساس، فعالیت فکرانباره ها و اطاق های فکر ورزیده و کاملا متخصص درون نظام بوده است که خارج از دولت به فعالیت بپردازند اما به کمک دستگاه دیپلماسی کشور در بخش های بسیار پیچیده و تخصصی نفت و گاز بیایند. در همین راستا لازم است گریزی نیز به تحلیل اخبار احتمال سقوط قیمت های جهانی نفت به ۱۰ دلار در هر بشکه را داشته باشیم. در بازار از هم گسیخته نفت فعلی و از نقطه نظر تئوریک، احتمال رسیدن به قیمت های ده دلاری منتفی نیست زیرا هیچ پیش فرضی برای رسیدن به نقطه تعادل در بازار کنونی با مشخصه فشار عرضه، وجود ندارد. ۱۰ دلار در هر بشکه، نقطه تعادلی برای رسیدن به نقطه سر به سر اقتصادی در فروش نفت خام در بسیاری از مناطق تولید، با هزینه های پایین است. شاید تعحب آور باشد که حتی در امریکا طبق گزارشی که در ماه فوریه ۲۰۱۵ در بلومبرگ منتشر شد، هزینه نهایی تولید نفت شیل در مناطقی مانند تگزاس امریکا بین ۱۰ تا ۲۰ دلار در هر بشکه بوده است. با این حال، عوامل متعدد دیگری وجود دارند که می توانند نه تنها جلوی فاجعه سقوط قیمتهای نفت به ۱۰ دلار را بگیرند بلکه حتی قیمت های جهانی نفت را به کانال ۴۰ دلاری باز گردانند (به سرمقاله های «غربت نفت» و« دکتر جهانگیری؛ دیپلماسی نفتی، کمپین ضد تروریسم» از همین قلم، در روزنامه مردم سالاری به تاریخهای ۲۳ و ۲۸ آذر ۱۳۹۴ مراجعه شود). هماهنگی میان ایران، روسیه، عربستان و عراق قبل از هرگونه تصمیم برای برگزاری اجلاس وزرای اوپک در سال ۲۰۱۶، کاملا نتیجه بخش و اثرگذار است. دولت یازدهم با هدایت شخص دکتر روحانی عزیز، می تواند عهد دار این نقش تاریخی شود. پس از برجام عزت مند روحانی، نفت پرقدرت روحانی دور از دسترس نیست؛ کشور بزرگ و نفتی روسیه به رهبری ولادیمیر پوتین که یک متحد قابل اعتماد در ملاحظات و موضوعات استراتژیک جمهوری اسلامی ایران شده است، محوریت در یک دیپلماسی ممتاز نفتی برای بازگشت سریع به کانال ۴۰ دلاری قیمت های جهانی نفت خام را خواهد داشت. در پایان، یادآوری و تاکید می شود که اگر به توافق هستهای نمی رسیدیم و شکست مذاکرات اعلام می شد، احتمال بازگشت قیمت های جهانی نفت به کانال ۱۰۰ دلاری کاملا محتمل بود اما با توجه به اعمال کامل تحریم فروش نفت ایران و وضع تحریم های بسیار گسترده تر، این نفت به نام می شد و به کام دیگران. مطلب فوق مربوط به سایر رسانه ها می باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی
سه شنبه ، ۲۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]