واضح آرشیو وب فارسی:سلامت نیوز: سلامت نیوز: تنها راه شاد بودن این است که همان که هستیم باشیم. به گزارش سلامت نیوز، رکسانا خوشابی؛ کارشناس ارشد مشاوره در زندگی آنلاین، از بین روان شناسانی که در زمینه های شناختی تحقیق می کنند، کمتر کسی دامنه ی نظریه پردازی اش را به شادکامی کشانده است. بیشتر روا ن شناسان، توجه خود را متمرکز بر هیجانات منفی مثل خشم، ترس و نفرت کرده اند، شاید به این دلیل که برای اکثر انسانها، راه های شاد نبودن، بسیار بسیار بیشتر از راههای شاد بودن اند! گروهی از روان شناسان معتقدند شادی، درجه ای از کیفیت زندگی است که فرد آن را به طور کلی مطلوب ارزیابی می کند. از نظر این روان شناسان، هر چقدر تلاش برای رسیدن به هدف بیشتر باشد، به همان اندازه میزان شادی افزایش می یابد، از طرفی هر چقدر که فرد کمتر منتظر موفقیت باشد، به همان اندازه با کسب موفقیت، شادی بیشتری را احساس خواهد کرد. گروهی دیگر از روان شناسان عقیده دارند برای داشتن احساس شادی، این مقایسه ها انجام می شود: مقایسه ی بین آنچه فرد می خواهد، با آنچه که دارد، مقایسه بین شرایط واقعی و ایده آل و نظایر اینها. هر چه فاصله ی بین عوامل مورد مقایسه کمتر باشد، فرد به شادی بیشتری دست خواهد یافت. اگر چه نتایجی که ذکر کردیم، اطلاعاتی درباره ی شادی و رابطه ی آن با عوامل دیگر به دست می دهد اما به نظر نمی رسد حق مطلب را ادا کنند و بتوانند همه ی آن چیزی را که درباره شادی و مفهوم حقیقی آن وجود دارد بیان کنند. بنابراین نظریه های دیگر مرتبط با شادی را نیز مطرح می کنیم: شادی حقیقی تقریباً همه تعالیم مذهبی و معنوی الهی، که انسان را ورای جسم و ظاهر او تصور می کنند شادی را نیز ورای مادیات و داشتنی های دنیایی می دانند و هرگز آن را در رسیدن به آرزوها و در اختیار داشتن ثروت، شهرت، مقام، پول و... محدود نمی کنند. درواقع شخصیت واقعی انسان، خوشحالی، آرامش و عشق است. همان که در کودکان، به شکل وجد و سروری خودجوش جلوه می کند. اگر این حقیقت را فراموش کنیم و بخواهیم این عشق و آرامش را نه از درون که از بیرون به دست آوریم، خویشتن را از شخصیت واقعی و درونی خویش دور کرده ایم. برعکس، کسی که صلح و آرامش درونی دارد، حتی زمانی که چیز دیگری ندارد، احساس خوشحالی می کند، درست مثل بچه ها. معمولاً بچه ها را در هر موقعیتی قرار دهی می توانند بخندند، بازی کنند و شاد باشند، چون نشاط درونی خود را بروز می دهند، این نشاط از نوعی رهایی از تعلقات و قید و بندهای دنیایی ناشی می شود، گویی با تمام وجودشان فریاد می زنند: "چیزی ندارم که غصه از دست دادنش را بخورم، پس خوشحالم!" اما به راستی چه شد که آن نشاط کودکانه و طبیعی، در بزرگسالی جای خود را به شادی حقیرانه ناشی از "داشتن" داد؟ به نظر می رسد اکثر اوقات فرایند رشد ما، با نوعی حصارسازی و دیوار سازی درونی همراه است، حصارهایی که به دلایل مختلف در اطراف خود حقیقی مان می کشیم تا ما را از بعضی آسیب ها حفظ کنند، غافل از آن که تماس ما را با آن خود حقیقی، قطع یا کم رنگ می کنند. به این ترتیب آن نشاط خود به خودی نیز امکانی برای بروز ندارد و پشت حصارها، زندانی می ماند. اکثر تعلیمات مذهبی و معنوی درصدد پاسخ گفتن به این پرسش اند که چه کنیم تا در بزرگسالی نیز به همین سادگی، شگفتی و شادی را تجربه کنیم؟ آنها پاسخی عمیق ولی ساده به ما می دهند: اگر ضمیرمان بازگوی این احساس باشد که خداوند به ما آنچه را که احتیاج داریم می دهد و آنچه را که احتیاج نداریم می ستاند، همیشه از آنچه داریم و از آنچه از دست می دهیم شادمان خواهیم بود. تنها راه شاد بودن این است که همان که هستیم باشیم. "به دست آوردن" هر چقدر هم مهم و با ارزش به نظر برسد باعث نشاط و سرور نمی شود، چون هرگاه بدست آوردن باعث شادی شود، به همان ترتیب از دست دادن، باعث افسردگی خواهد بود و این چرخه، همچنان ادامه خواهد یافت. از طرفی جز نشاط و رضایت باطنی، هیچ چیزی موجب شادی نمی شود، هیچ فردی برای ما سرور و شادی به ارمغان نمی آورد و هیچ عامل بیرونی ناپایداری نمی تواند نشاطی پایدار به همراه داشته باشد. ما با این عوامل بیرونی آشناییم: یک مهمانی، یک مسافرت تفریحی، مقداری پول، مواد مخدر، قرص های نشاط آور، جنس مخالف و... همگی تنها به طور موقت و کاذب، توهم شاد بودن را در ما ایجاد می کنند. متأسفانه اغلب ما، خود را در حد لذت بردن از همین شادی های آنی و زودگذر تنزل می دهیم. نتیجتاً ساعت ها و شاید روزها در انتظار به دست آوردن چیزی که قرار است ما را شاد کند می مانیم و وقتی آن را یافتیم، دیری نمی گذرد که به نظرمان عادی و بی تفاوت شده و ارزش خود را از دست می دهد. به همین خاطر، مجدداً به فکر به دست آوردن نتیجه شادی بخش دیگری می افتیم. این انتظارها، بدست آوردن ها و شاد شدن های زودگذر، در طول زندگی مان بارها تکرار می شود. عجیب است که از خود نمی پرسیم چرا به چنین شادی های کم دوامی دل خوش می کنیم و چرا به دنبال شادی پایدار و همیشگی نیستیم؟ کودکان تجربه عمیقی از شادی پایدار دارند، خصوصا اگر بزرگترها، روان آنها را دست کاری نکرده باشند! آنان در اوج گریه می خندند، نه در گذشته یا آینده، بلکه در همین لحظه، در لحظه حال، حضور دارند و معصومانه با جهان روبه رو می شوند، دیوار و حصاری ندارند، نیازی به تظاهر احساس نمی کنند، خودشان هستند و به هیچ چیز وابستگی ندارند و به خود و به خدای خود نزدیکند. همه ما این مراحل را گذرانده و این حس ها را تجربه کرده ایم، اما افسوس که آنها را به دست فراموشی سپرده ایم!
چهارشنبه ، ۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سلامت نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]