محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840656143
چرا جلوی حمله به سفارت ها گرفته نمی شود؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرانتو: رادیو فردا، حسین قاضیان: در عمر جمهوری اسلامی حمله به سفارتخانه های کشورهای خارجی بی سابقه نبوده است. اولین هایش، دو بار اشغال سفارت آمریکا در بهمن ۱۳۵۷ و آبان ۱۳۵۸ بود. آن حملات در بحبوحه بی نظمی های پس از انقلاب، عدم استقرار حاکمیت جدید و ضعف دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی رخ داد. اما حملات سال های اخیر به مقر دیپلماتیک کشورهایی مثل دانمارک، بریتانیا و حالا عربستان در اوج اقتدار امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی رخ داده است. شاید بشود گفت حکومت قادر به برخورد با «شروعِ اشغال» سفارت آمریکا در سال ۵۷ یا ۵۸ نبود، اما در موارد دیگر دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی از اشراف لازم برای کنترل اوضاع برخوردار بوده اند. با این حال، اقدام موثری برای جلوگیر از آن حملات انجام نداده اند. چرا؟ آیا دستگاه های اطلاعاتی واقعاً در این موارد از اطلاعات عقب می مانند؟ آیا از اراده یا توان لازم برای جلوگیری از این گونه اقدامات برخوردار نیستند؟ آیا به تمایل، اشاره یا درخواست مقامات بالاتری در هرم قدرت سیاسی از برخورد با این اقدامات خودداری می کنند؟ پاسخ به این پرسش ها نه تنها کمک می کند پاسخ همین سوال محدود (یعنی دلیل جلوگیری نکردن از حمله به سفارتخانه ها) فهمیده شود بلکه از ماهیت سرکوب و نیروهای حامل این سرکوب و نحوه عمل و تعامل شان با حکومت هم پرده برداری می کند. نیروهای خودسر و حکومت نامسئول موضوع حمله به سفارتخانه ها جدا از سایر حملاتی که به مخالفان و متفاوتان صورت گرفته و می گیرد، نیست. سال هاست که در فضای سیاسی ایران این نوع اقدامات به «نیروهای خودسر» و «حرکات خوجوش» نسبت داده می شود. اما این نیروهای «خودسر» که «حرکات خودجوش»شان رویدادی آشنا در صحنه سیاسی ایران است، در واقع همان متعصب ترین حامیان حکومت اند. اصطلاح نیروهای «خودسر» را هم اصلاً خود حکومت باب کرد برای این که در قبال اقدامات تندروترین مدافعانش از خود سلب مسئولیت کند. همین سلب مسئولیت کلید فهم ماهیت و نحوه عمل این گروه هاست. به عبارت دیگر، در مواردی که مرکز قدرت در ایران (که در دستگاه رهبری متمرکز شده) قادر یا مایل به پرداخت هزینه برخورد با پدیده های به زعم آنان «نامطلوب» نیست، آن را از طریق گروه های خودسر انجام می دهد. این پدیده ها که نیازمند برخورد هستند طیف وسیعی را تشکیل می دهند. یک روز احزاب و گروه های سیاسی و تجمعات آنها موضوع برخورد بودند، یک روز انتشاراتی ها و دفاتر مطبوعات و سینماها، روز دیگری زنان شل حجاب و روزی دیگر روشنفکران و منتقدان سیاسی و سخنرانی ها، و این روزها کنسرت های موسیقی و اکنون دولتی خارجی که در ایران سفارتخانه دارد. در همه این موارد حکومت با سلب مسئولیت از خود، از اقدامات این خودسران برای برخورد با امور نامطلوب سود می برد بدون آن که هزینه هایش را بپردازد. البته این که آیا سود حکومت سود کشور و مردم نیز هست یا نه، پرسشی نیست که ذهن مرکز قدرت را آزار دهد. ماهیت نیروهای خودسر این که این نیروهای از تندروترین حامیان حکومت اند کمتر مورد تردید است. تشخیص هویت سیاسی آنان نه فقط از روی نمادهای ظاهری و شعارها و پلاکاردها قابل تشخیص است، بلکه آزادی عمل آنان در سازماندهی، تجمع و انجام اقدامات تا مرز های تعیین شده، و معاف شدن شان از مجازات نیز هم هویت بودن آنان را با بخش های صاحب قدرت در حکومت بارزتر می کند. این نیروها برای دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی معمولاً شناخته شده اند. برخی از این نیروها در نهادهای اطلاعاتی و امنیتی عضو بوده یا هنوز عضو هستند و به شکل رسمی یا غیررسمی با نیروهای اطلاعاتی و امنیتی همکاری ارگانیک دارند. نیروهای اطلاعاتی و امنیتی از آنان به عنوان بازوی اطلاعاتی و عملیاتی خود در موارد متعددی استفاده کرده اند. این گروه ها لزوماً دست ساز حکومت نیستند. گاهی به معنی دقیق کلمه خودجوش اند و از درون تحلیل های محفلی و «دخمه » ها و «محفل » ها و «هیأت»های هوادران تندروی جمهوری اسلامی سربرمی آورند. اما به سبب هویت تاریخی نیروهای تشکیل دهنده آن (که با جنگ یا سپاه و بسیج مرتبط است) و پیوندشان با لایه های اصلی حکومت - به ویژه دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی - خودجوشی شان معمولاً سمت و سوی خاصی دارد و در نهایت برای دفاع از تداوم و تعمیق حکومت ولایت فقیه است. دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی بر این جوشش های اولیه اشراف دارند و از آن باخبرند و بعضاً آن را تقویت می کنند. رهبری و نیروهای خودسر معمولاً این موضوع مطرح شده است که رهبر جمهوری اسلامی از عملکرد گروه های خودسر راضی نیست یا از آن اطلاع ندارد. برای درک این رابطه باید برخورد دوگانه رهبری با این نیروها را در نظر گرفت. این برخورد دوگانه را می توان در تفاوت اظهارات رسمی و علنی با برخوردهای عملی با این نیروها دید. رهبری و دستگاه های مرتبط با رهبری عملکرد این نیروها را به صورت رسمی محکوم می کنند (مثل محکومیت یا اظهار برائت از حمله به کوی دانشگاه یا حمله به سفارت بریتانیا) گاه در برابر آن سکوت می کنند، و حتی گاهی آن اقدامات را (مثل قتل های زنجیره ای یا اسیدپاشی) به «عوامل نفوذی دشمن» ربط می دهند، اما از لحاظ عملی با آنها برخورد جدی نمی کنند. دلیل این برخورد دوگانه چیست؟ چنانکه گفته شد این نیروها از متعصب ترین پیروان رهبر اند. آنان در تحکیم قدرت رهبری، بیرون از چارچوب نهادهای رسمی نقش اساسی داشته اند. آنان کارهایی برای رهبر انجام داده اند که نیروهای رسمی امکان آن را نداشته اند. آنان می توانند بیت مراجع منتقد رهبری را در قم تخریب کنند، کاری که دستگاه رسمی قادر به انجامش نیست. آنان می توانند وزرای اصلاح طلب را در خیابان کتک بزنند یا مخالفان سیاسی و فرهنگی و «متجاهران به فسق» را به قتل برسانند. آنان رعبی در دل مردم می اندازند که پلیس و دستگاه امنیتی قادر به انجامش نیستد. چون قدرت آنان بی حساب و بی ضابطه اعمال می شود؛ هر جایی و در هر لباسی ظاهر می شود؛ هویت و منشأش معلوم نیست؛ و قابل پیگری و شکایت هم نیست. چنین رعبی بسی کنترل کننده تر و در نهایت سرکوب گرانه تر از ترس دستگاه های رسمی و فرایند های قانونی و بوروکراتیک شان است. آنان پشت شان به کوه احد رهبری گرم است و رهبری هم قدر آنان را می داند. از این رو آن قدر درایت دارد که از آنان تبری نجوید. آنان می دانند که اگر «آقا» در جایی هم از کارهای آنان کناره می گیرند به «مصلحت» است. والّا رهبری نمی خواهد شمشیر برانش را کُند کند. آنان قادرند خطوطِ دل رهبر را بخوانند و منویاتش را از پس مخالفت ظاهری با عملکردشان دریابند. آنان حتی می توانند جلوتر از رهبر اما در جهت خواسته هایش حرکت کنند و مطمئن باشند او به دنبال شان خواهد آمد. آنان این شیوه را بارها آزمون کرده اند و در عمل درستی اش را دیده اند. آنان می دانند که حکومت به اشاره رهبری می داند که نباید با آنان برخورد کند. برای همین است که سخنگوی پلیس در مورد حمله کنندگان به سفارت سعودی می گوید «مردم [حمله کنندگان به سفارت سعودی] را خیلی وقت ها نمی شود زد». و می دانیم که این پلیس بخشی از همان دستگاه امنیتی - اطلاعاتی است که کوچکترین مخالفت ها با رهبری را هم به راحتی سرکوب می کند و در تشخیص آن «خیلی وقت ها» مهارت پیدا کرده است. برخورد با عربستان و نیاز به خودسران غیر از برخورد با مخالفان داخلی، گاهی ضعف توان جمهوری اسلامی در برخورد رسمی با کشورهای دیگر هم بر دوش همین نیروهای خودسر گذاشته می شود. مثلا در واقعه اخیر جمهوری اسلامی کاری بیش از احضار کاردار سعودی، اخراج دیپلمات ها یا قطع رابطه نمی توانست انجام دهد. یعنی نه از ابزاری سیاسی و دیپلماتیک برای همراه کردن کشورهای دیگر (همانند کاری که عربستان کرد) برخوردار بود نه ابزار اقتصادی (مانند توان تولید نفت) برای تنبیه سعودی ها در اختیار داشت، نه توجیهی برای استفاده از ابزار نظامی داشت. اما در فرهنگ سیاسی نخبگان حاکم در جمهوری اسلامی و بدنه حامی آن استیصال و بن بست معنایی ندارد. چرا که استیصال نشانه ضعف است و ضعف ناامیدکننده است و نومیدی امکان بسیج و سازماندهیِ نیرویی را که به خود و قدرتش باور ندارد کاهش می دهد. بنابراین، در مواردی مانند قضیه اعدام شیخ نمر، حتی اگر شده با تحمل زیانی بیش از سودی که از یک عمل حاصل می شود، باید کاری کرد، تا حداقل از بُعد نمایشی، نشانی از قاطعیت و انقلابی گری و سازش ناپذیری و کوتاه نیامدن و قافیه نباختن به نمایش گذاشته شود و دل خودسران امیدوار بماند. این دل گرمی برای نیرویی که باید احساس کند رهبرش یک انقلابی است نه یک دیپلمات، ضروری است. چون فرمان بری آنان از رهبر نه بر مبنای سلسله مراتب سازمانی که از نوعی نفوذ و اقتدار معنوی حاصل می شود که نباید خدشه بردارد. استفاده از خودسران برای تغییر آرایش سیاسی چیز دیگری که دل رهبری را از این وقایع خشنود می کند، امکانی است که این گونه اعمال برای کنترل دوباره ی عرصه سیاسی داخلی به دلخواه ایشان به دست می دهد. رهبری نباید چندان از قدرت گیری سیاسی حسن روحانی و نیروهای حامیش دلخوش باشد. این نیروها از رقیب و رفیق ۵۰ ساله اش (هاشمی رفسنجانی) تا اصلاح طلبان را شامل می شوند. این نیروها پس از توافق هسته ای قدرت بیشتر گرفته اند. این قدرت تازه به آنان امکان داده است تا در انتخابات پیش رو، حداقل در انتخابات مجلس، دست بالا داشته باشند. به دست گرفته شدن اکثریت مجلس از جانب آنان چیزی نیست که رهبری از آن رضایت داشته باشد. رهبری که می گفت مذاکرات به ثمر نمی رسد و به آن خوشبین نیست، حالا نباید هم چندان از به ثمر رسیدن برجام به این شیوه و رفع تشنج با جهان خشنود باشد. به ویژه که توافق با غرب نه تنها می تواند از صحنه خارجی «دشمن زدایی» کند که در صحنه سیاسی داخلی هم می تواند - دست کم به صورت نمادین - دست دولت اعتدالی را تا مدتی بالاتر نگه دارد. پس از به ثمر رسیدن برجام٬ رهبری احساس می کرد ممکن است هوادارنش قافیه را در برابر هواداران دولت و اصلاح طلبان ببازند. از این رو با اتخاذ مواضعی تندتر که حاکی از سازش ناپذیری باشد و نیز در انداختن طرحی جدید (مثل مقابله با «نفوذ» دشمن) درصدد تغییر صحنه ی بازی است. یکی از راه های تغییر صحنه، افزایش تشنج - در داخل و خارج - و امنیتی کردن هر چه بیشتر فضاست که به نیروهای هوادارش مجال و انگیزه می دهد و ضمنا دولت را - مثل ماجرای حمله به سفارت - در موقعیت دفاعی قرار می دهد. رهبر دوم جمهوری اسلامی در برخی از این بزنگاه ها کماکان ردای رهبر اول را بر تن دارد که پس از پذیرش قطعنامه آتش بس٬ فتاوی ویرانگری چون اعدام های ۶۷ و قتل سلمان رشدی داد. حالا هم زمانه، زمانِ تندتر کردن و متشنج کردن اوضاع است و آماده نگه داشتن نیروهای خودسری که برای دوام تاج و تخت ضروری بوده اند.
جمعه ، ۱۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرانتو]
[مشاهده در: www.iranto.ca]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها