واضح آرشیو وب فارسی:هشدار نیوز: هشدارنیوز- تیم امید حذف شد و به المپیک نرسید تا یک بار دیگر فوتبال ایران در حسرت المپیکی شدن باقی بماند، مثل سال ها و دهه هایی که پشت سر گذاشته ایم.هشدارنیوز- مثل همیشه آه ماند و افسوس، مثل همیشه یک تیتر تکراری و البته آزاردهنده که فقط جای عددش عوض می شود؛ 32 سال، 36 سال، 40 سال، 44 سال. اعداد برای ما شده اند وسیله حسرت خوردن. اصلاً ما را چه به المپیک، باید سال ها قبل راه خودمان را از المپیک جدا می کردیم؛ چه با بازیکنانی نظیر مهدوی کیا، کریم باقری، ادموند بزیک، جواد نکونام، ناصر محمدخانی، حمید درخشان، خداداد عزیزی و چه با مهدی ترابی و روزبه چشمی و میلاد محمدی؛ سرنوشت ما نرفتن به المپیک است. مربی داخلی و خارجی ندارد، مربی باتجربه و جوان ندارد، تا بوده؛ سرنوشت، حکم به حذف ما داده است. *** در این دوره اما ماجرا به یکی دو سال پیش برمی گردد جایی که علی کفاشیان حکم مدیر تیم امید را به حبیب کاشانی داد - یا به قول برخی ها تیم را «کنترات» به کاشانی تحویل داد - و مدیرعامل پیشین باشگاه پرسپولیس هم روی زلاتکو کرانچار به عنوان گزینه سرمربیگری انگشت گذاشت. کاشانی که در زمان مدیریتش در باشگاه پرسپولیس حکم به اخراج کرانچار داده بود این بار سراغ او رفت تا سکان هدایت تیم امید را به این مربی بدهد غافل از اینکه وزارت ورزش و جوانان کرانچار را رد می کند. بهانه آنها هم استفاده کرانچار از «آب های خاص» بود و اینگونه بود که کاشانی عطای حضور در تیم امید را به لقایش بخشید و گفت با این شرایط که به نظرش اهمیت داده نمی شود، لزومی ندارد در این سمت بماند. «معلم ساده شورای شهر» اما پس از مذاکره با کفاشیان بار دیگر بازگشت و این بار محمد خاکپور را به عنوان گزینه سرمربیگری پیشنهاد داد. خاکپور که رفتار و منش خوبی دارد از یک فاکتور مهم بی بهره بود و آن هم تجربه بود. او در استیل آذین و فولاد روزهای خوبی را پشت سر نگذاشته بود اما در نهایت هدایت تیم امید را در 25 آذر سال 93 برعهده گرفت تا بلکه ما را به رویای مان برساند. رویایی که هرگز به واقعیت تبدیل نشد. *** امکانات مناسب، برگزاری چند اردو در چند کشور اروپایی و آسیایی استارت کار تیم امید برای حضور در المپیک 2016 بود. کاشانی خوب برای تیم خرج می کرد و از «خیّرین» هم کمک می گرفت، «خیّرینی» که با وجود مشخص بودن نامشان، کسی متوجه نشد رسماً چه کسانی هستند و کاشانی هم نامی از آنها نبرد. حتی طبق اعلام وزارت ورزش برخی پول ها هم به حسابی نامشخص رفت که البته بحث درباره آن در این مقال نمی گنجد. قهرمانی در مسابقات غرب آسیا خیلی ها را به این تیم امیدوار کرد اما «استعفای فرودگاهی» خاکپور همه را در بهت فرو برد. در این میان بیشترین سهم بهت و حیرت از آن کاشانی بود که در فرودگاه امام خمینی (ره) متوجه این موضوع شده بود. فدراسیون فوتبال نه تنها با خاکپور قراردادی امضا نکرده بود بلکه در یک بند قرارداد آورده بود که خاکپور هر زمانی علیه فدراسیون مصاحبه کند، باید دو برابر مبلغ قراردادش را غرامت بدهد. این بند که خاکپور از آن به عنوان «بند توهین آمیز» یاد کرده بود زمینه رفتن او را فراهم کرد. خاکپور هم مثل کاشانی، رفت و برگشت با این امید که علاوه بر حذف آن «بند توهین آمیز» قرارداش را هم امضا کند اما امروز که 3 بهمن سال 94 است و تیم امید هم حذف شده هنوز امضای خاکپور روی برگه قراردادش نچرخیده است. آیا اگر یک مربی خارجی (مثلاً وینگادا) سرمربی تیم امید باز هم فدراسیون به خودش اجازه می داد اینگونه رفتار و سرمربی تیم را بدون قرارداد روانه مسابقات انتخابی المپیک کند؟ از این فدراسیون چه انتظاری می توان داشت وقتی روز اول با وینگادا قرارداد بست اما تا روز آخر هم با خاکپور قرارداد نبست تا این مربی به دلیل آنچه «بی صداقتی رئیس فدراسیون فوتبال» نامیده بود در مراسم بدرقه تیم امید حاضر نشود. حبیب کاشانی هم که تیم را تماماً در اختیار داشت، نتوانست کاری برای این موضوع انجام دهد. *** دعواهای همیشگی در فوتبال ایران این بار هم تکرار شد. «مایلی کهن» مدیر فنی تیم امید علیه سرمربی تیم ملی بزرگسالان حرف می زد و مدیر ورزشی تیم بزرگسالان، کادرفنی امیدها را به باد انتقاد می گرفت. اعضای کادرفنی دو تیم مدام علیه هم موضع می گرفتند و گویی این وسط چیزی به نام «منافع ملی» وجود نداشت. کفاشیان هم هر بار وعده می داد که جلسه تعاملی بین کی روش و خاکپور برگزار می کند اما این وعده هیچ گاه محقق نشد تا رئیس فدراسیون هم نتواند نقش میانجی را بازی کند. کی روش هم که قرار بود نقش سوپروایزر را ایفا و بر تیم های پایه ای نظارت کند کلاً کنار کشید و تنها به دیدن دو بازی تیم امید در قطر اکتفا کرد. *** تیم امید از همه چیز و از همه جا ضربه خورد و خودش هم به خودش ضربه زد. حالا ما مانده ایم و یک قصه تکراری با نسلی که می توانست المپیکی شود و نشد، با تیمی که با تلاش مسئولان فدراسیون و مسئولان تیم می توانست آزمون و جهانبخش و عزت اللهی را هم در اختیار بگیرد؛ درست مثل, ژانگ یونینگ، بازیکن 19 ساله تیم ویته سه هلند که در ترکیب تیم امید چین در این رقابت ها حضور داشت، درست مثل یویا کوبو، مهاجم تیم امید ژاپن که در تیم یانگ بویز در سوپرلیگ سوئیس مشغول بازی است و درست مثل تاکومی مینامینو که در بوندسلیگای اتریش حضور دارد. *** مثلث وزارت ورزش، فدراسیون فوتبال و تیم مدیریتی تیم امید می توانست خیلی بهتر از اینها کار کند، می توانست تدبیر بهتری به خرج دهد اما افسوس و صد افسوس... ما عادت کرده ایم به ناکامی در رده امیدها، عادت کرده ایم به تعامل نکردن با هم، عادت کرده ایم به جنگ با هم، عادت کرده ایم به حسرت خوردن و دردی کهن از جنس نرفتن به المپیک، عادت کرده ایم به بی تدبیری؛ این سرنوشت ما از روز ازل بوده و شاید هم تا ابد.
شنبه ، ۳بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هشدار نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]