محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831391272
یک مداح بایدقرآن رابه صورت کاملاًصحیح بخواند
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: یک مداح حتماً باید قرآن را به صورت کاملاً صحیح بخواند و هم به ترجمه و حتی مفاهیم آن نیز آگاهی داشته باشد، در واقع این یک اصل است، آموزش قرآن بر همه واجب است و به طریق اولی برای افرادی که مداحی اهل بیت(ع) می کنند، چرا که این دو، دو بال اسلام هستند و در حدیث ثقلین نیز به آن اشاره شده است، بنابر این مداح باید هر دو را با هم داشته باشد، اما اینکه مداح یک قاری حرفه ای باشد، لوازم خودش را می طلبد.عقیق :حاج حسین شمسایی، از مداحان باسابقه و قدیمی تهران است که شاید بیشتر از سایر هم صنفی های خود با قرآنی ها حشر و نشر داشته باشد، وی اوایل دهه پنجاه با جلسه استاد مولایی آشنا می شود و تا زمان انقلاب هر صبح جمعه به عنوان ذاکر اهل بیت(علیهم السلام) در این جلسه حضور می یابد. حسین شمسایی در گفت وگوی یک ساعته خود با خبرنگار ایکنا از خاطرات خود از جلسه استاد مولایی گفته است و از فعالیت هایی که در این سال ها انجام داده، از قطع ارتباط محمدرضا شجریان با رادیو که آن روزها هنوز به اسم سیاوش شناخته می شد و رفت و آمد استاد شجریان به جلسه استاد مولایی بعد از این قطع ارتباط می گوید و از ربنایی که به سفارش وی و مرحوم استاد حسین صبحدل ضبط شد. شمسایی که در این گفت وگو از فعالیت های سیاسی خودش هم گفته است، وی از سرآمدان استفاده از شعر سیاسی در مجالس مداحی در قبل از انقلاب شناخته می شود. بخش اول این گفت وگو را در ادامه می خوانید؛ آقای شمسایی متولد چه سالی هستید؟ اول مهرماه سال ۱۳۲۹ ه ش در یکی از روستاهای اردستان اصفهان به دنیا آمدم، هنوز سه ماه از تولدم سپری نشده بود که به تهران مهاجرت کردیم. در تهران در محله صدرالاشراف، خیابان شوش شرقی، کوچه نقاش ها، سال ها سکونت یافتیم. در نهایت هم در همان جنوب شهر تهران و در خیابان شهباز جنوبی سابق که ۱۷ شهریور فعلی است ساکن شدیم. دلیل مهاجرت خانواده به تهران چه بود؟ خیلی اطلاع ندارم، اما به هر صورت مهاجرت به شهرها و خصوصاً تهران زیاد بود، یکی از دلایل آن شاید کم بودن فضای کسب و کار بود، امکاناتی که در تهران بود بیشتر مهاجران را در خود جای می داد. از چه سال متوجه شدید که صدای خوبی دارید و مداحی را شروع کردید؟ در ۱۲ سالگی اولین شعر آئینی را در یک حسینیه در حوالی میدان شوش به نام حسینیه «ناصرخان» انجام دادم. این حسینیه مربوط به اردستانی های مقیم تهران بود. اولین شعری که خواندید را به خاطر دارید؟ بله؛ شعر معروف مرحوم محتشم کاشانی «باز این چه شورش است...» اولین شعری بود که در سن ۱۲ سالگی خواندم، به یاد دارم که بار اول کمی خجالت می کشیدم و کمی کم رو بودم، شب های بعد اما کم کم این خجالتی بودن از بین رفت. از قبل تمرین داشتید؟ قبل از ۱۲ سالگی منظور است؟ بله؛ روضه های خانگی در قدیم متداول بود(که متأسفانه امروزه کم رنگ شده است و امیدوارم احیا شود)، در منزل ما نیز از قدیم الایام روضه های خانگی تشکیل می شد، مرحوم مادرم یکی از بانیان روضه های خانگی در بین اقوام بود و در طول هفته یک روز به صورت ثابت میزبان این روضه ها بودیم. مادرم نقل می کرد که وقتی که روضه تمام می شد و روضه خوان می رفت، بلافاصله بعد از رفتن روضه خوان روی بالشی می نشستم و عین همان روضه خوان ها، ادای اهل منبر را درمی آوردم. یک پارچه به سر می بستم و چادری را به عنوان عبا به دوش می کشیدم. این مشق من برای روضه خوانی بود، از آنجا این شوق و ذوق مداحی و ستایشگری و روضه خوانی برای اهل بیت(ع) در من نهادینه و این شعله در من دمیده شد. دقیقاً الان که ۶۶ سال دارم بیش از ۵۶ سال است که فعالیتم را شروع کرده ام و بحمدالله تاکنون ادامه دارد. بافت فرهنگی و اجتماعی محلی که در آن ساکن شدید به چه صورت بود، می خواهم بدانم که چه بافت فرهنگی باعث شد تا مداحی همچون شما در آن رشد یابد؟ محلات پایین شهر، معمولاً بافت مذهبی ای داشت و فعالیت های مذهبی بیشتر حاکم بود و اکثر هیئت های مهم تهران در آنجا فعال بودند. مبارزان مذهبی همچون مرحوم طیب و مساجد و محافل فعال و به نام چون مسجد لرزاده، مسجد الصادق(حاج عبدالله)،رضوان الله، صدریه و مسجد سلیمانی(قدس فعلی) در آن منطقه بودند. در نتیجه این مساجد و هیئات آنجا بسیار پرشور بود. یکی از جلسات، همین جلسه ای بود که ما خودمان در ۱۳ و ۱۴ سالگی به نام هیئت متوسلین به حضرت قاسم ابن الحسن(ع) راه اندازی کردیم. دلیل خاصی داشت این نامگذاری؟ چون سن حضرت قاسم(ع) در کربلا ۱۳ ساله بود، طبیعتاً این اسم مبارک را روی پرچم گذاشتیم، به اتفاق جمعی از بزرگان محل این جلسه راه اندازی شد از سال ۱۳۴۴ که تأسیس شد، تاکنون فعالیت دارد و هر سال بر شکوه و عظمت آن اضافه شده است. هنوز هم فعالیت دارد و به این اسم شناخته می شود؟ بیش از ۱۵ سال است که آن هیئت کوچک پائین شهر تهران، پایه گذار مؤسسه ای عظیم و فرهنگی ـ مذهبی به نام حضرت قاسم ابن الحسن(ع) در جنوب شرق تهران تقاطع اتوبان امام علی(ع) و شهید آیت الله محلاتی شده است. آن هیئت کوچک به مجموعه با عظمتی با ۱۲ هزار متر مربع زیر بنا رسیده است. این مؤسسه مسجد جامع، حسینیه، مرکز دارالقرآن، درمانگاه خیریه با ۲۱۰۰ متر زیربنا، دو حوزه علمیه خواهران و برادران و کلاس های مشاوره و بخش ورزشی و ... را شامل می شود. در واقع این مؤسسه از سال ۱۳۷۶ که به همت جمعی از خیرین تأسیس شد ثمره و نتیجه همان جلسه قاسم ابن الحسن(ع) است. شما هنوز هم به این مؤسسه رفت و آمد دارید؟ بله، هنوز هم در هفته، دو روز را تمام وقت به این مؤسسه می روم، در طول این ۱۵ سال هر دوشنبه و هر پنج شنبه تمام وقت آنجا هستم و در روزهای دیگر نیز به فراخور زمان و با توجه به اینکه مدیرعامل مؤسسه هستم، مراجعاتی دارم. هزینه های مجموعه ای به این عظمت و بزرگی چگونه تأمین می شود، ردیف بودجه خاصی دارد؟ خیر، بودجه مؤسسه تمام و کمال توسط مردم بویژه خیرین تأمین می شود و یک ریال ردیف و بودجه دولتی در این ۱۵ سال در این موسسه هزینه نشده است. از تأسیس دارالقرآن در این مؤسسه هم گفتید، چه میزان از فعالیت های مؤسسه به فعالیت های قرآنی اختصاص دارد؟ فعالیت قرآنی مؤسسه نیز در خور توجه است، ما در این مرکز ۳۰۰ قرآن پژوه از بانوان وآقایان را داریم و تاکنون نیز ۶۰ حافظ کل قرآن کریم تربیت شده است. به مرور نیز حافظان قرآن در اجزاء مختلف در حال آموزش هستند و به این رقم ۶۰ حافظ کل قرآن نیز افزوده خواهد شد. این دارالقرآن حدود ۱۰ سال است که فعالیت خود را آغاز کرده است. دارالقرآن تنها در بخش بانوان فعالیت دارد یا برای آقایان نیز فعالیت هایی را در نظر گرفته اید؟ دارالقرآن آقایان نیز حدود سه یا چهار ماه است راه اندازی شده است، این دارالقرآن نیز فعالیت خاص خود را خواهد داشت. در این مرکز برنامه های قرآنی بسیار زیادی اجرا شده است که کلاس های آموزش قرآن، محافل قرآنی با حضور قاریان ایرانی و مصری و ... از جمله این برنامه ها بوده است. فضای مسجد جامع که یک فضای بسیار بزرگ و زیبا است برای این قبیل برنامه ها است. در صحبت های قبلی گفتید که منطقه ای که در آن رشد کرده اید جای عالم پروری بوده است، با توجه به حضور در این منطقه و بزرگ شدن در آن بیشتر با کدامیک از این عالمان حشر و نشر داشتید؟ آیت الله امامی کاشانی از اهالی این محله بود که از دوستان قدیمی من هستند، مرحوم آیت الله عمید زنجانی نیز امام جماعت مسجد لرزاده بودند؛ افرادی از این دست فراوان بودند. به خاطر دارم که یکی از جلسات که شب های شنبه برگزار می شد، جلسه «خمسه طیبه» نام داشت که مقام معظم رهبری نیزدر آن سال ها که از مشهد به تهران تشریف می آوردند در این هیئت سخنرانی داشتند، این جلسات در اوایل دهه پنجاه برگزار می شد. من در هیئات بسیار زیادی حضور داشتم از هیئت های بزرگی همچون «انصارالحسین» و «بنی فاطمه» گرفته تا هیئاتی همچون «پیرعطا»، «جوانان اتفاقیون»، «محبان المهدی»، «حضرت ولی عصر(عج)» و ... حضور داشتم و فعالیت های زیادی را در این هیئات انجام می دادم. دوست داریم کم کم به سمت جلسه آموزش قرآن استاد مولایی برویم و آشنایی شما با این جلسه، این اتفاق در چه سالی رخ داد؟ در خانواده ما فعالیت مذهبی و قرآنی وجود داشت اما جنبه روضه خوانی آن پررنگ تربود و این هم به لحاظ کسوت روضه خوانی های خانگی که گفته شد، بود. در قدیم جلسات قرآن رشد چندانی نداشت، شاید در تهران این جلسات انگشت شمار بودند که نمونه آن جلسه استاد مولایی در مسجد سنگلج بود. بعد هم در مسجدالرضا(ع) در خیابان بهار و یکی دو جلسه دیگر که محوریت همین دو جلسه بودند. چون این جلسات محدود بود اکثر قرآنیان تهران شاگرد این مکتب که استاد آن مرحوم ابراهیم پورفرزیب بود، هستند. در مورد نحوه آشنایی با این جلسه توضیحی ندادید؟ دو دوست به نام های «مقدم» و «موحدی» داشتم، این دو نفر مشوق من برای حضور در جلسه استاد مولایی بودند، آقای موحدی یکی از شخصیت های بسیار خوب قبل از انقلاب بودند و از مؤسسین صندوق های قرض الحسنه و کارهای خیر هستند، ایشان یک عمویی داشتند که منزلشان کنار مسجدالرضا(ع) در خیابان بهار و ایستگاه منبع آب بود. آقای موحدی به جلسه مولایی رفت و آمد داشت و یک روز از من خواست که به جلسه استاد مولایی بروم؛ چرا که جلسه ایشان سخنران ندارد و خوب است که شما با اشعار انقلابی این مجلس قرآنی را گرمتر کنید. من اولین جلسه را خوب به یاد دارم که سال ۴۸ یا ۴۹ بود که رفتم و جمع پرشوری از ساعت پنج و نیم صبح یک حلقه قرآنی تشکیل داده بودند و استاد مولایی هم در جایگاه تدریس و اداره جلسه نشسته بود و قاریان هر کدام به ترتیب قرآن می خواندند. چه چیزی در آن جلسه و در برخورد اول شما را جذب کرد؟ تشویق های خوبی که می شد، خیلی جذاب بود، تا آن موقع این شیوه تشویق قاری رایج نبود، استاد مولایی این موارد را رواج دادند. این موارد تا پیش از آن در کشورهای عربی و به ویژه مصر رواج داشت. استاد مولایی که ید طولایی در اداره این گونه مجالس داشت مشوق بسیار خوبی بودند و به موقع نیز تشویق می کردند. این برای من جالب بود. استاد مولایی با توجه به تسلطی که به مفاهیم و ترجمه قرآن کریم داشتند، نکات بسیار به جا و کلیدی را می گفتند و بچه ها نیز کم کم در این مکتب رشد می کردند و هم معانی قرآن را فرا می گرفتند و هم اینکه تلاوت قرآن را به خوبی می آموختند. ایشان روخوانی، تجوید و فنون خواندن قرآن را در تهران ابداع کردند. افرادی که به جلسات استاد مولایی می آمدند از مناطق و محله های مختلف تهران و حتی از شهرستانها بودند و بعد از جلسه آموخته های خود را در محله و منطقه محل زندگی خود به سایر قرآن آموزان آموزش می دادند. در نتیجه عین همین دروس آموزش داده می شد و به این ترتیب مکتب استاد مولایی در سراسر کشور گسترش پیدا کرد. من از حدود سال ۴۹ یا ۵۰ بود که وارد جلسه استاد مولایی شدم و تا زمان انقلاب هر صبح جمعه در جلسه استاد مولایی در مسجدالرضا(ع) حضور یافتم و به اجرای برنامه مداحی می پرداختم. در آن زمان به عنوان یک مداح حرفه ای شناخته می شدید؟ خیر؛ هنوز یک مداح جوان بودم که زیاد نام نداشتم، بعد از ورود به جلسه استاد مولایی از سال ۱۳۵۲ دانشجو بودم و در رشته علوم اجتماعی در دانشسرای عالی که بعدها دانشگاه تربیت معلم شد، تحصیل می کردم. من یک مداح حرفه ای که تمام وقت مداح باشم و برای درآمد مداحی کنم، نبودم و شکر خدا هنوز هم نیستم و به همین علت از حضور من در جلسات، استقبال خوبی می شد، من جلسات بسیار زیادی را می رفتم مثلاً در لویزان در جلسه مرحوم استاد علی اربابی که از شاگردان استاد مولایی بودند نیز حضور می یافتم. در رمضان ها نیز هر شب در یکی از منازل که همه دوستان قرآنی حضور داشتند من نیز پای ثابت اجرای شعرخوانی آن جلسات بودم. حضور در جلسات استاد مولایی تا چه سالی ادامه داشت و چرا بعد از آن حضور نیافتید؟ تا زمان انقلاب به جلسه استاد مولایی می رفتم، بعد از انقلاب نیزبه دلیل شرایط پس از انقلاب و اشتغالات سیاسی کمتر فرصتی برای حضور در این جلسه پیش می آمد. ولی همچنان ارتباط خود را با آن جلسه و محافل قرآنی داشته و دارم. طی این مدت، انگیزه ای برای شما ایجاد نشد که آموزش قرآن را نیز به صورت حرفه ای فرا بگیرید؟ نه؛ من بیشتر گرایش به سمت مداحی و دعاخوانی داشتم، رشته مداحی به دعاخوانی بسیار نزدیک است، اگر دنبال قرائت قرآن می رفتم، باید مداحی و دعا را کنار می گذاشتم، برداشت خودم این بود که در عرصه مداحی بیشتر مفید خواهم بود. این امکان که یک مداح در عرصه قرائت نیز به صورت حرفه ای فعالیت داشته باشد یا بالعکس امکان پذیر است؟ خیر، چرا که حضور در یکی از این دو می تواند به فعالیت دیگر آسیب برساند، الان برخی از دوستان قاری، مداحی نیز می کنند اما قاری برجسته ای نشده اند، برای اینکه در مداحی باید به شعر و متن فارسی توجه شود و در تلاوت رعایت اصول تجویدی از ارکان است و تمرکز همزمان بر این دو به هم لطمه وارد می کند. اگر من به عرصه قرآنی می آمدم با توجه به اینکه در عرصه مداحی شناخته شده بودم و فعالیت خوبی داشتم، امکان اینکه قاری برجسته ای شوم، کم بود. بنابر این مجبور بودم این فن را ادامه دهم. اصولاً دعا به مداحی بسیار نزدیک است؛ چرا که در دعا حساسیتی بر رعایت صد در صد قواعد تجوید نیست. در دعا با زبان مردم حرف می زنیم. سؤالی که در اینجا مطرح است این است که اصولاً یک مداح باید چه میزان به تلاوت قرآن مسلط باشد؟ یک مداح حتماً باید قرآن را به صورت کاملاً صحیح بخواند و هم به ترجمه و حتی مفاهیم آن نیز آگاهی داشته باشد، در واقع این یک اصل است، آموزش قرآن بر همه واجب است و به طریق اولی برای افرادی که مداحی اهل بیت(ع) می کنند، چرا که این دو، دو بال اسلام هستند و در حدیث ثقلین نیز به آن اشاره شده است، بنابر این مداح باید هر دو را با هم داشته باشد، اما اینکه مداح یک قاری حرفه ای باشد، لوازم خودش را می طلبد. الان چند درصد از مداحان کشورمان این مسئله را رعایت می کنند، یا بهتر بگویم، چند درصد از مداحان کشور بر قرآن تسلط دارند؟ بسیار کم است، من خودم خیلی سراغ ندارم مداحانی که بتوانند خوب قرآن بخوانند. همانطور که گفتید این یک نقص است، این نقص چگونه باید برطرف شود؟ با آموزش به همین دلیل اخیراً خانه مداحان کار بسیار خوبی کرده است و کلاس آموزش قرآن را راه اندازی کرده است. یک دارالقرآن برای مداحان راه اندازی شده است تا آموزش قرآن به مداحان در آن صورت بگیرد. این دارالقرآن در راستای برطرف کردن این ضعف مداحان بوده است؟ حتماً به همین دلیل بوده است. آن زمانی که در جلسات استاد مولایی مداحی می کردید مداحان شناخته شده تهران بیشتر چه افرادی بودند؟ مداحان رسمی و لباسی، «مرحوم حسن محمدی(دولابی)»، «مرحوم شمشیری»، «مرحوم محمد علامه»، «سازگار»، «اکبرکاظمی(عین الدوله ای)»، ، «مرحوم علی آهی» و بسیاری دیگر و مداحان غیر لباسی یا به اصطلاح کت و شلواری هم «محمود اکبرزاده» و «علی انسانی» و چند نفر دیگر بودند. شما در این بین از کدام یک از این اساتید تأثیر پذیرفتید؟ تاثیراتی از این اساتید گرفته ام، اما استاد خاصی نداشتم و به صورت شخصی تلمذ کرده ام، از همه بزرگان و از هر کسی به شکلی بهره برده ام. به طور نسبی از همه بزرگوارانی که آن موقع لباس رسمی داشتند، استفاده کرده ام. حتی از محضر دوستانی همچون انسانی و سازگار نیز به اشکالی استفاده می کردم کما اینکه در حال حاضر نیز از برخی مداحی ها بهره می گیرم، اما به صورت مشخص استادی نداشته ام و استاد من همان کلاس های روضه خانگی بوده است. قبل از پایان مصاحبه در مورد شرایط مداحی در دوران قبل از انقلاب نیز بگوئید؟ آن موقع شرایط مداحی مانند امروز بود؟ قبل از انقلاب مداحی، یک سبک و سیاق خاصی داشت، یعنی مرحوم حاج حسن محمدی همان دولابی معروف، زمانی که به منبر می رفتند واقعاً مطالبشان قابل استفاده بود، ایشان قبل از منبر یک رباعی بیان می کرد که مملو از پندها و نکات اخلاقی بود. زمانی که شروع به مداحی می کرد ابتدای منبر خود چندین بند شعر پندآمیز و حکمت آمیز بیان می کرد که در آن چندین نکته مهم رفتاری و عملی برای مستمع وجود داشت، منبر ایشان یک کلاس آموزش بود، یک روز در باب مبارزه با نفس، یک روز مبارزه با فرصت طلبی و ... بود. یعنی یک مداح که شروع به شعرخواندن می کرد همه موارد را به گونه ای پیش می برد که گویی مستمع در یک جلسه آموزشی بود. در حال حاضر چنین چیزی دیده نمی شود، الان اولویت با شور است، مداح بیشتر به دنبال به شور رساندن مستمع است و آخرش هم این است که اگر از مستمع بپرسید که از این جلسه چند ساعته چه چیزی به دست آورده اید؟ جوابی نخواهد داشت. اینها احساس است. اگر در برابر همین جوان در بیرون از حسینیه یا تکیه یک حادثه غیر اخلاقی پیش بیاید نمی تواند خود را کنترل کند، اگر کوچکترین موردی برایش پیش بیاید شروع به هتاکی می کند، به راحتی قول می دهد و زیر آن زده می شود. مسئله اولیه یک جامعه طراز اسلامی که باید به دنبال آن باشیم، رعایت نمی شود چرا؟ چون چیزی ارائه نمی شود؛ چیزی آموزش داده نمی شود تا جوانان چیزی فرا بگیرند و این است که مهم است. چرا اخلاق در جامعه کم رنگ شده است؟ چرا اخلاص در جامعه نیست؟ چون طرف برای چشم و هم چشمی دیگران زندگی می کند. در این جلسات تنها احساسات خرج می شود و انرژی تخلیه می شود و دیگر هیچ. زمانی بود این نوحه ها و شعارها برای ما بسیار کارگشا و اثربخش بود، آهنگران می خواند و بسیاری از جوانان که پرشور و حرارت بودند می رفتند و کارهای کارستان را انجام می دادند. اما الان از آن فضا دور شده ایم و فضا تغییر کرده است، البته چون تلویزیون این نوع مداحی را مرتب پخش کرد در جامعه و در بین مداحان رواج یافت. یعنی به اعتقاد شما ریشه برخی مداحی های امروزی که چندان مورد قبول نیست در جنگ است؟ دقیقاً ریشه این سبک به جنگ برمی گردد. برداشت من از صحبت های شما این است که از آن زمان تاکنون فکری بر روی این سبک از مداحی که در جبهه ها رواج داشت، نشد و همینجور به راه خود ادامه داد تا به شکل امروزی آن درآمد که بسیاری مخالف آن هستند؟ بله همینطور است و این نیاز به ساعت ها صحبت کردن دارد که زمانی وجود ندارد البته، بارها گفته ام و همه می دانند، این نوع در جبهه و شب عملیات بسیار به موقع بوده است. بعد از جنگ دیگر این چیزها جواب نمی دهد. آنجا شور و حرارت لازم بود اما اینجا شعور، فکر و هنر زندگی کردن باید یاد داده شود. اینها چیزهایی است که باید در مجالس یاد داده شود. نه سخنرانان ما امروز به دنبال این مفاهیم هستند و نه مداحان. منبع:ایکنا
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]
-
گوناگون
پربازدیدترینها