تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838043234
این سبزی فروش، مهندس است!
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: محمدرضا دانشجوی رشته مهندسی برق یکی از دانشگاه های دولتی تهران است. او برای گذران زندگی اش، سبزی های پاک شده و تر و تازه می فروشد.صراط: کار هر صبحش همین است؛ سبزی های تر و تازه را روی هم می چیند توی یک گاری چوبی. کنار پیاده رو چسبیده به دیوار پارک. پاتوقش همیشه اینجاست. همان صبح بیشتر سبزی ها فروش می رود. گاهی هم تمامش. همه نوع سبزی هم می آورد. از سبزی خوردن گرفته تا پلو و قرمه و آش. سبزی هایش آنقدر تازه و تمیزند که هر رهگذری را به وسوسه می اندازد برای خریدن. بیشتر مشتری هایش زنانی هستند که صبح ها برای ورزش به پارک می روند. نامش محمدرضاست. جوان است و سن و سالش هم کم است. لهجه شیرین کُردی دارد. می پرسم سبزی دستی چند؟ می گوید 200 تومان. مشغول انتخاب سبزی می شوم تقریباً بیشتر سبزی هایش به فروش رفته. می پرسم چند وقت است اینجا می آید؟ می گوید: «از مهرماه امسال برای ادامه تحصیلم در دانشگاه به تهران آمدم.» دانشجوی رشته مهندسی برق یکی از دانشگاه های دولتی است. اهل یکی از روستاهای اطراف بیجار است و در خوابگاه زندگی می کند. باز هم مشتری می آید. سفارش سبزی آش می دهد برای روز بعد. تقریباً مشتری هایش او را می شناسند. بعضی ها هم پای ثابت سبزی هایش هستند. کافی است یک روز نیاید، همه سراغش را می گیرند. اکثر سبزی فروش ها خودشان در خانه سبزی پاک می کنند و دسته می کنند. می پرسم مگر می تواند در خوابگاه سبزی پاک کند و بسته بندی کند؟ می گوید: «زنی که نزدیک خوابگاهمان زندگی می کند این کار را می کند. صبح زود سبزی ها را می خرم و می برم و او هم خیلی زود پاک می کند و دخترش هم دور سبزی ها نخ می بندد. شوهرش توی تصادف خانه نشین شده و او هم مجبور است خرج خانواده را بدهد.» وقتی حرف درآمد می شود. خدا را شکر می کند. روزی 30 الی 40 هزار تومان درآمد دارد. گاهی هم بیشتر. اما بیشتر از دستمزد زن به او پول می دهد. اعتقاد دارد اگر دست کسی را بگیرد خدا هم دست او را می گیرد. بیشتر پولش را صرف خرید کتاب می کند، گاهی هم پس اندازش را برای مادرش می فرستد. همه همکلاسی هایش می دانند که او سبزی می فروشد. از این مسأله ناراحت نیست. تازه از کارش رضایت هم دارد. می گوید: «کار که عار نیست. خوشحالم که از راه حلال زندگی می گذرانم.» قدر کارش را می داند. «آن موقع ها در روستا به سختی درس می خواندم. گاهی برای نوشتن و تمرین معادله های ریاضی حتی کاغذ نداشتیم. هر روز به تنها مغازه روستایمان می رفتم و کارتن های خالی اجناس را می گرفتم و روی همان ها تمرین می کردم و مشق می نوشتم. تازه مسافت خانه ما به مدرسه هم خیلی زیاد بود. روستای ما مدرسه هم نداشت. باید کیلومترها راه می رفتیم تا به مدرسه برسیم. فصل سرما هم مصیبتی بود. برف و باران هم جای خود را داشت. روزهای برفی مجبور بودیم خانه بمانیم و خودمان درس بخوانیم». «خیلی از همکلاسی هایم به خاطر دوری مدرسه، ترک تحصیل کردند. خیلی ها هم مجبور شدند برای کار به شهرهای بزرگ بروند یا اینکه کنار پدرانشان کار کنند. در روستای ما خانواده ها زیاد به درس فرزندانشان اهمیت نمی دهند. می گویند مگر آنها که خواندند کجا را گرفتند. باز پسرها اقبال بیشتری برای درس خواندن دارند تا دخترها. البته حالا که به کمک خیرین شهر بیجار بنای یک مدرسه در روستای مان گذاشته شده، حتماً بچه های بیشتری باسواد می شوند.» وقتی یاد آن روزها می افتد، بغض می کند. پدرش کشاورزی می کرده. برادرانش همه کشاورزند و هیچ کدام تحصیل نکرده اند. اوایل هم با درس خواندنش مخالف بوده اند. اما وقتی سر زمین رفته و در کارها به برادران و پدرش کمک کرده آنها هم دیگر با درس خواندنش مخالفتی نکرده اند. حالا که مهندسی برق قبول شده، خانواده اش خیلی خوشحالند: «در روستایمان فقط من مهندسی برق قبول شدم. از همان موقع همه مرا مهندس صدا می زنند. خوشم می آید خستگی آن روزها از تنم می رود. خیلی سخت بود. اما ارزشش را داشت. حالا پدرم به من خیلی افتخار می کند. روزی که فهمید اسمم در روزنامه آمده کلی گریه کرد. البته از خوشحالی اش بود.» سعی می کند هر روز اینجا بیاید حتی فصل امتحاناتش. گاهی همکلاسی هایش هم کمکش می کنند تا از درسش عقب نیفتد. یکبار به خاطر امتحانش همه سبزی هایش را همکلاسی هایش خریدند. حتماً امیدش به روزی است که با دوستانش در یک سازمان یا حتی یک دفتر مهندسی کار کند. حتماً فکر می کند کاسبی یک مهندس برق کجا و یک سبزی فروش کجا؟ اما او می خواهد بر خلاف خیلی ها که برای درس خواندن به تهران آمدند و دیگر برنگشتند، به روستایشان برگردد. می خواهد در کنار آبادانی روستایش معلم کودکانی باشد که آینده ای روشن در انتظارشان است؛ معلمی که گاهی خاطرات روزهای سبزی فروشی اش را مرور خواهد کرد.
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.seratnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها