تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816316154
نقد قانونی که بلای جان فوتبال ایران و آسیا شده
واضح آرشیو وب فارسی:رویکرد: کنفدراسیون فوتبال آسیا در سال ۲۰۰۹ قانونی تصویب کرد که براساس آن تیم های شرکت کننده در رقابت های لیگ قهرمانان آسیا به جز سه بازیکن خارجی، حق استفاده از یک بازیکن خارجی آسیایی را هم داشته باشند.به گزارش گروه ورزش رویکرد، هدف از تصویب این قانون، توسعه فوتبال در کشورهای ضعیف تر فوتبال آسیا از طریق انتقال تجربیات ستاره هایشانعنوان شد. ستاره های تیم های ملی درجه دوی آسیا که اگر شاید امکان حضور در لیگ های معتبر اروپایی برایشان وجود نداشت، با وضع این قانون حداقل فرصت بازی در لیگ های معتبر آسیایی و همینطور لیگ قهرمانان آسیا را به دست می آوردند. به نظر می رسید وضع این قانون به رشد و اعتلای هر چه بیشتر فوتبال در آسیا منجر شود اما در عمل نتیجه ای معکوس به دست آمد. استفاده ناصحیح از یک قانون جذاب فوتبال آسیا در آن برهه به دلیل حضور ستاره های اصلی اش در لیگ های اروپایی شرایط مناسبی داشت. ژاپن یک تیم نسبتا کامل از بوندس لیگا و لیگ برتر انگلیس را به اردوی تیم ملی کشورش دعوت می کرد. بازیکنان فیکس کره جنوبی همه لژیونر بودند؛ استرالیا طبق روال سابق تیم ملی اش را از انگلیس دعوت می کرد و ایران هم به درخشش تک ستاره هایش در اروپا دلخوش بود. حتی کره شمالی، بحرین، چین، عراق، لبنان و ... هم در اروپا لژیونر داشتند. نتیجه فعالیت این بازیکن ها در اروپا کسب تجربیات گران بهایی بود که صعود بی دغدغه کره جنوبی و ژاپن به یک هشتم نهایی و پیروزی استرالیا بر صربستان در جام جهانی ۲۰۱۰ را در پی داشت اما مثل هر قانون دیگری در فوتبال، حاشیه نشینان حوزه خلیج فارس بدترین روش استفاده از آن را در پیش گرفتند. تیم های حاضر در لیگ های قطر، عربستان، امارات و کویت که همیشه سهمیه سه بازیکن خارجی شان را از بهترین هایی که حاضر به بازی در لیگ های بی کیفیت شان بودند پر می کردند، به پشتوانه دلارهای بی پایان نفتی یک فضای جدید برای پول خرج کردن و ستاره خریدن جلوی چشم خود دیدند و شروع به جذب ستارگان آسیایی حاضر در اروپا کردند. به تبعیت از آنها باشگاه های چینی و این اواخر حتی هندی شروع به خالی کردن فوتبال اروپا از ستارگان آسیایی کرده اند اما این پایان کار نبود. آنها حتی با پیشنهادات وسوسه کننده فرصت درخشش جوانان آینده دار آسیایی را در فوتبال اروپا که با تلاش و نظم و تمرین امکان پیشرفت در آن بسیار بالاست می گیرند و شعله استعدادشان را با تمرینات سبک و بازی های بی مایه در نطفه خفه می کنند. نتیجه این جریان، افت فاحش کیفیت فوتبال آسیا بود که با حذف مفتضحانه هر چهار نماینده این قاره در مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۱۴ نمود پیدا کرد. ضربه مهلک به فوتبال ملی فوتبال ایران در این سال ها بیشترین لطمه را از این قانون خورده است. نزدیکی فاصله، قرابت فرهنگی و از همه مهم تر علاقه وافر ما ایرانی ها به کسب پول بی زحمت راه خیلی از ملی پوشان مان را به سمت آسیا کج کرد. ملی پوشان ایران که پس از جام های جهانی ۹۸ و ۲۰۰۶ به تیم هایی مثل بایرن مونیخ، هامبورگ، اوساسونا، هرتابرلین، بوخوم، بولتون و ... می پیوستند، به واسطه این قانون پس از جام جهانی ۲۰۱۴ به طرز عجیبی سهمیه لژیونر چهارم آسیایی تیم هایی مثل الشحانیه، العربی، الاهلی و ام صلال قطر و الکویت کویت را پر کردند! شاید اگر این قانون نبود، مسعود شجاعی امروز در ترکیب لاس پالماس مقابل رئال و بارسا بازی می کرد ، پولادی برای بازی در دسته دوم قطر به خدمت سربازی پشت نمی کرد و فرصت ملی پوش شدن را از خودش و سایر سربازان نمی گرفت، جباری افتخار بازی در جام جهانی را به خاطر احتمال مصدومیت برای بازی در قطر از دست نمی داد، پورعلی گنجی با استعداد به جای اروپا از چین سر در نمی آورد و از همه سوزناک تر دژاگه، الان قطعا در لیگ آلمان یا جزیره بازی می کرد. به این لیست بلند بالا منتظری، تیموریان و نوری و اخیرا نکونام را هم اضافه کنید که اگر به خاطر شرایط سنی شانسی برای بازی در اروپا نداشتند، حداقل تنور لیگ خودمان را داغ تر و بازی هایمان را مثل قبل پر تماشاگر می کردند. این در حالی است که فدراسیون فوتبال عربستان چند سال است حق جذب بازیکن ایرانی را به باشگاه هایش نمی دهد و اسم مجعول لیگ اماراتباعث تحریم آن ها از سوی ما شده؛ وگرنه کی روش دیگر برای خمیازه کشیدن هم به ورزشگاه آزادی نمی آمد. پیوستن رضا حقیقی به لیگ فوق العاده ضعیف تایلند آن هم تنها یک سال پس از بازی در جام جهانی کوچ امید نظری از سوئد به لیگ فیلیپین و ترانسفر بهشاد یاورزاده به لیگ ناشناخته میانمار در روزهای اخیر زنگ خطر کوچ دسته جمعی ستار ه های فوتبال مان به لیگ های نامعتبر بخاطر یک مشت دلار را به صدا در آورده است. تکرر کرار باشگاه های ما هم به جز مواردی مثل جذب عماد رضا به خوبی نتوانستند از این قانون استفاده کنند. شاید با نصف پولی که برای خرید امثال دی کارمو و تادئو هزینه شد، می توانستیم صاحب یک ملی پوش آسیایی شویم. یک دروازه بان باکیفیت مثل جونگ سونگ ریونگ از کره جنوبی، یک مدافع سرسخت مثل سید محمد عدنان بحرینی، یک بال سرعتی مثل پاک نام چول از کره شمالی، یک هافبک دفاعی تنومند مثل شادی ابوهش هش اردنی، یک بازیساز طراح مثل سرور جپارف ازبک یا یه مهاجم سرزن و قد بلند مثل عمر السوماح سوریه ای اما مکانیزم معیوب خرید بازیکن باشگاه های ما که برخلاف باشگاه های اروپایی به جای استفاده از نظرات پیشکسوتان تیم خود تحت عنوان استعدادیاب، بر محوریت فیلم های غالبا تاریخ مصرف گذشته ارسالی از سوی دلالان می چرخد منجر به جذب بازیکنانی مثل لیام ردی بلا استفاده یا خرید چند باره امثال کرار جاسم چاق و پر حاشیه شده است.
دوشنبه ، ۲۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویکرد]
[مشاهده در: www.rooykard.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها