تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837304419
فاجعه اقتصادی در تور اروپایی
واضح آرشیو وب فارسی:عماریون: عمده بحث های جاری درباره نتایج اقتصادی سفر جناب حجت الاسلام روحانی به فرانسه و ایتالیا، انتقادات به حقی حول طرف های قرارداد و نوع اجناس خریداری شده، بوده است. کسانی به درستی بر این باورند که انعقاد قراردادهای جدید با پژو که شراکت با آن، باعث عقب افتادگی ایران خودرو شد و در عصر تحریم نیز بساطش را برچید و رفت و طرف ایرانی را به پرتگاه برد، به صلاح کشور نبوده است. کارشناسان صنعت هوایی نیز می گویند این حجم خرید (10.5 میلیارد دلار) از شرکت ایرباس آنهم صرف پول بابت هواپیماهایی چون A380 که صرفه اقتصادی ندارد، یک بلاهت اقتصادی است. همه این مباحث بجاست اما واقعیت این است که نمی تواند نمایشگر عمق آن فاجعه اقتصادی باشد که در تور اروپایی آقای روحانی رخ داد. ماهیت قرادادها و تفاهم نامه هایی که بعضا حاصل رایزنی هایی در سطح رئیس جمهور کشور ما و مدیر شرکت های فرانسوی بود، حکایت از این دارد که دولت یازدهم هنوز درباره مسئله «نوع رابطه دولت و بخش خصوصی» سرگردان است. این دولت نه تنها برنامه ای برای تقویت بخش خصوصی و حمایت از آن ندارد، و نه تنها به انحاء گوناگون از جمله واردات و واگذاری های بی رویه باعث متضرر شدن بنگاه های خصوصی داخلی شده است، بلکه بخش قابل توجهی از ظرفیت دولت صرف حمایت از بنگاه های زیان ده و ناکارآمد دولتی می شود. قراردادی که با شرکت ایرباس منعقد شد، یک مثال روشن و قابل تامل در این باره است. دولت می توانست در رابطه با خرید هواپیما، دست به «حمایت هوشمند» از بخش خصوصی در صنعت هوانوردی بزند. بدین گونه یک تعهد مالیاتی برای درآمدزایی دولت و یک تعهد خدماتی برای رفع نیازهای داخلی از ایرلاین های خصوصی بگیرد و تسهیلاتی در اختیار آنان قرار دهد که ناوگان خود را نوسازی کنند و اصل پول را به همراه سود حاصل از مشارکت، به دولت بازگردانند. به عبارت روشن تر، دولت می توانست حدود 1.5 میلیارد دلاری را که بابت 15 درصد قسط اولیه به ایرباس پرداخت می کند، به عنوان تسهیلات مشروط به موارد فوق، در اختیار شرکت های داخلی قرار دهد و آنها اقدام به خرید هواپیما کنند. دولت اما متاسفانه به جای این کار، تصمیم گرفت دلارهای ملت را صرف تقویت شرکت دولتی «هما» کند و زیر بار یک تعهد 10.5 میلیارد دلاری برود به امید اینکه شرکت دولتی و زیان ده «هما» از طریق درآمدزایی بتواند این مبلغ را پرداخت و سودآوری نماید. مدیریت دولتی در اقتصاد اما یک مدیریت تنبل است و نه تنها در تئوری، بلکه در عمل نیز ثابت شده است شرکت هایی که تحت تملک دولت هستند، بیشتر جیره خوار ملت و زیان ده بوده اند و لذا اطمینان و تضمینی نیست که باقی پول هواپیماها نیز از جیب ملت پرداخته نشود. اگر بخش خصوصی متولی این کار می شد، نیازی هم نبود جناب حجت الاسلام روحانی که به تعبیر سعید لیلاز کسر شان خود می داند که در جلسه مجمع تشخیص مصلحت نظام شرکت کند، اعتبار ریاست جمهوری ایران را به جلسه با رئیس شرکت ایرباس تنزل دهد، دیدار دوجانبه برگزار کند و چون این معامله «در هم» بوده و مشتری حق سوا کردن نداشته است، مجبور شود 12 فروند هواپیمای ورشکسته A380 را نیز خریداری کند. در این میان، پرسشی که چونان پتکی سهمگین بر فرق آدمی فرود می آید این است که جناب آقای آخوندی که صرف ریال برای ساخت مسکن مهر را مزخرف و مداخله دولت برای کنترل قیمت ها را مصداق کمونیسم می دانند، چگونه جرات کرده اند در اقدامی که جز «تملک گرایی دولتی» عنوانی دیگر ندارد، دلارهای ملت و ظرفیت دولت را برای تقویت و جبران زیان شرکت های لوکس دولتی چون «هما» هزینه کنند؟ دولت یازدهم به معنی واقعی کلمه در تعریف رابطه خود با بخش خصوصی اقتصاد ایران دچار سرگردانی است. آنجا که یک شرکت دولتی متولی امری باشد، قائل به رقابت آزاد نیست و همه ظرفیت خود را در اختیار آن می گذارد؛ چنانکه در بسته خروج از رکود، درباره شرکت های خوروسازی رفتار شد. اما آنجا که بخش خصوصی داخلی ظرفیت انجام کارها و تولیدکالاها را دارد، به یاد رقابت آزاد می افتد، مناقصه های بین المللی برگزار می کند و به شرکت های داخلی می گوید باید با غول های جهانی رقابت کنید تا بلکه پیشرفت نمائید، به جای رفع نیازهای مالی بنگاه های تولیدی و خدماتی داخلی و کمک به آنها در گسترش جغرافیایی بازار، در یک شب فرمان بازگشائی 1000 ال سی را صادر می کند تا هزار دروازه جدید واردات گشوده شود و تولید داخلی زیر چکمه های واردات دست و پا بزند. آنگونه که دولت یازدهم درباره «تجارت آزاد» می اندیشد و وزیران ما در عهد آدام اسمیت و دیوید ریکاردو سیر می کنند، امروز حتی در غرب دیگر کسی دیگر باور به تجارت آزاد ندارد. امروز بیشترین حمایت گرایی در جهان توسط کشورهای غربی مبلغ تجارت آزاد انجام می شود. نگاهی که دولت آقای روحانی به بخش خصوصی دارد و خصوصی سازی اقتصاد را با رهاسازی آن اشتباه گرفته است، مخصوص دولت یازدهم است و هیچ دولتی مگر فریب خوردگان تجارت آزاد و متعهدان به نظریات منسوخ 200 سال پیش، گرایشی به آن ندارند. امروز حتی در غرب سخن از رشد درونی و حمایت استراتژیک است. امروز در غرب نیز توهمات آدام اسمیتی و ریکاردوئی درباره تجارت آزاد و مزیت مطلق و نسبی کنار گذاشته شده است. اینها زمانی از تجارت آزاد حمایت کردند چون از طریق قرن ها حمایت گرایی از صنایع داخلی به مرحله ای از رشد رسیده بودند که سایرین قدرت رقابت با آنها را نداشتند و تجارت هر چه آزادتر می شد، سود آنها در بازارهای بی رقیب افزون تر می گشت. امروز که رقبا اندکی توان یافته اند، مجددا آهنگ حمایت گرایی کرده اند و از نظریات جدید سخن می گویند. هم اکنون مطرح ترین چهره اقتصادی غرب جناب پل کراگمن است که می گوید، نظریه تجارت راهبردی برای ملت ها منطقی فراهم می آورد تا از اقدامات حمایتی مانند اختصاص یارانه به صنایع خاص و سیاست های صنعتی دیگر، بهره بگیرند، تا هم در داخل کشور و هم در بازارهای جهانی به مزیت هایی دست یابند. شرکت های برخوردار از پشتیبانی لازم می توانند از بازدهی فزاینده، بازخوردهای مثبت و وابستگی به مسیر (پیشرفت فناورانه در مسیر تولید از طریق یادگیری در حین کار)، برای افزایش توان رقابتی خود در بازارهای جهانی بهره بگیرند. دولت ایران باید دست از تملک گرایی دولتی بردارد و برنامه ای برای حمایت راهبردی از بخش خصوصی توام با هدایت و نظارت بر آن داشته باشد تا اقتصاد کشور پیشرفت کند؛ تا ضمن افزایش توانمندی های بنگاه های داخلی، درآمدهای دولت از محل دریافت مالیات از بخش خصوصی باشد و وابستگی به نفت کاهش یابد. اگر جناب حجت الاسلام روحانی به جای بازاریابی برای پژو و ایرباس، برای تولیدکنندگان ایرانی در خاک فرانسه بازاریابی می کرد، این هزینه از شان ریاست جمهوری اسلامی ایران شاید ارزشش را نیز داشت. اگر انبارهای ایرانی پر از کالاست و رکود ناشی از آن است، دولت به جای مقروض کردن مردم برای خروج شرکت ها از رکود، در تور اروپایی خود برای صادرات این کالاها به اروپا رایزنی می کرد. اما خبری در دست نیست و بعید هم هست که در این سفر، فرانسه دربی از بازارهای خود را به روی مصنوعات ایرانی گشوده باشد. اگر فقدان بازار، محصولات کشاورزی ما را به زیر خاک می کشاند، ناتوانی در بازاریابی بین المللی، صنایع تولیدی چون لوازم خانگی ما را نیز به ورطه رکود کشانده است و «مصرف درمانی» با پول قرضی، نه تنها راه خروج از رکود نیست، بلکه تشویق مردم به مصرف به جای سرمایه گذاری، بلای جان اقتصاد ایران است. آقای روحانی اگر سفر جدیدی در پیش دارد، به فکر بازار برای تولیدات داخلی باشد. سید یاسر جبرائیلی دانش آموخته اقتصاد سیاسی بین الملل از دانشگاه تهران
یکشنبه ، ۱۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عماریون]
[مشاهده در: www.ammariyon.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها