تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804564519
ماجرای معدنچی سوپراستار +عکس
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: عکس الکسی استاخانوف در دسامبر سال 1935 میلادی بر روی جلد مجله تایم نقش بست. وی کارگری ساده در شوروی سابق بود. آن روزها ایالات متحده درگیر رکود بزرگ بود و الکسی استاخانوف، پوستر جلا داده شده ای از کمونیسم در شوروی بود. حال سوال اینجا است که چگونه یک معدنچی ساده به سوپراستاری جهانی بدل شد؟ به گزارش بی بی سی انگلیسی، جنبشی در شوروی کمونیستی به وجود آمده بود که کارگران را به تولید بیشتر تشویق می کرد. الکسی استاخانوف به نماد این جنبش درآمده بود، اما روزهای باشکوه او چندان دوام نداشت. ویولِتا استاخانوف، دختر الکسی استاخانوف (Alexei Stakhanov) می گوید: «او عاشق شغلش بود و هر چه به دست آورد، به خاطر تلاش و استعداد و پشتکار خودش بود.» الکسی استاخانوف یک معدنچی ساده در دونباس، منطقه ویژه تولید زغال سنگ در اوکراین، بود. آن روزها تمام معادن زیر نظر حکومت کمونیستی شوروی فعالیت می کردند و ماهانه باید به یک میزان از پیش تعیین شده تولید زغال سنگ می رسیدند. اگر این هدف محقق نمی شد، مدیران محلی و مقامات حزب کمونیست شدیدا به مشکل برمی خوردند. معدنی که استاخانوف در آن مشغول به کار بود، یکی از بدترین معادن منطقه از لحاظ شرایط کاری بود. ویولتا استاخانوف می گوید: «او واقعا اهل رقابت بود و بیشتر به این فکر بود که چگونه میزان تولید معدن را افزایش دهد. او در نهایت به راه حلی فوق العاده دست یافت.» در دهه 30 میلادی، معدنچیان با کلنگ در معادن زغال سنگ کار می کردند. سپس زغال سنگ استخراج شده با کمک ارابه های متصل به «اسبچه ویژه معادن» به بیرون هدایت می شد. معدنچیان دراز کشیده وارد تونل می شدند و گاه گداری سقف تونل را محکم کاری می کردند. الکسی استاخانوف در حال آموزش به معدنچیان جوان در سال 1935 میلادی ایده استاخانوف این بود که هر کسی یک وظیفه را انجام دهد: یک نفر فقط با کلنگ، زغال سنگ استخراج کند؛ یک نفر آن ها را داخل ارابه بیندازد؛ نفر سوم مراقب مسئول تجهیزات باشد؛ نفر چهارم نیز اسبچه را ببرد و بیاورد. او حتی به جای استفاده از کلنگ، ایده استفاده از دریل را مطرح کرد. البته دریل به تخصص نیاز داشت و وزنش بیش از 15 کیلوگرم بود. ویولتا می گوید: «او برای یادگیری استفاده از دریل، به یک دوره آموزشی رفت. تحصیلاتش تا ابتدایی بود، اما چون به خاطر کارش بود علاقه نشان داد.» رکوردی فوق العاده و تمجید استالین رئیس معدن در مورد ایده استاخانوف تردید داشت، اما او رئیس معدن را متقاعد کرد. در 30 اوت سال 1935، در ساعت 10 شب، الکسی استاخانوف و سه همکارش وارد معدن شدند. رئیس حزبی و یکی از روزنامه نگاران محلی نیز آن ها را همراهی می کردند. آن ها شش ساعت بعد با سرخوشی تمام خارج شدند، زیرا 102 تن زغال سنگ تولید کرده بودند که معادل 14 برابر تولید ماهیانه بود. استاخانوف به سرعت توجه مردم و رسانه ها را به خود جلب کرد. سرگو اُرژُنیکیدزه، وزیر صنعت شوروی، نیز داستان را برای استالین شرح داد. دیری نپایید که مقاله ای با عنوان «روش استاخانوف» در روزنامه پراودا، نشریه ارگان کمیته مرکزی حزب کمونیست شوروی، منتشر شد. روش او به سرعت در تمام شوروی پیاده شد. ویولتا می گوید: «پاداش پدرم یک خانه مبله کوچک بود. البته یک درشکه و اسب نیز برای حمل و نقل به او اهدا شد، زیرا آن روزها خبری از خودرو نبود. پدرم به اسب ها افتخار می کرد.» تصویر الکسی همراه با پیام: «الکسی استاخانوف، معدنچی برجسته ی دونباس، که روش انحصاری خودش را ابداع کرد و توانست تنها در عرض شش ساعت، 102 تن زغال سنگ تولید کند» مشکلات همکاران و فروپاشی زندگی شخصی ویولتا به یاد دارد که پدرش از عدم استقبال برخی از همکارانش حرف می زد. او می گوید: «یک بار چند نفر از معدنچیان محلی پدرم را دوره کردند و گفتند "چرا می خواهی از ما بیشتر کار بکشی؟" زندگی ما بدون روش ابداعی تو خیلی بهتر بود.» استاخانوف اما با آن ها مبارزه کرد. او با حمایت حزب کمونیست به سراسر خاک شوروی سفر کرد و شیوه کاری اش را به دیگران آموزش داد. یِودوکیا، نامزد استاخانوف، که تاب تحمل شهرت او را نداشت تصمیم گرفت که از او جدا شود و دو فرزندشان را به الکسی واگذار کرد. یودوکیا بر این باور بود که وضعیت خوب مالی پدر می تواند آینده درخشان را برای فرزندانشان رقم بزند. او پاک افسارش را از دست داده بود! استاخانوف به مناطقی مختلفی سفر کرد و در طول مسیر، چشم افراد بسیاری به دنبال او بود. در جریان کنسرتی در خارکوف، دختری به نام «گالینا بوندارِنکو» برای استقبال سراغ او رفت. در مدتی کوتاه، این دو ازدواج کردند. او پاک افسارش را از دست داده بود! گالینا تنها نصف سن او را داشت و از خانواده ای فقیر بود، اما خودش فرد تحصیل کرده ای بود. پس از مراسم عروسی، گالینا به مدرسه بازگشت و درسش را ادامه داد. ویولتا که حاصل ازدواج این دو است، می گوید: «پدرم شیفته او بود. گالینا واقعا عاشق پدرم نبود، اما برای او احترام زیادی قائل بود.» در طول ماه های پس از آن ازدواج، استاخانوف به جای جای شوروی سفر کرد و حالا طرفداران بی شماری در شوروی داشت. تقریبا تمام شاخه های کشاورزی و صنعت شوروی از اعمال ایده های او برای افزایش تولید استقبال کردند. در نوامبر آن سال، اولین کنفرانس جنبش استاخانوف در مسکو برگزار شد. گزارشگر تایم نیز در این کنفرانس حاضر بود. در جریان آن کنفرانس، واژه ای جدید به زبان روسی اضافه شد: «استاخانووِتس» به معنای فردی که با تمام توان کار می کند. هزاران کارگر دست از پا نمی شناختند؛ در حالی که آن ها محو تماشای سخنرانی استالین بودند، اشک شوق از گونه هایشان جاری شده بود. ژوزف استالین کنفرانس جنبش استاخانوف را مخاطب خود قرار می دهد. پوستر طراحی شده توسط گوستاو کوتسیس در سال 1936 که بر روی آن شعار «زنده باد تبارِ قهرمانان استاخانووتس های استالین!» نوشته شده بود در پی سیاست های ماکیاولیستیِ شوروی «زندگی آسان تر شده است عزیزان من. شادی در زندگی بیشتر شده است. زمانی که یک شخص خوشحال باشد، کار هم خوب پیش می رود. اگر زندگی شما سخت، غم انگیز و بدون لذت بود، ما شاهد جنبش استاخانووِتس نبودیم.» از جملات استالین به شدت استقبال شد. چند دهه بعد، روس ها جملات استالین در مورد بهتر شدن وضع زندگی مردم را به یاد آوردند، چرا که دهه 30 میلادی برای بسیاری از شهروندان روس به دوران قحطی و سرکوب وحشیانه تبدیل شد. اما زندگی برای الکسی استاخانوف به شکلی دیگر پیش رفت. حزب کمونیست یک دستگاه آپارتمان بسیار شیک و یک شغل در وزارت زغال سنگ را به او هدیه داد. گالینا، همسر جوان استاخانوف نیز به او کمک کرد تا «سیاست های ماکیاولیستیِ شوروی» را استخراج کنند. ویولتا می گوید: «یک بار استالین مادرم [گالینا] را به همه معرفی کرد. او روی به سمت جمعیت برگرداند. استالین سپس گفت: "مفتخرم که شما را به همسر وزیر آینده معرفی کنم." پدرم داشت از حال می رفت. او حسابی خودش را باخته بود. مادرم بعدها به من گفت که در آن لحظه دستان پدرت را محکم گرفتم تا از حال نرود و آرام شود. چند لحظه بعد پدرم رو به استالین گفت: سپاسگزارم از لطف شما، اما من فاقد تحصیلات لازمه هستم. خودتان می دانید منظورم چیست.» الکسی استاخانوف و گالینا خطرات زندگی در مسکو و نگاه بد به گالینا روزی گالینا برای خرید به بیرون رفته بود. یک خودرو با آهستگی پشت سر او در حرکت بود و سپس به گالینا رسید. یک افسر از خودرو پیاده شد و کاملا مودبانه از گالینا خواست تا سوار شود. او نیز سوار شد، اما افسر مقصد را مشخص نکرد. گالینا به عمارت لورنتی بریا (Lavrenty Beria) برده شده بود. او روابط نزدیکی با استالین داشت و چشمش به دنبال زن های زیبای شهر بود. گالینا احتمال چشم او را گرفته بود. ویولتا می گوید: «او وارد شد و یک افسر دیگر به استقبالش آمد. گالینا گفت که من همسر استاخانوف هستم و باردارم و نمی دانم اینجا چه کار می کنم. آن افسر باهوش فورا به یک شخص دیگر زنگ زد و گالینا را به منزل رساند. پس از آن اتفاق، پدر با لحنی عصبانی به گالینا گفت که تو چطور سوار ماشین آن ها شدی؟ نمی دانی چه بر سر زن ها می آورند؟» شروع بدبختی های استاخانوف نیکیتا خروشچف، رهبر جدید شوروی، چهار سال پس از مرگ استالین یعنی در سال 1957 میلادی تصمیم گرفت تا استاخانوف را به دونباس اوکراین بازگرداند، چرا که اعتقادی به حضور وی در مسکو نداشت. استاخانوف احساس کرد که به نوعی تبعید شده به ویژه اینکه خانواده اش همچنان در مسکو ساکن بودند. او بیست سال آخر زندگی اش را فقط شرب خمر کرد. ویولتا به یاد دارد که پدرش عمیقا ناراحت بود، چرا که 35 سال طول کشید تا بالاترین نشان شوروی به او اهدا شود. الکسی استاخانوف سرانجام در سال 1970 میلادی، نشان «قهرمان کارگر سوسیالیست» را دریافت کرد. الکسی استاخانوف بر اثر حمله قلبی در سال 1977 در دونباس در شرق اوکراین از دنیا رفت. امروزه شهری در آن منطقه برای سپاس از خدماتش به نام استاخانوف نامگذاری شده است. برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی « جدیدترین اخبار » اینجا کلیک کنید
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها