محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831088966
ناگفته های ناصرملک مطیعی برای بازگشت به سینما
واضح آرشیو وب فارسی:پارس نیوز: نقش نگار” علی عطشانی با بازی ناصر ملک مطیعی با محدودیت تبلیغات محیطی و پخش تیزر نزدیک به 130 میلیون فروش داشته است.به گزارش سرویس فرهنگی پارس نیوز ، “نقش نگار” علی عطشانی با بازی ناصر ملک مطیعی بعد از مدتها تعویق در اکران دو هفته ای هست که با محدودیت تبلیغات محیطی و پخش تیزر روی پرده است و در این مدت نزدیک به ۱۳۰ میلیون فروش داشته است. ناصر ملک مطیعی در گفتگویی با “هفت صبح” درباره شروع فعالیت ها، بازی در نقش های داش مشتی، کمرنگ شدن حضورش در سینما، بازخورد مردم و خلاصه دور شدنش از دنیای بازیگری و بالاخره بازگشتش به سینما حرف زده است. دهه سی محبوبیت پیدا کردیم ۱۳۳۰ زمانی بود که ما آمدیم و بعد هم دوستان دیگری آمدند. نمی دانستیم چه کسی سوپراستار می شود و چگونه. اوایل فعالیت کمتر اتفاق می افتد آدم این چیزها را متوجه شود. باید مدتی بگذرد تا معلوم شود. آن زمان این حرف ها مثل الان مطرح نبود. ما بازی خودمان را می کردیم. درکاراکترهایمان قهرمان مردم کوچه و بازار بودیم و داستان هایی از زندگی مردم را بازی کردیم. من در یک کاراکتر، فردین یک کاراکتر و بهروز وثوقی و بیک ایمان وردی هم همین طور. ما یک مقداری شهرت و محبوبیت بیشتری پیدا کردیم. متاسفانه از این اسامی که گفتم، دونفرشان در بین ما نیستند. یادشان به خیر و روحشان شاد. ادای احترام می کنیم به روح شان. فیلم های شاد که آمدند کناره گرفتم یک وقتی اساتید دانشگاه سراکیوز آمده بودند اینجا و کلاسی تشکیل داده بودند و عده زیادی سر این کلاس بودند. سال های حدود سی ودو، سه و سی وچهار این حرف ها بود. یک عده زیادی از رفقای ما رفتند این کلاس را دیدند و کارگردان شدند. من هم حائز شرایط بودم که بروم اما این کار بازیگری دیگر به من مهلت نمی داد. همین طور پشت هم قرارداد پشت قرارداد می بستم. این کار بالا و پایین هم دارد. این نیست که آدم یک سره بکوبد و برود جلو. یک مدتی بود که من تقریباً کنار گذاشته شده بودم. آن زمان مردم گرایش عجیبی به فیلم های خیلی شاد و خوشحال کننده پیدا کرده بودند. این ماجرا مربوط به سال های سی وهشت و سی ونه و چهل است. برای من هم مقدور نبود که آواز بخوانم یا شاد باشم. مردم قبول نمی کردند و اصلاً کاراکتر من از نظر مردم چیز دیگری بود. این بود که خودم را نگه داشتم و پیشنهاد هم که به من می شد قبول نمی کردم. کار با کیمیایی، مهرجویی و نادری بعد هم دوره جدیدی در کارم شروع شد که فیلم های «سالار مردان» با آقای نظام فاطمی و «قیصر» با آقای مسعود کیمیایی بود. آن موقع یک ژانر و یک کاراکتر دیگری آمد که مردم با آدم های بامعرفت و لوطی و متعصب حساب کردند و آنها کمی عقب نشستند. کار سینما همین است. همیشه همین طور بود که یکی سر صف بود و یکی ته صف. اما بالاخره این صف وجود داشت و فیلم هم برای همه بود و کار هم انجام می شد. بعد هم یک عده ای که تحصیل کرده خارج بودند در زمینه های کارگردانی و فیلمبرداری آمدند؛ فکر می کردند ما آنها را تحویل نمی گیریم و با آنها قاطی نمی شویم در صورتی که ما آنها و کارشان را دوست داشتیم. کسانی مثل آقای مهرجویی، آقای امیر نادری، ذکریا هاشمی؛ جوان های خودمان که بچه هایی تحصیل کرده بودند و می توانستند کارهای خوب بکنند. کار کم کم رونق گرفت و به خاطر شناخت آدم های تحصیل کرده از دوربین و کار فیلمبرداری دیگر این اواخر فیلم ها چهارچوب درست تری پیدا کرده بود. صحنه بهتر به هم می چسبید، رعایت می کردند ولی به هر حال من این نکته را باز هم تکرار می کنم که ترس از برگشت سرمایه مجبور می کرد که اینها هم هول هولکی اشتباهات بزرگی بکنند. چون می خواستند گیشه جواب بدهد و برای اینکه گیشه جواب بدهد، مجبور بودند کارهایی بکنند که مردم بپسندند. می خواستند از تلخی درم بیاورند رل هایی که من در فیلم ها بازی می کردم کاملا مشخص بود چون تهیه کننده ها و کارگردان ها اینطور فیلم ها را به من پیشنهاد می کردند. ضمن اینکه کاراکتر من هم اصلاً کاراکتر طنز نبود. ما از بس اخم و تخم کردیم و کافه به هم ریختیم و داد و فریاد می کردیم که کار دیگری نمی توانستیم بکنیم. رفقای ما هم هر چند وقت یک بار می نشستند و فکر می کردند که چه کار کنیم مردم را بیشتر بکشانیم به سینما. نشستند و فکر کردند و گفتند چه کار کنیم، چه کار نکنیم و به این نتیجه رسیدند که یک آدم خوشمزه بانمک را کنار دست من بگذارند که جبران اوقات تلخی مرا بکند. این بود که مرتضی عقیلی پیدا شد و ظهوری و اینها آمدند. وقتی ما یک چیزی می گفتیم اینها هم یک نمکی می پراندند. همه دوبلورهای ملک مطیعی تا حالا جای من چندین نفر صحبت کردند. این اواخر بیشتر آقای جلیلوند صحبت می کرد اما قبل از آن آقای ناظریان حرف می زد یا آقای زمانی. پرویز بهرام در “سلطان” صاحبقران به جای من، یعنی به جای امیرکبیر حرف زد. در سال های اولیه، فیلم را با صدا می گرفتیم و من جای خودم حرف می زدم. بعد چون دستگاه مدرن و کاملی نبود، صداها خش پیدا می کرد این بود که بعداً صدابرداری می کردند. بعد که دوبلورها آمدند چون کارها را خیلی خوب انجام می دادند و چون به قول آمریکایی ها تیم ورک بود، یک عده می آمدند می نشستند، سه روزه یک فیلم را دوبله می کردند و می رفتند پی کار خودشان. صداها را تقلید می کردند خیلی خوب، ولی به طور کلی با اینکه کار خیلی بی نقص بود اما حالا حس می کنم وقتی یک صدا از ذهن چندین هنرپیشه بیاید بیرون آن دلچسبی و گیرایی را ندارد، مگر آنهایی که تغییر صدا می دادند. آقای جلیلوند و اسماعیل فوق العاده بودند. نقش داش مشتی ها را می دادند به من من بچه دروازه شمیران، بالاتر از میدان بهارستان هستم و اگر این نقش ها را بازی می کردم در واقع نقش هایی بود که به من نزدیک بود. یعنی خودم در فضاهای این نقش ها که بازی می کردم، بزرگ شده بودم. نقش های داش مشتی یا به قولی جاهلی یا لوطی را قبل از من خیلی ها بازی می کردند اما بعد از اینکه من آمدم همه می گفتند تو بیا بازی کن چون به من می آمد(البته خودم نباید این را بگویم، دیگران این را می گفتند). حتی یک جاهایی بود که من نمی پذیرفتم و می گفتم دیگر با این کلاه و لباس بازی نمی کنم. می گفتند با این کلاه و لباس بیا، صحنه اول فیلم کلاهت را بردار و بگذار روی میز و دیگر هم سرت نگذار(خنده). حتی به این هم راضی بودند. این لباس و شمایل سمبل این آدم ها بود. مردم بهم احترام می گذاشتند مردم عادی و مخاطبان فیلم های ما خیلی از فیلم ها و نقش ها را باور می کردند و وقتی بیرون می آمدیم از ما توقع آنچه را که در فیلم ها انجام می دادیم داشتند. در فیلم ها هم اگر از حق دفاع می کردم مردم دوست داشتند و اگر در خیابان دعوا می شد و می رسیدم، همه می رفتند کنار و مثلاً من آشتی شان می دادم و احترام می گذاشتند به عنوان یک آدم که مثلاً استخوان خردکرده است و سنی از او گذشته و دوستش دارند. چه توی محل و چه جاهای دیگر، اگر در یک چنین جاهایی می رسیدم فوری آشتی می دادم و همه قبول می کردند. قدیم این طوری هم بود که خیلی جاها نمی گذاشتند فیلمبرداری کنیم. یک جایی می رفتیم فیلمبرداری، می آمدند و می گفتند الان دوربین تان را می زنیم و می شکنیم. وقتی که من می رسیدم سر صحنه تا می رسیدم می گفتند ناصرخان هر کاری که می خواهی بکنی بکن. به خاطر دوستی و محبتی بود که نسبت به من داشتند. لطف داشتند. الان هم که راه می افتم و می روم یک جایی که جمعیت زیاد است برایم صلوات می فرستند. در زورخانه، در محله، زیر بازارچه و یک جاهایی که مردم هستند. من با این چیزها پز نمی دهم. اینها باعث افتخار من است. افتخار می کنم که مردم نظر خوب دارند به من، به رفقایم و به همه دوستان. الان هم مردم هنرپیشه های الان را دوست دارند. سر «بابا شمل» حوصله مردم سررفت مردم هنرپیشه های محبوب شان را دوست داشتند ولی دلشان هم می خواست که آن فیلم هم فیلمی باشد که مورد توجه باشد، البته ما از فیلم های نوع دیگر هم بازی می کردیم. مثلاً همین فیلم «باباشمل» مال مرحوم زنده یاد علی حاتمی که یک هنرمند باذوق بود. این فیلم یک فیلم آهنگین بود و ما باید با آهنگ شعر می خواندیم و این مورد توجه تماشاچی توی سینما نبود. در صورتی که بازیگران مطرحی در آن حضور داشتند ولی مردم گول این اسم ها را نمی خوردند. وقتی خوششان نمی آمد از فیلم، نمی آمدند آن را ببینند. اما همین فیلم «باباشمل» را اگر الان تلویزیون بگذارد یا آدم در خانه اش تماشا کند، به دلش می نشیند، برای اینکه خیلی عارفانه است و خیلی معنا و مفهوم قشنگی دارد. ولی درسینما مردم کم حوصله اند و تحمل نشستن تا آخر این فیلم را ندارند. کسی سراغ ما نیامد وقتی بازیگری و بازی نمی کنی، مثل عاشقی می مانی که دستت از معشوق کوتاه شده است. به هر حال سینما معشوق من بود من از نوجوانی در کار سینما بودم. برای من غیر از سینما هیچ چیز دیگر مفهومی نداشت. همه چیز من سینما است اما همین سینما یک استغنای طبعی به آدم می دهد. چون آدم در نقش های متفاوتی بازی می کند و دیگر حسرت چیزی را نمی خورد و برای مسائل معمولی ناراحت نمی شود. من موقعی که سینما را ترک کردم واقعاً احساس بازنشستگی می کردم، بعد هم اینکه اوضاع طوری شده بود که آدم های مشهور و معروف باید کنار می نشستند و فرصت را می دادند به دیگران. به هر تقدیر ما کنار آمدیم و بعد هم کسی سراغ ما نیامد. ما هم نرفتیم به کسی التماس و درخواست کنیم برای کار. باز هم باید خدا را شکر کنیم که با وجود سینمای امروزی که خیلی پیشرفت کرده و به بازار جهانی راه پیدا کرده و زن و مرد و دختر و پسرهای بسیار خوبی هم در آن فعالیت می کنند، مردم باز هم به ما محبت دارند و فراموشمان نکردند. این برای ما یک افتخار فراموش نشدنی است. بالاترین گنجینه زندگی ما این محبت مردم است. ما به سینمای گذشته مان افتخار می کنیم و به سینمای حالای مان هم پز می دهیم. خوشحالیم که یک چنین سینمای پیشرفته ای پیدا کردیم و یک سری بچه های جوان و تحصیل کرده و امروزی آمدند سراغ این کار.
یکشنبه ، ۱۱بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس نیوز]
[مشاهده در: www.parsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها