واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: رئیس دانشگاه قم گفت: امام حسن مجتبی(ع) مظهر زیبایی های معنوی و صفات عالی الهی بودند و به شهادت راویان بسیار، صورت و سیرت را از پیامبر(ص) به ارث برده و شبیه ترین به ایشان بودند.امام حسن مجتبی(ع) فرزند علی بن ابی طالب(ع) در شب نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. در سن ۳۷ سالگی با وی برای خلافت و جانشینی امام علی(ع) بیعت شد. مدت امامت حضرتش ۶ ماه و سه روز به طول انجامید. پس از آن تحت شرایط و عوامل خاص در سال ۴۱ ه.ق با معاویه صلح کردند و به مدینه مراجعت نمودند و مدت ده سال در مدینه زندگی کردند، سرانجام با دسیسه و نیرنگ معاویه به دست همسرشان جعده دختر اشعث کندی به شهادت رسیدند و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگشان فاطمه بنت اسد به خاک سپرده شدند. از سخت ترین دوران زندگانی با برکت امام مجتبی(ع)، دوران پس از صلح با معاویه بود. ایشان سختی این سال های ستم را با بردباری وصف ناشدنی اش سپری می کردند. در این سال ها، ایشان از غریبه و آشنا سخنان زشت و گزنده می شنیدند و زخم بی وفایی می خوردند. بسیاری از دوستان به ایشان پشت کرده بودند. روزگار، برایشان به سختی می گذشت. در حضور ایشان، زبان به هتک و دشنام علی(ع) می گشودند و امام با بردباری و مظلومیت بسیار هتاکی ها و دشنام ها را تحمل می کردند. مردم متوجه این نبودند که امامان معصوم(ع) متناسب با شرایط و اوضاع حاکم بر عصر خویش و بنا بر وظیفه ای که خداوند متعال بر عهده آنان گذاشته بود، اقدام و به آن پایبند بودند. اوضاع عصر امام حسن مجتبی(ع) و شرایط آن زمان، اقتضا می کرد که آن حضرت، علی رغم میل باطنی اشان، صلح با معاویه را بپذیرند و حکومت را به وی واگذارند و این وظیفه ای بود که بر عهده ایشان گذاشته شده بود. امام حسن(ع) و صلح با معاویه حجت الاسلام عسگر دیرباز، رئیس دانشگاه قم در گفتگو با خبرنگار مهر ، اظهار داشت: امام حسن مجتبی(ع) در سال ۴۹ هجری پس از شهادت حضرت علی خلافت را قبول کردند و این رسالت و وظیفه الهی را عهده دار شدند. اگر صلح به امام حسن(ع) تحمیل نمی شد و کوچک ترین راهی برای مقابله با معاویه داشتند، هیچ گاه صلح را نمی پذیرفتند وی ادامه داد: در دوران حضرت علی(ع) یاران ایشان در همراهی با حضرت سست شده بودند و امام(ع) از عدم همراهی یاران گلایه می کردند. رئیس دانشگاه قم با اشاره به صلح امام حسن مجتبی(ع) با معاویه، عنوان کرد: امام حسن(ع) معاهده با معاویه را در شرایط اجباری انجام دادند و با این کار از جنگ داخلی بین مسلمانان جلوگیری و دین اسلام را حفظ کردند. حجت الاسلام دیرباز گفت: اگر صلح به امام حسن(ع) تحمیل نمی شد و کوچک ترین راهی برای مقابله با معاویه داشتند هیچ گاه صلح را نمی پذیرفتند. مواد صلح نامه توسط امام حسن(ع) بسیار هوشمندانه بود وی تصریح کرد: معاویه در ظاهر با شرکت در نماز جماعت و خطبه خواندن مظاهر اسلامی را رعایت می کرد و همین باعث شده بود که مردم اسلام را از زبان او بشنوند و از او تبعیت می کردند؛ لذا جنگ با معاویه سودی نداشت و باعث می شد یاران امام(ع) به شهادت برسند. عضو مجلس خبرگان رهبری با بیان اینکه مواد صلح نامه توسط امام حسن(ع) بسیار هوشمندانه بود، افزود: مردم شام در اثر تبلیغات معاویه نسبت به خاندان پیامبر(ص) بدبین بودند. وی با اشاره به گذشت و مهربانی امام حسن مجتبی(ع) اظهار کرد: در روایات آمده که یکی از اهالی شام، بر امام حسن مجتبی(ع) گذشت و ناروا و ناسزای بسیاری بر ایشان گفت. امام صبورانه سکوت کرد و وقتی مرد شامی سخنان درشت و بی ادبانه خود را به پایان رساند، امام مهرمندانه بر او لبخندی زد و به شیوه ای آرام و ناشی از بخشندگی و بزرگواری با وی سخن گفت و فرمود: ای مرد! اگر غریبه ای و راه به جایی نمی بری به منزل ما بیا و به همین شیوه که سرشار از عطوفت و مهربانی بود، به سخن گفتن با وی ادامه داد. مرد از این رفتار کریمانه، شرمنده شد و طلب عفو و بخشش کرد و گفت: خداوند می داند که رسالتش را در کجا بنهد. امام حسن(ع) در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود حجت الاسلام دیرباز با اشاره به اینکه امام حسن(ع) در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بودند، اضافه کرد: امام حسن مجتبی(ع) از لحاظ بخشندگی و سخاوت و سرپرستی خانواده های مستمند تلاش بسیاری می کردند و حتی افرادی را که ارادت خاصی به اهل بیت(ع) نداشتند رسیدگی می کردند. امام حسن(ع) معاهده با معاویه را در شرایط اجباری انجام دادند و از جنگ داخلی بین مسلمانان جلوگیری کردند و دین اسلام حفظ شد رئیس دانشگاه قم با اشاره به مقام علمی امام حسن(ع)، عنوان کرد: امام حسن(ع) نیز مانند سایر امامان، به اذن الهی از تمامی علوم برخوردار هستند. حجت الاسلام دیرباز گفت: امام مجتبی(ع) مظهر زیبایی های معنوی و صفات عالی الهی بودند؛ چرا که به شهادت راویان بسیار، صورت و سیرت را از پیامبر(ص) به ارث برده بودند و شبیه ترین مردمان به ایشان بودند. کینه توزی معاویه علیه امام حسن(ع)، او را به توطئه با جعده، همسر امام(ع) واداشت. او به امام(ع) سم خوراند که به وسیله این زهر کبد امام(ع) دچار مشکل شد؛ بنابراین امام حسن(ع) با فساد و نامردی همسرش به اضافه معاویه، در ۲۸ صفر ۵۰ هجری قمری به شهادت رسیدند.
پنجشنبه ، ۱۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]