محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827392698
برای دفاع از اعتقاداتم فیلم ساختم/ آقازاده ها وارد سینما شده اند
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: کسانی که دارند از سینما وارد سیاست می شوند، تجربه نشان داده که بیشترین لطمه را به سینما زدند. بعضی از آدم هایی که می شود گفت می توانستند برای همة سینما پدری کنند از این جناح، آن جناح، وقتی آدم های مختلف سینما خودشان وارد دعواهای سیاسی شدند.به گزارش مرآت نیوز به نقل از مشرق ، برنامه شهرفرنگ عنوان برنامه ای گفت وگو محور در شبکه خبر است که به موضوعات روز سینمای ایران می پردازد و در هفته های اخیر، بازتاب های زیادی هم به همراه داشته است. حمید رضا مدقق مجری برنامه شهر فرنگ، این هفته مسعود ده نمکی کارگردان سینما را به این برنامه دعوت کرد. مجری: با عرض سلام و ادب به بینندگان ارجمند شبکه خبر در هر نقطه از جهان که هستید، به روال هر هفته این ساعت گفت وگوی زندة شهر فرنگ رو تقدیم حضورتان می کنیم. گفت و گوی ما دست اندرکاران سینمای ایران دربارة حال و روز سینمای کشور است و این هفته هم میزبان یکی دیگر از سینماگران کشورمان، جناب آقای مسعود ده نمکی، کارگردان سینما هستیم که ما ایشان را با مجموعه کارهایشان؛ سه گانه اخراجی ها، رسوایی و معراجی ها می شناسیم که همة آنها در ردیف پرفروش ترین فیلم های تاریخ سینما قرار دارند و تازه ترین ساخت ایشان هم با نام رسوایی 2 آمادة نمایش است. آقای ده نمکی، خدمت شما سلام عرض می کنم، خوش آمدید. ده نمکی: سلام عرض می کنم خدمت شما و مردم خوبمون، امیدوارم که بحث خوبی باشد. مجری: من خاطرم هست که اردیبهشت سال 1393 شما گفت وگویی با آقای فریدون جیرانی در برنامه خیابان ایران داشتید و در آنجا گفتید که اوضاع سینما را خطرناک می بینید و الان بیش از یک سال و نیم از آن تاریخ گذشته، آیا هنوز هم نظرتان همین است و اوضاع سینمای ایران خطرناک است، یا خیر؟ ده نمکی: وضعیت سینمای ایران با توجه به بحث مخاطب و توقعاتی که از آن هست به نظر من قابل بررسی است و شاید بشود گفت که در سایر حوزه ها هم دچار بحران مخاطب هستیم کما اینکه تیراژ کتاب یا روزنامه ها الان آمار جالب توجهی نیست یک زمان روزنامه ها در کشور ما تیراژ میلیونی روزنامه ها را داشتیم، اما الان اقبال مخاطب به سمت رسانه های فضای مجازی بیشتر شده؛ یعنی رسانه های جدید دارند جایگزین رسانه های سنتی تر می شوند و سینما هم به نوعی مخاطبش را دارد تقسیم می شود؛ یعنی دارد از بحث سالن های سینما به سمت سینمای شبکه نمایش خانگی و غیره می رود. به هر حال صنعت سینمای سنتی مرسوم و در واقع در سالن دیدن با بحران مخاطب مواجه است، ولی فیلمسازی و دیدن مردم رو به گسترش است و ما می توانیم مخاطبان بیشتری را در سطح منطقه و حتی جهان جذب کنیم، منتها به آن شکل قدیمش و نباید توقع داشته باشیم که فیلمی با میلیون ها مخاطب باشد چون شرایط تغییر کرده و نمی شود آن را با شرایط دهه 60 سنجید. شاید در دهه 60 و 50 یک فیلم چندین بار اکران می شد؛ یعنی در سال چندین بار نوبت اکران می گرفت و به خاطر همین فرصت های مختلفی بود و مردم امکان دیدن فیلم را در شبکه نمایش خانگی و خانه ها نداشتند و اگر در سالن فیلم را نمی دیدند، از دست می دادند که این شرایط قابل تحلیل است. مجری: یعنی فکر می کنید که سالن های سینماها از بین می روند، منظورتان این است؟ ده نمکی: به نظر من تغییر کارکرد می دهند؛ یعنی الان پردیس های سینمایی نشان می دهد که نوع نگاه مردم به سمت سالن های سینما به سمت فضای فان و سرگرمی بیشتر می رود و باید در این خصوص فکرکرد یا عرض می کنم باید به یک تحلیل جامعی رسید. اگر این پردیس های سینمایی بتوانند حجمی از مخاطب را در مناطق مختلف کلان شهرها جذب کنند، پس نشان می دهد سیاست تکثیر اینها در شهرهای کوچک هم جواب می دهد و حتی می تواند سینمای ایران را از این وضعیت فعلی نجات دهد. به شرط اینکه بخش خصوصی و دولت با هم همکاری کنند و امکانات از سمت دولت فراهم و مجتمع های فرهنگی،سینمایی و تفریحی فراهم شود و به نظر من این یکی از راه های نجات بحث بحران مخاطب است. مجری: آقای ده نمکی الان شما یک نگاه بیرونی دارید و درواقع دارید قضیه را از نگاه مخاطب شما بررسی می کنید. بیایید یک نگاه درونی کنید برخی سینماگرها و سینمایی ها و اهالی سینما برخی معتقدند که درواقع سینمای ایران از درون هم دارد از بین خود اهالی سینما لطمه می خورد، شما با این موافقید یا خیر؟ ده نمکی: من فکر می کنم که جای این بحث ها در رسانه نیست، البته آسیب شناسی نباید کرد. بحث ها وقتی ژورنالیستی می شود، گارد گرفته می شود؛ چه این طرف چه آن طرف، ولی به هرحال این مباحث اختلافی درون سینماگرها شأن خود سینما را در چشم خود حتی مسئولین و نخبگان به نوعی متزلزل کرده، یعنی آن توقعی که می رفت الان دیگر نیست و دلایل مختلفی دارد که یک بخش آن به کمبود امکانات و بودجه و غیره برمی گردد. وقتی تقسیم بودجه بین اهالی نیست که کار کنند بیشتر به جان همدیگر می افتند و معمولاً آدم هایی که خیلی کار می کنند کمتر حرف می زنند و بیشتر آدم هایی که جنجال می کنند آدم های بیکار هستند و سرکار نیستند و فرصت زیادی دارند که به این مسائل بپردازند. ولی به اعتقاد شخصی خود من جای این مباحث در رسانه نیست. به شرطی که در اتاق فکر به سمتش بروند و دیگران را زیر ذره بین شان قرار ندهند؛ یعنی بعضی از مباحث مالی سینما خنده دار است چون کل بودجه سینمای ایران به اندازه یک طلا فروشی زیرپله در بازار هم نمی شود. حالا شاید الان و در این هشت یا 10 سال اخیر تکانی خورده باشد ولی قبلاً این طوری بود و این نشان می دهد که بحث، فقط بحث مالی نیست و یکسری انگیزه های دیگر هم وسط می آید. دست اندازی های جریانات سینمایی به خود سینما و توقعاتی که آنها از آن دارند، برمی گردد. اما به هرحال اهالی سینما باید ذره بین نقد را به دست بگیرند و کار آسیب شناسی را انجام بدهند، قبل از اینکه دیگران این کار را انجام بدهند و از یک طرف دیگر در این شرایط نمی شود فقط اهالی سینما را مقصر قلمداد کرد یا به نوعی کسانی که مهندسی فرهنگی در کشور می کنند باید متوجه باشند که توقعاتشان متناسب با امکانات نیست. ما وقتی اسمش را جنگ نرم می گذاریم و می گوییم دنیا با این همه شبکه تلویزیونی و غیره و سینما به جنگ انقلاب و کشور و منافع ملی کشور ما آمده، پس باید متناسب با همان توان دشمن آرایش کرد، ولی اون چیزی که شما می بینید، با بودجه کل سینمای ایران نمی شود یک فیلم 300 هم ساخت. اما توقعی که از سینماگران هست؛ هر دفعه که فیلمی ضد ایران و ضد انقلاب ساخته می شود، انگشت اتهام به سمت سینما می رود که چرا سینما هیچ کاری نمی کند. من فکرمی کنم شرایط جدید اقتضا می کند که سرمایه گذاری های کلان در حوزة سینما صورت بپذیرد؛ چه در حوزة نرم افزاری و چه در حوزة سخت افزاری؛ یعنی اگر به فرض اینکه ما قدرت پرتاپ ماهواره را داشته باشیم، ماهواره هایی که بتواند تصاویر دیجیتالی ما را در همة دنیا منعکس کند، بعد آیا برای پرکردن این آنتن ها ما چقدر آثار نمایشی داریم؟ آیا می خواهیم فقط با شبکه خبر و گزارش و با گفت وگو محوری آن را پر کنیم؟ در صورتی که همه می دانیم تأثیر آثار نمایشی به مراتب بیشتر از مباحث گفت وگوی مستقیم است، آیا ما برای آن روز برنامه ای داریم؟ که نداریم. چون امکاناتمان، تربیت نیروهایمان، تولید محتوایمان و حتی بحث های سخت افزاری متناسب با آن موقع فراهم نمی شود وآن موقع خیلی دیر نیست، امسال یا سال دیگر...؛ یعنی همانقدر که برای ما امکان دارد مردم در خانه بدون پارازیت شبکه های مختلف را ببینند برای آن طرف دنیا هم این امکانات فراهم خواهد شد. الان در منطقه بحث شیعیان را نگاه کنید می بینید که ما حداقل صد میلیون شیعه داریم، و اگر کمی گسترده تر به فارسی زبان ها نگاه کنیم، می بینیم که چندین کشور فارسی زبان داریم که می توانند مخاطب سینمای ما و مخاطب آثار هنری و نمایشی ما باشند و از آن طرف اگر جامعه اسلامی را در نظر بگیریم، یک و نیم تا دو میلیارد نفر هستندکه باز می توانند مخاطب مستقیم آثار ما باشند یا اصلاً نه یک مخاطب گسترده تر. وقتی ما می گوییم انقلاب ما، انقلاب مستضعفین بر علیه مستکبرین است، این ندای آزادی خواهی و پیام معنوی ما را مردم همة دنیا می گیرند حالا اگر به طور مستقیم بشود با آنها ارتباط برقرار کرد که حتماً می شود این کار را کرد. که متناسب با این توقعات، امکانات فراهم نشده و این چیزهایی است که به مسئولین برمی گردد و بخشی از آن هم به خود سینماگر و خودشان برمی گردد که در این زمینه کم کاری زیاد صورت گرفته و به تعبیر من اولویت بندی و آسیب شناسی هم نشده. مجری: از زاویة دیگری نگاه کنیم و بپرسیم که شما طرفدار سینمای دولتی هستید یا طرفدار سینمای خصوصی؟ و این بحثی بوده که خیلی از سینماگران قبل از شما هم که در این گفت وگو شرکت داشتند به آن پاسخ دادند؟ ده نمکی: ببینید یکسری حرف ها، حرف های پوپولیسمی است و خیلی از دوستان در اینجا طرح می کنند و می گویند که سینما نباید دولتی باشد یا فقط باید خصوصی باشد و وقتی نگاه می کنی، می بینی خیلی از آدم هایی که می گویند سینما نباید دولتی باشد، همة آثارشان با پول دولت ساخته شده و خیلی کم پیش می آید بعضی از این آدم ها حتی یک یا دو اثر داشته باشند که با پول بخش خصوصی ساخته شده باشد و مخاطب هم داشته باشد و بتواند هزینه اش را برگرداند و این تعریف صحیح صنعت سینما که، سینما صنعت رسانه و هنر است را به آن اطلاق کرد. وقتی سینمایی مخاطب نداشته باشد، چه با پول دولت ساخته شود چه با پول بخش خصوصی ، چون الان بخش خصوصی هم وارد شده و الان پول هایی دارد وارد سینما می شود که به نوعی می شود گفت که دیگر فقط انگشت اتهام به سمت دولت نمی رود و خیلی از سینماگران ما رفتند به سمت کسانی که کارهای تبلیغاتی انجام می دهند و کارترهای اقتصادی دارند وارد می شوند و من به طور شفاف می توانم بگویم امروز حتی آقازاده ها هم دارند وارد حوزة سینما و صنعت نمایش خانگی می شوند؛ یعنی پول هایی که یک روز در حوزه سیاسی و برای انتخابات و غیره خرج می شد، امروز دارد در حوزة فرهنگ هزینه می شود تا فیلم ها و سریال های ایده آل خودشان و با توجه به گرایش های خودشان؛ ساخته شود. یعنی امروز دیگر فقط دولت نیست و اتفاقاً بودجه ای که الان آنها دارند، این بخش خصوصی که با رانت های دولتی به اینجا رسیده و بخش شبه دولتی محسوب می شود، خیلی کلان تر از بودجه ای است که بخش دولتی دارد در صنعت سینما سرمایه گذاری می کند. حالا بخش خصوصی هم به مفهوم صنعت سینما داریم.آدم هایی که با پول خودشان فیلم می سازند که ممکن است مخاطب داشته باشد و ممکن هم است که مخاطب نداشته باشد. اما اگر همة این فیلم ها چه با پول بخش دولتی و چه با پول بخش شبه دولتی و چه با بخش خصوصی ساخته شود و مخاطب نداشته باشد، نمی شود سینما را به آن اطلاق کرد. آن یک ضلع از سه ضلع (رسانه، صنعت و هنر) را از دست می دهد و می شود گفت فقط که این فیلم است، فیلمی است که مردم میتوانند در خانه شان ببینند و می توانند نگاه گلخانه ای به آن داشته باشند و عده ای روشنفکر و عده ای مومن حزب اللهی هم در مسجد جمع شوند و فیلم را ببینند اما دیگر نمی شود سینما را به آن نمیشه اطلاق کرد؛ یعنی حتی اگر قرار شد کسانی که مؤمن به انقلاب هستند، با پول نهادهای مختلف فیلم بسازند و از انقلاب دفاع کنند، حواسشان باید باشدکه نمی توانند با پول بیت المال فیلمی بسازند که مردم نروند پای آن اثر بشینند و آن کاری که جریان روشنفکری ممکن است با پول بیت المال انجام بدهد و فیلم هایی بسازد که دیده نشود. ممکن است آدم های مذهبی ما هم این کار را انجام بدهند و ذات این رسانه این است که باید مخاطب داشته باشد؛ یعنی بتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند. اینکه ما بیاییم خط قرمز بکشیم و بگوییم آقا، نهادهای حاکمیتی باید پایشان را از کل سینما بیرون بکشند، مگر پنتاگون، هالیوود و .. ارتباطات تنگاتنگ با هم ندارند، مگر با سفارش آنها فیلم ساخته نمی شود! کدام بخش خصوصی هست که توانمندی این را داشته باشد که یک فیلم جنگی با آن هزینة چندین میلیاردی بسازد و بتواند هواپیما و ناب و غیره را آفیش کند و این نشان می دهد که این حرف ها از جانب کسانی هم اگر زده می شود و اگر الگویشان هم صنعت سینما به مفهوم غربی آن است که در غرب هم چنین چیزی نیست که دولت ارتباط تنگاتنگ با این بخش نداشته باشد. من عرض می کنم این به مفهوم این نیست که بگوییم بخش خصوصی را باید حذف کنند. بخش خصوصی، دولتی ، شبه دولتی و همة اینها می توانند در کنار همدیگر کار کنند. اما بعضی از فیلم ها است که ساخت آنها از توان بخش خصوصی خارج است و با این وضعیت فعلی سالن داری سینما نمی شود فیلم های پرهزینه یا به قول آقایان، فیلم های پروداکشن ، بی پروداکشن ساخت و بخش خصوصی نمی تواند این کار را انجام بدهد. خود من همة فیلم هایم با بخش خصوصی ساخته شده، اگر موقعی هم وارد شده؛ مثلاً 10 درصدی یا20 درصدی انجمن سینمای جوان در فیلم اول وارد شده، با اختیار تهیه کننده بوده و من کسی نیستم که از این حرف های نفعی ببرم و بگویم آقا بخش دولتی باید باشد چون به من منافعی می رسد. من به عنوان کسی که فیلم هایم را با پول مخاطب می سازم؛ یعنی مردمی که می روند و فیلم هایم را می بینند و فیلمم می تواند اکران موفق داشته باشد و از آن استقبال شود، به این نتیجه می رسم که برای یک فیلم جنگی حتی در بخش خصوصی واقعاً این شرایط سخت است، یا حتی برای ساخت فیلم های تخیلی. رسوایی2، اگر امکان ارتباط با نهادها و ارگان ها نباشد، شرایط امکان فضای تخیلی رفتن به سمت بعضی از فضاها، فراهم نمی شود. اگر برای بالای یک فیلم یک میلیارد هزینه شود، این فیلم باید حدود چهار میلیارد بفروشد تا بتواند هزینة خودش را دربیاورد. کدام بخش خصوصی می تواند با این شرایط اینقدر مخاطب را جذب کند که مطمئن باشد هزینه اش برمی گردد؛ یعنی به نظر من باید حرف ها را در فضای فانتزی نزد، کسانی که این حرف ها را طرح می کنند، باید همة جوانب را با هم بسنجند. بله در غرب با تعداد صدها سالن و با آن حجم از مخاطب، بخش خصوصی باید هم موفق باشد و اگر موفق نباشد باید بگوییم آنها اصلاً سینما را بلد نیستند. مجری: آقای ده نمکی شما به بحث اعتماد حاکمیت و سینمای ایران اشاره می کنید، من می خواهم این را باز کنید، اعتماد حاکمیت و سینمای ایران یعنی چه؟ ده نمکی: به نظر من این یکی از مباحث مهم است. فرهنگ سازی برای سینما رفتن مطمئناً توسط بخش خصوصی فراهم نمی شود؛ یعنی اگر (من این حرف را چندین بار در جاهای مختلف گفته ام و شاید تکراری باشد) اگر پُستمن می آید دوران رسانه ای خودش را به سه دوره تقسیم می کند (دورة فرهنگ شفاهی، دورة فرهنگ مکتوب، دورة فرهنگ دیداری و شنیداری) ولی در گذر هر دوره به دورة بعد، شما می بینید که مخاطبش حفظ شده؛ یعنی اگر مخاطب تیراژ روزنامه هایشان میلیونی است، مخاطب سینماهایشان هم میلیونی است. ولی اینجا وقتی مردم از فضای شفاهی به فضای مکتوب و از سمت فضای مکتوب به سمت فضای مجازی رفتند، شما می بینید که تیراژ مشرق ما از میلیون و چند صد هزار رسید به ده هزار یا 15 هزار و همه به سمت سینما و شبکه های مختلف تلویزیونی رفتند. اما این فرهنگ سازی برای رفتن به سینما ها باید توسط نهادهای دولتی؛ مثل آموزش و پرورش ایجاد شود و زنگ سینما اداشته باشیم. ما وقتی حاکمیت اطمینانی به محصولات سینمایی ما نداشته باشد می گوید وقتی می خواهم بچه ها را تو سینماها بفرستم یا به خانواده ها بگویم که من بچه هایتان را می خواهم به سینما بفرستم تا فیلم ببینند، چه فیلمی می خواهند ببینند، آیا این فیلم بدآموزی دارد یا ندارد؟ خشونت و سکس پنهانی را که نمی شود علنی نشان داد ولی اینها را در دیالوگ ها و غیره می آورند و همة اینها نشان می دهد که وقتی ارتباط اعتماد بین سینما و حاکمیت برقرار نباشد، نمی توانید توقع داشته باشید و برای نجات و فرهنگ سازی، مخاطب باید سینما را هم در سبد خانوادگی اش قرار بدهد و آن وقت است که حاکمیت باید کاری بکند. مجری: برخی این نقد را به شما وارد می کنند که شما از رانت این اعتماد برخوردار بودید یا به نوعی از این رانت استفاده کردید و توانستید برخی خطوط قرمزها را به عقب برانید و به همین خاطر هم هست که فیلم هایتان موفق بوده، برای این چه پاسخی دارید؟ ده نمکی: این هم از همان بحث های زرد است که من خیلی دوست ندارم وارد آن شوم، اما به هر حال خودشان هم می دانند که اینطور نیست؛ یعنی با بخشنامه و از جلو نظام نمی شود مردم را به سینما برد، اگر شما صف هایی را جلوی در سینما که برای فیلم های اخراجی ها و معراجی ها و رسوایی تشکیل می شد، می دیدید این را نمی گفتید. باور کنید که این اتفاق دارد برای بقیه هم می افتد. وقتی ما می گوییم فیلمی پنج یا شش میلیارد می فروشد، مطمئن باشید که باید این صف های طویل تشکیل شود، وقتی تشکیل نمی شود، نشان می دهد که نگاه، نگاه دیگریست. حالا من نمی خواهم وارد این جزئیات شوم و دوباره جنگ زرگری حضرات را زنده کنم، ولی اگر شما آمارهای واقعی را بسنجید، می بینید که این مردم هستند که اینجا انتخاب می کنند و اینجا تلویزیون نیست ،البته الان در مورد تلویزیون هم این شرایط نیست که یک کانال باشد و مردم مجبور باشند فقط آن را ببینند. وقتی مخاطب سینما پول می دهد و انتخاب می کند که چه فیلمی را ببیند، دیگر این حرف ها، حرف هایی است که برای پاک کردن صورت مسئله زده می شود. اتفاقاً من به سینما آمدم که از خط قرمزهای خودم دفاع کنم. خط قرمزهایی که می دیدم حرف های ضد جنگ در فیلم ها زده می شود و آمدم بگویم که می شود در مورد دفاع مقدس حرف زد و مردم را پای این حرف ها نشاند و می شود در مورد معنویت که آقایان اسمش را گذاشته اند سینمای معناگرا فیلم ساخت. بله یک بخش از این حرفی که می زنم، این است که بخش دولتی سرمایه گذاری می کرد وآقایان به اسم معناگرا، فیلم هایی می ساختند که فقط خودشان می توانستند ببینند و در نهایت هم یک پخش تلویزیونی به آن می دادند. این چه مفهوم معنوی است. که مردم نتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. من آمدم و گفتم که می شود در مورد مفاهیم دینی و اخلاقی فیلم ساخت و ده ها روایت و نریشن در دیالوگ های فیلم بود. مردم باز هم بروند ببینند. من برای دفاع از آن اعتقادات خودم فیلم ساختم و مطمئنم که شرایطی که برای دیگران فراهم بوده، اتفاقاً برای من فراهم نبوده. مجری: آقای ده نمکی، نهادی به اسم سینمای ایران، محلی برای نزاع جناح های سیاسی است یا خیر؟ ده نمکی: نباید باشد. می شود گفت یک نکته آرمانی باشد، اما آن چیزی که به این قطب بندی و دسته بندی تبدیل شده که در آخر هم به تعارض کشیده می شود، به نظر من یک نوع عقب افتاده از منازعات سیاسی است چون در عالم سیاست این مسائل عادت است. خودتان هم می دانید که من 10 سال کار روزنامه نگاری کردم ولی با همان آدم هایی هم که قلمی با هم چالش داشتیم، خیلی محترمانه می نشستیم حرف می زدیم و بحث می کردیم و در نشریات همدیگر هم می رفتیم و مناظره می کردیم، ولی این دیالوگ این طرف خیلی سخت برقرار می شود. چون به نظر من هنوز تکامل و بلوغ پیدا نکرده که نگاه سیاسی آدم ها در حوزة سینما به همدیگر چطور باشد. ولی به هر حال اینکه چشم انداز جریانات سیاسی به این است که مثلاً از این برند سینما و از این محبوبیت بازیگرها یا عوامل سینما در منازعات انتخاباتی بهره ببرند همیشه بوده است. مجری: سینماگرها به نوعی خودشان را منتفع کردند. ده نمکی: اتفاقاً کسانی که در این زمینه ... من که از سیاست وارد سینما شدم، اما کسانی که دارند از سینما وارد سیاست می شوند، تجربه نشان داده که بیشترین لطمه را به سینما زدند. بعضی از آدم هایی که می شود گفت می توانستند برای همة سینما پدری کنند از این جناح، آن جناح، وقتی آدم های مختلف سینما خودشان وارد دعواهای سیاسی شدند، سطح خودشان را از حالت پدرگونه در سینما پایین آوردند و ترمیم اش خیلی سخت است. مجری: آقای ده نمکی در همین زمینه در دولت گذشته برای اینکه در واقع به نوعی برخی از همین مسائل سینما را حل و فصل کنند، شورایی به نام شورای عالی سینما به وجودآوردند که شما هم یکی از اعضای آن بودید، واقعاً این شوراها می توانند راهگشا باشند؟ ده نمکی: بله به شرطی که آن مصوابات، ضمانت اجرایی داشته باشد و وقتی رییس دولت به عنوان یکی از اعضای این شورا مطرح می شود، به نظر من اگر ضمانت اجرایی پیدا کند، خیلی سریع خیلی از مشکلاتی که پیش روی سینمای ما است، را تسعیر می کند عرض کردم در همین حوزة فرهنگ سازی، اگر رییس شورای عالی انقلاب فرهنگی، رأس شورای عالی سینما هم باشد، به راحتی می تواند مصوابات را به شورای عالی انقلاب فرهنگی منتقل کند اگر این اراده باشد، اگر این اراده نباشد. مجری: هردو درواقع رییس جمهور... ده نمکی: بله رییس جمهور، خیلی از مصوابات اینجا را هم می توانند مستقیم ببرند در هیئت وزیران و مصوب ترش کنند. مجری: چرا این را در همان دوره نگفتید، آن دوره هم تعداد خیلی کمی از مصوبات اجرایی شد، در همان دوره که خود شما هم بودید. ده نمکی: در آن دوره کسی از ما نپرسیده بود، بعضی از مصوبات، به نظر من اگر همین الان هم اجرا شود، خیلی کمک می کند، مهم نیست چه کسی در این شورا باشد، مهم این است که چه خروجی داشته باشد. ورود شورا به منازعات دستة چندم سینما اشتباه است؛ یعنی اگر توقع این را داشته باشید که آنجا در مورد تاکتیک ها یا اتفاقات روزمره و ژورنالیستی سینما حرف زده شود، اشتباه است بعضی ها در همان دوره هم این اشتباه را انجام می دادند. کسانی که وارد آنجا می شوند باید نگاه استراتژیک داشته باشند؛ یعنی حل این مسائل کلان فرهنگی؛ یعنی مهندسی فرهنگی در اینجا نیاز است. مثلاً من می گویم باید در مکانیسم های آموزشی ما در سینما یکپارچه سازی شود. اگر رییس شورای انقلاب فرهنگی در این شورای عالی سینماست، می تواند همة نهادهای آموزشی را متمرکز کند، متون آموزشی شان یکی شود، ضعف هایشان بررسی شود. من معتقدم اگر مثلاً هزینه یکی دو تا از این فیلم های فاخر که دوستان می دهند هزینه شود و بیاید در این زمینه که تولید نرم افزار و متون آموزشی روی اخلاق در سینما، حکمت سینما و مفاهیم سینما کار شود، آن وقت خروجی آدم هایی که از دانشگاه سینما و از دانشگاه ها و مؤسسات آموزش و غیره بیرون می آیند، آدم های مؤمن به این کشور خواهند بود، نه آدم های تکنیک وار که این آدم ها فوقش تکنسین باشند و هنوزم هم در این دانشگاه ها چیزی جز دکوپاژ و میزانسن نمی خوانند، حتی اگر قرار باشد بخوانند و اگر قرار باشد متن هم باشد، استادی هم باشد که مؤمن به این متن ها نباشد، این جایش در شورای عالی سینماست، شورای عالی سینما این نمی شود که به این آدم فیلم بدهیم بسازد، به آن آدم ندهیم یا اینجا را منحل کنیم یا آنجا را منحل نکنیم و اینها حرف هایی بود که من آنجا بود و من هم مخالفت خودم را مطرح کرده بودم و حرف هایم را زده بودم، منتها احترام به آدم هایی که آن موقع دعوت کرده بودند، باعث شد که من در آنجا عضو شوم. و این دلیل بر این نمی شود که کسانی دیگر بهتر از ما نباشند، همین آدم هایی که الان هم هستند، مسلماً خیلی هایشان و همه شان بهتر از من هستند و اگر مشورتی باشد، همین مشورت نکته ای است که من عرض کردم که اینجا چیزهایی را تسعیر کند که نگاه استراتژیک به سینما داشته باشد. مجری: ما در سینمای ایران سیاه نمایی داریم؟ ده نمکی: ما همه جا سیاه نمایی داریم، درحوزة ژورنالیسم سیاه نمایی داریم و در سینما هم داریم. مجری: برداشت خودتان را از این سیاه نمایی بگویید؟ یعنی سینمای ایران متهم به سیاه نمایی است؟ ده نمکی: ببینید سینما خصلتی دارد که ذات و درون یک هنرمند را بیرون می ریزد و این ویژگی در رسانه مکتوب نیست؛ یعنی شما نمی توانی بخوانی پشت قلم را و بفهمی با چه انگیزه ای نوشته شده، ولی فیلم داد می زند، آیا کسی که دارد این معضل اجتماعی را طرح می کند، نگاه مصلحانه دارد یا نه نگاه سیاه نمایی و نه، داره حدیث نفس می کند. بعضی ها دارند اصلاً حدیث نفس می کنند و این مسئله به مهندسی سینما برمی گردد؛ مثلاً اگر شما یک سال مهندسی می کنی که 100 تا فیلم ساخته شود، باید حتماً در این تقسیم بندی بگویی که از این 100 تا 10 تا حتماً دفاع مقدسی باشد، 10 تا تاریخی باشد، 50 تا اجتماعی باشد ، 30 تا طنز باشد و اگر این سبد باشد، حتی اگر وجود یکی دو فیلمی که در آن سیاه نمایی شده باشد، آن وقت مردم آن یکی دوتا را پس خواهند زد، ولی اگر این مهندسی نشود، درحوزة تولید اونوقت این اتفاق می افتد که مردم با سبدی مواجه می شوند که حق انتخاب و قدرت انتخاب ندارند و به مرور احساس می کنند که این پرده حرف آنها نمی زند و از آن عقب می کشند و ریزش مخاطب خواهد داشت و آن هم باز ثمره و لطماتش به خود سینما برمی گردد. بعضی ها وجود دارند که هدفمند و به نوعی برنامه ریزی شده مسئولیت دارند که سیاه نمایی بکنند و آثارشان هم ممکن است برای مخاطب ایرانی هم اثری نسازند یا اصلاً برای کسانی که بپسندند، بسازند و به این آثار جایزه بدهند یا امکانات بدهند یا پز اپوزوسیونی بگیرند. ما بعضی از آدم هایی را داریم که آثارشان هیچ ارزش هنری و تکنیکال ندارد، ولی فقط صرف آن نقطة سیاه نمایی که دارد، جوایز متعدد می گیرند و خود دوستان این آدم ها می گویند که آقا هرچه به این آدم ها توجه کنی، چون اینها احتیاج به این دارند که اپوزوسیون نمایی بکنند و دیده شدن این آدم ها قرار گرفتن آن موضع اپوزوسیونی است. وگرنه اگر در رقابت سالم و انتخاب مخاطب قرار بگیرند و در ویترین اکران قرار بگیرند، شما می بینید که هیچ کدام از این آثارشان مورد اقبال واقع نمی شود و دیده هم نمی شود و فقط آن جنجال خبری را که برای جریان سازی علیه کشور ما احتیاج دارند، برقرار می شود. اما این دلیل نمی شود که ما هر کس را که نگاه انتقادی داشت، متهم به سیاه نمایی کنیم؛ یعنی درست است که این مسئله گزک دست خیلی از مدیران ما داده، چون اینها این کار را برای خوشایند فلان جشنواره کار را کردند و اپوزسیون یا ضد انقلاب فیلم ساختند و این را بعضی از آقایان دارند تعمیم می دهند به همة سینما؛ یعنی هر نگاهی را که نگاه انتقادی داشت، فیلم اجتماعی ساخت و نگاه مصلحانه به این بخش را داشت، می خواهند متهم کنند و برای فرار از پاسخگویی همه را در یک کفة ترازو می چینند. اما اگر سینما مسئولیت اصلی خودش را انجام بدهد که وضیفة اصلی اش، دفاع از مظلوم در برابر ظالم هست و هنر متعهدی باشد که امام می فرمایند: «هنر متعهد، هنری است که بیانگر جنگ فقر و غنا باشد، تقابل ایمان در برابر رذالت باشد». اگر این سینما به نفع فقرا و محرومین مظلوم در برابر ظلم نباشد، دیگر آن سینمای متعهدی که امام می فرماید، نیست اتفاقاً ببینید در حوزة جنگ و درحوزة سینمای اجتماعی مسئولین ما در جشنواره های ما برای فیلم هایی کف می زنند که یک بار معنوی داشته باشد، ولی گزنده نباشد؛ یعنی انگشت اتهام به سمت نرود و حرف های قشنگی که همه دوست دارند در موردش زده شود. اما اگر به این سمت رفتی که براساس مطالبات انقلاب و براساس همان تعالیم انقلاب و امام و رهبری بیایی و مسئولین را، پاسخگو کنی شما می بینی که به این آثار توجهی نمی شود. مجری: شما گفتید باید مهندسی فرهنگی شود، چه کسی باید سینما را مهندسی فرهنگی کند؛ یعنی این به معنای ورود نهاد قدرتمندی مثل دولت بر کلیت سینما نیست؟ ده نمکی: این تعامل دوطرفه است و این طور نیست که آمرانه بشود این کار را کرد. مهندسی فرهنگی بدون شناخت از حوزة سینما امکان پذیر نخواهد بود و مثل گذشته می شود که بخشنامه ای نوشتند و سینما را بردند به سمت سینمای گلخانه ای. الان همه هم می گویند که آن سینما را به کجا رساندند. سینمایی که آمد رانت ها را بین عده ای تقسیم کرد که آقا، بیایید فیلم فلسفی معنوی بسازید، آن وقت امروز این بلا را سر سینمای ما آوردند که ما ریزش سال به سال مخاطب را می بینیم. وقتی می گوییم مهندسی فرهنگی، پازلی از قطعات است که همه چیز را در بر بگیرد؛ یعنی طنز سر جای خودش است، جنگ سر جای خودش است، فیلم های انتقادی سرجای خودش است و این مهندسی فرهنگی است؛ یعنی برنامه ریزی حتماً باید در نهادی صورت بگیرد که خود آنها مسئوول و پاسخگو باشند و مشورت های غلط نباشد. وقتی می گویم این تعامل دو طرفه است؛ یعنی مشورت با بخشی از سینما که اتفاقاً بعضی از آنها نگاه استراتژیک به عالم هنر و سینما و فرهنگ ندارند، ولی تکنسین های خوبی هستند و در این حوزه که می توانند فیلم بسازند باید انجام شود و این مشورت ها باید جامع الاطراف باشد که مسئولین را به یک تصمیمات درست برساند. اگر این مشورت ها جامع الاطراف و دلسوزانه باشد، به نظر من با برنامه ریزی و حتی وجود کسانی که گفتم مهندسی فرهنگی هستند، آن وقت دهان خودشان هم بسته می شود و می گویند که ما به این سینما که اینقدر بودجه می دهیم، اینقدر هم می توانیم از آن توقع داشته باشیم. وقتی من می گویم سینمای ما باید در برابر هالیوود بایستد، شما نمی توانید از خالی وود توقع مقابله با هالیوود را داشته باشیم. امکانات و بضاعت سخت افزاری سینمای ما واقعاً نسبت به آن چیزی که در دنیا وجود دارد ناچیز است. شما نمی توانید از این سینما توقع کلان داشته باشید. در همین حدی هم که دارد نفس می کشد، هنر می کند و این هم از هنر فردی سینماگران ما است و این به مفهوم این نیست که بگوییم آقا، توپ را در زمین این دولت یا دولت قبلی یا دولت قبل تر از آن بیندازیم. مهندسی فرهنگی، یک نگاه کلان تر در شورای انقلاب فرهنگی می خواهد که امروز می تواند بازوی اجرایی همین شورای عالی سینما باشد و این مباحث برنامه ریزی شود و امکاناتشان متناسب با توقعشان فراهم کنند. مجری: آقای ده نمکی خیلی روزها پیشنهاد بی شرمانه در مورد پشت صحنة سینمای ایران به کار می رود. آیا پشت صحنة سینمای ایران مبتذل است؟ ده نمکی: این هم از آن حرف هایی است که زدنش توسط بعضی از کسانی که این حرف ها را می زنند سؤال برانگیز است. اگر این هست، شما در سینما چه کار می کردید؟ اگر به اصطلاح بگوییم که سینما یک پازل تافتة جدا بافته از این جامعه است، باز هم اشتباه است. اتفاقاً من در فقر و فحشا هم این ذره بین را برداشتم در جامعه چیزی نیست که شما آن را فقط به سمت سینما بگیری و این باید به سمت همة بخش های جامعه گرفته شود. در دانشگاه ما همین اتفاق دارد می افتد و در خیلی جاهای دیگر هم دارد می افتد و این نشان دهندة یک بحران هویت در جامعه است. من فکر می کنم بحث مدیریت اخلاق و مدیریت رفتار در جامعة ما دچار مشکل است؛ یعنی اینکه ما بگوییم که فقط بخشی از جامعه گرایش به معنویات دارند و به اعتکاف می روند و غیره و بخش دیگر جامعه را رها بکنیم، نتیجه اش همین حرف ها می شود که یک روز راجع به سینما می زنند، یک روز در مورد فوتبال می زنند، یک روز در مورد دانشگاه می زنند و یک روز در مورد پزشک ها می زنند. مهندسی فرهنگی مخفوف مانده در این حوزه. ما در اتاق فکر خودمان دچار مباحث روزمرگی هستیم. مجری: شما فرم فیلم رسوایی 2 را برای شرکت در سی و چهارمین دوره پر کردید؟ جشنواره فیلم فجر هنوز اسامی اعضای هیئت انتخاب شده، اعلام نشده، شما با این موضوع موافقید یا خیر؟ با توجه به تجربه ای که از دوره های قبل تر داشتید. ده نمکی: به نظر من، نظر بقیة دوستان را بپرسید، درمورد من خیلی صادق نیست. مجری: برای شما جالب نیست، چرا اسامی. ده نمکی: به هر حال هم حسن دارد و هم قبح دارد. از یک طرف هیئت انتخاب و وقتی اسمشان مشخص نباشد، پاسخگو نیستند از یک طرف دیگر هم پنهان بودن یا علنی بودن هم فشار را روی تصمیم گیری هایشان زیاد می کند. من خودم چون در حوزة قضاوت و این چیزها خیلی وارد نیستم، نمی توانم تصمیم بگیرم که آیا خوب هست یا بد. مجری: فارغ از اینکه فیلم در جشنواره باشد، شما اکران نوروزی برای رسوایی 2 دارید؟ خیلی گفته می شود که شما از یک رانت اکران نوروزی هم برخوردارید؟ ده نمکی: من همین رسوایی 2 را سال قبل هم می توانستیم بسازیم و پروانه اش آماده بود و همة کارهایش را هم کرده بودیم. اتفاقاً نساختم که به اکران نوروزی نرسد و آن چیزی که اتفاق می افتد و کسانی که در سینما و در حوزه های پخش هستند، می دانند که من خیلی تقلایی برای این بخش ندارم و خود سینمادارها از قبل دنبال این هستند که فیلم کی آماده می شود و مردم مطلوبشون است و اتفاقاً به نظر من اکران نوروز وقتی ویژه می شود که یک فیلم خاصی بیاید و مردم را به سینماها بکشاند و بقیة فیلم ها هم در کنار آن دیده می شوند. حالا این فیلم هر فیلمی می تواند باشد و ما از الان برنامه ای برای اکران نوروز نداریم و این بستگی دارد به مسئولین حوزة شورای صنفی یا اینکه اصلاً این چیدمان چه باشد. اصلاً درست باشد که رسوایی 2 در نوروز نمایش داده شود یا نه. به هر حال اگر شرایط به نوعی باشد که عدالت تبلیغاتی رعایت نشود یا حوزة تقسیم سالن ها درست صورت نپذیرد، بودن یا نبودن رسوایی 2 در نوروز می تواند نفع داشته باشد یا می تواند ضرر داشته باشد، باید تصمیمش را در آینده گرفت و این تصمیم دست من هم نیست. ولی به هر حال مقدماتش برای جشنواره فراهم شده و امیدوارم که جلوه های ویژة کامپیوتری هم آماده شود تا فیلم برای جشنواره حاضر شود. الان شبانه روز بچه ها دارند کار می کنند. مجری: الان شما به عدالت در حوزة پخش نمایش اشاره کردید، برخی از منتقدان از آن به عنوان مافیای نمایش یاد می کنند، شما هم این عقیده را دارید؟ ده نمکی: ببینید وقتی آن امکانات متناسب با شرایط فراهم نشود، بله این حرف ها پیش می آید؛ یعنی اگر قرار باشد مثلاً 100 سالن سینمایی داشته باشی، در عین واحد تعداد فیلم های که نمایش می دهی باید متناسب با ظرفیت سالن ها باشد این شائبه ها ایجاد می شود و باید به اصطلاح شتر گاو پلنگی را حل کرد در این وسط یا معتقد به بخش خصوصی بود یا معتقد به نظارت مثلاً دولتی. اگر قرار باشد بخش خصوصی انتخاب بکند، چرا همین دوستان در مواقع دیگر حرف نمی زنند. این رانت و مافیا و عدالت و اینها همه به این برمی گردد که می گویم ما در سیاست گذاری های کلان و این بخش ها امکانات برای همه فراهم نیست. شما نگاه کنید یک زمان همه بسیج می شوند برای تبلیغات یک فیلم و فلان کس صدایش در نمی آید، اما موقع فیلم من که می شود، وقتی با هزینه های خودش تبلیغات می کند، بعضی ها معترض می شوند که چرا این طوری شد، چرا آن طوری شد. برای بعضی از فیلم ها روزهای نمایش می شود سه یا چهار ماه و هیچ کس اعتراض نمی کند. اما برای فیلم های من این اعتراض ها فراهم می شود یا حتی تعداد سالن های سینما برای خیلی از دوستان که فروششان بالا می شود بالای 100 تا سالن یا 70 تا 80 سالن دارند، ولی حساسیت ها می رود به سمت فیلم هایی که متعلق به من است. امیدارم روزی برسد که امکانات سینمای ایران آنقدر باشد که به طور برابر هم بین همه تقسیم شود. مجری: چنین چیزی به نظر شما امکان داره؟ ده نمکی: با مدیریت امکانات، بله، امیدوارم وضع اقتصادی دولت خوب شود. مجری: چون آنجا هم برداشت من این است که ممکن است افرادی از بین اهالی سینما باشند که اگر به نفعشان باشد، اعتراضی نداشته باشند، اما اگر به ضررشان باشد، معترض شوند. در هر حالتی که هست، ترجیح منافع فردی بر منافع گروهی به نظر می آید که اینجا خیلی لطمه می زند. ده نمکی: متأسفانه بله، در خیلی جاها شما می بینید که استفاده از بودجه های دولتی برای بعضی از آدم ها در هر دولتی فراهم است و اگر این نهاد ندهد، آن یکی شاید بدهد،در واقع تحقق این عدالت ایده آل و مدینة فاضله به این زودی ها محقق نمی شود، ولی به هر حال می شود عدالت نسبی را فراهم کرد به خصوص الان دیگر فکر می کنم با شرایط جدیدی که می گویند دارد فراهم می شود با رفع تحریم ها، بودجه هایی که تزریق شود به نهادهای دیگر و همچنین به سینما، برخی از این مشکلات را بشود حل کرد، ولی به نظر من دادن ده ها میلیون پول به فلان کارگردان که فلان فیلم خاص را بسازد در این شرایط، غلط است و باید صرف زیرساخت ها بشود. عرض کردم که بحث ساختن پردیس ها و تجهیزات و تکنولوژی جدید به سینما بیاید و از آن طرف هم به هر حال همین جا من می توانم بگویم که بعضی چیزها هست که باید به سمتش بروند؛ مثلاً همین تلویزیون، اینکه ما بگوییم هزینة تلویزیون را باید توسط تبلیغات کنند؛ یعنی بخش خصوصی و غیره، واقعاً از لحاظ فرهنگی و به اصطلاح شیوع تبلیغ مصرف گرایی تبعاتی که دارد به شدت مخالف با اقتصاد و حتی آن شعاری که از اول انقلاب داشتیم، خواهد بود. آیا تلویزیون این وسط وسیلة درآمدزا فقط برای خودش باشد که بتواند خودگردان بشود، این نگاه کلان فرهنگی نیست. من به شدت نگرانم. در این بخش، الان شده از هر حوزه ای کم کنیم و در بخش فرهنگ هزینه کنیم، به مراتب ضررش کمتر خواهد بود. مجری: آقای ده نمکی، ما حدود چهار دقیقه وقت و دو سؤال داریم خواهش می کنم هر سؤال را سریع و در حد5/1 دقیقه پاسخ بدهید. یکی اینکه شما همیشه به نظر رسیده که منتقد نویسندگان و منتقدان سینما بودید درواقع به نوعی با هم زاویه داشتید، شما و نویسندگان سینما، چرا این طور بوده و آیا این برداشت درست است یا خیر؟ ده نمکی: من که زاویه نداشتم. دوستان نقد دارند. کارشان نقد است دیگر آنها می نویسند، نقد می کنند و کار من هم فیلم ساختن است. مجری: من آخرین نوشته ای که از شما می خوندم، این بود که در یکی از مجلات سینمایی نوشته بودیدکه در نقد عقبیم و اینها رفتار تحقیرآمیز دارند. ده نمکی: نه، بعضی از منتقدان هم مثل خود سینماگرها که بالا و پایین دارند، اینجا هم همین هست دیگر، من در آنجا اشاره ام به یکی از دوستان منتقد بود که بعد از دیدن معراجی ها از سالن سینما که بیرون آمد، گفتک مگر کلیپ ساختید؟ آن صحنه های (اسلو فست) که در صحنه های جنگ روی می داد را می گفت. گفت: برو فیلم جنگی فلانی را نگاه کن. گفتم: ظاهراً تو اصلاً منتقدی هستی که سینما را هم نگاه نمی کنی، در خود سرباز رویان هم (اسلو فست) هست، در خود ماتریک هم (اسلو فست) هست، اینها چیزی نیست که .. حتی تکنیکالش هم خیلی از دوستان بلد نیستند، نه به هر حال در این حوزه هم آدم هایی هستند که سواد سینمایی شان کم است و بعضی ها هم هستند که پخته هستند، اما اینکه چون علیه من نقد می نویسند؛ پس آدم بدی است، نیست چون ما فیلم می سازیم و آنها هم نقد می کنند و مردم هم تصمیم می گیرند. شاید زمانی احساس می کردم جواب دادن به این نقدها مفید است، ولی بعد به این نتیجه رسیدم که باید خواند و خوب هایش را به کار گرفت و آنهایی را هم که فکر می کنم منصفانه نیست، باید پشت گوش انداخت. مجری: من می خواهم در مورد مدیریت چند نفر نظرتان را صریح در این فرصت کوتاهی که داریم، بگویید. ده نمکی: لطفاً مرا وارد این بحث های زرد نکن. مجری: آقای سیف اله داد؟! ده نمکی: من آن دهه روزنامه نگار بودم و فکر می کنم نقطه نظراتم را آن موقع در مورد ایشان نوشته بودم. مجری: الان چطور نگاه می کنید؟ ده نمکی: به نظر من خاکستری است و نمی شود به او سیاه و سفید نگاه کرد. مجری: آقای جواد شمقدری؟! ده نمکی: ایشان هم همین طور، نمی شود سیاه و سفید نگاه کرد. من تعجب می کنم از بعضی از دوستان که ایشان هر کاری کرد که آنها را جذب کند؛ فیلم های توقیفی شان را آزاد کرد و هزینه داد و به هر حال نشان داد که آنها هم جذب بشوی اینها نیستند، ولی بعضی جاها ایشان نقاط قوت داشت و بعضی جاها نقاط منفی داشت. شما در مورد هر کسی بپرسید، من همین حرف را می زنم، چون قدرت قضاوت در مورد آدم ها را ندارم. مجری: در مورد آقای ایوبی هم همین را می گویید؟ ده نمکی: هر سه مدیری که شما گفتید، از نظر خصوصیات فردی که اگر از نزدیک با آنها برخورد داشته باشید، آدم های خوبی هستند، ولی ممکن است در حوزة تصمیم گیری هایشان، عده ای بپسندند و عده ای نپسندند. من در معرض این تصمیم گیری ها نبودم که بتوانم قضاوت کنم. مجری: و الان ترجیح می دادید دوران آقای شمقدری باشد یا آقای ایوبی و همین دورانی که الان هستیم؟ ده نمکی: قضای الهی این است که الان آقای ایوبی باشند، فردا هم کس دیگری خواهد بود و قبل از آنها هم کسان دیگری بودند. من فکر می کنم. همة دوره ها باید از خوبی گذشتگان خودشان یاد کنند و سعی کنند نقطه ضعف های خودشان را هم بپوشانند. چون این حرف ها کمکی به سینما نمی کند. مجری: می گویند آقای شریفی نیا، مافیای سینمای ایران است راست می گویند؟ ده نمکی: مافیای یک نفره که نمی شود. بنده خدا در ایران اگر 90 تا فیلم ساخته شود، در مجموع فکر کنم شاید در 3یا4 فیلم بازی می کند. مافیا باید حتماً بتواند بالای 30، 40 درصد فیلم های ایران بازی یا ایفای نقش یا اعمال سیاست کند. بعضی از آدم ها اتفاقاً اگر قرار باشد، براساس این قضاوت بکنیم، بیشتر در معرض اتهام هستند. مجری: پس این را رد می کنید؟ ده نمکی: من کسی نیستم که بخواهم رد بکنم. من آن دفاعی را که می توانستم به عنوان یک همکار از ایشان بکنم، کردم. مجری: این را از این جهت گفتم که در بسیاری از فیلم های شما بازی کردند. ده نمکی: در فیلم من می توانید بگویید، چون در اکثر فیلم های من بوده. با من یکی نقش مافیا را دارد، ولی با دیگران نه! مجری: خیلی متشکرم از پاسخ هایی که دادید آقای ده نمکی و گفت وگویی که داشتیم. فرصتی نیست. تا گفت وگوی دیگر بدرود و خدانگهدار. انتهای پیام/ پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
چهارشنبه ، ۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها