محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829400908
ناگفته های پرویز پرستویی از «مارمولک»: مشهورم به هنرپیشه پرکار بیکار
واضح آرشیو وب فارسی:عصر قانون: پرویز پرستویی از عزت الله انتظامی، علی نصیریان، جمشید مشایخی، داوود رشیدی و محمدعلی کشاورز به عنوان پنج الگوی برگزیده اش در سینما یاد کرد. او همچنین از آینده سکان داری سینمای ایران ابراز نگرانی کرد. به نقل از ایسنا، پرویز پرستویی در نشستی که به همت مجله ی «بخارا»، روز گذشته – ۲۶ آذر ماه – انجام شد، در سخنانی از نحوه ی ورود خود به سینما، بازی در فیلم های «مارمولک» و «بید مجنون»، بازی در تئاتر و بازیگری در سینما سخن گفت. او ابتدا بیان کرد: انگیزه ی بازیگر شدن در افراد متفاوت است. یکی علاقه ی بسیاری به بازیگران هالیوودی داشته و دیگری جذابیت خلق نقشی خاص برایش اهمیت یافته و شخصی خواهان شهرت بوده است، اما بی اغراق باید بگویم که در برابر این سوال همیشه گفته ام که برای من، درد باعث شد که سراغ بازیگری بروم، نه مطرح شدن! چگونگی شکل گیری دیالوگ های «مارمولک» این بازیگر سینما با اشاره به محل تولد و کودکی اش و ارتباط آن با نقشی که در فیلم «مارمولک» داشت، ادامه داد: منطقه ای که زیستگاه من بوده و در آن نفس کشیده ام، محله ای بود که شاید اگر یک عکس یادگاری با بچه محل ها داشته باشیم همه وحشت می کنند که شما چگونه قسر در رفتید؟! البته با وجود تمام این ها به همه ی آن آدم ها و اهالی محل افتخار می کنم. به یاد دارم اولین باری که قرار شد سناریوی «مارمولک» خوانده شود آقای قاسم خانی گفتند که می شود از آقای پرستویی خواهش کنیم، متن را با لحن و شیوه صحبت یک روحانی بخوانند؟ من جواب منفی دادم و گفتم نقش روحانی که در سناریوی شما نوشته شده است من را به یاد بازی های سطح پایین و نشان دادن روحانیت به شکلی هجوآلود می اندازد. دزدی هم که شما نوشتید بی تعارف باید گفت که تا به حال از محله ی جردن به پایین نیامده است! منتهی دزدی که من در ذهن دارم، داوود عزیز گاوکش، عباس مورچه خور و اکبر محصل و …. است. بعد که آن ها پرسیدند: این ها چه کسانی هستند؟ گفتم، داوود عزیز گاوکش یک «بی. ام. و ۲۰۰۲» قدیمی داشت که عادت کرده بود از پیاده رو برود! اکبر محصل اینقدر درس نخوان بود که لقب محصلی را به او داده بودند و چاقویی به کمر داشت. عباس مورچه خور هم کسی بود که هر جا مورچه می دید با انگشتی آغشته به بزاق دهانش مورچه ها را می خورد! و … پرستویی در ادامه به بازگو کردن خاطرات فیلم «مارمولک» پرداخت و با بیان اینکه «شاید این کار تنها فیلم نامه ای بود که قبل از صحبت با کارگردان و نویسنده، اول با بازیگرش مشورت شد»، گفت: این ها می توانند رضا مارمولکی باشند که بتواند در یک سیر تحول به شخصیت روحانی قصه ی مارمولک تبدیل شود، چون همین شخصیت هایی که من از آن ها نه به سخره بلکه با افتخار یاد می کنم، کسانی بودند که دیالوگ اول مارمولک را می گفتند، «ماه محرم صفر، نجسی حروم، سرقت ممنوع» این دیالوگ خود من است! آن ها اشخاصی بودند که ماه محرم دزدی نمی کردند و در ایام محرم میان دسته های عزاداری می ایستادند و بعد از این ایام به کار خود ادامه می دادند و اجناس حاصل از دزدی را به محله می آوردند تا با بچه محل های خود تقسیم کرده و بخورند! این همان دزدی است که باید در فیلم ساخته و پرداخته می شد. او درباره شروع ساخت این فیلم بیان کرد: به من گفتند که ایده ای دارند مبنی بر اینکه یک دزد، روحانی می شود. بعد پرسیدند این نقش را بازی می کنی تا به نویسندگان سفارش نوشتن را بدهیم که گفتم بله. حتی تاکید کردند که نمی خواهی بیشتر فکر کنی و من نیازی به فکر کردن نداشتم، چون خوب می دانستم سیر اتفاقات فیلم چه خواهد شد. از همان دوران کودکی در محله ی قدیمی مان احساس می کردم که ناهنجاری ها و نابسامانی های بسیاری وجود دارد و به دنبال ابزاری بودم که چگونه می شود این مسأله بروز پیدا کند. بعد خواسته یا ناخواسته، آگاهانه یا ناآگاهانه طوری شد که احساس کنم ابزاری می خواهم و این ابزار شکل گرفت. دیدن معرکه ها و تعزیه ها و پرده خوانی ها باعث شد به این نتیجه برسم که تنها ابزاری که می تواند این مطلب را اشاعه دهد، بازیگری است. این بازیگر در پاسخ به این سوال که الگوهایش در بازیگری و نقش آفرینی چه کسانی بودند؟ گفت: اولین استادی که در بخش فن بیان شاگرد ایشان بودم زنده یاد مهدی فتحی بود که به منطقه نازی آباد می آمدند و تدریس می کردند. وقتی چهارده ساله بودم، با مینی بوس ما را از پایین شهر به دانشکده ی هنرهای زیبا آوردند تا نمایش «در اعماق» نوشته ماکسیم گورکی را تماشا کنیم. آقای مهدی فتحی نقش ساتین را بازی می کردند. شخصیتی دائم الخمر و من با خود می گفتم این غیر ممکن است که شخصی بتواند این نقش را اینچنین باورپذیر ایفا کند. او ادامه داد: من چیزهای زیادی از ایشان آموختم. هیچگاه فراموش نمی کنم همان شب که برای دیدن شان رفته بودیم با همان لباس نقش بیرون آمدند و لباسشان یک کلاه شاپویی و یک کت زهوار در رفته و کفشی با بند باز بود. ایشان در وزارت نیرو کار می کردند و ظهرها پس از پایان کار به پارک شهر می رفتند و با همان لباس می نشستند. فضای پارک شهر به گونه ای بود که هر قسمتی مکان و پاتوق اشخاص و قشرهای خاصی بود. به عنوان مثال قسمتی بازنشسته ها و بخشی دیگر قاچاق فروش ها و قسمتی محصل ها و … و آقای فتحی کنار این قشر می نشست. به یاد دارم که یک بار سر این مسأله به اشتباه به جای گدایی دستگیر شد و همان شب هم اجرا داشت! نمایشی که مهین اسکویی کارگردانش بود و محمود دولت آبادی هم نقشی داشت. گرچه شب آزاد شد و من ادامه ی بازیگری فتحی در خارج از سالن تئاتر را دیدم و فهمیدم بازی نه تنها در سالن بلکه در سطح شهر و در زندگی فتحی نیز ادامه دارد. او همچنین با تاثر اظهار کرد: همیشه در کنار در اداره ی تئاتر می رفتم و ساعت ها می ایستادم تا ببینم می توانم آقای پرویز فنی زاده را ببینم. پرستویی در ادامه گفت: ما همیشه به عنوان شیعه می گوییم پنج تن آل عبا داریم و من در عالم هنر ۵ الگوی برگزیده برای خود ساخته ام و این را بارها و بارها تکرار کرده ام و دوباره می گویم. نخستین شخص عزت الله انتظامی است. علی نصیریان، جمشید مشایخی، داوود رشیدی و محمدعلی کشاورز چهار تن دیگر از اساتید من در دنیای هنر هستند و از آن پنج تن تنها یک شخص هست که هنوز کار می کند و ایشان استاد علی نصیریان هستند که این روزها در سریال «شهرزاد» بسیار خوش درخشیده اند. من ساعت ها می نشینم و تنها به پلک و زیر چشم ایشان خیره می شوم که بسته به شرایط چه نبضی دارد، به ویژه نسبت به بازی غافلگیرکننده ی ایشان در سریال شهرزاد و اینکه بیننده در مرز بین منفی و مثبت شخصیت این نقش درگیر است این ها همیشه الگوی من بوده اند. چه کسانی سکان دار این سینما خواهند شد؟ او با اشاره به اهمیت آن نسل از بازیگران سینمای ایران، افزود: چیزی که من را این روزها آزار می دهد تنها این است که جایگزین این نسل کیست؟ بخصوص که از بین پنج اساتیدی که نام بردم تنها یک نفر هنوز در کار است و باقی بخاطر بیماری یا ناخواسته کاری انجام نمی دهند. با بازی علی نصیریان به این نتیجه رسیدم که اساتید را سن و سال از پا درنمی آورد، غم درونشان سبب فرسودگی و بیماری شان شده است. بعد از این نسل چه کسانی سکان دار این سینما خواهند بود؟ این را نه به عنوان بازیگر بلکه به عنوان بیننده می گویم که من نسل دیگری را نمی بینم. قصد توهین به جوان ترها را ندارم اما سینمای ما و بازیگری ما شکست خواهد خورد. پرستویی با بیان اینکه در این سینما چهار پدر گیر نمی آوریم و چهار مادر پیدا نمی کنیم، گفت: به یاد دارم به بهروز وثوقی می گفتم که آقای وثوقی من بسیاری از فیلم های شما را دیده ام و بسیاری دیگر را شنیده ام. آن زمان پول سینما رفتن نداشتم و اگر بخاطر داشته باشید در آن دوران وقتی فیلمی در سینما پخش می شد صدای فیلم خارج سالن هم پخش می شد. پشت ویترین می ایستادم و عکس های فیلم را نگاه می کردم و از طریق صدایی که می شنیدم میان عکس و صدا موضوع فیلم را متوجه می شدم. من اینطور دیدگاه خود را به جهانم تغییر دادم. هنرپیشگی شغل من نیست چون معتقدم بازیگر خالق است و اگر من بتوانم یک نوع شخصیتی خلق بکنم که شما با او همذات پنداری کنید نوعی آفرینش صورت گرفته است. این بازیگر در قسمت دیگری از سخنانش به تاثیر شخصیت فیلم «آژانس شیشه ای» در زندگی اش اشاره کرد و ادامه داد: در میان این نقش ها همچنان شخصیت «حاج کاظم» در من ته نشین شده است. این ها نسلی هستند که در جامعه ی ما بسیارند و یک به یک آب می شوند و از صحنه روزگار می روند. در سفرهای سالیانه که به هیروشیما می رویم، جمعی از جانبازان شیمیایی را با خود می بریم و وقتی بازمی گردیم، پیامک هایی دریافت می کنیم که یکی از این عزیزان را از دست دادیم. برای همین نمی توانم «حاج کاظم» را فراموش کنم چون او را می بینم. البته اگر این سه فیلم را دیگر بازیگران و سروران من بازی می کردند قطعا نقش خوبی را ایفا می کردند اما به این موضوع معتقدم که این نقش ها تنها به خوب بازی کردن کفایت نمیکند و باید یک اعتقادی در کنارش باشد. او همچنین با اشاره به نقشی که در فیلم «لیلی با من است» داشت، خاطرنشان کرد: در فیلم «لیلی با من است» همه می گفتند به مشکل برخواهید خورد. با بچه های جبهه شوخی می کنید؟! اما فیلم ساخته شد و مورد استقبال قرار گرفت و هیچ اتفاقی هم نیفتاد و حتی همه ی بچه های جبهه گفتند واقعیتی هست که بود و تعارف نداریم. جنگ بود و ترس هم در کنار جنگ وجود داشت. او در ادامه با بیان خاطره ای از بازی در فیلم «بید مجنون» گفت: برای بازی در فیلم «بید مجنون» آقای مجیدی در توضیح نقشم گفتند، شخصی است که نابیناست و بینا می شود و دوباره نابینا می شود. پس از پاسخ مثبت من برای همکاری آقای مجیدی گفت،« به من گفته اند که اگر خارج از ایران این فیلم را بسازی نیکلاس کیج بازی خواهد کرد»، چون آن ها در رقابت های هالیوودی هستند و ال پاچینو «بوی خوش زن» را بازی کرده بود که از اول تا آخر نابیناست البته بید مجنون پروسه ای جذاب تر داشت. به آقای مجیدی گفتم « مجید عزیز! من در مرز پنجاه سالگی هستم و بخش عمده ی بازیگری تخیل است و تخیلم به من می گوید تا هفتاد سالگی آلزایمر نخواهی گرفت و حدودا بیست سالی در صحنه خواهی بود. در این بیست سال با توجه به وضع و موقعیت سینما اگر سالی یک کار هم بپذیرم می شود بیست کار که حاضرم تنها پنج نقش را بازی کنم و باقی را هم به کسانی که عشق سینما دارند تقدیم نمایم. چون دیگر از بازیگری لذت نمی برم؛ نه بخاطر اینکه بازی نخواهم کرد که اطمینان دارم آخرین بازی من در تئاتر خواهد بود، بلکه شرایط طوری شده که خجالت می کشم سر صحنه تمرکز کنم. دیگر تمرکز و تحقیق برای یک نقش دمده شده است.» وی اضافه کرد: در پروژه ی «بید مجنون»، دو ماه قبل از فیلم برداری صبح ها تا پنج عصر به مجتمع نابینایان در فلکه ی صادقیه می رفتم و چشم بند می زدم و تمام کارهای خود را با چشم بند انجام می دادم. من این را از پیشکسوتان خود یاد گرفتم، اما گویی این روزها همه چیز تغییر کرده است. گاهی می گویم بازیگری تنها بازی کردنش سخت است، باقی خوش گذرانی است. مشهورم به هنرپیشه پرکار بیکار پرستویی در ادامه در پاسخ به سوالی، به علاقه اش به بازی در تئاتر اشاره کرد و گفت: میان هنرمندان به هنرپیشه ی پرکار بیکار شهرت دارم. از بین ۹۰ فیلمی که ساخته می شود چهل فیلمنامه را می خوانم اما بازی نمی کنم. در تئاتر هم همین است. این روزها حس می کنم به یک پاکسازی خون نیاز دارم و باید دوباره به تئاتر برگردم! هنوز بزرگترین افتخار من این است که آمار تئاترم بیشتر از سینماست. اتفاق و ارتباطی که در هر لحظه از بازی نفس به نفس میان من و تماشاچیان در تئاتر می افتد، در سینما اتفاق نمی افتد. او با تاکید مجدد بر بازی در تئاتر، تصریح کرد: من هر آنچه دارم از تئاتر دارم. گرچه تئاتر ما نیز قربانی شده است. گاهی نیروی جوانی می آید و خلاقیتی انجام می دهد اما ماندگار نیست. برای کار خوب امکانات خوب وجود ندارد. حتی برای برنامه ریزی تیمی دچار مشکل هستیم. من به یاد ندارم که در این مدت دو کار هم زمان انجام داده باشم، اما این روزها همه درگیر هستند. حتی عده ای در طول روز در چند نقش در پروژه های مختلف کار می کنند. در فکر این هستم که خود، گروهی تشکیل دهم و بگویم شما چند ماه درگیر این کار هستید و حق انجام کار دیگری ندارید و دست مزدتان را خواهیم پرداخت که حداقل یک تئاتر حرفه ای کار بکنیم. این بازیگر تئاتر همچنین در مورد وضعیت تئاتر ایران در مقایسه با تئاتر در خارج از ایران اظهار کرد: ما حرف زیاد می زنیم اما در عمل کاری انجام نمی دهیم و حتی سالن تئاتر نداریم. به طور مثال نمایش «فنز» که روی صحنه بود مخاطبان در صف های طولانی بودند تا در ساعت چهار بعدازظهر گیشه باز شود و بلیتی بخرند؛ اما چون سالن محدود بود و گروه هایی بعد از ما اجرا داشتند، ما ناچار بودیم سالن را به آن ها بسپاریم. در حالی که این نمایش ۶ ماه می توانست روی صحنه اجرا داشته باشد. همانطور که ما در اجراهای خارج از کشور داشتیم. در تئاتر دنیا همچنان شاهد برگزاری تئاترهایی هستیم که سالیان سال روی صحنه است و حتی بازیگران تغییر می کنند، اما اجرای نمایش متوقف نمی شود. کتابخوانی بخشی از زندگی من است پرستویی در بخش دیگری از صحبت های خود درباره اهمیت کتاب و کتاب خوانی اضافه کرد: کتابخوانی بخشی از زندگی من بود. از شنبه تا پنجشنبه آثاری از نمایشنامه های ایرانی زمان خود مثل غلامحسین ساعدی، اکبر رادی و بهرام بیضایی و … را می خواندیم و پنجشنبه ها تحلیل و نقد داشتیم. امروز هم هرگاه کتابی خوب و جدید در دنیای کتاب چاپ شود، می خوانم. گرچه مشکلات بسیاری از گرانی و کمبود کاغذ و مجوز کتاب و … سبب شده است که کتاب ها به سختی منتشر شوند.
جمعه ، ۲۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر قانون]
[مشاهده در: www.asreghanoon.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها