محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826526268
برخی اگر بی سواد بودند، رستگار می شدند!
واضح آرشیو وب فارسی:جهان نیوز: آیت الله قرهی می گوید: یک عدّه که در مقابل امام المسلمین (مدّ ظلّه العالی) می ایستند، ادّعا می کنند که من هم می دانم؛ چون چند کلاس سواد دارند. امّا این نمی تواند ملاک باشد. این عقل نیست، جهل است. جهل در مقابل عقل بد تر است.به گزارش جهان به نقل از تسنیم، جلسه سخنرانی دهه سوم ماه صفر حضرت آیت الله قرهی با موضوع «جهل؛ یکی از عوامل ایجاد واقعه ی عاشورا»، پانزدهم آذرماه جاری در محل مهدیه قائم المنتظر(عج) برگزار شد. در ادامه مشروح بیانات معظّمٌ له، منتشر می شود: در سایهٔ تأییدات عقل؛ انسان به علم حقیقی می رسد عقل حقیقی، انسان را از مکر دور می کند و گرفتار خدعهٔ نفس نمی شود و به علم حقیقی هم می رسد، عرض کردیم آن هایی که دچار سواد می شوند، از جهل بسیط بیرون آمده و دچار جهل مرکّب می شوند فلذا این علم نیست این سواد است و اگر معرفت به علم حقیقی داشتند دچار انانیت و من گفتن نمی شدند، دچار جهل مرکّب نمی شدند که بد تر از جهل بسیط است چون تصوّر می کند می داند ولی به حقیقت نمی داند. مولی الموالی امیرالمؤمنین (صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «معرفة العلم بالعقل» عقل معیاری برای شناختن واقعیت و حقیقت علم، اگر می خواهید ببینید کسی به معرفت علم رسیده، عقلش را ببینید. عقلای عالم مدّعی نیستند و در مقابل حق سر به زیرند ولی آن ها که جاهلند مدّعی هستند. لذا علم در همین سایهٔ عقل به دست می آید؛ یعنی علم حقیقی نتیجهٔ عملکرد عقل است. مولی الموالی امیرالمؤمنین (صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «التّعلّم بالعقل یعتقد» علم حقیقی در سایهٔ تأیید عقل به دست می آید، نتیجهٔ عملکرد عقل، علم است؛ منتها سواد فرق می کند. همانطور که معرفت علمی به عقل است «معرفة العلم بالعقل». لذا باور به این مطلب مهم است: اگر کسی واقعاً عاقل بود نه مکّار، نه گرفتار خدعه نفس دون، به علم حقیقی هم می رسد. امّا جهل او را دچار گرفتاری می کند و می گوید: تو می دانی. او را با «می دانی» گرفتارش می کند. کسی که عاقل دارد در سایهٔ تأیید عقل، علم به دست می آورد، «التّعلّم بالعقل یعتقد» برای همین، اینجور افراد رستگار می شوند لذا جهّال، فکر می کنند با خدعه و مکر به رستگاری می رسند. عقل؛ مایهٔ رستگاری است باز می فرمایند: «لایفلِح مَن لایَعقِل ولا یَعقِل من لا یَعلم» این معانی به هم گره خورده، می فرمایند: رستگار نمی گردد آن کسی که عقل ندارد معلوم است آن کسی که عقل ندارد علم هم ندارد، سواد دارد امّا علم ندارد. لذا تصور می کند با خدعه می تواند به جایی برسد. نمونه اش اینکه عرض کردم که معاویه می خواست خدعه بزند ولی برعکس جواب داد، دیشب هم مقداری از این تاریخ را تبیین کردیم. تاریخ الدمشقیه نکاتی را راجع به زندگی معاویه بیان می کند که نشان می دهد معاویه به عنوان مکّار، در کنار عمروعاصی که مکّار است قرار دارد، این ها، اولاً نهایت مطلب را همین دنیا می دانند، ثانیاً برای همین دنیا هم کارهایی می کنند که به ظاهر هم به نتیجه نمی رسد. مکر و خدعه نتیجه ندارد نکته ای زیبا در تاریخ الدمشقیه ذیل این وصیت معاویه به یزید است که می گوید: معاویه سرتا سر دوران حیاتش با بغض و کینه نسبت به علی بن ابیطالب (صلوات اللّه و سلامه علیه) بود، امّا برای اینکه بقای سلطنت خودش را به وسیلهٔ یزید می داند، سفارش می کند که با حسین (صلوات اللّه و سلامه علیه) برخورد مسالمت آمیز داشته باشد. خودش با علی بن ابیطالب (صلوات اللّه و سلامه علیه) آنطور رفتار می کند امّا اینطور سفارش می کند؛ دو نتیجه می گیرد: اوّلاً تمام خدعه هایی که علیه امیرالمؤمنین انجام داده اشتباه جواب داده است، تحوّلات اجتماعی و سیاسی نشان داد که این خدعه ها اشتباه بود. دوم اینکه می داند یزید همه مطالب را برهم می زند و وارد نیست. این مطلب را تاریخ یعقوبی جلد دوم هم که متعلّق به اهل جماعت است، تأیید می کند. مکر، نتیجه ندارد، فلذا سفارشی که دربارهٔ آنچهار شخص می کند و می گوید با هر کدام چگونه برخورد کن که عرض کردیم، مثلا درباره امام حسین (صلوات اللّه و سلامه علیه) گفت: اولاً بدان اهل عراق دست بردار نیستند و اگر اهل عراق ازتو هر ماه هم یک والی خواستند انجام بده و عوض کن و لجاجت نکن چون می ارزد به اینکه صد ها هزار شمشیر از نیام خارج و علیه تو قرار بگیرد. دوم این ها محرّک او هستند سوم، اگر هم بر او ظفر یافتی مراقب باش با او خشن برخورد نکنی، برعکس، احترام بگذار که یزید نکرد و خدعهٔ معاویه جواب نداد. زمینه ها و ریشه های فساد معاویه در خاندان جاهلی اش جدّ بزرگ معاویه، امیّة به عبد شمس هست که مشترک با عثمان عفوان، خلیفه دوم می باشد امّا از آنجا به عد دو شعبه می شوند جالب است که همین جا دلالت بر این دارد که هرکدام مکری که انجام می دهند چگونه است؟ شمّه ای از این مکر ها را می گویم و نابودی بنی امیّه بواسطهٔ جهل ومکرشان بوجود آمد. اکثر تواریخ بیان می کنند: فرزندان امیّه به دو گروه تقسیم می شوند، «اعیاص» و «عنابس» اعیاص از عاص بن امیّه هستند، چون عاص و ابوالعاص و عیص و ابوالعیص شبیه هم هستند اعیاص گفتند. که مروان بن حکم از نسل اعیاص هست که خود معاویه مجبور می شود مروان را یک جوری مهار کند چون او تشنهٔ خون معاویه هست ولی با تطمیع معاویه واینکه مروان می بیند که فعلاً آن قرت مقابله را ندارد می پذیرد. دستهٔ دیگری که عنابس هستند، به جهت مقاومت، در نبرد عکاّظ، به «عنبس» معروفند. «عنبس» یعنی شیرهای جنگنده. پدر اباسفیان از حرب است و فرزندانش، معاویه را از عنابس می گویند. دیشب اشاره کردیم: معاویه از هندی به وجود آمد که وقتی شعر می خواند در جنگ ها می گوید: اگر می خواهید، در جنگ ها، پیروزباشید ودر آغوش ما باشید باید بجنگید و ابایی هم از این مطالب ندارد، اهل جماعت هم در کتبشان نوشتند؛ در دهه اول اشعارش را هم خواندم و تاریخ طبری جلد5، تاریخ الدمشقیه، تاریخ الاسلام ذهبی بیان می کند که این خصوصیات معاویه را هم نشان می دهد. لذا معاویه از این جهت، خیلی هم صبور بود، از این باب که مادری مثل هند جگرخوار با آن سبک و سیاق هم دارد، تاریخ هم نوشته چیزی نیست که بخواهد علمای اهل جماعت منکر شوند؛ منتها این ها می گویند: بعد از اسلام آوردن، همهٔ این ها از بین رفته که حالا باید ببینیم واقعاً از بین رفته یا نه؟ کاخ نشینی معاویه؛ تبدیل حکومت دینی (به ظاهر) به سلطنت خب وقتی معاویه، بعد از برادرش یزید ابن ابی سفیان، حاکم شد، عرض کردیم: یزید ابن ابی سفیان زود از دنیا رفت و اول، او حاکم شامات بود بعد که معاویه حاکم شد شروع کرد این کاخ بزرگ را ساختن که معروف شد به کاخ سبز، کاخ سبزی را ساخت و با سنگ های مرمر سبز هم تزئینش کرد و شبیه کاخ های رومیان آن را ساخت؛ چون می دانید، همهٔ شامات، سمت روم و آن طرف ها بود، و اسلام هم که آمد به همان سبک و سیاق شروع به ساختن کرد، لذا کسانی هم که در شام می آمدند، تعجب می کردند، اول چیزی که آن ها را متوجّه می کرد، این بود که حالت سلطنت، در شام یک حالت واقعی است. یکی از آن کسانی که به صورت ظاهر، با این قضیه مخالفت می کند، همین عبدالله ابن زبیر است و عبدالله ابن عمر که به خصوص معاویه را در دوران حکومت خودش لعن و نفرین می کند و می گوید: او حالات پیغمبر را در حکومت خود از بین برده و حکومت دینی را به حالت سلطنتی، تبدیل کرده. لذا عبدالله ابن زبیر وقتی می خواهد بین مردم سخنرانی کند به این حالت می گوید: «هذا الرجل ملک من ملوک روم» این پادشاهی از پادشاهان روم است و تعبیری را به کار می برد که در فیلم مختارنامه هم دیدید نسبت به یزید هم یزیدشاه می گفت، ترجمه فارسیش همین بود. او را ملک بیان می کرد امّا ابایی در این ها بوجود نیامد و دیدید که بعد ها هم می گفتند. کسب تجربه از تاریخ؛ شناختن زمان و روشن شدن راه آینده است الان هم ملک می گویند، این ها عنوان پادشاه و پادشاهی می دانند و حالا برای اینکه این قضیه از اذهان بیرون برود، داعشی ها مجدداً به نام خلیفه تبیین کردند و این ابوبکر البغدادی را به عنوان خلیفه معرفی کردند که خلیفه را مجدداً احیا کنند. چون می دانند این ملک گفتن، روی جامعه اسلامی، اثر منفی را دارد و به خصوص این را بدانید، همه این ها هم بعد از انقلاب است و جوان های عزیز حتماً بروند مطالعه کنند، بار ها عرض کردم: با یک منبر و دو منبر نمی شود، باید حتماً مطالعه کنید، حتماً تحقیق کنید، حتماً باید تاریخ را به خوبی بخوانید، اینکه امام المسلمین حضرت امام مدظلّه العالی تبیین می فرمایند: حتماً این تاریخ دویست و پنجاه ساله مطالعه شود، دلیل دارد، برهان دارد که شما بدانید چه گذشته؟ از تاریخ کشور خودمان، حداقل تاریخ قرن اخیر، صد سال اخیر، خوانده شود به خصوص قبل از انقلاب را مطالعه کنیم بعد از انقلاب را مطالعه کنیم که اگر به خوبی خوانده شوند، تجارب خوبی را از آن به دست می آوریم. می دانید این ها حتّی مفتی هایشان را خیلی قبول نداشتند، ولی اتّفاق شومی بین خود عبدالوهاب و همچنین سعود بزرگ (از یهودی های درعه) افتاد، این ها فتوا دادند، آن ها هم حکومت کردند و بعد ها هم یک جاهایی، حاکم به عنوان حاکمیّت، فتوای آن ها را کنار زد و إلّا بدانید! اصل قضیه نسبت به اینکه علمایی باشد نیست. توصیه به برادران اهل سنّت؛ وهّابیت را بشناسید جوان های عزیز! باید تاریخ وهابیت مطالعه شود که وقتی وهابیت بقیع را تخریب کردند، اول چه کسانی اعتراض کردند؟ اتفاقاً اول، علمای شیعه اعتراض کردند، امّا در مصر هم علمای اهل جماعت گفتند: اگر به قبر پیامبر نزدیک شوید، ما کفن می پوشیم ومی آییم؛ یعنی دچار این نشویم که تصور کنیم، وهابیت را اهل جماعت بوجود آوردند. حتی جوانان اهل جماعت باید نسبت به تاریخ وهابیت مطالعه کنند، گرفتار این وهابی صفت هایی که امروز پول از سعودی می گیرند و به عنوان روحانیون خودشان هستند که این ها روحانی نیستند، کسانی هستند که وهابی شدند، منتها به جرأت نمی توانند بگویند: ما وهابی هستیم و پولهای کلانی از سعودی های ملعون می گیرند. مطالعه و دقت کنند ببینند، اتفاقاً اول، چه کسانی جلوی این ها ایستادند؟ علمای اهل جماعت در مقابل این ها ایستادند، چه کسی ابن تیمیه را به عنوان کافر اعلام کرد و گفت: این اصلاً عقایدش باطل است؟ مطالعه کنند ببینند که علمای اهل جماعت در مقابل این ها ایستادند و گفتند: این ها اصلاً دین و اسلام ندارند این ها نکات مهمی است، باید در آن ها تأمل کرد. وهّابیّت ملعون در پوشش علمای اهل سنّت لذا شما عزیزان خیلی باید مطالعه و دقت کنید، تا کسی شبهه می اندازد یا دعوت به مناظره یا چیزی باشد، نمی آیند معلوم است، خیلی از اینهایی که انسانهای بی سوادی هستند و خود علمای اهل جماعت هم این ها را قبول ندارند، امّا خودشان را در پوست به ظاهر، علمای اهل جماعت تبیین می کنند و می گویند: ما علمای اهل جماعت هستیم! نمی خواهیم روی منبر، اسمشان را بیاوریم اینقدر این ها بی سواد هستند که گاهی علمای ما می گویند: بیایید مناظره کنیم، فرار می کنند بعد می گویند: ما نمی آییم. بزرگان ما تواضع به خرج دادند که گفتند: بیایید مناظره کنیم والّا اصلاً عددی نیستند که بزرگان ما بخواهند با این ها مناظره کنند. اگر هم جایی بپذیرند، دروغ می گویند، مناظره نمی کنند و بعد هم می گویند: ما می آییم مباهله، مباهله، اصلاً مال کسانی دیگر است! باز هم آقایان ما می گویند: نه، ما مباهله نمی کنیم، امّا اگر اصرار دارید، بیایید مباهله کنیم، امّا برای مباهله هم حاضر نمی شوند؛ یعنی دروغ این ها کاملاً مشهود است و خودشان را هم به عنوان علمای اهل جماعت می دانند! این ها علمای اهل جماعت نیستند. علمای اهل سنّت چهرهِ ی کریه وهابیت و داعش را می شناسند علمای اهل جماعت، از این ها بری هستند، علمای اهل جماعت کسانی هستند که که مانند آن عالم مصری، خطبه می خواند و داعش را معرفی می کند و می گوید: این داعشی ها که با این چهره هستند؛ همان چیزی است که روایات بیان کردند در آخر الزمان می آیند با موی بلند و وضعیتشان اینطور است و خلاف دین عمل می کنند. علمای اهل جماعت آن ها هستند که به حقیقت، این وهابیت ملعون را می شناسند و این داعشی که وهابیت، پول را درست کرده امّا علی ایّ حال مکر و خدعه، همیشه طوری است که دیگران می فه مند و در نهایت هم جواب نمی دهد. لذا وقتی راجع به معاویه نکاتی را بیان می کنیم، طبیعی است علمای اهل جماعت هم می دانند، این ها چیست و در کتبشان هم نوشته اند یزیدیان، مدافع یزید هستند! ببینید چه می شود، با اینکه یزید، فسق و فجورش، علن است و از معاویه، پست تر است، گاهی همین وهابی ها می آیند و در پوست علمای اهل جماعت قرار می گیرند؛ امّا سر در آخور سعودی ها کرده و تغذیه می شوند و می گویند: یزید هم یک اشتباهی کرد، اشتباهش، اشتباه اجتهادی بود و نظرش این بود! یعنی این چنین از یزیدی که میمون باز و مشروب خوار است و دارای انواع فسق علنی است، دفاع می کنند. البته عرض کردم علمای اهل جماعت خودشان می دانند این ها چه کسانی هستند، امّا بعضی مواقع، کسانی که وهابی صفت هستند، می آیند و خود را به نام علمای اهل جماعت معرّفی می کنند. در ایران خودمان هم بعضی از این ها هستند، خیلی از علمای اهل جماعت، این ها را قبول ندارند، امّا چرا امور اهل جماعت دست این ها افتاده؟ برای اینکه این ها با پول وهابیّت، قدرت گرفته اند. حالا چرا بعضی مواقع این دولتمردان ما آن ها را در دستگاه های خودشان می آورند؟! این هم یک چیزی است که باید تأمل کرد و ببینیم موضوع چیست. لذا آن ها خودشان در مورد معاویه ، مطالبی را بیان کردند که بسیار جالب است، مثلاً روایتی هست که هم در مسند امام احمد ابن حنبل است که مؤسسه الرساله بیروت این را در جلد سی و هشتم چاپ کرده، هم ابن کثیر دمشقی بیان می کند و هم در کتاب جامع المسانید السنن الهادی لأقوم سنن آمده است. در این روایت آمده که عبدالله ابن بریده می گوید: «دخلت أنا و أبی علی معاویه، فأجلسنا علی الفرش، ثم اتینا بالطعام فأکلنا، ثم اتینا بالشراب، فشرب معاویه ثم ناول أبی ثم قالأی والد بریده: ما شربته منذ حرمه رسول اللّه (ص)» من با پدرم، بر معاویه وارد شدیم و به اصطلاح بر صندلی های آن چنانی و تخت هایی که در کاخش بود، نشستیم و طعامی را خوردیم. بعد شراب آوردند، معاویه خورد. به پدرم تعارف کردند، پدرم گفت: من نمی خورم؛ چون از آن موقع که رسول الله، شراب را حرام کرده است، از آن به بعد دیگر نخوردم. دقّت کنید این روایتی است که در کتب خود اهل جماعت است که سند هایش را هم بیان کردیم. آن وقت یک عدّه از وهابیّت ملعون می آیند برای یزید که دیگر خباثت هایش علن بود، کتابی به نام امیرالمؤمنین یزید (؟) می نویسند! البته همان طور که بیان کردم این ها از اهل جماعت نیستند و ما این ها را هل جماعت نمی دانیم. این ها خودشان را در قالب اهل جماعت زدند و در اصل از جانب وهابیّت تغذیه می شوند و پول می گیرند که بگویند: کار یزید در مقابل ابی عبدالله (علیه الصّلوة و السّلام) یک اجتهاد بوده که روایت هم دارند اگر مجتهد خطا کرد، چون اجتهاد کرده به هر حال بر خطایش هم مأجور است، امّا اگر اجتهاد کرد و رأیش درست بود، دو ثواب می برد! یعنی اگر ابی عبدالله (علیه الصّلوة و السّلام) را کشته، ایرادی که ندارد، هیچ، بحمدالله مأجور هم هست! آیا واقعاً می شود گفت که این حرف ها از روی عقل است؟ آیا جز حماقت می شود اسم دیگری رویش گذاشت؟ چه کسی می تواند این را باور کند که این، عقل است؟! لذا اینطور مطالب همان می شود که بیان کردیم: «لایفلِح مَن لایَعقِل ولا یَعقِل من لا یَعلم» و «معرفة العلم بالعقل». پس این ها تصوّر عقل است و در آخر، گرفتار می شوند. وصیّت معاویه در مورد برخورد یزید با چهار شخصیّت مهم معاویه هم این طور بود که خودش را گرفتار کرد. تاریخ الدمشقیه می گوید معاویه در وصیّتش به یزید گفت: این چهار نفر، از جمله ابی عبدالله (علیه الصّلوة و السّلام) را مراقبت کن و با هر کدام به گونه ای خاص که می گویم، رفتار کن. در وصیتش به عبدالله بن عمر هم اشاره می کند و می گوید: او، اهل عبادت است و خیلی کاری به تو ندارد. تو فقط تطمیعش کن و توصیه هایی را که به تو می کند، قبول کن. اتفاقاً یکی از توصیه های او این بود که مختار را آزاد کن که او هم مختار را آزاد کرد. یعنی منظور معاویه این بود که به عنوان فرزند خلیفه، حرمتی داشته باشد. در مورد عبدالله ابن ابی بکر هم بیان می کند: اوّل اطرافیان او را بخر، خودش هم به ظنّ و مطالبی گرفتار است، او را هم از طریق تطمیع، ساکت کن. امّا ابن زبیر را به هیچ عنوان راحت نگذار، اگر به او دست یافتی، تکه تکه اش کن که اگر او به تو دست یابد، تو را تکه تکه می کند. امّا در مورد حسین بن علی احترامش را داشته باش و فقط مراقب عراقی ها باش. هر روز به تو گفتند: والی را عوض کن، والی را تغییر بده، عیبی ندارد. بهتر از این است که صد هزار شمشیر از نیام بیرون بیاید و در مقابل تو قرار بگیرد. فقط مراقب باش که این ها ارتباطی با حسین بن علی نداشته باشند. اگر هم این ها باعث شدند که تو بر حسن ظفر یافتی، حسین را محترم بدار. ابن عساکر می گوید: معلوم است که خود معاویه متوجّه شده بود حیله و مکری که راجع به امیرالمؤمنین به کار برد، به جایی نرسید. برخی افراد اگر سواد نداشتند، رستگار می شدند! یک نمونه دیگر راجع به این قضیّه بیان کنم که ببینید علّت همین جهل است. جهل مردم باعث می شود که خیلی از کار ها مع الأسف پیش برود. البته بیان کردیم که دو نوع جهل است، یک جهل که همان جهل علمی است؛ یعنی بی سواد هستند و نمی دانند و شاید یک روزی متوجّه بشوند. امّا جهل عقلی بدبختی می آورد. در جهل عقلی، چند مطلب می داند، تصوّر می کند که چون این ها را می دانم، دیگر همه چیز می دانم. این، معرفت علمی نیست و سواد است. چون بیان کردیم: معرفت علم به عقل است. معیار حقیقی در علم و معرفت، در آن عقل سلیم است. «التعلم بالعقل یعتقد»، علم، نتیجه عملکرد عقل است. علم حقیقی، این است و بقیّه سواد است. چون بلد است، می گوید: چه اشکالی دارد؟! لذا خودش را در مقابل امیرالمؤمنین قرار می دهد! شریح قاضی می شود. گرچه آن ها یهودی هستند و دست هایی در کار است. امّا حالا اگر خیلی بخواهیم قضیّه یهودی بودن او و امثال ابوموسی اشعری را که یهودی زاده است، ندید بگیریم، حداقل قضیّه این است که ابوموسی اشعری هم خودش را در مقابل امیرالمؤمنین، کسی می داند و می گوید: من هم باسوادم! کما اینکه آن کسی که خودش اگردی کرده، می گوید: «لو لا السّنتان لهلک النّعمان»، امّا باز خودش را در مقابل امام صادق، کسی می داند. به این ها سواد می گویند و چنین کسی در جهل مرکّب می افتد. اتّفاقاً جهل مرکّب این است که واقعاً نمی داند و تصوّر می کند می داند. چون با دانستن چند واژه تصوّر می کند که من دیگر خودم هم فقیه هستم، خودم هم چنین و چنانم و... و اتّفاقاً چنین کسی که یک مقدار سواد دارد، بدبخت، بیچاره و گرفتار می شود. ابوحنیفه دچار مشکل می شود. شافعی می داند، به حقیقت می داند که امیرالمؤمینن کیست، اوست که می گوید: علی حبّه جنّه قسیم النّار و الجنّه وصی المصطفی حقا امام الانس و الجنّه، ولی به خاطر چند تا چیزی که می داند گرفتار می شود. انقلاب اسلامی ما هم همین طور بود. سیّد کاظم شریعتمداری به ظاهر چیزی می داند، دچار گرفتاری همین می دانم می شود. امّا آیت الله العظمی اراکی، آیت الله العظمی گلپایگانی، آیت الله العظمی مرعشی نجفی و... به علم می رسند و ادّعای منیّت نمی کنند. اگر این ها را مقایسه نکنیم، پس خواندن تاریخ به چه درد می خورد؟! همان طور که بیان کردیم هدف ما از خواندن تاریخ، خواندن قصّه و رمّان که نیست. مثلاً حالا تاریخ خواندیم که چه بشود؟! باید معلوم شود که امکان دارد در زمان ما هم همان اتّفاقات رخ بدهد. دو تا درس بخوانیم و چیزی بدانیم، بعد مدّعی شویم و بگوییم: من خودم می دانم، من خودم بلدم و.... این ما را بیچاره، گرفتار و بدبخت می کند. الآن هم همین طور است، یک عدّه که در مقابل امام المسلمین (مدّ ظلّه العالی) می ایستند، ادّعا می کنند که من هم می دانم؛ چون چند کلاس سواد دارند. امّا این نمی تواند ملاک باشد. این عقل نیست، جهل است. جهل در مقابل عقل بد تر است. چون هعمان طور که بیان کردیم، جهل دو شاخه دارد، یکی در مقابل علم در روایات بیان شده و یکی در مقابل عقل. اتّفاقاً جهل در مقابل عقل خطرناک است. آن جهل خیلی خطر ندارد، البته از آن جهل هم یک عدّه استفاده می کنند، امّا اتّفاقاً کسانی که به جهل عقلی دچار هستند، از آن جهل سوادی یعنی مردم سوءاستفاده می کنند. لذا آن کسی که جهل عقلی را دارد، خطرناک است. همین این ها هستند که امیرالمؤمنین را خانه نشین کردند. یکی از اولیاء خدا فرمودند: با امام راحل به کوفه رفتیم، بعد سر قبر مختار رفتیم. به امام گفتم: شما معتقدید که سر قبر مختار هم بروید، ایشان سکوت کرد، ولی دفعات بعد دیگر نرفتند. گفتم: چه اشتباهی کردم سؤال کردم. دیدم یک دلیلش این است که برخی معتقدند درست است که مختار دل اهل بیت را شاد کرد، امّا آن جا که باید به امام مجتبی می گفت: من در سپاه شما هستم و خود را در مقابل امام، نیست می دید؛ اعلان موجودیّت کرد به این عنوان که من می فهمم. به تعبیری دچار یک شعور سیاسی برای خودش شد. این ها که احساس شعور سیاسی برای خودشان می کنند، همین طور می شوند دیگر که این أنانیّت برایشان به وجود می آید که من هستم، من می دانم و.... این جاست که خراب می کند. گاهی انسان از برخی ها چیزهایی می شنود که باورش نمی شود و می بیند که همان جا گرفتار می شود. چون احساس این را دارد که ما هم یک چیزی می دانیم. این سواد است که انسان را بدبخت می کند. برخی مواقع اگر این سواد نباشد، فرد به فلاح و رستگاری می رسد. امّا این سواد است که انسان را بیچاره می کند، علم نیست، سواد است. «لایفلِح مَن لایَعقِل ولا یَعقِل من لا یَعلم». این فرق می کند. آن سواد است و سواد هم تصوّر می کند که دیگر همه چیز را می داند که این جهل عقلی است و جهل مرکّب می باشد. ای کاش نمی دانست. مثال زدم، گفتم عرفان، معرفت شناسی است، امّا برخی از آقایان می گویند: نخیر، به درد فلانی نمی خورد. برای او خوب نیست. دلیلش چیست؟ چون خودش را گرفتار و بیچاره می کند. عقل است که انسان را به عبد صالح شدن می رساند یکی از چیزهایی که معاویه گرفتار شد، همین بود. البته اوّلین مورد همان نفس دون او بود. این ها هم که ایمان نداشتند و اسلام را هم قبول نداشتند، امّا حالا برخی آقایان می خواهند تبیین می کنند که وقتی اسلام آورد، دیگر راستی راستی مسلمان شد، که این طور نیست. حالا به فرض بگوییم: سلّمنا و آن را هم بخواهیم بپذیریم، امّا حداقل قضیّه این است که او مدّعی بود که من هم در مقابل علی، کسی هستم. او هم یک صحابه است و من هم یک صحابه هستم. اینکه بالاخره من هم یک صحابه هستم، انسان را بیچاره می کند. اینکه تصوّر کند خدیجه (علی ها الصّلوة و السّلام)، همسر پیامبر است، من هم همسر پیامبر هستم، انسان را گرفتار می کند. امّا اینکه حضرت ابالفضل العبّاس (علیه الصّلوة و السّلام) حرم جدا دارد، حضرت أبی عبدالله (علیه الصّلوة و السّلام) هم حرم جدا دارد، فلسفه ای دارد. اصلاً همان طور که بیان کردم به قول برخی از بزرگان، بین الحرمین هم خودش حرم است. علّت این بود که ابالفضل العبّاس (علیه الصّلوة و السّلام) اصلاً نگفت که من هم پسر امیرالمؤمنین (علیه الصّلوة و السّلام) هستم. برعکس واقعاً خود را در حد فرزندان حضرت زهرا (علی ها الصّلوة و السّلام) نمی دانست و خدای متعال هم این طور به او مقام و منزلت داد. او به این رسیده که من کجا؟! امام زمانم کجا؟! مگر می شود من خودم را با او مقایسه کنم که حالا مثلاً من هم از امیرالمؤمنین (علیه الصّلوة و السّلام) هستم، که هست، امّا باب معرفتی بالاست، عقل دارد. ابوالعرفا، آیت الله العظمی ادیب (اعلی اللّه مقامه الشّریف) همیشه این طور می فرمودند، می فرمودند: ابالفضل العبّاس که او را عبد صالح بیان می کنیم و در زیارت نامه شان می خوانیم: «السلام علیک ای ها العبد الصالح، المطیع للّه ولرسوله و...»؛ دلیل عبد بودن ایشان، این است که عین عبد، عقل است و ایشان عقل دارد و موقعیّت خود را می داند. امّا گاهی هم می شود طرف تا دو تا سواد می خواند و مثلاً اجتهاد هم می گیرد، وقتی از نجف رد می شده، به حرم قمر منیر بنی هاشم اشاره می کند و می گوید: ابالفضل العباس! شما خیلی برادر باوفایی بودی، اما شیخ طوسی یا شیخ الطایفه یا بعضی از بزرگان کجا و شما کجا؟! امّا او خودش در عالم رؤیا می بیند که قمر منیر بنی هاشم، با یک نگاهی که به شیخ حرّ عزیز وقتی که توبه کرد، می کند؛ سبب می شود که از نسل او، شیخ حرّ عاملی قرار می گیرد. شیح حرّ از نسل حرّ بن یزید ریاحی است. شیخ حرّی که نائب الرضا بشود، شیخ حری که در کنار ضریحش هم نوشته شده: کسی نمی داند برای چه به مشهد آمد! شیخ حرّی که تنها فردی از علماء است که در حرم ثامن الحجج (علیه آلاف التّحیّه و الثّناء) ضریح دارد و جای سؤال است که چرا فقط برای ایشان حالت ضریح مانند هست؟! شیخ حرّی که همه پای سفره کرم وسایل الشیعه ایشان می نشینیم و.... لذا وقتی خدا بخواهد ابالفضل العباس به آن مقام می رسد که خودش یک حرم مجزّا داشته باشد. شهدای کربلا همه یک جا هستند اما ابالفضل العباس یک جای دیگر است و بین این دو جایگاه بین الحرمین می شود که خودش غوغایی است و همان هم یک حرم می شود. تازه به قول آیت الله مولوی قندهاری، در عرفه دیگر همه جا قبّه است و حتّی بین الحرمین هم دیگر خودش قبّه ابی عبدالله است. این ها همه نکات بسیار مهمّی است. لذا چون ابالفضل العباس می داند، معرفت دارد، به این مقام رسیده و اصلاً عبد صالح که به ایشان بیان می شود، چون عینش، عقل است، امّا بعضی اصلاً متوجّه نیستند. چه شد که امام حسن و امام حسین (علیهما الصّلوة و السّلام) با معاویه بیعت کردند؟! معاویه با آن وضعیت یکی از کارهایی که کرد، این بود که در مقابل امام حسن (علیه الصّلوة و السّلام) هم لشگر کشید و با ایشان مقابله کرد. وجود مقدّس امام حسن مجتبی (علیه الصّلوة و السّلام) هم با دوازده هزار نفر افراد به میدان آمدند و عبیدالله بن عباس هم از فرماندهان سپاه بودند، قیس ابن عباده هم فرمانده لشکر بودند و با این لشکر، تنها چیزی که می تواند برای معاویه پیروزی آفرین باشد، دو چیز است: یکی فتنه جدید که این بار دیگر با سلاح قرآن به نی نیامدند و با خرید سران لشکر آمدند و دوم با شایعه، شایعه هم این بود که قیس ابن عباده، فرمانده لشکر کشته شد. جالب است که تاریخ می نویسد: طوری شد که همین لشکر به خیمه امام حسن مجتبی حمله کردند و اموال ایشان را غارت کردند و حتی گلیم زیر پای حضرت را کشیدند و خود لشکر امام مجتبی، به ران مبارک امام مجتبی ضربه زدند. امام متوجه شد و برایش مسجل شد که این جنگ دیگر هیچ چیزی ندارد و شکست قطعی است و.... لذا معاویه هم با مکر جدیدی جلو آمد؛ همان طور که بیان کردیم: فتنه ها هر بار جدید است. این بار مکر او، نامه خالی آوردن و امضا کردن یک برگه سفید بود و با این حیله بود که معاویه پیروز شد و در سال چهل و یک هجری که عام الجماعه نامیدند، وارد کوفه شد و امام مجتبی و ابی عبدالله (علیهما الصّلوة و السّلام) هم با معاویه بیعت کردند. ببینید کار به کجا می رسد که اگر کسی هشیار نباشد و در جهل قرار بگیرد، کاری می کنند که امام زمانش با چنین کسی بیعت کند! لذا اینکه می گویند امام زمان نمی آید، برای این است که اگر امام بیاید، در بیعت هیچ یک از ائمه جور نخواهند بود. درک این برای ما سخت است که مگر می شود امام زیر بیعت یک جائری مثل معاویه برود؟! بله، وقتی امّت بیدار نباشند امام هم مجبور به بیعت با حاکم جائر می شود، ولو امام معصوم باشد. باورش برای ما خیلی سخت است. از بس ما به اهل بیت ارادت داریم - که این ارادت هم خودش مبارک است - نمی توانیم باور کنیم و می گوییم: مگر می شود؟! امّا ببینید که جهل، کاری کرد که امیر المومنین به بیعت رفتند، امام مجتبی و امام حسین هم به بیعت معاویه رفتند و این سال را سال عام الجماعه نامیدند و به استثنای خوارج همه تحت سلطه یک خلیفه در آمدند و به این دلیل، سال عام الجماعه به آن، گویند. این سال، اوّلین سنگ بنای سلسله پادشاهی امویان بود که تا سال 91 هجری در تمام ممالک اسلامی حکومت یافت و از آن پس بیش از هفت قرن، آن قضیّه سلطنت که حالا بعد از امویان، بنی العباس و... به وجود آمد. حالا آن قضیه سلطنت و حکومت هم همه به خاطر جهل به وجود آمد. إن شاءالله در جلسه آینده انتصابات معاویه را بیان می کنم که به قدری این انتصابات عجیب غریب هست که بعضی از مواقع فقط در انحصار قریش و به خصوص بنی امیه هست که صدای بعضی ها را در می آورد و کاری می کند که مثلاً خود عبد الله بن عمر یکی از کسانی است که دائم به معاویه نسبت به این قضایا ایراد می گیرد که إن شاءالله بیان خواهیم کرد. پس باید بدانیم که جهل عامل این قضایا شده است و در علم بما هو علم، جهل نیست. جهلی که بیان می کنیم، جهل سوادی و عقلی است که در علم وجود ندارد. اتّفاقاً عقل بما هو عقل، علم حقیقی هم می آورد، امّا اگر انسان در جهل باشد، گرفتار می شود و اتّفاقاً اینجاست که به ظاهر خواصّ امّت که سواد هم دارند، باعث دگرگونی در جامعه می شوند، طوری که جامعه علوی تبدیل به جامعه اموی شود. همین خواصند، خواصی که سواد دارند، امّا عقل ندارند. «السّلام علیک یا أبا عبداللّه الحسین (علیه الصّلوة و السّلام)»
جمعه ، ۲۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جهان نیوز]
[مشاهده در: www.jahannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها