تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834129934
۲۴ ساعت حضور در قتلگاه اشرار و تروریست ها+ تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: حکایت نقطه صفر مرزی ایران و پاکستان حکایت بی خیالی کشور همسایه به مرز و جولان قاچاقچیان واشرار است. قاچاقچیانی که از بغض ایستادگی مرزبانان ایران، در یک کمین آنان رابه شهادت می رسانند و فرار می کنند؛ مرزبانانی که با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته اند.به گزارش سراج24 ،تسنیم نوشت؛ هر اندازه هم که به حنجره ات فشار بیاوری فایده ای ندارد و صدایت در میان صدای چرخش تند ملخ های غول پیکر روسی گم می شود؛ با حرکت دست و سر و تکان دادن اغراق آمیز لب ها می گویم: «چند ساعت مونده؟»؛ آرام روی صندلی فلزی روبه رویی که تشکچه نازک سبز و چرکمردی رویش کشیده شده لم داده و دستش را به کلت کمری اش یله کرده و بی خیال نگاهم می کند؛ دوباره لب هایم را آرام تر و کش دارتر تکان می دهم و سوالم را تکرار می کنم و او بی خیال انگشت های مشت شده روی اسلحه اش را یکی یکی باز می کند و عدد 2 را نشان می دهد. در قاب گرد پنجره های کوچک میل 28، تا چشم کار می کند آسمان است و کوه های صخره ای؛ هر از گاهی هم تکه ابری راه گم کرده، تصویر این قاب را عوض می کند؛ به غیر از خلبان و کمک کنار دستش، هر 7 نفر دیگر، چشم هایشان را بسته اند و آرام روی نیمکت های فلزی چرت می زنند؛ صدای کر کننده ملخ ها، تکان های شدید و از همه بیشتر، هیجان سفر به نقطه صفر مرزی در عملیاتی ترین نقطه کشور، زمان را کشدارتر کرده و سرعت حرکت عقربه های ساعت را کُند؛ سفر به منطقه جکیگور در استان سیستان و بلوچستان. سفر به خطرناکترین نقطه مرزی از هنگ مرزی جکیگور در شهرستان سرباز شروع می شود و قرار است تا پیش از تاریکی هوا، در میله مرزی 240 در نقطه صفر مرزی ایران و پاکستان خاتمه یابد؛ منقطه ای که دو سال پیش 5 تن از مرزبان های کشورمان در آن نقطه به دست گروهک های تروریستی و اشرار به گروگان گرفته شدند و گروهبان دانایی فر به شهادت رسید؛ منطقه ای که خاکش مقتل ده ها سرباز غیور این آب و خاک بوده، امسال 5 سرباز و 3 نیروی کادر مورد هدف گروه های تروریستی قرار گرفتند و در چند سال اخیر عملیاتی ترین نقطه مرزی کشور نام گرفته... با سه تویوتای نظامی به سمت گروهان پیشین حرکت می کنیم و از آنجا وارد جاده مرزی می شویم؛ جاده ای مخصوص تردد خودروهای نظامی روی خط مرزی ایران و پاکستان؛ تویوتاها ژاپنی روی جاده کم عرض مرزی گازش را گرفته اند و در پیچ و خم جاده ویراژ می دهند؛ می گویند باید پیش از غروب آفتاب عجول بلوچستان، به پاسگاه رسالت (محل اتراق شبانه) برسیم؛ پشت هر تویوتا دو مأمور مرزبانی، اسلحه به دست و با تجهیزات کامل، نشسته و سر و صورتشان را با شال بلوچی، پوشانده اند؛ فرمانده جوانِ هنگ و راننده، دائم روی خط بی سیم، با کلمات رمزی و نامفهوم، مسیر تردد را کنترل می کنند؛ می گوید «اینجا منطقه عملیاتی است» و به تابلوهای هشداری و رنگ و رو رفته کنار جاده که نظامی بودن منطقه را نشان می دهد، اشاره می کند... مسیرمان را از دره هفت حصار و دره دور، به سمت دهنه کَستک در امتداد دهنه های ساتک، ردیک، کهیرتوک و بیدک ادامه می دهیم. مسیر کوهستانی، به حدی صعب العبور است که هرازگاهی، تویوتاهای ژاپنی هم در سراشیبی جاده، کم می آورند؛ نزدیک میله مرزی 210 و درست در نقطه ای مشرف به منطقه و دره های مجاور، فرمانده جوان به راننده اشاره می کند و هر سه تویوتا متوقف می شوند؛ به محض توقف، سه سرباز به بالای تپه های مجاور می دوند و سرهنگ رفیعی شروع می کند به وارسی اطراف؛ پژواک صدای مسلح کردن اسلحه ها در زوزه باد به هم می پیچد؛ سه سرباز، پشت به ما روی تپه های مجاور مستقر شده اند و چشم به شیارها و قله های مجاور دوخته اند. استوار جوانی که بعید است بیشتر از 26 ــ 25 سال داشته باشد، می گوید: شرایط اینجا شرایط عملیاتیه، نیروهای تأمین توی هر توقف، باید در نقطه ای قرار بگیرند که به تمام منطقه اشراف داشته باشند؛ گروهک ها خیلی نامردند و منتظرند تا یک لحظه غفلت کنیم... سرهنگ رفیعی با انگشت به دور دست و به قله ای که به خاطر شباهتش با انگشت های دست معروف به قله سه انگشتی است، اشاره می کند و در چشمی دوربین، ماشین های سنگین راهسازی مرزبانی را نشانمان می دهد که روی خط الرأس منطقه «دره دور»، در حال احداث جاده مرزی اند؛ می گوید: تا پیش از این، اینجا جولانگاه اشرار بود؛ از قاچاقچیان و کوله برهای مواد مخدر، تا گروهک ها و تروریست ها و اشرار ... ولی از وقتی که مرزبانی در این منطقه مستقر شده، وضع کاملاً تغییر کرده است. به جاده خاکی اشاره می کند و می گوید: - اینجا قبلاً هیچ جاده ای نبود ولی حالا بیشتر از 100 کیلومتر از محدوده استحفاظی این هنگ، جاده مرزی دارد و کمتر از 80 کیلومترش، بدون جاده است؛ (به ماشین های راهسازی اشاره می کند و لودرها و بولدزرهای مهندسی رزمی مرزبانی را در سه تیغ کوه نشان می دهد که در حال ساخت ادامه جاده اند) قرار است این جاده تا میله مرزی 196 ادامه پیدا کند. - یعنی توی این 80 کیلومتر هیچ کنترل مرزی نداریم؟ - چرا؛ معلومه که داریم؛ ولی خب الآن جابه جایی نیروها به خاطر نبود جاده مرزی خیلی سخته و آن ها مجبورند کیلومترها، مسیر را پیاده حرکت کنند تا به محل استقرارشان در پست های مرزی برسند؛ مسیری که پیاده روی نیروها در شرایط کوهستانی و اقلیمی این منطقه واقعاً طاقت فرساست... نگاهی به ساعتش می اندازد و سر و ته حرف را درز می گیرد و می گوید: «خیلی وقت نداریم؛ باید قبل از تاریکی هوا به پاسگاه (رسالت) برسیم»؛ تویوتاها سر و ته می کنند و مسیر حرکت را به سمت میله مرزی 226 و در جهت جنوب تغییر می دهند؛ دره هفت حصار، چهل کوه و کوه شش تفنگی را پشت سر می گذاریم و در گرگ و میش هوا به پاسگاه رسالت می رسیم؛ پاسگاهی نسبتاً بزرگ، درست روی نقطه صفر مرزی ایران و پاکستان و حد فاصل دشتی وسیع و قله هایی پشت در پشت که هر درختچه، شیار و تپه اش در سیاهی شب می تواند کمینگاه اشرار و قاچاقچیان باشد؛ قاچاقچیانی که حضور نیروهای مرزبانی، بدجور امنیتشان را به خطر انداخته و سعی دارند تا با ناامنی در این نقطه، آنجا را نیز همچون پاکستان به جولانگاه خود بدل کنند... از در بزرگ و فولادی پاسگاه که عبور می کنی، انگار به دنیایی متفاوت پا گذاشته ای؛ دنیایی که برخلاف دنیای پر هراس بیرون، سرشار است از زندگی؛ سرشار از تقابل شوخی و شور جوانی با غربت و معصومیت سربازها و مرزبان هایی که در عنفوان جوانی، دست تقدیر آن ها را از خانواده هایشان دور کرده و هزاران کیلومتر آن سوتر در کنار هم نشانده؛ جوان هایی که شاید در نخستین نگاه، سکوت طولانی و شرم معصومانه شان در مواجهه با غریبه هایی دوربین به دست، بیش از هر چیز در ذوقت بزند ولی به محض آب شدن یخ حضورت در جمعشان، ساعت ها می توانند با خاطرات تلخ و شیرین زندگی در خطرناک ترین نقطه کشور، متحیرت کنند؛ خاطراتی به لهجه زابلی، بلوچی، مشهدی، یزدی، گرگانی و کرمانی؛ خاطراتی که تنها این جوان ها آن را تجربه کرده اند و مشابهش را کمتر آدمی روی این کره خاکی به چشم دیده؛ خاطراتی از زبان یک مرزبان در دورافتاده ترین نقطه مرزی کشور... «رضا» از قدیمی های این پاسگاه است که سال ها خدمت در مرز حصارچه ترکمنستان را هم تجربه کرده؛ اهل یکی از روستاهای خراسان شمالی؛ جایی 2000 کیلومتر دورتر از پاسگاه رسالت؛ یک دختر 10 ساله دارد و پسربچه ای 4 ساله؛ فرزندانی که تا امروز حضورش را نه در جشن تولدشان به یاد دارند و نه در کنار آینه و قرآن سفره هفت سین عید؛ پدری که در هر بار مرخصی، مجبور است 30 ساعتی را برای رسیدن به فرزندانش، چشم به جاده بدوزد... اما علی رغم تمامی اینها آنقدر خنده رو و خوش اخلاق است که نمی شود باور کرد 10 سال از عمرش را در دورافتاده ترین نقاط مرزی کشور در درگیری با گروهک ها، اشرار و قاچاقچیان مواد مخدر گذرانده است. هوا کاملاً تاریک شده و یکی از سربازها بنا می کند به اذان گفتن؛ اذانی که با وجود سادگی لحن و آهنگ و خالی بودنش از تحریرهای آنچنانی، عجیب دلنشین است؛ همه سربازها داخل اتاقک کوچک نمازخانه جمع می شوند؛ رضا جلو می ایستد و سربازها و سرهنگ رفیعی پشت سرش... بعد از نماز، رضا جلو می افتد تا پاسگاه را نشانمان دهد؛ از نان پختن سربازها در تنور فلزی تا آشپزخانه و اسلحه خانه و آسایشگاه؛ آسایشگاهی که چارچوب فلزی تخت های دو طبقه اش مثل تمام آسایشگاه های نظامی دنیا، پر است از دست نوشته ها و یادگاری های سربازان؛ جملاتی که علی رغم بدخطی تمام آنها در کل آسایشگاه های دنیا، مضامینش با همه آسایشگاه های نظامی دیگر متفاوت است؛ دلنوشته هایی از جنس مرزبان هایی که هر ساعت از شب و روزشان، عبادتی است در درگاه خدواند... پای خاطرات سربازها و دردلشان می نشینیم؛ سربازهایی که عمدتاً روستاییانی هستند که بیش از 1600 ــ 1500 کیلومتر از اینجا فاصله دارند؛ سربازانی معصوم و کم سن و سال، که دلتنگی هایشان برای پدر و مادر، از لابه لای لهجه های یزدی و مشهدی و تایبادی شان کاملاً هویداست. سربازانی که در عین دلتنگی، عجیب شجاع اند و پر غرور... آنقدر گرم صحبت با مرزبان ها هستیم که متوجه گذر زمان نمی شویم؛ ساعت حدود 2صبح است ولی همه سربازها با لباس فرم روی تخت ها ولو شده اند؛ رضا می گوید: - اینجا منطقه عملیاتی است و به دلیل تهدید گروهک ها برای حمله به پاسگاه و احتمال درگیری، اینجا همیشه در آماده باشیم، برای همین هم معمولاً در شرایط آمادگی کامل قرار داریم... - تهدید؟! - به خاطر عدم حضور نیروهای پاکستان در مرز این کشور، این منطقه جولانگاه اشرار و گروه های تکفیری است و این گروهک ها هرازگاهی، ما و نیروهای مرزبانی ایران را تهدید به حمله می کنند. - یعنی اینجا هیچ نیروی مرزی پاکستان حضور ندارد؟ - (دوربین چشمی را به دستم می دهد) بیا خودت نگاه کن... تا ده ها کیلومتر در خاک پاکستان، هیچ نیروی پاکستانی وجود ندارد؛ اگر از اینجا بروی داخل پاکستان تا کیلومترها، گروهک های مختلفی وجود دارند و هیچ نیروی پلیس یا نیروی مرزی پاکستانی وجود ندارد... - (می خندیم) پس از اینجا راحت می شود رفت اسلام آباد - (بلند می خندد) اگر پا بگذاری در خاک پاکستان، حتی یک درصد هم فکر نکن می توانی از دست اشرار پاکستان جان سالم به در ببری... به سمت پله های منتهی به بام پاسگاه می رود و در پیچ آخر راه پله، انگشت اشاره اش را روبه روی صورتش می آورد و به نشانه سکوت، روی بینی اش می گذارد؛ آرام روی بام می رویم؛ روبه روی یکی از دو برجک پاسگاه می ایستد و فریاد می زند: - برجک شماره یک؛ خودت را معرفی کن ... - (صدای فریادی از داخل برجک بلند می شود) بسم الله الرحمن الرحیم. سرباز وظیفه امید بلوچ بایگی، پایه خدمتی تیر 93، جمیع هنگ مرزی جکیگور، گروهان مرزی کَستک، پاسگاه مرزی رسالت، سنگر شماره یک، کمک خدمه گرینف هستم جناب. («جناب» را آنچنان کشیده و بلند می گوید که خواب از سرمان می پرد) - خسته نباشی... برجک شماره 2، خودت را معرفی کن. - (صدایی به مراتب بلندتر از برجکی که در مقابل برجک شماره یک قرار دارد بلند می شود) بسم الله الرحمن الرحیم. سرباز وظیفه، رضا عارف خانی، پایه خدمتی آذر 93، جمیع هنگ مرزی جکیگور، گروهان مرزی کَستک، پاسگاه مرزی رسالت، سنگر شماره 2، کمک خدمه خمپاره هستم جناب. (او هم جناب را بلند و کشیده ادا می کند) می گوید: معمولاً در سرکشی به پست، نگهبان ها خودشان را با صدای بلند معرفی می کنند تا هم روحیه بالایشان را نشان بدهند و هم آمادگی و سرحال بودنشان را... دوربین دید در شب را دستمان می دهد تا نگاهی به اطراف بیندازیم؛ از سمت خاک ایران شروع می کنیم و آرام دوربین را به سمت خاک پاکستان می چرخانیم، هنوز یک دور چرخش دوربین تمام نشده که صدای چند انفجار از فاصله ای چند کیلومتری در خاک پاکستان به گوش می رسد... نا خودآگاه به سمت صدا بر می گردیم و هاج و واج نگاهش می کنیم... می گوید: - صدای خمپاره است؛ گروهک ها یکی از پاسگاه ها رو تهدید کرده بودند... این آتش نیروهای خودی است... بروید در خوابگاه این را می گوید و آرام به سمت راه پله هدایتمان می کند.... با صدای همان اذان ساده و صمیمی مغرب، برای نماز صبح بیدار می شویم؛ تا به خودمان بجنبیم، سرهنگ رفیعی و یکی دو مأمور همراهش به کوه می زنند؛ قرار می شود ما با تویوتاها به دنبالشان حرکت کنیم و در میانه راه سوارشان کنیم؛ با رضا، امید، حمید، جلیل و تک تک سربازها و نیروهای پاسگاه رسالت خداحافظی می کنیم؛ می دانیم که دیگر نه پاسگاه رسالت را خواهیم دید و نه آن ها را؛ آنقدر گرم و صمیمی بدرقه مان می کنند که انگار سال هاست ما را می شناسند... هر سه تویوتا حرکت می کنند؛ 10 دقیقه ای از پاسگاه دور نشده ایم که با صدای پیاپی شلیک در یکی از شیارهای روبه رو، هر سه تویوتا ترمز می کنند و سربازها شروع به شلیک؛ به تقلید از نیروهای مرزبانی، روی زمین دراز می کشیم؛ صدای شلیک قطع می شود و سرهنگ رفیعی از بالای تپه ای به پایین می دود و دو مأمور هم به دنبال او؛ هر سه از شیار میان دو صخره بزرگ عبور می کنند و در پشت صخره ها گم می شوند. سربازهای همراه ما به بالای تپه روبه رویی می دوند و شروع می کنند به تیراندازی به سمت دره پشت تپه؛ سرمان را بلند می کنیم تا رد شلیک ها را پیدا کنیم ولی گروهبان جوان داد می زند و می گوید «همانجا روی زمین بخوابید»؛ حسابی ترسیده ایم ولی عکاس همراهمان، بی توجه به فریادهای گروهبان جوان به دنبال سرهنگ می دود؛ در میان تیراندازی های ممتد، صدای شلیک آر پی جی و انفجار گلوله اش، کوه را می لرزاند؛ بعد از چند دقیقه صدای شلیک ها قطع می شود ... نیم ساعت بعد، همه دور تویوتاها جمع شده اند؛ سرهنگ رفیعی می گوید «ترسیدند و فرار کردند داخل خاک پاکستان...» سوار می شود و هر سه تویوتا به سمت میله مرزی 226 حرکت می کنند. همه ساکت نشسته اند؛ هیچ کس حرفی نمی زند؛ بعد از چند دقیقه گروهبان جوان در آینه نگاهمان می کند و می گوید: «انگار جناب سرهنگ و اون دو تا بچه ها وقتی داشتن توی کوه حرکت می کردن، چند نفر رو می بینن که دارن از سمت پاکستان میان داخل خاک ایران؛ جناب سرهنگ ایست می ده ولی اونا شروع می کنن به شلیک، البته انگار فاصله شون زیاد بوده؛ ما هم هر چی دنبالشون رفتیم نتونستیم پیداشون کنیم؛ اینا منطقه رو مثه کف دست بلدن؛ باید توی کمین شکارشون کرد و گرنه از لابه لای دره و صخره ها فرار می کنن توی خاک پاکستان...» در راه به چند پاسگاه و برجک مرزی سرکشی می کنیم؛ برجک هایی نوساز با امکانات امنیتی خاص؛ برجک هایی که علی رغم وجود برخی مشکلات همچون تامین جیره آب آشامیدنی خصوصاً در فصل تابستان، از تکنولوژی های نوین همچون صفحه های خورشیدی برای تامین برق آن استفاده شده است و حتی برای احداث آن ها نیز علاوه بر در نظر گرفتن موقعیت استراتژیک و اشرافیت به منطقه، موارد امنیتی و قابلیت دید به برجک های همجوار نیز برای آن ها اعمال شده است. حوالی بعد از ظهر است و از میله مرزی 237 و آخرین میله مرزی هنگ مرزی جکیگور به سمت جنوب و هنگ مرزی نگور حرکت می کنیم؛ نزدیک میله مرزی 239، تویوتای فرمانده جوان در سراشیبی پیچ جاده توقف می کند و دو تویوتای دیگر هم پشت سرش متوقف می شوند؛ سرهنگ رفیعی به نقطه ای از جاده اشاره می کند و می گوید: «اینجا همان جایی است که در اواسط فرودین امسال، 8 نفر از نیروهای کادر و سرباز مرزبانی، شهید شدند.» لحظه ای ساکت می شود، چشم هایش نمناک شده، آب دهانش را به سختی فرو می برد و ادامه می دهد: «ستوان مهران اقرا، علی امام دادی و استوار رضا حسینی از نیروهای کادر ما بودند و شهیدان «جور»، «حیاتی»، «مهراندوز»، «احمدی» و «اسماعیل زاده» از سربازای وظیفه ای بودند که حدود ساعت 4:30 بعد از ظهر در حین گشت زنی در این منطقه در کمین گروهک تروریستی «جیش العدل» گرفتار شدند و با افتخار به شهادت رسیدند.» حرفش را می خورد و سوار تویوتا می شود... گروهبان جوان دیگری جلو می آید و می گوید: «آن روز قرار بود من به جای اقراء باشم ولی کاری پیش آمد و من مرخصی رفتم و اقراء جای من با تیم گشت زنی راهی شد؛ سعی می کند آرام حرف بزند تا لرزش صدایش مشخص نشود؛ عینک دودی اش را به چشم می زند و ادامه می دهد: «دفعه بعد نوبت من می شه و خدا کنه مثه اقراء و بقیه اون بچه ها، سربلند باشم...» فضا سنگین است؛ آنقدر سنگین که سعی می کنم با مرور ماجرا، اتفاقات دو روزه را در ذهن، حل و فصل کنم؛ جکیگور، نقطه صفر مرزی ایران و پاکستان، شلیک آر پی جی، صدای سفیر عبور گلوله از کنار گوشمان، فریاد گروهبان جوان، درگیر شدن فرمانده هنگ با یک گروه تروریستی، فرار گروهک به خاک پاکستان، سفر به خطرناک ترین نقطه مرزی کشور و کلام رسول الله که می فرمایند: رِباطُ یَوْمٍ فی سَبیلِ اللهِ خَیْرٌ مِنَ الدُّنْیا وَ ما عَلَیْها...
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.seraj24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها