محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827462076
۶۴ هزار زن سیاه پوست از خانه هایشان ربوده شده اند/ شکم یک زن سیاه پوست را پاره کردند و بچه اش را کشتند
واضح آرشیو وب فارسی:صاحب نیوز: به گزارش صاحب نیوز، «ورنیلیا روث رندال» فعال اجتماعی و اندیشمند سیاه پوست آمریکایی و استاد دانشگاه در رشته حقوق یکی از مهمان های کنفرانس «افق نو» بود که چند هفته پیش در تهران با حضور فعالان سیاه پوست آمریکایی و با موضوع خشونت پلیس آمریکا علیه این اقلیت برگزار شد. «ورنیلیا روث رندال» فعال اجتماعی آمریکایی پروفسور رندال در زمینه های […]به گزارش صاحب نیوز، «ورنیلیا روث رندال» فعال اجتماعی و اندیشمند سیاه پوست آمریکایی و استاد دانشگاه در رشته حقوق یکی از مهمان های کنفرانس «افق نو» بود که چند هفته پیش در تهران با حضور فعالان سیاه پوست آمریکایی و با موضوع خشونت پلیس آمریکا علیه این اقلیت برگزار شد. «ورنیلیا روث رندال» فعال اجتماعی آمریکایی پروفسور رندال در زمینه های متعددی از جمله حقوق جنایی و نژادپرستی در قانون آمریکا، تدریس نموده و جنبشی موسوم به «عدالت نژادی همین حالا» را نیز بنیان گذاشته است. زندال علاوه بر فعالیت مدنی، وب سایت racism.org را نیز با موضوع نژادپرستی اداره می کند. علاوه بر این، کتاب های زیادی از جمله «مردن در حالی که سیاه هستی» را منتشر کرده است. این فعال زن آمریکایی با عالی توصیف کردن کنفرانس افق نو می گوید خوشحال است که توانسته به ایران بیاید و با رسانه هایی مواجه شود که بر خلاف رسانه های آمریکایی، تحت کنترل دولت نیستند. رندال ضمن توضیح این که «هر کس ایران را دیده، می گوید که ایرانی ها چقدر انسان های خونگرم و مهمان نوازی هستند»، ابراز خرسندی می کند که اکنون خودش هم این موضوع را شخصاً تجربه کرده و او هم می تواند به دیگران درباره خونگرمی و مهمان نوازی ایرانی ها بگوید. نادر طالب زاده چندی پیش در قالب برنامه «عصر» با خانم رندال درباره تجربه او به عنوان یک زن سیاه پوست در برخورد با پدیده نژادپرستی در آمریکا گفتگو کرده است که متن این گفتگو به شرح زیر است. *** چه نکته ای درباره کنفرانس بیش از همه برای شما جالب بود؟ خیلی لذت بردم که هنر و موسیقی هم در برنامه کنفرانس گنجانده شده بود، چهره های دانشگاهی حضور پیدا کرده بودند، و فعالان اجتماعیِ مهم هم به این نشست آمده بودند. بنابراین طیف گسترده ای از کسانی که باید در این زمینه کار می کردند به کنفرانس آمده بودند. همچنین بسیار خوشحال شدم که توانستم با آقای احمدی نژاد دیدار کنم. او نشان داد که بسیار فرد مهربان و اهل اندیشه ای است. از عشق و عضویت همه ما در یک جامعه صحبت کرد. گفت با این که مرزهای جغرافیایی کشورها وجود دارد، ولی به عنوان مردم، همه ما باید با هم پیوند داشته باشیم و دنیا را از شر دولت های شیطانی رها کنیم. به نظر من این پیامی بسیار قوی بود. *** شما حقوق درس می دهید و هنوز هم مشغول تدریس هستید. چرا به سراغ حقوق رفتید و این راه را انتخاب کردید؟ تا اواخر سی سالگی به پرستاری مشغول بودم، اما متوجه شدم کار من به عنوان پرستار، در هر زمان مشکل فقط یک انسان را حل می کند در حالی که حل کامل مشکلات مردم نیاز به تغییر کلی سیستم داشت. به این ترتیب حوزه حقوق را انتخاب کردم چون از این روش می توان سیستم را تغییر داد. سه سال در این حوزه در بولیوانت، هاوزر، بیلی، پندرگراس و هافمن در پُرتلند اورگان مشغول بودم و باز هم احساس کردم خیلی کار محدودی است، چون اخلاق وکلا باعث می شود شما فقط به آن چه موکل می خواهد توجه کنید. به این ترتیب لزوما تغییر درستی در سیستم ایجاد نمی کنید بلکه در مسیر آنچه موکل تان می خواهد، تغییر ایجاد می کنید. وکلا درک درستی از نژادپرستی سیستمی و سرکوب حقوق انسان ها ندارند. در حقیقت هیچ درکی از حقوق انسانی ندارند. به این نتیجه رسیدم که شاید تغییر سیستمی که می خواهم ایجاد کنم از طریق تدریس حقوق به وکلایی باشد که فعال در حوزه عدالت اجتماعی هستند. *** تخصص شما تا چه اندازه به حل مشکلات نژادپرستی و خشونت پلیس در آمریکا کمک کرده است؟ از من خیلی می خواهند صحبت کنم و در تظاهرات شرکت کنم، من هم این کار را می کنم. لذا از نظر شخصی، مشارکت زیادی در این برنامه ها دارم. برای مردمی که تصور می کنند مشکل پلیس، فساد در بخشی از دستگاه پلیسی است، توضیح می دهم که این یک مشکل سیستمی است و به خاطر قانونِ بد ایجاد شده است، ولی دولت نمی خواهد این قانون را تغییر بدهد. من سعی می کنم این مساله را طرح کنم و هر جا بتوانم از آن صحبت می کنم. آب خوری جدا برای رنگین پوست ها من الان حدود هفتاد سال سن دارم و تصویب قوانین «جیم کرو» را که به معنای آپارتاید قانونی و حقوقی بود، به خوبی به یاد دارم. یادم می آید که به عنوان یک سیاه پوست، اجازه نداشتم از آب خوری های عمومی استفاده کنم یا در رستوران ها غذا بخورم. همین طور به یاد دارم که سیاه پوستان حق کار، زندگی و تعامل با سفیدپوستان را نداشتند، مگر در مشاغل محدودی که به آن ها اجازه داده بودند. *** آیا سیاه پوستان آمریکا رسانه ای حرفه ای ندارند که بتواند در زمینه مشکلات آن ها اطلاع رسانی کند؟ متأسفانه خیر. در دهه ۱۹۵۰ هر شهر کوچک سیاه پوست نشین، یک روزنامه سیاه پوست داشت. «دیتون» هنوز هم روزنامه مخصوص سیاهپوستان را دارد، ولی این روزنامه خیلی ضعیف است. در مورد تلویزیون، ما هیچ وقت یک تلویزیون سیاه پوست نداشتیم. بعد از تلاش بسیار، تلویزیونی به اسم بی ای تی شکل دادیم، ولی از نظر کیفیت خیلی سطح پایین بود و صرفاً برنامه های از پیش ضبط شده را پخش می کرد. در ابتدا اینطور به نظر میرسید که بی ای تی میخواهد یک شبکه جدی باشد که سیاه پوستان آن را اداره می کنند، ولی وقتی متوجه شدند می توانند با انجام کارهای غیرجدی، پول بیشتری به دست بیاورند، این فرصت هم از دست رفت. ما هیچ وقت نتوانستیم شبکه ای با ماهیت خبری برای کل کشور داشته باشیم. *** مدتی پیش تظاهراتی یک میلیونی در واشنگتن به طور کامل در رسانه های جمعی سانسور شد. تظاهرات یک میلیونی را چطور توانستند سانسور کند؟ به خیابان آوردن ده هزار نفر در نیویورک یا هر جای دیگری در آمریکا برای این که سه ساعت در خیابان بمانند کار دشواری است. چنین جمعیتی را چطور توانستند سانسور کند؟ زندگی کردن در آمریکا یعنی همین. تظاهرات یک میلیون نفری سیاه پوستان، تظاهرات یک میلیون نفری زنان. تظاهراتهای بسیاری تا به حال انجام شده است، ولی رسانه های جریان اصلی در آمریکا گزارش بسیار مختصری از آن ها در صفحه آخر منتشر می کنند و دیگر هیچ چیزی از آن نمیگویند و لذا هیچ وقت نمی توان آن ها را به پوشش ندادن خبرها متهم نمود. این هم بخشی از نژادپرستی در آمریکاست. *** به نظر شما بهترین راه برای جبران این مساله و حل این مشکل، داشتن یک رسانه قوی نیست؟ بله من دقیقا همین نظر را دارم و سعی می کنم راهی پیدا کنم تا به آن برسم. اما بخشی از مشکل ما در حال حاضر این است که حتی اگر ثروت سیاه پوستان در مجموع، یک تریلیون دلار هم باشد، باز هم همه آن ها کارگر هستند و نمی توانند پول شان را برای ایجاد رسانه هزینه کنند. اکثر پول آنها برای تأمین یک زندگی عادی خرج می شود. تازه این اوضاع طبقه متوسط آن هاست. افراد فقیرتر، دو یا سه شغل هم زمان دارند تا بتوانند زندگی بخور و نمیرشان را تأمین کنند. پس بخشی از مشکل ما این است که نمی توانیم کسی را پیدا کنیم تا هزینه رسانه های سیاه پوست را تأمین کند. هنرمندان و ورزشکاران سیاه پوست بسیاری زیادی وجود دارند که پول زیادی درمی آورند و می توانند این هزینه را تأمین کنند، ولی تا به امروز میلی به انجام این کار نشان نداده اند. به عنوان مثال، «اوپرا وینفری» مجری و بازیگر مشهور سیاه پوست ممکن است میلیاردها دلار پول داشته باشد و حتی شبکه هم ایجاد کرده باشد، ولی شبکه او ربطی به مسائل سیاه پوستان ندارد. به نظر می رسد دولت آمریکا سیاه پوستان ثروتمند را خریده است. *** با وجود این خشونتهایی که در جریان است، طبیعتا سیاه پوست ها باید به این نتیجه رسیده باشند که رسانه می تواند سلاحی بزرگ در دست آن ها باشد. مردم در این مورد فکر می کنند و کسانی هستند که مایلند دست به کار بشوند، اما نژادپرستی نهادی و سیستمی که در آمریکا جاری است نمی گذارد مردم رسانه و تلویزیون داشته باشند. رسانه های جایگزینی وجود دارد که عده ای برای انتشار پیام های خود رو به آن ها می آورند، ولی این که ما چرا تلویزیون نداریم، بر می گردد به بی میلی، بی پولی و ناتوانی سیاه پوستان. من واقعا دل سرد می شوم وقتی می بینم از این همه میلیونر و میلیاردر سیاه پوست، هیچ یک به این فکر نمی کند که باید یک شبکه خبری جدی برای سیاه پوستان داشته باشیم. خانه اشرافی «اوپرا وینفری» مجری تلویزیونی و از شناخته شده ترین چهره های سیاه پوست *** خشونت ها غالبا غیر عقلانی است و با نظامی گری پلیس ایجاد می شود. مثلاً می بینیم که دختری را به زور از ماشین بیرون میکشند و بی دلیل به بازداشتگاه می برند و بعد از سه روز خبر مرگ او منتشر می شود. ریشه این خشونت ها چیست؟ این اتفاقات همیشه می افتاده است و قبلاً به آن «لینچ کردن» (دار زدن بدون محاکمه) می گفته اند. این اتفاق بین سال های ۱۹۱۰ تا ۱۹۵۰ برای مردان و زنان سیاه پوست بسیاری رخ داد. یک مثال مشهوری که در خاطر من هست، زن بارداری است که در سال ۱۹۲۰ به دار آویخته شد. ماجرا این بود که شوهر آن زن را دار زدند. هنگامی که این زن شکایت کرد، او را هم دار زدند. بعد شکمش را پاره کردند و کودکش را درآوردند و او را هم کشتند. لینچ کردن همیشه بخشی از زندگی سیاه پوستان آمریکا بوده است. همان طور که برده داری و نژادپرستی در این کشور نهادینه شده است. یادم هست وقتی ۹ سالم بود، یک روز با پدرم به مغازه ای رفتیم تا پدرم سیگار بخرد. پدرم به خانم سفیدپوستی که پشت پیش خوان بود گفت: «یک بسته سیگار بده، عزیزم.» همین کافی بود. مرد سفیدی که آنجا بود تفنگش را برداشت تا پدرم را جلوی چشم ما بکشد و اگر عمویم آن جا نبود این اتفاق می افتاد. اگر هم آن مرد پدر مرا می کشت، مطمئناً هیچ کس به او کاری نداشت. با تصویب قانون حقوق مدنی ۱۹۶۴ وضعیت بهتر شد و تا سال ۱۹۸۰ زندگی سیاه پوستان کمی بهبود یافت. اما پس از آن شرایط دوباره برگشت. ریگان و نیکسون یک همکار سیاه پوست داشتند که استاد حقوق بود و کتابی به نام «سیاست سوت سگ» نوشته بود. او در آن کتاب می گوید چگونه با استفاده از نژاد، سفیدپوستان را علیه سیاه پوستان می شوراندند. http://sahebnews.ir/files/uploads/2015/12/نوشته ی-تازه-_lsaquo-صاحب-نیوز-_۸۲۱۲-سیستم-مدیریت-محتوا-فارسی.mp4 لحظه دست گیری «اریک گارنر» که منجر به فوت وی شد – دانلود حزب جمهوری خواه به این نتیجه رسیده بود که باید از سفیدپوست های نژادپرست استفاده بکند. نیکسون خودش این جمله را گفت که «هر شخص سفیدپوست در آمریکا وقتی صحبت از نژاد میشود اهل جنوب است.» آنها سیاست خود را بر اساس نژاد انتخاب کردند و کلمه های زیبایی برای پوشاندن ظاهر آن به کار بردند و مردم سیاه پوست را می ترساندند. در همان زمان هالیوود تمرکزش را از معرفی مردان سیاه پوست به عنوان خدمتکاران پیش پا افتاده به معرفی آنان بعنوان جنایتکاران خطرناک تغییر داد. دقیقا شبیه به اتفاقی که برای ایران و خاورمیانه افتاد. دولت آمریکا در ادامه به پلیسش آموزش داد که با سیاه پوستان برخورد نظامی کند، چون قانونی داریم که بر اساس آن، ارتش نمی تواند ضد شهروندان کشور وارد عمل بشود. نیروهای پلیس را فرستادند به اسراییل تا آنجا با استفاده از تکنیک هایی که ضد فلسطینی ها به کار می برند آن ها را آموزش بدهند بعد به آمریکا برگردانند. الان پلیس آمریکا ترکیب کشنده ای دارد از نژادپرستی و نظامی گری. بگذارید یک آمار دیگر هم به شما بدهم. الآن بیش از ۶۴ هزار زن سیاه پوست مفقود هستند. زنان سیاه پوست را از خانواده ها می دزدند و می کشند. مردان سیاه پوست را پلیس می کشد و زنان سیاه پوست را هم افرادی هستند که می دزدند و می کشند. دو سال پیش در فهرست مفقودشده ها در آمریکا، ۴۴ درصد، سیاه پوست بودند. از این میان هم ۶۴ هزار نفر زن سیاه پوست هستند. این آمار قدیمی است و احتمالا امروزه افزایش پیدا کرده است. *** فکر می کنید نقش ایران در دفاع از سیاه پوستان چیست؟ امیدوارم ایران راهی برای حل این مسئله پیدا کند. تداوم بیداری و آگاهی مردم بسیار مهم است.ایران می تواند کشورهای دیگر را هم مطلع کند. یک راهش این است که نشان دهیم آمریکا با شهروندان خودش این طور بدرفتاری می کند، پس حتماً با مردم کشورهای دیگری که علیه آن ها جنگ به راه انداخته، برخورد بدتری دارد. به این ترتیب کشورهای زیادی می توانند به آمریکا فشار بیاورند و دولت این کشور را مجبور کنند رفتارش را هم با مردم کشورهای دیگر و هم با مردم خودش، اصلاح کند. تصاویر سیاه پوستانی که اخیراً به دست پلیس کشته شده اند در اعتراض مردمی به خشونت پلیس آمریکا بیشتر مردم این را نمی دانند که آمریکا نه تنها در عمل حقوق بشر را رعایت نمی کند، بلکه حتی آن را در قانون اساسی خود هم لحاظ نکرده است. کشورهای دیگر، مثلاً همین ایران شما در قانون اساسی خود، به حقوق بشر پرداخته اند، ولی آمریکا حتی این کار را هم نکرده است. *** شما خودتان استاد دانشگاه هستید و با دانش جویان برخورد دارید. جوانانی که می دانند شما دهه ۵۰ را دیده اید و شرایط امروز را هم می بینید، عمدتاً چه سؤالاتی از شما می پرسند؟ دغدغه شان چیست؟ اولا بگویم شما یک تصوری دارید که ای کاش واقعیت داشت، ولی ندارد. من در مؤسسه ای تدریس می کنم که سابقه ای طولانی در محافظه کاری دارد. دانشجویان آن مؤسسه هم بسیار محافظه کار هستند و خیلی از آن ها مفاهیمی که ما در مورد آن صحبت می کنیم را مردود می دانند و احتمالا اگر بفهمند من به ایران آمده ام خوششان نمی آید. البته از آن طرف، دانشجویانی که انتخاب می کنند به کلاس من بیایند، نظرات متفاوتی دارند. تعدادشان کم است، ولی هر سال عده ای هستند. یکی از همین دانش جوها یک مسلمان پاکستانی بود که علاقه بسیاری به حقوق بشر داشت. سوالش این بود که چطور می تواند برای حقوق بشر کار کند و خرج زندگیش را هم دربیاورد. باید بدانید که در آمریکا، مشاغلی که با حقوق بشر در ارتباط است، درآمد بسیار اندکی دارد و معمولاً دانش جویان یا محققانی که در این زمینه فعالیت می کنند، نه تنها درآمد زیادی ندارند، بلکه از پس قرض ها و بدهی های خودشان هم بر نمی آیند. من به او گفتم: «حقوق بشر را کار خودت بدان. فکر کن «کار» اصلی توست، نه صرفاً شغل تو. اگر هم بخت یار تو بود و شغلی پیدا کردی که در راستای حقوق بشر بود، حتما آن را غنیمت بدان. *** به نظر شما نقش رهبران سیاه پوستان از مارتین لوتر کینگ تا مالکوم ایکس و اکنون «لوئیز فراخان» در مقابله با نژادپرستی در آمریکا چیست؟ نقش این افراد بسیار پیچیده است. مارتین لوتر کینگ و مالکوم ایکس، نتیجه یک جنبش ادامه دار و پرفراز و نشیب در زمینه حقوق مدنی بودند. وقتی مارتین لوتر کینگ را می بینیم، فکر می کنیم «رهبر» جنبش حقوق مدنی بود، اما واقعیت این نیست. او یک جوان ۲۶ ساله بود که جنبش حقوق مدنی به چهره او نیاز داشت، آن هم چون تحصیل کرده و خوش بیان بود و می توانست به خوبی سخنرانی کند. بنابراین او رهبر جنبش نبود، بلکه عضوی از یک تیم رهبری بود که به مرور زمان اهمیت و شهرت پیدا کرد. در آن زمان، شرایطی وجود داشت که امروز وجود ندارد. آن موقع، همه سیاه پوستان در یک وضعیت بودند و مورد تبعیض و تفکیک قرار می گرفتند. مثلاً سیاه پوستان، هر چه هم که پولدار بودند، باز هم باید در محله سیاه پوستان زندگی می کردند و نمی توانستند مشاغل سفیدپوستان را داشته باشند. به همین دلیل همه در کنار هم برای حذف تفاوت ها می جنگیدند. نقش رهبران هم راحت تر بود، چون همه می دیدند مشکل کجاست. الآن دولت توانسته میان سیاه پوستان تفرقه بیندازد و بر آن ها حکومت کند. یکی از کارهایی که آمریکا برای نابودی جامعه ما انجام می دهد و خیلی ها فکر می کنند اتفاق خوبی است این است که کاری کرده اند تا حفظ سیستم فعلی به نفع درصد کمی از پولداران سیاه پوست باشد. قبلاً سیاه پوستان پولدار به سایر سیاه پوستان هم اهمیت می دادند و با سیستم مقابله می کردند، اما امروز همان چیزی را می خواهند که همه پولدارهای سفید می خواهند. وقتی جامعه از هم گسیخته است و مردم اتحادی با هم ندارند، پیدا کردن رهبر هم کار سختی است. سیاه پوستان الآن ۱۲ درصد جمعیت آمریکا هستند. قبلا این درصد بیش تر بود، اما الآن با نسل کشی ما شمار سیاه پوستان را کم کرده اند و دولت هم این را می داند و برای همین روی رأی گیری تاکید می کند، چون ما فقط ۱۲ درصد رأی دهندگان را داریم و با این وضع، نمی توانیم حقوق خود را محقق کنیم، مخصوصا در نظام فاسدی مثل آمریکا که دو حزبی نیست و تک حزبی است و حزب حاکم بر آن «سرمایه داری» است. این حزب، مانند حزب کمونیست، اقتصادی است و صرفاً دو «شعبه» دارد: جمهوری خواه و دمکرات. ما سیاه پوستان هم به هر کسی که رای بدهیم فرقی نمی کند، چون به هر حال به ابقای نظام سرمایه داری در آمریکا رای داده ایم. پلیس آمریکا تبدیل به ابزار دولت برای نسل کشی سیاه پوست ها شده است *** آمریکا بعد از سال ۱۹۸۰ یعنی هم زمان با انقلاب اسلامی در ایران، به شدت تغییر کرد. کدام اتفاق تأثیرگذار باعث شد سال های پیش و پس از ۱۹۸۰ این قدر با هم متفاوت باشد؟ دستگیری های گسترده سیاه پوستان. پیش از سال ۱۹۸۰، سیاست «جنگ با مواد مخدر» علیه سیاه پوستان صورت می گرفت. اما آن سال طبق سیاستی که در برخورد با سیاه پوست ها همیشه وجود داشته است، ما را از چاله بیرون آوردند و به چاه انداختند. تا آن زمان به بهانه مواد مخدر با ما می جنگیدند، اما آن سال، ریگان برای تأمین هزینه چریک های نیکاراگوئه در آمریکای جنوبی، رو به تجارت مواد مخدر آورد و با ترویج مصرف کوکائین در میان سیاه پوستان، باعث درگیری جامعه سیاه پوستان با بحث مواد مخدر شد تا از این راه درآمد کسب کند. این یک واقعیت مهم در تاریخ آمریکاست. بعد از رواج مواد مخدر در میان سیاه پوستان، زندان هایی ساختند که جریان گسترده دستگیری های سال های ۸۰ و ۹۰ را در خود جا می داد. نیاز به زندان برای آن بود که قانون اساسی آمریکا، تقریبا همه گونه برده داری را ممنوع کرده است، به جز برده داری زندانیان. مقامات آمریکایی به این ترتیب جمعیتی با خرج اندک برای خود ایجاد کرده اند. باورتان نمی شود چه تعداد شرکت در آمریکا مستقیماً با استفاده از نیروی کار زندانیان به تولید کالا و تأمین خدمات می پردازند. دست کم چهار یا پنج هزار شرکت بزرگ آمریکایی با استفاده از نیروی کار زندانیان دست به فعالیت های تولیدی می زنند و برای دریافت اجازه انجام این کار، به دولت پول می دهند. به همین خاطر است که دولت از سال ۱۹۸۰ تا کنون تا جایی که بتواند، افراد بیش تری را روانه زندان می کند. *** چه تعداد وکیل و آموزگار حقوق در آمریکا مثل شما هستند که می توانند حرکتی جدی صورت بدهند؟ فقط ۱۹۰ آکادمی حقوق در آمریکا هست. وکلای بسیاری داریم، ولی آکادمی های حقوق، زیاد نیستند. در هر آکادمی حقوق دست کم یک یا دو استاد هستند، شاید هم تعداد بیشتری باشند. اما اغلب افراد ترجیح می دهند تنها کار کنند. تا وقتی تنها کار می کنید، اوضاع همین است. مشکل اصلی به نظر من این است که عده بسیاری از این افراد برای این که به موقعیت های دولتی برسند، صدای خود را پایین می آورند. متأسفانه باید بگویم با این وضعیت، به جایی نخواهیم رسید.
یکشنبه ، ۲۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صاحب نیوز]
[مشاهده در: www.sahebnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها