تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835080908
انتزاع دوباره بازرگانی از وزارت جهاد کشاورزی، انحرافی بزرگ در اقتصاد کشور
واضح آرشیو وب فارسی:کسب و کار: رجایی گفت: همان هایی که اکنون داد بحران آب می زنند، سیاست های سال ها پیش خودشان بحران زا بود و کسانی که ۱۲ سال وزیر بودند و خودشان این کارها را کردند، امروز مدعی می شوند.رجایی سابقه یک دوره سخنگویی و دو دوره ریاست کمسیون آب، کشاورزی و منابع طبیعی مجلس شورای اسلامی را دارند و می توانند تحلیل مناسبی از مسائل بخش کشاورزی ارائه دهند. در ادامه مصاحبه فارس با این نماینده مجس را می خوانید فارس: چون موضوع مصاحبه پیرامون مسائل بخش کشاورزی است، لطفاً برای شناخت بهتر این بخش، تمایزات آن را با دیگر بخش های اقتصادی بیان کنید؟ سر و کار داشتن با موجود زنده فضای بخش کشاورزی در ارتباط با موجود زنده است و به همین جهت هرلحظه با مسائل پیچیده ای روبرو است. مثلاً همین 1700 تن سیب زمینی که مورد توجه رسانه ها قرار گرفت، کسی نمی آید بگوید که چرا این طور شد؟ فقط به خسارت او می پردازند و چالش انبارداری موجود زنده را ریشه یابی نمی کنند. باز می توانیم بگوییم که مدل ما یک مدل متفاوتی است. نکته بعدی این است که فضای کشاورزی، فضای سرزمین است؛ یعنی در تمام پهنه کشور حرفه کشاورزی را می بینیم. حالا خاص کشور ما در این فضای سرزمینی، افرادی بهره بردار کشاورزی هستند که لزوماً توان مدیریت حرفه ای نداشته و صنعتی کارکرده نیستند. مدل کشاورزی ما یک مدل معیشتی است و چون معیشتی است، حتماً به حمایت نیاز دارد؛ بنابراین مدل کشاورزی ایران یک مدل معیشتی حمایتی است تا به مدل صنعتی بهره ور برسد. فقدان زیرساخت های توسعه کشاورزی، مهم ترین چالش بخش یکی از چالش های بخش کشاورزی در ایران عدم آشنایی مسئولان دولتی از زیرساخت های توسعه بخش کشاورزی است. در کشور ما هنوز دولت ها نیامدند بگویند که زیرساخت بخش کشاورزی چیست. مثلاً در مثال خیلی روشن و در حوزه حمل ونقل، همین که می گویند می خواهیم حمل ونقل را توسعه دهیم، بلافاصله می گویند که زیرساخت حمل نقل جاده، بندر، فرودگاه، ناوگان ریلی است و چون زیرساخت است، دولت و حکومت باید برای زیرساخت هزینه کند؛ بندر بسازد، فرودگاه بسازد. ولی وقتی می گوییم زیرساخت بخش کشاورزی چیست؟ می گویند کشاورزی که زیرساخت ندارد. می گوییم چرا ندارد؟ زمین، آب و مواد ژنتیکی زیرساخت بخش کشاورزی هستند. چرا برای این ها دولت تلاش نمی کند که در اختیار تولیدکننده قرار دهند؟ اگر برای مدیریت آب هم تا به امروز داریم دولت هزینه ای کرده است، در تمام سد سازی هایی که انجام شده، هدف تعداد اندکی از سدها تأمین آب کشاورزی است و مابقی همه برای تأمین انرژی برق بوده است. بعد گفتند وقتی آب داریم و انرژی هم داریم، آن را به کشاورزی هم می دهیم و الا هدف، کشاورزی نبوده است. بنابراین، توسعه زیرساخت های بخش کشاورزی در دولت ها اولویتی نداشته و امروز هم این چنین است. جایی که زیرساخت ها کامل نیست، مدل باید فرق کند. زیرساخت های توسعه کشاورزی محدود به آب و زمین نیست. مثلاً حمل ونقل، انبارداری و شفافیت اطلاعات زیرساخت های بازار رسانی محصولات کشاورزی هستند. استانداردسازی زیرساخت دیگر حوزه کشاورزی است. هنوز گندم را به صورت فله می خریم؛ و اگر سن زده باشد، می گوییم برو و میزانش را کم کن بعد بیا از تو می خریم. شما یک میزان پول گندم را برای هر نوع گندم پرداخت می کنید. و توجهی به استانداردهای کیفی ندارید. بنابراین، فقدان زیرساخت های توسعه کشاورزی یکی از چالش هایی است که بخش کشاورزی را متفاوت از عرصه های دیگر تولیدی می کند. فراگیری بخش کشاورزی در بخش های تولید و مصرف نکته بعدی، فراگیری چه از بعد تولیدکننده چه از بعد مصرف کننده است. شما در بحث تولید،4 میلیون و 300 هزار بهره بردار دارید که خانوادگی کار می کنند. این عدد را باید در بعد خانوار کشاورزی، که حدود 5 هست، ضرب کنید و بعد بگویید این جمعیت در بخش کشاورزی هستند که چیزی حدود 25 میلیون می شود. کدام جایگاه اقتصادی است که چنین حجمی نیروی انسانی را به خود اختصاص داده باشد که در تولید کار کنند؟ از آن طرف مصرف کننده هم 80 میلیون نفر است. کشاورزی، مؤلفه اساسی استقلال اقتصادی و امنیت غذایی کشور نکته یا نظام دیگر که ما داریم این است که اتفاقاً پایه امنیت و استقلال کشور، کشاورزی است. شما ببینید تمام کشورهای دنیا که برای خودشان ادعای استقلال طلبانه داشتند و بعد شکست خوردند و زیر سلطه اقتصاد سرمایه داری رفتند، پاشنه آشیلشان غذا بود و از باب غذا بیش ترین ضربه را خوردند و تغییر استراتژی دادند و نگاهشان نسبت به حکومتشان عوض شد. این هم یکی از بحث های مهمی است که آیا توان تأمین غذای مردم را در مسیر مقابله با استکبار داریم؟ قطعاً اگر بخواهیم پایه امنیت ملی و استقلال را در نظر بگیریم، می بینیم که توسعه کشاورزی، مقوله بسیار جدی است. شاید هیچ موقع کشور اگر خودرو نداشته باشد، از ناحیه استکبار آسیب نبیند؛ اما اگر گندم نداشته باشد و نتواند نان مردم را تهیه کند، بدون شک آسیب خواهد دید. وابستگی بخش های دیگر به مقوله غذا نکته دیگر که بایستی عرض کنم این است که بسیاری از بخش های دیگر کشور، وابسته به غذا است. مثلاً شما بخواهید سلامت جامعه را حفظ کنید، مثلاً نرخ باروری یا مرگ ومیر را اصلاح کنید، می خواهید امید به زندگی را اصلاح کنید، می خواهید سلامت جامعه حفظ کنید، نمی توانید نسبت به مقوله غذا بی تفاوت باشید. بعضی ها می گویند سرطان زیاد شده؛ فقط آب وهوا سرطان نمی آورند، غذای ناسالم هم باعث سرطان می شود. اگر کنترل لازم روی کیفیت غذا صورت نگیرد، آسیب هایی به همراه دارد که حجم بزرگی از اعتبارات را صرف می کنید برای معلول هایی که عامل آن، غذای ناسالم است. از این مثال ها زیاد است که تأثر بخش های دیگر را از بخش غذا نشان می دهد. حالا وقتی یک چنین حساسیتی وجود دارد علی القاعده ما بایستی با وسواس به آن نگاه کنیم و به آن بپردازیم. نرخ پایین سرمایه گذاری دولتی در بخش کشاورزی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با فرمان امام خمینی (ره) خیلی از مردم به سمت بخش کشاورزی رفتند؛ اما به آن میزانی که مردم به سمت بخش کشاورزی رفتند، دولت به سمت این بخش نرفت. متوسط نرخ سرمایه گذاری کشاورزی را نگاه کنید، یک چیزی بین 3 تا 4.5 درصد بوده است که قابل قیاس با سهم بخش کشاورز از تولید ناخالص داخلی نمی باشد. در سال های اخیر و در برخی مواقع حجم سرمایه گذاری دولتی یک مقداری بالاتر رفته ولی معمولاً همین بوده و بیش از این سرمایه گذاری نمی شود. علت را می پرسیم می گویند که سرمایه گذاری در بخش کشاورزی بازده پایینی دارد. این تفکر انحرافی مانع سرمایه گذاری دولت در بخش کشاورزی شده است. شما وقتی آیه 261 سوره بقره را می بیند که می فرماید از یک دانه گندم 700 دانه ثمر می دهد، نشان از نرخ بازده بخش کشاورزی می دهد. ما اگر عقل اقتصادی را بیاوریم، می بینیم که این یک چیز دیگر است و یا در سوره ی انعام، خداوند متعال همه ی نعمت های موجودات زنده را برمی شمرد، که می بیند توجه به کشاورزی متفاوت است و یا در آیه 96 سوره اعراف می گویند که اگر تقواپیشه کنید، برکات آسمان بر شما نازل خواهد شد، این ها نشان می دهد که اگر ما تقوای عملی در بخش کشاورزی داشته باشیم، اتفاقات دیگری خواهد افتاد. این حرف، حرف بی ربطی است که نرخ سرمایه گذاری در بخش کشاورزی کم است پس نمی بایست در بخش کشاورزی سرمایه گذاری کرد. فاصله کشاورزی فعلی با کشاورزی اصولی و علمی چون کشاورزی در اغلب مناطق ایران به طور اصولی و علمی صورت نمی گیرد، نتیجه اش این شده که بانک ها و سرمایه داران علاقه چندانی به سرمایه گذاری در بخش ندارند. خارجی ها هم در این زمینه سرمایه گذاری جدی نکردند. به هرحال چون مدل کشاورزی ما در اغلب مناطق مدل درستی نیست. بنده خودم اعتقاد و ادعا دارم با مدل هایی که در جامعه و حتی وزارت جهاد کشاورزی مطرح کردم که هنوز متأسفانه عملیاتی نکردند، ما می توانیم نه تنها غذای کشور خودمان را با وفور نعمت تأمین کنیم، بلکه می توانیم بخشی از غذای حلال دنیا را در اختیار بگیریم. ما آمدیم یک تئوری را تعریف کردیم، این تئوری را مدلش کردیم، مدلش را پروژه کردیم و پروژه را کارشناسی کردیم و همین الان بگویند که این پروژه را اجرا کن، به راحتی می توانیم انجام دهیم. ما طراحی داریم که مثلاً از یک هکتار گلخانه بتواند یک روستایی مابین 10 تا 16 میلیارد در سال درآمد داشته باشد. کدام صنعتی این بازدهی دارد؟ الآن کدام قسمت از کشاورزی ما این گونه است؟ بنابراین ما چون سرمایه گذاری نکردیم و به این بخش توجه نکردیم و دولت ها هم متأسفانه زمانی به این مسئله رسیدند که بخش کشاورزی مهم است که می خواستند بروند و نتوانستند کار جدی انجام دهند. ثروت های ویژه بخش کشاورزی که معمولاً به حساب نمی آورند حالا اگر از زاویه ی دیگر به این مسئله نگاه کنم، هیچ کس تابه حال در حساب های ملی نیامده این طوری به بخش کشاورزی نگاه کند. میزان تولید ناخالص بخش پروتئین کشاورزی 2 برابر بودجه عمرانی کشور است. یا مثلاً این طور نگاه نکردند که زمین و مستحدثاتی که به عنوان سرمایه ثابت روی زمین است، در کل سرزمین بیش از 100 هزار میلیارد تومان است. این عدد خیلی بزرگ است. وقتی شما این را با چنین نگاهی ببینید متوجه می شوید که بخش کشاورزی خیلی اهمیت دارد؛ یا اگر اعتصاب شود که هیچ مواد غذایی در بازار وارد نشود. چه اتفاقی برای بازار می افتد؟ سهم ویژه کشاورزی در ارتقای بهره وری منابع حیاتی تولید از زاویه دیگر نگاه کنیم. اگر 25 درصد بهره وری آب در تولید گندم افزایش یابد، در کل کشور 4 میلیارد مترمکعب صرفه جویی می شود که عددش به اندازه آب شرب کشور است. بنابراین اعداد و ارقام کشاورزی کوچک نیستند. اما به نظر من توجه به ارتقای بهره وری آب در کشاورزی بسیار ضعیف بوده و مسئولین اجرایی در این راستا به جای حمایت، انگشت اتهام به سمت بخش برده اند. فارس: چالش های اساسی کشاورزی ایران چیست؟ تفکیک مدیریت کشاورزی از بازرگانی، عامل واردات بی منطق و بی رویه و مانع بزرگ خودکفایی کشور ما به لحاظ ساختار تاریخی که بوده، راحت ترین کار واردات است. همیشه برای حل هر مسئله، صورت مسئله را با وارد پاک می کردند. واردات در کشاورزی بر خلاف بخش های دیگر، چون حجم بالایی دارد، سود بالا و در نهایت رانت لذت بخشی ایجاد می کند. یک با من در مجلس گفتم اگر به ازای هر تنی که وارد می شود، 1 دلار در جیب برود، 7 میلیارد دلار می شود، که مطمئناً عدد و رقم ها بیش از این هاست. کسی که واردات 7 میلیون تنی می کند، اگر حداقل 7 میلیارد دلار گیرش بیاید، دیگر دلش نمی خواهد در کشور خودکفایی صورت گیرد. وقتی شما 3 میلیون تن شکر با نرخ 300 تومان وارد کنید، درحالی که نرخ شکر در کشور 700 باشد مطمئناً روی هر کیلو شکر وارداتی 300 سود خالص کرده اید. با یک ضرب و تقسیم ساده سود شما از واردات شکر چیزی حدود 900 میلیارد تومان! حالا به این موضوع ارزهای دولتی و رانت های ایجادشده از آن را هم اضافه کنید. وقتی مجلس در این موضوع ورود می کرد، نمی دانست باید از چه وزیری این چالش بنیادین را سؤال کند. طوری مسئولیت بین وزرا پخش شده بود که نمی شد کسی را مقصر این وضعیت دانست. تناسبی بین وظایف و اختیارات نبود؛ متولی کشاورزی ابزار تنظیم گری بخش را نداشت؛ وزیر بازرگانی هم خود را مسئول بخش کشاورزی نمی دانست! وزیر جهاد کشاورزی که به مجلس می آمد، خودش گلایه مند از واردات بود، وزیر بازرگانی هم که مجوز واردات می داد، از وضعیت تولید بی خبر بود و به آمار وزارت جهاد کشاورزی اعتماد نداشت. در هیئت دولت ها وزیر کشاورزی همیشه بر منع واردات اصرار داشت و وزیر بازرگانی هم کنترل بازار را در گروی پُر بودن انبارها به روش واردات که اختیار آن را داشت، می دانست. بنابراین هیچ وزیری مأموریت هماهنگی تولید و بازرگانی را نداشت و این وسط چوب ناهماهنگی را کشاورز و مصرف کننده می خوردند. صادرات محصولات خام کشاورزی و هدر دادن فرصت های اشتغال زایی از طرفی می گوییم فرصت توسعه صنایع تبدیلی بلافصل کشاورزی که ایجاد ارزش افزوده و اشتغال مولد می کند را با خام فروشی محصولات کشاورزی از دست ندهید. شما ببینید زعفران و پسته ما در خارج از کشور بسته بندی می شود. ارزش افزوده این فعالیت های جانبی در جیب فعالان اقتصادی کشورهای خارجی می رود. مانعی که پیش روی صادرات محصولات فرآوری و بسته بندی شده کشاورزی قرار دارد این است که صنایع تبدیلی کشاورزی در ایران به جهت سیاست های غلط وزارت صنعت هزینه های بالایی دارند. ما می بینیم که وزارت صنعت و معدن و تجارت یک سیاستی دارد که می گوید هر صنعتی که در کشور بخواهد شکل بگیرد حتماً باید بافت شهرک های صنعتی باشد. می گوییم که این شهرک های صنعتی که در قطب تولید صنعت است، در قطب کشاورزی که نیست. کشاورز برایش نمی صرفد که محصولی را درست کرده، چندین کیلومتر انتقال دهد تا به یک صنعت تبدیلی برسد. با فرض انتقال هم ضایعات بخش زیاد می شود. همه این ها با این پیش فرض است که صنعت تبدیلی مورد نظر متناسب با ظرفیت های تولید کشاورزی ایران احداث شده باشد. درحالی که صنعت تبدیلی باید در کنار کشاورزی باشد و مانند مددکار و دست کشاورزی باشد. تفکیک مدیریت صنایع تبدیلی از کشاورزی، مانع اثربخشی سیاست های حمایتی دولت همین الان دولت می خواهد حمایت از دام دار کند. حدود 2 سال است که می گوید قیمت شیر خام خریداری شده از دامدار، 1440 تومان است، ولی هیچ وقت شیر خام به این قیمت فروش نرفته و این بدین معناست که صنعت لبنیات این سیاست دستوری را نمی پذیرد؛ اما اگر همین صنعت بلافصل کشاورزی در اختیار مدیر بخش کشاورزی بود، قطعاً زیرمجموعه خودش را تنظیم می کرد. روی این حساب ما می گوییم که فرآیند کشاورزی الزاماً یک زنجیره است که ما را برای ایجاد هماهنگی الزام می کند که مدیر واحدی اتخاذ کنیم. در این صورت تأمین نهاده را در کنار تولید و صنایع تبدیلی باهم ببینیم و بعد بیاییم بازاریابی کرده و محصول نهایی را وارد بازار کنیم. الآن در حوزه روغن، خیلی ها می خواهند که روغن خام وارد کشور کنند. نمی خواهند دانه روغنی وارد کنند. بحث ما این است که دانه روغنی وارد شود که یک اشتغال و ارزش افزوده ای هم ایجاد شود، که نمی کنند؛ چون در شرایط فعلی بازار جهانی، برای بخش تجارت صرفه در واردات روغن خام است نه دانه روغنی؛ وقتی برنامه ریزی مبتنی بر واردات شد، باید منافع تولیدکننده داخلی و منافع ملی از جمله اشتغال و درآمد ملی را نادیده گرفت. فارس: برای حل این چالش ها چه گام هایی در مجلس شورای اسلامی برداشتید؟ مدیریت بازار کشاورزی را به مدیر کشاورزی سپردیم ابتدا گفتیم برای اینکه اختلال واردات در روند تولید کم شود، اختیار تعرفه و ابزار تعرفه را به وزارت جهاد کشاورزی بدهیم. وارداتچی ها انواع و اقسام بازی ها را در آوردند تا این قانون را دور بزنند و زدند. دیدیم با این تشتت مدیریتی به جایی نمی رسیم. به این جمع بندی رسیدیم که اگر ما بخواهیم در محصولات راهبردی خودکفا شویم باید بازار محصولات و نهاده های کشاورزی را کاملاً در اختیار متولی کشاورزی بگذاریم. این بحث را تحت قانون «تمرکز وظایف و اختیارات بخش کشاورزی در وزارت جهاد کشاورزی» ارائه کردیم. بازار هم یکی از مؤلفه های مدیریت تولید است که باید در اختیار مدیر تولید قرار گیرد. اصل مدیریت واحد تولید و بازار به خصوص در کشاورزی که از یک سو تولیدکنندگان خرد دارد که قدرت چانه زنی ندارند و از سوی دیگر واردکنندگان بزرگ و قدرتمندی دارد، امری لازم است. واردات بی منطق را تعریف کردیم ما در بحث واردات نمی گوییم که حتماً در همه چیز خودکفا بشویم. ما مزیت های نسبی را منطبق بر ظرفیت اکولوژیک مطرح کردیم. البته در بحث محصولات راهبردی گفتیم حتماً بایستی خودکفایی داشته باشیم. ولی در سایر محصولات چنین چیزی را اعتقاد نداریم. ما محصولات وارداتی را 3 دسته کردیم: دسته اول محصولات استراتژیک که گفتیم وارداتش ممنوع، مگر برای تأمین ذخایر استراتژیک؛ دسته دوم محصولات غیراساسی است که بخشی از حجم مصرفی در داخل کشور تولید می شود که این محصولات فقط به اندازه ای که کم داریم باید وارد شود. دسته سوم هم محصولات غیراساسی که تولید داخلی نداریم و کالاهای جانشین داخلی هم ندارد. مثل آناناس یا نارگیل که واردات آن آزاد است؛ اما در واردات موز که می تواند جایگزین سیب و پرتقال شود، باید احتیاط کرد. پس واردات بی منطق وارداتی است که خارج از دستورالعمل بالا باشد. فارس: چقدر نتایج اجرای این قانون با اهداف شما هم خوانی دارد؟ بخش های اجراشده مثبت بود، ولی 100 درصد قانون تمرکز اجرا نشد به نظر من تا حدودی، چون همه ی 100 درصد اهدافی که ما داشتیم، محقق نشده است. ولی تا جایی که ما رصد کردیم، پس از ادغام مدیریت تولید و بازار کشاورزی، جهت گیری های مدیر بازار مثبت بوده و توانسته واردات بی رویه را کنترل کند. متأسفانه بخشی از قانون که مرتبط با صنایع تبدیلی کشاورزی است یا تنظیم بازار، همچنان در وزارت صنعت، معدن و تجارت مانده و به وزارت جهاد کشاورزی ملحق نشده است. مطمئناً علاوه بر هماهنگی صنایع تبدیلی کشاورزی و تنظیم بازار با شرایط تولید، انتزاع وظایف مذکور از وزارتخانه صنعت، معدن و تجارت از سنگینی حجم کار جناب نعمت زاده خواهد کاست. فارس: یعنی شما از وضعیت امروز کشاورزی راضی هستید؟ تازه مانع اصلی رونق کشاورزی را برداشتیم؛ تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله است در صورت اجرای دقیق قانون، ما تازه مانع اصلی رونق کشاورزی که واردات بی منطق بود را برداشتیم. البته بسته حمایت از کشاورزی و اصلاح ساختار کشاورزی یک بسته 1000 مجهولی است که فرمولی پیچیده دارد. همه ی این ها را باید باهم دید. همین که مسئله مدیریت واردات را جلو بردیم، یک عده ای کارشان در کشور این شد که کشاورزی هراسی کنند. مثلاً دریاچه ارومیه خشک می شود می گویند که بخش کشاورزی باعث شد. یا می روند سراغ نشست زمین، می گویند کار کشاورزها بود. حتی در مجلس هم بارها شده که بحث کردیم و گفتیم این ها آمارهای درستی نیست. چه کسی گفته 92 میلیارد مکعب آب در دست بخش کشاورزی است؟ اخیراً یکی در مجلس گفته 95 میلیارد مترمکعب آب در بخش کشاورزی مصرف می شود! من نمی خواهم بگویم راندمان آب در بخش کشاورزی خوب است. ولی محاسبه ای کردیم، خیلی زیاد آب در دست کشاورزی باشد چیزی حدود 50 تا 60 میلیارد مترمکعب آب است. فارس: اگر کشاورزان مقصر هدر رفت آب نیستند، پس مقصر کیست؟ ما وظیفه قانونی خود را اجرا نمی کنیم بعد می گوییم بحران شد مثلاً در قانون به متولی منابع آب گفتیم بر روی چاه های پروانه دار کنتور حجمی بگذارید؛ امروز در وزارت نیرو هیچ کس نمی تواند قسم بخورد که از چاه های مجاز چقدر آب مصرف می شود. طرف چاه مجاز دارد و نوشته است 5 لیتر در ثانیه ولی می بیند که 20 لیتر در ثانیه برداشت می کند. ما گفتیم هیچ کاری نداشته باشیم، فقط بالای سر چاه های قانونی کنتور حجمی بگذاریم تا بشود برداشت از چاه ها را کنترل کرد. همین یک قلم کار، حدود 20 درصد مصارف را کاهش می دهد. دیگر نمی خواهد هرروز به پیش پلیس بروید و با مردم دعوا کنید که چرا آب مصرف می کنند. البته من معتقد نیستم کسی چاه غیرمجاز حفر کند. باید جلوی آن را گرفت. ولی می خواهم بگویم ما وظیفه قانونی خود را اجرا نمی کنیم بعد می گوییم بحران شد. همان هایی که امروز داد بحران آب می زنند، سیاست های دیروز خودشان بحران زا بود سدها را چه کسی زد؟ سدها را کشاورزان که نساختند. سدها را دولت یا سیاست گذاران بخش کشاورزی زدند. اتفاقاً همان هایی که امروز داد بحران آب می زنند، سیاست های چند سال پیش خودشان بحران زا بود. من بارها عرض کردم کسانی که 12 سال وزیر بودند و خودشان این کارها را کردند، امروز می آیند و مدعی می شوند. من اینجا نکته ای را عرض کنم، ما خدمت حضرت آقا که در مجلس هشتم رسیدیم آنجا هم عرض کردم که آمارهای بخش کشاورزی قابل اتکا نیست. چون قابل اتکا نیست، نمی توانیم بر روی آن تصمیم بگیریم. یک برنامه جدی برای قابل اتکا کردن آمار کشاورزی نیاز است. مثلاً ببینید ما در قانون افزایش بهره برداری داریم که آب به صورت حجمی در محل مصرف تأمین شود. الآن تمام ناکارآمدهای وزارت نیرو در تأمین آب در بخش استحصال و پرت های کانال های انتقال و توزیع، همه ی این ها را به حساب کشاورزی می زنند. درصورتی که مانند خانه مردم، وقتی جلوی خانه ی آن ها کنتور گذاشتی و آب را در آنجا به او تحویل می دهی. این را اگر ببرید در مزرعه کشاورز یا دامدار تحویل بدهید آن موقع می توان گفت که طبق الگو مصرف می کند یا خیر؟ چنین چیزی اتفاق نیفتاده است. بنابراین همه ی این سوء مدیریت ها و پرت ها به حساب کشاورزی نوشته می شود. فارس: اخیراً اخباری به گوش می رسد که واردکنندگان با لابی گری به دنبال انتزاع بازرگانی کشاورزی از وزارت جهاد کشاورزی هستند. نظر شما دراین باره چیست؟ انحراف بزرگی در اقتصاد و توسعه کشور به وجود آورده ایم در بین واردکنندگان این بحث ها وجود دارد؛ یک روز طرح تشکیل دوباره وزارت بازرگانی را مطرح می کنند که عقب گردی برای مجلس است. وقتی دیدند حرفشان خلاف اصل 44 است، می گویند باید وظایف بازرگانی به وزارت اقتصاد برود. من اعتقاد دارم اگر مجدداً بخش تجارت کشاورزی از وزارت جهاد کشاورزی جدا شود، بی شک ما یک انحراف بزرگی را در اقتصاد و توسعه کشور به وجود آورده ایم. در این صورت همین داشته ها را هم از دست می دهیم. این ها دنبال بهانه ای بودند؛ تمام فرامین رهبری در حوزه مقابله با واردات بی رویه و حمایت از تولید را فراموش کردند. همین که رهبر انقلاب طرح سؤالی در مورد منطق تشکیل وزارت صنعت، معدن و تجارت داشتند، این موضوع با به تمرکز وظایف و اختیارات کشاورزی ربط دادند و گفتند باید بازرگانی کشاورزی منتزع شود! جالب اینکه در همان جلسه هیئت دولت، مقام معظم رهبری از وزیر جهاد کشاورزی مقابله با واردات بی منطق را مطالبه کردند که مؤید مسئولیت مدیر کشاورزی نسبت به وظایف بازرگانی کشاورزی است. اخیراً دولت مطرح کرده می خواهد بخش های بازرگانی را به وزارت اقتصاد منتقل کند، این دیگر بدتر از سابق است. وزارت صمت که تجربه مدیریت تولید صنعتی داشته با مسائل کشاورزی بیگانه بود؛ حالا بازرگانی کشاورزی را می خواهند جایی بفرستند که اصلاً مسائل تولید را نمی فهمد جز اینکه مالیاتی از تولیدکننده صنعتی می گرفته است.
شنبه ، ۱۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کسب و کار]
[مشاهده در: www.kasbokarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها