تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805267542
درددل های یک هنرمند قلمزن/ طرح ها توانم زد، غم نان اگر بگذارد
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: یک هنرمند فعال در زمینه حکاکی روی نقره می گوید: نمایشگاه های صنایع دستی به تبلیغات شهری و رسانه ای احتیاج دارند اما هنرمندان، هزینه لازم برای این کار را ندارند و مسئولان هم دلشان نمی سوزد.خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ: نخستین بار در نمایشگاه «دستان خیال پرداز» با او و کارهایش آشنا شدی. نمایشگاهی که در خانه هنرمندان برپا شده و آثار فاخر را در برابر دید علاقه مندان گذاشته بود. خاموش و آرام، گوشه ای از سالن نشسته و قلم زنی هایش به هزار زبان در سخن بود. به سراغش رفتی و از او درباره نمایشگاهی پرسیدی که در خانه هنرمندان برپا بود. نمایشگاهی که برای آن فراخوانی داده نشده و تعداد اندکی از هنرمندان که آثارشان دارای مهر اصالت بود آن شرکت کرده بودند. آن روز هراج مگردون از نمایشگاه «دستان خیال پرداز» گفت و از این که «خانه هنرمندان، فضای بسیار خوبی برای ارائه آثار است اما کسانی که به اینجا می آیند، بیشتر جوانان و دانشجویان یا هنرجویانی هستند که قدرت خرید آثار فاخر را ندارند ما باید نمایشگاه هایمان را رده بندی کنیم و بدانیم کدام آثار را کجا به نمایش بگذاریم.» حالا چند روزی به آغاز سال نو میلادی باقی مانده؛ جمعی از خبرنگاران صنایع دستی، روبه روساختمان اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان تهران گرد آمده اند تا با مدیرکل و معاون صنایع دستی استان به دیدار سه تن از هنرمندان برجسته ارمنی بروند و هم تولد حضرت مسیح(ع) را به آنها تبریک بگویند و هم با کارهاشان، بیشتر و بهتر آشنا شوند. نخستین این هنرمندان، نشان تانیک بود که نشان درجه یک هنری داشت و مجسمه های موزه گنجعلی خان کرمان را ساخته و سردیس فرامز پایور در موزه موسیقی و مجسمه شهریار در خیابانی به همین نام در تهران و همچنین تندیس هایی از علی شریعتی و محمدجواد باهنر و محمدعلی رجایی در موزه عبرت از او بود. دومین هنرمندی که در آستانه سال نو میلادی به دیدارش رفتیم، وارطان کشیشیان بود. هنرمندی که در زمینه معرق و قلم زنی روی مس فعالیت می کند و چهره بزرگان و مفاخر ایران زمین چون حافظ و سعدی و فردوسی را بر صفحه ای مسین نقش می زد. هراج مگردون، آخرین هنرمند ارمنی است که در آستانه سال نو میلادی به دیدارش می رویم. او یکی از هنرمندانی است که روی نقره حکاکی می کند. خانه اش، نه خیلی کوچک است و نه چندان بزرگ. او با همسر و پسرش در آپارتمانی در مجیدیه تهران زندگی می کنند. سال نو میلادی نزدیک است و همسر مگردون، خانه را به زیبایی هرچه تمام تر آراسته. چندین و چند گوی قرمز و طلایی از سقف آویخته شده اند. گوشه نشیمن، کاجی بزرگ و سرسبز خودنمایی می کند. بابانوئل با کلاه قرمز خود در گوشه دیگری استاده و به مهمانان لبخند می زند. مگردون، با آرامش و وقار، روی کناپه نشسته و به مهمانان لبخند می زند. مهمانانی که براساس روحیه خبرنگاری خود گوشه به گوشه اتاق را می بینند و از او درباره کارهایش می پرسند: «ببخشید استاد طرح این جعبه جواهرات از خود شماست؟ استاد کدام یک از کارهاتان سفارش پذیرتر است؟ کارهای خود را چگونه و کجا ارائه می کنید؟» «هنر حکاکی روی نقره، ویژه ارمنی ها بوده گرچه امروز مسلمان ها هم از این هنر بهره می برند و در آن، مهارت های لازم را کسب کرده اند.» اینها را مگردون می گوید. هنرمندی که از ۳۰ سال پیش تاکنون به هنر قلمزنی و حکاکی روی نقره پرداخته و روزگاری، شاگردان بسیار داشته. گرچه امروز فضایی نیست تا او به آموزش این هنر بپردازد و چه خوب اگر شهرداری یا سازمان میراث، این امکان را در اختیار او و هنرمندان برجسته ای چون او قرار دهد. مگردون از جمله هنرمندان طراز اول حکاکی روی نقره است. کارهای او نشان ملی مرغوبیت دریافت کرده اند و ارزش این را دارند که از سوی مجموعه داران خریداری و ارائه شوند اما مجموعه دارها و فروشگاه های خاص ترجیح می دهند ریسک نکنند و کارها را به امانت بگیرند و برای مدتی به نمایش بگذارند و ببینند حریداری برایشان هست یا نه؟ بنابراین مشتریان او به چند مغازه دار که در تهران و تبریز زندگی می کنند، محدود می شوند. هراج مگردون، روی زیورآلات کار نمی کند و هرچه می سازد، جنبه کاربردی دارد. پرطرفدارترین دست ساخته هایش، شیرینی خوری هایی هستند که نقش های مختلفی روی آن حکاکی شده؛ تولیدات او خانگی و محدود اسنت و هیچ کدام به تولید انبوه نمی رسد. مگردون هم هنرمند و تولیدکننده است هم فروشنده؛ در حالی که این دو با هم جور در نمی آید. هنرمند نمی تواند هم خلق کند هم بازاریابی. فروش آثار هنری، نیازمند معرفی و تبلیغ است و به تخصص خاص خود نیاز دارد و از عهده هنرمند خارج است. این هنرمند قلم زن، یکی از فعالیت های مثبت در زمینه ارائه صنایع دستی خاص را برگزاری نمایشگاه های مختلف می داند و می گوید: نمایشگاه های صنایع دستی، هر کجای ایران که برگزار شوند به تبلیغات شهری و رسانه ای احتیاج دارند اما هنرمندان، هزینه لازم برای این کار را ندارند و مسئولان هم دلشان برای قشر هنرمند نمی سوزد. برای آنها چه فرقی می کند زندگی من چگونه می گذرد؟ آثارم فروخته می شود یا نه؟ اجاره خانه و هزینه های جاری زندگی ام تامین می شود یا نه؟ آنها به دنبال منافع خود هستند. همسر هراج مگردون، که در تمام این مدت، با لبخندی بر لب، از مهمان ها پذیرایی کرده، رشته کلام را در دست می گیرد و می گوید: گرچه هراج، ستاره زندگی من است اما ما هنرمندان در هفت آسمان، یک ستاره نداریم. نه بیمه ای داریم و نه حقوق ثابتی. همسر من ۳۰ سال است که کار می کند. گاهی اوقات، فقط چهار ساعت در شبانه روز می خوابد اما نه بیمه ای دارد و نه دفترچه درمانی. اگر خدای ناکرده برای ما اتفاقی بیفتد چگونه می خواهیم هزینه هامان را تامین کنیم؟ دو سال است که مسئولان سازمان میراث فرهنگی وعده می دهند که مشکل بیمه هنرمندان برطرف می شود و هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده؟ شهرام مریخی، معاون صنایع دستی استان تهران تنها جمله ای که در پاسخ به هراج مگردون و همسر او بر زبان می آورد این است که: «شرمنده؛ ما نمی توانیم مشکل بیمه را حل کنیم. دولت به سازمان تامین اجتماعی بدهکار است و هیچ امیدی به بیمه هنرمندان نیست.» روز از نیمه گذشته و باید با هراج مگردون و همسرش که با سبدی از هدایا به بدرقه ات آمده خداحافظی کنی. بابانوئل کوچکی را که عیدی توست در دست می گیری و حکایت «آرد نماند» عروضی سمرقندی را به خاطر می آوری؛ همان دبیری «به والی مصر نامه ای می نوشت و خاطر جمع کرده بود و در بحر فکرت غرق شده و سخن می پرداخت چون در ثمین و ماء معین؛ ناگاه کنیزکش از در درآمد و گفت: آرد نماند. دبیر چنان شوریده طبع و پریشان خاطر گشت که آن سیاقت سخن از دست بداد و بدان صفت منفعل شد که در نامه بنوشت آرد نماند»... شاید متولیان فرهنگی این سرزمین هم، چون والی مصر که اسباب رفاه و آسایش دبیر را فراهم کرد تا شوریده طبع و پریشان خاطر نشود، قدر هنرمندان را بدانند و حداقل امکانات را که داشتن بیمه و حقوق ثابت است برایشان فراهم آورند. گزارش از زهره نیلی
چهارشنبه ، ۱۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها