تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837329344
اقدامات گام به گام برای تغییر پوشش زن ایرانی
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: در ابتدا قانون متحدالشکل کردن البسه در 1307ش، به تصویب رسید و اعلام رسمی کشف حجاب در 1314ش صورت گرفت. در این هفت سال، رژیم پهلوی سعی کرد تا کشف حجاب را در جامعه موجه جلوه دهد و زمینه ی پذیرش آن را فراهم سازد.صراط: از زمان آغاز رویارویی و آشنایی ایرانیان با فرهنگ غرب، همواره دفاع از حقوق زنان از جمله شعارهای جامعه ی روشن فکری ایران بوده است. برای نمونه، فتحعلی آخوندزاده درباره ی لزوم تساوی حقوق زن و مرد گفته است: «...خردمندان جهان، زنان را در جمیع حقوق بشریت و آزادیت با مردان شریک شمرده اند.»[1] آخوند زاده و دیگران به بهانه های گوناگون، به مقایسه ی نقش زنان در جوامع اروپایی-آمریکایی و جامعه ی سنتی ایرانی پرداخته و برای ایجاد هماهنگی میان این دو فرهنگ، نسخه های متفاوتی پیچیده اند که همه ی این نسخ در یک اصل مشترک اند: «برهنگی فرهنگی زنان ایرانی» آیا نقش بخشی به زنان در امور تصمیم سازی و حتی اجرایی، از مسیر این جاده ی خطرناک فرهنگی و اجتماعی می گذرد؟ آیا حجاب مترادف با خانه نشینی و دخالت نکردن زنان در امور اجتماعی است؟ البته این یادداشت در پی ارائه ی پاسخ تفصیلی به این سؤالات نیست؛ هرچند تجربه ی تاریخی جامعه ی ایرانی، خود پاسخ منفی با آن ها داده است. حضور با حجاب و در عین حال مؤثر زنان ایرانی در طول پانزده سال مبارزه علیه رژیم پهلوی و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تجریه ی نقض فرضیه ی کشف حجاب در ایران است. کشف حجاب به دوره ای از تاریخ معاصر ایران اطلاق می شود که در آن، حکومت سعی داشت با اظهار این بهانه که حجاب، دشمن ترقی زنان ایرانی و بی حجابی، پل پیشرفت شان است، پرده از حریم خصوصی زنان بردارد و با رواج بی حجابی در جامعه، به اهداف سیاسی و فرهنگی ضددینی خود نائل شود. این یادداشت به بررسی ابعاد مختلف تصویب و اجرای قانون کشف حجاب در ایران می پردازد. آغاز علی رغم این تصور که همگان رضاشاه را بانی بنای حجاب زدایی از جامعه ی ایرانی می دانند، نگارنده معتقد است که مسئله ی تغییر پوشش در ایران به دوره ی قاجار و زمان مسافرت شاهان قاجار (مشخصاً ناصرالدین شاه) به اروپا می رسد که البته بیش از شخص شاه و دربار وی، توسط عده ای به فرنگ سفرکرده، مورد توجه واقع شد؛ هرچند رضاشاه نیز در عملیاتی کردن این ایده، تلاش گسترده ای از خود نشان داد. به عبارت دیگر، هرچند وی صاحب اصلی ایده ی کشف حجاب نبود، اما بار اصلی اجرایی کردن آن را بر دوش کشید. برخی مورخین، قره العین یا زرین تاج را اولین زنی می دانند که در تاریخ معاصر ایران، پوشش از سر و تن برگرفت و در اجتماع ظاهر شد. قره العین، دختر ملاصالح برغانی از مجتهدین معروف قزوین (برادر ملا محمدتقی برغانی مجتهد مشهور و قدرتمند آن موقع ایران) و همسر ملا محمد برغانی که پسر عمویش نیز بود، پس از جذب شدن به فرقه ی گمراه بهائیت، همسر و سه فرزندش را رها و شروع به تبلیغ این مرام ساخته ی استعمار کرد. بنا بر برخی اسناد تاریخی، وی نه تنها بی حجاب در مجامع ظاهر می شد، بلکه بدون هیچ ترس و واهمه ای، عقاید سخیف آنان را شرح و توصیف می کرد و به حضار بشارت می داد که از این پس زنان می توانند آزاد و رها در اجتماع حضور یابند و یک زن می تواند با چند مرد، زندگی زناشویی کند. اما براساس آنچه از منابع تاریخی به دست می آید، تأسی از ظواهر فرهنگ غربیان به حرم سرای ناصری و پس از سفر وی به اروپا و مشاهده ی بالرین های آن ها می رسد. یکی از شاه دخت هایی که تحت تأثیر لباس جدید قرار گرفت، تاج السلطنه است که از مروجان رفع حجاب به شمار می آید و حجاب را سد ترقی و عامل تمام عیوب و مفاسد اخلاق می داند: «...اول کاری که کردم تغییر لباس دادم؛ لباس فرنگی، سر برهنه، در حالی که هنوز در ایران لباسِ فرم قدیم را داشتند. پس از لباس، ترک نماز و طاعت را هم کردم، زیرا با آستین های تنگِ لباس های چسبیده، وضو ساختن مشکل بود...»[2] این نوع طرز تفکر در نشریات آن زمان مشروطه و پس از آن نیز دیده می شود. به عنوان نمونه، مجله ی «عالم نسوان» (تیر 1306) در شماره ی هفتم و هشتم، در مقاله ای با نام «زن در ایران»، به محرومیت زنان اشاره می نماید و از رفتاری که رجال این مملکت نسبت به زن ها اعمال می دارند، انتقاد می کند. نویسنده در این نوشته، به مقایسه ی رفتار با زنان در غرب اشاره کرده و می نویسد: «در آنجا زن ها مثل مردها در امور اجتماعی دخالت می نمایند، اما ما بیچاره ها هنوز عضو این هیئت جامعه شمرده نمی شویم.»[3] مجلات «ایران شهر» در برلین و «عالم نسوان» در تهران، که در ابتدا داعیه ی رفع حجاب نداشتند، یک سال بعد در مقالات خود به شدت به حجاب حمله می کنند. همچنین در یکی از شماره های مجله ی «ایران شهر»، حجاب مایه ی بدبختی، عامل هرزه کاری و قبایح دانسته شده و آمده است: «تا روزی که این کفن سیاه که زن های ایرانی را زنده به خود پیچیده، از میان برداشته نشود، ایران ترقی نخواهد کرد...»[4] از مجموع این اندیشه ها و نیز مقدمات عملی دولت پهلوی اول، که در ادامه خواهد آمد، روند حجاب زدایی از جامعه ی مسلمان ایران، سرعت گرفت که البته با مخالفت علما و مردم روبه رو شد و به شکست انجامید. از مجموعه ی اسنادی که به جا مانده است، به طور خلاصه می توان مراحل زیر را از مقدمات این حرکت ضداسلامی برشمرد: 1. قانون اتحاد شکل البسه (مرحله ی اول تغییر لباس) برای رسمیت پیدا کردن کشف حجاب و اجبار مردم به پیروی از این اندیشه ی غربی، باید مقدمات قانونی آن فراهم می شد. لذا در تاریخ 15 مرداد، هیئت وزیران و در 6 دی 1307، مجلس شورای ملی، قانون «متحدالشکل شدن البسه ی اتباع ایرانی در داخله ی مملکت» را در چهار ماده و هشت تبصره، به تصویب رساند. طبق ماده ی اول این قانون، کلیه ی اتباع ذکور ایران، مکلف به پوشیدن لباس متحدالشکل بودند. در ماده ی دوم این قانون، هشت طبقه، از جمله مجتهدین مجاز از مرجع تقلید، مراجع امور شرعیه ی دهات و قصبات پس از امتحان، مفتیان اهل سنت دارای مجوز از دو مفتی سنی، پیش نمازان دارای محراب، محدثینی که از دو تن مجتهد مجاز اجازه ی روایت داشته باشند، طلاب و مدرسین فقه و اصول و روحانیون ایرانی غیرمسلم، مستثنی شدند. همچنین در ماده ی سوم، پیش بینی شد که شهرنشینان متخلف از این قانون، به یک تا پنج تومان جریمه ی نقدی یا یک تا هفت روز حبس محکوم شوند. متخلفین روستایی نیز به حبس از یک تا هفت روز محکوم می شدند.نظام نامه ی مربوط به قانون اتحاد شکل البسه، در جلسه ی 3 بهمن 1307، به تصویب رسید.[5][6] همچنین بخشنامه های دولتی مختلفی هم برای هماهنگ ساختن و اتحاد شکل البسه ی مردان یا زنان صادر شد، اما به قول مخبرالسلطنه، «آثاری که از تغییر لباس بیشتر ظاهر شد، تمدن بلوارها بود که به کار لالهزارها میخورد و مردم بی بندوبار خواستار آن بودند.» تصویب قانون اتحاد البسه با مخالفت هایی هم روبه رو شد. صدرالاشراف در این باره می گوید: «طبع مردم نه فقط از تغییر صورت، بلکه از عملیات شرعی که می گفتند مشتبه به اروپایی ها و نصاری است، متنفر بودند.»[7] کنتس مادفون روزن نیز در کتاب خود، ذیل عنوان «سفری به دور ایران»، نظر یک پیرمرد شمالی را درباره ی کلاه پهلوی این گونه نقل می کند: «آن قدر از این کلاه نفرت دارم که مایلم آن را بدهم به زنم تا به جای ماهیتابه از آن استفاده کند.»[8] علاوه بر مردم عادی، حتی برخی از رجال سرشناس مانند مستوفی الممالک، مخبرالسلطنه و صدرالاشراف، با تجددگرایان همراهی نکردند و تا آنجا که زور و اجباری در کار نبود، از تغییر لباس (البته تا مدت محدودی) خودداری کردند.[9] 2. برگزاری دومین کنگره ی زنان شرق در ایران از 6 تا 11 آذر سال 1311 کنگره ی اتحاد زنان شرق با حضور نمایندگان دَه کشور مانند ژاپن، ترکیه، هند، سوریه و مصر در تالار وزارت فرهنگ (عباسی) برگزار شد. در این کنگره، سه تن از بانوان عرب (نور خماده از بیروت، سیده فاطمه از عراق و حوری حنیفه از مصر) به همراه دو ایرانی (مستوره افشار، معاون کمیته ی برگزاری و صدیقه دولت آبادی، منشی) به ایراد سخنرانی پرداختند.[10] تساوی حقوق زن و مرد در اسلام، لزوم تربیت و تعلیم زنان، احقاق حقوق طبیعی آنان، بیان عقب ماندگی زنان شرق از زنان اروپایی و آرزوی رسیدن به زن آمریکایی و اروپایی، از مباحث مطرح شده در این کنگره بود. گزارش این کنگره از زبان مخبرالسلطنه خواندنی است: «هرچند که در این کنگره تصدیق کردند که مقام زن در اسلام محفوظ تر است و شکایات ابتر، اما متأسفانه خانم ها پرده های کنگره را دریدند و سراسیمه در میدان هوا وهوس دویدند. مسکری نماند که نخوردند و منکری نماند که نکردند.»[11] 3. سفر رضاشاه به ترکیه با جایگزینی محمدعلی فروغی به جای مخبرالسلطنه، در تاریخ 21 شهریور 1312، سیاست های تجددمآبانه سرعت یافت. سفر رضاشاه به ترکیه (از 12 خرداد تا 14 تیر 1313) نقطه ی عطفی در قضیه ی کشف حجاب بود. تأثیر تجددگرایان ترکیه بر ایران، از دیدگاه نویسندگان داخلی و خارجی، چه قبل و چه پس از مسافرت رضاشاه به ترکیه، عنوان شده است. نشریه ی «ساندی اکسپرس»، مورخ 15 آوریل 1934 (26 فروردین 1313)، نوشت: «احتمال زیاد می رود شاه ایران با غازی (مصطفی کمال پاشا) راجع به وضع زنان کشور خود صحبت بدارد، [زیرا] شاه نیز رویه ی او (آتاتورک) را تعقیب می کند.»[12] پس از استقبال باشکوه و تعارفات دیپلماتیک معمول، آنچه توجه رضاشاه را در این سفر بیشتر به خود جلب کرد، حضور زنان و دختران بی حجاب در مراکز علمی و آموزشی این کشور بود. به همین دلیل، پس این بازدیدها، خطاب به سفیر کبیر ایران، مستشارالدوله صادق، اظهار می دارد: «هنوز عقب هستیم و فوراً باید با تمام قوا به پیشرفت سریع مردم، خصوصاً زنان اقدام کنیم...»[13] در خاطرات صدرالاشراف نیز آمده است: «رضاشاه بعد از مسافرت ترکیه، در غالب اوقات، ضمن [اشاره به] پیشرفت کشور ترکیه، از رفع حجاب زن ها و آزادی آن ها صحبت و تشویق می کرد.»[14] مخبرالسلطنه نیز کشف حجاب را سوغات آنکارا می داند و می نویسد: «این مسافرت و کیفیت مجالس، شاه را در خط تأسی و تشبه به اروپایی انداخت.»[15] تأثیر این سفر در رضاشاه به حدی است که بعدها خطاب به رئیس الوزراء (محمود جم) اظهار می دارد: «نزدیک دو سال است که این موضوع سخت فکر مرا به خود مشغول کرده است. خصوصاً از وقتی که به ترکیه رفتم و زن های آن ها را دیدم که حجاب را دور انداخته اند... دیگر از هرچه زن چادری است بدم آمده است. اصلاً چادر و چاقچور دشمن ترقی و پیشرفت مردم است.»[16] به گفته ی حکمت، در یکی از روزهای تیر 1313، در جلسه ی هیئت وزرا، رضاشاه از او خواست که برای رفع حجاب برنامه ریزی کند و در پی آن، حکمت طرحی را به این منظور به مرحله ی اجرا گذاشت. برنامه ای که علی اصغر حکمت، وزیر معارف، تهیه کرد عبارت از این بود که «در مدارس، دخترها در حضور مهمانان مرد، نطق کنند و جشن برپا نمایند و بعد در شهرها، هریک از وزرا و مأمورین عالی رتبه در مجالسی با حضور زنان شرکت جویند و در عین حال، یک محلی به اسم کانون بانوان تشکیل شود که در آنجا خانم های تحصیل کرده جمع بشوند و آن کانون کارش این باشد که رجال و دانشمندان معروف تهران را دعوت کند که در آنجا برای حضار، اعم از زن و مرد، خطابه ای راجع به مقام زن در جامعه به خصوص در جامعه ی اسلام بیان کند. ماده ی بعد این بود که اجازه داده شود در مدارس ابتدایی تا سال چهارم، مدارس به صورت مختلط باشد. دبستان ها از بچه های ذکور و اناث که در سن دوازده سیزده سالگی هستند، تشکیل شود و معلمشان هم زن باشد و بالأخره وقتی که این کارها انجام گرفت و افکار حاضر شد، یک روزی در حضور شاه و خانواده اش، جلسه ای تشکیل شود و اعلام آزادی نسوان به اطلاع اهل عالم برسد.» به تصریح حکمت، «این برنامه را عیناً تصویب فرمودند. ما هم عیناً اجرا کردیم.»[17] 4. قانون استفاده از کلاه پهلوی (مرحله ی دوم تغییر لباس) مرحله ی دوم تغییر لباس پس از سفر رضاشاه به ترکیه انجام شد. عباس مسعودی، مدیر روزنامه ی «اطلاعات»، که از همراهان رضاشاه در این سفر بود، می گوید: «تغییر کلاهِ معروفِ لبه دارِ پهلوی به کلاه اروپایی، پس از این سفر بود. بعد از بازگشت از مسافرت ترکیه بود که فکر تغییر کلاه در رضاشاه قوت گرفت و این تغییر را تشویق می نمود و معتقد بود که اختلاف ظاهری ایرانی ها با اروپایی ها برداشته شود. او می گفت باید ایرانی ها خود را با خارجی ها یکسان بدانند و در ترقی و پیشرفت، تشویق و تأیید شوند و بدانند تفاوتی از لحاظ روح و جسم و استعداد، جز در همین کلاه در ظاهر، در بین نیست و باید این تفاوت را بردارند و عملاً کار کنند تا خود را به آن ها برسانند.»[18] پوشش و لباس هر قوم نشان دهنده ی اعتقاد مذهبی و فرهنگی آن قوم است. از این لحاظ، مسلمانان از تشبه به کفار منع شده اند. از دیدگاه تجددگرایان که به آتش بس یک طرفه در برابر غرب راضی شده بودند و تعابیر خاصی از ملیت و وحدت ملی می کردند، ارزش های ناشی از دین، جایگاهی نداشت و مانعی در روند ترقی و تمدن جامعه محسوب می شد. در همین رابطه، یکی از سیاحان خارجی معتقد است که گذاشتن کلاه پهلوی را برای کاستن از اهمیت مذهب اجباری کردند.[19] برای همین، به گفته ی مخبرالسلطنه، «امر صادر شد که از اول فروردین 1314، مردها کلاه فرنگی بر سر بگذارند.»[20] مستخدمین دولت اولین کسانی بودند که دستور اجبار در مورد آن ها اجرا می شد. لذا در بخشنامه ای به تاریخ 8 تیر 1314، دولت فروغی اشعار داشت که «استعمال کلاه بین المللی برای مأمورین دولتی اجباری است و باید هرچه زودتر کلیه ی مأمورین، کلاه خود را تغییر دهند و هریک از مأمورین و مستخدمین تعلیل یا استنکاف نمایند، فوراً منفصل از خدمت خواهد شد.»[21] 5. تشکیل کانون های بانوان و روزنامه های آنان مهم ترین مرکز در این رابطه، جمعیت زنان آزادی خواه ایران بود که این کانون با ریاست افتخاری شمس پهلوی از سوی وزیر معارف (حکمت) با فرمان رضاشاه و با ادعای آزادی نسوان و در حقیقت، اعلام رسمی کشف حجاب، تشکیل شد. قبل از این، تشکلات زنان با نام های مختلفی نظیر «شرکت خواتین اصفهان» (1299 تا 1300)، «شرکت آزمایش بانوان» به مدیریت صدیقه دولت آبادی (1299 تا 1303)، «پیک سعادت نسوان در رشت»، «جمعیت بیداری نسوان» در تهران و «جمعیت نسوان وطن خواه» به مدیریت محترم اسکندری (1307) فعالیت می کردند.[22] حکومت می دانست که مردان نسبت به وضع پوشاک و نوع پوشش زنان خود بسیار اهمیت می دهند و حساسیت بر آن را قرین شرافت و غیرت خود می دانند و اجرای طرح کشف حجاب بدون تهیه ی مقدمات، همان را باعث خواهد شد که در افغانستان بر سر امان الله خان آمد. لذا بهتر دید که اول از تغییر لباس مردان شروع کند. برای همین، همان طور که گفته شد، در ابتدا قانون متحدالشکل کردن البسه در 1307ش، به تصویب رسید و اعلام رسمی کشف حجاب در 1314ش صورت گرفت. در این هفت سال، رژیم پهلوی سعی کرد تا کشف حجاب را در جامعه موجه جلوه دهد و زمینه ی پذیرش آن را فراهم سازد. در این سال ها، روند تجددگرایی بدون موانع عمده ای شتاب می گرفت و تقلید از سبک زندگی غربی در شهرها، به ویژه در میان خانواده های مرفه، به آسانی رواج داشت. تبلیغات مطبوعاتی، فیلم های سینمایی، رفت وآمد با خانواده های اروپایی، شرکت در مجالس رقص در کلوپ ها و امثال آن، همگی نشان از تحولی اساسی در معیارهای زندگی نزد طبقات شهری داشت. در واقع، دوره ی موسوم به کشف حجاب، یکی از مهم ترین برهه های تاریخ فرهنگی ایران معاصر را شکل می دهد؛ دوره ای که سنگ بنای شکل گیری نظامی فاسد از حیث اخلاقی و فرهنگی و رشد نسلی در معرض آلودگی را گذاشت که با بهانه هایی نظیر تجددخواهی، دوری از سنت، احترام به حقوق زنان و... جامعه را به سمت بی بندوباری، مصرف زدگی، دین گریزی و غرب زدگی سوق داد. هرچند که با اقدامات دین داران، علما و عموم جامعه، از بروز فجایع بیشتر جلوگیری شد، اما به نظر می رسد که این اقدامات، شرایط را برای دوران منحط فرهنگی پسارضاشاهی فراهم کرد.(*) پی نوشت ها: [1]. نشست تخصصی کشف حجاب، مجموعه ی سخنرانی ها و ضمیمه، سخنرانی دکتر مهدی صلاح، تهران، مؤسسه ی مطالعات و پژوهش های سیاسی، 1384، ص 56. [2]. همان، ص 58. [3]. همان، ص 59. [4]. همان، ص 59. [5]. واقعه ی کشف حجاب، اسناد منتشرنشده ی کشف حجاب در عصر رضاخان به اهتمام مرتضی جعفری، صغری اسماعیل زاده، معصومه فرشچی، تهران، سازمان مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی و مؤسسه ی پژوهش و مطالعات فرهنگی، 1373، چ دوم، ص 14. [6]. همان، ص 60 و مهدی قلی هدایت (مخبرالسلطنه)، خاطرات و خطرات، چ دوم، تهران، ص 382. [7]. محسن صدر، خاطرات صدرالاشراف، تهران، وحید، 1364، ص 291 و 292. [8]. کنتس مادفون روزن، سفری به دور ایران، ترجمه ی علی محمد عبادی، تهران، پاژنگ، 1369، ص 37. [9]. حمید بصیرت منش، علما و رژیم شاه، مؤسسه ی چاپ و نشر عروج، ج اول، 1377، ص 170 و 171. [10]. حمید بصیرت منش، روند کشف حجاب و واکنش روحانیان، فصلنامه ی تاریخ معاصر ایران، سال اول، ش دوم، تابستان 1376، ص 79. [11]. نشست تخصصی کشف حجاب، دکتر مهدی صلاح، ص 59. [12]. حمید بصیرت منش، علما و رژیم شاه، ص 61. [13]. همان، ص 63. [14]. خاطرات صدرالاشراف ، ص 302. [15]. حمید بصیرت منش، علما و رژیم شاه، ص 63. [16]. نشست تخصصی کشف حجاب، دکتر مهدی صلاح، ص 62. [17]. حمید بصیرت منش، ص 189، به نقل از صفایی، رضاشاه کبیر در آیینه ی خاطرات، ص 102. [18]. همان، ص 176، به نقل از اطلاعات در یک ربع قرن، ص 137. [19]. مریت هاکس، ایران افسانه و واقعیت (خاطرات سفر به ایران)، ترجمه ی نظری نژاد و اکبری و نمایی، مشهد، معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی، 1368، ص 194. [20]. مهدی قلی هدایت (مخبرالسلطنه)، خاطرات و خطرات، چ دوم، تهران، ص 519. [21]. حمید بصیرت منش، علما و رژیم شاه، ص 178، به نقل از روزنامه ی تجدد ایران، ش 1678 (8 تیر 1314) و روزنامه ی آزادی، ش 969 (9 تیر 1314). [22]. نشست تخصصی کشف حجاب، دکتر مهدی صلاح، ص 63. مهدی حقیقت خواه
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.seratnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها