محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846150955
گلایه های رضا ایرانمنش، بازیگر جانباز:نگذاریم هنر به دست نااهلان بیفتد/رسالت دارم خاطرات غنی دفاع مقدس را ثبت و ضبط کنم
واضح آرشیو وب فارسی:هجرت نیوز: رضا ایرانمنش بازیگر کرمانی فیلم ها و سریال های ماندگار و به یادماندنی این روزها در دو جبهه مبارزه می کند؛ هم با عوارض شیمیایی می جنگد. چون در عملیات والفجر ۸ به علت استشمام گاز خردل، جانباز شیمیایی شده است. هم با مشکلات و تنگناهای کار در عرصه هنر. به گزارش هجرت؛ رضا ایرانمنش این روزها قصد دارد تا مستند داستانی «مردان آسمانی» را بدون هیچ حمایتی کارگردانی کند؛ در عین حال فیلمنامه «سردار بی درجه» را برای نمایش بر پرده نقره ای به نگارش درمی آورد. اما بسیار گلایه دارد از مدیران سینمایی که وقتی به خاطر بازشدن زخم های جانبازی بستری می شود به عیادتش می آیند و به او وعده می دهند تا در میدان فیلمسازی او را یاری کنند. اما پس از خارج شدن از بیمارستان به هیچ کدام از آن وعده ها عمل نمی شود. گفت وگوی کیهان با رضا ایرانمنش را می خوانید. * برای شروع گفت وگو از حال و روز خودتان بگویید؟ چرا مدتی است، کم کار شده اید؟ گزارشی از بنده به عنوان بیوگرافی در ویکیپدیا آمده که اصلاحیه هایی دارد؛ مثلاً مسئله ۱۷ بار کما رفتن به اشتباه مطرح شده است؛ از آن جایی که قلب و ریه ام از کار افتاده بودند ۱۷ مرتبه با دستگاه های حیات سعی کردند تا مرا برگردانند. شاید باورتان نشود جدایی روح از جسم را متوجه شدم. یکی از دوستان از لحظه به هوش آمدن من که بعد از یک ماه حاصل شد، فیلم گرفته بود؛ در فیلم دیدم که گریه و التماس می کنم و همه را به قرآن قسم می دهم که نمی خواهم برگردم، اما بالاخره برگشتم و دردها احیاء شدند. قبل از هوشیاری کامل صدای بوق دستگاه ها به من یادآوری می کردند که برگشته ام و می فهمم دوباره به «آتیه» آمده ام. اما امروز هوای آلوده روحی آزارم می دهد. چرا که بیش از ۱۰۰ اثر نمایشی(تئاتر)، سینمایی و تلویزیونی در کارنامه هنری خودم دارم که بخش عمده آن به دفاع مقدس و روایت حال و هوای آن رزمندگان بی ادعا برمی گردد اما امروز با بیش از چهار سال سابقه رزمندگی در چالش این روزگار تنها و بدون پشتیبان مانده ام. رسالتی برعهده دارم تا خاطرات غنی دفاع مقدس و سلحشوری و ایثار رزمندگان را در آن مقطع و زندگی امروزشان را ثبت و ضبط کنم. حالا اینکه چندی است می گویید بنده را نمی بینید در تلویزیون یا سینما، این از کم لطفی دوستان ماست که نمی خواهند امثال من فعالیت کنند. * شنیدم مستندی را کار می کنید؟ یک کاری را از خراسان شمالی پیشنهاد کردند؛ این مستند، داستان زندگی شهید ایرج رستمی از فرماندهان ارتش است که از شیراز به غائله مقابله با ضدانقلاب در کردستان اعزام می شود و در آن جا شهید چمران را می بیند و آن قدر شیفته اش می شود که حتی درجه های خودش را درمی آورد و به جمع نیروهای ایشان می پیوندد؛ در واقع ستاد عملیات های نامنظم آن موقع شکل گرفت. در فضای مجازی و کتاب هایی که منتشر شده، احساس کردم به عنوان کسی که جنگ را دیده و نسبت به القای حقایق و واقعیت های آن به نسل جدید، یک سری اتفاقات، عجیب و اغراق آمیز به نگارش درآمده، آمدم و تحقیقاتم را در سطح گسترده ای شروع کردم. در جریان تحقیق، دیدم دامنه این موضوع آن قدر گسترده است که حتی بسیاری از مردم نمی دانند که چه کسانی به تشدید حوزه تنش ها و تشنج های حوزه نبرد افزودند.حقیقتاً امروز یکسری از مسائل نامفهوم دفاع مقدس برای نسل جدید مطرح می شود. باید شفاف سازی و صراحت پرداخت را در بازسازی تصاویر نمایشی داشته باشیم. این آدم ها زندگی و خاطرات عجیبی دارند. به من گفتند یک فیلم سینمایی در خصوص شهید ایرج رستمی بسازم. وقتی رفتم با همرزمانش مصاحبه کنم، دیدم هرکدام یک دنیا خاطره و مطلب دارند. با ۲۰ نفری که با شهید چمران و شهید رستمی بودند، گفت وگو کردم؛ زیرا شاید در آینده نباشند. بادپا یکی از همین افراد بود و از دوستان نزدیک شهید رستمی بود، که همین چندی پیش به شهادت رسید اما وقتی پرس و جو کردیم کتاب، مصاحبه، دست نوشته و هیچ مکتوب و اثری این چنینی از وی باقی نمانده است. در واقع یک دنیا اطلاعات از بین رفت و در خاک دفن شد. بنابراین به فکر افتادم کاری برای این مردمان بی ادعا انجام دهم. چندین سال است نزد مسئولین فرهنگی و هنری کشور می روم و به آنها می گویم به یکسری از معضلات و مشکلات موجود در جامعه اشراف دارم و به دنبال فرهنگسازی شاخصه های مهم اسلامی برای نسل جدید هستم. ظرفیت ها و استعدادها را نیز می شناسم. فقط می گویند باید با تهاجم فرهنگی مبارزه کرد و ظرفیت ها و استعدادها را شکوفا کنیم و در حد همین شعار باقی می ماند. اما در مقابل، غربی ها برای مطرح کردن الگوهای خودشان از هیچ کوششی دریغ نکرده اند و روی جوانان ما تأثیر گذاشته اند و ما همچنان امثال شهید همت و شهید چمران را در حد اتوبان و خیابان معرفی می کنیم. شخصیت هایی که هرکدام وزنه بزرگی برای الگوسازی در جامعه هستند. ابتدا به دنبال مستند داستانی و الان در اندیشه مجموعه داستانی هستم؛ درست است که بدون حمایت و پشتیبانی اثر فرهنگی تولید نمی شود و شاید هم در این راستا مورد اقبال قرار نگیرم اما حداقل موفق شده ام ۱۰ هزار ساعت از یک مقطع بزرگ جنگ را از زبان ۲۰ نفر آدم جنگ دیده ای که ماندند و از ابتدا تا آخر جنگ حضور داشتند را روایت کرده ام. بروید ببینید شهید رستمی برای اعتلای نظام مقدس جمهوری اسلامی چه خدمات و چه گام های ارزشمندی برداشته و امروز دخترش به عنوان یک دانشجوی دکترا و دبیر مدرسه باید هر روز از اکباتان(محل زندگی) تا دورترین روستا در شهریار برود و تدریس کند. درخواست هایی از مسئولین داشته اما هنوز ترتیب اثر داده نشده است. همیشه در این حال و هوا یاد آن صحبت های ارزشمند شهید باکری که رزمندگان جنگ را به سه دسته تقسیم کرد می افتم؛ امروز بیایید به سراغ دسته سوم که پای اعتقادات و اهداف گذشته شان مانده اند، برویم و ببینیم چه کردند و سلحشوری و ایثارگری آن ها چقدر به اعتلای نظام افزوده است. من امروز هزینه دارویی را که باید استفاده کنم را برای ساخت این فیلم گذاشته ام. همه افرادی که آمده اند کار کنند نسل امروزی هستند و جنگ را ندیده اند. به دوستان دوران دفاع مقدس قول داده ام که تا پایان این مسیر رهرو باشم. * شما در بین صحبت هایتان اشاره کردید که غربی ها برای تهاجم فرهنگی هزینه کرده اند، امروز میدان این تهاجم به نفوذ فرهنگی تبدیل شده است. نفوذ فرهنگی در کدام حوزه ها واقع شده است؛ آیا دامنه این نفوذ در سینما، تئاتر و تلویزیون بیشتر است و یا گریبان بخش های دیگر را نیز می گیرد؟ پیشنهادم این است که روی ماهیت نفوذ یک کار جدی صورت بگیرد. ما الان ۲۰ سال است فریاد تهاجم فرهنگی می زنیم اما هیچ کار اصولی انجام نشده و هر روز بر دامنه این تهاجم فرهنگی افزوده می شود. در این میدان، غربی ها آثاری را خلق کرده اند که سبک زندگی غربی و الگوهای خودشان را معرفی می کنند اما ما برای ترویج سبک زندگی اسلامی چه کرده ایم؟! باید مواظب باشیم که برخی از این آثار، عامل فروپاشی خانواده هستند. همه جا گفته ام سیاسی نیستم و به مقاصد سیاسی نمی اندیشم؛ اهل هیچ فرقه و جناح خاصی هم نیستم. هدف من راه مستقیم و پیروی از راه شهیدان است. حقیقتاً ما دلمان برای نظام و اعتلای انقلاب اسلامی می سوزد. من دیدم که به چه صورت خون جوانان این مرز و بوم تقدیم شد و جوانان جانشان را گذاشتند تا راه نفوذ و دست درازی استکبار را ببندند. اما نفوذ همه گیر شده و مسئولین باید به ما اعتماد کنند، چون هنرمند متعهد، انتقاد غیرمغرضانه انجام می دهد و مشکلات و معضلات را بهتر از اقشار دیگر می بیند. مسئولین ما باید به خانواده، سبک زندگی و به فضای فرهنگی و معنوی جامعه توجه کنندکه آلودگی و رفتارهای نامطلوب جایگزین آن شده است. متأسفانه گاهی به افرادی اعتماد و بها داده می شود که با رفتارهای متظاهرانه گام هایی را برمی دارند و در ادامه چهره واقعی خودشان را نشان می دهند و مردم را نسبت به واقعیت اسلام بدبین می کنند و برای خود نمادهای دروغینی از اعتقادات می سازند. * پس به رانت در سینما اعتقاد دارید؛ چرا که قطعاً تا رانت باشد استعدادی شکوفا نمی شود و اجازه نمی دهد ظرفیت ها خودشان را نشان دهند. به نظرشما راه مقابله با این عناصر چیست؟ راه مقابله این است که در گام نخست افراد متخصص برای سیاستگذاری و متولی گری هنر انتخاب شوند. برخی ناآشنا با این عرصه ها به میدان می آیند و شاهد اتخاذ تصمیمات غلط هستیم. در پایین دست هم متخصص بگماریم. پس این همه شخصیت های هنرمند ما که تحصیل می کنند،کجا باید به کارگرفته شوند؟ ای کاش کرسی های هنری به بیگانگان هنر تعلق نگیرد! در واقع هنر این مملکت را الان بی هنران مدیریت می کنند و دوستان هنرمند با تجربه و با دانش ما نمی توانند در اتخاذ تصمیمات کلان تأثیر و سهم داشته باشند. روزگاری بود که گماردن مدیران متخصص و متعهد برای ما اصل بود و امروز اگر تنها متخصص هم باشند کفایت می کند. تفاوت افراد متخصص با غیرمتخصص در این است که آنها می دانند و درک می کنند شاخصه ها چیست و به جای اهمیت به کمیت، کیفیت را به عنوان اصل در دستور کار خود قرار می دهند. وقتی ژانرها به خوبی تقسیم و افراد مختص آن برگزیده شود برای همه نوع سلیقه ای فیلم ساخته می شود و گفتمان ها نیز به شایسته ترین شکل ممکن تقویت می شوند. سپس می توانیم شاهد تقویت و احیاء گفتمان انقلاب اسلامی باشیم. از طرفی هم فیلم ها و کارگردانان، سفارشی کار نمی کنند. فضای انتقاد تقویت می شود؛ چون هنرمند باید مشکلات و معضلات و ناگفته ها و اجرای سیاست های غلط، تبعیض و هزار ویژگی ناپسند و نادرست را فریاد و جامعه را به راه درست و اصالت مطلوب هدایت کند. * نگاه دولتی بر مدیریت سینمای ایران و عرصه های هنری کماکان حاکم است؛ چرا این ایده موفق نشد و نگاه جریانی هنوز مدیریت می کند و این امورات و اقدام ها به جایی نمی رسد؟ اگر آدم های ما درست سر جای خودشان باشند و مدیران، اصولی برگزیده شوند، سیاست ها و تصمیمات درست و مناسب اتخاذ و راهبردها نیز شایسته مدیریت می شود. اما در این چند سال مدیریت ها به یک قشر خاصی تعلق می گیرد و هنرمندان ما خیلی در این کرسی ها سهم ندارند. به همین دلیل نتوانسته ایم در ایده اداره دولتی به توفیقی دست پیدا کنیم و باید به بخش خصوصی توجه کنیم. * فیلم هایی که طی ۱۵ سال اخیر ساخته می شوند عمدتا مطابق با فرهنگ بیگانه هستند. این درحالی است که مردم هیچ گاه فیلم های «دکل» و «سجاده آتش» که شما در آنها بازی کردید را فراموش نمی کنند. فیلم هایی که عظمت رزمندگان و سلحشوری آنها را به خوبی به نمایش گذاشتند. به نظرشما چرا سینمای ما طراز انقلاب اسلامی نشد؟ یعنی در واقع سینمایی که در دهه ۶۰ خوب شروع کرده بود ادامه پیدا نکرد؟ آن زمان «دکل» را عبدالحسن برزیده کار کرد. مثلاً آخرین شناسایی را شاه حاتمی و یا آثار ارزشمند و تأثیرگذار حاتمی کیا ساخته شدند! چون این دسته از فیلمسازان، جنگ را دیده بودند و به آن شرایط واقف بودند. کسانی را هم گردهم آوردند که به این مسیر اعتقاد داشتند. بنابراین اگر افراد درست گمارده شوند این اتفاق خواهد افتاد. *بحث بعدی ما توقف و حرکت های کند حوزه فیلم های دفاع مقدس است. شما در این حوزه آثار قوی دارید اما امروز شاهد هستیم که خیلی به ندرت فیلم هایی مثل «شیار ۱۴۳ « و «چ» ساخته می شود و مورد استقبال قرار می گیرد؛ تحلیل شما چیست؟ در دهه ۶۰ و تا سال ۷۵ اوج سینمای دفاع مقدس بود. چون سینمای ما شخصیت هایی مثل حاتمی کیا، شاه حاتمی، مجتبی راعی، سلمانیان و… را پرورش داد و از فیلم های آنها حمایت کرد. این ترغیب و انگیزه در راستای فرهنگ سازی فرهنگ جهاد و شهادت، سینمای دفاع مقدس را به اوج رساند. یعنی به نیروهایی که بلد بودند در سینمای دفاع مقدس چگونه کار کنند و با مردم ارتباط برقرار کنند بها داده می شد. الان هم سینمای دفاع مقدس به همان تفکرات نیازمند است. * برای بهبود وضعیت فرهنگ و هنر چه راهکاری دارید؛ چطور می شود از این شرایط گذر کرد و در آینده به فضای مطلوب نزدیک شد؟ من نمی دانم چه کسی یا کسانی باید این کار را انجام دهند؛ مسئولین، ۲۰ هنرمند بی غرض را جمع کنند و بگویند مثلاً می خواهیم برای ترویج فرهنگ حجاب یک کار اصولی انجام دهیم. واقعاً چقدر در فرهنگ و هنر راجع به مسئله مهم حجاب فرهنگسازی کرده ایم؟! اصلاً گام برنداشته ایم. باید از دریچه هنر، حجاب را درست تعریف کنیم که دختر باید همچون مرواریدی باشد در درون یک صدف! * در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید. مستند داستانی «مردان آسمانی» مقطعی از جنگ که شهید چمران و یارانش حضور داشتند را روایت می کند. بازیگران اصلی و فرعی دارد. اگر کسی همچون گذشته بنده را یاری ندهد پس از مرگم بیش از ۱۰ هزار ساعت مستند جنگ باقی می ماند. مستند تعریف شده از رزمندگان و بچه های جنگ که جایی بازگو نشده است. فیلمنامه ای تحت عنوان «سردار بی درجه» را در دست نگارش دارم که زندگی شهید رستمی را روایت می کند.امروز به من می گویند چرا کم کار شدی؟! دلیل آن اداره مافیایی سینما و تلویزیون است؛ یک سری افراد خاص فقط می توانند در سینما و تلویزیون کار کنند. معمولاً هم کسانی هستند که با رانت کار خودشان را پیش می برند. هیچ وقت وارد این فضاها نشده ام، بنابراین نباید باشم. برخی اوقات در محافلی به من می گویند به نسل جدید سینما و تلویزیون توصیه کنم، من هم می گویم با اعتقاد و ایمان راسخ وارد میدان فرهنگ و هنر شوند. سالم زندگی کنند و بنابر وصیت حضرت امام(ره) مراقب باشند جامعه فرهنگ و هنر به دست نااهلان نیفتد. من درد و رنج بچه های جنگ که هیچ ادعا و توقعی ندارند را به تصویر می کشم تا آیندگان بدانند این رزمندگان چگونه با عشق از مملکتشان دفاع کردند. بنده را حمایت نمی کنند تا امثال این آثار را خلق کنند و می بینیم برخی از فیلم های نامربوط ساخته می شود! واقعاً حوزه هنر به دست نااهلان افتاده است. من اولین نفری بودم که وقتی ۱۷۵ شهید غواص را به تهران آوردند به زیارت و استقبال پیکر مطهرشان رفتم و بلافاصله برگشتم به دفتر و تحقیق را آغاز و فیلمنامه آن را نوشتم. اما متأسفانه حمایت که نشد هیچ، عین فیلمنامه ای را که برای مدیران تعریف کردم توسط فرد دیگری نوشته شده است! امیدوارم روزی مدیران فرهنگی و هنری ما دوستان دلسوزشان را برای تأثیرگذاری و ترویج شاخصه های اصلی فرهنگ اسلامی یاری دهند. گفتگو از مجتبی برزگر
دوشنبه ، ۲۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هجرت نیوز]
[مشاهده در: www.hejratnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها