محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830436156
پرسپولیس چگونه به دایره مدعیان رسید؟
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها:
پرسپولیس چگونه به دایره مدعیان رسید؟
از این شعارهای تکراری و هر ساله، از این اغراق‌ها و امیدهای واهی، از اینکه می‌دانند نمی‌شود اما می‌گویند می‌خواهیم قهرمان شویم، از همه اینها گوشمان پر شده است.
ایران ورزشی: از این شعارهای تکراری و هر ساله، از این اغراق‌ها و امیدهای واهی، از اینکه می‌دانند نمی‌شود اما می‌گویند می‌خواهیم قهرمان شویم، از همه اینها گوشمان پر شده است. از آخرین بار که یک نفر گفت می‌خواهیم قهرمان شویم و قهرمان شدند، 8 سال گذشته است و پس از افشین قطبی، از علی دایی بگیرید تا خارجی‌هایی مثل مانوئل ژوزه و دنیزلی همگی همیشه قهرمانی در حد یک شعار بوده است.
وقتی برانکو ایوانکوویچ هم در ابتدای فصل و علی‌رغم نتایج بد و ناامیدکننده از قهرمانی سخن می‌گفت، حرف‌هایش بد جوری توی ذوق می‌زد و امیدی به این پرسپولیس نبود، چون به نسبت قبل چیزی تغییر نکرده بود که بشود به آن امید بست و بهانه‌ای برای قهرمان شدن جور کرد. پرسپولیس همان تیم بود با همان نفرات؛ شاکله اصلی تیم نه تنها به نسبت سال قبل تقویت نشد که محمد نوری – تنها بازیساز این سال‌ها – هم به قطر رفت. برانکو در نقل و انتقالات سیدجلال حسینی را نخواست و سراغ متوسط‌هایی رفت که در ابتدا تصور می‌شد پیراهن پرسپولیس بر تن آنها گشاد است. در اوضاع مالی، امکانات و تجهیزات باشگاه هم تغییری رخ نداده و از همه جالب‌تر به زعم منتقدان، باشگاه پرسپولیس به سوءمدیریت هم مبتلا بود.
اتفاقی که در 10 سال اخیر تقریبا در تمام فصول وجود داشته و یکی از علل اصلی افول پرسپولیس بوده است.
پرسپولیس همانطور که انتظار می‌رفت، لیگ را با نتایج ضعیف آغاز کرد تا آنجا که برای نخستین بار در تاریخش ایستادن روی پله آخر جدول را هم تجربه کند. در این شرایط بحرانی، در وضعیتی که خیلی‌ها، مثلا آنهایی که مثل گلان کارتون گالیور مدام غر می‌زدند که من می‌دانستم که این تیم، نتیجه نمی‌گیرد، در چنین جوی، شعارهای برانکو حوصله آدم را سر می‌برد. این پرسپولیس سقوط نکند، قهرمانی پیشکش.
اما امروز در پایان نیم فصل اول، پرسپولیس برانکو برخلاف همه پیش‌بینی‌ها، تیم چهارم جدول است و به دایره مدعیان بازگشته است و برانکو محکم‌تر از قبل از قهرمانی در مصاحبه‌هایش حرف می‌زند و این بار دیگر کسی به پروفسور و رویای دور دستش نمی‌خندد.
تیتر دیروز ایران ورزشی: «توجه! توجه! یک عدد پرسپولیس پیدا شده است!» کنایه‌ای بود به وضعیت این تیم در سال‌های اخیر؛ این تیتر از گم شدن پرسپولیس واقعی در فوتبال ایران حرف می‌زد و اشاره‌ای داشت به اینکه اگر شاگردان برانکو در بقیه بازی‌های لیگ مثل همین بازی با راه‌آهن ظاهر شوند، پرسپولیس واقعی پیدا شده و می‌توان به آینده این تیم امیدوار بود. پرسپولیس شاید هنوز با آن تیم بزرگ و ایده‌آل فاصله زیادی داشته باشد و این ادعای درستی است که جایگاه چهارمی هم در شأن این باشگاه نیست اما اگر روند صعودی پرسپولیس و اتفاقاتی که از ابتدای فصل تا امروز افتاده را در نظر بگیریم، به این نتیجه می‌رسیم که پرسپولیس در نیم فصل دوم می‌تواند یکی از کاندیداهای قهرمانی باشد اما این همه امید را چه کسی زنده کرده است و چه چیزی باعث شده تا تیم قعرنشین هفته‌های ابتدایی لیگ حالا داعیه قهرمانی داشته باشد.
پرسپولیس امسال، با پرسپولیس‌های قبلی که فقط شعار قهرمانی می‌دادند، یک تفاوت قابل توجه دارد؛ برانکو ایوانکوویچ! امسال پرسپولیس به معنای واقعی صاحب سرمربی شده؛ کسی که برای کارش اهمیت قائل است و برخلاف بعضی‌ها که بعد از بیزینس و رسیدن به هزار و یک کار دیگر، تازه یادشان می‌افتاد که سرمربی تیمی به اسم پرسپولیس هم هستند، برای تیمش وقت می‌گذارد و در گرما و سرما لباس رزم بر تن دارد و پرسپولیس را تمرین می‌دهد. برانکو به امید دستیارانش تیم را رها نمی‌کند؛ سر تمرین روزنامه نمی‌خواند، بعد از تمرین سراغ رفقا نمی‌رود و برایش کاسبی و مغازه‌داری و تجارت اولویت نیست. او یک مربی واقعی است که پس از تمرین کارش را تمام شده نمی‌داند و شب‌ها در هتل و محل اقامتش مشغول کار است؛ مشغول پیدا کردن ایرادهای تیم خود و آنالیز حریفان برای بهتر و بهتر کردن پرسپولیس. یک مربی واقعی مثل برانکو، باید هم تیمش را به دایره مدعیان برساند و امیدوار به قهرمانی باشد. اگر تیم او امیدی به قهرمانی نداشته باشد، پس چه تیمی و چه کسی می‌تواند از قهرمانی حرف بزند؟
معادله لیگ برتر پیچیده شده است؛ استقلال خوزستان صدر جدول را گرفته، استقلال تهران سایه به سایه پشت سر آنها است و ذوب‌آهن هم سودای قهرمانی دارد. به این مجموعه پرسپولیس را هم باید اضافه کرد و البته که در نیم فصل دوم تراکتور با قلعه‌نویی تلاش می‌کند به این جمع اضافه شود. تیم‌های این مجموعه اول قهرمانی را هدف گرفته‌اند و اولویت بعدی آنها آسیایی شدن و کسب سهمیه است. تیم‌های این مجموعه یک ویژگی مشترک دارند؛ بالای سر همه آنها سرمربی‌هایی قرار دارد که برای‌شان مربیگری و تیمداری اولویت است. از عبدا... ویسی و مظلومی گرفته تا یحیی گل‌محمدی و برانکو به علاوه قلعه‌نویی تازه‌وارد.
این تیم‌ها می‌توانند الگویی برای بقیه تیم‌ها باشند؛ با شعار و حرف نمی‌شود قهرمان شد. تیمی در انتهای فصل جام را بالای سر می‌برد که صاحب چند ویژگی و فاکتور خاص باشد. مهم‌ترین فاکتور اما سرمربی است.
چیزی که پرسپولیس دارد و خیلی از تیم‌ها از آن بی‌بهره‌اند. جدول لیگ به خوبی نشان می‌دهد که چه تیم‌هایی سرمربی دارند و کدامیک از تیم‌ها خیال می‌کنند که سرمربی دارند.
تاریخ انتشار: ۲۹ آذر ۱۳۹۴ - ۱۴:۰۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
ورزش
پربازدیدترینها