تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834179623
ریشه های تاریخی پیوستگی بازماندگان گلستان و ترکمانچای با ایران
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهروند: | دکتر میر مهرداد میرسنجری| استادیار دانشگاه و پژوهشگر فرهنگی و ژئو پلیتیک| در روز 10 دی 1368 خورشیدی، برابر با 31 دسامبر 1989، مردم نخجوان شوروی سابق با شکستن سیم های خاردار و استحکامات مرزی، خود را به آب های سرد ارس انداختند و به سوی خاک ایران روان شدند. این حرکت خودجوش خواهان الحاق به ایران و باطل شدن قراردادهای ننگین گلستان و ترکمانچای شد. در این رویداد تاریخی، مردم نخجوان با شعارهای الله اکبر و زنده باد اسلام و زنده باد ایران و با چشمان اشک آلود پیوستن دگربار به مام میهن را خواستار شدند، خواستی که با وجود استقبال میهن دوستان ایرانی و آذربایجانی، متاسفانه هیچ گاه از سوی مسئولان وقت و رسانه های همگانی ایران در آن زمان مورد توجه قرار نگرفت و جدی گرفته نشد. پیشینه پیوندهای قلبی مردم سرزمین های اشغالی به ایران با تسلیم امپراتوری آلمان در پایان جنگ جهانی اول، دولت ایران نیز زیر فشار ملیون و افکار عمومی مردم و با توجه به فروپاشی امپراتوری روسیه تزاری، نمایندگانی به عنوان دادخواهی و اعاده وضع درباره سرزمین های اشغال شده توسط امپراتوری روسیه و عثمانی، به کنفرانس صلح ورسای فرستاد و همزمان، گروه هایی از مردم سرزمین های تجزیه شده خوارزم و فرارود (ماوراءالنهر)، نخجوان و...، طومارهایی به کنفرانس مزبور فرستاده و خواستار پیوستن به سرزمین مادری، یعنی ایران شدند. حتی مردم بخارا و برخی مناطق دیگر، هیأت هایی برای پیگیری امر وحدت به «ورسای» گسیل داشتند. در این میان، دولت باکو با درخواستی تاریخی، خواستار وحدت دوباره با ایران در قالب کنفدراسیون شد، زیرا گرچه در آن زمان یکصدوشش سال از جدایی قفقاز از ایران می گذشت، اما پیوندهای قلبی مردمی همچنان پابر جا بود. هیأت نمایندگی جمهوری آذربایجان که به انجمن صلح ورسای آمده بود، گفت وگوهای مفصلی را با هیأت اعزامی ایران انجام داد. آنها ضمن درخواست پیوندهای همه جانبه، به نمایندگان ایران اظهار داشته بودند: «مقصود ما این است که آذربایجان استقلال داخلی داشته باشد، قوه مقننه و ادارات و مسائل داخلی از خود داشته باشد. در مسائل خارجی و قشون و گمرک و پست و تلگراف و طرق و شوارع و سکه و این قبیل امور با ایران اشتراک داشته باشد....» اما دولت بریتانیا برای مسکوت گذاردن طرح مسأله وحدت دوباره ایران، از هیچ گونه کار شکنی خودداری نکرد زیرا بیم آن داشت که مردم افغانستان، مکران و بلوچستان نیز مانند مردم اران و خوارزم و فرارود، خواستار وحدت دوباره شوند. علاوه بر خواست دولت باکو، مردم نخجوان نیز در روز نهم اردیبهشت ماه 1298 خورشیدی (30 آوریل 1919م.) در برابر کنسولگری ایران اجتماع کردند. آنها با فریاد زنده باد... ایران، زنده باد دولت ایران، پاینده باد... جوان بخت ایران، تقاضای تابعیت ایران و الحاق به وطن اصلی خود را کردند. تظاهرات مردم نخجوان چندین روز به درازا کشید. اهالی نخجوان، روسای حکومت محلی، رئیس قشون محلی، کلیه محترمان و وجوه اهالی با ارسال 12 فقره تلگراف به دولت ایران، شاه، سفرای خارجه، رئیس جمهوری آمریکا، انجمن صلح ورسای و غیره، تقاضای الحاق به ایران را کردند و همه جا متذکر شدند که اصلا ایرانی نژاد و مسلمان بوده و 92 سال است به زور از خاک ایران جدا شده اند. در اوایل اردیبهشت، نمایندگان آنها به تبریز آمدند از دیگرسو اهالی شهر سرخس کهنه (اشغال شده توسط روسیه) نیز خواستار بازگشت به سرزمین مادری شدند. در این راستا نیروهایی نیز از سوی دولت ایران به آنجا فرستاده شد اما دگربار انگلیسی ها مانع شدند. سرانجام هیأت ایران که با دسیسه چینی انگلیس و عدم حمایت وثوق الدوله روبه رو بود و از شرکت در جلسات مأیوس، از تنها راه باقیمانده بهره برد و تقاضاهای خود را در کتابچه ای و در قالب 3 بخش سیاسی، اقتصادی و قضائی منتشر کرد و در اختیار هیأت های شرکت کننده قرار داد: در بخش سیاسی، ایران خواستار لغو فوری قرارداد1907، برچیده شدن بساط مستحفظان و گاردهای مسلح سفارتخانه ها و کنسولگری های خارجی و نیز استرداد سرزمین هایی بود که «طی قرن نوزدهم به زور از ایران گرفته شده است... این سرزمین ها شامل ایالات مرو، خیوه، ترکستان و هفده شهر قفقاز بود که طی دو دوره جنگ های ایران و روس از ایران منتزع شده بود». به این ترتیب سرحدات ایران به صورتی درمی آمد که در ابتدای قرن 19 وجود داشته است. در غرب هم تقاضا شده بود «ایالات کردستان و موصل و دیاربکر ضمیمه ی خاک ایران گردد و رود فرات سرحد غربی ایران شناخته شود... ». در بخش اقتصادی، ایران خواستار پرداخت غرامت خسارات و تلفاتی شد که از سوی نیروهای متخاصم به سرزمین و مردم ایران وارد شده بود. در بخش قضائی نیز ایران خواستار الغای کاپیتولاسیون و برچیده شدن محاکم کارگذاری، در ارتباط با رسیدگی به جرایم خارجیان بود. خواست هایی که به دلیل فساد اداری، عدم لیاقت سیاسی و عدم اعمال قدرت میهن خواهانه دولت قاجار به هیچ نتیجه ای منجر نشد و سرزمین های اشغال شده ایران همچنان در اشغال باقی ماند.
شنبه ، ۱۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهروند]
[مشاهده در: www.shahrvand-newspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها