تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867137651
راه به خطا رفته ایم
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهروند: مریم حسینی نیا [email protected] جای اعتراضی باقی نمی ماند. البته اگر با این دید نگاه کنیم که اینها هم افرادی هستند، مثل بقیه. بقیه ای که الزاماً افراد ویژه ای نیستند. این ویژه نبودن یک صفت مذموم نیست بلکه تنها یک خصیصه است. خصیصه ای مثل این که بگوییم فلانی دل رحم است یا بهمانی دست و دلباز است یا این که در این مورد خاص باید بگوییم الزاماً تمامی هنرمندان ما از قشر فرهیخته ای نیستند. فرهیخته از این جهت که بتوان به مناسبت های مختلف از نظرشان بهره برد و حتی در نگاهی خوش بینانه به عنوان نمونه ای کوچک از فرهنگ غنی کشور معرفی شان کرد. اما تصور این که هنرمندان اعم از بازیگران، خوانندگان و ستاره های هنری و حتی ورزشکاران چرا در بعدی به غیرزمینه فعالیتشان از این قابلیت برخوردارند که در جایگاه نمونه و الگو ظاهر شوند، به نظر سیاستگذاران امر برمی گردد که برای تحقق این دیدگاه نیز از پرمخاطب ترین و آسان ترین راه ممکن بهره می بردند؛ رسانه ملی. در این نوشتار قصد اشاره به هیچ نمونه خاصی را ندارم؛ گرچه موارد فراوانی برای اشاره موجود است، ولیکن ضرورت توجه به این مسأله نباید از یاد رود که چرا تلویزیون این رویه را باب کرد که به هر مناسبت، وعده و قراری، باید فردی نسبتاً شناخته شده ای حضور داشته باشد تا درخصوص مطلبی خاص، مناسبتی و... برای مردم سخن بگوید؟ چرا صفت «پرمخاطب ترین» برنامه برای سازندگان مجموعه های تلویزیون کار را به جایی می رساند که پرداخت مبالغی هنگفت صرفاً برای بیان تبریک شب سال نو، یلدا و... به مساله ای عادی مبدل می شود؟ کدام یک از ما صرفا به خاطر بیان یک جمله از سوی یک هنرپیشه، به انجام کار خیر تمایل پیدا کرده ایم؟ معرفی چند باره چهره ای که اِبایی از بیان ندانستن ندارد -این امر ماهیتا موضوع دردآوری نیست؛ اما بیان فارغ از تالم و تعقل، محل اشکال است- و حتی شناخت اجمالی از حیطه فعالیت خود ندارد چه سودی برای بینندگان دارد؟ ذائقه مخاطبان را برنامه سازان شکل می دهند و چرا این ذائقه هر روز با دم دستی ترین غذا ها، تطمیع می شود؟ از سویی دیگر تلویزیون به عنوان یک دانشگاه عمومی و در دسترس، نه تنها در بیان ضروریات و اصول اولیه به خوبی عمل نکرده بلکه زمینه معرفی چهره هایی را فراهم کرده که به واقع از سوی همان قوانین سفت و سخت جاری در مجموعه نیز مورد تأیید نیستند. جامعه بی قهرمان امروز ما نیاز به چهره های بی آگاه و بی خرد ندارد. خرد، اندیشه و آگاهی گوهر گرانقدری اند که این روز ها در زیر لایه های فرم و ظاهر درحال مدفون شدن است. مرادهای نسبتا زیادی با این قاعده شکل گرفتند که مریدهای فراوانی هم دارند. در این فضا اندیشه های بکر و قابل دفاع در کنج خانه ها در پوسته تنهایی و در انزوا درحال تکرارند؛ اما در مقابل و در عرصه عمومی نازک مغزانِ بی دغدغه، فالوئر جمع می کنند.
چهارشنبه ، ۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهروند]
[مشاهده در: www.shahrvand-newspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها