تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837873899
اخراج استاد ساواکی از دانشگاه!
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: براثر سماجتی که دانشجوها کرده اند، دو نفر از استادها دیگر، دانشگاه نمی آیند. شایع شده که اخراج شده اند، بعضی ها هم می گویند که آن ها را به دانشگاه های دیگر فرستاده اند؛ چون که سازمان امنیت نیروهایش را به راحتی کنار نمی گذارد اما همین که آن ها در اطراف ما نیستند هم خوب است . با این حال آن هایی که به تعطیلی کلاس ها اعتراض کرده و آن را بی فایده می دانستند، هنوزهم بر سر حرف خود هستند. ***کیهان / از کنار نرده ها با پدر پیش می رفتیم ، ساعت مچی ام 8 صبح را نشان می داد. قدم های شتابان پدر خسته ام کرده بود، آهسته گفتم : - می شود کمی آرام تر برویم ؟ پدر قدم هایش را آهسته تر کرد. - خسته شدی ؟ انگار من بیشتر از تو هیجان دارم . راست می گفت ، خیلی هیجان داشت . وقتی اسمم را بین فهرست قبولی های دانشگاه دید، برای اولین بار از خوشحالی مرا در آغوش گرفت . حرکتی که اصلاً انتظارش را نداشتم . این مرد که اغلب اوقات جدی و کم حرف بود و کمتر شادمانی اش را نشان می داد، آن روز به قدری خوشحال شد که انگار دنیا را برنده شده بودم . محبت پدر به همگی ما، حتی دخترها محبتی سختگیرانه بود، برخلاف مادر که همگی را با مهربانی و تفقد می نواخت . از سردر دانشگاه که وارد شدم ، سینه ام از نفسی پرغرور بالا آمد: «من در دانشگاه قبول شده ام .» *** - می دانید بچه ها! من اصلاً هم آدم سیاسی نیستم ، فقط آمده ام درس بخوانم . این را به آن هایی می گویم که انتظار دارند در بحث های سیاسی همراهیشان کنم . دانشگاه قبول شده ام اما مدتی مجبورم توی خوابگاه بمانم ؛ چون پدر تصمیم گرفته به بوشهر برگردد. بچه ها تقریباً همیشه در حال بحث اند، به گمانم آن ها اعتراض دارند و دنبال آزادی هستند، آزادی نه از آن نوع که هر کسی هر جور بخواهد لباس بپوشد و بخورد و بنوشد. آزادی برای این که فکر کنند، بعضی ها هم دنبال برابری و برادری می گردند، بعضی ها به برادری کاری ندارند، فقط برابری می خواهند، خیال می کنم این ها هم همان آزادی را می خواهند. بعضی ها دنبال فرصت های برابر می گردند، این هم مفهومش همان آزادی است . گاهی طرف های صحبت با هم رفاقت می کنند و گاهی رو در روی هم می ایستند و کار به داد و فریاد می کشد. - نه بچه ها! به من ربطی ندارد، مرا قاطی نکنید من از این بحث ها سردر نمی آورم . این را برای دو نفر از هم اتاقی هایم می گویم که می خواهند، نظرم را بدهم . هفته های بعد کار سخت تر می شود. هم اتاقی ام که بچه شمال است ، چند کتاب و جزوه می دهد که بخوانم . همه هفته آنها را می خوانم و حالا سرگیجه گرفته ام . بالأخره به چه چیزی باید اعتراض کنم ؟ بچه شمال می گوید: «کار و نان مهم است همه چیز باید برای همه باشد»، «کار و نان ؟» پیشانی ام چین می افتد، این همه بحث و هیاهو فقط برای نان ؟ چقدر عجیب ! بچه جنوب توی خواب حرف می زند و شبی چندبار سرمایه داری را محکوم می کند، بلند بلند که حرف می زند بی خوابی به سرم می افتد. هر شب با خودم عهد می کنم که اگر دستم به کتاب هایی که هر شب یواشکی می خواند، برسد، آن ها را آتش بزنم . *** بیرون برف می آید. چراغ های خوابگاه روبرویی یک در میان روشن است . این هفته چند نفری نیست شده اند، می گویند که بعضی ها را گرفته اند و بعضی ها هم توی خانه دوست و آشنا پنهان شده اند. جزوه هایم را مرور می کنم ، لابه لای جزوه هایم ورقه ای پیدا می کنم ، اعلامیه است ! از کجا آمده ؟ نمی دانم ! اعلامیه را یواشکی می خوانم ، از زندان ساواک نوشته و این که چند نفر را کشته اند، آخر اعلامیه هم شاه و انگلیس و آمریکا و استعمار محکوم شده اند، سطرهای آخر را با مقدار زیادی ترس می خوانم . اعلامیه را پاره می کنم و خرده هایش را بیرون از خوابگاه و توی جوی خیابان می ریزم . موقع خواب شرمندگی به سراغم می آید، پیش مهندس که بودم شجاعت بیشتری داشتم ، شب خوابم نمی برد، ریشه های ترس را درونم جست وجو می کنم ، چرا و از کی این قدر محتاط شده بودم ؟ بچه جنوب این شب ها کم تر در خواب حرف می زند. *** بعد از دو روز برف ، هوا آفتابی شده است ، با این حال سوز سردی از روی برف ها سر می خورد و به استخوان آدم می نشیند. چراغ های خوابگاه روبرویی به ندرت روشن است . بچه شمال می گوید: «مملکتی که این همه پول نفت دارد که به خارجی ها وام می دهد، نباید مردم خودش این قدر فقیر باشد، امروز وضع کشور به همه مربوط است .» گوشه دفترم یادداشت می کنم : «امروز دیگر همه چیز به همه کس مربوط است .» نزدیک عصر به خاطر آن همه بگیر و ببند زمزمه های اعتراض به گوش می رسد. بچه ها بطری های نوشابه و چند ساندویچ بر می دارند و به حیاط دانشگاه می روند، تا شب حیاط پر می شود از دانشجو. ساعت از 8 شب که می گذرد چند پیت حلبی خالی از آشپزخانه به حیاط می برند، با این حال سرمای شب گزنده است . ساندویچ ها را می خورند، کمی گپ می زنند و خمیازه می کشند، چند نفری خودشان را توی پتو می پیچند و روی جعبه های مقوایی توی برف ها چرت می زنند، بعید است خوابشان ببرد. روز می شود و هیچکس محلشان نمی گذارد اما نزدیک ظهر، چند بار از همه می خواهند که حیاط را ترک کنند، سخنرانی رییس دانشگاه هم بین سوت و هو و دست بچه ها گم می شود و باز هم شب از راه می رسد. نزدیک غروب یک عده می روند، بین یک دسته دیگر هم زمزمه است که می روند. می پرسم : «بعد از این اعتراض ها و بدون این که به جایی برسند؟» می گویند: «بالایی ها گفته اند که باید برویم ، توافق شده .» می پرسم : «کی توافق کرده ؟» می پرسد: «از کدام حزبی ؟» می گویم : «حزبی نیستم !» می گوید: «آهان !» سرتکان می دهد و دیگر چیزی نمی گوید. اعتراض تا شب توی حیاط دانشگاه ادامه دارد، برف دوباره شروع شده و از پیت حلبی ها دود سفید به آسمان بلند می شود. آن ها که مانده اند جزوه هایشان را می ریزند توی آتش و می گویند: - گور بابای درس ! فعلاً که از درس و دانشگاه خبری نیست . حوالی ساعت 9 جمعیت با دست و سوت برای یک سخنران که صورت خود را پوشانده بود هیاهو به پا می کنند، چند جمله اش را گوشه دفترم یادداشت می کنم : «رفقا شما حماسه آفریدید.» سعی می کنم به حماسه ای فکر کنم که آن ها درست کرده اند. فکرم به جایی نمی رسد. با این حال می شنوم با این مذاکره و توافق کار بزرگی انجام شده ... جمعیت سوت می کشد. از بغل دستی ام می پرسم : «خب حالا سر چی توافق کرده اند؟» می گوید: «بر سر اخراج یک استاد ساواکی !» و با شدت بیشتری دست می زند. امشب برای پدرنامه می نویسم . می نویسم که : «پدر! امروز دانشجوها تجمع کردند بعد توافق . یکی از سخنران ها آمد و گفت که آن ها حماسه آفریدند.» بیرون هنوز برف می آید. هنوز جمعیت زیادی توی حیاط ایستاده اند. خیلی هاشان سرخ و بیشترشان از سرما کبود شده اند. به گمانم منتظرند که یکی بیاید و مسئله حماسه آفرینی شان را به گوششان برساند. بیشترشان شب ، قبل از خواب حماسه را مرور می کنند. کنجکاو می پرسم : «نتیجه ؟» چند نفری برایم حرف می زنند. همه چیز به ظاهر خوب است اما نمی دانم چرا وقتی حماسه را مرور می کنیم ، این قدر حرف توی حرف می آید که همه چیز هیچ می شود. صبح که می شود سرما توی وجود بچه ها با باقی چیزها ته نشین می شود. چند نفری سرماخورده اند، به جزوه هایی فکر می کنم که سوزانده اند، بعد برای امتحان نگران می شوم . *** براثر سماجتی که دانشجوها کرده اند، دو نفر از استادها دیگر، دانشگاه نمی آیند. شایع شده که اخراج شده اند، بعضی ها هم می گویند که آن ها را به دانشگاه های دیگر فرستاده اند؛ چون که سازمان امنیت نیروهایش را به راحتی کنار نمی گذارد اما همین که آن ها در اطراف ما نیستند هم خوب است . با این حال آن هایی که به تعطیلی کلاس ها اعتراض کرده و آن را بی فایده می دانستند، هنوزهم بر سر حرف خود هستند. *** از پدرنامه داشتم ، عباس برایم آورد. کار را ول کرده و آمده بود تهران . گفت که کاری نمی شد کرد. گفت : «چرا باید این قدر کار کنم ، خسته ام ، خیلی خسته ! به کجا می خواهم برسم ؟» می گذارم حرفش را بزند، درمانده ادامه داد: - می خواهم اعتراف دردناکی کنم ، احمقانه است گاهی دلم می خواهد خانواده دیگر داشتم ، جای دیگری به دنیا می آمدم ، تقریباً آرزو می کنم کاش هرگز به دنیا نمی آمدم . پرسیدم : «چرا؟» - برای نجات ! برای خوشبختی ! - نجات از چی ؟ - از همه چیز! از همه شما که دست و پایم را برای رفتن بسته اید! در دلم گفتم : «چرند می گویی !» برگشتم و با نگاه گله مندی به او خیره شدم . عباس ادامه داد: - گاهی دلم می خواهد چمدانم را بردارم و راه بیفتم و بروم ، پشت سرم را هم نگاه نکنم و با خیال راحت برای خودم زندگی کنم . می دانستم که جایی نخواهد رفت و گذاشتم هرچه می خواهد بگوید اما خاموش شد. بعد به یکباره نیروی ویرانگری در درونم شروع به جوشیدن کرد و با کینه گفتم : - الان هم دیر نشده ، می توانی بروی و آینده ات را بسازی . - من باید با او ازدواج می کردم . - با او؟ - می بینی ؟ تو برادرم هستی ؟ هنوز می پرسی او؟ تو نمی توانی بفهمی که دوست داشتن و نرسیدن چقدر سخت است . تو همیشه موجود سازگاری بوده که می توانی همه شرایط را به نفع خودت تغییر دهی ولی من مثل تو نیستم . من از این شهر، از این خیابان ها و از این هیاهو بیزارم . من این جا دارم خفه می شوم . از کارهایی که مجبورم به خاطر سربار نشدن به گردن بگیرم ، از دوستانم ، علاقه ها، موزیک توخالی ، شب نشینی های مزخرف ، کتاب های محبوب ، آه یادم رفت ! رمان های عشقی آدم های عوضی و از همه نویسندگان معاصر که دوست داشتن را این قدر خوار و خفیف می پندارند! بیزارم ! برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی « جدیدترین اخبار » اینجا کلیک کنید
چهارشنبه ، ۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها