محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831494867
منیژه حکمت:دغدغه اجتماعی داریم، انگ سیاسی می زنند!
واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : منیژه حکمت، سینماگر پرکار و البته پرسروصدایی است. پرسروصدا؛ چون حرفش را می زند، رک و روراست و همین اظهارنظرها گاهی کار دستش می دهد و می شود تیتر خبرگزاری ها. با این حال کمتر تن به مصاحبه می دهد چون به این نتیجه رسیده است که از حرف های بی غرضش استفاده های جناحی و سیاسی می شود. با این حال دعوت را با استقبال پذیرفت چون معتقد بود اینجا می تواند حرفش را بدون هراس از سوءبرداشت ها بزند. منیژه حکمت متولد ١٣٤١ اراک است. وی فعالیت سینمایی را سال ١٣٧٢ به عنوان دستیاری کارگردان فیلم «دلاوران کوچه دلگشا» به کارگردانی حسن هدایت آغاز کرد. او در کارنامه سینمایی خود تجربه کارگردانی: سه زن (۱۳۸۵) زندان زنان (۱۳۷۹) / نویسندگی (زندان زنان) / مشاور فیلمنامه (سه زن) / بازیگری (آپارتمان شماره ١٣) و همچنین برنامه ریزی (۷ مورد) / دستیار کارگردانی (۴مورد) / منشی صحنه (۳ مورد) / / تهیه کننده (۸ مورد) / مدیر تولید (۳ مورد) / سرمایه گذار (۲ مورد) / جانشین مدیر تولید (یک مورد) / طراح صحنه (یک مورد) و مسوول لباس (یک مورد) دارد. خانم حکمت، امسال شما دو تا کار آماده اکران دارید؛ مستند لالایی و فیلم سینمایی خماری. در مورد این دو می توانید بیشتر توضیح دهید؟ لالایی یک پروژه مستند است که از چهار سال پیش شروع شد. از همان موقع که مشخص بود منطقه دارد به آتش کشیده می شود و اکنون ناامنی دامن کل منطقه را گرفته است. نبود صلح، بشر و فرهنگ بشری را نابود می کند. لالایی ها جزوی از فرهنگ شفاهی بشری است که در حال نابودی است. همین انگیزه ای شد تا لالایی هایی را جمع آوری کنم شاید بتوانم در بستر آنها علیه خشونتی که فراگیر شده است مستندی بسازم. لالایی ها نخستین درددل مادران است. هرچه این لالایی ها بتوانند صلح آفرین باشند تاثیر بیشتری می گذارند. کودکانی پرورش می یابند که علیه خشونتند و هیچ گاه با خشونت همسو نمی شوند. در این پروژه ما به دنبال لالایی های منطقه بودیم و از این رو ایران را گرفتیم، افغانستان رفتیم، تاجیکستان رفتیم و لالایی های عربی را نیز گرفتیم. مستند لالایی همه اش تصویر و لالایی است. دیالوگ اصلا ندارد... لالایی ها به هم وصل می شود و کنسرتی به وجود می آورد... کنسرتی برای همه کودکان و مادران جنگ دیده است که آسیب پذیرترین قشر خشونت ورزی ها و جنگ طلبی ها هستند و با فریادشان صلح و آرامش برای تمام کودکان دنیا را طلب می کنند. با این نگاه من سراغ لالایی ها رفتم. الان که فیلم در مرحله مونتاژ است می بینم که درست فکر کردم، درست دیدم، این شاعرانگی، این زنانگی در فیلم درآمده است و خوشحالم که این فیلم را در جهت نفی خشونت و برای بشریت ساخته ام و این حداقل کاری است که به عنوان یک فیلمساز فکر می کنم از دست من برمی آمد و انجامش داده ام. در مورد فیلم سینمایی خماری که تهیه کنندگی آن را عهده دار بودید توضیح دهید. این فیلم نخستین ساخته داریوش غذبانی با فیلمنامه ای از فرهاد توحیدی است و همین هفته پیش فیلمبرداری اش توسط مرتضی پورصمدی به پایان رسید. این فیلم که به صورت همزمان توسط مصطفی خرقه پوش تدوین می شد به موضوع اعتیاد می پردازد و مسوولیت اجتماعی ما در قبال آماری که در این خصوص وجود دارد ما را وادار به ساخت چنین قصه ای کرد. سعید ملکان طراحی گریم این فیلم و جعفر عروجی مدیریت تولید فیلم سینمایی «خماری» را برعهده دارند. مهرداد صدیقیان نقش اول را در این فیلم برعهده دارد و کاظم سیاحی نقش مکمل او را برعهده دارد. خود شما هم که در این فیلم نقش اول زن را بازی کردید! این فیلم درباره جوان موزیسینی است که خود را آماده آزمونی برای اعزام به خارج می کند. این جوان تمام تلاش خود را برای قبولی در این آزمون می کند و دقیقا در روز این آزمون اتفاقاتی برای این جوان روی می دهد. بنابراین منیژه حکمت از فجر پارسال تا فجر امسال خیلی پرکار بوده است. تا اینجا یک تهیه کنندگی و یک کارگردانی. نه، یک تهیه کنندگی دیگر هم دارم که بسیار کار بزرگی است به نام «ایران واقعی». این پروژه را با شراکت زد دی اف، آرته انجام داده ام. این نخستین سه گانه ای از ایران است که فکر می کنم در جهت توسعه است یعنی در جهت زیرساخت های توسعه، از جمله گردشگری و جذب توریست و اینکه ما بتوانیم بند ناف مان را از نفت ببُریم. چه کسی کارگردانی این سه گانه را برعهده دارد؟ یک کارگردان آلمانی است. از زمستان شروع می کنیم و ادامه می دهیم تا بهار. این سه گانه ای است که بهترین شبکه های دنیا آن را پخش خواهند کرد. همه ایران واقعی را دربرمی گیرد؛ شمال، مرکز و جنوب... سعی می کنیم از نگاه زیبایی شناختی به فرهنگ و مردم شناسی ورود کنیم. هر آدم عاقل و منصفی به هرحال متاسف می شود، از اینکه چهره ای که از ایران در رسانه های دنیا نشان داده می شود، چهره واقعی ایران نیست به همین خاطر اسم این سه گانه را گذاشتیم ایران واقعی. ایران واقعی مجموعه ای از قومیت ها، فرهنگ ها، شادی ها و غم های ایران و تاریخش است. نیاز الان جامعه ایران است که این اتفاق بیفتد، من پیشقدم شدم و خوشبختانه طی ماه آینده فیلمبرداری این فیلم هم شروع می شود و همان طور که گفتم قرار است در اکثر شبکه های خوب دنیا این فیلم پخش شود. پس این یکی هم یک فیلم مستند است؟ بله! این سه قسمت ٥٠ دقیقه ای مستندی است از ایران و من خیلی دوست دارم زودتر تمام شود و به نمایش دربیاید که می تواند در توسعه گردشگری بسیار اثرگذار باشد البته اگر به ما اطمینان کنند و اجازه بدهند کار کنیم، وقتی من دقت می کنم می بینم حقوق بشر در کشور من از بسیاری لحاظ از تمام کشورهای منطقه جلوتر است به خصوص از لحاظ حقوق و مطالبات زنان. خب وقتی می بینم از نظر حقوق بشر ایران را زیر کشور عربستان در جدول قرار می دهند، حالم بد می شود. اصلا کشور من ربطی به عربستان ندارد. این بخش زیادش برمی گردد به رسانه های دنیا، به چهره ای که دارد از کشور من نشان داده می شود، زنان کشور من اصلا ربطی به زنان کل خاورمیانه ندارند. زنان کشور من چنان پیشرو هستند، چنان آگاه هستند که با تمام مشکلاتی که داریم، هیچ کدام از کشورهای خاورمیانه نمی توانند به گرد ما برسند. این اظهارنظر شما برای من جالب است. شما هیچ وقت علنا و به طور شعاری ادعا نکردید که یک فیلمساز یا سینماگر فمینیست هستید ولی به صورت عملی همواره رفتار و حرکات حرفه ای تان درباره زنان بوده است. این حرف شما نشان دهنده این است که برای تان مساله جنبش زنان در ایران دغدغه است. آیا این طور است؟ معلوم است دغدغه است. زنان نیمی از انسان های کشور من هستند. هرچه این نیمه پیشروتر و آگاه تر باشد حداقلش این می شود که کوچک ترین رکن یک جامعه یعنی خانواده بارورتر می شود، از دامن این زنان کودکانی پرورش می یابند که آینده کشور من هستند. هرچه این زنان آگاه تر باشند آینده کشور من درست تر رقم می خورد. من خودم یک زن و یک مادرم. مگر می تواند مساله زنان دغدغه من نباشد. یک نمونه برای تان مثال می آورم: آمار سینماگران زن مان را نگاه کنید! در عرصه کارگردانی، پشت صحنه، انیمیشن، فیلم کوتاه، فیلم مستند، برابری می کنیم با آمار تمام کشورهای خاورمیانه، این دیگر دم دست ترین آمار است که از آن آگاهم. کشورهای دیگر منطقه یک درصد شرایط ما را هم ندارند. نمی گویم مشکلات فرهنگی نداریم. ما مشکلات فرهنگی داریم، مشکلات اجتماعی داریم، تمام اینها را داریم ولی حرکت رو به جلویی که زنان کشور من از انقلاب تا الان آغاز کرده اند را نمی توانیم و اجازه نداریم نادیده بگیریم. زن ایرانی از خانه بیرون آمده و به دنبال مطالباتش است. در این حرکتش به دنبال برابری است. به نظر من زن ایرانی در حرکت غیررادیکالش، حرکتی که بسیار آگاهانه و هوشمندانه است، مطالباتش را یکی یکی دارد پیگیری می کند و به دست می آورد. اینها شعور و آگاهی زنان ایرانی است و حالا بیایند در جدول مقایسه زنان کشورها، کشور مرا بگذارند پایین جدول کشورهای خاورمیانه! این نامردی نیست؟ از لحاظ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بهترین شرایط را در منطقه زن ایرانی دارد؛ از حضور در دانشگاه بگیریم تا حضور زنان در معدن تا زنان پزشک و استاد دانشگاه و نویسنده و... شما روزنامه نگارید می توانید بروید آمار بگیرید... خب انکار اینها به من برمی خورد. اما وقتی شما ١٤ سال پیش زندان زنان را ساختید به شما انگ سیاه نمایی از چهره زن ایرانی زده شد... ببینید، من آشغال هایم را زیر فرش نمی دهم! من هیچ چیز را قایم نمی کنم. هر ناهنجاری که در کشور من است، وظیفه من و تعهد من است که بحثش را در جامعه پیش بکشم تا کارشناسان بیایند آسیب شناسی کنند و راه حل برایش پیدا کنند. وظیفه ما است که وقتی در جامعه ناهنجاری ای سیر صعودی پیدا می کند مطرحش کنیم تا برایش راه حل پیدا کنیم. ما نمی توانیم مدام قایم کنیم. در جامعه ما الان خشونت، اعتیاد، ایدز، رشوه، فساد و... آمار صعودی دارد. وظیفه من به عنوان شهروندی از میان ٧٠ و خرده ای میلیون نفر چیست؟ من در قبال تک تک اینها مسوول هستم، هر جوان ایرانی که به سمت خشونت می رود، هر جوان ایرانی که معتاد می شود منمسوول هستم. من و ٧٠ میلیون دیگر مسوول هستیم. این بار را از دوش مان برنداریم. این رسالت ما است. وظیفه ما نسبت به کشورمان است. فکر نمی کنید همین احساس مسوولیت و درواقع این فعالیت اجتماعی و فعال اجتماعی بودن شما است که مرتب به شما انگ سینماگری که رویکرد سیاسی دارد، می زنند؟ الان در جامعه ما مرز بین کسی که دغدغه اجتماعی دارد و کسی که فعالیت سیاسی دارد مغشوش است. پرهیز از انگ سیاسی باعث بازدارندگی در جهت توسعه کشور می شود که بسیار خطرناک است. من از انگ نمی ترسم. چرا سیاسی بودن انگ است؟ بگذارید برعکس جواب بدهم! اگر اجازه دهند حزب و احزاب تعریف جامع از خودشان در رفتارهای سیاسی بدهند دیگر سیاسی بودن انگ نخواهد بود. خود من اهل هیچ حزبی نیستم، چون امثال ما نمی توانیم جزو هیچ حزبی باشیم. کسی که در هنر اندیشه دارد، نمی تواند در چارچوب قرار بگیرد. پس ما نمی توانیم در این وادی قرار بگیریم تا برای مان چارچوب تعریف شود و ما رسالت مان این است که هرچارچوبی را بشکنیم. پس نمی توانیم در این حزب سیاسی و اصولا ایدئولوژی قرار بگیریم. اما در مقابل دغدغه اجتماعی داریم بنابراین وظیفه و رسالت ما است که هر حزب سیاسی یا جناحی سر کار بیاید در روند نگاه اجتماعی مان، نقدش کنیم. ما چارچوب پذیر نیستیم. بنابراین شما معتقدید که انگ سیاسی می زنند تا دغدغه های اجتماعی هنرمندان را انکار کنند؟ تا حدودی! من حرفم این است که اگر این مرز بین فعالیت اجتماعی و فعالیت سیاسی را نظام و دولتمردان ما روشن کنند و اگر تکلیف همه را روشن کنند که اصلا سیاست چیست و فعال سیاسی کیست، بسیاری از مشکلات حل می شود! برگردیم به دو فیلم آماده اکران شما. به نظر می رسد برای جشنواره فیلم فجر امسال شما دو تا کار ارایه خواهید داد. الان که اینجا نشستم و با تو صحبت می کنم تصمیمم عوض شده شاید به جشنواره فجر این دو فیلم را ندهم! چرا؟ چون حس خوبی ندارم. اصولا با حس هایم زندگی می کنم با حس هایم تصمیم می گیرم. یک جاهایی عقلانیتم حاکم می شود اگرچه یک جاهایی هم بدون واسطه می شود گفت که منافعم را نیز دخیل می کنم. ولی به طور کلی وقتی در موردی حس کنم که با من با صداقت برخورد نمی شود به خصوص در یک مجموعه مدیریتی... آنجاست که تصمیم می گیرم که وارد بازی این دوستان نشوم. درواقع ضمن احترام شدیدی که به مجموعه مدیریت سینمای ایران دارم، چون آدم رک و صریحی هستم و دیپلماسی هم خیلی بلد نیستم با توجه به برخوردهایی که با من از طرف این دوستان شده است فکر می کنم فیلم سینمایی ام را به فجر ندهم و بدین ترتیب وارد این بازی نشوم، در مورد مستند لالایی هم که ترجیح می دهم فعلا صبر کنم تا ببینیم چه اتفاقی برایش می افتد. می شود کمی شفاف تر توضیح بدهید مگر چه برخوردهایی با شما شده است؟ ببینید! من ادعای زیادی ندارم، اما باری به هرجهت هم پا در عرصه سینمای این مملکت نگذاشته ام، دغدغه هایم سینما و عکس و فریم در فیلم بوده که همه از اندیشه من نشات می گرفته و می گیرد. به همین جهت است که لااقل این ادعا را دارم که با بضاعت و شرایط خودم در عرصه سینما اتفاقاتی را رقم زدم که کمتر کسی می توانسته رقم بزند. البته این کارها را برای مدیران نکرده بلکه برای مردم ایران کرده ام. یک دستت درد نکند هم از طرف مدیریت سینمایی کشور هیچگاه نشنیدم. حسم به من می گوید همواره تلاش شان این بوده که ما را نادیده بگیرند. یک دوره هایی توقع نداریم که دیده شویم؛ با این حال کارمان را می کنیم اما یک دوره هایی این نادیده انگاشته شدن ها برای مان گران تمام می شود. در این مواقع است که گاهی به خودم می گویم ببین حکمت! فکر کن این دوره هم مثل دوره شمقدری است و تو مثل همان دوره ها با سختی ها کنار بیا و کارت را بکن و دیگر اهمیت نده چه رفتاری با تو می شود! اصلا توجه نکن به این جشن هایی که به هرحال برگزار می کنند و پزش را می دهند. پس بنابراین می توان گفت توقع شما از مدیریت کنونی بیشتر از مدیریت قبلی است که الان این گله ها را مطرح می کنید؟ یقینا، بدیهی است که خوشحالم آدمی مثل جنتی وزیرم است، شخصی مانند ایوبی معاونت سینمایی را برعهده دارد. چون ما به هر حال مجبوریم کلیت را ببینیم و کلیت سینما و هنر ایران به نفعش است که جنتی وزیرش باشد و ایوبی معاونش! به هرحال اینها ادبیاتی دارند که این ادبیات می تواند کمک کننده باشد، به جای آنکه بازدارنده باشد و این اتفاق خیلی خوبی است. ولی در رابطه با شخص خودم، منیژه حکمت، که آدمی است که می آید مثل بولدوزر در عرصه سینما تصمیم می گیرد برای سینمای کودک یک اتفاق رقم بزند و این کار را می کند و با تمام سختی هایش جلو می رود... خب این حکمت حداقل توقعش این است که زحمت هایش دیده شود. منظورتان پروژه شهر موش هاست؟ خب چه کار باید می کردند که نکردند؟ در شهر موش ها، از اول ما را نادیده گرفتند. یعنی چی؟ یعنی اینکه در مهمانی ها و برنامه های مرتبط به این فیلم حضور پیدا نکردند. حق هم دارند ما در حلقه خودی «آنها» نیستیم. ما اتفاقی را رقم زدیم و باید به ما کمک می کردند، اما نکردند. تیم ما به تنهایی و بدون هیچ کمک دولتی این اتفاق را رقم زد. نه تنها هیچ کمکی به ما نکردند بلکه خیلی جاها با توجه به حلقه دوستان شان بازدارنده هم بودند، بهترین موقعیت اکران که حق من بود را به من ندادند هرچند می دانم آقای ایوبی مخالف این بودند اکران من عقب بیفتد اما کاری نکرد. پس گله شما این است که در برنامه ها و مهمانی های تان شرکت نکردند، دیگر چه گله ای دارید؟ ما مهمانی های مان را برای مردم برگزار کردیم آن کسانی که دوست داشتیم همه آمدند. فیلمی ساختیم که چهار میلیون آدم را کشیده سینما، رزومه، رزومه خوبی شد برای دوران صدارت شان اما یک تشکر از کسی که این اتفاق را رقم زده و اتفاق سختی بوده برای دوستان، جشنواره فجر با آن همه امکانات و ویژگی های خاصی که پارسال داشت، نکردند. آیا یک اتفاق رقم خورده بود یا نخورده بود، آیا سه نسل را به سینما کشاندیم یا نکشاندیم، آیا برای اینکه در دورترین شهرستان های ایران این فیلم را نشان بدهیم تلاش مضاعف کردیم یا نکردیم ستاد شهرستان داشتیم یا نداشته ایم و آیاهای دیگر... حداقل یک دست مریزاد دارد، به من نه، به عوامل این فیلم. به گروه تبلیغات من که بهترین اتفاق را رقم زدند برای سینمای ایران در صد ساله اخیر. تنها تاثیرش این است که انرژی ما را کم می کند ما هم دیگر این کار را نمی کنیم. هرچند که ما برای مردم و این سرزمین و امیدوار کردن مردم، انرژی دادن و لبخند به لب ها آوردن این کار را می کنیم ولی دلسردی بر ما حاکم می شود و نادیده گرفتن مان و اینکه باری به هر جهت کارمان را بکنیم ببینیم چه اتفاقی می افتد. این گله را از جشن خانه سینما هم دارم و یک سوال روشن دارم از آنها. برای کلیت سینمای ایران. آیا شهر موش ها یک اتفاق بود یا نه، نبود؟ اگر اتفاق رقم خورد، یک جایگاه دارد، اگر هم اتفاقی نبود علنا بگویند این شهر موش ها مهم نبود. وقتی در حد ادعا سینما به عنوان صنعت بخش خصوصی در تمام شعارهای مان هست، یک جایی این شعار باید بازتاب داشته باشد؟ من حرفم این است که اگر این فیلم را ما نساخته بودیم و یک گروه دیگر از حلقه دوستان شان آن را ساخته بودند چگونه دیده می شد؟ چگونه حمایت می شد؟ باز اتفاقا ما از تمام این نامهربانی ها می گذریم. پوست ما کلفت شده است از تمام این نامهربانی ها، باز تلاش می کنیم در روند تعهدمان نسبت به سینما و هنر که نیاز اجتماعی کشور است باز هم اتفاق رقم بزنیم و کارمان را انجام دهیم. جالب آنکه با همه این اوصاف اینها ادعا دارند از سینمای کودک حمایت می کنند! پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران را رقم زدیم، پزش را مدیران دادند بدبختی هایش مال ما بود. منظورتان پرفروش ترین در تاریخ سینمای کودک ایران است؟ نخیر در کل سینمای ایران! بدون هیچ رانتی در فروش. شاید اکنون فیلم محمد رسول الله رقم جدیدی را بزند که البته شرایطش فرق می کند، منظورم پرفروش ترین فیلم از سینمای مستقل، با بضاعت و امکانات خودش. گفتید صدارت جنتی برای وزارت ارشاد و برای فرهنگ و هنر ما بسیار خوب است، اما در ضمن معتقدید که خوب بودنش دلیل نمی شود که نقدش نکنیم؛ درست است؟ با تمام ارادتی که نسبت به جنتی و ایوبی دارم بحث من اینجاست که چرا تا نقدی می کنیم یک جمله ما را بزرگ می کنند و به جناح بندی های خودشان می برند. اجازه ندارند این کار را بکنند. با ما حق ندارند این کار را بکنند. ما حق مان است نقد کنیم برای همان مساله توسعه، برای زیرساخت ها... اما مجبوریم که سکوت کنیم و این سکوت یعنی سم مهلک در شرایط الان. یعنی شما می گویید از نظر امنیتی مجبور به سکوت نیستید بلکه از نظر فضای سیاسی مجبور به سکوت می شوید؟ بله دقیقا! به خاطر فضای سیاسی و جناح بندی های سیاسی است که مجبور به سکوت می شویم! وقتی نقدی از دهان مان درمی آید چنان فضایی درست می شود که تو نمی دانی چه کار کنی. خب این فضا مسموم است. باید فضایی درست شود که همه جناح های سیاسی و فعالان اجتماعی در جهت ساختن این مملکت به بهترین شکل ممکن حرکت کنند. بنابراین صراحتا می گویم ما سینماگران مستقل را در دسته بندی های خودتان وارد نکنید و از گفتارهای ما سوءاستفاده نکنید... شما بارها در مصاحبه ها و گفته های تان اشاره کردید که ما سینماگران مستقل... این سینماگران مستقل چه کسانی هستند؟ اگر بخواهم خیلی واقع بینانه صحبت کنم باید اعتراف کنم که ما سینماگر مستقل صرف نداریم، چون هر فیلمی بسازیم باید ارشاد پروانه ساخت بدهد، بعد پروانه نمایش بدهد، همه چیز ما را برای تبلیغات باید مهر و امضا کند و البته ممیزی هم که وجود دارد. سینمای مستقل از نظر من در این شرایط تعریفش این است که با بودجه ای که خودش به دست می آورد هر فیلمی را که دوست دارد بسازد. اما ما مدام قرار است خودمان را ثابت کنیم، سینماگرانی هستیم که سعی می کنیم سینمای مان را صنعت تعریف کنیم و بودجه های مان را از بخش خصوصی یا از جیب خودمان تامین کنیم و در میان این رانت های بسیار زیادی که وجود دارد حضور نداریم و نمی خواهیم هم از رانتی استفاده کنیم و البته آنها هم ما را نمی پذیرند که به ما رانتی بدهند بنابراین یک جوری مجبوریم با بودجه هایی که خودمان تامین می کنیم فیلم مان را بسازیم. این ما و آنها یعنی چی، آنها کی هستند؟ از شروع انقلاب یک گروه هایی درست شد که با روابطی که داشتند، شکل ارتباطات مدیریتی که داشتند، آمدند داخل سینمای ایران و اکنون سینما را حق خودشان می دانند، بودجه های سینما و اکران خوب را حق طبیعی خودشان می دانند و سینما را ملک خود می دانند. ما هر کاری هم بکنیم، بیگانه ایم. سازوکار بلد نیستیم. ما مدیر را نظارت می کنیم، منتقد مدیران هستیم، بحث های خودمان را داریم در جهت اصلاح مشکلات سینمایی. در واقع ما کلیت سینما و خانواده سینما را می بینیم. اسم نمی برید از این آنها و از این ما؟ دلیلی ندارد من اسم ببرم. سینمای مستقل یک بخشش از قبل از انقلاب مانده است که شامل کارگردان های پیشکسوت و خوب ما هستند. یک بخش دیگرش شاگردان همین استادان هستند که سینما را از آنها یاد گرفتند و الان دارند کار می کنند. خب تکلیف اینها خیلی روشن است. خب این ما و تعریف تان از آنها... آنها در تمام عرصه های فرهنگی، اجتماعی، در ادارات، وزارتخانه ها، سینما، تئاتر و در همه جا وجود دارند. اقلیتی که طبق رانت های فامیلی و امکانات ویژه که حق خودشان می دانند. سال هاست حس بد آزاردهنده ای دارم؛ این یک درد است. ما چقدر باید خودمان را ثابت کنیم که عاشق این سرزمینیم؛ دغدغه و مساله مان این سرزمین است و باز می بینیم که اتفاق دیگری رقم می خورد. چقدر باید خودمان را ثابت کنیم، البته من تا الان نپذیرفتم و خودم را شهروند درجه یک می دانم و فسیل نشدم. توقع ندارید نتیجه بگیریم که آنها فیلمسازان بدی هستند و شما فیلمسازان خوبی ؟ اصلا این را نمی گویم. آنها امکانات ویژه دارند و فیلمسازان خوبی هستند. اینقدر آزمون و خطا کردند که یاد گرفتند فیلمسازان خوبی باشند. اتفاقا اصلا قایل به این نیستم که فیلمسازان بدی هستند. پس قبول دارید که بین آنها فیلمسازان خوبی هم وجود دارد؟ بله. بقال سر کوچه را بیاوریم. این امکانات را به آنها بدهیم هرچقدر پول، بودجه و هر چیزی خواستند به آنها بدهیم فیلمساز خوبی می شود! فکر نمی کنید زمان آن رسیده که دیوار بین ما و آنها خراب شود؟ خب آنها سی و خورده ای سال مایملک بودند. ما که کاری از دست مان برنمی آید. الان به نظر شما خانه سینما دست آنهاست یا دست شماست؟ من ورود به خانه سینما نمی کنم چون پیچیدگی هایی دارد که تا شفاف نشود نمی توانم راجع به آن صحبت کنم. از دوره شمقدری اتفاقاتی که افتاده تا الان باید شفاف شود. روایت تان را از دوره شمقدری و بحران خانه سینما بگویید. شمقدری و دوران شمقدری... به نظر من آن دوران بدترین موقعیت سینمای ایران بود. دورانی بود که صبح ها ما بی هیچ انگیزه ای از خواب بیدار می شدیم که طی طریق کنیم. دوست ندارم اصلا راجع به آن دوران حرف بزنم. اینکه تلاش می کنی اتفاقی در جهت بهبود جامعه ات و ایجاد شرایط مطلوب تری برای جامعه ات رقم بزنی، ولی به دیوار سیمانی برمی خوری، می بینی سنگ جلوی راهت است... آن روزگارها را دوست ندارم، نه به عنوان کارگردان یا تهیه کننده بلکه به عنوان یک ایرانی آن روزها را دوست نداشتم. روزهای بد... آقای عسگرپور دو هفته پیش در مصاحبه با روزنامه اعتماد از آن روزها گفت و جالب این بود که تقریبا همین لحن را داشت. به نظر شما آقای عسگرپور از آنهاست یا از شما؟ من یک دینی به آقای عسگرپور دارم. زمانی که برای پگاه آهنگرانی (دخترم) مشکلاتی به وجود آمد به عنوان رییس صنف خیلی به ما کمک کرد. بگذاریم در این مورد اینها و آنها نگوییم. ولی به هرحال آن بخش از تاریخ خانه سینما با مدیریت آقای عسگرپور باید شفاف شود. اینکه واقعا چه اتفاقاتی افتاد. دو گروه باید بیایند حرف های شان را بزنند. کدام دو گروه؟ گروه شمقدری و گروه خانه سینمای آن موقع. مثلا در همان دوره تیم خانه سینما با احمدی نژاد دیدار داشته، باید در مورد این دیدار مطالب شفاف شود. یک سکوتی از جلسات آن دوران است که برای من گزنده است. تا روشن نشدن آن اتفاقات و حواشی آن دوره، هیچ اظهارنظری نمی توانم بکنم. نظرتان در مورد خانه سینمای این دوره چیست؟ من زیاد با خانه سینما کاری ندارم، اگر دیده باشید در مراسم شان هم زیاد حضور ندارم. کاری هم ندارم. من این ور کار خودم را می کنم. چرا ، بالاخره صنف شماست؟ صنف باید تعریف شود. صنف نمی تواند شعبه دوم وزارت ارشاد باشد. الان به نظر شما هنوز هم خانه سینما شعبه دوم وزارت ارشاد است؟ آیا همیشه همینطور بوده؟ گفتم که تشکیلات و صنف را باید تعریف کنیم. البته که همیشه این طوری نبوده. یک مقطع هایی خانه سینما مستقل تر بوده. ولی مشخصا الان شعبه دوم وزارت ارشاد است. خب من می روم مشکلاتم را با خود وزارت ارشاد حل می کنم چرا بروم سراغ شعبه اش؟ اینکه یک حلقه ١٠ نفره مدام در همه جشن های خانه سینما هستند، همان ها جایزه می دهند، همان ها برگزار می کنند و هر اشکالی که داشته باشی تو حق اعتراض نداشته باشی دیگر صنف معنی نمی دهد. نخستین مطالبه، نخستین تعریف یک صنف این است که بچه ها بتوانند منتقدش باشند نه اینکه هر کسی منتقد بود باید حذف و از این دایره کنار گذاشته شود. این صنف نیست. یک صنف باید دغدغه اعضای پنج هزار نفری را داشته باشد نه اینکه یک حلقه ای دور هم جمع شوند برای خانه سینما خودشان تصمیم بگیرند، مدام هم از هم تشکر کنند. این حلقه چه کسانی هستند؟ از رانت بگیرهای قدیم هستند؟ نه، این حلقه همیشه بودند. به نظر من مطبوعات باید رصد کنند چه کسانی هستند. یعنی در تمام دولت ها این حلقه فرق نکرده؟ نه، رصد کنید، کاری ندارد. این وظیفه مطبوعات است، می شود رصد کرد. جشن ها را ببینید، عکس ها را ببینید، مهمانی ها را ببینید. اشکالی هم ندارد سینما را مایملک خود و حق طبیعی خود می دانند. انقلاب را از خودشان می دانند و برای مردم و مطبوعات عادی شده است. شما و یک عده دیگر این انتقاد را به آقای ایوبی دارید که یک عده خاص دور و برشان هست... ما این را مدام گوشزد کردیم. آقای ایوبی دوست ندارد این را بشنود. ولی ما وظیفه مان این بود که بگوییم، گوشزد کنیم که سینما این اقلیت ١٠ نفره نیست، سینما یک خانواده است و اینها عقل کل و دانای کل نیستند. مشارکت همه تفکرهای سینمای ایران می تواند در کنار شما اثرگذار باشد. ولی خب به هرحال ایشان مدیر هستند و ما نمی توانیم مجبورشان کنیم. اگر واقعا به این سفت و سختی بود که شما توصیف می کنید، کسی مثل اصغر فرهادی می توانست بیاید بالا؟ مگر من فیلم نساختم مگر من بالا نرفتم مگر کسی از من حمایت کرد... ما کارمان را می کنیم. ما دغدغه مان و مساله مان این است که نگرانیم که آدم ها نتوانند امیدوارتر باشند، حرکت باید رو به جلو باشد. تلاش مان را می کنیم و فکر می کنیم این درست است. شاید هم ما اشتباه می کنیم نمی دانم. ما چشم به مدیریت نمی دوزیم. ما در عرصه کاری خودمان بر اساس عقلانیت و اندیشه مان عمل می کنیم. دوران شمقدری از لحاظ تهیه کنندگی پرکارترین دوران من بوده. حس می کردم نیاز جامعه الان این فیلم هاست... من کارم را می کردم. اصلا مهم نبود اسم من باشد یا نباشد. وظیفه من اثرگذاری و جریان سازی است. برگردیم به خود منیژه حکمت به عنوان سینماگر. چرا شما بیشتر تهیه کننده هستید تا کارگردان، چرا؟ بارها گفتم تهیه کنندگی شغل من است که یک بخش کوچک از دغدغه هایم را ارضا می کند. تا آنجایی که می توانم سالی یک فیلم اولی را کمک می کنم تا سینماگران آینده ساخته شوند. وقتی می بینم جامعه به یک خمودگی رسیده فیلم کمدی می سازم. برای آنکه بچه های کشورم را در شادی های مان مشارکت دهم. وقتی می بینم در زندگی اجتماعی، با خانواده و با شرایط اقتصادی خانواده ها، اینقدر فاصله بین نسل ها افتاده، شهر موش ها می سازم تا چند نسل را باهم به سینما بیاورم تا شادی کنند، شام بخورند، چای بنوشند، یک زندگی اجتماعی کوچک برای خودشان رقم بزنند. اینها را وظیفه خودم در بحث تهیه کنندگی می دانم. کمدی که اشاره کردید منظورتان کدام فیلم هاست؟ من پوپک و مش ماشالله را ساخته بودم، نیش و زنبور را با آقای سجادی ما کار کردیم. در آن دوران من بر این عقیده بودم که در همه خانه ها باید مردم را بکشم بیرون به سینما تا بخندند؛ چون خنده امید می آورد. شادی می آورد. امید است که باعث تغییر و اتفاقات خوب می شود. از خمودگی و در پستوها فرو رفتن که غیر از ناامیدی و سیاهی چیزی بیرون نمی آید. در آن دوران البته من صداها را نیز ساختم که فیلمی اجتماعی است. یعنی حرکتم را موازی پیش بردم. چرا پس کارگردانی می کنید؟ کارگردانی دغدغه اصلی زندگی من است. دغدغه اندیشه ورزی در عرصه هنر است. دغدغه جریان ساز است. من هیچ وقت فیلم باری به هر جهت نمی سازم برای اینکه شغلم باشد. من برای سینما در سمت کارگردان احترام قایلم. مگر در سمت تهیه کننده احترام قایل نیستید؟ نمی توانم باشم. آن کارگردانی که به هرحال بخش معنوی فیلم را دارد پشت دوربین است. ممکن است من قصه را ببرم تو دلم و برای کارگردان تعریف کنم ولی به هرحال پلان را او می گیرد. من روی کلیت کار تاثیر دارم. ولی در سمت کارگردان مساله اجتماعی در فیلمسازی صدر کار من است. مساله اجتماعی احتیاج به تحقیق و نگاه شفاف و بررسی دارد. نمی توانی جفت پا وارد یک بحث اجتماعی شوی و آن را در قالب هنر و سینما ببری. شاید یک عده بتوانند، هیچ ایراد و خرده ای هم نمی گیرم. شخص خودم را می گویم که نمی توانم. ببینید من باید پلان به پلان فیلمم مال خودم باشد. پس چرا لالایی را کارگردانی کردید؟ تهیه کننده آن هم بودم. زمان می برد مثلا من الان می خواهم «جاده قدیم» را کارگردانی کنم هشت سال تحقیق صرف کردم؛ البته به طور مدام نه، هر از گاهی به سراغش رفتم و برگشتم. شناخت می خواهد. درام اجتماعی سخت است. همین طوری نمی توانی یک بحث اجتماعی را در قالب یک درام سینمایی ببری. سینما صنعت هم هست فروش هم باید داشته باشد. درام، بحث اجتماعی و سینما به عنوان صنعت... یک مثلث است. پس جاده قدیم را حاضرید کارگردانی کنید؟ بله، جاده قدیم دغدغه هشت ساله من است. با تم اجتماعی. می خوانم، می نویسم، کمک می گیرم و مشاوره می گیرم برای نوشتن. باید چیزی بشود که در من کاملا حل شود. فیلم را قبل از اینکه پلانم را بگیرم خودم باید ببینم کامل و بعد شروع به کار کنم. روزنامه «اعتماد»
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[مشاهده در: www.entekhab.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها