تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804780869
نخبگان نازپرورده: رهبران بلندپروازِ جهانِ آزاد
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: پَنکاج میشرا ترجمۀ: سعید محمدی مرجع: The Guardian غربِ مدرن همواره به شیوه ای ستودنی با دیگر تمدن ها تفاوت داشته است. تفاوت غرب مدرن با دیگر تمدن ها در تواناییِ ایجادِ موازنه بین نخوت قدرت و تشخیص تندروی و افراط در آن است. با این حال، اکنون فقط بانکداران نیستند که اساساً افقِ مفهومِ «مصونیت از مجازات» را در ذهن ما فرا تر می برند. رفقای آن ها در سیاست و رسانه، بدون هرگونه مسئولیت کیفری، با حرف هایشان مردم را دچار یک ترس عمیق تر و احساس ناامنی می کنند- همچنین موجب می شوند که مردم دشمنان گوناگونشانگاردین — تونی جات، تاریخدان انگلیسی، در یکی از آخرین مصاحبه هایش، به خاطر نسل «فاجعه آمیز» آمریکایی- انگلیسی ای که در میان آن ها زیسته ابراز تأسف کرده بود؛ نسلی که جورج دبلیو بوش و تونی بلر از اعضای نازپرورده و لوس آن بودند. این نخبگان، که از نظر تاریخی بی وزن محسوب می شوند، در دوران پس از چند جنگ سرنوشت ساز و همچنین فضای آکنده از نفرتِ غرب در قرن بیستم رشد کرده اند؛ «در دنیایِ بدون هرگونه انتخاب دشوار، چه اقتصادی و چه سیاسی». این افراد معتقد بودند که: «هر تصمیمی که بگیرند، هیچگونه تبعات ویرانگیری نخواهد داشت». یکی از اعضای دولت بوش با گستاخی تمام، نخوت قدرت این دولت را در سال ۲۰۰۴ به قطع و یقین بر زبان آورد، آن هم پس حمله به عراق که به نظر موفقیت آمیز می رسید. او در سخنانی مالامال از خودستایی چنین می گوید که: «هنگامی که ما وارد عمل می شویم، واقعیت مخصوص به خودمان را خلق می کنیم». جات چنین نتیجه می گیرد که: «وقتی بنشینید و راجع به این نسل فکر کنید، متوجه می شوید که یک نسل مزخرف است.» این یک واقعیت است که آشوب موجود در آسیا و آفریقا به شهرهای اروپا و آمریکای شمالی هم می رسد و این واقعیتی است که نمی شود آن را نادیده گرفت. کشورهای انگلیسی-آمریکایی روزگاری نهادهای قابل تحسینی داشتند؛ بسیاری از ما که اهل این کشور ها هستیم، اکنون به فروپاشی این نهاد ها فکر می کنیم و برای این کار دلایل خاص و غم انگیز خودمان را داریم. همچنان که یک سالِ شومِ دیگر رفته رفته با پایانش نزدیک می شد، اثرات کاهلی اخلاقی و فکری مسئله ای ناگزیر به نظر می رسید. راد لیدل، در شمارهٔ ویژه کریسمسِ مجلهٔ اسپکتیتور، وضعیت شهر کاله را چنین توصیف می کند: «این شهر جنگلی است از خیل عظیم پناهجویان مسلمان که برای رسیدن به انگلستان بی تاب هستند- که لابد لیبرال ها هم آن ها را درآغوش می کشند». در همان شماره و در طی مصاحبه ای، نخست وزیر انگلستان اعتراف کرد که لیدل «واقعاً او را به خنده می اندازد». این رفاقت، به نظر می رسد بر «عقیدهٔ» مستحکم و تازهٔ آمیت چادوری ۱ مهر تأیید می زند؛ عقیده ای که ظاهراً برگرفته از مستندهایی است که بی بی سی راجع به هند ساخته است. او معتقد است که انگلستان از یک سری «زوج های هنری مرد» (شبیه به لورل و هاردی) تشکیل شده که «ظرفیت بصیرت ذاتیشان، بسیار شبیه به جِرِمی کلارکسون است». تی تر اصلی مجلهٔ تایمز در روز باکسینگ ۲ یک نوع بدجنسی بی رودربایستی در دل خود داشت: «مسلمانان راجع به ترور سکوت اختیار کرده اند». این تی تر در آن زمان بسیار گیج کننده بود. چند روز پیش از آن، کاندیداهای انتخابات مقدماتی حزب جمهوری خواه، همان رهبران بلندپروازِ جهانِ آزاد، این پیشنهادهای متواضعانه را ارائه کرده بودند: مسلمانان را از سفر منع کنید، خانواده های تروریست ها را بکشید، هواپیماهای روسیه را ساقط کنید، بخش هایی از اینترنت را از کار بیاندازید، سوریه را وجب به وجب بمباران کنید. به نظر می رسد قدرت، به غیر از فاسد کردن کارهای دیگری هم انجام می دهد: هم انسان را خشن می کند و هم خنثی. این تشخیص جات از نوعی سبُکیِ غیرقابلِ تحملِ وجود، شامل بسیاری از افراد جوان تری می شود که در کشورهای ثروتمند و قدرتمند به دنیا آمده اند؛ افرادی که به موقعیت ها و جایگاه های تاثیرگذار دست پیدا می کنند، آن هم صرفاً به خاطر اینکه به صورت اتفاقی در این کشورها زاده شده اند. آن ها اعضای طبقهٔ حاکم هستند که گمان می کنند تاریخ در سال ۱۹۸۹ با سقوط کمونیسم و برتری بلامنازعشان به پایان رسیده است. شاید این مسئله کمی تسکین دهنده باشد که حداقل، متصدی اصلیِ ماشینِ جنگ امریکا از جنس مردم عادی است؛ کسی است که شخصیت احساسی و فکری اش، در دنیایی شکل گرفته که، تجربهٔ آن در بین اکثر آدم های روی زمین مشترک است: دنیای که مشخصهٔ آن ناتوانی و در حاشیه بودن است. باراک اوباما هنگامی که ماه قبل از درصد محبوبیتش کاسته شد با اوقات تلخی بر این نکته تأکید کرد که مسئلهٔ رهبری آمریکا «فقط این نیست که به فکر بمباران کجا باشیم». اوباما آنقدر سرد و گرم چشیده هست که این مسئله را بفهمد، مسئله ای که قهرمان او جیمز بالدوین، پس از بمباران بیهودهٔ منطقهٔ هندوچین توسط آمریکا راجع به آن چنین می نویسد: «زور، آنطور که مدافعان آن فکر می کنند، کارساز نیست». زور، به جای آنکه قربانی آن را تحت تأثیر قرار دهد، به او «ضعفِ اعمال کنندهٔ زور را نشان می دهد، و حتی اینکه دشمنش از او هراس دارد، و این به نمایش گذاشتن ضعف موجب می شود که قربانی، در برابر این زور صبر پیشه کند». بنابراین، تصورات راجع به القاعده در جایی که خود القاعده در آن وجود نداشت و مردم از نزدیک آن را لمس نکرده بودند، به شرورانه ترین حالت ممکن شکل گرفت؛ سپس این تصویر ذهنی از القاعده به داعش و گروه های همفکر داعش تغییر کرد؛ گروه هایی که در کشورهای متعددی در حال فعالیت هستند. سیاست مداران احمقی که دو دستی به جنگ سرد چسبیده اند و هنوز در پیِ «ایدئولوژی افراط گرایانه» هستند، اکنون با دیدن نوجوانی که تحت تأثیر گروه های افراطی مرتکب قتل می شود، انگشت حیرت در دهان می گزند. بالدوین هشدار داد که «اینکه قربانیان زیادی را پدید آوریم، اساساً کار بسیار ویرانگری است». چرا که در آن صورت «نبرد هر چقدر که احتمالاً طول بکشد»، طرفی که در بحث سلاح نظامی دست بر تر را دارد «هرگز نمی تواند پیروزِ میدان باشد؛ برعکس، تمام انرژی او و زندگی او درگیرِ وحشتی است که قادر به بیانش نیست، معمایی که نمی تواند آن را بخواند، نبردی که نمی تواند از آن پیروز خارج شود». چهارده سال است که کمپین های انتخاباتی با شعار گسترش جنگ و بمباران ما را به این بن بست خطرناک کشانده اند. اینکه تمایلی ندارند از شکست هایشان درس بگیرند را می توان در همان جملهٔ کوتاهِ لیندون جانسون رییس جمهور آمریکا خلاصه کرد که در در یکی از یادداشت های غیررسمی پنتاگون ذکر شده است و آن اینکه «دستگاه حاکم، عقل خود را از دست داده است». این ارزیابی بی رحمانه از خود مربوط به دوران شرمساری و گناهکاری و مسئولیت است؛ یعنی زمانی که شخصیت های اجتماعی شناخته شده و آلوده قصد دارند با این اظهارات خود را به آرامی در لوای گمنامی پنهان کنند و یا کاری کنند که کسی آن ها را نشناسد. غربِ مدرن همواره به شیوه ای ستودنی با دیگر تمدن ها تفاوت داشته است. تفاوت غرب مدرن با دیگر تمدن ها در تواناییِ ایجادِ موازنه بین نخوت قدرت و تشخیص تندروی و افراط در آن است. با این حال، اکنون فقط بانکداران نیستند که اساساً افقِ مفهومِ «مصونیت از مجازات» را در ذهن ما فرا تر می برند. رفقای آن ها در سیاست و رسانه، بدون هرگونه مسئولیت کیفری، با حرف هایشان مردم را دچار یک ترس عمیق تر و احساس ناامنی می کنند- همچنین موجب می شوند که مردم دشمنان گوناگونشان را به خاطر این مخمصهٔ ترس و نا امنی مقصر قلمداد کنند. (دشمنانی نظیر مهاجران، تروریست های جوان در جنگل کاله، یک خارجیِ غیرآمریکایی در کاخ سفید، و مسلمانان و غیرسفیدپوستان هم که به طور کلی دشمن محسوب می شوند). نژادپرستی، همان حیوان وحشی ای است که پس از منازعات بسیار اگر رام نشده باشد، حداقل در بند شده است. همین نژادپرستی با چهرهٔ خشک و جدیِ «اصلاح» اسلام، بار دیگر به جامعهٔ مدنی بازگشته است. تونی بلر ما را به نبردی جهانی فرا می خواند تا به نمایندگی از ارزش های غربی به نبرد بپردازیم، اما در همان حال، او و مشتریان اصلی اش در آسیا، در حال شکل دادن روندی هستند که همین ارزش های غربی را نفی و نقض می کند. تعدادی از نهادهای رسانه ای و افراد، پرداختن به توییت های روپرت مورداک راجع به مسلمانان را وظیفهٔ خود نمی دانند. به نظر می رسد برای این عده، باقی ماندن در فرهنگ سیاسی که روز به روز واپسگرا تر می شود، مشکل و دردسرساز شده است. حتی به نظر می رسد بی بی سی هم مصمم است که درست در مسیرِ سرمقالهٔ نشریهٔ دِیلی مِیل قرار بگیرد. جای تعجب نیست که همانطور که جات به آن اشاره کرده بود، ما شاهد هستیم که «طبقهٔ سیاسی هیچ ورودی ای از خارج از خودش ندارد، افراد جدیدی وارد آن نمی شوند، و این طبقهٔ سیاسی تنها درونِ خودش زاد و ولد می کند». در «شیوه های قدیمی جنبش های توده ای، جوامعی حول یک ایدئولوژی، حتّی اندیشه های مذهبی و سیاسی، اتحادیه های تجاریو احزاب سیاسی پدید می آمدند تا از افکار عمومی در جهت تاثیرگذاری سیاسی بهره ببرند»، که امروزه این شیوه از بین رفته است. کوچک ترین یادآوری ای از این گذشتهٔ دموکراتیک، تکنوکرات های سیاسی و تجاری و رسانه ای را دچار تحقیر و سرافکندگی می کند. اینکه بدون هیچ ملاحظه ای وارد عمل شدند تا واقعیت مخصوص به خودشان را خلق کنند، با این کار موفق شدند ما را در یک کابوس چندش آور گرفتار کنند- شبیه به فیلم هایی که در آن یک زوج هنری مرد ایفای نقش می کنند و یک حماقت منحصربه فرد در فیلم موج می زند. در عین حال، «خلقِ واقعیت» دیگر حق انحصاریِ امپراتوری آمریکا یا چاموکرات های انگلیسی و فرانسوی نیست؛ چاموکرات هایی که در گذشته های دور امپراتوری هایشان را از دست داده اند و اکنون در تلاش اند تا نقشی برای خودشان دست و پا کنند. معلوم می شود که عده ای خشک مغزِ افراطی که معلوم نیست از کجا سر برآورده اند، با انداختن دموکراسی های کهن به ورطهٔ جنگ های بی پایان، نفرتِ نژادی-مذهبی و پارانویا، واقعیتشان را به مراتب سریع تر خلق می کنند. این همان قدرت عظیمی است که این نسل مزخرف و مقلدان آن در اختیار دارند. نسل های آینده چنین چیزی را به زور باور خواهند کرد. پی نوشت ها: [۱] نویسنده ای هندی-انگلیسی [۲] Boxing Day: یک روز تعطیل عمومی در اتحادیه کشورهای همسود بویژه انگلیس، استرالیا، نیوزلند و کانادا است. این روز که در ۲۶ دسامبر هر سال میلادی جشن گرفته می شود یک روز پس از کریسمس است و اغلب کشورهای مذکور روزهای کریسمس و باکسینگ را تعطیل و جشن می گیرند.
سه شنبه ، ۶بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها