محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831447699
تاجیک:آغاز پروژه «عبور از روحانی» از درون دولت
واضح آرشیو وب فارسی:یالثارات: یک فعال اصلاح طلب گفت: من از این مساله هراس دارم که افرادی پروژه «عبور از روحانی» را از درون دولت آغاز کنند و برای رسیدن به منفعت و قدرت از گفتمان اعتدال عدول کنند.به گزارش پایگاه خبری انصارحزب الله به نقل از تسنیم ، متن گفتگوی محمدرضا تاجیک با روزنامه "آرمان" به این شرح است: چرا در شرایط کنونی برخی از اصولگرایان رفتار اصلاح طلبانه از خود نشان می دهند و در مقابل برخی از اصلاح طلبان از سرلیستی یک اصولگرا برای جریان اصلاحات در انتخابات مجلس سخن می گویند؟آیا خط کشی های جریان سیاسی به پایان راه خود رسیده یا اینکه گفتمان اعتدال سبب نزدیکی جریان های سیاسی به هم شده است؟ نزدیکی و دوری جریان ها و گروه های سیاسی به یکدیگر در آستانه انتخابات یک مساله طبیعی و عادی است. این در حالی است که ائتلاف جریان های سیاسی در چنین شرایطی نیز می تواند امری هوشمندانه و عقلایی تعریف شود. با این وجود پرسش اساسی که در این زمینه مطرح می شود این است که اتفاقی که در شرایط کنونی در فضای سیاسی کشور رخ داده مساله طبیعی و هوشمندانه است یا اینکه برخی اقدامات در راستای منفعت و قدرت شکل گرفته است. انسان ها در ذیل هر گفتمانی که تعریف می شوند، ممکن است بر اثر مقتضیات زمان دچار تغییر در احوالات خود شوند. نکته مهم در این زمینه این است که باید مشخص شود این دگردیسی و تغییر احوالات براساس استراتژی صورت گرفته یا اینکه یک برنامه ریزی تاکتیکی است. باید مشخص شود این تغییر احوالات دارای اصالت است یا اینکه صورتی مذبوحانه و فریبکارانه دارد. به همین دلیل باید مراقب چهره مذبوحانه و فریبکارانه این تغییر احوالات بود. به نظر من در شرایط کنونی عده ای تلاش می کنند در سایه رقیب قدرتمندتر خود حرکت کنند. این عده تلاش می کنند با پای رقیب قدرتمند خود راه بروند، بر دوش آن سوار شوند و بتوانند مسیر را برای رسیدن به قدرت برای خود هموار کنند. من در پشت پرده این تغییر احوالات اصالت و تغییر گفتمانی نمی بینم و این مساله را نوعی تغییر تاکتیکی می دانم. این مساله هم در بین اصولگرایان و هم در بین اصلاح طلبان وجود دارد. اگر این تغییر احوالات دارای اصالت باشد نباید در آستانه توزیع قدرت بروز و ظهور کند. این پرسشی مهم است که چرا عده ای در زمان توزیع قدرت دچار تغییر احوالات می شوند و چرا عده ای در آستانه توزیع قدرت به این نتیجه می رسند که باید به جغرافیای مشترک گفتمانی و«جمع بودگی» بیندیشند. من این تغییر احوالات را دارای اصالت نمی بینم. کسانی که چنین رویکردی را دنبال می کنند به صورت قارچ گونه در فضای انتخابات رشد می کنند و پس از پایان انتخابات از صحنه خارج می شوند. نباید اجازه داد این گونه افراد برنامه های خود را به کل جریان اصلاحات تحمیل کنند. ظهور و بروز دوستداران قدرت در آستانه توزیع قدرت نشان دهنده ضعف یک گفتمان در تولید جریان فکری و سیاسی نیست؟به نظر شما اگر گفتمان در ایران دارای قدرت و خودبسندگی بود چنین افرادی فرصت جولان در فضای انتخاباتی پیدا می کردند؟ پرسش هوشمندانه ای است. ما در این زمینه دچار «خلأ» و «فقدان» هستیم. ما در این فقدان با عرصه ای «تهی» مواجه هستیم که عده ای تلاش می کنند در این عرصه تهی به بازیگری و بازیگوشی بپردازند. به همین دلیل جریان اصلی اصلاح طلبی باید مواضع خود را مشخص کند. جریان اصلاحات باید این مساله را مشخص کند که با چه هزینه ای حاضر است به یک ائتلاف بیندیشد که سرلیست آن از «غیر» باشد و رئیس مجلس از آن دیگران باشد. چه کسی به خود اجازه می دهد به نام نامی جریان اصلاحات با عده ای دیگر دست در دست همدیگر، پای کوبان و دست افشان برای تقسیم قدرت در آینده برنامه ریزی کند. این مساله نوعی جفا به افکار عمومی جامعه است. در شرایط کنونی افکار عمومی جامعه به جریان اصلاحات دل بسته است. افکار عمومی به جریانی دل بسته که دارای گفتمانی متفاوت است و دارای اصول و قواعد خاص خود است. جریان اصلاحات نیز همواره در شرایط خاص نشان داده که دارای اخلاقیات خاص خود است و «یاس»های خود را پاس می دارد. چگونه ممکن است این جریان در آستانه انتخابات و توزیع قدرت اهل عبور و مرور شود و از شخصیت های درونی عبور کند و به شخصیت های بیرونی امید داشته باشند. چگونه ممکن است جریان اصلاحات به نام «عقلانیت» و«رشادت» در یک فضای منفعتی گام بردارد و فارغ از اخلاقیات درون جریانی به قدرت بیندیشد. من چنین کنش ها و حرکاتی را نمی پسندم و امیدوارم در شرایط کنونی که نوعی اراده جمعی در عرصه انتخابات شکل گرفته شاهد بازیگوشی در ذیل عنوان جریان اصلاح طلبی نباشیم. اگر رویکردی برخلاف این در پیش گرفته شود و عده ای تلاش کنند به نام جریان اصلاحات به دنبال منفعت و قدرت باشند افرادی مانند من بر خود لازم خواهیم دانست که پشت پرده تحریف و سوءاستفاده از نام جریان اصلاح طلبی را افشا کنیم. آیا شما سرلیستی یک شخصیت غیراصلاح طلب بر جریان اصلاح طلبی را امری صحیح و عقلانی می دانید؟ خیر، من به صراحت عنوان می کنم که جریان اصلاحات هیچ گاه تهی از شخصیت نبوده و نخواهد بود. طرح این مساله فریاد زدن این موضوع است که جریان اصلاحات با فقر شخصیتی و نخبه مواجه شده است. این در حالی است که افتخار جریان اصلاح طلبی نخبه پروری و شایسته سالاری است. جریان اصلاحات مهم ترین جریان نخبه ساز کشور است. به همین دلیل هم جریان اصلاحات در برخی مقاطع به دلیل نخبه گرایی از سوی رقیب سیاسی مورد نقد قرار می گرفت. جریان اصلاحات از درون تمایل به نخبه گرایی و نخبه پروری دارد. در نتیجه این پرسش در شرایط کنونی مطرح می شود که چه اتفاقی رخ داده که این جریان قصد دارد سرلیست خود را از یک جریان دیگر انتخاب کند. چه اتفاقی رخ داده که «فرش قرمز» پهن کرده ایم، درها و دروازه ها را گشوده ایم تا نخبه ای از در وارد شود تا کار ما را به سامان کند. من مطرح کردن چنین مساله ای را نوعی انحراف در جریان اصلاح طلبی تلقی می کنم. جریان اصلاح طلبی دارای غنای گفتمانی و نخبگی است که دیگران باید در ذیل آن قرار بگیرند. در نتیجه نیازی ندارد دست خود را به بیرون دراز کند. اگر چنین دستی از درون جریان اصلاح طلبی به بیرون دراز شد بدون تردید برای منفعت و قدرت دراز شده است. تردید نکنید این دست حاضر خواهد بود «امارت» اصلاح طلبی را به ویرانه ای تبدیل کند و از آن عبور کند تا در آن سوی این «امارت» با دیگران بر سر سفره قدرت و منفعت بنشیند. برای اعتلای گفتمان اصلاحات در ابتدا لازم است کسانی که سنگ آن را به دوش می کشند از آن پاسداری کنند و اجازه ندهند به نام جریان اصلاحات هر اتفاقی صورت بگیرد و هر سخنی عنوان شود. ورود اصلاح طلبان به «کمپ» رقیب و درخواست کمک از آنها برخلاف منش و اخلاقیات اصلاح طلبی است. من به نوبه خود اجازه نخواهم داد چنین افرادی چنین رویه ای را نسبت به جریان اصلاحات در پیش بگیرند. عده ای که چنین تحلیلی ارائه می دهند از الگوی انتخابات ریاست جمهوری سال۹۲پیروی می کنند و معتقدند یک شخصیت معتدل در شرایط کنونی به دلیل قدرت چانه زنی بیشتر در پازل قدرت بهتر می تواند مطالبات جریان اصلاحات را مدیریت کند. این عده اعتقاد دارند پس از اتفاقات انتخابات سال۸۸ عینیت و شفافیت حضور جریان اصلاح طلبی در عرصه سیاسی تاحدودی کمرنگ شده و جریان اصلاحات برای عبور از این دوران نیازمند یک چهره متعدل است. نظر شما درباره این دیدگاه چیست؟ به نظر من نوعی سطحی نگری در این تحلیل وجود دارد. کسانی که چنین تحلیلی ارائه می دهند تحلیل مناسبی از وضعیت جامعه و افکار عمومی ندارند و متوجه نیستند که نبض جامعه چگونه می تپد. این عده حتی تحلیل صحیحی از «بافت قدرت» در ایران ندارند و متوجه نیستند که «بافت قدرت» در نهایت چگونه عمل می کند. این عده حتی تحلیل درستی از آینده کسانی ندارند که می خواهند به آنها امید داشته باشند. هنوز مشخص نیست افرادی که قرار است به آنها امید داشته باشند در بزنگاه های خاص با کدام کارت بازی خواهند کرد. آیا کارتی که در شرایط کنونی در اختیار این افراد است که خوشایند برخی از دوستان است در آینده نیز در دست آنها باقی خواهد ماند یا اینکه تغییر خواهد کرد؟ برخی به اندازه ای خوش باور شده اند که اصولگرایان را پژواک صدای خود قرار داده اند. نتیجه این گونه برداشت ها این است که افکار عمومی جامعه با ما نیست و بهتر است تدبیری «دگر» اندیشیده شود. به نظر من افکار عمومی جامعه هیچ گاه پشت جریان اصلاح طلبی را خالی نکرده است. کسانی که وارد چنین بازی خطرناکی می شوند اگر در آینده وارد رویکرد «از قضا سکنجبین صفرا فزود» شدند آیا قدرت پاسخگویی خواهند داشت. چه کسی پاسخگوی این شرایط خواهد بود که ما برای دیگران فرش قرمز پهن کنیم و آنها را به صدر برسانیم اما آنان هرچه دوست دارند انجام بدهند؟ چه تضمینی وجود دارد که این افراد قبل از کسب قدرت و پس از آن رفتار یکسانی از خود نشان بدهند و بر سر عهد و پیمان خود باقی بمانند؟ اگر این افراد بر سر عهد و پیمان خود باقی نمانندآیا می توان تصور کرد چه تصویری از جریان اصلاحات در بین افکار عمومی به وجود خواهد آمد؟ برخی تنها عاشق قدرت و منفعت هستند و نگاه می کنند شرایط به چه صورت است که برای رسیدن به قدرت چه پشتکی باید بزنند. برای این عده هدف تنها رسیدن به قدرت است و «هدف وسیله را توجیه می کند». این عده برای رسیدن به قدرت به هر وسیله ای متوسل می شوند. با برخی تعابیر ژورنالیستی که نمی توان مشکل یک جریان را حل کرد و یک جریان مهم سیاسی را از حیز انتفاع انداخت. بسیاری از افرادی که مورد نظر این افراد برای سرلیستی جریان اصلاحات هستند از توانایی و نفوذ کمتری نسبت به امثال آقای دکتر عارف در فضای سیاسی برخوردارند. آیا این عده به این مساله فکر کرده اند که اگر برخی از اصلاح طلبان در این زمینه تمایل به همگرایی از خود نشان بدهند از طرف مقابل واگرایی صورت می گیرد. من به این دوستان توصیه می کنم تحلیل خود را عمیق تر کنند؛ چرا که معتقدم با این گونه تحلیل های سطحی نگرانه نمی توان برنامه های استراتژیک تدوین کرد. این یک تحلیل سطحی است که بر آن یک اقدام استراتژیک سوار شده است. این ایده حتی از سطح تحلیل نیز فراتر نرفته است. شاید بسیاری از این سوءتعبیر ها به دلیل عدم مرز بندی مشخص بین جریان اصلاح طلبی و اعتدال گرایی است. منظور من از اعتدال به معنای یک مفهوم سیاسی نیست؛ چرا که مفهموم اعتدال در درون گفتمان اصلاحات نهفته است. منظور من گفتمان اعتدال است که حسن روحانی منادی آن بوده است. به نظر شما مرز دقیق اصلاح طلبی و اعتدال گرایی کجاست؟چرا این مرز خاکستری و مبهم شده است؟ من جریان اعتدال گرایی را یک جریان اجتماعی و یک گفتمان نمی دانم و در این زمینه صراحت دارم. به نظر من جریان اعتدال گرایی یک«نام» است. اعتدال گرایان یک جمعیت خاص هستند که از همگرایی درونی نیز برخوردار نیستند. به نظر من جریان اعتدال گرایی دارای «گرانیگاه» و پایگاه اجتماعی نیست. من هسته اصلی این جریان را وابسته به جریان اصلاح طلبی تلقی می کنم و برای آنها نقش یک کنش گر مستقل و تاثیرگذار قائل نیستم. گفتمان اعتدال فاقد حریم مشخص، عناصر مشخص، کرانه و مرز مشخص و درون و برون مشخص است. این گفتمان در یک فضای بسیار کلی مطرح شده است. گفتمان اعتدال هنوز برای خود کرانه ای مشخص نکرده که من بتوانم مرز آن را با جریان اصلاح طلبی مشخص کنم. به همین دلیل من نمی توانم دقیقا مشخص کنم که اعتدال گرایی در کجا به اصلاح طلبی نزدیک می شود و کجا از اصلاح طلبی فاصله می گیرد. اصلاح طلبی به صورت کلی یک جریان اعتدال گراست و از روح اعتدال گرایی برخوردار است. به همین دلیل اصلاح طلبی هنگامی که وارد «کنش» و «پراتیک» سیاسی می شود به صورت ناخودآگاه اعتدال را نیز در دل خود نهفته دارد. من معتقدم جریان اعتدال گرا به عنوان یک جریان مستقل و یک گفتمان هژمونیک نمی تواند در آینده سیاسی ایران یک آلترناتیو مطمئن برای دیگر جریان های سیاسی باشد. در نتیجه حیات جریان اعتدال گرا در گرو تعریف خود در ذیل گفتمان اصلاحات است. به همین دلیل به دوستان اعتدال گرا توصیه می کنم برای شکل دادن به بازی دیگر و طرحی«دگر» تلاش نکنند. بدون شک هیچ تضمینی برای بقا و دوام آنها در آینده سیاسی ایران در صورت جدا شدن از جریان اصلاحات وجود ندارد. حسن روحانی در کجای بازی اصلاح طلبان قرار گرفته است؟ وی در تاریخ اصلاح طلبی چه نقشی خواهد داشت؟ آیا وی یک ابزار برای عبور جریان اصلاحات از موانع کنونی است یا اینکه یک هدف به شمار می رود؟ من معتقدم آقای روحانی عاقلانه و هوشمندانه حرکت کرده است. آقای روحانی تلاش می کند نسبت به اجماع جریان اصلاحات در حمایت از خود خدشه وارد نکند و بازی «دگری» درنیندازد. با این وجود مشکل اصلی آقای روحانی نیست و بلکه افرادی هستند که در تیم و دولت ایشان قرار دارند و تلاش می کنند صدای متفاوتی داشته باشند و در اجماع حول محور آقای روحانی انشقاق ایجاد کنند. این عده به تازگی مطالب جدیدی را در محافل خصوصی عنوان می کنند که به گوش ما نیز رسیده و ما از آن بی اطلاع نیستیم. من از این مساله هراس دارم که همین افراد پروژه «عبور از روحانی» را از درون دولت آغاز کنند و برای رسیدن به منفعت و قدرت از گفتمان اعتدال عدول کنند. چه کسانی چنین هدفی دارند؟ اجازه بدهید از شخص یا گروهی نامی به میان نیاورم. آیا تاکنون در اتاق فکر اصلاح طلبی برای پس از دوران آقای روحانی تدابیری اندیشیده شده است؟ بله، در این رابطه صحبت شده است. به نظر من انتخابات مجلس دهم برای جریان اصلاحات یک فرصت و یک تهدید در پی خواهد داشت. هدف جریان اصلاحات نباید صرفا تسخیر مجلس باشد. ما باید از هم اکنون به فردای پس از تسخیر مجلس بیندیشیم. عملکرد نمایندگان اصلاح طلب پس از ورود به مجلس دهم در ۱۴ ماهی که تا انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده بسیار بااهمیت است. نکته دیگر اینکه نمایندگان اصلاح طلب مجلس می توانند در طول این ۱۴ ماه نمایش کارآمدی از خود نشان بدهند. این مساله که نمایندگان اصلاح طلب در مجلس آینده دری را بگشایند یا اینکه دری را ببندند دارای اهمیت است و در سرنوشت آینده جریان اصلاح طلب تاثیرگذار است. اگر اصلاح طلبان اکثریت مجلس و ریاست مجلس را در اختیار داشته باشند اما موفق نشوند دری را بگشایند با چالش بزرگ تری در آینده مواجه خواهند شد. در نتیجه عملکرد اصلاح طلبان در مجلس از تسخیر مجلس بسیار با اهمیت تر است. حرکت اصلی و جدی اصلاح طلبان باید از فردای تشکیل مجلس آغاز شود. عملکرد نمایندگان اصلاح طلب در مجلس دهم بیانگر این مساله خواهد بود که در انتخابات ریاست جمهوری آینده آیا قرار است از یک رئیس جمهور اصلاح طلب حمایت کنند یا اینکه دوباره پشت سر آقای روحانی اجماع خواهند کرد. ما در اتاق فکر اصلاح طلبی درباره دوران پس از حسن روحانی اندیشه کرده ایم و یکی از دغدغه های بزرگان جریان اصلاح طلبی همین مساله است. البته وضعیت به این شکل نیست که تمام دغدغه جریان اصلاحات به دوران پس از روحانی معطوف باشد بلکه در شرایط کنونی اصلاح طلبان دغدغه ای دیگری دارند که بیشتر به انتخابات مجلس و برخی سیاست ها در عرصه داخلی و بین المللی مربوط می شود. به نظر شما آیا پس از دولت حسن روحانی یک دولت اصلاح طلب بهتر می تواند منافع اصلاح طلبان را تامین کند یا یک دولت اعتدال گرا؟ این مساله بستگی به انتخابات آینده دارد که مشخص شود کارت های در دسترس برای بازی کدام هستند و با چه کیفیتی در اختیار جریان اصلاح طلب قرار خواهد گرفت. بدون شک هنگامی که هیچ کارتی در اختیار ندارید نمی توانید در زمین بازی تاثیرگذار باشید. با این وجود نزدیک ترین گزینه ممکن برای جریان اصلاحات پس از دولت حسن روحانی یک دولت اصلاح طلب خواهد بود. اصلاح طلبان گاهی باید با کارت خود بازی کنند و زمانی که شرایط مناسب نیست می توانند با کارت دیگری نیز بازی کنند. همه این مسائل بستگی به اتفاقاتی دارد که تا زمان انتخابات ریاست جمهوری در کشور رخ خواهد داد. انتخابات مجلس دهم را به چه میزان در سرنوشت دولت و جریان اصلاح طلبی بااهمیت می دانید؟ من این انتخابات را بسیار بااهمیت می دانم. برخی گمان می کنند تسخیر مجلس دهم مقدمه تسخیر ریاست جمهوری خواهد بود. بنده چنین تحلیلی ندارم و این مساله را صحیح نمی دانم. به نظر من اگر اصلاح طلبان مجلس دهم را تسخیر کنند اما عملکرد مناسبی در مجلس نداشته باشند ممکن است خود مجلس سد راه تسخیر ریاست جمهوری باشد. در نتیجه «کنش» و عملکرد اکثریت اصلاح طلب مجلس دهم تعیین کننده آینده جریان اصلاح طلبی خواهد بود. مردم منتظر این هستند که اگر یک بار دیگر به اصلاح طلبان مجال حضور در مجلس را بدهند چه عملکردی خواهند داشت. مردم منتظرند ببینند اصلاح طلبان در مجلس چه دری را خواهند گشود، چه مشکل مهمی را حل خواهند کرد و چه اخلاقیات سیاسی ای از خود بروز می دهند. آیا اصلاح طلبان پس از تصاحب صندلی های مجلس هر کدام با کارت های متفاوتی بازی خواهند کرد یا اینکه «جمع بودگی» خود را حفظ می کنند و برای حل مشکلات ملی از یک مسیر واحد وارد خواهند شد. به نظر من جریان اصلاحات باید برای فردای پس از انتخابات تدبیر جدی صورت بدهد. اصلاح طلبان باید برای فردای پس از انتخابات مجلس برنامه ریزی کنند که در ۱۴ ماهی که تا انتخابات ریاست جمهوری فاصله دارد چه عملکردی داشته باشند و از چه رفتارهایی پرهیز کنند، تا مشخص شود چه باید کرد و چه نباید کرد. به نظر شما چه باید کرد و چه نباید کرد؟ به نظر من اصلاح طلبان باید برای اشکال گوناگون مناسبات قدرت در آینده برنامه ریزی کنند. اصلاح طلبان حتی باید برای این احتمال که ممکن است موفق نشوند اکثریت مجلس آینده را به دست بیاورند برنامه ریزی کنند. حتی این نگرانی وجود دارد که اکثریت اصلاح طلب موجود در مجلس آینده از فرهنگ و منش اصلاح طلبی آگاهی نداشته باشند. ممکن است اصلاح طلبان به دلیل موانع نظارتی مجبور شوند با کارت های درجه سوم یا چهارم خود بازی کنند. به همین دلیل این احتمال وجود دارد که اکثریت اصلاح طلب مجلس آینده با خلأ فرهنگ و منش اصلاح طلبی روبه رو شوند. بنابراین اصلاح طلبان باید برای همه سناریوهای پیش رو برنامه مدون و کاربردی داشته باشند. اصلاح طلبان باید جزئی از راه حل مشکلات جامعه باشند و نه اینکه خود جزئی از مشکلات جامعه تلقی شوند. ارزیابی شما از انتخابات مجلس خبرگان و حضور آیت ا... هاشمی و سید حسن خمینی در انتخابات خبرگان چیست؟ انتخابات مجلس خبرگان همیشه دارای اهمیت بوده اما انتخابات پیش رو از یک اهمیت تاریخی برخوردار است. دلیل این مساله نیز این است که مجلس خبرگان رهبری ممکن است در طول دوران خود در معرض یک تصمیم بزرگ تاریخی قرار بگیرد که سایه سنگین خود را بر سرنوشت آینده جامعه خواهد انداخت. به همین دلیل باید شرایطی بر انتخابات آینده حکمفرما شود که گرایش های مختلف فکری بتوانند در انتخابات حضور داشته باشند. توازن در بین گرایش های فکری موجود در مجلس خبرگان می تواند قدرت تاثیرگذاری این مجلس را از گذشته بیشتر کند. بنده حضور آیت ا... هاشمی و سید حسن خمینی در انتخابات خبرگان را به فال نیک می گیرم. حضور این گونه شخصیت ها سبب رقابت گفتمانی در درون مجلس خبرگان خواهد شد. رقابت گفتمانی در مجلس خبرگان نیز سبب بالانس سیاسی و عمق بیشتر این مجلس در تصمیم گیری ها خواهد شد.
سه شنبه ، ۲۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یالثارات]
[مشاهده در: www.yalasarat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها