واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: یکی از نیات واقفین در ایران عزاداری خامس آل عبا حضرت سیدالشهدا(ع) است و شاید بیشترین میزان وقف را از لحاظ فراوانی نیات وقف به خود اختصاص داده است. تشکیل مجالس عزاداری ، قائم به وجود روضه خوان است. روضه خوان نقش درجه اول را در این گونه مجالس ایفا می کند. ذکر مصیبت هر مقدار صحیح تر و با رعایت حرمت اهل بیت (ع) باشد تأثیرگذاری آن بیشتر خواهد بود. چنانکه روضه های دروغ، خارج از حدود عرف و عقل و توأم با تحقیر اهل بیت (ع) موجب انزجار مخاطبین و چه بسا بدبینی نسبت به اصل و اساس سنّت حسنة عزاداری می باشد. متأسفانه این بخش فرهنگی که از مؤثرترین بخشهای فرهنگساز کشور ماست همچنان مغفول و بدون متولی مانده است و هر روز عده ای نوظهور به عنوان مدّاح و مرثیه خوان صرفاً بخاطر داشتن صدای گرم و گیرا و بدون گذراندن دوره های لازم و آشنائی با سیره و تاریخ ائمه معصومین (ع) منابر و مساجد و تکایا را اشغال نموده و حرفهای صحیح و ناصحیح را به هم بافته و تمام تلاششان در درآوردن قطرة اشکی از چشم مستمعان است و بس. ناگفته نماند کم نیستند ذاکران شایسته و مرثیه سرایان متعهدی که خود نیز از این مسایل رنج می برند. شخصیتهای علمی و علمای آگاه همواره هشدارهای لازم را در این عرصه داده اند ولی تاکنون ساز و کار لازم برای ساماندهی این امر فراهم نشده است. البته در این تردیدی نیست که اقامه عزای حسینی سنت ارزشمندی است که مورد تأیید و تشویق امامان معصوم (ع) بوده و مراجع عالیقدر و علمای بزرگ اسلام همواره بر اجرا و تداوم آن تأکید نموده اند. نقش امام خمینی(ره) در تحکیم و گسترش سنت عزاداری بعد از انقلاب، پس از توطئه ای که برای کمرنگ کردن این مراسم شکل گرفته بود بسیار حائز اهمیت است. در سالهای اولیه انقلاب عده ای با تبلیغات خود ذهنیت غلطی را در برخی افراد ایجاد کرده بودند. آنها می گفتند دیگر نیازی به عزاداری نیست زیرا منظوراز عزاداری و بزرگداشت نهضت حسینی چیزی جز روشنگری جامعه و تحریک مردم و قیام علیه ظلم و ستمگری نبوده و به حمدالله ملت ایران به این هدف نایل شده و طاغوت را سرنگون کرده است. پس وقتی آرمان ما محقق شده است راه اندازی دستجات عزاداری و حرکتهای دستجمعی برای مبارزه با ستم و ستمگری کاری عبث و بی فایده است. امام خمینی در مقابل این تفکر خطرناک عکس العمل نشان داد و در سخنرانی های خود از جمله در سال1360در آستانه ماه محرم خطاب به وعاظ و خطبا فرمودند : " باید ما محرّم و صفر را زنده نگه داریم به ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم السلام ـ که با ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم السلام ـ زنده مانده است این مذهب تا حالا؛ با همان وضع سنتی، با همان وضع مرثیه سرایی و روضه خوانی. شیاطین به گوش شما نگویند که ما انقلاب کردیم، حالا باید همان مسائل انقلاب را بگوییم و مسائلی که در سابق بود حالا دیگر منسی باید بشود؛ خیر. ما باید حافظ این سنتهای اسلامی، حافظ این دستجات مبارک اسلامی که در عاشورا، در محرّم و صفر، در مواقع مقتضی به راه می افتند،[باشیم]... باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنتها را حفظ کنید و عزاداری به همان قوّت خودش باید باقی بماند و گویندگان پس از اینکه مسائل روز را گفتند، روضه را همان طور که سابق می خواندند و مرثیه را همان طور که سابق می خواندند، بخوانند" ( صحیفه امام جلد 15/ ص 330) اقامه عزا در حضور حضرت امام و روضه خوانی توسط مرحوم حجت الاسلام والمسلمین کوثری دو پیام مهم در بر داشت. اولا عزاداری به همان صورت سنتی سابق با ذکر مصائب جانسوز اهل بیت و همراه با گریه و ناله اقامه می شد و ثانیا روضه خوان یک روحانی و آشنا به مسایل دینی و تاریخی بود. پس در اصل برپایی عزاداری و آثار فراوان دنیوی و اخروی آن تردیدی نیست. اما سخن اینجاست که آیا هر کس مجاز است در محافل و مجالس عمومی با خواندن روضه های نامعقول و وهن آمیز به ذکر مصیبت خاندان پیامبر (ص) بپردازد؟ آیا نباید مسؤولان فرهنگی به منظور حفظ حریم والا و ساحت مقدس اهل بیت (ع) کنترل لازم بر مداحی ها را اعمال کنند تا جایگاه مرثیه سرایان واقعی و مادحین با سواد و با اخلاص از دیگران ممتاز شود؟ اتفاقا امام خمینی (ره) در ادامه فرمایشات مذکور به این نکته اشاره کرده و فرموده اند :" البته اگر یک چیزهای ناروایی بوده است سابق و دست اشخاص بی اطلاع از مسائل اسلام بوده، آنها باید یک قدری تصفیه بشود." ( همان/ ص331) متأسفانه هر چه می گذرد به جای تصفیه و رشد و اصلاح، وضعیت فرهنگی در این بخش آشفته تر می شود تا جایی که برخی از جلسات روضه خوانی تبدیل به مرکز تصمیم سازی برای تعیین وکیل و وزیر و رئیس جمهور شده و از مقصد اصلی خود دور افتاده است و حتی گاهی نیز آلت دست مقاصد سیاسی و جناحی قرار گرفته است. اینجانب در بررسی اسناد وقفی به سند جالبی برخوردم که شاید برای بسیاری از خوانندگان تازگی داشته باشد. این سند مربوط به یکصد سال پیش است. در این سند ادارة اوقاف کرمان طی اطلاعیه ای از روضه خوانها دعوت نموده تا در امتحان روضه خوانی شرکت کنند. اگر پذیرفته شدند اجازة روضه خوانی به آنها داده می شود. اداره اوقاف در ولایت کرمان که یکی از بزرگترین ولایات ایران بوده توسط مجتهدین و عالمان برجسته اداره می شده و از قدرت و اختیارات لازم برخوردار بوده است. در توانایی وقدرت این اداره همین بس که بدون هراس از اتهام زنی و تحریک احساسات مذهبی، مداحان را به جلسه امتحان و گزینش فرا خوانده است. البته بنده تا همین جا را مطلعم و ازنتیجه و عواقب آن خبری ندارم. که آیا آن علما از این فراخوان نتیجه ای گرفتند یا نه و اگر موفق شدند چند در صد و تا چند سال. ولی اصل سند، سند تاریخی جالبی است. در این سند که با عنوان " اخطار بلیغ " آغاز می شود چنین آمده است: " اداره معارف و اوقاف کرمان روزهای جمعه از صبح مشغول ترتیب امور روضه خوانی و امتحان روضه خوانها می شود و مجلس روضه صحیح مشروع تشکیل داده خواهد شد هر کس از اهالی که ورود فرماید پذیرفته خواهد شد. "
چهارشنبه ، ۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]