تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836824046
کیهان مگر چقدر مخاطب دارد و تأثیر گذار است؟/توصیه کرده ایم که مسوولان سپاه در انتخابات دخالت نکنند
واضح آرشیو وب فارسی:تیترنیوز: گفت وگو با نماینده ولی فقیه در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بی چالش نبود اما در آن شوخی و مزاح هم بود. حجت الاسلام «علی سعیدی» هیچ سؤالی را بی پاسخ نگذاشت. مصاحبه طولانی شد و دقایقی هم از وقت پیش بینی شده عبور کرد. او با سعه صدر به سؤالات پاسخ می داد. حجت الاسلام سعیدی که امام جمعه موقت شاهرود نیز هست در این مصاحبه نظرات خود را به صراحت بیان می کند؛ چه درباره بحث نفوذ و چه درباره انتخابات پیش رو.متن گفتگوی حجت الاسلام سعیدی با روز نو : گفت وگو با نماینده ولی فقیه در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بی چالش نبود اما در آن شوخی و مزاح هم بود. حجت الاسلام «علی سعیدی» هیچ سؤالی را بی پاسخ نگذاشت. مصاحبه طولانی شد و دقایقی هم از وقت پیش بینی شده عبور کرد. او با سعه صدر به سؤالات پاسخ می داد. حجت الاسلام سعیدی که امام جمعه موقت شاهرود نیز هست در این مصاحبه نظرات خود را به صراحت بیان می کند؛ چه درباره بحث نفوذ و چه درباره انتخابات پیش رو. به تازگی مطلبی از شما خواندم که گفته بودید رسانه ها ممکن است بسترساز نفوذ فرهنگی شوند. لطفا بفرمایید که دقیقا منظورتان چه بوده؟ معمولا بحث نفوذ ابزار و شیوه های مختلفی دارد. یکی از ابزار و شیوه ها رسانه ها هستند؛ حالا رسانه های دیداری، شنیداری یا نوشتاری. اینها می توانند بستر نفوذ را فراهم کنند. در تاریخ و در گذشته نمونه ها و نشانه های بسیاری هست که آن عناصر پشت صحنه نفوذ یعنی بیگانگان حرف هایشان را ممکن است از زبان مجموعه های داخلی بزنند. در همین شبکه اخیر نفوذ حتی برخی مواردی را اشاره کردند که از خارج القا می شده که شما برای تئوریزه کردن جریان تعامل و مذاکره روی مباحث «مذاکره عمر سعد با امام حسین(ع)» و «صلح امام حسن(ع)» و این مسائل تکیه کنید. بالاخره اگر بخواهند یک آرمان و ایده ای را تئوریزه و بعد هم نهادینه کنند، راهش این است که شیوه های مختلفی که بستر آن را فراهم می کند، ایجاد کنند. از این نمونه ها در تاریخ فراوان است. یک نمونه آن آقای «راجر کوپر»، جاسوس انگلیس در ایران، که مصاحبه ایشان در روزنامه کیهان به تاریخ ١١/٦/٦٦ در صفحه ١٩ به چاپ رسید، ایشان می گوید: «ما انگلیسی ها توانستیم نفوذ خود را از طریق ارتباط با دوستان و عوامل خود در ایران حفظ کنیم. انگلیس مقداری از مخارج کودتای ٢٨ مرداد را پرداخت کرد. به ویژه پرداخت های علی الحساب به بعضی افراد که اصرار داشتند پول خود را به عنوان ارز در بانک های خارجی دریافت کنند». او می گوید: «نقش انگلیس در کودتای ٢٨ مرداد بیشتر نقش طراحی و سازماندهی بود و سازمان سیا وظایف اجرائی و عملیات را بر عهده داشت». نکته اصلی اینجاست که می گوید: «من برای هویدا و چند نفر از وزرا و مقامات بلندپایه متن سخنرانی تهیه می کردم و با آنها در تماس بودم و این موضوع این امکان را برای من فراهم کرد تا بتوانم درزمینه جمع آوری اطلاعات و ارسال گزارش به لندن فعال باشم. من از طریق جمع آوری اطلاعات سیاسی و اقتصادی برای سازمان اطلاعات انگلستان بعد از انقلاب نیز فعال بودم». اینها نمونه های زیادی در تاریخ دارد که دیگران از این شیوه ها استفاده کردند. اما یک خبرنگار – صرف نظر از اینکه در چه جایگاهی قرار دارد - آیا اصولا در موقعیتی هست که بتواند بسترساز نفوذ شود؟ خبرنگار، آدمی معمولی است و حقوق دریافتی، نحوه و سطح زندگی اش هم مشخص است. آدم ها متفاوت هستند؛ عواملی که در انسان ها تأثیرگذار است چیست؟ هر فردی از طریقی می تواند تحت تأثیر قرار بگیرد. یکی از عوامل جذب افراد، پول است. بالاخره افرادی که دوبل بازی می کنند و در جاهای مختلفی همکاری می کنند، تحت تأثیر عوامل گوناگونی قرار می گیرند که یکی از آنها جاذبه پول است. مسائل دیگری هم وجود دارد که به طرف انگیزه می دهد حرف آنها را بزند. مستقیم یا به صورت غیرمستقیم؛ بحث نفوذ بحثی نیست که شخص خیلی آگاهانه به آن تن دهد. چه بسا با چند واسطه تحت تأثیر آن جریان قرار بگیرد و خودش به عنوان سرباز پیاده آن جریان بخواهد عمل کند. داستانی با عنوان «سامری» را در قرآن داریم که یک عنصر نفوذی با نام «سامری» با شیوه های هنرنمایی در فن ذوب فلزات دست به کار شد و با شکل و شمایلی، گوساله ای را ساخت که مثلا از طریق ورود باد در آن، صدایی تولید می کرد (البته مکانیسم دقیق آن در تاریخ نیامده است). وقتی «موسی بن عمران» از میقات بازگشت، دید که جمعیت زیادی گوساله پرست شده اند. سامری به آنها گفته بود که این خداست و آنها هم در برابر خدای ساختگی دست این فتنه گر، سجده کردند. «موسی بن عمران» وقتی خطاب می کند به مردم که چرا شما این کار را کردید، می گویند: «ما اخلقنا موعدک... بملکنا» یعنی این با اختیار ما اتفاق نیفتاد. اینکه رهبر معظم انقلاب می فرمایند جنگ نرم بدون سروصدا، بدون توپ وتانک و بدون ایجاد حساسیت است به این معناست که ممکن است جامعه ای تحت تأثیر قرار بگیرد، بدون اینکه متوجه شوید. آقای «گورباچف» جمله ای می گوید که برای من جای تعجب دارد. از او سؤال می کنند که چه شد امپراتوری شوروی سقوط کرد؟ در پاسخ می گوید وقتی شوروی سقوط کرد که شاهد بودم صف فروشگاه «مک دونالد» در مسکو چندین کیلومتر است! یعنی در شوروی آن قدر جاذبه آمریکا را بالا بردند که غذای مک دونالد تبدیل به آرزوی شهروندان شوروی شد. البته این اشتباه آقای گورباچف است. چون این یکی از صدها عامل این قضیه است. آن چیزی که بستر سقوط امپراتوری شوروی شد، نگاه آقای خروشچف بود که ایشان ایده همزیستی مسالمت آمیز را مبنا قرار داد یعنی از اصول مارکسیسم و لنینیسم عدول کردند و راهبرد تعامل با آمریکا را اتخاذ کردند که پیمان «سالت» و بعد از آن پیمان «هلسینکی» تصویب شد. آمریکایی ها احساس کردند که بستر لازم برای نفوذ در شوروی فراهم آمده است. اگرچه آقای «برژنف» بعد از او مقداری اوضاع را تغییر داد ولی دیگر دیر شده بود. جالب است که نفرات بعد از آقای «برژنف» هم یعنی از سه رئیس جمهوری بعدی، دو نفرشان راه «خروشچف» را رفتند. یکی از آنها آقای «گورباچف» بود که با دو راهبرد «گلاس نوست» (واژه ای روسی به معنای فضای باز سیاسی) و «پروستریکا» (واژه ای روسی به معنای بازسازی اقتصادی)، زمینه فروپاشی این امپراتوری را فراهم کرد. گورباچف به مک دونالد اشاره می کند که این عملیات روانی است که دشمن در جبهه مخاطب خودش برای آماده کردن هر تغییر و تحولی در جامعه، انجام می دهد. یکی از بسترهایش روزنامه ها و خبرنگاران هستند؛ البته ممکن است افراد اندکی باشند، اما هستند خبرنگاران متعهدی که حرفه خبرنگاری را حرفه مقدسی می دانند و حاضر نیستند آن را با هیچ مسئله ای معامله کنند. به نظر می آید با دو بحران در رسانه ها مواجه هستیم. یکی اینکه به اذعان مسئولان رسمی، متأسفانه ضریب نفوذ رسانه های ماهواره ای در جامعه در حال افزایش است و رسانه ای مانند صداوسیما با ریزش مخاطب مواجه است. از طرف دیگر رسانه های داخلی به دلیل فضای تنگی که گاهی ایجاد می شود، نمی توانند مخاطب خود را حفظ کنند و در حال واگذاری میدان به رسانه های بیرونی هستند؛ آن هم رسانه هایی که هیچ نظارتی بر آنها نمی شود. به هرحال رسانه های داخلی اگر انتقادی و حرفی هم بزنند – هرچند اشتباه هم باشد - می شود آنها را تصحیح کرد یا برخورد کرد یا مدیریت کرد. حالا که طبق اظهارات رسمی مقامات، در حال ازدست دادن فضا هستیم، آیا این مورد نمی تواند بسترساز نفوذ باشد؟ «حرف خوب زدن» و «خوب حرف زدن» هنر است؛ یعنی اگر رسانه حرف خوب داشته باشد و نتواند خوب بیان کند، عقب می ماند. یا خوب حرف بزند و حرف خوب نداشته باشد، به همین نسبت از مسیر خارج شده است. ما یک نیاز در جامعه می بینیم و یک خواسته که بین آنها تفاوت وجود دارد؛ متأسفانه در خیلی جاها به خواسته توجه می شود نه به نیاز. الان برخی از منبری های ما به خواسته ها توجه می کنند نه نیازها. رسانه مانند طبیب است؛ یعنی نباید به خواست طرف توجه کند، بلکه باید به نیاز طرف توجه کند. البته ممکن است رسانه های دشمن، زمینه انحراف ذائقه مردم را بخواهند فراهم کنند؛ یعنی آن را به سمتی سوق بدهند و مردم چیزهایی را بپسندند که صداوسیما مجبور شود از شیوه های آنها استفاده کند. یعنی به ناچار از شیوه های آنها برای جذب مخاطب استفاده می کنند؟ همین طور است. مسئله مهم اینجاست که ١٧ هزار شبکه قابل دریافت در دنیا وجود دارد که سه هزارتای آن در ایران در دسترس است. از این سه هزار شبکه قابل دریافت، بخشی موسیقی، بخشی تبلیغ جریانات مذاهب و فرقه ای است. بخشی دیگر سریال و فیلم و این مسائل است. در واقع اگر فرایندی را در سیر حرکت شبکه های ماهواره ای ببینیم، زمانی سبک خاصی بود که خیلی مخاطب نداشت، اما به مرور زمان، مخاطب شناسی کردند و شیوه هایی را اعمال کردند تا بتوانند مخاطب را جذب کنند، آن هم بدون اینکه مخاطب متوجه شود به چه سمتی در حال هدایت است. وقتی از مردم سؤال می کنیم چرا این سریال ها و فیلم ها را نگاه می کنید، می گویند هیچ مسئله و مورد مبتذل و انحرافی در آن ندارد، ولی او توجه نمی کند که در لابه لای این برنامه ها بسیاری از آنچه را که آنها دنبالش هستند، گسترش می دهند، مانند بحث اختلاط مرد و زن، بحث خیانت زن به شوهر و برعکس، بحث عرفی سازی روابط زن و مرد و دختر و پسر، بحث همجنس بازی و ازبین بردن قبح بسیاری از الفاظی که در فرهنگ ما اثر سوء دارد و ضدارزش است، یا حالت لمپنی دارد و در شأن جامعه ما نیستند؛ یعنی به تدریج بدون اینکه مخاطب بداند، فرهنگ او را دگرگون می کنند و چیز دیگری را جایگزین می کنند. بنا نیست به هر قیمتی مخاطب را جذب کنیم، هرچند با شیوه های ناصحیح و غیرسالم. در اینجا هنر حرف اول را می زند. برای نمونه کتاب «بیت الاحزان»، «شیخ عباس قمی» که مربوط به زندگی حضرت فاطمه(س) است، یک دختر یا پسر، یک صفحه اش را نمی تواند بخواند، اما «کشتی پهلوگرفته» آقای شجاعی را که به شکل رمان است، هر دختر و پسری شروع به خواندن کند، تا آخرش را می خواهد بخواند. یا نقل شده که مقام معظم رهبری می فرمایند: «زندگی نامه «گاندی» را آن قدر زیبا نوشته اند که من دوبار آن را خوانده ام و دوست دارم بازهم آن را بخوانم»، ولی زندگی نامه امام(ره) را تابه حال من ندیده ام کسی به شکل رمان آن قدر زیبا بنویسد که طرف بتواند بخواند. یا مثلا همین سریال امام علی(ع)، سریال یوسف پیامبر و سریال مختارنامه واقعا درصد بالایی مخاطب را به خود جذب کردند. کار فرهنگی هزینه بر است؛ کار روزنامه نگاری هزینه بر است. اگر کسی بخواهد غذای سالم که با شرایط متناسب باشد ارائه کند، باید جاذبه داشته باشد. بازرگانی که در حجره اش صبح تا عصر کار می کند، وقتی شب به خانه می آید، زیاد وقت نمی کند پای تلویزیون بنشیند. اگر تلویزیون هنرمند باشد، باید آن چنان برنامه هایی داشته باشد که زمان محدود آن شخص را به خود اختصاص دهد. باید به گونه ای باشد که مخاطب همه برنامه ها را رها کند و پای آن بنشیند. روزنامه ها هم همین طور. متأسفانه گرفتار یک به هم ریختگی در مسائل تغذیه فکری و فرهنگی جامعه هستیم. بعضی روزنامه ها مخلوطی از مطالب را جمع وجور می کنند که بتوانند مخاطب خود را جذب کنند. عرض کردم، حرف خوب و خوب حرف زدن، اگر بتوانند با هم تلفیق شوند، واقعا می توانند جاذبه ایجاد کنند. برای نمونه سخنرانی هایی را که در کشور برگزار می شود ببینید. بعضی سخنرانی ها جمعیتی حدود ١٠ هزار نفر یا ١٥ هزار نفر را به خود جذب می کنند که غیرعادی است. چه اتفاقی افتاده که از این آقا استقبال می کنند و از آن آقای دیگر استقبال نمی کنند. حالا آن آقا ممکن است از یک هنری در خطابه و سخنانش استفاده کند. مثلا آقای قرائتی چطور سی وچند سال است که همچنان مخاطب دارد و در هر جلسه ای می رود، مخاطب از آن راضی بیرون می آید؛ یعنی هم محتوا دریافت می کند و هم بانشاط می شود. ما به این مسائل عادت نکرده ایم یعنی بیشتر به سمت حزن و گریه و اندوه سوق می دهیم. هر دو باید متوازن باشد، اگر ما در مسئله گریه افراط کردیم، مردم خودبه خود به سمتی می روند که نیاز خنده و شادی شان را از آنجا تأمین کنند. قرآن خنده را مقدم بر گریه می داند. ما در گریاندن مردم هنرمندیم، ولی در خنداندن آنها نمی توانیم این نقش را بازی کنیم. آقای فلسفی می فرمود یا نیم ساعت بیشتر صحبت نکنید یا در بین صحبت هایتان لطیفه هایی بگویید که توهین به قومی نباشد و به مخاطب نشاط دهد تا ادامه صحبت ها را گوش کنند. فرمایش شما درباره سرگرمی و پرکردن هنرمندانه اوقات فراغت صحیح است. ولی رسالت پرکردن اوقات فراغت با صداوسیما است. روزنامه ها به دلیل ساختارشان رسالت اطلاع رسانی دارند. کسی روزنامه را نمی خواند که سرگرم شود و معمولا کسی که روزنامه می خرد قصدش با دیدن سریال متفاوت است. ما که بحث اطلاع رسانی را در رسانه های مکتوب داریم و قرار نیست کسی را سرگرم کنند. از طرفی به دلیل فشارهای اقتصادی و... مخاطب روزنامه ها محدود است و افت کرده. آن افرادی که قرار است به آنها اطلاع رسانی شود؛ این اطلاع رسانی چقدر در چارچوبی که شما می گویید جای می گیرد؟ شما به صداوسیما و ماهواره اشاره کردید. می خواهم به این نتیجه برسم که روزنامه ای که رسالتش اطلاع رسانی است، چقدر در این چارچوب قرار می گیرد؟ سالم کارکردن، حرف خوب زدن و خوب حرف زدن درباره روزنامه ها هم معنا و مفهوم پیدا می کند. وقتی ذائقه مردم تغییر کرد، دنبال یک سری موارد دیگر می گردند؛ یعنی وقتی بین خواسته ها و نیازهایشان تفاوت قائل نشدند، به بخشی از سخنرانی ها گرایش پیدا می کنند که بیشتر جنبه تحریک عاطفه دارد، نه تعقل. شهید مطهری می فرمود تبلیغات دو نوع است؛ یکی تبلیغاتی که عاطفه را تحریک می کند و دیگری تبلیغی که عقل را تحریک می کند. تبلیغات نوع اول ماندنی نیست و باید آن را عقلانی کرد. این دو باید با همدیگر متوازن باشند. در مسئله کار روزنامه ها مقداری سخت تر است. اگر روزنامه ای بخواهد درست و سالم کار کند، یک بستر زمانی می خواهد که مشتری خودش را پیدا کند. عرض کردم همان طور که شما نگران هستید، کار، کار سختی است. در عرصه تغذیه بعضی از این چلوکبابی ها ١٠ برابر چلوکبابی همسایه شان فروش دارند، اما ممکن است یک چلوکبابی دیگر چند سال کار کند و بعد ورشکست شود. فرق آنها در چیست؟ هر دو غذا می پزند، ولی اولی سعی کرده هم قیمت و هم کیفیت را متوازن کند و مشتری خودش را پیدا کند. در عرصه روزنامه ها هم، چنین کاری می شود کرد؟ آیا ما حق داریم دست به حرکات ژورنالیستی بزنیم و به هر قیمتی مخاطب را بالا ببریم؟ خبرنگاری گاهی تلفنی با من تماس می گرفت و با من مصاحبه می کرد و من هم جواب می دادم. بعد یک بار دیدم که به اینجا آمده است. به او گفتم دیگر جای قبلی نیستی؟ گفت نه رفتم جای دیگر. دلیلش را پرسیدم؛ گفت: «من مسائلی را آنجا دیدم. به من گفتند اگر خبری بیاوری که روزنامه های مقابل اصولگرایان آن را کار کنند، فلان مقدار پول می دهیم؛ اگر خبری بیاوری که بی بی سی نقل کند فلان قدر؛ اگر خبری بیاوری که صدای آمریکا منتشر کند هم فلان مقدار». من زدم روی دستم که ای وای واقعا این طوری است؟ او هم گفت که «من دیدم با مشکل مواجه می شود. باید به زور مثلا از آقای سعیدی نکته ای در بیاورم که بی بی سی یا صدای آمریکا نقل کند که این شغل، شغل مقدسی برای من نیست و باید جایی بروم که چنین توقعی از من نداشته باشد». نباید به هر قیمتی کاری کنیم که روزنامه مان در جامعه مخاطب بیشتری داشته باشد. بحث ما این نیست که چه کنیم که روزنامه ها برد بیشتری داشته باشند. با گسترش شبکه های ارتباطی و شبکه های مجازی بخشی از کارکرد رسانه های مکتوب را از بین برده اند. بحث من چیز دیگری است. مثلا شاید ما در روزنامه «شرق» پیش خودمان فکر کنیم که روزنامه مهمی هستیم ولی بین جمعیت ٨٠ میلیونی چقدر مخاطب داریم که مثلا اگر فلان جا، حرفی بزنیم بگویند شما مصداق فلان کار شده اید. حقیقتا بین این جمعیت کشور، کسر اندکی از آن «شرق» را می خوانند. به نظر شاید حساسیت بیش از توان واقعی روزنامه ها باشد و وزن آن حدی نیست که بتواند خطری ایجاد کند. من نمی دانم شمارگان مثلا کیهان چقدر است ولی چقدر حساسیت روی آن زیاد است. مگر چقدر برد دارد؟ مگر چقدر می تواند برای دولت مشکل ساز شود؟ خیلی! نه، این نشد دیگر! تمام حملاتی که امروز می بینم، بخش عمده ای از آن ناظر به روزنامه کیهان است. مگر چقدر این روزنامه مخاطب دارد و تأثیر گذار است؟ مگر قرار است آپولو هوا کند که همه علیه این روزنامه بسیج شده اند؟ من نمی گویم این تصور غلط است یا درست؛ ولی تصوری وجود دارد که کیهان ارتباطات ویژه ای دارد و اگر به کسی انتقاد یا حمله کند، حتما برای آن فرد اتفاقی خواهد افتاد. ارتباط ویژه ای ندارد و اصلا این طور نیست؛ بزرگنمایی است. روزنامه کیهان خط شکن است و خیلی جاها نقش امر به معروف و نهی ازمنکر را بازی می کند. چون برخی متوجه نمی شوند در کشور چه می گذرد؛ یا نمی توانند، یا متوجه می شوند و نمی خواهند چیزی بگویند. یک دسته هم آنهایی هستند که می فهمند در کشور چه می گذرد و جرئت گفتن دارند و حاضرند هزینه پرداخت کنند و برای جلو گیری از یک سری اتفاقاتی که برای آینده نظام می تواند خطرناک باشد، ریسک کنند و جلویش را بگیرند. تمام این نگرانی بابت این است که روزنامه کیهان با حرکت تهاجمی که برای استحاله نظام پیش بینی شده به مقابله برخاسته است وگرنه اینکه تیراژ شما با کیهان چقدر تفاوت دارد را نمی دانم. اما اینکه همه خطر و تهدید را متوجه این روزنامه کردن، به نظر می آید خیلی منطقی، معقول و متعارف نیست. امروز لبه تیز همه حملات متوجه دو، سه تا روزنامه ای است که مقداری مسائل را بیان می کنند یا برخی مسائل پشت پرده را بیان و برملا می کنند. تفاوتش در این است که کیهان می تواند اتهاماتی را متوجه هرکسی کند، ولی در امنیت باشد و انگار که امنیت آهنین دارد. اصلا این طور نیست. مگر دیگر روزنامه ها اتهام نمی زنند. آن اتهامات و حملات را، اتهام و حمله نمی دانند. به شخص حقیقی توهین می شود و اتفاقی برای کیهان نمی افتد. هیأت منصفه همان برخوردی که با بقیه روزنامه ها می کند، با کیهان هم انجام می دهد. اما وقتی استدلال می کند که به چه دلیل این حرف را زدم، در مجازاتش تخفیف قائل می شوند. اما اینکه حریم ویژه ای داشته باشد، مصادیق عملیات روانی است. برای اینکه بتوانند این روزنامه را از صحنه خارج کنند، این فضا را درست می کنند که ایشان حریم امنی دارد. هیأت منصفه برخورد می کند و برخلاف موج یک جریانی که می خواهد خواسته هایش را به هر قیمتی عملی کند، ایستاده است و هزینه ها را پرداخت می کند. مصادیق نفوذ و از طرف دیگر راه های مقابله با نفوذ چگونه باید مدیریت شود که خدای نکرده راه های انتقاد بسته نشود. یعنی هم جلوی مصادیق نفوذ گرفته شود و هم مانع انتقاد سالم و سازنده نشود. از نظر شما چگونه باید مدیریت شود که هر دو موضوع را به خوبی داشته باشیم. یک بحث، بحث نفوذ است که واقعیتی است. ولی برخی نفوذ و حتی تهاجم فرهنگی را می خواهند انکار کنند. خاطرم هست، سال ٦٨ که جریان کارگزاران وارد قدرت حکومت شد، بحث تغییر نگرش فراهم شد. اگرچه تفکر لیبرالیستی و لیبرالیزه کردن ایران در بازرگان و بنی صدر هم بود، ولی اوج آن از سال ٦٨ شروع شد که تکنوکرات ها و بوروکرات ها به رأس کار آمدند. از آن زمان بحث نگاه به بیرون، نگاه به آمریکا و غرب، نگاه دیگری شد. اگر خاطرتان باشد، بحث «ژاپن اسلامی» مطرح شد. بحث الگوگیری از ترکیه و مالزی مطرح شد. شاهد بودم آقای مهاجرانی، می گفت اصلا ما آرزویمان این است که کشوری مثل مالزی شویم. حتی ایشان می گفت: «شما چرا اصرار دارید که خانم ها روسری سرشان باشد. من در مالزی شاهد بودم کهخانمی بی حجاب، سجاده دستش بود و داشت به نماز جمعه می رفت». این مدل، مدل مالزی است نه مدلی که مدنظر امام بود یعنی مدل علوی. یا ژاپن اسلامی مطرح شد که ما حداکثر به ژاپن برسیم، یا بشویم مالزی و ترکیه که خیلی ها هنوز آن مدل را ترویج می کنند. از آن زمان رهبری اصطلاحاتی را به کار بردند؛ «تهاجم فرهنگی»، «شبیخون فرهنگی»، در مقطعی مدل «یلتسینی» مطرح شد و گفتند آقای «خاتمی»، «گورباچف» است و نیاز به یلتسین دارد که آقا این قضیه را افشا کردند و فرمودند که نه آقای خاتمی گورباچف است و نه یلتسین مطرح است. در جای دیگری فرمودند اگر افراطیون ادامه دهند، مطمئن باشند که صلح امام حسن(ع) نخواهد بود و حادثه عاشورا تکرار می شود. بعد از آن «استحاله سیاسی» و «استعمار فرانو» در ادبیات ایشان مطرح شد. «ناتوی فرهنگی»، «براندازی نرم»، «نبرد نرم» مطرح شد و آخرین اصطلاحی که ایشان در چند ماه اخیر مطرح کردند، «جنگ نرم» بود. واقعیتی را در دنیا می بینیم به نام جنگ نرم؛ خیلی از دولتمردان ما این واقعیت را نمی خواهند بپذیرند؛ حتی در گذشته هم دولتمردان کارگزاران می گفتند جنگ نرم و تهاجم فرهنگی در کار نیست و آن را انکار می کردند. این یک بحث است اما ما چه می گوییم؛ آنچه از ادبیات مقام معظم رهبری و تجربه ٣٦ سال به دست آوردیم، این است که آمریکا به دنبال سلطه بر جهان و به خصوص منطقه غرب آسیاست، یعنی قلب عالم منطقه، غرب آسیا است و آمریکا به دنبال سلطه بر این منطقه بوده و خطر را اینجا می بینند. کانون این منطقه هم ایران است. آمریکا سه راهبرد را برای براندازی به کار می برد؛ راهبرد اول، «تهدید نظامی» بوده، راهبرد دوم «تحریم» و راهبرد سوم «تعامل» است. اینها در عرض هم هستند و هدفشان همان براندازی است. اما راه ها متفاوت است، یک زمان از طریق تهدید است و طریق دیگر «تحریم» و راه دیگر «تعامل». همان طور که در چین و شوروی اتفاق افتاده است. یکی از سیاست مداران آمریکا می گوید که «ما در آن دوره با «ریگان» اختلاف نظر داشتیم. ما به آنها می گفتیم لازم نیست شوروی را با بمب اتم یا بمباران از بین ببریم، ما دوستان زیادی را در شوروی داریم». آقای «ریگان» معتقد به برخورد نظامی است و این رجل سیاسی می گوید ما دوستانی در شوروی داریم که با اندیشه ما همراه هستند و با تقویت آنها در عرصه سیاسی و عملیات فرهنگی می توانیم امپراتوری شوروی را زمین بزنیم. می خواهم این را عرض کنم که دو حزب حاکم در آمریکا در شیوه ها با هم تفاوت دارند. حزب جمهوری خواه با شمشیر سر می برد و حزب دموکرات با پنبه. آن چیزی که امروز آنها دنبال می کنند، راهبرد «تعامل» است. تعامل یعنی پذیرش قسمتی از خواسته های ایران. تعامل با جنگ فرق می کند، چون هدفش فراهسته ای است. بخشی از خواسته های ما را در مسئله هسته ای می پذیرند. برای ورود به عرصه های دیگر، می خواهند با تعامل وارد شوند. هدف آمریکا را باید بشناسیم. هدفشان این است که جای پایی پیدا کند و از این طریق بتواند به اهداف خودش برای براندازی برسد. باید مسئله هسته ای را از مسائل فراهسته ای جدا کنیم. فراهسته ای ما، عمق استراتژیک ما است؛ یعنی آن چیزی که با آمریکا اساسا اختلاف داریم در تقابل قدرت و نفوذ ما در منطقه غرب آسیاست. در جنگ جهانی اول و دوم ببینید آمریکایی ها چه کردند که به این قدرت رسیدند. در جنگ جهانی اول، آنها مدتی بی طرف بودند و بعدا وارد شدند و به عنوان فاتح از جنگ بیرون آمدند که پس از مدتی اقتصاد آمریکا دچار بحران شد. ولی در جنگ جهانی دوم آمریکایی ها توانستند خیلی بدرخشند و متفقین را در دست گرفتند و اروپایی ها یعنی انگلیس و روس کامل در خدمت آمریکا درآمدند. می خواهم عرض کنم که آمریکایی ها این سلطه و هژمونی را به هیچ قیمتی حاضر نیستند از دست بدهند. اینکه با ما تعامل کنند به این معنا که یک سهم ما داریم و یک سهم آنها یا بخواهیم در عرصه جهانی نفوذ خود را حفظ کنیم و آمریکا بگوید من همه چیز شما را قبول دارم، اصلا این گونه نیست. این با ذات و اقتدار استکباری آمریکا سازگاری ندارد. ببینید آنها شوروی و یوگسلاوی را تحمل نکردند و یوگسلاوی کلا از صحنه روزگار محو شد. آمریکا در ٥٠ سال گذشته به ٢٢ کشور حمله کرده است. در امور داخلی و سرنوشت ١٥، ١٦ کشور دخالت کرده است. بعد آمریکا بگوید که توبه کردم و می خواهم با شما کنار بیایم این خیال باطل و ساده لوحی است که تصور شود آمریکا دست از شرارت برداشته است. تعامل باید محدود، هدفمند و هوشمندانه باشد. باید دید آمریکا دنبال چیست؟ اولین هدف این است که از لحاظ هسته ای ما را محدود کند. آنها چرا با ما وارد معامله شدند؛ چند دلیل داشت؛ دلیل اول این بود که به این نتیجه رسیدند که حمله نظامی کارایی ندارد. دومین دلیلی که به سراغ مذاکرات آمدند؛ این بود که سازمان تحریم ها بهم ریخته بود. آقای «کری» چند بار گفته بود که اگر مذاکرات به نتیجه نرسد، سازمان تحریم ها بهم می ریزد. همین طور هم بود؛ چون اروپایی ها بریده بودند و اگر تحریم ها ادامه پیدا می کرد، خود به خود از هم می پاشید. آمریکایی ها نمی توانستند به هر قیمت اروپا را با خود همراه کنند. سومین دلیل این بود که تحریم نتیجه معکوس داد. چون هم سانتریفیوژهایمان به ١٨ هزار عدد رسید و هم سطح غنی سازی به ٢٠ درصد. چهارمین دلیل هم گستره نفوذ ما بود. آمریکا دید که در حال تحریم، هم در بحث هسته ای تقویت شده ایم و هم در منطقه نفوذمان گسترش پیدا کرده. در منطقه شاهد هستید که نفوذ ما در غرب آسیا خیلی گسترش پیدا کرده است. این بهترین زمان بود تا بیایند با ما تعامل کنند. ما هم برایمان مصلحت بود که در این زمان وارد این موضوع شویم که دولت طالب این مسئله بود و رهبری معظم انقلاب هم با شرایطی پذیرفتند وارد بشویم. حالا بحث این است که آمریکایی ها در بحث مذاکرات به اهداف زیادی رسیدند و ما هم به اهدافی مثل حداقل غنی سازی و پذیرش حق غنی سازی رسیدیم و همان شرایطی که رهبری در نامه شان فرمودند، باید مورد توجه باشد؛ یعنی عبور مشروط از هسته ای؛ همان حرف کسانی که آرمان های رهبری را دنبال می کنند. آمریکایی ها از این پس دو هدف اساسی را دنبال می کنند؛ یکی عبور از هسته ای به فراهسته ای برای حل مسائلشان در منطقه غرب آسیا؛ یعنی ما در منطقه محور نباشیم و از مقاومت دفاع نکنیم؛ مثلا با غزه قطع ارتباط کنیم و با عراق رابطه استراتژیک نداشته باشیم. این خواسته آمریکاست که قطعا دنبال می کند. هدف دوم نفوذ است؛ یعنی ورود در عرصه حاکمیت به صورت مرحله ای. سه نوع نفوذ را در تاریخ شاهد بودیم؛ یکی نفوذ سیاسی است، یعنی نفوذ در جرگه تصمیم گیران یا نفوذ در جرگه تصمیم سازان؛ اینجا بحث نفوذپذیری پیش می آید که آیا کسانی در داخل هستند که زمینه نفوذ را فراهم کنند یا خیر. نوع دوم نفوذ اقتصادی است؛ یعنی فتح بازار ایران. اینجا واقعا خیلی دقت لازم است. بنده معتقدم به ما تکنولوژی راهبردی نخواهند داد. یک نرم افزاری که از سوی سازمان بسیج تهیه شده بود، صنایع مستقل و صنایع وابسته را مقایسه کرده بود. نمونه عرض کنم که می گفت ما در صنایع وابسته از پیکان به پراید رسیدیم. اما در صنایع و تکنولوژی مستقل، از توپخانه شروع کردیم و به موشک بالستیک رسیدیم. دشمن به ما تکنولوژی نخواهد داد که بتوانیم روی پای خودمان بایستیم. دشمن دنبال اقتصاد مقاومتی نیست، بلکه دنبال اقتصادی مانند اقتصاد مالزی است. آقای ماهاتیر محمد می گفت ما در خواب که بودیم، اقتصادمان فروریخت. اقتصاد مقاومتی این است که با تلنگر، یک کشور فرو نریزد. نکاتی که شما می فرمایید درست است؛ ولی عرضم این بود چگونه باید فضا مدیریت شود که به بهانه مبارزه با نفوذ، فضای انتقاد و آزادی بیان در کشور محدود و کم نشود. انتقاد چه کسانی؟ انتقاد راجع به چه موضوعی؟ مثلا من روزنامه نگار، مطلبی که می نویسم و انتقادی به فلان دستگاه و فلان سیاست انجام می دهم، این موضوع نشود که بگویند ما داریم جلو نفوذ را می گیریم و شما راجع به این قضایا و مباحث انتقاد نکن. چون مقام معظم رهبری هم چندی پیش گفتند استفاده جناحی از موضوع نفوذ، کار اشتباهی است. ببینید هر وقت که آقا مطلبی را بفرمایند به جای اینکه دولتمردان، کارگزاران و مسئولان ما آن مطلب را درست متوجه شوند و دنبال تحقق خواسته ایشان باشند، حاشیه هایی به آن می زنند، این نوعی بداخلاقی است. من نمی دانم چه کسانی سوءاستفاده جناحی کردند. کدام روزنامه ها، در کدام سخنرانی ها، در کجای کشور از این مطلب آقا سوءاستفاده کردند و به چه کسانی حمله کردند؟ ما یک دشمن فرضی درست می کنیم و به آن حمله می کنیم و نمی دانیم منظور کیست. البته آن کسانی که حمله می کنند، می دانند جریان چیست؛ برای اینکه حساسیت مطلب را کم کنند و بگویند اصلا نفوذ یعنی چی؟ و آن هم نفوذی که از آن استفاده جناحی می کنند. خب، کجا از نفوذ استفاده جناحی کردند؛ کدام حزب این کار را کرده؟ جامعه روحانیت حرفی زده یا جامعه مدرسین؟ من هرچه فکر کردم و روزنامه ها و سایت ها را دیدم، نتوانستم بفهمم چه کسانی از نفوذ استفاده جناحی کردند. تحلیل نفوذ، به معنای سوءاستفاده جناحی از نفوذ نیست. اینکه مطالبی را مثل بنده باز کنند و از ابتدا تا انتها بگویند آمریکا در دنیا چه کرده و چگونه امپراتوری شوروی را ساقط کرده، یا بگویند ابعاد نفوذ، شیوه ها، ابزار و بستر نفوذ چیست، آیا اینها استفاده جناحی از نفوذ است؟ اگر این استفاده جناحی است، پس هیچ کس درباره فرمایشات آقا نباید حرفی بزند و به هرحال ایشان درباره نفوذ صحبت کردند و ٧٠ بار از واژه نفوذ در بیانات و ادبیاتشان استفاده کردند. خب، نفوذ یک واقعیتی است و این واقعیت را چه کسانی باید تبیین کنند؟ یکی از آنها صداوسیماست که باید تبیین کند اصلا نفوذ چه چیزی هست؟ باید تبیین کنند که ابعاد، مخاطب و بستر نفوذ چیست؟ تفاوت جنگ نرم با جنگ سخت چیست؟ روزنامه ها هم همین ها را باید بیان کنند. آن روزنامه هایی که نسبت به مسائل اصولگرایی و دیدگاه های امام و مسائل دیگر ذهنیت دارند، به این مسائل که نمی پردازند. آنها اصلا نفوذ را قبول ندارند. وقتی هم که این طرف یعنی کسانی که ولایتمداری را از جان و دل پذیرفته اند و دنبال تحقق آرمان های ایشان هستند و نگران آینده انقلاب هستند، می آیند نفوذ را تبیین می کنند، بعد به اینها حمله می کنند که شما دارید از نفوذ سوءاستفاده جناحی می کنید. خب بالاخره چه کار کنند؟ آن طرف چیزی نمی گوید؛ کدامشان آمدند مسئله نفوذ را باز کردند؛ کدامشان آمدند سیر نفوذ را گفتند؛ کدامشان آمدند سقوط امپراتوری شوروی و اوکراین را گفتند که آمریکا در کشورها چه کرده است؟ آنها این کار را نکردند و توقع است که آنها هم این کار را بکنند. آنها کسانی که تحت عنوان جناح اصولگرا یا ولایتمدار یا دین مدار، این مباحث را مطرح می کنند، برای اینکه خرابشان کنند، می گویند سوءاستفاده جناحی از نفوذ می کنند. این بداخلاقی است؛ چه از طرف دولتمردان عالی رتبه باشد چه از طرف روزنامه نگاران و خبرنگاران باشد. این وظیفه همه است که موضوع نفوذ را تبیین کنند. منافع ملی و اقتدار ملی جزو اصول مشترک همه است. همه مردم باید به آرمان های انقلاب و استقلال کشور پایبند باشند. ما که نمی خواهیم مثل تقی زاده و ملکم خان بستر نفوذ آمریکا را فراهم کنیم. تقی زاده می گفت «ما باید از نوک پا تا فرق سر غربی باشیم تا به تمدن برسیم و با اسلام که نمی شود به تمدن رسید». دنیا را ببینید؛ وضعی که امروز ترکیه، مصر و اقمار آمریکا دارند را با وضع خودمان مقایسه کنید؛ ببینید آنها جلوترند یا ما؟ مقام معظم رهبری در سخنان اخیرشان گفتند در مراکز تصمیم سازی امکان نفوذ وجود دارد. از طرفی امسال دو انتخابات خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی را پیش رو داریم و همه مسئولان کشور معتقدند انتخابات حساسی است. چقدر انتخابات را عرصه نفوذ می دانید؟ بحث نفوذ یک مسئله است و نفوذ پذیری مسئله ای دیگر. دشمن دنبال نفوذ است ولی بحث نفوذپذیران و نفوذ پذیری مسئله دیگری است. تهاجم فرهنگی واقعیت است ولی تهاجم پذیری مسئله دیگری است. چه جریانی بستر نفوذ را فراهم می کند؟ این مسئله مهمی است. استنباطم این است که در طول ٣٦ سال اخیر، دو دیدگاه درباره حاکمیت دینی مطرح است. یکی دیدگاه حضرت امام و رهبری معظم انقلاب بعد از ایشان که معتقدند ما به صورت مبنایی و بر اساس اصول و همچنین تجربه تاریخی، برای استقلال ملی، امنیت ملی، اقتدار ملی و حاکمیت اسلام و احیای اسلام در منطقه راهی جز ایستادگی مقابل استکبار نداریم. یعنی اگر بخواهیم روی پای خودمان بایستیم و اسلام را احیا کنیم، باید همین روش جهادی و مبارزاتی را ادامه دهیم و راهی غیر از این نداریم. نگاه دوم این است که ما اگر بخواهیم تعامل داشته باشیم و اقتصادمان روان باشد، باید در چارچوب نظام بین الملل با صندوق بین المللی پول یا بانک جهانی حرکت کنیم و بر اساس مقررات جهانی باشیم. این نوع نگاه بر پنج حوزه سایه می اندازد. حوزه اول، اصول و مبانی است. مثلا آیا تقابلمان با اسرائیل، حمایتمان از مقاومت، دفاع از فلسطین، ایستادگی مان مقابل آمریکا مبنایی است یا رفرمیستی؟ امام می گوید ما آمده ایم این نظام بین الملل را تغییر دهیم و نگاه دوم می گوید باید با این نظام کنار بیاییم. به یکی شان می گوییم عقلانیت دینی و به دیگری عقلانیت سکولار. حوزه دوم سیاست خارجی است که این دو دیدگاه معمولا نوسان داشته و فرازونشیب در سیاست خارجی به دولت ها بستگی دارد. حوزه سوم فرهنگ است. یعنی مسائلی اعم از فضای مجازی، فیلم، کتاب، هنر، عادات، رسوم، احکام اسلامی، حجاب و... در حوزه فرهنگ جای می گیرند. ما در اینجا قائل به تساهل و تسامح باشیم یا ارزش های دینی را پیاده کنیم. در حوزه فرهنگ این دو دیدگاه مقابل همدیگر هستند. حوزه چهارم اقتصاد است؛ اقتصاد آزاد یا آزادی اقتصادی؛ این دو دیدگاه دو جنس است. دولتمردان ما در کارگزاران و اصلاحات و امروز به اقتصاد آزاد، عرضه و تقاضا، بانک جهانی و صندوق بین المللی پول قائل هستند. آزادی اقتصادی با اقتصاد آزاد متفاوت است. حوزه پنجم تیم اداره کشور است. در حکومت دینی چه کسانی می توانند عهده دار وزارتخانه باشند. در حکومتی که دین باید در تاروپود نظام حاکم باشد و رفتار مردم بر اساس دین باید شکل بگیرد، از وزرا و استانداران چه توقعاتی هست؟ این دو دیدگاه شاخصه هایی دارند که متفاوت است. مثلا درباره مقاومت باید بایستیم و برای این کار باید از سوریه حمایت کنیم و برای حمایت از سوریه، خط قرمز ما آقای بشار اسد است. اما در نگاه دوم چنین حرفی وجود ندارد. در مورد فلسطین، اسرائیل، آمریکا و مذاکرات و همه مسائل همین طور است. آنهایی که می گویند مجلس آینده حساسیت دارد به خاطر این است که دولت یک نگاه برون زایی قدرت دارد؛ یعنی می گوید ما باید از بیرون زمینه حل مشکلاتمان را فراهم کنیم. درحالی که در چند مدت اخیر، به دفعات بحث «استحکام درونی نظام» و «درون سازی قدرت» را در کلام رهبری شاهد بودیم. یعنی استحکام درون زایی یا برون زایی قدرت؛ اقتصاد مقاومتی یا اقتصاد وابسته به بانک جهانی. این دو دیدگاه است. حالا اینجا مجلس تعیین کننده است. مجلس اگر مجلسی باشد که بخواهد آرمان های امام و رهبری پیاده شود و امنیت ملی، استقلال ملی با اصول و مبانی همراه باشد، باید مجلسی باشد که چیدمان نمایندگان متفاوت باشد. می توان گفت این حرف الزاما به معنی مجلس اصولگرا نیست و مجلس اصلاح طلب هم می تواند این ویژگی ها را داشته باشد. درست است؟ نمی دانم اصلاح طلب را شما چه چیزی معنی می کنید؟ یکی از اصول ما «تولی» و «تبری» است. شما نسبت را ببینید که بعد از رحلت پیامبر (ص) براساس اعتقاد، سه جناح درست شد؛ یکی سلمان، مقداد، ابوذر و حضرت زهرا(س) بر محور حضرت علی(ع) حرکت می کردند. یک جریان در برابر قرار گرفتند که همسر پیامبر محور آن جمع بود. طلحه و زبیر هم در این جمع دیگری بودند. دسته سوم با عنوان میانه و فراجناحی ایستادند و نظاره گر ماجرا شدند. ابوموسی اشعری، عبدالرحمان بن عوف، عبدالله عمر، زید بن ثابت، اسامه بن زید و حسان بن ثابت که اینها از رجال زمان پیامبر بودند. من می خواهم بگویم بالاخره مشی سلمان و مقداد و... درست است یا مشی ابوموسی اشعری و عبدالله عمر و...؟ ما بدون مبانی، فراجناحی نداریم. ما اعتدال بدون مبانی نداریم. اعتدال در ولایت مداری یعنی نه جلوتر از رهبری حرکت کردن و نه عقب تر تز رهبری ماندن. همان طوری که در زیارت جامعه کبیره و صلوات شعبانیه می خوانیم. این ادعیه به خاطر همین است که ما در رفتار روزانه مان این اصول را پیاده کنیم؛ یعنی تولی و تبری. کسانی هم که آن طرف تحت عنوان اصولگرایی هستند، انسان هستند و ممکن است نواقصی داشته باشند ولی برای ما اصول مهم است و نمی توان تحت عنوان فراجناحی اصول را زیرپا گذاشت. تحت عنوان اعتدال نمی توان اصول را زیرپا گذاشت. نمی توان گفت همه خودی هستند و غیرخودی نداریم. نمی توان گفت فتنه و کدورتی بوده و تمام شده است. ملاک رهبری است و رهبری می فرماید این عمار؛ چند بار از فتنه سخن گفتند. آیا کسی که از فتنه حمایت کرده یا هیچ صحبتی نکرده، می تواند اصلاح طلب ولایت مدار باشد یا خیر. یعنی ما دایره اصلاح طلبی را آن قدر گسترده اش کنیم که شامل ابوموسی اشعری و عبدالله عمر و... هم شود؟ اینها از پیش کسوتان بودند و کسانی نبودند که بتوان آنها را به سادگی زیر سؤال برد. اما مسیر خود را از مسیر رهبری پس از پیامبر (صلی الله علیه وآله) جدا کردند. اصول و مبانی ای که می فرمایید، درست است ولی چگونه می شود این طرف بلاتشبیه شوند سلمان و ابوذر و آن سمت ابوموسی اشعری؟ رهبری می فرمایند تیم مذاکره کننده هسته ای متدین هستند و آن آقا در مجلس به نام رهبری توهین می کند. رهبری می گویند به آنها اعتماد دارم ولی آن آقا از زبان رهبری می گویند من شنیدم ایشان گفتند فلان. من کاری با اینها ندارم که بخواهم جرح و تعدیل کنم و بگویم چه کسی درست می گوید و چه کسی خلاف. ما می گوییم بالاخره رهبری گفتمان، امر، نهی و موضع دارند. وقتی ما از کسانی دفاع می کنیم و کسانی را سیبل می کنیم، کسانی را که در فتنه نقش داشتند، تصویرشان را در صفحه اول می زنیم، چطور می تواند ولایت مدار باشیم؟ می شود گفت اینها اصلاح طلب ولایت مدار هستند؟ واقعا یعنی چه؟ من نمی خواهم کاملا قیاس کنم ولی در هر زمانی حق و باطل هست؛ امام نور هست و امام تاریکی. حزب الله و حزب الشیطان داریم و من کاری به مصادیقش ندارم که حزب الله کیست و حزب الشیطان چه کسی؛ ولی خط را نباید گم کرد. آن چیزی که از ما خواسته شده این است که حق نداریم اعتدال را بدون مبانی تعریف کنیم. اعتدال در تغذیه، خواب و خوراک، در دنیاگرایی آری، اما بین «کفر و ایمان»، بین «حق و باطل»، بین «فتنه گر و غیرفتنه گر» که نمی شود اعتدال برقرار کرد. بگوییم یک قسمت از این طرف و قسمتی از آن طرف بگیرد که اعتدال برقرار شود؛ اینکه نمی شود؛ بعد بگوییم ما ولایت مداریم و رهبری معظم انقلاب را قبول داریم. خب، اگر فتنه ای بوده، به قول آقای مطهری، دو سر داشته است؛ یک سر آن هم آقای احمدی نژاد بوده. یعنی ایشان واقعا در اتفاقات تلخی که سال ٨٨ افتاد، نقشی نداشت؟ یک جماعتی را تحقیر کرد و به قسمتی از مردم توهین کرد و درنتیجه این جمعیت تحریک شدند و اتفاقاتی افتاد. اگر قرار است تنبیه و ممنوع التصویری باشد، خب آقای احمدی نژاد چرا نه؟ ببینید موضوعات قابل تفکیک است. در رقابت انتخابات نقل ونبات تقسیم نمی کنند. رقابت و بداخلاقی یعنی همین. حالا وسط انتخابات با طرف برخورد کنند؟ تقابل با احمدی نژاد، یک هفته بود و یک هفته بعد تبدیل شد به تقابل حق و باطل. یعنی وقتی آقا آمدند و موضع گرفتند، احمدی نژاد کنار رفت و در حاشیه قرار گرفت. مواضع آقا هم بسیار شفاف است. زمانی که آقای احمدی نژاد در چارچوب یک سری ارزش ها حرکت می کرد، حمایت می شد و بعد که ایشان از آن ارزش ها عدول کردند، با ایشان برخورد شد. بنده هم موضعم همین بود و جزء کسانی بودم که به صورت شخصی، مشی ایشان را دوست می داشتم ولی بعدا که عدول از ارزش ها را دیدم، موضع گرفتم که ایشان هم کلی علیه من در رسانه های خودشان مسئله درست کردند. اما قسمت کثیری از معترضان آن سال، با نظام مشکلی نداشتند و مشکلی اگر بود، با خود آقای احمدی نژاد داشتند. ببینید در انتخابات، رقابت براساس تأثیرگذاری بر افکار عمومی است... . ولی نباید بداخلاقی باشد. در تبلیغات، تندروی و زیاده روی عادی است. از یک هفته بعد از انتخابات آمدند گفتند تقلب شده. رهبری مدیریت کردند. من وقتی «سیدمحمدحسین فضل الله» زنده بود، به لبنان رفتم، ایشان می گفتند تا ٢٩ خرداد رهبری ابوت و پدری کردند و از ٢٩ خرداد به بعد رهبری و اعمال قدرت کردند. یعنی تعامل کردند و به حضور پذیرفتند که اگر حرفی دارید، بزنید. یک هفته تقابل بین احمدی نژاد و آقای موسوی بود. یک هفته بعد تبدیل شد به دعوا بین حق و باطل. حالا تا ٢٩ خرداد هم کشش دارد و می گویند تا آن روز مواضعشان عوض نشده بود و بعد از خطبه آقا عوض شد. ما آنهایی را درست می دانیم که بعد از یک هفته مواضعشان برگشت، البته ما خودمان قبلش هم می فهمیدیم اوضاع چطوری است. چون بنده هم این آقایان را از زمانی که مسئولیت داشتند، می شناختم. اگر کسی تشخیص ندهد، مشخص است گرفتار یک سری توهماتی هست. در طول این مدت یعنی از سال ٨٨ تا سال ٩٤ که شش سال می گذرد، چه کسانی ایفای نقش کردند؟ چه کسانی با همه وجود نظام را زیر سؤال بردند؟ چه کسانی بدترین اتهام را به نظام وارد کردند؟ اینها، بالاخره شاید بتوانیم بگوییم، مظلوم ترین نظام، همین نظام است که بیشترین تهمت ها و اهانت ها را به جان خریده است؛ درحالی که در برابر این همه اتهام می توانسته کاری انجام دهد، ولی انجام نداده است. طبیعتا سپاه یک نهاد انقلابی است که متعلق به همه مردم ایران است و متعلق به هیچ جناحی نیست. شما توصیه ای به اعضا و مسئولان سپاه در مورد انتخابات ندارید که چگونه عمل و موضع گیری کنند تا خدای نکرده تلقی حمایت از یک جناح خاص به وجود نیاید؟ چگونه باید این عمل رخ دهد تا جایگاه سپاه در تعلق به تمام مردم ایران و انقلاب، دچار سوءبرداشت نشود؟ اگر دو، سه مسئله از هم تفکیک شوند خوب است. چون دو، سه مسئله با هم طرح می شود و تلقی این می شود که سپاه در انتخابات دخالت کرده است. اصل اولی که شما اشاره کردید، همین طور است. یعنی سپاه متعلق به انقلاب است و پاسدار انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن است. این طبق اصل ١٥٠ قانون اساسی کاملا روشن است. اما عملکرد سپاه؛ چون سپاه نه فقط با ارتش خودمان که با تمام ارتش های جهان تفاوت دارد. رسالت ارتش خودمان، حفاظت و پاسداری از استقلال مرزهاست. لااقل تا جایی که می دانم هیچ نهادی مانند سپاه نیست و سپاه منحصربه فرد است که یک نهادی فقط برای حفاظت و پاسداری از انقلاب و دستاوردهای آن ایجاد شود. خب سؤال این است که دستاوردهای انقلاب و خود انقلاب کجا و چطور به خطر می افتد؟ آیا فقط در عرصه سخت افزاری و نیمه سخت است؟ آیا سپاه فقط باید در شمال غرب کشور برود و با جریان کوموله و دموکرات مقابله کند یا فقط در جنوب شرق باید با آشوبگران مبارزه کند؟ آیا در جنگ نرم اگر انقلاب در مرز خطر قرار گرفت باید چه کند؟ یا اگر دشمن شبیه پروژه ای که در سقوط امپراتوری شوروی، اوکراین و گرجستان خواست اجرا کند و جریان جامعه را به سمتی بکشاند سپاه چه باید بکند؟ آنهایی هم که سپاه را متهم می کنند، جوابی ندارند که بدهند. آخرش می گویند شما نظامی هستید و باید در پادگان زندگی کنید ولی این طوری نیست. سپاه پاسدار انقلاب اسلامی است. هرکجا انقلاب اسلامی به خطر بیفتد، سپاه وظیفه ای برای خودش دارد. در بحث اطلاعات، معین وزارت اطلاعات است؛ در امنیت، معین ناجاست؛ در مسئله تبلیغات و امور فرهنگی، معین سازمان تبلیغات و نهادهای فرهنگی هستند و در قسمت نظامی، معین ارتش است. در تمام اینها سپاه نقش کمک کننده دارد اما اگر بخواهم شفاف بگویم، سپاه مثل نهادهای دیگر، یک نقش وضعیت شناسی دارد. همه نهادهای فرهنگی، اطلاعاتی و امنیتی وضعیت شناسی می کنند. کار دومی که از سپاه توقع می رود این است که جریاناتی که در عرصه رقابت حضور دارند را به پاسداران و بسیجیان بشناساند. شما مجلس ششم را شاهد بودید که نایب رئیس مجلس ششم م�
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیترنیوز]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها