واضح آرشیو وب فارسی:شاخه طوبی: روزنامه آرمان در شماره دوشنبه 21 دی، در یادداشتی به قلم فرید براتی سده می نویسد: مزاحمت خیابانی به آن شکلی که در کشور ما وجود دارد یک پدیده خاص فرهنگی است که در سال های اخیر نرخ آن افزایش یافته است.به گزارش شاخه طوبی،در این یادداشت آمده است: ایجاد مزاحمت برای یک خانم در کوچه و خیابان و توسط مردان می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، اما آنچه مسلم است آنکه مشکلات شخصیتی اصلی ترین عامل ایجاد این مزاحمت هاست. بر اساس بررسی های روان شناسی شخصیت های ضداجتماعی تمایل بیشتری برای ایجاد این قبیل مزاحمت ها دارند. از سوی دیگر، در جوامعی که در آنها امکان برون ریزی و ابراز راحت تنش ها و استرس های مثبت و منفی وجود ندارد ایجاد مزاحمت نیز می تواند راهی برای تخلیه درونی باشد. بنابراین ویژگی های شخصیتی و اجتماعی هر دو می تواند در شکل گیری مزاحمت های خیابانی برای زنان موثر باشد. مزاحمت خیابانی به هر دلیلی که ایجاد شده باشد یک آسیب است. این آسیب می تواند اجتماعی و فردی بوده و پیامدهای آن نیز می تواند هم متوجه فرد و هم خانواده او باشد. همان طور که مسئولان عنوان می کنند هزینه اجتماعی این کار باید بیشتر شود. برای افزایش هزینه های برخورد با مزاحم نمی توان تنها بر تنبیه و برخورد تکیه کرد و این اقدامات همان طور که در گذشته شاهد بودیم چندان نمی تواند مثمرثمر باشد. خود مردم باید در این زمینه احساس مسئولیت کنند و افرادی را که برای خانم ها و نوامیس دیگران مزاحمت ایجاد می کنند از راه های مختلف متوجه عمل نادرست شان کنند. منزوی شدن این افراد و طرد اجتماعی می تواند در کاهش این آسیب اجتماعی موثر باشد و افرادی که این گونه رفتارهایی دارند باید در جمع های دیگران پذیرفته نشوند. کنترل اجتماعی همه گیر بهترین راهی است که می تواند باعث کاهش این مشکل شود. مشکلی که در سال های اخیر در کشورمان نیز شاهد آن هستیم خودخواهی و بی اعتنایی برخی افراد نسبت به مشکلات سایران است. برای مثال ممکن است برخی با این استدلال که به ما ربطی ندارد، این واقعیت عریان اجتماعی را کتمان کرده و سعی کنند مسئولیت آن را از سر خود باز کنند، در حالی که این طرز نگرش می تواند باعث گستاخ تر شدن مزاحمان شود. برخورد اجتماعی برخلاف برخورد سلبی طیف وسیعی از واکنش ها را دربرمی گیرد. لازم نیست برای برخورد اجتماعی با این افراد حتما برخورد شدیدی با آنها انجام شود، همین که برخی آنها را طرد کنند یا با نگاهی شماتت آمیز به آنها نگاه کنند این به خودی خود باعث می شود این افراد متوجه زشتی رفتارشان شوند. اگر مزاحمت در حد کلام است با برخورد اجتماعی به جای انتظامی بهتر می توان مانع افرایش آن در جامعه شد، در حالی که اگر مزاحمت بیشتر شده و با هتک حیثیت یا تجاوز به یک خانم همراه باشد دیگر در این مورد برخورد اجتماعی نه تنها کافی نیست، بلکه مضر است. درباره مزاحمت های شدید و تجاوز باید قانون حتما ورود کند و قربانیان تجاوز های خیابانی باید با شکستن سکوت خود به ادامه این فجایع و تکرار آن برای دیگران خاتمه دهند. مراجعه نکردن و اظهار نکردن تجاوز و تعدی از سوی قربانیان این حادثه شوم تبعات جبران ناپذیری بر اجتماع باقی می گذارد، زیرا فرد متجاوز با این سکوت مجوزی پیدا می کند تا بهتر و بی پرواتر دیگران را نیز قربانی کند. توجه به این نکته ضروری است که فردی که مورد هتک حیثیت قرار می گیرد خودش هیچ تقصیری در این مورد ندارد و هیچ گاه نباید این افراد خودشان را بابت اشتباه دیگران مواخذه کنند. اگر زنی که قربانی این خشونت اجتماعی می شود سکوت نکند و پای مجامع قضائی را به این مساله باز کند جلوی تجاوز و حتی قتل سریالی افراد دیگر گرفته می شود، زیرا بر اساس بررسی ها این افراد به صورت زنجیره ای عمل می کنند و قربانیانشان به یک جا و یک مورد ختم نمی شود. حفظ آبرو برای این خانم ها مساله مهمی است و این طبیعی است که این افراد نخواهند دیگران متوجه شوند چنین اتفاقی برایشان رخ داده است. از طرف دیگر، این افراد باید بدانند با سکوتشان باعث می شوند مجرمان جری تر شده و فرصت و تمایل بیشتری برای ادامه این جرایم پیدا کنند. درباره مزاحمت های شدید خیابانی توجه به دو مساله مهم است. مساله اول درباره قربانیان تجاوزهاست که نباید سکوت کنند، زیرا مجامع قضائی و انتظامی خودشان به بهترین نحو به شکلی که آبروی این افراد در اجتماع کامل حفظ شده و این مساله سرپوشیده مطرح شود بدان رسیدگی می کنند، در حالی که شاید عده ای از این خانم ها از ترس قضاوت نادرست خانواده خودشان و ناراحتی همسرشان از ابراز این مساله خودداری کنند. بنابراین در درجه دوم باید درباره این مساله هم فرهنگ سازی شود. مردم ما باید بدانند کسی که مورد تجاوز قرار گرفته هیچ تقصیری در این مورد نداشته است. ما همیشه عادت داریم فرد قربانی را مسئول قربانی شدنش بدانیم و برای مثال وقتی برای کسی چنین مشکلی ایجاد می شود به او می گوییم تقصیر خودت است، می خواستی فلان ساعت فلان آنجا نباشی! ایجاد احساس گناه و عذاب وجدان مضاعف برای کسی که خودش قربانی شده است به لحاظ اخلاقی و انسانی کاری نادرست است و به عبارت دیگر، نباید قربانی را مجددا قربانی کنیم. در حالی که جدای از بحث انسانی و اخلاقی این مساله این اجتماع و دولت است که وظیفه دارد حاشیه امنی برای تردد و حضور امن خانم ها در اجتماع ایجاد کند و اگر این اتفاق نیفتاده این قربانیان نیستند که در این زمینه مقصر هستند و نباید کسی آنها را به این بهانه مواخذه کند. این اتفاق برای هرکسی ممکن است رخ بدهد و برای کسی که دنبال پیاده کردن مقاصد شوم و پلیدی از این دست است همه مثل هم هستند. ما باید یاد بگیریم به قربانیان تجاوز به دید افرادی که لازم است مورد حمایت و دلجویی قرار بگیرند نگاه کنیم و نباید زمینه آزار مجدد آنها را فراهم کنیم. گرفتن انگشت اتهام به سمت قربانی یعنی باز کردن مسئولیت آن از سر متجاوز و امتیاز دادن به مجرم و این کار باعث افزایش خشونت و جرم در جامعه می شود. حوادثی که در سال های اخیر در زمینه مزاحمت و تجاوز به خانم ها رخ داد و برای مثال شاهد بودیم در خمینی شهر اصفهان تعدادی از دختران جوان حاضر در مهمانی مورد تجاوز دسته جمعی قرار گرفتند این قبیل اظهارات نادرست را دامن زد که برای مثال درباره این افراد شاهد این بودیم که برخی می گفتند خود این افراد هم چندان درستکار نبودند! من همان موقع نسبت به این قبیل اظهارات واکنش نشان دادم و اعلام کردم قربانی کردن مجدد قربانی کاری غیراخلاقی است. ایرنا
دوشنبه ، ۲۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شاخه طوبی]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]