تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868027730
کارگزاران مریخی و اصلاح طلبان ونوسی
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: جوانان اقشار متوسط شهری، عمیقاً سرخورده از نابرابری های فاحش، حق دارند تا حس کنند که پیرایه های تشریفاتی، که در کار توجیه ثروت و قدرت بلا وجه تازه به دوران رسیده ها هستند، چشم توده مردم را کور می کنند و آن ها نمی توانند متوجه غارت و سوء رفتار فاحش عقلا و فوتبالیست ها و هنرپیشه ها علیه خود شوند.به گزارش دولت بهار، روزنامه «رسالت» در سرمقاله شماره امروز خود نوشت: قضیه: در حالی که سیاستمداران کارگزار و اصلاح طلب، در انتخابات 1392، در عمل، محرز ساخته اند که از ابتدا و در سال 1376 هم دستشان در یک کاسه بود، جوانانی اصلاح طلب هستند که از فرط سرخوردگی از ازدواج فاقد تفاهم ایدئولوژیک، میان کارگزاران مریخی و اصلاح طلبان ونوسی، مسیر سر در گمی را در پیش گرفته اند. از این بدتر، اکنون که کارگزاران، جنس مذکر این ازدواج شده اند، و اصلاح طلبان، نقش ونوسی آن را بازی می کنند، و در حالی که به نظر می رسد، آرمان دموکراتیک اصلاح طلبی در بند تکنوکراسی سرمایه دارانه کارگزارانی به اسارت در آمده است، سرخوردگی مضاعف، جوانان اصلاح طلب را به یک دگردیسی شدید ایدئولوژیک منتهی کرده است که مشابهت به ضد فرهنگ های دهه 1970 میلادی می برد، منتها با پیچیدگی های خاص عصر دیجیتال. این پاد فرهنگ دیجیتال، ملغمه غریبی ساخته است که نام آن را «سوسیالیسم فردگرا» نهاده ایم تا تناقض های عمیق آن را بنمایانیم.«سوسیالیسم + فردگرا»! یا همان «جامعه گرا + فردگرا»! این اسم عجیب و غریب و مطایبه آلود، مولود یک ازدواج بی ربط است، که هر چند نا فرجام و کژ خلقه زاده شده، اما برای تحلیلگر اجتماعی پندآموز خواهد بود، و شایسته اشد توجه و دقت (به خاطر داشته باشید که این نام، قبلاً در مورد کسان دیگری به کار رفته است، که آن ها نیز عجیب و غریب بوده اند؛ اسیر فقر فلسفه). صرف نظر از دل مشغولی های سیاسی که به جای خود شریف هستند، دغدغه این یادداشت آن است تا معلوم کند که به لحاظ ارزش های انسانی و فرهنگی، این پاد فرهنگ، چه سطحی از تخریب را به بار می آورد، و چشم انداز آتیه آن چه خواهد بود. جوانانی در متن این سردرگمی ها به یغما می روند، و تحلیلگر اجتماعی باید بیندیشد که چطور می توان جلوی این خسارت سترگ را گرفت، و در عین حال، وجوه مغتنم این جریان را برگزید و ترویج کرد. برهان: تز 1. در واکنش به توقف و رکود ایدئولوژیک اصلاح طلبی و اسارت آن در بند سرمایه داری تکنوکرات کارگزاران، وضع غامض و سر در گمی در میان برخی جوانان طبقه متوسط شهری پدید آمده است که از یک سوی، تبلور شدیدترین فردگرایی خودمحور و لیبرال اصلاح طلب به شمار می رود، و از سوی دیگر، به استناد توانمندی های عظیمی که در سایه مجهز شدن به تجهیزات دیجیتال به دست آمده است، هیچ منبع معتبری خارج از خویش را موجه نمی شمرند، و در نتیجه، وجهه ای سوسیال و برابری طلب به نمایش می گذارند. از این قرار، «سوسیالیسم فردگرا»، از یک سوی، حاوی نحوی سوسیالیسم خام است، به این معنا که جوانان مجهز عصر دیجیتال، حاضر به پذیرش هیچ منبع اعتبار و اقتدار نیستند و خود را هم سنگ و شاید به قدر دیگران می دانند، و از سوی دیگر، تجهیزات دیجیتال به آنان قدرت بخشیده است تا هر یک، برای خود، زندگینامه جداگانه ای بسازند، و در نتیجه از هر نوع اقدام متحد جمعی ناتوان خواهند بود. این تلفیق غریب، و در عین حال، علیل را می توان به «سوسیالیسم فردگرا» نام بردار کرد. وضعیت فرهنگی «سوسیالیسم فردگرا»، وضعیتی است که به لحاظ فرهنگی متضمن رکود و سکون، به لحاظ سیاسی، آنارشیستی و بی هدف، و به لحاظ اقتصادی، راکد و بی حرکت و بی مایه و فطیر است. جوانانی که تا میان سالی نان از سفره پدر خواهند خورد و سرخوشی مفرط اختیار خواهند نمود و با جنبش های اجتماعی نیز بازی بازی خواهند کرد. اصولاً، نظام های حکمرانی، از این گونه جنبش های پاد فرهنگ جوانان سرخوش طبقه متوسط شهری، واهمه چندانی ندارند، چرا که هر نوع حرکت جمعی در میان آنان، به مثابه تب های کوتاه مدت است که به صرف گذر زمان، مستهلک می گردند؛ خیلی سریع هم مستهلک می شوند. جنبش سبز، یک نمونه کلاسیک از چنین پاد فرهنگی در جامعه ما بود، که عمر چند ماهه آن هم به واسطه تنفس های مصنوعی سیاسی فراملی کش پیدا کرد، و الا بیش از چند هفته دوام نمی آورد، چنان که پس از ایراد خطبه تاریخی بیست و نه خرداد هشتاد و هشت، به قدر بسیاری فرو کاهید، و در ساحت فکری و روشنفکری یکسره مُرد و حرفی برای گفتن نداشت. تز 2 «سوسیالیسم فردگرا» در تاکید بر خویش محوری افراد، اصلاح طلبی لیبرال را نزدیک ترین متحد خود یافته، و نظر به روحیه آنارشیستی خویش، دولت ستیزی را نصب العین ساخته است، و البته از حق هم نباید گذشت که عمیقاً به نابرابری سهمگین در شهرهایی مانند تهران اعتراض دارد و اعتراض او هم وارد و رواست. به دلیل ضدیت با هر نوع منبع اعتبار حقیقت، و دل خوش کردن به توانمندی های عاریتی که دستگاه های دیجیتال به تک تک آن ها بخشیده اند، هر یک از اعضای این توده پاد فرهنگ، برای خود، اعتباری قیاس ناپذیر با دیگران قائل است، و از این رو، یکی، دیگری را قبول ندارد؛ شعار ته دل آن ها این است: «هیچ چیز برای من مهم تر از خودم نیست». در یک بازسازی الگوشناختی از «سوسیالیسم فردگرا»، تقدم فرد و فضیلت استقلال اخلاقی او، کانون و هسته اصلی این گفتمان را تشکیل می دهد؛ و از این دیدگاه، آن ها نتیجه می گیرند که فقط فرد به راستی آزاد ، خلاقیت ارزشمندی خواهد آفرید، و هموست که ارزش اقدام خواهد داشت. وقتی از «سوسیالیسم فردگرا» خواسته شود که بگوید فرد از چه چیزهایی آزاد می شود، پاسخ سه گانه ای خواهد گفت: 1) فرد شهروند به عنوان عضوی از طبقه متوسط شهری از یوغ سرمایه داران نوکیسه که به طرزی بی ربط صاحب «پورشه» شده اند آزاد خواهد شد؛ 2) فرد به عنوان شهروند از یوغ حکمران هایی که در مکانیسم های تصادفی و ابلهانه دموکراسی ناگهان قدرت زیادی به چنگ می آورند، آزاد خواهد شد؛ 3) فرد به عنوان یک شهروند از اقتدار اخلاق یله و رها خواهد شد و همچون هنرپیشگان و چهره های ورزشی که روزگاری قرار بود الگوهای فرهنگی باشند، مگر آن ها از برخی هنرپیشه ها و فوتبالیست های کثیف چه جربزه ای کم دارند؟! تز 3 در تلاش برای فهم عقلانی آنچه «سوسیالیست های فردگرا» خواهند گفت، می توان برآورد کرد که آن ها در واکنش به نابرابری ها و سلطه آن دسته از عقلایی که سینه چاک، از نابرابری های میان ژنرال ها و لژیونرها و سرمایه داران در یک سو، و مردم در سوی دیگر دفاع می کنند، خواهند گفت که بودن تحت حکمرانی عقلای تکنوکرات، با آرمان دموکراسی اصلاح طلب سازگار نیست، و تن دادن به تبختر زاید الوصف گروه عقلا، یعنی تحت سیطره رفتن، در محاصره قوانین قرار گرفتن، شماره دار شدن، ثبت و ضبط شدن، زیر تلقین قرار گرفتن، و فرمان برداری کردن از ژنرال هایی که نه حقی بیش از مردم دارند، نه چندان خردمندی افزون تری، و نه چندان فضیلت بسیارتری. علاوه بر گروه عقلا که این روزها جوانان را به اشد وجه تحقیر می کنند، با حضور فوتبالیست ها و هنرپیشه ها، کمرنگی عدالت، و شهوت رانی و هوس بازی افراد تازه به دوران رسیده، حس ناجورتری به جوانان طبقه متوسط شهری می دهد، که سهمی از شغل و ثروت و شهرت و... به آن ها نرسیده است، و آن ها به ته همه چیز رسیده اند. آن ها وقتی رسیده اند که عده ای همه کرسی های استخدام رسمی را برای سی سال تمام اشغال کرده اند؛ آن ها زمانی رسیده اند که دیگر همه یک مدرک دانشگاهی دارند و دیگر از اعتبار مدارک دانشگاهی چیز چندانی باقی نمانده است. آن ها زمانی رسیده اند که حتی ازدواج هم رفته رفته از مد می افتد. خلاصه، آن ها به ته همه چیز رسیده اند. جوانان اقشار متوسط شهری، عمیقاً سرخورده از نابرابری های فاحش، حق دارند تا حس کنند که پیرایه های تشریفاتی، که در کار توجیه ثروت و قدرت بلا وجه تازه به دوران رسیده ها هستند، چشم توده مردم را کور می کنند و آن ها نمی توانند متوجه غارت و سوء رفتار فاحش عقلا و فوتبالیست ها و هنرپیشه ها علیه خود شوند. به نظر می رسد «سوسیالیست های فردگرا»، به این حکم اعتقاد راسخ دارند که «مال و شأن فاسد می کند، و ثروت و منزلت بادآورده مطلقاً فاسد می سازد». به عقیده آن ها، ثروت و شأن، همیشه تاثیری مخرب بر روحیه و شهامت دارد، و ثروت و منزلت بادآورده برخی، روحیه و شهامت همه مردم را به تباهی می کشاند. آن ها می گویند، تا زمانی که این منابع توزیع نابرابر ثروت و منزلت وجود دارند، کم مایه ها و تازه به دوران رسیده هایی مانند عقلا و فوتبالیست ها و هنرپیشه ها، اعمال قدرت خواهند کرد، و همین است که آن ها را در جامعه، رفته رفته منفور کرده است. این یا آن فوتبالیست و هنرپیشه حقیر، شاید انسان شریفی می بودند، اگر مال و شأن بادآورده نمی یافتند. انسان ها به طور کلی طبع نیک دارند، و برادر و دوست هم اند، با یکدیگر همکاری می کنند، اما نهادهای شر، مانند مقدورات کسب اموال و شأن بادآورده، آن ها را به دشمن جانی انسانیت بدل می کند. ثروت ها و شأن های بادآورده ابزاری هستند برای ستایش عده کم و تحقیر عده زیاد؛ مالکان اموال بادآورده خواسته یا ناخواسته، توده های مردم را تحقیر می کنند، و البته همان طور که در مواردی معلوم شده است، آن ها عزم و تمایل خود را برای تسخیر سیاست پنهان نمی کنند، و بدین ترتیب سیاست را به تباهی می کشند. تز آخر؛ حرکت در دایره بسته «سوسیالیسم فردگرا»، به این ترتیب، ملغمه ای از ادعاهای صحیح و ناصحیح شده است؛ حاوی کیفرخواست صحیح جوانان قشر متوسط شهری است که همگی به گمشده عدالت اشاره دارد، که در سیطره سالیان سیاست های تعدیل لیبرال عصر کارگزاران و اصلاحات و عقلا به فراموشی سپرده شده است. در عین حال، راه حلی که برای بهبود عدالت پیشنهاد می شود، مانند سایر راه حل های سوسیالیست قرن های اخیر، از فقدان ایمان و اتحاد و معنویت صحیح رنج می برد، منتها با یک ویترین دیجیتال که اوضاع را بدتر جلوه گر می سازد. جوانان «سوسیالیست فردگرا»، به نحوی اسف بار، «در دایره ای بسته به گردش در می آیند». می توان بر مبنای عبرت جنبش سبز، برآورد کرد که آن ها برای یک جنبش «سوسیالیستی فردگرا»، نخست به دنبال یک «سر» بگردند، و بکوشند از هر حس و احساسی برای گردهمایی خلق برای اهدافی که به وضوح بیان نمی شود، استفاده ببرند. آن ها در پی دامن زدن به احساسات خلق خواهند بود تا اهدافی را که خود عقلایی می دانند به پیش برند تا همه به آزادی برسند، ولی آن ها در عمل، همان می کنند که به نکوهش آن مشغول اند. از این جهت است که باید گفت، «سوسیالیست های فردگرا»، «در دایره ای بسته به گردش در می آیند». آن ها، در عمل، کار اسلاف خود را تکرار می کنند. آن ها از یک سو خواهان براندازی تمایزها هستند، و از سوی دیگر، بر تمایز ممتاز خود از یکدیگر تاکید می ورزند، و از قضا، همین شده است وجه اشتراک آن ها با کارگزاران سرمایه داری. برای جوانان چپ، این، تکرار ناجوری است، پس از شکست چند باره چپ ایرانی، بدون ایمان. خوب که به اوضاع بنگرند، آنچه کار را به این سطح از پوچی رسانده، فقدان ایمان است؛ فقدان ایمان ... فقدان ایمان ... فقدان ایمان ... اگر ایمان در کار باشد، اتحاد انسانی و از خود گذشتگی برای اهداف مقدس شکل خواهد گرفت، و اگر نباشد، اتحادی هم در بین نخواهد بود. و اگر ایمان باشد، مسیر عدالت را نه تکنوکرات ها تعیین خواهند کرد، نه لیبرال ها؛ بلکه «کتاب و الگو» چنین خواهد کرد. جوانان انقلابی، یک انقلاب زنده و هر روز زنده شونده را با خود حمل خواهند کرد، اگر با دست نامه قرآن و شیوه و بینش پیشوایان دین، روزمره در کار نقد روزگار و گشودن تاریخ به سوی آینده باشند. همین.
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها