محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830084592
هشدار درباره واردات «شیشه» از هند و پاکستان
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: اگر قیمت شیشه پایین آمده نشان دهنده این است که از مسیری به بازار شیشه تزریق می شود. کشفیات ما در خاش و سراوان موید هجمه خارجی است و ما بخشی از محموله را کشف کردیم و تمام محموله کشف نمی شود.سیمای اعتیاد نگران کننده است. نگران کننده «شده» است. دولت، حوزه انتظامی و مقابله و درمان دست به دست هم داده اند تا از گستردگی مهم ترین معضل جامعه - افزایش شیوع و بروز اعتیاد- جلوگیری کنند. تلاش ها، شبانه روزی و به نهایت، توان فرساست. اما اتفاقی که در سوی مقابل می افتد چندان رضایت بخش نیست. به گزارش اعتماد، متولیان مقابله با اعتیاد در مواجهه با آسیب دیده ترین قربانیان اعتیاد- معتادان خیابان خواب- شاهد هستند موادی که تولید و توزیع می شود، هر روز نسبت به روز قبل متشکل است از ترکیباتی خطرناک تر، ناتوان کننده تر و آسیب زاتر. متولیان مقابله با اعتیاد شاید از معدود کارشناسانی هستند که امروز و دیروز وارد عرصه حرفه خود نشده اند و کارکشته های قد و قامت دار این حوزه هستند. اما همان ها اذعان دارند که آنچه می بینند و اتفاقی که امروز در جریان است، دردناک ترین تجربه حرفه ای آنهاست چون امروز، آنچه مافیای مواد مخدر به خورد معتادان می دهد، چیزی نیست جز شوکران مرگ. مرگی تدریجی. شاید دو دهه قبل، شاید سه دهه قبل، قاچاقچیان مواد مخدر، مهربان تر بودند و هنوز لایه نازکی از شفقت بر دل شان بود که جز مورفین و تریاک و هرویین و با ترکیبات نسبتا مشخص، دست به کار جنس دیگری نمی شدند. شاید هم معتادان، قانع تر بودند که همان آمد و رفت خفیف خماری و نشئگی راضی شان می کرد. و امروز... پرویز افشار؛ معاون کاهش تقاضا و سخنگوی ستاد مبارزه با مواد مخدر، در گفت وگویی که با «اعتماد» دارد، در پاسخ به پیش بینی درباره تولیدات جدید مافیای مواد مخدر، چند ثانیه ای مکث می کند. مکثی نه از سر بی اطلاعی. از نگرانی. نگرانی از اینکه امروز مجموعه عظیم «مافیای مواد مخدر»، دیگر آن بی سوادها و کم سوادهای ٤٠ سال قبل نیستند که به تراوش خشخاش و رسوب تریاک روی گونی های بی رنگ کارگاه های متعفن و تخمیر دست ساز محصول شان دلخوش کنند. امروز، مردان و زنان تحصیلکرده، پشت میزهای مجهزترین آزمایشگاه ها نشسته اند تا از ترکیب صدها ماده شیمیایی، به مخرب ترین محصول ساخت «انسان» برای ویرانی «انسان» برسند. رسوب این تحقیق و تفحص گران قیمت و گسترده می رسد به آن «آشپزخانه های» حقیر جنوب غربی پایتخت اما محصول نهایی، اندیشه ساخت مخرب ترین محصول بی رقیب، باز هم از همان آزمایشگاه ها بیرون می آید. بعد از خواب موقت بازار مصرف ایران و فرو نشست تب «شیشه» که ناشی از اقدامات انتظامی و امنیتی دولت برای مقابله با آشپزخانه ها و ورود پیش سازهای روانگردان است، واقعا باید به استقبال چه موجی با چه حجمی، با چه شدتی، و با چه ترکیباتی رفت؟ آقای افشار، به پاتوق های معتادان سر می زنید؟ بله. بعضی هفته ها منظم و بعضی هفته ها نامنظم... اما حداقل، هفته ای یک یا دو بار سراغ پاتوق ها می روم. چه می بینید در پاتوق ها؟ مجموع اتفاقاتی منجر به این می شود که افرادی، حداقل مهارت های شان را از دست داده و به معتاد آخر خطی و معتاد متجاهر خیابانی تبدیل شوند. اما ما در پاتوق ها، فقط معتادان تزریقی آخر خط خیابانی نمی بینیم بلکه بعضی دیگر از آسیب دیدگان اجتماعی را هم می بینیم که با این گروه مخلوط شده اند. مثل برخی اتباع بیگانه که سرپناه یا حامی ندارند، برخی کارگران فصلی که از شهرهای دیگر و به امید کار به تهران آمده اند اما مثلا به علت رکود ساخت و ساز در سال های اخیر، بیکار شده و سرپناهی برای خواب ندارند، برخی افراد بی سرپناه که باید متولی خاص داشته باشند، برخی زنان خیابانی که البته تعدادشان خیلی خیلی کم است اما در پاتوق ها آنها را می بینیم. مجموع این افراد، در پاتوق های مصرف مواد مخدر و در فضایی زندگی می کنند که حداقل امکانات بهداشتی را هم ندارد و مجبورند برای گرم کردن خودشان روزنامه و چوب و پلاستیک آتش بزنند و این شرایط باعث می شود در ورود به پاتوق ها، تمام این افراد را بر اساس شکل ظاهرشان یکی ببینیم و فکر کنیم همه این افراد، معتاد متجاهر خیابانی هستند در حالی که واقعا این طور نیست و درپی بازدیدهایی که از این پاتوق ها دارم و ارزیابی هایی که انجام دادیم، می گویم که برخورد با پاتوق های مصرف، صرفا برخورد با داستان اعتیاد نیست بلکه برخورد با آسیب های اجتماعی است. شهرداری به عنوان متولی ساماندهی متکدیان و افراد سرگردان فاقد سرپناه، باید تعدادی از این افراد را متکفل شود. بین این افراد، بیماران مزمن روانی هست و بنا بر تصریح قانون، بهزیستی متولی آنهاست. تعدادی هم معتاد متجاهر خیابانی هستند اما قبل از آنکه به فکر جمع آوری آنها باشیم باید به فکر قبل از جمع آوری باشیم. روح حاکم بر قانون مبارزه با مواد مخدر، درمان بوده و قطعا بر برخوردهای قهری و جمع آوری تاکید نداشته چنان که ماده ١٦ و ترک اجباری، آخرین بند قانون است. البته بیشترین اعتراض ها به ماده ١٦ بوده چون این تلقی اشتباه حاکم شده که انتقال به اردوگاه ترک اجباری نخستین راه مقابله با اعتیاد است. بله. فکر می کنند این راهکار اصلی برای حل مشکل اعتیاد است در حالی که قانونگذار، شفاف گفته که اعتیاد را باید درمان کرد و ساز و کار درمان هم به صراحت در تبصره ب ماده ١٥ قانون آمده و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی به نیابت از دولت، مکلف به ایجاد زمینه برخورداری از درمان از طریق فراهم کردن پوشش بیمه درمان برای تمام معتادان و حمایت های اجتماعی برای معتادان بی بضاعت است که باید هر سال در بودجه سنواتی این تمهیدات را منظور کند. ما نگاه مان را از این تکلیف قانون برداشتیم و به آخر خط نگاه کردیم که اشتباه است چون اگر در مراحل اول و برای پیشگیری اولیه و درمان داوطلبان سرمایه گذاری کنیم، تعداد آخر خطی ها به حداقل می رسد. متاسفانه حلقه واسطه بسیار کمرنگ دیده شده است. که همان درمان داوطلبانه و تشویق به درمان داوطلبانه بوده. تشویق به درمان داوطلبانه از طریق ایجاد فرصت و امکانات و بودجه. ٨٨ درصد درمان اعتیاد در کشور ما، غیر دولتی است و فقط افراد متمکن می توانند به بخش غیر دولتی مراجعه کنند. به نظر من، تا وقتی این حلقه واسطه را فراهم نکرده ایم، نمی توانیم این معتادانی که در خیابان می بینیم را معتاد متجاهر بنامیم. معتاد متجاهر کسی است که با وجود داشتن فرصت درمانی، برای درمان داوطلبانه مراجعه نکند. البته بسیاری از این معتادان خیابانی هنوز نمی خواهند اعتیادشان را ترک کنند. تعدادی از اینها، حداقل ٣٠ درصدشان، اگر در مراکز ماده ١٥ فرصت فراهم شود می آیند برای ترک داوطلبانه. این برداشت شخصی من است. تعداد دیگری می مانند که اگر ما یک دهه یا پنج سال قبل، زمینه درمان داوطلبانه را فراهم کرده بودیم، آنها هم آخر خطی نمی شدند و حتما برای ترک اعتیاد مراجعه می کردند. اما چه کسانی در آن انتها باقی می مانند؟ اگر حلقه واسطه ماده ١٥ را فراهم کردیم و با وجود پوشش بیمه درمان و درمان بهره مند از یارانه و ارزان، مراجعه نکردند، مصداق ماده ١٦ و درمان اجباری هستند. اما باز هم پیش از اجرای ماده ١٦ برای این افراد، اتفاق دیگری باید رخ بدهد. در سیاست های کلان ابلاغی مقام معظم رهبری، قوانین مصوب مجمع تشخیص مصلحت نظام، برنامه های چهارم و پنجم و ششم توسعه، چند حکم بسیار روشن داریم که به صراحت بر کاهش آسیب اعتیاد و مدیریت مصرف مواد از طریق خدمات پیشگیری تاکید دارد. کاهش آسیب اعتیاد و مدیریت مصرف مواد یعنی چه؟ یعنی امکان ترک و درمان کامل تعدادی از معتادان تزریقی و آخر خطی که ما آنها را به عنوان معتاد متجاهر می شناسیم، در مراکز درمان اقامتی یا غیر اقامتی، اجباری یا غیر اجباری، بسیار بسیار کم است چون سیستم انکفالین (هورمون مخدر طبیعی بدن)، اندورفین (هورمون مسکن طبیعی بدن)، سروتونین (هورمون نشاط بخشی)، دوپامین (هورمون انرژی زا) و نوروترانسمیترای مغزی (انتقال دهنده عصبی) دچار مشکل جدی شده و هیچ کس نمی تواند مدعی شود که می تواند این افراد را ظرف یک یا پنج ماه به ترک کامل اعتیاد برساند. دنیا برای این افراد مداخلات کاهش آسیب اعتیاد اجرا می کند و خدماتی ارایه می دهد که این گروه از معتادان، ضمن ادامه اعتیاد، کم خطرترین نوع مصرف را داشته باشند به گونه ای که به خود و دیگران آسیبی نرسانند. فلسفه کاهش آسیب اعتیاد این است که ما به هیچ عنوان اعتیاد این افراد را تایید نمی کنیم اما به آنها می گوییم تو دیگر هیچ راهی جز ادامه مصرف مواد نداری و ١٠ بار و ٢٠ بار و ٥٠ بار به مرکز اقامتی و مراکز درمان نگهدارنده مراجعه کردی و هر بار هم اعتیاد تو عود کرده و بنابراین، باید تحت پوشش مداخلات کاهش آسیب اعتیاد باشی. ما در این مداخلات، بین بدترین و بدتر، بدتر و بد، باید کم خطرترین را انتخاب کنیم. اگر با معتاد تزریقی مواجهیم که سه بار در روز تزریق هرویین دارد، باید با مداخلات کاهش آسیب، او را به سمت قطع تزریق و درمان نگهدارنده با متادون ببریم. اگر به مراکز کاهش آسیب مراجعه نمی کند، موبایل سنترها (گروه های سیار در بزرگراه ها برای ارایه خدمات کاهش آسیب اعتیاد) به او متادون برسانند. باید خدمات کاهش آسیب اعتیاد را در کوله پشتی تیم های امداد رسان سیار outreach بگذاریم که وارد محله ها بشوند. این کار چند مزیت دارد. این معتاد با دریافت این خدمات دچار رفتارهای پر خطر نمی شود. با کنار گذاشتن تزریق، از ابتلا به ایدز و هپاتیت و بیماری های ناشی از تزریق مثل آندوکاردیت (استقرار و تکثیر عامل عفونی در سطح داخلی قلب و دریچه ها) و آبسه مغزی (تجمع چرک ناشی از یک عفونت باکتریال در مغز) مصون می ماند. به خاطر کنار گذاشتن رفتارهای مخاطره آمیز، حتی از طریق رفتارهای جنسی اش هم ناقل بیماری های عفونی به دیگران نخواهد بود و بسیار مهم تر اینکه این فرد یک انسان است مثل ما. بعد از گذشت مدتی، تعداد قابل توجهی از این افراد، وقتی خدمت کاهش آسیب و غذا و حداقل خدمات بهداشتی را دریافت کردند، وقتی با آنها حرف زدیم، بعد از یک یا دو یا سه ماه می گویند که می خواهند اعتیادشان را درمان کنند. این افراد، بارها در پاتوق های مصرف پیش من آمده اند و می گویند ما قبلا نمی خواستیم اعتیادمان را ترک کنیم اما امروز می بینیم که می توانیم زندگی از نوع دیگری هم داشته باشیم و می توانیم جور دیگری هم فکر کنیم. شما به ما احترام می گذارید و ما هم باید برای خودمان ارزش قائل شویم. ما دیگر آن آدم قبل نیستیم و می خواهیم اعتیادمان را درمان کنیم. شما ما را معرفی کنید که برای درمان به کجا مراجعه کنیم. و این، هدفی است که شما از سال ها قبل می خواستید به آن برسید. نه فقط من، فلسفه کاهش آسیب اعتیاد این است که افراد را از بدترین به سمت بدتر و بد و خوب و خوب ترین بیاوریم که مانند سایر داوطلبان درمان اعتیاد، وارد برنامه درمان کامل یا درمان نگهدارنده شوند. همین که یک معتاد تزریقی آخر خطی، با روزی سه بار تزریق و ناقل بالقوه ایدز که گوشواره دختر من و شما را می برده و شیشه اتومبیل ها را می شکسته و ضبط و هر آنچه بوده می برده و به یک دهم قیمت می فروخته که قوت لایموت یا موادش را تامین کند، وارد برنامه درمانی می شود که خطری برای جامعه نداشته باشد و کمترین آسیب را هم به خودش بزند، این یعنی توفیق و این افراد همان گروهی هستند که اگر چند بار هم دستگیر و جمع آوری شان کنیم و به مراکز اقامتی اجباری ببریم، در بازگشت باز هم مواد مصرف می کنند. نه اینکه در این کار عمدی داشته باشند. این افراد از آن اردوگاه درمان اجباری که بیرون می آیند کجا باید بروند؟ ما که محیط اجتماعی جدیدی برای آنها نساختیم. برای مدتی موقت، دو ماه، سه ماه، شش ماه در یک محیط متفاوت بودند اما در بازگشت از آن محیط می بینند که حمایت های اجتماعی، مهارت سازی، شغل و زمینه اتصال به خانواده در حد کفایت وجود ندارد. پس دوباره باید به همان محیط اجتماعی قبل برگردند. محیط اجتماعی قبل هم یعنی آن محیطی که فشار گروه همسان وجود دارد و اغلب مصرف کننده مواد هستند. و مواد فروش آنجاست. بله و این فرد باید برای تامین غذا و نه حتی برای تامین مواد، تکدی گری کند یا مواد مخدر بفروشد و تمام این فاکتورها او را دوباره به سمت اعتیاد و رفتارهای پر خطر سوق می دهد. ما با تناقض هایی در جامعه مواجه هستیم. نیروی انتظامی موظف به جمع آوری معتاد متجاهر خیابانی است. در مقابل این اقدام، شهرداری، برنامه یک لقمه مهربانی و توزیع غذا و لباس برای معتادان خیابان خواب برگزار می کند و سازمان بهزیستی به مراکز گذری کاهش آسیب اعتیاد مجوز خدمات می دهد تا این معتاد خیابان خواب، ضمن دریافت خدمات کاهش آسیب، با خوردن یک وعده غذای گرم در این مراکز، حداقل از گرسنگی نمیرد. این تناقض ها را چطور تحلیل می کنید؟ من در این اقدامات تناقض نمی بینم. این اتفاقات ناشی از نبود هماهنگی است. باید شاکله خودجوشی بین انجمن های غیر دولتی تشکیل شود که خدمت دهی به معتادان خیابان خواب از نظم و استمراری برخوردار شود که ضمن تغییر ندادن توقعات، باعث وصل دایمی معتادان خیابانی به این چرخه و اثر بخشی مستمر باشد. نه آنکه روز یکشنبه پنج نوع غذا در یک محل توزیع شود اما روز سه شنبه هیچ. اگر شاهد چنین اتفاقی هستیم ناشی از فقدان هماهنگی است. از سوی دیگر، نیروی انتظامی و امنیتی ما وظایفی غیر از مقابله با عرضه بر عهده دارد که اینجا مشکل ایجاد می شود. جمع آوری و ساماندهی معتادان خیابانی یک مساله چند وجهی پیچیده است و به نظر من، جمع آوری این افراد ساده ترین کار است و به آسانی ممکن است ظرف یک هفته یا ١٠ روز، افرادی را بنا بر ظاهرشان جمع آوری کنیم. اما با چه نیتی آنها را جمع آوری می کنیم؟ با این نیت که آنها را درمان کنیم؟ روح حاکم بر قانون مبارزه با مواد مخدر، درمان است و صراحت قانون می گوید فردی که برای درمان اقدام نکند، توسط پلیس جمع آوری می شود و با حکم مقام قضایی، دلالت و ارجاع می شود به مراکز درمانی ماده ١٦ یا تبصره ب ذیل ماده ١٦ که قاضی می تواند برای یک بار، او را به مراکز ماده ١٥ برای درمان داوطلبانه ارجاع دهد. اگر تلقی ما از جمع آوری معتادان متجاهر خیابانی، اجرای روح قانون و درمان آنهاست، نباید نگاه مان را به جمع آوری معتادان محدود کنیم بلکه باید ببینیم آیا به اندازه کافی امکانات برای مراکز ماده ١٦ داریم؟ اگر مرکز ماده ١٦ نداریم، آیا مرکز ماده ١٥ به تعداد کافی داریم؟ آیا بودجه و امکانات داریم؟ قبل از آن هم باید وزارت تعاون را تحت فشار قرار داده باشیم که پوشش بیمه درمان و حمایت های اجتماعی را برای داوطلبان درمان و معتادان کم بضاعت فراهم کرده باشد. اگر این زیر ساخت ها را نداریم، به نظر من چندان بجا نیست که به این فرد بگوییم تو از مصادیق معتاد متجاهری و بیا ما به شکل اجباری تو را جمع کنیم و ببریم به محیط بسته ای و در کنار تعداد دیگری از افراد و با وجود خطرات احتمالی نگهداری کنیم و نیت مان از نگهداری چیست؟ اگر نیت درمان اعتیاد داریم، ببینیم که آیا امکانات درمانی داریم؟ در حالی که می بینیم در بسیاری موارد، نیت از جمع آوری و نگهداری، درمان نیست. به هر حال بخش انتظامی ما دغدغه های خاطر جدی از جمله ایجاد امنیت و مقابله با خرده جرایم و خرده سرقت ها دارد و می گوید بخش قابل توجهی از این جرایم منجر به ناامنی و تشویش خاطر مردم، توسط معتادان متجاهر اتفاق می افتد و باید آنها را جمع کنیم. اما آیا جمع کردن این افراد، تنها نسخه و شفابخش اصلی است؟ من اعتقاد دارم خیر. چون ما اینها را جمع می کنیم و به محیط بسته ماده ١٦ می بریم و طی مدت سه ماه و شش ماه و یک سال، خرده جرایم کم می شود و همه هم خوشحال می شویم. اما بعد چه اتفاقی می افتد؟ باز برمی گردند و با اعتیاد شدیدتر. نه الزاما با اعتیاد شدیدتر. اما اتفاق دیگری در کف خیابان می افتد. خرده فروش یک پاتوق، تعدادی مشتری داشته. ما با اجرای طرح های مقطعی، با نیت درمان و کاهش خرده جرایم، این مشتری ها را گرفتیم و به مراکز ماده ١٦ بردیم. خرده فروش سعی می کند از افراد در معرض خطر، افراد پر خطر بسازد که بازار خودش را حفظ کند. ما ٥٠ نفر را در یک پاتوق جمع می کنیم و سه ماه به مرکز ماده ١٦ می بریم وقتی برمی گردیم، حداقل ٣٠ معتاد جدید در آن پاتوق وجود دارد و آن ٥٠ نفری هم که گرفته بودیم، بعد از آزاد شدن از مرکز ماده ١٦ به این تعداد اضافه می شود و جمع پاتوق به ٨٠ نفر می رسد. این افزایش در شرایطی ایجاد می شود که نگاه مان به جمع آوری معتادان خیابانی، فقط کاهش خرده جرایم باشد و نخواهیم از این فرصت، حداکثر استفاده را برای درمان کامل افراد ببریم. در حالی که اگر در همان مراکز ماده ١٦ خدمات مددکاری و درمان نگهدارنده و سم زدایی و حرفه آموزی و اتصال به خانواده را فراهم کنیم، افراد، دیگر به آن پاتوق برنمی گردند. برآوردی دارید که چه تعداد از معتادان به کارتن خوابی و آخر خط و زندگی در پاتوق ها می رسند؟ چند عامل در سنوات اخیر باعث افزایش معتادان خیابانی شد. الگوی مصرف مواد از سنتی به صنعتی تغییر کرد. مصرف کنندگان مواد سنتی، بسیار دیرتر مهارت های شان را از دست می دادند و به فقدان مهارت و کف خیابان می رسیدند. حداقل، هشت الی ١٠ سال طول می کشید اما مصرف کننده مواد صنعتی، حداکثر ظرف مدت دو الی چهار سال به آخر خط و کف خیابان می رسد چون افراد، شیشه و ترامادول و بنزودیازپین و الکل را در کنار هم مصرف می کنند و مصرف چنددارویی، بسیار سریع تر سیستم های مغزی و مهارت های افراد را از بین می برد و کف خیابانی می شوند. ما در این سال ها با تغییر الگوی مصرف از مردانه به زنانه مواجه شدیم و تعداد زنان معتادمان در طول یک دهه، از پنج درصد کل معتادان به ٩ درصد رسیده و زنان نسبت به عوارض اعتیاد بسیار حساس ترند و سریع تر به آخر خط می رسند. خدمات کاهش آسیب مان هم در این سال ها کم شد. ما از پیشکسوتان و پیشتازان کاهش آسیب اعتیاد در دنیا بودیم. یادتان هست که ما خدمات کاهش آسیب اعتیاد را زمانی در زندان ها و کلینیک های مثلثی و دانشگاه ها و گوشه و کنار پارک ها و خیابان های مان راه انداختیم که صحبت از خدمات کاهش آسیب در بسیاری از کشورها با ترس همراه بود. ما یک دوران طلایی داشتیم اما با گذشت زمان، نه تنها این خدمات کم رنگ تر شد و با وجود تغییر الگوی مصرف، بازنگری هم در محتوا و بسته خدمتی انجام نشد، بلکه بودجه های خدمات هم به شدت کاهش یافت. مجموع این عوامل باعث شد که ما امروز، معتاد متجاهر خیابانی بیشتر ببینیم. سرشماری معتاد متجاهر خیابانی چندان مقدور نیست اما بنا بر مجموع آمار انجمن های غیر دولتی و نیروی انتظامی و مراکز ارایه خدمات کاهش آسیب اعتیاد، برآورد ما حدود ٤٠ الی ٥٠ هزار معتاد متجاهر خیابانی در کل کشور و در تهران، حدود ١٠ الی ١٥ هزار نفر است. اما آیا تمام این ١٠ الی ١٥ هزار نفر، کارتن خواب هستند؟ من به عنوان یک کارشناس که به پاتوق ها سر می زنم، در این باره شک دارم. تعدادی از این افراد که واقعا هیچ سرپناهی ندارند و هر شب در پاتوق هستند را، می توانیم از مصادیق کارتن خوابی بدانیم اما فردی که یک یا دو شب در هفته، برای تامین مواد و مصرف یا به هر دلیل به پاتوق می آید و سرپناهی دارد، کارتن خواب نیست. برداشت من این است که اگر برای همین ١٥ هزار معتاد خیابانی در تهران، فرصت درمان رایگان و خدمات کاهش آسیب مطابق تاکید ماده ١٥ فراهم شود، تعداد کارتن خواب های تهران و مشمولان تجاهر به اعتیاد، حداقل به نصف کاهش می یابد. اما برآوردی از اینکه چه تعداد مصرف کننده مواد روانگردان، از خانه ها به کارتن خوابی می رسند امکان پذیر نیست؟ چنین برآوردی وجود ندارد اما مصرف کنندگان روانگردان ها، خیلی زودتر مهارت های شان را از دست می دهند و به همین دلیل باید تمام همت مان را بر کاهش تغییر الگوی مصرف از مواد سنتی به صنعتی بگذاریم. کارهای خوبی هم انجام داده ایم. مرزها را به خوبی کنترل کردیم و مسوولان گمرک را آموزش دادیم. امسال ٢٥٠ تن پیش ساز در گمرکات کشف شده. پیش سازهایی کهبا جوشاندن و مخلوط شدن با برخی مواد به شیشه تبدیل می شد. وزارت بهداشت هم واردات سودوافدرین را به شدت کاهش داد. زمانی ایران در مظان اتهام تولید شیشه بود گرچه اطلاعات موثقی درباره تولید شیشه با ابعاد بسیار گسترده وجود نداشت. اما پیش سازها بود و آشپزخانه ها هم چندان قابل کنترل نبود. ما توانستیم مانع از دسترسی آشپزخانه ها به پیش سازها شویم و امروز شرایط معکوس شده و چندین محموله شیشه وارداتی از افغانستان و پاکستان به سمت سراوان و خاش کشف شده که تولید هند، پاکستان یا افغانستان بوده است. افت و خیز اخیر قیمت شیشه به دلیل واردات قاچاق بوده؟ یعنی مافیا موفق شد با واردات قاچاق، قیمت ١٠٠ هزار تومانی هر گرم شیشه را بشکند که امروز قیمت شیشه کمی ارزان شده؟ معادله تابع عرضه و تقاضاست. هرچه عرضه کمتر باشد، قیمت بالاتر می رود. هر وقت شوکی به بازار وارد شد یا قیمت بالا رفت باید بدانیم که عرضه مواد به اشکال مختلف کم یا زیاد شده است. اگر قیمت شیشه پایین آمده نشان دهنده این است که از مسیری به بازار شیشه تزریق می شود. کشفیات ما در خاش و سراوان موید هجمه خارجی است و ما بخشی از محموله را کشف کردیم و تمام محموله کشف نمی شود. نگرانی جدی هم این است که با کنترل مرزهای زمینی، راه های دریایی پیش روی قاچاقچیان است که شاهد تغییر مسیر ترانزیت از مرزهای شرقی به سمت آب های خلیج فارس و استان های همجوار هستیم. شایعاتی بوده مبنی بر اینکه به دلیل گرانی قیمت شیشه، مصرف کراک در پاتوق ها مشاهده شده. از بازگشت کراک گزارشی دارید؟ گزارش رسمی مبنی بر کشفیات بالای پلیس نداریم اما از ارایه دهندگان خدمت در پاتوق ها شنیدیم که مصرف هرویین افزایش داشته. کراک، هرویین فشرده است به اضافه برخی ناخالصی ها. کاملا محتمل است که وقتی قیمت شیشه بالا رفت، افراد به سمت سایر مواد می روند. اخیرا شاهد تغییر بسیار آرام الگوی مصرف از مواد صنعتی به سمت مواد سنتی بوده ایم البته شیب منحنی این تغییر، شتابان نیست اما برای ما اتفاق خوبی است چون مداخلات کاهش آسیب اعتیاد موفق تر خواهد بود و برای مصرف مواد سنتی، درمان نگهدارنده دارویی داریم و می توانیم معتادان را به سمت درمان با بوپرونورفین، متادون یا شربت تریاک ببریم. مهم تر اینکه مصرف کنندگان مواد سنتی، بسیار دیرتر آخر خطی می شوند ضمن آنکه در مصرف کنندگان شیشه، مهارهای رفتاری برداشته شده و قضاوت ها از بین می رود و علاوه بر آنکه معتاد شیشه، کمتر به سمت درمان داوطلبانه می آید، جرایم بیشتری هم مرتکب می شود در حالی که مصرف کنندگان مواد سنتی، آسان تر به سمت درمان می آیند و ارتکاب به جرم هم بین آنها کمتر است. چندی است که برخی متهمان به جرایم به عنف یا قتل های خشن، در دادگاه عنوان می کنند که پیش از ارتکاب جرم شیشه مصرف کرده بودند. اظهارات این گونه متهمان تا چه حد از نظر علمی مورد رد یا تایید است؟ وقتی افراد شیشه مصرف می کنند و بیش از حد مصرف می کنند ممکن است دچار پارانویا و بدبینی بشوند یا توهماتی پیدا کنند و دست به جرایم خشن بزنند و حتی مرتکب خشونت علیه خانواده و قتل های خانوادگی بشوند و چندان هم به اعمال شان بصیرت نداشته باشند. اثبات شده که با مصرف مواد روانگردان، پاره ای از مهارها از رفتار فرد برداشته شده و مرتکب رفتارهای پرخطر جنسی، تهاجم به دیگران، خشونت در سایه بدبینی و توهمات می شود. این تاثیرپذیری از نظر علمی ثابت شده اما چون فرد، به هنگام مصرف شیشه آگاهی داشته به هیچ عنوان مسوولیت از او برداشته نمی شود و باید این پیام روشن را به تمام مصرف کنندگان مواد بدهیم که مصرف، عالمانه و کاملا اختیاری بوده و کسی او را به مصرف شیشه وادار نکرده بلکه اختیار خودش بوده بنابراین، از نظر مبانی حقوقی، مصرف شیشه رافع مسوولیت نیست که فردی این بهانه را مطرح کند که من هنگام ارتکاب به قتل، الکل یا مواد روانگردان مصرف کردم. چرا مصرف کردی؟ قانون پاسخ این سوال را دارد. برخی افراد دچار اختلالات روانی هستند که تشخیص این مورد هم بسیار دشوار است و در بررسی های پزشکی قانونی صرفا موارد بسیار نادری درباره جنون و سلب اختیار از متهم تایید می شود و آسان نیست که فردی با استفاده از این حربه ها بتواند شانه خود را از مسوولیت قانون خالی کند. شاهد ابراز نگرانی گسترده مسوولان وزارت بهداشت و بهزیستی و انجمن های غیر دولتی نسبت به اعتیاد کودکان هستیم. چرا اعتیاد کودکان تا این حد نگران کننده است؟ به این دلیل نیست که کودکان می توانند مشتریان ماندگارتری برای قاچاقچیان باشند؟ ما دو گروه را در اولویت قرار دادیم. زنان و کودکان. دغدغه خاطر ما برای توجه به کودکان ناشی از افزایش بیش از حد مصرف مواد در آنها نیست بلکه هر چه سن شروع مصرف پایین تر باشد، فرد زودتر به انتهای خط می رسد و تخریب جدی تری در او ایجاد می کند و احتمال درمان و بهبودی کامل کمتر خواهد شد. متاسفانه کودکان معتاد برای بسیاری از جرایم از جمله توزیع مواد مخدر و بهره کشی جنسی و خرده جرایم و جرایم سازمان یافته هم مورد استفاده ابزاری قرار می گیرند. محیط دنیا باید برای کودکان محیط بسیار امنی باشد. کودک حق دارد از فرصت زندگی، داشتن والد، سرپناه و تحصیل به عنوان حق طبیعی بهره مند شود. ما هم کنوانسیون حقوق کودک را پذیرفته ایم و الزامات بین المللی داریم و صرفنظر از الزام بین المللی، انسانیم، مسلمانیم و در زمینه آموزه های دینی، اسلامی و ایرانی پیشتاز داعیه داریم در دنیا. یکی از دلایل توجه قاچاقچیان به کودکان، البته می تواند دوام بیشتر اعتیاد آنها باشد. افرادی که از کودکی دچار آسیب های اجتماعی می شوند، مجرمان خطرناک چند نسل بعد خواهند بود. شما، محمد بیجه و مثال های مشابه را می شناسید. واکاوی روانی این افراد نشان داده که آنها آسیب و تعرض و خشونت خانگی و خیابانی را از دوران کودکی تجربه کرده بودند و در بزرگسالی و به محض احساس قدرت، همین آسیب ها را بر جامعه اعمال کردند. زنان، دومین گروه مورد توجه ما هستند. زن کانون خانواده است. کانونی برای پرورش نیروهای موثر در آینده. مادری که باید فرزند سالم به اجتماع تحویل بدهد، در صورت گرفتار شدن در اعتیاد، شما آخر خط او را بهتر از من می دانید. اعتیاد مادر، فرزندان را هم دچار مشکل می کند. فرزندانی که حتی با داشتن مهارت و هوش بالا، به جایگاه اجتماعی بالایی نمی رسند چون همیشه انگشت اتهام به سمت شان خواهد بود که اینها فرزند آن زن معتاد هستند و عمیق شدن اعتیاد در زنان، سایر آسیب های اجتماعی را هم به دنبال دارد و این زنان با رفتارهای خود می توانند باعث فروپاشی بسیاری خانواده های دیگر هم بشوند. تمام دولت های بعد از انقلاب و در سایه قوانین مصوب برای کنترل مصرف مواد مخدر تلاش کردند. درست یا غلط بودن شیوه های شان را زیر سوال نمی بریم اما این سوال از طرف فعالان اجتماعی مطرح شده که اگر دولت، توزیع مواد مخدر را در دست بگیرد، ممکن است به موفقیت نهایی کنترل مصرف و کاهش عرضه برسیم؟ اگر منظورتان این است که تمام معتادان را نشاندار کنیم و کارت بدهیم و مواد بدهیم، این اتفاق ناشدنی است. چرا؟ چون قبل از پیروزی انقلاب، مکانیسم های درمانی مشخصی در دنیا وجود نداشت. و تنوع مواد هم محدودتر بود. و مواد محدود بود. فرد تریاک مصرف می کرد. تریاک را خالص و بسته بندی به او می دادیم که ادامه مصرف داشته باشد. اما برای چه گروه سنی؟ گروه سنی ای که از لحاظ اجتماعی و اقتصادی دیگر کارآیی نداشتند. در سن بازنشستگی بودند و اگر خدمات اجتماعی مناسبی دریافت نمی کردند ممکن بود دچار تبعات گسترده ای بشوند. دولت تصمیم گرفت برای گروه سنی بالای ٦٥ سال، برای تسکین درد یا ادامه اعتیادشان، با شیوه ای کاملا کنترل شده تریاک بدهد. وارد قضاوت خوبی یا بدی این طرح نمی شویم که آیا این فرد، تریاک را خودش مصرف می کرد یا باعث توسعه اعتیاد در خانواده و سایر محافل می شد. امروز ما درکشور روش های درمانی متعددی داریم. درمان با بوپرونورفین، کلنیدین، شربت تریاک، متادون و روان درمانی و درمان اقامتی. امروز پوشش درمان در کشور ما، سالانه حدود ٤٠ درصد کل معتادان کشور است. ٤٠ درصد یک میلیون و ٥٠٠ هزار معتاد. حدود ٦٠٠ الی ٦٥٠ هزار نفر. رقم بدی نیست اما قابل افزایش است. من بسیار موافقم که برای مدیریت مصرف، باید تمام معتادان را به خوبی بشناسیم، آنها را بر اساس نوع و شدت و عمق مصرف و حتی اختلالات روانی، طبقه بندی کرده و بنا بر تفاوت ها، تحت پوشش مراکز درمانی قرار دهیم. تعدادی با سم زدایی و مداخلات روان درمانی اتصال به چرخه خدمات اجتماعی درمان می شوند، معتادان دچار اعتیاد عمیق تر و شدیدتر که به سم زدایی جواب نمی دهند، باید در مدت طولانی تحت درمان نگهدارنده باشند تا به تدریج به سمت پاکی کامل بروند. تعدادی هم می مانند که البته زیاد نیستند و یک یا دو درصد معتادان را شامل می شوند و درمان پذیر نیستند که متاسفانه، مردم ما آن ٦٥٠ هزار نفر مراجعه کننده به درمان را نمی بینند و فقط همین ١٠ هزار نفر کف خیابان را می بینند و نمی دانند اگر کلینیک های درمان اعتیاد و مراکز گذری کاهش آسیب اعتیاد در کشور نبود و آن ٦٥٠ هزار نفر به درمان دسترسی نداشتند و در مدت کوتاهی به خیابان ها می آمدند چه مشکلات جدی ایجاد می شد. کافی است این ١٠ هزار نفر در تهران بشوند ٢٠ هزار نفر، بشوند ٣٠ هزار و ٤٠ هزار و ٥٠ هزار نفر. شما دیگر نمی توانید تهران را تحمل کنید. برای ما بسیار مهم است که همان یک یا دو درصد معتادان متجاهر را تحت پوشش مداخلات کاهش آسیب اعتیاد قرار دهیم و این، مدیریت مصرف است اما قبل از مدیریت مصرف برای بیماران، شاه بیت مداخلات مان در کشور باید پیشگیری اولیه باشد. مطالبه جدی مردم از ما و دولت و حاکمیت باید این باشد که برای پیشگیری چه کردید؟ با وجود تمام الزامات قانونی و سند جامع پیشگیری، باید در پاره ای از فضاها مثل فضاهای آموزشی، پوشش پیشگیری از اعتیاد به ٤٠ الی ٥٠ درصد می رسید در حالی که این پوشش در حال حاضر ١٠ الی ١٥ درصد است. هدفگذاری برنامه ششم توسعه، کاهش ٢٥ الی ٣٠ درصدی اعتیاد است. دستیابی به این هدف چطور امکان پذیر می شود؟ کاهش ٢٥ درصدی اتفاق نمی افتد مگر آنکه حداقل، ٥٠ درصد جمعیت هدف را در کشور تحت پوشش خدمات پیشگیری قرار دهیم که بروز اعتیاد، ٢٥ درصد کاهش یابد. اما مهم، کاهش شیوع اعتیاد است. برای کاهش شیوع اعتیاد در کشور باید بتوانیم تا پایان اجرای برنامه، ٢٥ درصد از معتادان را - هرسال ٥ درصد - علاوه بر کسانی که در حال حاضر تحت درمان هستند، تحت پوشش خدمات درمانی ببریم. فکر می کنید مافیای مواد مخدر در حال تدارک چه ماده ای با چه مختصاتی است؟ سوال خیلی سخت است... جوابش سخت تر. فقط به شما بگویم که بودجه سالانه ستاد مبارزه با مواد مخدر، به طور متوسط ١٢٠ میلیارد تومان است. فقط، قاچاقچیان مواد در افغانستان که کم درآمد ترین قاچاقچیان به شمار می آیند... چون فقط در ترانزیت تریاک و هرویین دست دارند... فقط این گروه، ١٠٠ برابر بودجه ستاد مبارزه با مواد مخدر درآمد دارند. این ارقام وقتی به نظامات بین المللی و کارتل های بزرگ و دانه درشت های مواد مخدر می رسد که بیشتر هم می شود. شما بدانید آنچه در جمهوری اسلامی ایران برای مبارزه با مواد مخدر اتفاق می افتد، شبیه یک معجزه است. یعنی، سربازی است با یک تفنگ کلاشینکوف و در آن سوی جبهه، دشمن با انواع هواپیما و تشکیلات رزمی ایستاده است. قطعا با ١٠٠ برابر درآمد، امکانات بسیار بیشتری خواهید داشت. این امکانات هم فقط شامل سخت افزار نیست. همان طور که ما آموزش می دهیم و پیشگیری می کنیم و مردم را آگاه می کنیم، همزمان تعدادی افراد متخصص هم در آزمایشگاه ها و فضای رسانه و شبکه های مجازی نشسته اند تا همگام با تحقیق درباره ترکیبات جدید، فضای تبلیغات را هم به دست بگیرند. شما صدها سایت اینترنتی می توانید پیدا کنید که منکر اعتیاد آور بودن مواد محرک شده و با تبلیغ درباره نشاط آور بودن این مواد، راه ساخت مواد روانگردان را هم آموزش می دهد. در واقع، یک ستیز دایمی هوشمندانه فرهنگی آموزشی در دنیا جریان دارد. چه کسانی مواد مصرف می کنند؟ افرادی که درپی لذت و تجربه های جدید و ارضای کنجکاوی و تفریح و رهایی از مشکلات خانوادگی هستند. این چند علت باعث می شود که این افراد همیشه به دنبال مواد جدید باشند و قاچاقچیان هم به سرعت، مواد جدید را، حتی با فرمولاسیون شیمیایی مشابه مواد قدیمی تر، با اسم و رنگ و بسته بندی جدید به بازار می فرستند. ظرف یک یا دو دهه آینده دنیا به سمت تغییر الگوی جدی حرکت خواهد کرد. سال ٢٠١٠ فقط ٧٥ نمونه از مواد روانگردان جدید New Psychoactive substances) NPS )در دنیا شناسایی شد. در گزارش جهانی ٢٠١٤ مواد مخدر این تعداد به ٣٠٠ نوع رسیده بود. امسال ٤٥٠ نوع شناسایی شده و صددرصد، این افزایش، پاسخ به همان میل تنوع طلبی و لذت جویی و درخواست های جدید مصرف کنندگان است. قطعا قاچاقچیان درصدد هستند که این مواد به ایران هم وارد شود اما خوشبختانه تا امروز گزارشی از ورود این مواد در ابعاد گسترده نداریم. ممکن است یک مسافر از سمت آسیای جنوب شرقی یا آفریقا، مقدار بسیار محدودی برای مصرف شخصی با خود آورده باشد اما ورود روانگردان های جدید به صورت حرفه ای و در قالب داد و ستد در بازار اتفاق نیفتاده است. چند ماه قبل که در نشست بررسی روانگردان های جدید در تایلند شرکت کردم، اعلام شد که نظارت بین المللی برای مقابله با شیوع مصرف این مواد ایجاد شده است. در عین حال تولید این مواد نیازمند پیش سازهای خاصی است که ورودشان به کشور به شدت کنترل می شود. البته مساله جدی این است که این پیش سازها، کاربرد دوگانه در صنعت و کشاورزی هم دارند و بلوکه کردن یک باره ورود این مواد آسان نیست و توصیه سازمان ملل، هیات کنترل مواد مخدر بین المللی INCB، کمیسیون مواد مخدر سازمان ملل CND و سایر نهادهای وابسته به دفتر کنترل مواد مخدر و جرم سازمان ملل UNODC این است که شیوع مصرف این مواد که فعلا در چند کشور اتفاق افتاده، از طریق ارتباط بین کشورها کنترل شود چون محدودیت گسترده واردات پیش سازهای مورد نیاز، صنعت و اقتصاد و کشاورزی دنیا را به رکود می کشاند.
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها