تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837901707
۳۰۰ ثانیه سرفه در هلند
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: سید هادی کسایی زاده: یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی سردشت به نام «حمیرا کریمی واحد» در اجلاس امسال OPCW به مدت ۳۰۰ ثانیه همراه با سرفه از قربانیان سلاح های شیمیایی در سردشت دفاع و مشکلات مصدومان شیمیایی را مطرح کرد.سرچاوه یا همان سردشت شهری مرزی در آذربایجان غربی است که برای رسیدن به آن باید از شهربانه عبور کرده، پس از گذشتن از گردنه های پیچ در پیچ کوهستانی به الدورادو ایران برسید. اما وقتی نام این شهر زیبا و کوهستانی در تاریخ ایران و جهان ماندگار شد که طعم تلخ جنگ را ناجوانمردانه چشید. هفتم تیرماه 1366 بود که «علی شیمیایی» از فرماندهان رژیم بعث دستور حمله به شهرهای مرزی ایران را صادر کرد، اما نه با بمب و راکد، بلکه این بار با سلاح های کشتار جمعی که سهم سردشت گاز خردل بود. این حمله هوایی هشت هزار قربانی برجای گذاشت که حالا پس از 28 سال سه هزار جانباز 25 درصد، 110 جانباز 70 درصد، 300 جانباز 50 درصد، و هزاران جانباز دیگر را در دل خود جای داده است و در میان قبور درگذشتگان می توانید نام 130 شهید حمله شیمیایی به سردشت را مشاهده کنید. اما ماجرا برای این شهر جنگ زده ادامه دارد. این روزها وقتی در کوچه پسکوچه های سردشت قدم می زنیم، هنوز هم بوی خردل و بادام تلخ می دهد. خانه هایی که روزی مورد اصابت موشک های شیمیایی قرار داشتند، هنوز هم خودنمایی می کند و اهل خانه که یکی اعصاب و روان و دیگری قربانی خردل است. سردشت را نمی شود با قلم و تصویر توصیف کرد. باید رفت، دید، شنید، گریست و عبور کرد. وضعیت شهر روز به روز وخیم تر می شود، از جنگل خواری و کو ه خواری تا عبور و مرور قاچاقچیان ... اما در میان بازارچه مرزی تابلوی کلینیک جانبازان شیمیایی را می توانید ببینید، اما در آن از پزشک متخصص خبری نیست. اهالی منطقه می گویند، یکی از جانبازان شیمیایی سردشتی به دلیل نبود پزشک متخصص در مسیر سردشت به ارومیه به شهادت رسیده است. اما در کنار تمام مشکلاتی که سردشت با آن دست و پنجه نرم می کند، موضوع آلودگی خاک هم در میان است. وقتی به گفته کارشناسان گاز خردل در شرایط پایدار 400 سال ماندگاری دارد، بی تردید خاک مناطق شیمیایی شده آلوده است. سردشتی ها می گفتند وقتی برخی خانه ها را خراب می کنیم همان بوی خردل دوباره منتشر می شود. این در حالی است که هنوز هیچ کارشناسی و آزمایش خاک برای مناطق بمباران شده سردشت از سوی سازمان محیط زیست انجام نشده و نتیجه مطالعاتی در این خصوص وجود ندارد. سروش مدبری، استاد دانشگاه و کارشناس آلودگی خاک می گوید: تمام خاک مناطق جنگی آلوده است و هنوز این پایش خاک انجام نشده، در حالی که باید محیط زیست در این خصوص وارد شود. البته محیط زیست در دولت گذشته چند باری فراخوان داد، اما استقبالی نشد. البته مدیران ارشد محیط زیست هم بهانه آوردند که چون منطقه مین گذاری شده نمی توانیم پایش کنیم! شهری که یک روز در سال به یادش می افتند اگر بخواهیم در چند صفحه روایت سردشت را از سال 66 تا امروز تشریح کنیم مثنوی هفتاد من است. شهری که نه اداره میراث فرهنگی و گردشگری دارد و نه موزه ای که در آن فاجعه بزرگ تاریخی حمله شیمیایی را نشان دهد، حالا نبود فرهنگسرا و ورزشگاه و سایر امکانات پیشکش! شاید هر سال در سالروز هفتم تیر مسؤولان نیم نگاهی به این شهر گمشده داشته باشند که البته هرسال هم سر برگزاری این همایش و سالروز کلی جار و جنجال سیاسی برپا می شود که هر نهادی می خواهد کار را به اسم خود به پایان برساند. شاید بتوان گفت یکی از قدیمی ترین و منسجم ترین نهادهای مردمی سردشت «انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت» باشد که از سال 1379 رسماً کار خود را آغاز کرد و همین فعالیت موجب شد در سال 1381 کمیسیون پزشکی ویژه مصدومان سردشتی در این شهر برگزار شود و این اقدام موجب شد 1400 قربانی شیمیایی در این شهر شناسایی شوند. این انجمن توانست در سال 1382 با حضور در سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی و ملاقات با دبیرکل انجمن، گام مهمی را برای ایران بردارد. رحیم واحدی، عضو هیأت مدیره انجمن در گفت وگو با قدس می گوید: در آن سال پس از اجلاس، نمایشگاه عکسی برگزار کردیم و وقتی آقای دبیرکل عکس ها را دیدند، گفتند: تاکنون این نوع از فاجعه حلبچه را ندیده بودم و عکس ها جدید است. جلو رفتم و گفتم ببخشید! این تصاویر برای شهر سردشت است. شهری مرزی در ایران که مورد حمله شیمیایی عراق قرار گرفته است. وقتی این سخنان را شنید 45 دقیقه جلسه داشتیم و نتیجه آن شد که سالنی به نام سردشت در سازمان نامگذاری و نام سردشت به عنوان قربانی سلاح شیمیایی جهانی شد و با دعوتی که کردیم به ایران آمدند، اما دولتمردان به جای اینکه دبیرکل OPCW را به سردشت بیاورند به اصفهان برده و گشت و گذار کردند! آقای واحدی در ادامه می گوید: هر سال در این اجلاس شرکت می کنیم و توانسته ایم هر جلسه نمایشگاه عکس سردشت را برپا کنیم و این اجازه تنها به ایران داده شده است. با هزینه شخصی رفتیم! این عضو فعال «انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت» از اعزام تیم انجمن در اجلاس امسال OPCW خبر می دهد و می افزاید: امسال هم پنج نفر از انجمن در هلند حضور داشتند تا پیام مظلومیت مردم سردشت را اعلام کنند. وقتی از وی در مورد هزینه های سفر سوال کردیم، می گوید: مایه افتخار است که این انجمن در سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی کرسی دارد، اما متأسفانه هیچ کدام از دولت ها تاکنون این انجمن را برای حضور در عرصه های بین المللی حمایت نکردند و امسال هم با هزینه شخصی خودمان به هلند رفتیم که هزینه ای بیش از 40 میلیون تومان در پی داشت. البته خدا را شکر امسال سفارت ایران جایی برای اسکان دادند وگرنه هزینه ها بیشتر می شد. واحدی با بیان اینکه امسال پنج دقیقه وقت برای سخنرانی یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی در سردشت در نظر گرفته شد، می گوید: خانم حمیرا کریمی واحدی که 11 نفر از اعضای خانواده خود را در بمباران سردشت از دست داده است در این مدت زمان پشت تریبون اجلاس رفته و از مظلومیت شهروندان سردشت دفاع کرد. این یعنی نشان دادن عمق فاجعه انسانی در شهری بی دفاع که از چشم جهان مخفی ماند. این عضو هیأت مدیره انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت با اشاره به اینکه پرونده فروشنده بزرگ مواد شیمیایی را این انجمن رسانه ای کرده و علیه آن شکایت کرد، می افزاید: در سال 2005 یک دادگاه در شهر لاهه این فرد را به نام «فرانس فان آنرات» در ارتباط با همدستی در نقض قوانین جنگی از طریق انتقال مواد شیمیایی برای ساخت بمب های شیمیایی به عراق مجرم شناخت و وی را به 15 سال حبس محکوم کرد. همچنین در سال 2007 دادگاه تجدیدنظری برپا شد و با تایید حکم بدوی، «آنرات» را به دلیل مشارکت در ارتکاب جنایات جنگی توسط صدام حسین و سایر مقام های سابق رژیم بعث عراق از طریق ارایه مواد شیمیایی مجرم تشخیص داد و با لحاظ برخی عوامل مشدده و با هدف پیشگیری از وقوع جرایم مشابه در آینده، مدت حبس وی را به 17 سال افزایش داد. این متهم بزرگ و دلال در سال های 1984-1988 حدود 1100 تن ماده شیمیایی TDG که در تولید گاز خردل کاربرد دارد را به عراق صادر کرده بود. گفته های واحدی در حالی است که وضعیت سردشت خوب نیست. هرچند آقای فرماندار قول و وعده هایی داده، اما هنوز قربانیان سلاح های شیمیایی در این شهر جنگ زده با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. همین چند سال پیش بود که وقوع ریزگردهای عربی وضعیت مصدومان را بحرانی کرد، در حالی که همچنان درمان آن ها با مشکلاتی روبه رو است. به گزارش خبرنگار ما، وقتی در شهر سردشت قدم می زنید هنوز خانه ها و مغازه هایی که در آن بمب شیمیایی اصابت کرده با همان وضعیت وجود دارد انگار قرار نیست خاک و موقعیت بمباران سردشت حتی برای یکبار هم شده بررسی شود. اما نکته جالب و قابل تأمل این است که مردم سردشت هیچ گاه گلایه ای نداشتند و مظلومانه گاهی از رسانه ها خواسته های خود را بیان کردند، در حالی که هیچ وقت مسؤول بلندپایه حتی برای یکبار میهمان این شهر تاریخی و قربانی سلاح شیمیایی نشده است. حال باید منتظر ماند و دید آیا دولت یازدهم نگاه ویژه ای به سردشت جهان دارد یا نه!
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها