محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846354569
نجات دانش آموزان مدرسه توسط شهید
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): در یک شب بارانی، نزدیکی های صبح، سیروس به خواب مدیر مدرسه آمد و گفت: بلند شو برو مدرسه! تا بچه ها نیامده اند، برو مدرسه! این اتفاق سه ـ چهار بار تکرار شد تا اینکه مدیر حوصله اش سر رفت. بلند شد، لباس پوشید و به سمت مدرسه حرکت کرد.گاهی تنها نام یک شهید برای بخشی از جامعه چاره ساز است. یه خصوص که اگر به این امر اعتقاد راسخ داشته باشی. گفتگو با خانواده شهید سیروس مهدی پور نمونه از هزاران موضوعاتی است که در جامعه ما اتفاق می افتد. ساعت دو و سی دقیقه بعد از ظهر، به شهرک چشمه رسیدم. محله ای با خیابان های عریض و طویل و خلوت. آسفالت خیابان ها قدیمی بود و بعضی از خیابان ها تابلو نداشت. خودم را به یک تلفن همگانی رساندم و با منزل آقای مهدی پور تماس گرفتم. آدرس را دوباره تکرار کردند. اما من باز هم درست نفهمیدم باید کدام خیابان بروم. سرانجام بعد از یک پیاده روی طولانی، در کوچکی را دیدم که روی شیشه هایش عکس شهدا را چسبانده بودند. بالای در درشت نوشته شده بود «موزه شهیدان مهدی پور؛ عمو و برادر زاده». از خوشحالی در نزده وارد اتاقک شدم. پیرمردی بلند قامت و چهارشانه با موهای کم پشت و سفید جلو پایم بلند شد. سیمای مهربان و دوست داشتنی اش در همان لحظه نخست دیدار جذبم کرد. از در و دیوار اتاق عکس، پلاک، تسبیح، لوح سپاس و... آویزان بود. تابلویی توجهم را جلب کرد؛ «محتویات جیب سیروس مهدی پور موقع شهادت»؛ «تکه ای از لباسش»؛ «محل اصابت گلوله به قلبش»؛ ساعت مچی با عقربه های ثابت شده بر روی ساعت نُه و پانزده دقیقه، یک نخ و سوزن مشکی، یک قاشق استیل، یک پانصد تومانی همراه یک سکه کوچک، یک جاسوییچی و دفترچه کوچک یادداشت. حالم دگرگون شد. پیرمرد حرفی نمی زد. با لبخندی بر لب ایستاده بود و مرا می نگریست. ... خانم به چند عکس سیروس که توی طاقچه بود، اشاره کرد و گفت: «حالا همین چند تا عکس اینجاست، اما اول تمام وسایل موزه که دیدید، توی همین اتاق بود. حاجی همه جا را شلوغ کرده بود. گفتم باید فکری برای این ها بکنی. او هم گوشة حیاط یک اتاقکی ساخت و یک در کوچک به توی خیابان گذاشت. گفتم خوب حالا این وسایل را ببر توی مغازه ـ گفت مغازه کوچک است. موزه باید بزرگ باشد. خندیدم و گفتم نه حاجی، مطمئن باشی سیروس موزه کوچکی را که تو بسازی، خیلی بیشتر از یک موزه بزرگ دوست دارد. خندیدم و گفتم حاج آقا از شما حساب می برند؟ و او که صورت چروکیده و کوچکش، سادگی و مهربانی را به نگاه هر مخاطبی هدیه می کرد، لبخند زد و گفت: «به حرف همدیگر گوش می دهیم. از اول زندگی همین طور بودیم. من اراکی هستم و حاجی اردبیلی. چهارده سالم بود که ازدواج کردیم. شانزده سالگی هم مادر شدم. بهار سال ۴۲ سیروس به دنیا آمد. ساعت جلویم بود: نُه شب یک پسر توپولی خوشگل با چشم و ابروی مشکی، گذاشتند تو دامنم. گریه نمی کرد. شیرش را می خورد، می خوابید تا نوبت بعدی شیرش. آنقدر من و حاجی ذوق داشتیم که هنوز چهار ماهش نشده بود، بردیمش عکاسی و ازش عکس انداختیم... حاجی از اتاق رفت بیرون و چند دقیقه بعد با یک عکس بزرگ به اتاق برگشت. نوزادی سفید با لُپ های آویزان که یک دست لباس سرهمی سبز و سرمه ای تنش بود. به من می خندید. عکس را از من گرفت. عینک بزرگی را به چشمانش زد و شروع کرد به خواندن پشت عکس: «تاریخ امروز ۱۵/۴/۴۳ است. پسرم سیروس، در این تاریخ سه ماه و پانزده روز داشتی. تو خیلی بچه خوب و آرامی بودی. موقع عکس برداری، درست چشمانت را باز نمی کردی. در مقابل حرارت چراغ عکاسی خیلی اذیت شدی، هر بار سرت را تکان می دادی. ماشاء الله استقامت خوبی داشتی، اصلاً گریه نکردی. و درست همان لحظه عکس برداشتن ناخودآگاه خندیدی من و مامان در آن لحظه تو را از همیشه بیشتر دوست داشتیم. امیدوارم تا آخر عمر همین طور که در اولین کار سخت زندگی ات استقامت به خرج دادی، قوی و مقاوم باشی. همیشه درستکار باشی تا در زندگی دنیا و آخرت خوشبخت بشوی.» پدرت اباذر مهدی پور □ من تا پنجم ابتدایی قدیم درس خواندم. تمام درس و مشق بچه ها با من بود. حاجی ارتشی بود و کارش سنگین، خیلی فرصت نمی کرد به بچه ها برسد و با آن ها سر و کله بزند. سیروس باهوش بود. دو سال زود فرستادیمش مدرسه، دیپلمش را در رشتة ریاضی از مدرسه دارالفنون با معدل بالا گرفت و همان سال تربیت معلم قبول شد. خودش دوست داشت معلم بشود. از همان موقع ما به نبودنش عادت کردیم. چون فقط پنج شنبه و جمعه ها می آمد خانه. درسش تمام نشده بود که جنگ شروع شد. هم درس می خواند، هم جبهه می رفت و هم درس می داد. توی مدرسه های کن، سولقان، سنگان و نزدیک امامزاده داوود (ع)، ریاضی درس می داد. همه راه های دور را می دادند به او. شاید چون بچه ام جثه قوی و درشتی داشت، با خودشان می گفتند این از عهدة رفت و آمد و بالا رفتن از پستی و بلندی روستا ها برمی آید. ۲۳ سالش بود، اما همه فکر می کردند ۳۱ سالش است! البته اعتراضی هم به دوری و سختی راه نمی کرد. می گفت: «مامان در مدرسه هرچی بچه تنبل و قلدر است که کسی حریفشان نمی شود، داده اند به من.» سیروس همشون رو درس خوان کرد. تشویقشان می کرد. وقتی یک نمره از بار قبل بیشتر می گرفتند، برایشان هدیه می خرید؛ حتی اگر بار قبل ۵ گرفته بودند و امتحان بعدی ۶ می گرفتند. می گفت: این کارم باعث شرمندگی آن ها می شود و یک دفعه نمراتشان می کشد بالای ده. مشهد یا جبهه هم که می رفت، حتماً یادگاری کوچکی برایشان می آورد. «بچه ها این پوکة تفنگ ژـ۳ است. بردش این قدر در ثانیه است. در جبهه بیشتر رزمنده ها ژـ۳ دارند و...» بچه ها دوستش داشتند. می گفت: «خانم جان، می دانند سیب قرمز دوست دارم، جعبه جعبه برایم سیب قرمز می آورند.» می گفتم: «پس کو مادر؟ چرا نمی آوری خونه؟» می خندید و می گفت: «همان جا همه با هم می خوریم.» با این کار ها خوش بود. کیف می کرد. □ حاجی صاف نشست و به پشتی صندلی تکیه داد. دست هایش را در هم برد و گفت: «بچه مثل اسب سرکش می ماند. به خصوص در جوانی اگر زیاد به او بپیچی، هیچ وقت مهارت نمی شود و به سرکشی اش ادامه می دهد. اگر ولش کنی از دست می دهی اش. پس باید یک تعادل داشته باشی تا او آرام بگیرد و نه به خودش آسیب بزند، نه به اطرافیانش. من هیچ وقت با بچه ها رو در رو نشدم. نگاه شان می کردم، کار خودشان را می فهمیدند. در خانه اول خودم نظم و انضباط را رعایت می کردم، آن هم از نوع ارتشی اش، بعد از آن ها می خواستم در نماز خواندن، تمیزی سر و لباس، کار، خوردن و خوابیدنشان و کلاً زندگی نظم داشته باشند. من دوست نداشتم با بچه های کوچه و خیابان بچرخند. یک پژو قدیمی داشتم. هنوز هم دارمش، با همین می بردمشان تفریح. کوه و جنگل، سفر زیارت مشهد، قم و حضرت شاه عبدالعظیم (ع) الآن همه بجه هایم تحصیل کرده هستند. دختر هایم دکتر، معلم و کتابدار شده اند. و پسر ها شهید، خلبان و دبیر شده اند. من دوستشان دارم. پیرمرد دستش را به چانه اش زد و به عکس سیروس که با لوپ های آویزان به او می خندید خیره شد و به آرامی گفت: «کوچک که بودند، شبیه هم بودند؛ اما هرچه بزرگ تر شدند، فهمیدم چقدر با همدیگر فرق دارند...» □ خانم جان به حاجی نگاه کرد. لبخند زد و گفت: «باز رفت توی فکر» و خودش شروع کرد به صحبت کردن: فرزند اولم بود. خیلی دوستش داشتم. دختر عمه خوب و با شخصیتی داشت. چند بار گفتم «سیروس جان، زن بگیر، دل من و پدرت را خوشحال کن.» گفت: «تا جنگ تمام نشود ازدواج نمی کنم. من نمی تونم زنم را ول کنم برم جبهه. فکرم راحت نیست. به یادش هستم.» خانم جان پاهای کوچک و لاغرش را روی مبل جمع کرد و چادر سفیدش را با دقت روی آن ها کشید و خودش را جمع کرد. انگار سردش شده بود. بعد رو به حاجی کرد و گفت: «یادته حاجی، یادته اون شب که از زیارت برگشته بودیم، من خیلی دلم گرفته بود که سیروسم ناکام و آرزو به دل از این دنیا رفت، چه خوابی دیدم. برات تعریف کردم.» و حاجی لبخند زد و سری تکان داد. بعد رو به من کرد. چشم هایش می درخشید. با لبخند دنبالة حرفش را گرفت: «من عروسش را توی خواب دیدم. همسایه ها هم دیدند چند بار! با لباس حریر آبی و بلند! هر وقت به خوابم می آید، دور و ورش شلوغ است. دوستانش هستند. می گویم سیروس، من جلو این ها نمی توانم تو را خوب ببینم، ببوسم باهات حرف بزنم. بیا بریم خونه! می گه مامان تو چقدر ساده ای من اینجا رو ول کنم بیام خونه!» □ دلم نمی آید از شهادتش بپرسم. به صورت حاجی و خانم نگاه کردم. آرام و خندان، نمی توانستم تصوّر کنم موقع یادآوری خاطرات شهادت سیروس چه حالی می شوند. خانم خم شد و یک سیب سرخ بزرگ گذاشت توی بشقاب جلو من و با لبخند گفت: سیروس خیلی سیب سرخ دوست داشت. حاجی دستی به موهای کم پشتش کشید و گفت: «آذر سال ۶۵ بود. هوا سرد و ابری بود. از صبح یک پیکان جلو خانه، زیر درخت ها پارک کرده و چند نفر داخلش بودند. خانم برایشان چایی ریخت و گفت: «این بنده خدا ها چند ساعته اینجا هستند، یخ زدند! آن بندگان خدا آمده بودند به ما خبر شهادت سیروس را بدهند، اما مانده بودند چه طور... حاجی چند لحظه ساکت شد. سرم پایین بود و به گل های قالی خیره شده بودم. بعد ادامه داد... یک خمپاره خورده توی سنگرش. تشییع جنازهاش از جلو مسجد جامع المهدی (عج) میدان المپیک بود. خیلی شلوغ شد. همه محله، همسایه ها، دوستان و شاگردانش آمده بودند. به خانم نگاه کردم. او هم به من نگاه کرد و هر دو لبخند زدیم. حاجی حرف که می زد، صدایش نمی لرزید، توی چشم هایش، اشک حلقه نزده بود. فقط بین صحبتش گاه و بی گاه سکوت می کرد. من یک بار دیگر با پدر و مادری رو به رو شده ام که فرزند جوانشان دیگر در کنار آن ها نیست و هرگز نخواهد آمد؛ اما از او که می گویند، گریه نمی کنند. و نا امید و غمگین نیستند. احساساتشان کاملاً نهفته و کنترل شده است و این تحسین، تواضع و احترام هر کسی را به آنان بر می انگیزد. نمی دانستم چه بپرسم. کم آورده بودم! توی این منطقه، خیابانی، کوچه ای به نام سیروس هست؟ خانم سرش را تکان داد و گفت: نه! از این بابت ناراحت نیستید؟ ـ نه چرا باید ناراحت باشیم؟ ما سیروس را برای این ندادیم تا خیابان به اسمش کنند. در شهر زیبا، محله ای که سیروس مدت کوتاهی آنجا تحصیل کرده بود، و در خیابان آیت الله کاشانی، مدرسه ای را به نام او کردند. در یک شب بارانی، نزدیکی های صبح، سیروس به خواب مدیر مدرسه آمد و گفت: «بلند شو برو مدرسه! مدیر از خواب پرید. از پنجره بیرون را نگاه کرد. هوا هنوز تاریک بود. بی اعتنا به خوابی که دیده بود، دوباره خوابید. باز سیروس به خوابش آمد. گفت: من سیروس مهدی پور هستم. آقای مدیر همان که اسمش را روی تابلو مدرسه بالای در ورودی بزرگ نوشته اید، بلند شو تا بچه ها نیامده اند، برو مدرسه! این اتفاق سه ـ چهار بار تکرار شد تا اینکه مدیر حوصله اش سر رفت. بلند شد، لباس پوشید و به سمت مدرسه حرکت کرد. هوا هنوز کاملاً روشن نشده بود. وقتی وارد مدرسه شد، توی حیاط منظره عجیبی دید؛ چاه عمیق وسط حیاط دهان باز کرده و فقط یک لایه نازک آسفالت دورش را گرفته بود. معلم گفت: «بچه ها کتاب های فارسیتان را بگذارید روی میز و درس مهتاب را بیاورید. بعد آمد کنار سیروس و گفت: «سیروس جان، تو بگو این ها چیه توی آسمون؟» سیروس انگشتان کوچکش را روی نقطه های سفید گذاشت و گفت: «ستاره!» معلم گفت: ستاره چه کار می کند؟ سیروس کمی فکر کرد و گفت: «خانه های مردم را روشن می کند!»ً
پنجشنبه ، ۱۷دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
گوناگون
پربازدیدترینها