محبوبترینها
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854257383
دوست ندارم پیر شوم
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>صورتش را اصلاح کرده و موها را رو به بالا شانه زده. آینه را می گیرد جلوی رویش و همانطور نگه می دارد. پدر با چشم اشاره می کند که یعنی خوب است... دستت درد نکند... خدا عمرت دهد... پیر شوی و حرف های دیگر که می شود از همان اشاره چشم فهمید.به گزارش شفا آنلاین ،آخری را دوست ندارد. «پیر شوی». از بچگی، هرکس می خواسته دعای خیری بکند، دستی به سرش می کشیده و همین را می گفته. حتماً برای پدر هم خیلی این دعا را کرده اند. پیر شوی... پیر شده پدر. نزدیک 90. لب ها باز می شوند اما حرفی درنمی آید. همان اشاره کوچک چشم هم کافی است. غذا را که در دهان پیرمرد می گذارد، قیافه اش یک جوری است که انگار دارد به بچه اش غذا می دهد.« بخور عزیز دلم! جان دلم...» زهرا 43 ساله است. ته تغاری بابا. برادر و خواهرها همه رفته اند سر خانه و زندگی خودشان. بچه دارند. عروس و داماد و نوه. زندگی شان پر و پیمان است. زهرا شوهر نکرده. نه اینکه خواستگار نداشته باشد. خودش اینجور می گوید. «تا همین سه چهار سال پیش هم در خانه مان را می زدند. حالا نه اینکه موقعیت های خیلی خوبی هم باشند. ولی بدک هم نبودند. یکی شان اما انصافا خوب بود. با شرایط من هم کنار می آمد. خودم راضی بودم اما نمی دانم چه شد که یکهو همه چیز به هم خورد. آن موقع بابا بهتر از حالا بود. می توانست چند قدم بردارد.» زهرا بلند قد و درشت اندام است. شاید اگر نبود، نمی توانست پدر را که حالا به قول خودش پوست و استخوان شده، کول بگیرد و جا به جا کند: «دکترش را خودم می برم. رانندگی را 3 سال است یاد گرفته ام. بدون وسیله خیلی سخت بود. پول آژانس اش یک طرف، دردسرهای دیگرش هم بود. این پراید را بچه ها با هم پول گذاشته اند برایم خریده اند. مزد نگهداری از بابا! من که چیزی نمی خواهم. جانم به جانش بسته است.» زهرا کار نمی کند. یک وقتی منشی یک شرکت ساختمانی بوده. آن وقت ها بیست و پنچ شش ساله بوده: «مادر هنوز نرفته بود. برای خودم می رفتم و می آمدم. خوب بود. کارم را دوست داشتم. بالاخره درآمد داشتم برای خودم. حالا حقوق بابا هست. بچه ها هم کمک می کنند. خصوصاً محمود.» محمود یکی از برادرهاست. زهرا دو تا برادر دارد. محمود و مهدی. مهدی ایران نیست. 20 سال است که رفته. محمود هوایشان را دارد. «اگر زنش اجازه دهد! پیری مال همه هست. من که دیگر از زندگی خودم گذشته ام. خیلی ها می گویند برایش پرستار بگیرید. اما من خودم نمی توانم. حالا دیگر بقیه فکر می کنند نگهداری از بابا فقط وظیفه من است. قبلاً بعضی وقت ها سرشان غر می زدم که شما هم بچه این پدر هستید. بعضی کارها را لااقل انجام دهید. فایده هم نداشت البته. خواهرها که سرشان بدجور به زندگی گرم است. برادرها هم همین محمود است که آن هم خودش خوب است اما زنش نمی گذارد زیاد کاری برایمان بکند. زود صدایش درمی آید.» زهرا چشمداشتی از زندگی ندارد. دلش را به روی همه خوشی ها بسته. آدم را یاد «آبجی خانوم» هدایت می اندازد. دلش خوش است به همین اشاره های پدر و عکس قاب شده ای که زهرای 6 ساله را نشان می دهد که روی پای پدر نشسته و یک فرفره توی دستش است و دارد می خندد. پدر توی آن عکس هم قشنگ معلوم است که سن و سالی داشته. هرچه باشد، زهرا ته تغاری است: «بچه کوچک خانه بودن این ها را هم دارد دیگر. حالا اگر من هم ازدواج کرده و رفته بودم، چه کسی می خواست به بابا برسد؟! ما که آنقدر بی معرفت نیستیم که پدر و مادرهای مان را خانه سالمندان بگذاریم ولی دروغ چرا، گاهی آنقدر خسته می شوم که دوست دارم عمرم زودتر تمام شود. پیری را دوست ندارم. حالا من هستم که به بابا برسم، خودم پیر شوم که هیچ کس را ندارم کاری برایم بکند. نه شوهری، نه بچه ای...» زهرا دوست دارد سفر برود. سال هاست پایش را از شهر بیرون نگذاشته. «دلمرده شده ام. پیر شده ام. موهایم همه سفید است. حالا گیریم که نگهداری از بابا هم نباشد؛ دیگر چه کسی مرا می گیرد. حالا البته یک فکرهایی دارم. شاید بتوانم یک بچه از بهزیستی بگیرم و بزرگ کنم. حالا که نه...» حرفش را می خورد. حتماً منظورش بعد از مرگ پدر است. پدر نگاهش خیره است. بی هیچ حرفی. زهرا انگار که ناگهان رشته افکارش پاره شده باشد، صدایش را کمی بالا می برد و می گوید: «نه، نه... آن را هم نمی خواهم. بچه بیچاره چه گناهی دارد که بعداً گرفتار من شود.» و بعد لحنش غمگین می شود و آرام می گوید: «دوست ندارم پیر شوم.»ایران به گزارش شفا آنلاین ،آخری را دوست ندارد. «پیر شوی». از بچگی، هرکس می خواسته دعای خیری بکند، دستی به سرش می کشیده و همین را می گفته. حتماً برای پدر هم خیلی این دعا را کرده اند. پیر شوی... پیر شده پدر. نزدیک 90. لب ها باز می شوند اما حرفی درنمی آید. همان اشاره کوچک چشم هم کافی است. غذا را که در دهان پیرمرد می گذارد، قیافه اش یک جوری است که انگار دارد به بچه اش غذا می دهد.« بخور عزیز دلم! جان دلم...» زهرا 43 ساله است. ته تغاری بابا. برادر و خواهرها همه رفته اند سر خانه و زندگی خودشان. بچه دارند. عروس و داماد و نوه. زندگی شان پر و پیمان است. زهرا شوهر نکرده. نه اینکه خواستگار نداشته باشد. خودش اینجور می گوید. «تا همین سه چهار سال پیش هم در خانه مان را می زدند. حالا نه اینکه موقعیت های خیلی خوبی هم باشند. ولی بدک هم نبودند. یکی شان اما انصافا خوب بود. با شرایط من هم کنار می آمد. خودم راضی بودم اما نمی دانم چه شد که یکهو همه چیز به هم خورد. آن موقع بابا بهتر از حالا بود. می توانست چند قدم بردارد.» زهرا بلند قد و درشت اندام است. شاید اگر نبود، نمی توانست پدر را که حالا به قول خودش پوست و استخوان شده، کول بگیرد و جا به جا کند: «دکترش را خودم می برم. رانندگی را 3 سال است یاد گرفته ام. بدون وسیله خیلی سخت بود. پول آژانس اش یک طرف، دردسرهای دیگرش هم بود. این پراید را بچه ها با هم پول گذاشته اند برایم خریده اند. مزد نگهداری از بابا! من که چیزی نمی خواهم. جانم به جانش بسته است.» زهرا کار نمی کند. یک وقتی منشی یک شرکت ساختمانی بوده. آن وقت ها بیست و پنچ شش ساله بوده: «مادر هنوز نرفته بود. برای خودم می رفتم و می آمدم. خوب بود. کارم را دوست داشتم. بالاخره درآمد داشتم برای خودم. حالا حقوق بابا هست. بچه ها هم کمک می کنند. خصوصاً محمود.» محمود یکی از برادرهاست. زهرا دو تا برادر دارد. محمود و مهدی. مهدی ایران نیست. 20 سال است که رفته. محمود هوایشان را دارد. «اگر زنش اجازه دهد! پیری مال همه هست. من که دیگر از زندگی خودم گذشته ام. خیلی ها می گویند برایش پرستار بگیرید. اما من خودم نمی توانم. حالا دیگر بقیه فکر می کنند نگهداری از بابا فقط وظیفه من است. قبلاً بعضی وقت ها سرشان غر می زدم که شما هم بچه این پدر هستید. بعضی کارها را لااقل انجام دهید. فایده هم نداشت البته. خواهرها که سرشان بدجور به زندگی گرم است. برادرها هم همین محمود است که آن هم خودش خوب است اما زنش نمی گذارد زیاد کاری برایمان بکند. زود صدایش درمی آید.» زهرا چشمداشتی از زندگی ندارد. دلش را به روی همه خوشی ها بسته. آدم را یاد «آبجی خانوم» هدایت می اندازد. دلش خوش است به همین اشاره های پدر و عکس قاب شده ای که زهرای 6 ساله را نشان می دهد که روی پای پدر نشسته و یک فرفره توی دستش است و دارد می خندد. پدر توی آن عکس هم قشنگ معلوم است که سن و سالی داشته. هرچه باشد، زهرا ته تغاری است: «بچه کوچک خانه بودن این ها را هم دارد دیگر. حالا اگر من هم ازدواج کرده و رفته بودم، چه کسی می خواست به بابا برسد؟! ما که آنقدر بی معرفت نیستیم که پدر و مادرهای مان را خانه سالمندان بگذاریم ولی دروغ چرا، گاهی آنقدر خسته می شوم که دوست دارم عمرم زودتر تمام شود. پیری را دوست ندارم. حالا من هستم که به بابا برسم، خودم پیر شوم که هیچ کس را ندارم کاری برایم بکند. نه شوهری، نه بچه ای...» زهرا دوست دارد سفر برود. سال هاست پایش را از شهر بیرون نگذاشته. «دلمرده شده ام. پیر شده ام. موهایم همه سفید است. حالا گیریم که نگهداری از بابا هم نباشد؛ دیگر چه کسی مرا می گیرد. حالا البته یک فکرهایی دارم. شاید بتوانم یک بچه از بهزیستی بگیرم و بزرگ کنم. حالا که نه...» حرفش را می خورد. حتماً منظورش بعد از مرگ پدر است. پدر نگاهش خیره است. بی هیچ حرفی. زهرا انگار که ناگهان رشته افکارش پاره شده باشد، صدایش را کمی بالا می برد و می گوید: «نه، نه... آن را هم نمی خواهم. بچه بیچاره چه گناهی دارد که بعداً گرفتار من شود.» و بعد لحنش غمگین می شود و آرام می گوید: «دوست ندارم پیر شوم.»ایران
پنجشنبه ، ۲۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها