واضح آرشیو وب فارسی:تهران پرس: برندسازی بنزین و جایگاه های سوخت کاری متداول است که از شرکت های اتوموبیل سازی جنرال موتورز و تویوتا گرفته تا کمپانی های نفتی مثل اگزون موبیل و شل در آن دستی دارند، اما برندسازی در ایران چه راهی را طی می کند؟به گزارش تهران پرس ، قرار است در ایران برندسازی شود و البته این کار نیز از اصفهان و با 50 جایگاه شروع شده است، شاید تنها نکته ای که تا کنون از کارکرد این برندها در کشور روشن شده باشد این است که دیگر شرکت پالایش و پخش فراورده های نفتی با چندین جایگاه و جایگاهدار مواجه نخواهد بود بلکه با یک شرکت مواجه است که شعبات مختلفی دارد، تا این جای کار به نظر می رسد برندسازی جایگاه ها تفاوت چندانی برای مصرف کننده نداشته باشد. بنزین در ایران هنوز یارانه می گیرد و به گفته مسوولان مردم گاهی قیمت تمام شده سوخت را نیز پرداخت نمی کنند، گفته می شود قرار نیست این یارانه برداشته شده و قیمت ها آزاد شود، بلکه جایگاه هایی که تحت برند فعالیت می کنند با همان قیمت تعیین شده از سوی دولت بنزین را می فروشند و البته کیفیت آن نیز همانی است که از سوی شرکت پخش توزیع می شود. اما وضعیت برندسازی در سطح جهانی و در دیگر کشورها معمولا به این شکل نیست، بنزین تحت برندهای مختلف با کیفیت های متفاوت فروخته می شود، قیمت گذاری ها آزاد و در دست کمپانی ها است و البته برخی از آن ها معروف تر، باکیفیت تر و گران ترند، یا حداقل ادعا می کنند که با کیفیت ترند. اگچه برخی برندها از سایر برندهای بنزین مشهورترند، اما گفته می شود لزوما در سایر برندهای دست پایین تر تفاوت کیفیت وجود ندارد، این دلیلی است که بسیاری از مصرف کنندگان سوخت ترجیح می دهند به سراغ برند ارزان تر بروند. برای آنکه تفاوت برندهای مختلف بنزین را بدانیم باید فرایندی را که هر لیتر بنزین طی می کند را در نظر بگیریم، در ابتدا نفت خام به پالایشگاه ها فرستاده می شود تا به محصولی قابل استفاده تبدیل شود، به محض اینکه کار پالایشگاه ها تمام می شود و بنزین تولید می شود، این محصول با کارآمدترین روش از نفت کش و خط لوله گرفته تا چهارپایان به نقاط مختلف بسته به اینکه به کجا منتقل می شود، فرستاده می شود. اما برای صرفه جویی بسیاری از برندهای بنزین از یک کانال دریافت بنزین استفاده می کنند، به این معنا که بیشتر برندهای کوچک یا جایگاه های تکی از همان پایانه ای سوخت گیری می کنند که رقبایشان از آن بهره می برند، پس محصول آن ها یکسان است. اما تفاوت از جایی شروع می شود که بنزین به برند های مختلف می رسد، این جایی است که مواد افزودنی به بنزین اضافه می شود و همین جا برندهای مختلف ایجاد می شود. سازمان حفاظت از محیط زیست میزان این افزودنی ها را تعیین می کند بنابراین در برندهای ثبت شده همیشه مقدار این مواد در حدی خواهد بود که به خودروآسیب نرساند. برندهای معرووف بنزین مثل اگزون، شل و شورون که ادعا میکنند در ردیف برترین برندهای سوخت در سطح جهانی قرار می گیرند، به این مفتخرند که بیشترین میزان مواد افزودنی را در سوخت نهایی خود به کار می برند، به بیان دیگر کیفیت بنزین این برندهای برتر به گونه ای است که کمترین آسیب را به موتور وسیله نقلیه شما می زند. بنابراین استفاده از بنزین هایی تحت این برندهای برتر در بلند مدت منافع اقتصادی، تولید کمتر گاز گلخانه ای و سلامت بیشتری دارد. با همه تفاسیر طرح برندسازی در ایران به چه شکل صورت می گیرد، این موضوعی است که در مورد آن توضیح زیادی داده نشده است جز اینکه رییس شرکت پالایش و پخش فراووره های نفتی می گوید فعالیت جایگاه ها تحت عنوان یک برند باعث می شود شرکت ملی پالایش و پخش به جای آنکه با چندین هزار سرمایه گذار بخش خصوصی مواجه باشد در نهایت با 30 برند در این حوزه مواجه شود. شاید آن جایی که قرار است مشتریان نیز درگیر تغییرات جایگاه ها شوند، بخش دوم طرح وزارت نفت برای جایگاه ها یعنی اجازه دریافت مبلغ بیشتر از مشتریان در ازای خدمات باشد، خدماتی که هنوز نوع و کیفیت آن و نرخ های آن چندان روشن نیست و البته به گفته زنگنه ممکن است کار آن تا نیمه اول سال آینده نیز انجام نشود. منبع:ایسنا
یکشنبه ، ۲۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهران پرس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]