محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829399611
پاداش ۴۰ روز دفاع از حرم شهید محمد رضا دهقان
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): شهید محمدرضا دهقان امیری ۲۶ فروردین ۱۳۷۴ در خانواده ای مذهبی در تهران به دنیا آمد. سن و سالش آنقدر بود که چیز زیادی از جبهه و جنگ به یاد داشته باشد. همه دانسته هایش حرف ها و خاطراتی بود که از دیگران شنیده بود، اما پرورش و حضور در خانواده ای متدین و معتقد باعث شد تعصب و غیرت خاصی نسبت به اهل بیت و سیدالشهدا(ع) پیدا کند. نمی توانست ببیند خواهر و مادرش در خانه در امنیت زندگی کنند، اما حرم خواهر سیدالشهدا(ع) مورد حمله دشمنان و متجاوزان قرار بگیرد.شهید محمدرضا دهقان امیری ۲۶ فروردین ۱۳۷۴ در خانواده ای مذهبی در تهران به دنیا آمد. سن و سالش آنقدر بود که چیز زیادی از جبهه و جنگ به یاد داشته باشد. همه دانسته هایش حرف ها و خاطراتی بود که از دیگران شنیده بود، اما پرورش و حضور در خانواده ای متدین و معتقد باعث شد تعصب و غیرت خاصی نسبت به اهل بیت و سیدالشهدا(ع) پیدا کند. نمی توانست ببیند خواهر و مادرش در خانه در امنیت زندگی کنند، اما حرم خواهر سیدالشهدا(ع) مورد حمله دشمنان و متجاوزان قرار بگیرد. سن اش کم بود اما دفاع از حرم اهل بیت(ع) را دفاع از ناموس خود می دانست و به همین خاطر راهی دیار عشاق شد و پس از ماه ها انتظار سرانجام به عنوان سرباز مدافع حرم راهی کشور سوریه شد. حدود ۴۰روز عاشقانه ازحرم اهل بیت(ع) دفاع کرد تا سرانجام عصر روز ۲۱ آبان ماه در حالی که تنها ۲۰ سال داشت به آرزویش که شهادت بود، رسید. شهید ۲۰ساله مدافع حرم چند سالی بود که همراه با خانواده اش در منطقه ما ساکن بودند. همین چند روز پیش بود که پیکر پاکش برای وداع آخر روی دست اهالی منطقه تا آرامگاه همیشگی اش بدرقه شد. گزارش زیر حاصل حضور چند ساعته همشهری محله در کنار خانواده و مادر شهید جنب وجوش های کودکانه سر کوچه میرقاسمی حجله گذاشتند و روی حجله، عکس پسر جوانی که چفیه دور گردنش انداخته است. دوباره حال و هوای زمان جنگ را برای مان تداعی می کند. به خانه شهید می رسیم که اطرافش پر است از بنرهای تسلیت و عکس های شهید. به کمک دوستانش هماهنگی ها برای گفت وگو با خانواده شهید دهقان انجام شد. اگرچه تنها 3روز از شهادت بزرگ مرد محله می گذشت، اما خانواده مهربان و صمیمی اش به گرمی پذیرای مان شدند. داغ از دست دادن فرزند سخت است، اما مادر شهید اعتقاد دارد مرگ فرزند در راه اهل بیت پیامبر(ع) سعادت می خواهد. فاطمه طوسی، مادر شهید می گوید، محمدرضا از کودکی جنب وجوش های خاص خودش را داشت. با وجودی که بچه درسخوانی بود اما همواره با جنب وجوش هایش صدای دیگران را درمی آورد. مادر شهید دهقان، فرهنگی و اکنون معاون آموزشی مدرسه شهید ایمانی در محله شمشیری است. او در حالی که از یادآوردی جنب وجوش های کودکی محمدرضا لبخند به لب می آورد، برای مان از روزهای کودکی فرزندش می گوید: «محمدرضا فرزند دومم است. از همان کودکی بچه بازیگوشی بود.» دوره ابتدایی اش را در مدرسه بلال حبشی در خیابان آزادی سپری کرد. مادر شهید می گوید: «همیشه در طول مسیر خانه تا مدرسه کیفش را به هوا پرت و با خودش بازی می کرد. این کار برایش نوعی تفریح بود. وقتی پایه دوم درس می خواند یکی از روزها در حالی که همچنان تفریح مورد علاقه اش را انجام می داد تصادف کرد و پایش شکست و ناچار شد چند روزی در خانه استراحت کند.» علی دهقان امیری، پدر شهید که بازنشسته نیروی انتظامی است، نقش مهمی در تربیت فرزندانش دارد. اعتقادات قلبی او که خود عمری را در جبهه های جنگ گذرانده باعث شد بچه هایش با فرهنگ ایثار و دفاع آشنا شوند. محمدرضا هم از پایان دوره ابتدایی عضو بسیج شد. «نان حلال باعث داشتن فرزندان نیکو و صالح می شود.» مادر شهید دهقان با اشاره به این موضوع حرف هایش را ادامه می دهد و می گوید: «من و پدر شهید همیشه سعی می کردیم از کودکی فرزندان مان را با مجالس مذهبی، هیئت های عزاداری و مسجد آشنا کنیم. برای آشنا شدن آنها با فرهنگ جهاد، خانوادگی به اردوی راهیان نور می رفتیم. به همین خاطر معمولاً تعطیلات نوروز را در مناطق جنگی سپری می کردیم. گاهی اوقات اگرچه جایی برای ماندن در این مناطق نداشتیم و ناچار بودیم کنار مزار شهدا یا کنار خیابان شب را صبح کنیم، اما هرطور شده بود بچه ها را به مناطق جنگی می بردیم.» شیوه پرورشی خانواده باعث شده بچه ها هم نسبت به اعتقادات خود راسخ باشند. شهید دهقان پس از پایان دوره راهنمایی تحصیلات خود را در دبیرستان علوم و معارف امام صادق(ع) ادامه داد. مادر شهید با اشاره به این موضوع می گوید: «در دوره راهنمایی مدیر مدرسه روی افکار و اعتقادات بچه ها کار می کرد و سعی می کرد آنها را بچه هایی معتقد پرورش دهد. وقتی محمدرضا دوره راهنمایی را تمام کرد به ما گفت: «محمدرضا را در یک مدرسه خوب ثبت نام کنید. زمینه اعتقادی بالایی در وجود او است، وسعی کنید با تحصیل در مدرسه ای خوب آن را بارورکنید.» به همین دلیل مدرسه امام صادق(ع) را انتخاب کردیم.» محمدرضا در آزمون ورودی رشته معارف و ریاضی مدرسه امام صادق(ع) شرکت کرد و با وجودی که در هر 2رشته تحصیلی رتبه برتر کسب کرد اما علاقه به معارف و تحصیلات حوزوی باعث شد رشته معارف را انتخاب کرده و در دانشگاه عالی شهید مطهری ادامه تحصیل دهد. می دانستم محمدرضا شهید شده است 2، 3 باری برای زیارت ارباب به کربلا رفته بود. از همان دوران با امامش عهد بست از حرم خواهر و دخترش دفاع کند. مادرشهید با تعریف روزی که خبر شهادت محمدرضا را آوردند، می گوید: «شب قبل از شهادت محمدرضا احساس کردم مهر محمدرضا از دلم جدا شده است. آن موقع نیمه شب از خواب بیدار شدم. حالت غریبی داشتم، احساس کردم خانه پر از نور است. منبع نور از سوی عکس 2 برادر شهیدم که قاب گرفته روی دیوارخانه مان بود. آن شب برادر شهیدم در خواب به من گفت خواهر نگران نباش محمدرضا پیش من است. صبح که از خواب بیدار شدم حالم منقلب بود. به بچه ها و همسرم گفتم شما بروید بهشت زهرا(س) من خانه را مرتب کنم. احساس می کردم مهمان داریم. عصر بود که همسرم، مهدیه دخترم و محسن پسر کوچکم از بهشت زهرا(س)آمدند. صدای زنگ در بلند شد. به همسرم گفتم حاجی قوی باش خبر شهادت محمدرضا را آورده اند. وقتی حاجی به اتاق بازگشت به من گفت فاطمه محمدرضا زخمی شده است. من می دانستم محمدرضا به آرزویش رسیده است.» محمدرضا وصیت کرده بود او را در امامزاده علی اکبر چیذر دفن کنند. مادرش می گوید: «سال گذشته با مهدیه و محمدرضا رفتیم امامزاده علی اکبر(ع). محمدرضا آن روز با اشاره به حیاط امامزاده از ما خواست وقتی شهید شد او را آنجا دفن کنیم. محمدرضا را اول ماه صفر، قربانی سلامتی امام زمان(عج) دادم.» مهدیه تنها خواهر محمدرضا در حالی که غمگین کنار مادر نشسته است، درباره برادرش می گوید: «مامان و بابا ازکودکی ما را به مراسم مذهبی می بردند. محمدرضا سعی می کرد هرکار درستی که از دستش بر می آید برای دیگران انجام دهد. او درونش را پشت خنده و شوخی پنهان می کرد.» پدر شهید: دغدغه اش شهادت بود فامیل و دوستان خانواده دهقان، برای تسلی خانواده داغدار آمده اند و به پدر و مادر شهید تسلیت می گویند. در گوشه ای می نشینند و برای شادی روح شهید صلوات می فرستند و فاتحه می خوانند. پدر شهید هم از خاطرات و ویژگی های محمدرضا برایمان می گوید. محیط و جو دانشگاه باعث شده بود اغلب در مراسم مذهبی دانشگاه حضور داشته باشد. پدر شهید دهقان به حضور فرزندنش در هیئت های مذهبی اشاره می کند و می گوید: «هرشب در هیئت عزاداری شرکت می کرد. با وجودی که روزهای پنجشنبه مدرسه تعطیل بود، اما در هیئت مدرسه شرکت داشت. اغلب شب ها همانجا می ماند تا صبح ها در برپایی دعای ندبه کمک کند.» او کارهایش را با اجازه خانواده انجام می داد. پدرشهید در این باره می گوید: «معمولاً همه کارهایش را با ما هماهنگ می کرد. حتی روی برنامه هفتگی دانشگاهش هم برنامه ساعات بیکاری اش را نوشته بود.» دغدغه اش شهادت بود. مادر شهید دهقان در ادامه صحبت های پدر شهید می گوید: «همیشه از ما می خواست دعا کنیم شهید شود. حتی وقتی دانشگاه بود پیامک می فرستاد» مامان یادت نرود دعا کنی شهید شوم. «هر بار در پاسخش می گفتم: «نیتت را خالص کن تا شهیدشوی.» چند روزی به شروع مهرماه نمانده بود که انتخاب واحد کرد، اما هرگز فرصت سرکلاس رفتن پیدا نکرد. مادرشهید می گوید: «چندبار آمد و وسایلش را جمع کرد. می گفت نوبتش شده که به عنوان سرباز مدافع حرم برود. چند باری رفت و شب برگشت تا اینکه سرانجام اوایل مهرماه نوبتش شد. همرزم شهید دهقان: شب شهادت برق شادی درچشم هایش موج می زد عکس محمدرضا که در آن لبخندی به لب دارد در گوشه اتاق است. انگار آنجا ایستاده تا شاهد و ناظر حال و هوای خانه باشد. همرزم محمدرضا هم درجمع ما حضور دارد. او هم سرباز مدافع حرم است و این روزها برای گذراندن مرخصی اش آمده است. وقتی از او می پرسیم شما در رفتن محمدرضا برای دفاع از حرم تأثیر داشتید یا محمدرضا در رفتن شما، در پاسخ مان می گوید: «اگرچه زودتر از محمدرضا رفتم، اما درس هایی از او آموختم که همیشه به یاد خواهم داشت. محمدرضا 2سالی بود که در پایگاه بسیج فعالیت می کرد. وقتی فهمید یکی از برنامه های آن مجموعه اعزام سرباز برای دفاع از حرمین است پیگیر کار هایش شد تا زودتر برود.» همرزم محمدرضا آخرین بار، 3روز قبل از شهادت محمدرضا را دیده بود. او از آن شب می گوید: «محمدرضا آن روز خیلی خوشحال بود، می گفت دایی زنگ زده وگفته بچه ها من به شما افتخار می کنم. من هم سر به سرش گذاشتم و با خنده به او گفتم «مگر تا حالا کسی این گونه نگفته بود که خوشحالی.» محمدرضا آن شب حال عجیبی داشت، برق شادی درچشم هایش موج می زد.» او در حالی که به لحظه شهادت محمدرضا اشاره می کند، می گوید: « غروب پنجشنبه 21 آبان ماه بود که بچه ها درگیر شدند. ما کمی دیرتر به آن نقطه رسیدم. محمدرضا و چندنفری از دوستانش (احمدعطایی، مسعود عسگری، سیدمصطفی موسوی) در آن عملیات شهید شده بودند. ما که رسیدیم بچه ها را عقب برده بودند. اضطراب شدیدی داشتم، دلم گواهی می داد که اتفاقی افتاده. هرچه گشتم محمدرضا را پیدا نکردم، می ترسیدم از بچه ها سراغش را بگیرم.» او در حالی که برق اشک در چشمانش نشسته است، ادامه می دهد: «یوسف، یکی از دوستان مان را دیدم و سراغ محمدرضا را گرفتم. گفت با بچه ها به عقب رفته. حرفش آرامم نکرد، تا صبح نذر و نیاز می کردم که محمدرضا سالم باشد. صبح یکی از بچه ها در حالی که گریه می کرد به طرفم آمد. فهمیدم محمدرضا شهید شده است.» وی می گوید: «به برکت خون این شهدا قسمت های زیادی را فتح کردیم. بعد از این عملیات شهر آزاد شد و با روشن کردن موتور برق، بچه ها نخستین اذان بعد از آزادسازی را با بلندگوی مسجد شهر گفتند.» دوست دوره دبیرستان محمدرضا: اردوی جهادی هفت چشمه کنار هم بودیم خاطرات زیادی از دوست شهیدش دارد. خاطراتی که مربوط به دبیرستان و دانشگاه می شود. هرازگاهی قطرات اشکش را با پشت دست پاک می کند. علی اکبر حاج حسنی، سال هاست که با محمدرضا دوست است. او به خاطراتی که از دوست شهیدش دارد اشاره می کند و می گوید: «سال دوم دبیرستان ما را برای اردوی جهادی به روستای هفت چشمه استان لرستان بردند. به یاد دارم برای ساخت استخر کنار مسجد باید زمین را می کندیم. وقتی من بیل را زمین می زدم مقداری کمی خاک بلند می شد در حالی که هر بار محمدرضا بخش بزرگی را می کند.» او در ادامه می گوید: «آن روز محمدرضا سنگ های کوچکی را در دست جمع می کرد و آنها را به طرفم پرتاپ می کرد و من دنبالش می کردم. او فرد شوخ طبعی بود و با همه شوخی می کرد.» حاجی حسنی به خاطره دیگری که از دوست شهیدش دارد اشاره می کند و می گوید: «دردوره دبیرستان کلید اتاق سیستم صوتی دست محمدرضا بود. هر وقت چشم مسئولان مدرسه را دور می دید سیستم را روشن می کرد و مداحی می خواندیم و سینه می زدیم. وقتی شهید شد خاطرات جنب وجوش هایش برایم زنده شد.» یکی از دوستان محمد رضا: شفیع شد تا جواز کربلا بگیرم ناراحت از غم از دست دادن دوستش سرش را پایین انداخته است. وقتی نام محمدرضا به میان می آید گریه امانش را می برد. به سختی صحبت می کند. مصطفی درستی، هم یکی دیگر از دوستان محمدرضا است. او در حالی که به اتفاقی که بعد از شهادت محمدرضا برایش افتاده اشاره می کند، می گوید: «دوست داشتم برای اربعین امسال کربلا باشم. با وجودی که مادر و برادرم را واسطه قرار داده بودم اما پدرم اجازه نمی داد. صبح روز 23آبان ماه سرسفره صبحانه وقتی پاسخ منفی پدرم را شنیدم دلم شکست. وارد دانشگاه که شدم در گوشه ای عکس محمدرضا را مقابلم گرفتم و با او صحبت کردم. گفتم محمدرضا تو که رفتی، دست مرا هم بگیر و ببر، ظهر آن روز برادرم خبر داد بالاخره پدر رضایت داد که کربلا بروی.» او درحالی که به خاطره ای که از محمدرضا دارد اشاره می کند، می گوید: « چندباری با ماشین پدرم به محمدرضا رانندگی یاد دادم. یکبار موقع خداحافظی مرا بوسید و تشکر کرد. آن روز به من گفت اگر من شهید شدم امروز را به خاطر بیاور.» هم دانشگاهی شهید: هنوز صدایش را به خاطر دارم ساکت گوشه ای نشسته و به دوستانش نگاه می کند. گویی خاطرات دوست شهیدش را مرور می کند. محمدحسین موحدی نژاد، از دوره دانشگاه محمدرضا را می شناسد و معتقد است تمام دوره رفاقتش برایش خاطره است. موحدی نژاد درباره ویژگی های محمدرضا می گوید: «او فردی صاف و صادق بود. با همه با مهربانی رفتار می کرد.» او در ادامه درباره خاطره ای که از دوستش دارد می گوید: « به یاد دارم روزی خانه ما آمد. من طرح هایی را برای هفته دفاع مقدس آماده کرده بودم، با هم رفتیم نزد فرمانده پایگاه بسیج، آنها داشتند غرفه ها را برای هفته دفاع مقدس برپا می کردند. چون از علاقه محمدرضا به شهادت مطلع بودم با شوخی به فرمانده گفتم خوب به او نگاه کن و چهره اش را به خاطر بسپار تا وقتی شهید شد برایش یادواره برگزارکنیم. باورم نمی شود مدتی بعد از این اتفاق محمدرضا شهید شود.» محمدرضا روز قبل از شهادتش با موحدی نژاد تماس گرفته است؛ او هنوز هم صدای خداحافظی دوستش را به خاطر دارد. هم دانشگاهی محمدرضا: محمدرضا عاشق شهادت بود در میان دوستان محمدرضا که درجمع خانواده اش نشسته اند. حجت الاسلام علیرضا درستکار، دوست دوران دانشگاه محمدرضا هم هست. او در حالی که به خاطراتی که از محمدرضا دارد اشاره می کند، می گوید: « محمدرضا همواره مرا با نام شیخ درستکار صدا می کرد، هر دویمان همزمان در دانشگاه پذیرفته شدیم. او فردی شوخ طبع و مهربان بود. همواره سعی می کرد به دیگران کمک کند. اغلب با موتورش مرا به خانه یا مسجد می رساند.» تکه کلامش دیگه چه خبر بود. خاطرم هست کاری را به حاج آقا درستکار سپرده بود که انجام دهد و در تماس هایش پیگیر حل آن بود. حاج آقا درستکار می گوید: «محمدرضا عاشق شهادت بود. یادم می آید اخیراً که برای پیگیری کاری که به من سپرده بود با هم صحبت کردیم در پاسخش گفتم محمدرضا زیارت هم می روی، گفت حاجی از آن زیارت هایی که به من چسبید، یکی را هدیه ات می کنم. وقتی خبر شهادت محمدرضا را شنیدم یاد این جمله اش افتادم.» منبع: همشهری محله
جمعه ، ۲۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها